[Vuelta] Etappe 3: Ibi - Alicante #1

Etapa 3: Ibi. Ciudad del Juguete - Alicante, 188 km

Dat was nog eens een leuke verrassing. De eerste rit in lijn van de Vuelta werd veel leuker dan we vooraf hadden verwacht. Aanvankelijk kende de rit een vrij normaal scenario, een kleine kopgroep kreeg weinig ruimte. Angel Madrazo, Jonathan Lastra, Sander Armee en Willie Smit mochten het doen met een paar minuten voorsprong, meer niet. In het peloton werd er gecontroleerd door een aantal ploegen, waaronder Bora. De Duitse ploeg kent een fantastisch jaar, maar de zelfoverschatting ligt ernstig op de loer. Onderweg kwamen de renners al het nodige klimwerk tegen en dat bleek dusdanig lastig te zijn geweest dat er na een versnelling richting de beslissende Alto de Puig Llorença meteen een boel renners moesten lossen. Sam Bennett moest er zelfs op het stuk vals plat richting de klim al af, Bora had voor niets op kop gereden. Op de Alto de Puig Llorença zagen we dan weer direct de nodige versnellingen vooraan. Onder meer Pierre Latour en George Bennett gingen een paar keer in de aanval. Ook Valverde kon zich niet inhouden, hij gooide het tempo ook een paar keer de hoogte in. Daardoor bleef er al snel weinig over van het peloton, de steile stroken van de Cumbre del Sol kwamen hard aan na de lange en slopende rit. Enkele grote namen moesten lossen, Steven Kruijswijk werd al snel in geslagen positie in beeld gebracht. Ook jongens als Fuglsang en heel Team Ineos verdwenen al snel naar de achtergrond. Op de top van de klim bleef er maar een kleine groep over, met kort daarachter een grotere groep. Vooraf had ik ingeschat dat zo'n grotere groep nog wel terug zou kunnen keren, maar daar bleek geen sprake van te zijn. Vooraan werd er slag om slinger gedemarreerd en uiteindelijk wist er een groepje weg te rijden. In dat groepje vonden we enkele favorieten terug, onder meer Quintana, Roglic en Uran waren van de partij. Zij kregen het gezelschap van Aru, Roche en Nieve. De samenwerking van deze zes was meer dan behoorlijk, terwijl er in de groep daarachter toch vooral naar elkaar gekeken werd. Klassementsleider Lopez had Izagirre bij, maar nadat het werk van Izagirre gedaan was liep de voorsprong van de koplopers snel op. Lopez moest zelf op kop gaan rijden om de schade te beperken, iets dat niet echt lukte. Tot op drie kilometer van de streep bleven de koplopers goed samenwerken, daarna begonnen ze naar elkaar te kijken. Jongens als Aru en Roglic die na de ploegentijdrit op achterstand stonden waren blijkbaar niet alleen bezig met het goedmaken van tijd, ook de ritzege sprak ze wel aan. Nairo Quintana profiteerde van een moment van vertwijfeling van de rest en viel aan. Uran reed niet meteen achter zijn landgenoot aan en dus mocht de rest het opknappen. Nieve en Roche deden een poging om Quintana terug te halen, maar toen was het eigenlijk al te laat. Quintana zouden ze niet meer zien, de Colombiaan wint na een rit in de Tour ook meteen een rit in de Vuelta. Een fantastisch begin voor Movistar, al had het nog net wat fantastischer kunnen zijn als hij net wat verder weg had weten te rijden of als iemand anders dan Roche de sprint van de achtervolgende groep had gewonnen. Na de ploegentijdrit stond Roche er het beste voor in het algemeen klassement en hij hield dankzij zijn ferme sprint nog net twee seconden over op Quintana. De rode leiderstrui gaat naar het geplaagde Team Sunweb, Nicolas Roche laat nog maar eens zien dat de Vuelta zijn favoriete ronde is. Roglic werd derde, hij pakt 30 seconden op veel favorieten en doet daardoor na het tijdsverlies van de ploegentijdrit ineens weer helemaal mee. Die schade is zo ongeveer rechtgezet, al staat hij nog steeds redelijk ver achter Quintana en Uran. In de sprint van de achtervolgende groep der favorieten zagen we meteen de jonge Colombiaan Higuita in actie, hij won het sprintje voor de nog jongere Pogacar en de sterke Aranburu. Mannen als Chaves, Lopez en Valverde zaten ook in die groep, ze zijn allemaal in orde. Dat kunnen we niet zeggen over Kruijswijk, hij krijgt meteen 1:43 aan z'n broek gesmeerd. Blijkbaar toch nog wat last van de knie, na die tuimelperte in Torrevieja. Wout Poels liet weer eens zien dat hij geen kopman is, hij verliest direct tien minuten. Amper twee dagen onderweg en het klassement is al stevig door elkaar geschud. Na deze vermakelijke rit met een bijzonder fraaie finale is het misschien tijd om even bij te komen met een wat makkelijkere rit. We gaan van Ibi naar Alicante fietsen, op papier zou je zeggen dat de verschillen tijdens deze rit beperkt zullen blijven.




Het zal even wennen zijn voor de renners, we gaan namelijk een keer niet aan de kust van start. Nee, we bevinden ons wat meer in het binnenland, op een kilometer of 40 van de kust. We gaan van start in Ibi, een plaats met ongeveer 24.000 inwoners in de comarca Alcoià, provincie Alicante. Ibi staat bekend als de Spaanse hoofdstad van het speelgoed, iets waar ze hier heel trots op zijn. De economie van de stad draait om de speelgoedindustrie, er zijn 37 verschillende bedrijven die speelgoed maken. 40% van het speelgoed in Spanje komt uit Ibi, impressionant. Het begon ooit lang geleden met wat blikken speelgoed, maar tegenwoordig maken ze in Ibi zo ongeveer alles. Om al dat speelgoed te kunnen maken hebben ook andere fabrieken zich hier gevestigd, die zich dan weer bezig houden met het produceren van plastic of metaal. Wie de geschiedenis van de speelgoedindustrie wil zien moet naar het Museo Valenciano del Juguete, daar hebben ze een indrukwekkende verzameling blikken speelgoed. Voor men zich bezighield met het produceren van speelgoed moesten ze het hier vooral van landbouw hebben, en het verzamelen van ijs uit de omliggende bergen. Dit leidde uiteindelijk tot het produceren roomijs, wat heden ten dage nog steeds geproduceerd wordt in Ibi. Blijkbaar is er ook een speciaal roomijsfestival in Ibi, maar dat is niet het meest opvallende feest van de stad. Jaarlijks wordt op 28 december Els Enfarinats gevierd, een feest waarbij mannen zichzelf verkleden als militair, een staatsgreep naspelen en elkaar dan bekogelen met eieren en meel. Dat geeft een enorme rotzooi natuurlijk, lachen. Het is een traditie die al meer dan 200 jaar oud is en blijkbaar is het nogal de moeite waard. Na het nepgevecht steken ze met z'n allen wat vuurwerk af en zetten ze het op een zuipen, moet kunnen. Als je het feest een keer wil meemaken zou je een kamer kunnen boeken in het Hotel de Juguete, daar waar iedere kamer is voorzien van speelgoed in een bepaald thema. Als je het wat serieuzer wil houden kan je ook nog altijd naar het Museo de la Biodiversidad, een natuurhistorisch museum. Volgens het roadbook ook de moeite waard, en zo'n roadbook zit er nooit naast. Sinds dit jaar is er ook een nieuw museum, het Museo del Videojuego Arcade Vintage. Uniek in Spanje, volgens het roadbook. Ziet er gewoon uit als een ordinaire arcadehal, maar oké. Verder hebben ze in Ibi iets met de wijzen uit het oosten, zo hebben ze hier in het centrum een monument ter ere van die drie heren staan. Is naar het schijnt zo ongeveer het enige monument ter wereld speciaal voor die drie kerels. Er is een link met de speelgoedindustrie, want in Spanje krijgen de kleine kinderen vaak cadeautjes op zes januari, tijdens Driekoningen dus. Handig marketingtrucje, u hoort het al. Ibi dus. De stad van de altijd onsympathieke Ruben Plaza.




We gaan vandaag een vrij aparte route afwerken. In principe zouden we naar het zuiden kunnen fietsen, dan zijn we na 40 kilometer in Alicante. Doen we allen niet, we gaan nog een rondje door het Spaanse binnenland rijden. Na de start in het centrum van Ibi rijden we eerst een aantal kilometer naar het westen. In het begin van de rit rijden de renners over een brede en behoorlijk rechte weg, die ook nog eens vrij vlak is. Ze rijden door een industrieel gebied, waar ze een aantal van die speelgoedfabrieken zien liggen. Na een paar rotondes rijden de coureurs ineens door Castalla, een plaats waar ze ook over de nodige industrie beschikken. Terwijl het peloton door het industriegebied aan het rijden is ziet men in de verte het lokale kasteel boven op een heuvel liggen, een prettig uitzicht. De weg in het centrum loopt kort omhoog, maar al snel gaan we vooral in licht dalende lijn verder. Na een kilometer of vijf vooral rechtdoor te hebben gereden komen we na een rotonde uit op een bochtiger deel van het parcours. De weg gaat nu een aantal kilometer wat steviger naar beneden, waarna we even later weer een aantal kilometer vals plat omhoog mogen gaan. Het is in het begin niet echt een lastige rit, zeker niet als je het vergelijkt met de vorige rit. Het stuk vals plat, met af en toe een kort stukje naar beneden tussendoor, is ongeveer tien kilometer lang. Aan het eind van deze weg verlaten we het plateau en gaat er een kilometer of acht gedaald worden richting Agost. Een afdaling die ergens halverwege vrij bochtig wordt, maar het ziet er verder niet heel uitdagend uit. De weg is weer eens breed en het asfalt is ook vrij netjes. Na 28 kilometer heelhuids aankomen in Agost mag dus geen probleem vormen. Voorbij Agost rijden de renners vijf kilometer rechtdoor over een vlakke weg. Na een bocht naar links bij een rotonde rijden we verder naar Monforte del Cid. Het gaat nu nog een kilometer of vijf verder naar beneden, over een weg die heel breed is en ook behoorlijk recht. Wel een paar bochten tussendoor, maar we rijden toch vooral rechtdoor langs de Spaanse akkers. Na een wat bochtigere passage in Monforte del Cid rijden we via een omweg verder naar Novelda. Het gaat vijf kilometer vooral rechtdoor, tot aan de buitenrand van Aspe. Hier pakken we een paar bochten mee, waarna we over een grote weg rechtdoor rijden naar Novelda, daar waar ze een kerk hebben staan die is gebouwd door een leerling van Gaudi.



We komen uit in Novelda na 47 kilometer koers. De weg richting deze stad kent veel rotondes en het loopt ook nog eens vals plat omhoog. Na een paar laatste rotondes in Novelda slaan we linksaf en dan rijden we buiten de stad weer verder over een rechte en brede weg. Een weg die wel nog steeds omhoog blijft lopen, de komende vijf kilometer gaat het steeds net iets meer dan vals plat omhoog. Het peloton zet koers richting Monóvar, vlak voor dit plaatsje vlakt het weer af. Na een aantal bochten in Monóvar rijden we door naar Elda, over een weg die eerst een paar kilometer licht naar beneden gaat en daarna weer wat vals plat omhoog. Het is een weg die vooral opvalt dankzij een groot aantal rotondes. Net buiten Elda komen we kort achter elkaar vijf van die dingen tegen, je zou er haast misselijk van worden. Eenmaal in Elda blijft het bochtig, in dit plaatsje komen we een stuk of zes rotondes en daarnaast acht bochten tegen. Het is hier verder wel vrij vlak, dat scheelt dan weer. Als we al deze bochten hebben afgewerkt komen we buiten Elda nog wel een klimmetje tegen, het gaat buiten de stad ongeveer twee kilometer aan 5% omhoog. Na dit korte klimmetje gaat het via een brede weg met een paar bochten een kilometer naar beneden, waarna we rechtdoor verder gaan rijden richting Sax. Dat rechtdoor rijden naar Sax doen we over een weg die volledig vlak is, door behoorlijk open terrein. Na 75 kilometer komt het peloton uit in Sax, een plaats die niet alleen opvalt vanwege de naam. Het bekendste bouwwerk van de stad zien de renners al van een afstand liggen, als ze over de weg rechtdoor aan het rijden zijn. Op een rots boven de stad ligt een kasteel, eentje waar in de loop der jaren nogal wat robbertjes zijn uitgevochten. Het kasteel ligt op een steile klif, 524 meter boven de zeespiegel. Het domineert een groot deel van de vallei van Vinalopó tussen Elda en Villena, zoals de renners meteen merken als ze vanuit Elda deze kant opfietsen. Al in de tijd van de Romeinen en zelfs daarvoor stond er op deze rots waarschijnlijk al iets, maar het huidige kasteel komt eerder uit de tijd dat de Moren het hier voor het zeggen hadden. Kicken bouwwerkje, in ieder geval.



Na een bochtige passage in Sax komen we ook buiten deze plaats nog een aantal bochten tegen. De renners rijden een kilometer vals plat omhoog, vervolgens gaat het twee kilometer rechtdoor over een vlakke weg. We rijden langs de snelweg en moeten zodadelijk over deze weg heen, waardoor het nog een keer kort omhoog gaat. Een paar bochten later gaat het aan de andere kant van de snelweg een kilometer naar beneden, terwijl we over een iets smallere weg rijden. Deze verder redelijk rechte weg volgen we een kilometer of vier, waarna er weer een bocht naar rechts volgt. Het is inmiddels vlak geworden en ook na die bocht blijft dat zo. Door een kaal en desolaat landschap rijden we naar het noorden, het is niet direct het meest inspirerende deel van de rit. Het is dat deze nog steeds niet al te brede weg een beetje bochtig is, daardoor blijf je toch wakker. De komende zes kilometer maken we amper iets mee, het meest spannende is dat we aan het eind van deze smallere weg weer terechtkomen op een bredere weg. Deze weg brengt ons min of meer rechtdoor richting Villena, waar we vier kilometer later uitkomen. We rijden dan alleen niet direct een rondje door het centrum, maar nemen een omweg via het industrieterrein. Een paar kilometer en wat rotondes en bochten later komen we dan toch nog uit in het centrum van Villena, een stad waar ze ook een kasteel hebben. De renners hebben inmiddels 100 kilometer afgewerkt en dus zit meer dan de helft van de rit er al op. Het kasteel van Villena valt van een afstand niet echt op, omdat het niet net zoals in Sax op een hoge rots gesitueerd ligt. Wel op een rots, maar een minder hoge. Desalniettemin een prima kasteeltje, ontstaan in dezelfde tijd als dat ding in Sax. Castell de la Talaia, het kasteel van Atalaya.



Buiten Villena gaat het een kilometer vals plat omhoog, daarna rijden we een kilometer of vijf rechtdoor over een brede en vlakke weg door een open vlakte. Uiteindelijk komen we uit in Cañada, waar de renners een rotonde of drie op hun pad vinden. Buiten Cañada slaan ze rechtsaf en dan rijden ze zeven kilometer vooral rechtdoor richting Biar. Het terrein is hier nog steeds zo leeg als het maar zijn kan, bovendien is het een aantal kilometer volledig vlak. Pas in de buurt van Biar begint de weg wat omhoog te lopen, het gaat alvast een kilometer of twee aan een procent of drie omhoog. Dit stuk vals plat wordt uiteindelijk wat meer dan vals plat, we gaan beginnen aan de eerste officiële klim van de dag. De Puerto de Biar, een beklimming van de derde categorie. Drie kilometer lang aan 4,8% gemiddeld, een klimmetje dat de sprinters minder angst zal inboezemen dan de Alto de Puig Llorença. Heel steil wordt het nooit, we komen amper boven de vijf procent uit. De weg naar de top van de klim is vrij bochtig, vooral in de stad Biar zelf. Buiten de stad blijft het draaien en keren, maar de weg is wel enorm breed. Daardoor lijkt het soms amper omhoog te gaan, maar het stijgt toch daadwerkelijk. Na 116 kilometer koers komt het peloton boven op deze Puerto de Biar, een klim die dus is vernoemd naar het plaatsje Biar. Ook dit is weer een plaatsje met een kasteel op een rots, een bijzonder fraai kasteel zelfs. Als we boven zijn gekomen op de top van de klim gaat het twee kilometer naar beneden, waarna we de brede doorgaande weg verlaten. We verlaten de weg aan de rechterkant en gaan aan het eind van de afrit bij een rotonde naar links. Even verderop gaan we bij de volgende rotonde rechtdoor en dan rijden we iets meer dan vier kilometer rechtdoor naar Onil over een vlakke weg.



Eenmaal in Onil slaan we rechtsaf en dan rijden we over een rechte weg met een overdaad aan rotondes terug naar Castalla, daar waar we tijdens het begin van de rit ook al doorheen mochten fietsen. De tweede passage in Castalla volgt na 127 kilometer. We zien in de verte weer het lokale kasteel liggen, maar we weten ondertussen dat dit niet het mooiste kasteel van de regio is. De tweede keer rijden we wat korter door Castalla, we slaan nu vrij snel linksaf en verlaten de plaats dan weer. Buiten Castalla rijden de renners vijf kilometer vooral rechtdoor over dezelfde weg. Het gaat een kilometer of twee licht naar beneden, maar daarna wordt het weer vlak. We slaan rechtsaf en dan gaat het nog eens vijf kilometer rechtdoor, steeds in licht dalende lijn. Vervolgens gaat het drie kilometer iets meer dan vals plat omhoog, terwijl we richting Tibi rijden. Aan het eind van dit stuk slaan we linksaf, waarna we kort 2,5 kilometer naar beneden rijden over een brede weg. Als dit stuk in dalende lijn achter de rug is gaat het meteen omhoog, we beginnen aan de Puerto de Tibi. Een beklimming die volgens de organisatie zes kilometer lang is aan 4% gemiddeld, maar in Spanje moet je altijd alles dubbelchecken. Dit ding is vijf kilometer lang aan 5,5% gemiddeld, een heel ander verhaal. We rijden in het begin van de klim door het fraaie Tibi, daarna komen we op een bochtige weg buiten de plaats terecht. Hier gaat het kort naar beneden, maar de weg is breed. Al snel gaat het weer verder omhoog, en vrij stevig ook. Het gemiddelde percentage lijkt niet enorm hoog, maar dat ligt onder meer aan dat stuk in dalende lijn. Zodra het omhoog gaat is het ook meteen vrij pittig, zo kunnen we drie kilometer aan 7% noteren. De sprinters gaan hier toch wel weer om hun moeder moeten roepen, maar het verschil is dat het nu nog 38 kilometer fietsen tot de finish is. In de laatste kilometer van de klim gaat het aan 6% omhoog, als je het wil is het mogelijk om de sprinters hier op achterstand te rijden. We bereiken de top van de Puerto de Tibi na 150 kilometer.




We gaan afdalen door een mooie omgeving. Hoewel er na de klim nog een korte uitloper volgt, misschien dat de organisatie op die manier aan de zes kilometer aan 4% komt. Vervolgens gaat het een kilometer of vier naar beneden richting Xixona. Een eenvoudige afdaling, want de weg is breed en je ziet de bochten van ver aankomen. In Xixona zelf komen we een rotonde tegen en daarna een paar haarspeldbochtjes, maar ook dat lijkt allemaal prima te behappen. Even verderop ligt er een wegversmalling in Xixona, dan wordt het ineens toch link. Daarna volgen er nog een paar scherpe bochtjes in het centrum van dit plaatsje, waarna we buiten de stad anderhalve kilometer verder rijden over een bochtige en glooiende weg. Uiteindelijk slaan we rechtsaf en dan rijden we vier kilometer verder over een brede weg. Deze weg is vrij recht, maar tussendoor zit er nog een bochtige fase verstopt met wat haarspeldbochten. Het gaat hier ook naar beneden, maar verder is het behoorlijk vlak. Aan het eind van deze weg slaan we linksaf, waarna we nog eens vier kilometer over een brede weg gaan rijden. Het gaat nu opnieuw naar beneden, we dalen immers af richting de kust. Het is hier makkelijk fietsen, al komen we ook tijdens dit stuk opnieuw een bochtige fase tegen. Stuk of vijf stevige bochten achter elkaar, daarna gaat het weer vooral rechtdoor verder. We rijden richting de tussensprint van de dag en hier ligt nog een kort klimmetje op de renners te wachten. Het gaat twee kilometer aan 4% omhoog, zoiets. Valt allemaal reuze mee, maar je hebt het als sprinter toch liever niet. Na dit klimmetje gaat het twee kilometer rechtdoor in licht dalende lijn en dan passeren we na 167 de tussensprint in de buurt van Bussot. Ook hier treffen we weer een kasteel aan boven op een rots, al is het in dit geval meer een ruïne. Na de tussensprint is het nog 21 kilometer fietsen tot de finish.



Voorbij de tussensprint is het een kilometer vlak, daarna dalen we nog eens zeven kilometer verder. Een kilometer of vijf rijden we vooral rechtdoor over een brede weg, pas in de buurt van Mutxamel komen we weer wat bochten en rotondes tegen. Het gaat hier ook kort omhoog, waarna het direct vlak wordt. In Mutxamel slaan we uiteindelijk linksaf, waarna we rechtdoor richting Sant Joan d'Alacant rijden. In dit stuk van drie kilometer komen we wel een aantal rotondes tegen, ze doen in die Spaanse centra flink hun best om het verkeer te ontregelen. Eenmaal in Sant Joan, op tien kilometer van het eind, gaan we bij een rotonde naar rechts, waarna we bij de volgende rotonde rechtdoor gaan. Het gaat daarna 500 meter rechtdoor, na een nieuwe bocht naar rechts gaat het 800 meter rechtdoor tot aan de volgende rotonde. Bijna meteen daarna volgt er een nieuwe rotonde, waar we naar rechts gaan. Daar weer na volgt er nog een rotonde en vervolgens mogen we wat langer rechtdoor rijden. We bevinden ons nu ongeveer op vijf kilometer van het eind en we rijden over een enorm brede weg richting Alicante. Tot op drie kilometer van het eind rijden we rechtdoor. Het loopt hier een beetje vals plat omhoog, terwijl we tussendoor ook nog twee keer door een kort tunneltje rijden. Het gaat dus twee keer kort op en af, waarna het na het tweede tunneltje nog wat verder vals plat omhoog loopt. We slaan flauw rechtsaf en rijden vervolgens rechtdoor de volgende tunnel in, die iets langer is. Buiten deze tunnel gaat het rechtdoor over een vlakke weg tot op 1,5 kilometer van het eind. Vervolgens slaan we linksaf, een lange en lopende bocht. Daarna gaat het flauw naar rechts en weer een beetje naar links. We rijden de laatste kilometer in en het gaat meteen weer flauw naar rechts. Vervolgens rijden we rechtdoor tot op 400 meter van het eind. Het gaat dan schuin naar links, met daarna een flauwe bocht naar rechts. In de laatste meters van de rit gaat het dan wel weer rechtdoor, over een brede en vlakke weg langs het water.



Finishen doen we in Alicante, na Valencia de grootste stad van de autonome regio Valencia. Al dagen rijden we door de provincie Alicante, nu zijn we dan eindelijk in de hoofdstad van deze regio aangekomen. Er wonen ongeveer 320.000 mensen in deze stad aan de Costa Blanca, sinds een paar honderd jaar een belangrijke havenstad. In 1858 werd de spoorlijn tussen Alicante en Madrid geopend, daardoor groeide de haven van Alicante uit tot uitvoerhaven van in het midden van Spanje geproduceerde goederen. Ook voor toeristen is Alicante een belangrijke stad, vanwege het internationale vliegveld van Alicante. Dit vliegveld ligt een aantal kilometer buiten de stad en zorgt ervoor dat Alicante een belangrijke toegangspoort tot de vakantieoorden aan de Costa Blanca is. De Vuelta is in het verleden een aantal keer in Alicante geweest, maar de laatste aankomst dateert alweer van 25 jaar geleden. In 1994 won Tony Rominger in deze stad, sindsdien hebben ze hier alleen nog een paar keer een rit zien vertrekken. Voor het laatst in 2009, toen reden we van Alicante, ook wel Alacant genoemd, naar Murcia. In Murcia kan natuurlijk maar één persoon winnen, ik heb het dan uiteraard over de wereldkampioen. Naast een haven voor het serieuze werk is er ook een jachthaven, langs deze haven finishen de renners. In deze haven is ook een aantal keer de Volvo Ocean Race van start gegaan, er schijnt hier zelfs een pier te zijn die speciaal is ingericht voor deze grootste zeilwedstrijd van de wereld. Alicante werd ooit gesticht door de Carthagers, in het bijzonder Hamilcar Barcas. Daarna kwamen de Romeinen en de Moren natuurlijk ook langs, zoals dat hier overal wel het geval is. De Moren besloten een verdedigingswerk te bouwen boven op een rots, de Monte Benacantil. Dat bouwwerk is later uitgegroeid tot het Castillo de Santa Barbara. In latere tijden werd het kasteel blijkbaar ooit nog gebruikt als gevangenis, nu ligt het er vooral gewoon heel mooi te zijn. Andere mooie dingen kom je tegen in het historische centrum van Alacant, of in de wijk Santa Cruz. Hier moet je blijkbaar een rondje komen lopen voor de mooie huisjes en de leuke kerkjes. Verder moet je gewoon een beetje over de boulevard flaneren, daar is ook weinig mis mee. Qua sport kennen we Alicante natuurlijk van Hercules CF, de club waar Royston Drenthe en Piet Velthuizen ooit schitterden. Broodje Piet schijnt nog steeds de bestlopende zaak van Alicante te zijn. Het roadboak wil verder nog graag benoemd hebben dat ene Oscar Espla uit deze stad komt, dat er een heleboel musea zijn, dat er heel veel strand is en dat je het hele jaar door kan feesten in Alacant. Waarvan akte.



In startplaats Ibi wordt het overdag 26 graden, dat valt nog best mee. Weinig kans op regen, wel wat wind vanuit het oosten. Aanvankelijk gaat de wind dus vooral in de rug of in de zij staan, na een tijdje wordt het wat meer tegenwind. In finishplaats Alicante wordt het 28 graden, iets warmer dus. Voor mijn gevoel valt het wel mee, maar de renners waren gisteren toch aan het klagen over de temperaturen. Blijkbaar liggen de gevoelstemperaturen toch wat hoger dan, ofzo. In ieder geval weinig kans op regen in Alicante, maar wel veel kans op wind. In de middag schijnt het flink te gaan waaien, vanuit de zee. Het lijkt in de laatste kilometers toch wel lichtelijk schuin in de rug te staan, we gooien er een klein waaieralarmpje uit. Het is soms vrij open, al rijden we in de slotfase wel door bebouwd gebied. Beginnen doen we redelijk laat, om 12:53. Eurosport 1 en Sporza zijn er om 15:00 weer bij, we missen dus de eerste 80 kilometer. Of nouja, missen... valt reuze mee. Finishen doen we ook vrij laat, tussen 17:21 en 17:49.



Dit heeft meer weg van een echte massasprint. Al is het nog steeds geen volledig uitgemaakte zaak. Ik zie iemand als Jakobsen met z'n volle bips hier toch nog best in de problemen komen. Bennett was gisteren ook behoorlijk hard aan het afzien, dat was bepaald niet vrijwillig lossen. Het is nu dan wel wat makkelijker, maar alsnog is het niet doodeenvoudig. We halen toch weer bijna de 2000 hoogtemeters, helemaal vlak is het zeker niet. Die klim in en rond Tibi is ook best pittig, met een paar kilometer aan 7%. Als ploegen daar echt de knuppel in het hoenderhok gooien ben je Bennett en co meteen weer kwijt. Voor sommige andere sprinters kan dat de moeite waard zijn, zoals een Mezgec. De Sloveen die recentelijk opeens spontaan in topvorm is komt wat makkelijker over dat soort obstakels dan iemand als Bennett. Het kan dus zomaar zo zijn dat er in de finale vrij hard gekoerst gaat worden, maar we mogen er alsnog rekening mee houden dat er een vrij omvangrijke groep gaat aankomen in Alicante.
1. Mezgec. Maakte best veel indruk op me tijdens de vorige rit, het scheelde niet veel of hij was gewoon mee. Twee kilo afvallen en je kan de hele wereld aan, een voorbeeld voor velen onder ons. Ik wil niet weten hoe goed mijn voorbeschouwingen worden als ik twee kilo vermager. Zonder gekheid, als je zo goed in orde bent kan het haast niet anders dan dat je een paar ritten gaat winnen. Het klimmetje van deze rit kan hij zonder meer overleven en dan hoeft hij verder niet heel bang te zijn voor de rest van de sprinters.
2. Venturini. Zat in de groep op 1:43, best knap. De benen zullen dus goed zijn, gok ik zo. Daarom denk ik dat Venturini wel een paar keer een mooie ereplaats bij elkaar gaat sprinten, al kan ik me niet voorstellen dat hij ooit wat gaat winnen. Een mooie tweede plaats dus, dat kan ook.
3. Bennett. Vooruit, laat ik hem toch maar noemen. Al heb ik er een hard hoofd in, hij viel van pure ellende bijna van z'n fiets gisteren. Misschien is ie wel ziek ofzo, of heeft ie last van de hitte. In normale omstandigheden moet hij dit wel kunnen overleven, maar het zou zomaar zo kunnen zijn dat de benen om wat voor reden dan ook minder in orde zijn. Dan wordt het aanklampen en waarschijnlijk een beetje moe zijn voor de sprint begint. Winnen wordt dan geen sinecure.
4. Gaviria. Geen idee of Fernando een beetje in vorm is, die valpartij van de eerste dag zal in ieder geval niet geholpen hebben. Toch is Gaviria het aan zijn stand verplicht om tijdens deze sprint aanwezig te zijn en ook hoog te eindigen.
5. Aberasturi. Aranburu viel helemaal niet tegen, daarom durf ik het nog wel een keer aan om iemand van Caja Rural te noemen. Hoewel Aberasturi het niet van een vlakke sprint moet hebben, hij heeft liever een heuveltje aan het eind. Desondanks zou je verwachten dat hij gezien het gebrek aan tegenstand zelfs in een vlakke sprint ver vooraan moet kunnen eindigen. Ik ga er voor het gemak maar vanuit dat figuren als Jakobsen en Sarreau afwezig zijn, iets wat niet per definitie zo hoeft te zijn.

Angel gaat iedere dag in de aanval?

quote:

Op maandag 26 augustus 2019 14:37 schreef showtimer het volgende:
Bolle Jetsers over Youri en Horssels

[ afbeelding ]

Lekker man.

De voorbeschouwingen van wielerflits zijn vaak zo minimalistisch als het maar zijn kan. Heel droog opnoemen dat er een paar klimmetjes liggen onderweg, zonder dat nader te bestuderen. Vrij lachwekkend, voor wat de grootste wielersite van Nederland zou moeten zijn. Vandaag hebben ze het over een klimmetje van 6,7 kilometer aan 4% dat een klein beetje pijn kan doen maar niet lastig genoeg is. Geen enkele kanttekening dat de klim enkele steile kilometers heeft, ik heb zomaar het vermoeden dat ze het profiel niet eens hebben bekeken.

Maar goed, enfin.

quote:

Op maandag 26 augustus 2019 15:07 schreef Slobeend het volgende:
Ik wilde net een topic aan gaan maken voor Wielco, laat ook maar zitten.

Dat topic had ik toch meteen gesloten.