Ik ben (o.a.) gediagnosticeerd als hebbende ptss. Omdat ik er nu steeds meer last van krijg (in het kort: angstaanvallen, paniek door onverwerkte trauma's) vraag ik me af of er hier ook mensen zijn die er last van hebben en hoe zij ermee omgaan.

quote:

---

Op donderdag 9 januari 2003 18:42 schreef JayAvenger het volgende:
Wat heb je allemaal meegemaakt dan ?

---

Ontopic,
Meis wat vervelend, ik ken het niet, nou ja de angstgevoelens wel tot op zekere hoogte, maar niet in de mate die beschreven wordt,
Damn, diep respect op de manier hoe je er mee omgaat, lees vaak dat je het moeilijk hebt, heel moeilijk maar je zet altijd door!!
Vind dat echt zo super van je!!
Ga nog ff verder lezen!
Top van je dat je er dan toch na maanden zei je zelfs? een topic over geopend hebt!!!!
Way to go!!
racoon

quote:

---

Op donderdag 9 januari 2003 18:41 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
he jakkes wat vervelend Duchess . Ik ken iemand die het ook had maar ken haar ook weer niet zo goed .
Ik heb wel dat ik op dingen paniekerig en fel reageer maar geloof niet zoals het daar beschreven staat. Ik hoop wel dat je er heel veel steun en begeleiding in hebt bij de therapie .

---

quote:

---

Op donderdag 9 januari 2003 19:15 schreef racoon2002 het volgende:

[..]

Denk dat topicstarter daar zelf wel mee komt, mocht ze daar aan toe zijn en mocht ze dat willen delen, naar mijn inziens

Ontopic,
Meis wat vervelend, ik ken het niet, nou ja de angstgevoelens wel tot op zekere hoogte, maar niet in de mate die beschreven wordt,
Damn, diep respect op de manier hoe je er mee omgaat, lees vaak dat je het moeilijk hebt, heel moeilijk maar je zet altijd door!!
Vind dat echt zo super van je!!
Ga nog ff verder lezen!
Top van je dat je er dan toch na maanden zei je zelfs? een topic over geopend hebt!!!!
Way to go!!
racoon

---

quote:

---

Op donderdag 9 januari 2003 18:30 schreef ByteMe het volgende:
Nee nooit gehad maar ik ga die draadje wel volgen. Ken het niet dus mijn interesse is gewekt.. Suc6

---

quote:

---

Op donderdag 9 januari 2003 18:42 schreef JayAvenger het volgende:
Wat heb je allemaal meegemaakt dan ?

---

Ik heb het in ieder geval altijd weggestopt en vermeden, minder erg gemaakt dan dat het was. Later ging ik ook de plaatsen waar het een en ander plaatsgevonden heeft, mensen die direct of indirect betrokken waren en alle andere dingen die mij er aan deden herinneren totaal uit mijn geheugen wissen en totaal vermijden.
Nog steeds ben ik op mijn hoede en alert, altijd bedacht op dreiging van geweld en gevaar. Ik ben heel erg veel bang geweest in mijn jeugd, maar dat kon en mocht ik niet tonen. Ik denk dat een deel van die angsten er nu pas uitkomen? (Na al die jaren!)

Ik heb ook al een aantal jaren last van PTSS,
en te eigenwijs om daar uitgebreid voor in therapie te gaan eigenlijk.
Het heeft zich bij mij altijd ge-uit in nachtmerries, flashbacks, en migraine-aanvallen.
Dat is in de loop der jaren een stuk minder geworden,
het is hanteerbaar en ik heb er weinig tot geen last van.
Alleen in tijden dat ik onder grote druk sta of gespannen ben weet ik dat ik 'vatbaarder' ben voor de symptomen.
De scherpe kantjes zijn er wel vanaf nu, het slijt langzaam maar zeker.
Ik vind het heel dapper dat je hiermee aan de slag bent gegaan,
want je eerste reactie is dingen zoveel mogelijk wegstoppen waardoor het alleen maar erger wordt.
Als ik destijds had geweten wat ik nou precies had was ik misschien wel met een professioneel iemand gaan praten,
dat had me iig veel moeizame jaren van er alleen mee worstelen bespaard.
Nu is het goed zo, voor mijn gevoel.
Het beheerst mijn leven niet (meer), en al zal ik heus nog wel eens dergelijke aanvallen krijgen, de periodes daartussen worden steeds langer.
Ik zie mezelf absoluut niet als een slachtoffer van wat dan ook, of iemand die geestelijk in de knoop zit,
misschien dat ik daarom zo lang aarzelde om de post daadwerkelijk te plaatsen.

Ik wens je heel veel sterkte met het aanpakken van je grootste angsten, het zal heel confronterend zijn,
en daarom vind ik het heel dapper van je.

De Posttraumatische stress-stoornis
--------------------------------------------------------------------------------

Trauma: een ontwrichtende schok
Een inbraak, beroving, incest of verkrachting,
het abrubte verlies van een vertrouwd en geliefd persoon ,een auto-ongeluk, een vliegtuig dat neerstort, oorlogsgeweld, een natuurramp: dagelijks staan de kranten er vol mee. Onverwachte, schokkende en levensbedreigende gebeurtenissen kunnen iedereen overkomen. Toch houden we er in ons dagelijkse leven nauwelijks rekening mee. Dat is maar goed ook. Juist de vanzelfsprekendheid van de dagelijkse gang van zaken geeft een basisgevoel van veiligheid en biedt ons de mogelijkheid normaal te leven.
Bij slachtoffers van een schokkende, onverwachte gebeurtenis - vaak traumatische ervaring genoemd -, zijn die vanzelfsprekendheid en veiligheid weggevaagd. Dat kan in een klap zijn gebeurd, bij een eenmalige gebeurtenis, zoals een vliegtuigongeluk. Het kan ook om een langdurig proces gaan, als de traumatische gebeurtenis zich over langere tijd uitstrekte. Dat is bijvoorbeeld het geval bij incest- of oorlogsslachtoffers. Door de traumatische ervaringen zijn slachtoffers hun gevoel van veiligheid en vertrouwen kwijtgeraakt. Hun leven is ernstig ontwricht. Ze ervaren het niet langer meer als betrouwbaar, beheersbaar of rechtvaardig. Vaak is dat tijdelijk en keert het vertrouwen geleidelijk terug. Maar andere keren is die ontwrichting zo ernstig dat het slachtoffer er niet meer in slaagt de draad op te pakken. Of hij krijgt later de terugslag te verwerken en kampt met allerlei fysieke en psychische klachten. Dan is er sprake van een posttraumatische stress-stoornis(ptss). De gebeurtenis heeft zon diepe psychische wond (trauma) geslagen en zoveel stress opgeroepen, dat deze later (=post) stoornissen veroorzaakt die het dagelijkse leven ernstig belemmeren.

Cijfers
Schokkende en gruwelijke gebeurtenissen komen dagelijks voor. Zo werden er in 1994 in Nederland 164 mensen vermoord en worden er jaarlijks naar schatting anderhalf miljoen mensen slachtoffer van geweld en bedreiging. Verder raken er elk jaar tienduizenden mensen betrokken bij ongelukken. Ongeveer 200.000 van hen hebben behoefte aan psychische steun. Zon 20% van de slachtoffers zoekt professionele hulp.

Symptomen
Angstverschijnselen, zoals hartkloppingen en ademhalingsmoeilijkheden, hevig trillen en zweten, verlamd zijn van schrik of willen wegrennen, horen tot de normale reacties op een gruwelijke of levensbedreigende ervaring. Na verloop van tijd trekken ze vanzelf weer weg. Maar bij mensen met Posttraumatische stress-stoornis blijft deze stress, bewust of onbewust, doorwerken. Ze kunnen last krijgen van terugkerende, onverwacht opduikende herinneringen, herbelevingen van de gebeurtenis of nachtmerries, of ze raken van streek bij alles wat daaraan herinnert. Daarom proberen ze vaak situaties uit de weg te gaan die associaties oproepen met de schok. De schokkende ervaring kan soms juist ook uit het geheugen weggevaagd zijn. Vaak zijn mensen met ptss vervreemd van hun gevoelens of hun lichaam, omdat ze zich hiervoor tijdens de schokkende gebeurtenis uit zelfbescherming afgesloten hebben. Ze kunnen nauwelijks meer belangstelling opbrengen voor het leven om hen heen. Onredelijke woede-uitvallen en irritatie, huilbuien, schuldgevoelens, altijd alert zijn en van het minste of geringste schrikken, slecht slapen, lusteloosheid, concentratieproblemen: al deze symptomen kunnen wijzen op ptss. Deze klachten doen zich niet altijd direct na de traumatische ervaring voor. Veel oorlogsslachtoffers krijgen pas jaren later last van hun ervaringen.

Omgaan met ptss.
Mensen met een traumatische ervaring kunnen deze vaak zelfstandig verwerken. Acceptatie van de eigen ontreddering en (angst)gevoelens is daarbij doorslaggevend. Het gaat om normale gevoelens waarvan iedereen last heeft die iets soortgelijks meemaakt. Verder speelt steun van de omgeving een grote rol. Het is belangrijk dat het slachtoffer voldoende gelegenheid krijgt om te vertellen wat hij of zij heeft meegemaakt. Zo kan hij de gebeurtenis van zich afpraten en een plaats geven in zijn leven. Het verhaal van het slachtoffer dient daarbij onvoorwaardelijk geaccepteerd te worden, zonder reacties die schuldgevoelens kunnen oproepen. Het helpt echter niet bestaande schuldgevoelens weg te praten. Beter is het deze serieus te nemen. Voorts is het belangrijk het slachtoffer niet teveel uit handen te nemen. Deze dient het gevoel te krijgen zelf weer enige controle over zijn leven te hebben.

Hulp zoeken
Steun zoeken na een traumatische ervaring kan het verwerkingsproces bevorderen. Mensen kunnen daarvoor in elke regio terecht bij het Bureau Slachtofferhulp De vrijwilligers van deze Bureaus bieden slachtoffers de gelegenheid om krot na de gebeurtenis te spuien over wat ze hebben meegemaakt en komen desgewenst nog enkele malen praten over hoe het gaat. Ze kunnen ook informatie geven over lotgenotengroepen. Gesprekken met de huisarts kunnen eveneens helpen bij de verwerking van het trauma. Eventueel kan hij rustgevende medicijnen voorschrijven, om in de begintijd al te extreme angsten of slapeloosheid tegen te gaan. Deze medicijnen kunnen een verwerkingsproces draaglijker maken, maar niet vervangen! Langdurig gebruik ervan leidt tot verslaving. Als de verwerking van een traumatische ervaring stagneert, kan het nodig zijn hulp te zoeken bij een professionele hulpverlener, zoals een psychiater of psychotherapeut.

bedankt voor je open, eerlijke en waardevolle postings.

Ik vind het heel fijn voor je dat het voor jou zo hanteerbaar is dat je ook precies weet in welke situaties je mogelijk in een valkuil duikt.

Is het al lang geleden dat bij jou de diagnose is gesteld? Hoe lang weet je wat er aan de hand is?

quote:

---

Op vrijdag 10 januari 2003 00:05 schreef DuchessX het volgende:
Lieve shmoops,

bedankt voor je open, eerlijke en waardevolle postings.

---

quote:

---

Ik vind het heel fijn voor je dat het voor jou zo hanteerbaar is dat je ook precies weet in welke situaties je mogelijk in een valkuil duikt.

Is het al lang geleden dat bij jou de diagnose is gesteld? Hoe lang weet je wat er aan de hand is?

---

Ik ben gezegend met een positieve instelling, en ben goddank niet gevoelig voor een depressie oid,
dus het is niet mijn verdienste dat ik er zo redelijk goed vanaf ben gekomen,
ik heb gewoon geluk gehad.

Flashbacks zijn zeldzaam geworden, de nachtmerries werden op een gegeven moment dagelijkse kost,
en dat sloopt je aardig, zoals je weet.
Dat heb ik met regelmatiger leven en op tijd aan de bel trekken wel een beetje onder controle nu,
al blijft het soms zelfs een opgave om te durven slapen.

Heb je het idee dat je er nu meer last van hebt omdat je er mee bezig bent trouwens?

quote:

---

Op vrijdag 10 januari 2003 00:34 schreef shmoopy het volgende:

[..]

Ik ben gezegend met een positieve instelling, en ben goddank niet gevoelig voor een depressie oid,
dus het is niet mijn verdienste dat ik er zo redelijk goed vanaf ben gekomen,
ik heb gewoon geluk gehad.

---

Wat enorm fijn wat je hier schrijft.

Je komt idd over als een erg positief persoon en daar kun je zo'n kracht uithalen.

_{zou nog meer willen zeggen maar ik weet het ff niet}

Je bent een mooi mens.

liefs van DE

Deze muts is je emailadres kwijt door een compjoeturkresje
Ik wil je nu eindelijk eens gaan mailen, want nu ik dit allemaal lees voel ik steeds meer een soort van "band", met de dingen die je hebt meegemaakt.
Hoop weer van je te horen.

Kus
bbtje

Ik hoop voor je dat uiteindelijk voor jou ook de scherpe kanten er van afgaan en dat je ook onbewust er beter mee kan omgaan. Nogmaals bedankt voor het delen van deze info, want ik wist niet dat het beestje ook een naam had en dat er zoveel mensen zijn die met dit probleem kampen.

Dank je

[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 10-01-2003 10:27]

Ook ik heb onlangs officieel te horen gekregen dat ik kamp met een PTSS.

Ik schrok hier erg van; zolang het beestje nog geen naam had kon ik het nog afdoen als "ik heb nog wat last van stressklachten".
Nu kan ik er niet meer omheen.

Hoewel is gesuggereerd dat AD mij zouden kunnen helpen heb ik dat falikant geweigerd. Ik ben zelf van mening dat mijn klachten daar niet ernstig genoeg voor zijn en dat het niet opweegt tegen de bijwerkingen van medicatie.

Ik wil het nog steeds zelf doen, m.b.v. mijn psycho-therapeute met wie ik (nu wekelijks) een gesprek heb.

Ik weet wel dat het een zware weg is die mensen met PTSS moeten afleggen en ik vermoed dat ook bij mij bepaalde overgevoeligheden nooit meer helemaal zullen verdwijnen.

Toch heb ik alle vertrouwen in mezelf en mijn innerlijke kracht.

Succes Duchess!

quote:

---

Op vrijdag 10 januari 2003 10:54 schreef Noayla_ het volgende:
Ik schrok hier erg van; zolang het beestje nog geen naam had kon ik het nog afdoen als "ik heb nog wat last van stressklachten".
Nu kan ik er niet meer omheen.

---

\\ offtopic ( en is interesse en belangstelling niet hetzelfde??)

quote:

---

Op donderdag 9 januari 2003 18:26 schreef DuchessX het volgende:
http://212.187.96.107/ptss/modules.php?name=Content&pa=showpage&pid=5

Ik ben (o.a.) gediagnosticeerd als hebbende ptss. Omdat ik er nu steeds meer last van krijg (in het kort: angstaanvallen, paniek door onverwerkte trauma's) vraag ik me af of er hier ook mensen zijn die er last van hebben en hoe zij ermee omgaan.

---

rot voor je meid. Hoop dat professionele hulp je kan helpen bij de verwerking van je trauma's.

Bij mij is ook PTSS gediagnoseerd in 1995.
Na mijn uitzending naar Bosnië kwam ik terug en leek alles normaal.
Echter, na verloop van tijd kreeg ik nachtmerries, at slecht, voelde me depri, en dronk meer dan goed voor me was (kratje bier per dag)
Na een mislukte zelfmoordpoging (met mijn auto tegen de boom aanrijden op een stille weg met veel bomen) ben ik overgebracht naar het militaire hospitaal afdeling Psychiatrie te Utrecht.
Daar erg veel therapieen gevoldt gedurende een half jaar.
Bleek dat al die problemen Bosnië gerelateerd waren.
Na 6 maanden ben ik ontslagen en probeerde mijzelf weer op het goede pad te krijgen.
Echter, in 1998 ging het weer mis en heb toen contact gezocht met het veteranen instituut en de bond voor nederlandse militaire oorlogsslachtoffers.
Die hebben me erg goed geholpen bij het verwerkings proces door middel van erg veel praten, dingen opschrijven, structuur aan te brengen in mijn leven ed.
In die tussentijd ben ik ook afgekeurd voor de arbeidsmarkt en er is mij een MIP toegekent (militait invaliditeits pensioen). Echter omdat ik in de WAO ben is dit dus enkel maar op papier.
Dit alles heeft ongeveer 2 jaar geduurd, en kan er nu mee leren leven.
Laat ik dit zeggen, PTSS blijf je altijd bij je dragen, het gaat erom hoe je ermee omgaat.
Heb soms ik nog steeds last ervan en voel me depri, en heb nachtmerries. Maar het is nu eindelijk onder controle.

Therapie werkt, maar praten en dingen opschrijven nog veel meer ( althans bij mij.)
Ik wens je heel veel sterkte toe.

Het is niet niets, maar met de juiste hulp, met tijd en geduld en een goede instelling van jezelf kun je vreselijk ver komen ermee.

Sterkte

Liefs DE

Zelf ben ik nogal gevoelig voor depressies en heb in mijn leven ook mijn portie wel gehad, waar ik wel nog altijd mee zit is dat er iets is binnen in mij wat heel onrustig is. Volgens mij is er in mijn leven ook iets gebeurt maar na een aantal maatschappelijk werkers en ad en psychiaters ben ik er nog niet achter wat het is. Nou ben ik daar ook nooit zo diep op in gegaan. Misschien is het wel mijn opa die al jaren lang niet meer leeft, het was het dierbaarste toendertijd wat ik had en heb ook altijd een soort van gevoel gehad

Ik heb bijvoorbeeld last van hardkloppingen af en toe, net alsof ie overslaat en dat is een rot gevoel.
Ik raak snel in paniek maar niet echt panisch alhoewel dat al wel is gebeurt 2 keer in de laatste paar weken.
En huilen, nou dat is echt snel gebeurt bij mij.

Maar nogmaals dat is zeker niet wat jij hebt Duchess.

Wat mijn ervaring is in vroegere verwerking van mijn narigheid is dat schrijven wel degelijk de beste methode is. Ik heb er een hekel aan en heb het ook maar zo'n drie maanden gedaan in een dagboek, en dat is nou net die periode die echt weg is en waar ik ook niet meer mee zit. Nu ben ik gewoon eigenwijs en heb daar geen zin in, maar meiden denk er toch over.

Eigenlijk schrijf ik nou maar heen, ik kan mijn verhaal momenteel niet echt een lijn geven. Maar ik wens jullie allen enorm veel sterkte.

Groetjes lewis de boxer

Mijn moeder is op zeer jonge leeftijd door haar vader misbruikt was en tot haar 40e heeft ze hier alleen mee rondgelopen. Wij kwamen erachter nadat mijn opa overleed en daarna volgde ongeveer tien jaar waarin hele legers huisartsen, maatschappelijk werkers, psychologen en psychiaters zich op de zaak stortten met de bedoeling het allemaal beter te maken. De diversiteit aan pillen die de revue is gepasseerd, is werkelijk enorm geweest maar zorgde er in combinatie met de alcohol die mijn moeder zichzelf al jaren daarvoor had voorgeschreven, voor dat ze geestelijk helemaal kapot ging.

Het was op een bepaald moment zo erg dat ze eigenlijk in een soort van constante psychose bevond maar ze wilde niet opgenomen worden. Ik heb nog nooit echte doodsangst gezien behalve bij haar toen dat voorgesteld werd. Ik studeerde, mijn vader werkte en elke dag leefde we met de vraag, wat als we straks thuiskomen? Wat heeft ze zichzelf aangedaan? En nog later: leeft ze nog? Soms werd ze nadat ze in het ziekenhuis beland was, opgenomen en volgde ze enkele weken therapie om vervolgens weer ontslagen te worden en dan begon het hele verhaal weer van voor af aan. Jaar in, jaar uit. Ik heb in mijn leven teveel ziekenhuizen en inrichtingen gezien.

Op een dag slaagde ze erin er definitief een einde aan te maken en na de begrafenis werd me aangeraden meteen met een psycholoog te gaan praten. Had ik verontrustende symptomen? Ja. Depressief, slecht slapen (vier uur per nacht was een goede nachtrust) en nachtmerries, heel veel nachtmerries. Ik zou weleens PTSS kunnen ontwikkelen; aldus de professional. Had ik niets van psychologie geweten dan had ik mezelf dat ook nog wel kunnen vertellen, denk ik weleens.

Dat was de laatste keer dat ik iets met de mentale hulpverlening te maken heb gehad. Ik had persoonlijk teveel redenen om ze te wantrouwen. Het enige wat ik wilde was weten waarom ik de dingen doe die ik doe en de voel wat ik voel en misschien wilde ik ergens ook weten wat er eigenlijk met mijn moeder gebeurd is. Ik ben de psychologie boeken ingedoken ("wat zij kunnen kan ik ook en als ik het doe dan doe ik het goed"), ik heb godsdiensten uitgeplozen, geloofsystemen zitten bestuderen en ik heb mezelf een beetje op zitten leiden. Het was wel een vrij groot risico maar ik zat aan de bodem en dan is er geen andere uitweg behalve omhoog. Ik zou ook iedereen aanraden om (naast normale therapie) je gewoon te verdiepen in allerlei vormen van psychologie en wat niet meer aan zelfontwikkeling zou kunnen bijdragen. Niet omdat het perse de antwoorden geeft die je zoekt of plotseling alle problemen oplost maar omdat het je antwoorden zou kunnen geven die je niet één, twee. drie verwacht omdat de bruikbare antwoorden nu eenmaal niet altijd even voor de hand liggen.....

.....mij heeft het veel geholpen en ik heb vrede kunnen sluiten met mijn verleden en dat heet verwerken geloof ik.

quote:

---

Op maandag 13 januari 2003 23:24 schreef Fogerty het volgende:
Pfoe thoth, wat een verhaal.... ik herken het tot op zekere hoogte, gelukkig voor mij herken ik niet alles. Je schrijft dat je het verwerkt hebt en dat je er vrede mee hebt, dat vind ik bijzonder knap van je, vooral aangezien je dat helemaal op eigen kracht gedaan hebt. Hulde!

---

Evenzogoed bedankt voor de hulde

quote:

---

Op maandag 13 januari 2003 22:59 schreef thoth het volgende:

.....mij heeft het veel geholpen en ik heb vrede kunnen sluiten met mijn verleden en dat heet verwerken geloof ik.

---

Maar is het misschien niet zo geweest in jouw moeders geval dat ze het niet aankon om door het diepe dal te gaan voordat ze weer kon opklimmen?

Opzich is ieders ervaring anders met dit soort hulpverlening. En ik heb ook best wel vaak goeie berichten gelezen over mensen die er wel baat bij hadden.

Ach dat is allemaal maar gissen misschien.

In ieder geval vind ik het knap van je dat je er zo bovenop bent geklommen.

quote:

---

Op dinsdag 14 januari 2003 13:11 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
Maar is het misschien niet zo geweest in jouw moeders geval dat ze het niet aankon om door het diepe dal te gaan voordat ze weer kon opklimmen?

---

Daarnaast is het gewoon ongezond gevaarlijk om zo lang met een probleem rond te lopen zonder er iets aan te doen of zonder erover te praten. Mensen zijn veel te bedreven in het blijven hangen in een bepaalde gedachte (met name de negatieve gedachten), ik ben bang dat als je dat maar lang genoeg blijft doen, er op een gegeven moment geen weg terug is. Na 30 jaar (zoals in mijn moeders geval) is het volgens mij bijna onmogelijk maar je hebt gelijk, het blijft gissen.