[Vuelta] Etappe 2: Benidorm - Calpe #1

Etapa 2: Benidorm - Calpe, 199,6 km

Hey, hallo! Ik stond me weer gruwelijk te misdragen op een bierfestival, dus ik heb alles gemist. Naar het schijnt heeft Astana de ploegentijdrit gewonnen, dat vind ik wel een stevige verrassing. Een goed begin voor Miguel Angel Lopez, in ieder geval. Ook voor Ion Izagirre, want volgens Ion Izagirre kan Ion Izagirre heel ver komen. Bij Quick Step zijn ze van mening dat Quick Step had kunnen winnen als Addy Engels niet in de weg had gereden. Addy Engels weet van niets, een samenvatting van het leven van Addy. Je hebt het gevoel midden in een sketch van Jiskefet te zitten, maar bij Jumbo-Visma zouden ze zijn uitgegleden over een leeggelopen zwembad. Dat klinkt als een smoes waar je op de middelbare school niet mee weg zou komen, maar onze jongens van de Jumbo verliezen er toch maar wel mooi 40 seconden door. Toch vrij lastig, zeker als je bedenkt dat uitgerekend de grote namen op de grond lagen. Geen fijn begin voor Roglic en co, 13 kilometer ver en ze zitten al dik in de shit. Quick Step eindigt twee seconden achter Astana, zonder het in de weg rijden van Jumbo hadden ze inderdaad wel kunnen winnen. Misschien, je weet het niet. Team Sunweb deed het ook best aardig, ze worden derde op vijf seconden van Astana. Schieten ze verder niets mee op, want Kelderman en Roche gaan toch niets presteren. Bij UAE-Emirates gingen ze ook allemaal onderuit, want er moet altijd een ploeg zijn die het slechter doet dan Jumbo. Blijkbaar was Conti de enige die op z'n fiets bleef zitten, een applaus voor Valerio lijkt me wel op z'n plaats. Ondanks die massale valpartij wist Burgos het te presteren langzamer te zijn. 1:22 verliezen in 13,4 kilometer, ook wel een applausje waard. Buiten het gefaal van Jumbo, UAE en Burgos bleven de verschillen vrij beperkt. Met Superman in de leiderstrui gaan we verder met de eerste rit in lijn. We gaan fietsen van Benidorm naar Calpe, iets wat in een kilometer of 20 geregeld zou kunnen zijn. We nemen alleen een ruime omweg via de binnenlanden van Alicante, waardoor we op bijna 200 kilometer uitkomen. Daarmee is deze rit meteen de langste rit van de Vuelta van 2019. U leest het goed, tijdens deze ronde komen we niet boven de 200 kilometer. Een regelrechte schande, jawel. In Spanje weten ze het nog altijd erger te maken dan in Frankrijk en Italië, hier maken de juniorenafstanden helemaal de dienst uit. Goed, van Benidorm naar Calpe dus. Een heuvelachtige rit, met aan het eind een deel van de beklimming naar Cumbre del Sol. Niet zonder meer een rit voor de sprinters.




Op een kilometer of 100 van Torrevieja bevindt zicht Benidorm, een van de bekendste badplaatsen van de Costa Blanca. In 2016 kwam de Vuelta hier ook langs, ook toen vertrok er een rit. Die rit zou aankomen boven op Alto de Aitana, waar een jonge Pierre Latour zo ongeveer voor het eerst van zich liet horen. Toentertijd heb ik dus een stukje over Benidorm mogen schrijven en dat lijkt me eigenlijk nog steeds wel relevant. Na Madrid en Barcelona zou Benidorm zo ongeveer de grootste toeristische trekpleister van Spanje moeten zijn. Vooral voor de ouderen van dage, met name de bejaarden uit Nederland en België. Deze oudjes terroriseerden hier een paar jaar geleden de boel nogal, wat een aantal vermakelijke programma's opleverde. Van oudsher was Benidorm een klein vissersdorpje, maar tegenwoordig is het een stad met meer dan 70.000 inwoners. Vaak is het inwonersaantal nog groter zelfs, want een paar jaar geleden waren er blijkbaar in totaal 73.000 bedden beschikbaar in alle hotels, appartementen en villa's. Ze zullen er in de afgelopen jaren nog wel wat bijgebouwd hebben, want zo gaat dat aan de Costa Blanca. Het altijd betrouwbare Wikipedia weet te melden dat er hier in het hoogseizoen soms wel 500.000 mensen tegelijk vertoeven, klinkt als een lichtelijke overdrijving maar ik sluit niets uit. Benidorm is niet alleen een geschikte verblijfplaats in de zomer, ook in de winter kun je hier prima vertoeven. Er liggen nogal wat bergen achter Benidorm, waar het slechte weer vaak achter blijft hangen. Daardoor schijnt hier 300 dagen per jaar de zon, vinden ze zelf. Gemiddelde temperatuur van 19 graden, dat spreekt die bejaarden allemaal aan.. In alle badplaatsen hier in de omgeving staan veel appartementen en hotels, maar in Benidorm staan er echt ontzettend veel. De meeste zijn ook best hoog, wat Benidorm toch best een imponerende plaats maakt. Aan de kust heb je dus alle wolkenkrabbers, maar je hebt ook nog een oud centrumpje, waar vroeger alle vissertjes woonden. Gezellige witte huisjes en oude kerkjes, ook op dat gebied is er genoeg te zien in Benidorm. Al komen de meeste mensen hier toch vooral om op het strand te liggen, strand is hier immers genoeg. Populaire plaats dus, maar vooral voor oude mensjes. Hoewel er ook wat pretparken zijn, die dan weer vooral jongeren aantrekken. Geen onbekende plek voor de Vuelta, zo begon de editie van 2011 in deze stad. Een ploegentijdritje, naar goed Spaans gebruik. Die ploegentijdrit werd toen gewoon door Leopard-Trek en Jakob Fuglsang mocht de eerste rode trui aantrekken. Niet echt een verhaal om trots op te zijn, net als die ene keer in 1999 dat de Vuelta langskwam. Toen won Robert Hunter in de straten van deze badplaats. In een verder verleden kwam de Vuelta hier nog vaak genoeg langs en in 1992 werden hier zelfs de wereldkampioenschappen wielrennen georganiseerd. Gianni Bugno werd toen wereldkampioen.



Verrassend genoeg gaan we niet langs het strand van start. Nee, we beginnen ergens midden in de stad, langs een parkeerplaats. Bovendien treffen we hier een fietspad aan, iets waar ze in Benidorm enorm trots op zijn. Naar eigen zeggen hebben ze de afgelopen jaren hun best gedaan om de stad fietsvriendelijk te maken, door de nodige fietspaden aan te leggen. Een kilometer of 100 aan fietspad, als ik ze goed begrijp. Voor Spaanse begrippen is dat uitzonderlijk veel. Goed bezig, Benidorm! Alleen jammer dat iedereen hier met een rollator rondloopt, maar goed. Na een geneutraliseerd rondje door Benidorm gaan we buiten de stad echt van start. Tijdens de eerste echte kilometers van de rit rijden de renners over een brede weg met een aantal rotondes richting La Nucia. Het gaat vals plat omhoog, een ideale gelegenheid om de vlucht van de dag te laten ontstaan. Voorbij La Nucia is het een kilometer of vijf vooral vlak, terwijl de renners over een wat bochtigere weg door het mooie binnenland rijden. Ze zien onderweg een paar mooie dorpjes liggen, daarnaast liggen er ook genoeg mooie bergen in het zicht. Via Polop rijden ze naar Callosa d'en Sarria. Richting dit plaatsje gaat het kort naar beneden, waarna er een stuk bergop volgt. Twee kilometer aan een procent of vijf, zoiets. Eenmaal boven in Callosa slaan we linksaf, waarna het een kilometer of drie vooral vlak is. Over een brede weg rijden we verder naar de voet van de eerste echte klim van de Vuelta. Een beklimming van 20 kilometer, jawel. De Puerto de Confrides staat op het punt van beginnen, een berg van de tweede categorie. In deze 20 kilometer gaat het gemiddeld aan 3,6% omhoog, wat maar de helft van het verhaal is. De klim kent toch enkele lastige kilometers, zo gaat het in het begin bijvoorbeeld meteen aan 6% omhoog. Het is tussendoor alleen ook een aantal kilometer zo goed als vlak, waardoor het gemiddelde zakt. Richting de top gaat het nog een aantal kilometer aan 6% omhoog, toch een vrij serieuze eerste klim van de Vuelta. Na 37 kilometer komen de renners boven op deze mooie klim. Tijdens de klim zien ze de nodige pracht en praal, maar het hoogtepunt ligt toch wel in El Castell de Guadalest.




Na de klim gaat het tien kilometer naar beneden, richting Benilloba. Een mooie afdaling over een brede weg. In het begin een paar bochten, maar het wordt al vrij snel een simpele afdaling. Eenmaal beneden in Benilloba gaan we direct weer omhoog, de Alto de Benilloba gaat van start. Een beklimming van de derde categorie, zes kilometer lang aan 4,2% gemiddeld. Niet direct de meest spannende beklimming van de dag, vooral veel vals plat met een paar steilere stroken tussendoor. Na 54 kilometer komen we boven op dit klimmetje en dan volgt er een afdaling van acht kilometer richting Alcoy. De afdaling is redelijk eenvoudig, over een brede en goed geasfalteerde gaat het zonder enorm lastige bochten rustig naar beneden. De omgeving blijft mooi, er zal voor de renners soms toch wel gelegenheid zijn om een blik op het decor te werpen. Halverwege slaan we een wat smallere weg in, met iets minder asfalt. Deze weg komt uiteindelijk uit op een grote doorgaande weg richting Alcoy. Na een scherpe bocht naar rechts pakken we nog een brede haarspeldbocht mee, daarna trotseren we een rotonde en dan zijn we in Alcoy. Een stad met 60.000 inwoners, vooral bekend vanwege de textielindustrie die hier een tijd voor een bruisende economie wist te zorgen. Verder schijnt het een vrij creatieve en kunstzinnige stad te zijn, waar veel componisten, architecten en schilders vandaan zijn gekomen. Veel van die architecten hebben hier allerlei huizen laten bouwen, in een stijl die ze art nouveau noemen. Waarvan akte. Van Alcoy rijden we rechtdoor over een brede weg die alleen af en toe onderbroken wordt door een rotonde naar Cocentaina. Het gaat nog steeds verder in licht dalende lijn, al is er van een echte afdaling ondertussen niet echt sprake meer. Na 66,7 kilometer bereiken we dan Cocentaina, de stad van niemand minder dan Rafael Valls! De renner van Movistar, die recent nog de Prueba Villafranca de Ordizia won, is er niet bij tijdens deze Vuelta. Rafa is toch wel qua wispelturigheid het Spaanse broertje van Betancur, het is vaak alles of niets. Verder is Cocentaina natuurlijk de plaats van een legendarische wielerfamilie, de familie Belda! De piepkleine Vicente kennen we natuurlijk nog van Kelme, zijn eveneens kleine zoon David kennen we dan vooral weer van zijn positieve test uit 2017. Het zal ook bekend terrein zijn voor Miguel Angel Lopez, toen hij een contract tekende bij Astana en van Colombia naar Europa vertrok werd hij ondergebracht bij de familie Belda. Geen betere plaats om jezelf te ontwikkelen als renner en mens, zo blijkt maar weer. Vicente als tweede vader en David als vaste trainingspartner, het heeft hem geen windeieren gelegd. Cocentaina dus, op een bult boven de stad komen we een leuk gebouwtje tegen.



Buiten Cocentaina rijden we nog een aantal kilometer vooral rechtdoor over een brede weg, met af en toe een rotonde onderweg. Het gaat voorlopig verder in licht dalende lijn, maar in de buurt van Muro de Alcoy wordt het vlak. Buiten Muro de Alcoy slaan we bij een rotonde rechtsaf en daarna rijden we over een weg met nog een boel rotondes richting Benimarfull. Het is een kilometer of vier zo goed als vlak, maar daarna loopt de weg weer wat vals plat omhoog. We bereiken een deel van het parcours waar het steeds een beetje op en af zal gaan, zonder enorm lastige beklimmingen tussendoor. Buiten Benimarfull komen we op een bochtigere weg terecht, die anderhalve kilometer naar beneden gaat. Daarna gaat het dan weer twee kilometer aan 5% omhoog richting Planes. Dit fraai gesitueerde dorpje passeren de renners na 81 kilometer. Vervolgens is het even wat vlakker, gaat het een kort stukje naar beneden en dan kruipen we via een bochtige weg weer drie kilometer omhoog. Via Benialfaqui rijden we naar Almudaina. Gemiddeld gaat het in deze kilometers aan een procent of drie omhoog, maar er zitten toch wel wat steilere stroken tussen. Buiten Almudaina is het een kilometer of drie vooral vlak, waarna de weg buiten Benillup weer een paar kilometer omhoog gaat. Weer een klimmetje van twee kilometer aan 5%, iets in die geest. Ondertussen pakken de renners de ravitaillering mee, daar zullen ze wel aan toe zijn na de toch vrij lastige eerste helft van deze rit. Ook na de eetpauze blijft het op en af gaan. Kilometer naar beneden, kort en steil knikje omhoog, vlakke kilometer, kilometer afdaling, kilometer vlak, kilometer vals plat omhoog, nieuwe afdaling van een kilometer en dan weer omhoog. Een soort van achtbaan, terwijl we door een bijzonder spectaculaire omgeving rijden. Na een tijd komen we uit in Millena, waar ze een rotonde hebben met een apart kunstwerk in het midden. We gaan hier rechtdoor en rijden dan richting Gorga, waar er een bocht naar links volgt. Via een redelijk bochtige maar brede weg rijden we dan richting Quatretondeta, een plaats die we na 99 kilometer bereiken. De weg blijft hier behoorlijk glooiend, zo gaat het in aanloop naar deze plaats nog eens twee kilometer omhoog aan iets meer dan 5% gemiddeld. In de bergen in de omgeving van Quetretondeda komen we trouwens nog wat opvallende verschijnselen tegen, best lachen.



We bevinden ons zo ongeveer op de helft van de rit. Buiten Quatretondeta blijven we nog wat omhoog en omlaag hobbelen. Na een klein vlak intermezzo gaat het nog eens een kilometer vrij steil omhoog over een weg die inmiddels iets smaller is geworden. Vervolgens is het weer anderhalve kilometer vrij vlak, voor er nog een klimmetje van anderhalve kilometer volgt richting Facheca. Na heel wat draai- en keerwerk over deze smallere weg bereiken we in Facheca een bredere weg, die ons rechtdoor naar Famorca brengt. Het is een kilometer of drie vrij vlak en vrij recht, ook wel een keer fijn. Eenmaal in Famorca wordt het een ander verhaal, we komen dan in een bochtigere afdaling richting Castell de Castells terecht. Al gaat het niet continu naar beneden, tussendoor komen we nog twee korte stukjes in stijgende lijn tegen. In eerste instantie gaat het 2,5 kilometer naar beneden over een goed geasfalteerde weg. Vervolgens gaat het een halve kilometer pittig omhoog, waarna we nog eens twee kilometer af gaan dalen. Het is ondertussen echt bochtig geworden, maar aangezien het niet heel steil naar beneden gaat is deze afdaling niet enorm ingewikkeld. Na het tweede stukje omhoog, een wat kortere en minder steile, gaat het nog eens drie kilometer naar beneden tot aan Castell de Castells. Dit deel van de afdaling is nog bochtiger, maar lastig wordt het niet. Eenmaal in Castell de Castells gaan we naar links en rijden we verder over een brede weg. Die weg is een kilometer vlak, maar daarna gaat het een aantal kilometer in licht dalende lijn verder. Gemiddeld gezien dalen we de komende kilometers aan een procentje of twee, terwijl de weg weinig bochten kent. Een deel van het parcours waar hard doorgereden kan worden, voor sommige renners zal het een adempauze zijn na, al komen we ook tijdens dit stuk van de rit toch nog een aantal stroken vals plat omhoog tegen. Na 126 kilometer komen we uit in Benigembla, voorbij dit plaatsje gaat het nog eens tien kilometer verder in licht dalende lijn richting Xaló. Het wordt wel steeds vlakker, eigenlijk is vlak een betere manier om dit deel van de rit te omschrijven. We komen ook in een wat dichtbevolkter gebied terecht, derhalve komen we ook steeds meer dorpjes en vooral een aantal rotondes tegen. Na 136 kilometer komen we uit in Xaló, ook wel Jalón genoemd. Ze produceren hier wijn en ze hebben een kerk met een blauwe koepel.



Buiten Xaló is het een kilometer of drie vlak, terwijl we naar Llíber rijden. In dit dorpje wordt de weg tijdelijk wat smaller en komen we wat bochten tegen. Buiten dit plaatsje is de weg weer breed, maar na een tijd gaat deze weg dan weer omhoog. Richting Senija gaat het drie kilometer licht omhoog, aan iets van drie procent gemiddeld. Zitten ook wel wat lastigere stroken tussen, al wordt het nooit een echte kuitenbijter. Van Senija rijden we naar Benissa, over een behoorlijk vlakke weg. Eenmaal in Benissa loopt de weg weer een kilometer of twee vals plat omhoog. Buiten het centrum wordt de weg weer vlak, even verderop slaan we linksaf en dan gaan we voorzichtig afdalen richting de kust. Over een brede weg rijden we vooral rechtdoor naar het zuiden, richting Calpe. We gaan alvast voor de eerste keer naar onze finishplaats, maar van het einde van de rit is nog geen sprake. De weg richting Calpe is een kilometer of 10 lang. Het gaat een kilometer of vier vooral naar beneden, op een eenvoudige manier. Daarna wordt het wat vlakker, terwijl we aan de rand van Calpe de eerste rotondes tegenkomen. Een paar rotondes en wat bochten later rijden we door de brede straten van Calpe, op de achtergrond zien we inmiddels de iconische Peñon de Ifach liggen. Tijdens de rotonderijke doortocht in Calpe rijden de renners alvast over de finish, maar dan wel van de verkeerde kant. We passeren langs de achterkant van de finish en rijden een aantal kilometer over de weg die even later in tegengestelde richting zal worden afgewerkt. Zodoende leren de renners alvast dat het in de laatste kilometers van de rit vlak zal zijn, met heel wat rotondes onderweg. Als we het centrum van Calpe hebben verlaten gaat het anderhalve kilometer iets meer dan vals plat omhoog, in de finale zal dit stuk dus in dalende lijn worden afgewerkt. Het gaat hier behoorlijk rechtdoor, maar even verderop komen we een bochtiger stuk tegen. Tijdelijk gaat de weg naar beneden, waarna we al snel weer een stijgend stuk van een kilometer of twee tegenkomen. Aan het eind van dit stuk in stijgende lijn komen we uit bij een kruising, waar we naar rechts gaan. Hier begint het finale rondje, over een aantal kilometer komen we weer uit op dit kruispunt. Nu rijden we verder naar Moraira, waar na 168 kilometer de tussensprint van de dag volgt.



Via een weg met ontelbaar veel bochten rijden we naar Moraira. Het is een kilometer of zes fietsen tot in dit toeristische plaatsje dat vroeger ook maar gewoon een simpel vissersdorpje was. In deze kilometers is het dus vooral draaien en keren, grotendeels in licht dalende lijn. Paar korte knikjes omhoog, maar het stelt allemaal weinig voor in vergelijking met hetgeen na de tussensprint volgt. Het is bovendien ook nog eens bekend terrein, zowel in 2015 als 2017 reden we over deze wegen. Wel een leuke omgeving verder, al die bochten hebben we te danken aan een aantal cala's, prima natuurschoon. Verder zien we toch ook wel aardig wat groen, met tussendoor veel witte huisjes. Veel villa's hier, valt vooral op. Na de tussensprint in Moraira slaan we bij een rotonde linksaf en dan gaan we op weg naar de laatste serieuze klim van de dag. We laten de kust achter ons en gaan op weg naar Cumbre del Sol, daar waar in 2015 en 2017 een rit aankwam. Het is nog drie kilometer fietsen tot de voet van deze klim. In deze drie kilometer komen de renners een aantal rotondes tegen, maar verder rijden ze rechtdoor over een brede weg die een beetje vals plat omhoog loopt. Na nog een paar rotondes in Alcasar beginnen we na 172 kilometer aan de Alto de Puig Llorença, zoals de klim naar Cumbre del Sol eigenlijk heet. Deze keer gaan we niet helemaal naar boven, we pakken alleen de eerste drie kilometer mee. Alsnog genoeg om voor verschil te zorgen, want in deze kilometers gaat het aan 9,5% gemiddeld omhoog. Het is een klim die we ondertussen kennen, we weten dus dat het pittig is. Hoewel er verschillende profielen in omloop zijn is er steeds één overeenkomst: het is zwaar. Flinke stukken boven de 10%, met zelfs uitschieters richting 20%. In het begin gaat het meteen steil omhoog, met een halve kilometer aan 14%. Daarna wordt het wat makkelijker met een halve kilometer aan 8%, maar de sprinters zullen hier alsnog om hun moeder roepen. Na nog een ietwat simpelere halve kilometer aan 6% gaat het weer omhoog aan 11%, het echte werk. Richting de top lijkt het dan weer wat af te zwakken, de klim kent ook enkele vlakkere stroken. Op een van die stroken zagen we in 2015 Dumoulin demarreren, maar daarna zagen we hem ook weer verder ploeteren over een strook van 14%. Ergens aan de linkerkant komen we nu de weg die nog verder naar boven gaat tegen, maar die weg negeren we. We rijden rechtdoor en passeren zodoende na 175 kilometer de top van deze beklimming van de tweede categorie, de Alto de Puig Llorença.




In 2015 won Tom Dumoulin dus boven op Cumbre del Sol, hij versloeg in de laatste meters van de rit Chris Froome. De Britse Keniaan nam dan weer revanche in 2017, toen was hij als eerste boven op de klim. Nu slaan we dus de laatste steile kilometer over en duiken we naar beneden, langs het steeds verder uitbreidende vakantiepark dat ook Cumbre del Sol heet. Het is nog 25 kilometer fietsen tot de finish, voor geloste renners is er dus wel wat gelegenheid om terug te keren. Eerst duiken we vier kilometer naar beneden, richting El Poble Nou de Benitatxell. Een korte, steile afdaling. Er zitten wat lastige bochten in de afdaling, maar de weg is hier behoorlijk en het asfalt is heel behoorlijk. Als mijn geheugen een beetje klopt leverde deze afdaling in 2015 en 2017 weinig problemen op, kan me niet voorstellen dat het dit jaar anders gaat zijn. Na 179 kilometer komen de renenrs uit in El Poble Nou de Benitatxell en hier zijn ze beneden. Vervolgens rijden ze dwars door het plaatsje, waarna ze buiten de bebouwde kom het parcours van de vorige edities verlaten. Ze rijden nu via een bochtige en heuvelachtige weg verder richting Teulada. In de komende vijf kilometer gaat het een paar keer op en af. Drie keer gaat het omhoog, waaronder een keer een kilometer aan 4%, drie keer gaat het ook weer kort naar beneden. Op 17 kilometer van de finish komen we dan aan in Teulada, waarna we rechtdoor rijden over een vlakke en brede weg in deze plaats. Aan de rand van Teulada komen we kort achter elkaar twee rotondes tegen, het gaat hier naar links. Vervolgens mogen we terug gaan rijden naar Calpe, zin in!



Na de rotondes in Teulada is het eventjes vlak, maar al snel begint de weg weer wat vals plat omhoog te lopen richting Benimarco. We rijden grotendeels rechtdoor over een brede weg, die in de buurt van Benimarco wat meer bochten kent. In deze open omgeving lijkt het vrij makkelijk fietsen te zijn, maar als het in Benimarco bochtiger wordt gaat het toch nog vrij stevig omhoog. Dat duurt niet lang, boven in Benimarco wordt het vlak en vervolgens gaat het een aantal kilometer licht naar beneden richting Fanadix. Het is een vrij snelle afdaling, al komen we vlak voor Fanadix nog wel een paar haarspeldbochten tegen. De weg is hier wel breed en het asfalt is mooi, dus daar hoeven we verder weinig hinder van te ondervinden. Na Fanadix rijden we nog een kilometer verder over deze bochtige weg, nog steeds in dalende lijn. Uiteindelijk komen we uit bij een bekend kruispunt, daar waar we al eerder passeerden. Bij dit kruispunt slaan we rechtsaf, vervolgens rijden de renners over een weg die ze al eerder hebben gezien. Een brede, maar bochtige weg. In het dagelijks leven staan hier paaltjes, het is te hopen dat de organisatie ervoor heeft gezorgd dat die paaltjes er nu niet staan. De weg terug naar Calpe is dus behoorlijk bochtig. De ene na de andere bocht komen we tegen, maar er zitten weinig lastige bochten tussen. Het is allemaal wel goed te doen. We rijden vooral naar beneden, al komen we op vier kilometer van het eind ook nog een keer een stukje in stijgende lijn tegen. Ongeveer een halve kilometer gaat het omhoog, zonder dat het heel steil wordt. Daarna dalen we weer vrolijk verder, tot op twee kilometer van het eind. Hier komen we we in rotondeland terecht, in de laatste twee kilometer van de rit komen we vier rotondes tegen. Bij de eerste gaan we rechtdoor, net als bij de tweede. Het wordt vlak als we koers zetten richting de derde rotonde, die op iets minder dan een kilometer van het eind ligt. Hier gaan we naar rechts, al schijnen we de rotonde volgens het roadbook langs de linkerkant te moeten nemen. Even verderop ligt er nog een rotonde, waar het ook naar rechts gaat, blijkbaar opnieuw via de linkerkant. Daarna gaat het in de laatste meters van de rit rechtdoor tot aan de finish, over een brede en vlakke weg langs het water.




We finishen in Calpe, ook wel Calp genoemd. Een plaats die volgens mij ieder jaar wel de revue passeert. In 2015 reden we hier in ieder geval doorheen, toen we op weg gingen naar Cumbre del Sol. Ook in 2017 was dat het geval, toen werken we immers praktisch dezelfde rit af. Tussendoor zagen we in 2016 dan weer een tijdrit eindigen in Calpe, ook grotendeels over dezelfde wegen. Ik heb mijn buik wel een beetje vol van Calpe, wat volgens het roadbook een paradijs van de Costa Blanca is. Er wonen in ieder geval 21.633 mensen, die allemaal persoonlijk een groet sturen. Groetjes terug! Goed, Calp dus. Daar werden een paar jaar geleden een aantal renners van het toenmalige Giant-Alpecin voor hun flikker gereden. Onder meer John Degenkolb, die nu namens Trek van de partij is. Leuke herinnerigen, niks mis mee. Die tijdrit in 2016 werd trouwens gewonnen door Chris Froome, he, getsie. Ook in 2010 kwam de Vuelta nog een keer langs in Calp, toen was het de startplaats van een rit die zou eindigen in Alcoy, waar we tijdens deze rit ook doorheen mogen fietsen. Die rit werd toen gewonnen door de inmiddels gepensioneerde David Lopez. Calp valt vooral op vanwege de hoge rots die boven alles uitsteekt, El Peñon de Ifach. Deze rots, die 330 meter boven de zeespiegel ligt, zie je van een aantal kilometer afstand al liggen. Het is niet zomaar een rots, het is een heus natuurgebied. Allerlei vogels komen af op de Peñon de Ifach, het kan dus de moeite lonen om je verrekijker mee te nemen. Het centrum van Calp mag er ook wel zijn, veel oude huisjes. Op sommige plekken is ook nog te zien dat er hier vroeger een Moorse overheersing was. Buiten het centrum is alles dan weer volgebouwd met hotels en appartementen, want het is toch vooral heel toeristisch hier. Vroeger was het een vissersdorpje, maar tegenwoordig liggen hier met name veel mensen op het strand weg te schroeien in de zon. Dat kan goed in Calp, want het schijnt er altijd goed weer te zijn. Meer dan 2800 uur zon per jaar, dat is niet misselijk.



In startplaats Benidorm wordt het overdag 29 graden, minder warm dan in Nederland. Er zal een redelijk stevige wind vanuit de zee staan, maar er is geen kans op regen. Calpe ligt niet ver van Benidorm, dus daar is het ongeveer hetzelfde verhaal. 28 graden overdag, zonder kans op regen en met toch wel aardig wat wind. Een deel van de dag zal er tegenwind zijn, in de finale staat het dan weer wat meer schuin in de wind. Al is bijna het volledige gebied langs de kust volgebouwd met allerlei villa's en meer van dat soort werk, dus de renners rijden door beschut gebied. Deze langste rit van de Vuelta begint om 12:20. Naar goed Spaans gebruik is het niet integraal te zien, Eurosport is er pas om 15:00 bij. Volgens mij zijn we dan wel weer afhankelijk van de PLAYER, omdat die waardeloze kutkoers in Duitsland ook nog uitgezonden moet worden. De NOS en Sporza zijn er waarschijnlijk ook wel ooit bij, maar geen idee wanneer. Dat merken we vanzelf, gewoon een beetje zappen. De aankomst wordt in ieder geval verwacht tussen 17:19 en 17:52, een vrij ruim tijdvak.



Ik heb nu al geen zin meer in de voorspellingen. Wat een kutrit, zeg. Op papier zou je zeggen dat het veel te lastig voor de echte sprinters is. Jongens als Jakobsen en Gaviria moet je hier makkelijk overboord kunnen kieperen. Bennett kan nog wel redelijk over een bult komen, maar drie kilometer aan ongeveer 10% zou ook voor hem te heftig moeten zijn. In dat kader zou het best zo kunnen zijn dat we meteen met een rit voor de vluchters te maken krijgen, wat best teleurstellend zou zijn. Van de andere kant denk ik niet dat Lopez meteen zijn leiderstrui wil afstaan, dus het zal toch wel gewoon een sprint worden. Of nouja, gewoon. Escartin gaat uit van een sprint met een man of 70/80. Wie ben ik om tegen Escartin in te gaan? Laten we dan maar gewoon gaan sprinten met 70 of 80 man, kan ons het schelen.
1. Mezgec. Ik zag deze grapjas de laatste tijd enorm vreemde dingen doen. Waar hij een tijd van de aardbodem verdwenen leek te zijn klom hij ineens met de besten mee omhoog in Slovenië. Weliswaar in eigen land, maar toch. Ook in Polen liet hij zien in vorm te zijn, als er één echte sprinter is die de klim aan het eind kan overleven is het Mezgec nog wel. Beetje ketonen in je mik en gaan.
2. Battaglin. We zijn pas net begonnen, dus dan kunnen we nog doen alsof de renners van Katusha-Alpecin er iets van kunnen. Na deze rit moeten we dit soort belachelijke suggesties niet meer doen, dan is het klaar.
3. Valverde. Altijd Valverde noemen, ook als het niet nodig is.
4. Higuita. René werpt zich als een schorpioen over de streep. Niks mis mee.
5. Aranburu. Het lijstje van de hoop is in Spanje altijd rijkelijk gevuld. Vaak komt er van dat lijstje niet veel terecht, in de praktijk blijkt het niveau van dit soort jongens toch wat lager te liggen als de grote kleppers aanwezig zijn. Ook nu zal Alex dus wel weer helemaal niets laten zien. Maar goed, dit is pas de eerste rit in lijn, dus we kunnen nog doen alsof. Hup Alex. Hup Caja Rural.

quote:

Op zondag 25 augustus 2019 06:11 schreef wimderon het volgende:
Maar de 17e etappe is 219 kilometer.

De krab vindt van niet.

F. ESCARTÍN'S COMMENT

This is the longest stage in La Vuelta 19: 199 km providing the perfect opportunity for a breakaway, unless an alliance of the sprinters’ teams agrees to arrange a sprint finish.

quote:

Op zondag 25 augustus 2019 10:59 schreef showtimer het volgende:
https://www.dailymotion.com/video/x7hg2ys

Purito aan de schnabbel.

Zo, hier krijgt hij problemen mee.