GGZ moet anders

quote:

Op zaterdag 17 augustus 2019 13:27 schreef paulgo het volgende:
jouw opmerking dat er in de GGZ alleen maar mensonterend, beschadigend en veroordelend wordt gewerkt klopt niet helemaal.

Je hebt het niet goed gelezen.

Aangezien je er kennis van lijkt te hebben neem ik aan dat je weet hoe de standaard aanpak eruit ziet omtrent dissociatie, suïcidaliteit en zelfbeschadiging.

Die noem ik mensonterend en beschadigend.
De empathie ontbreekt. Er wordt ingegrepen op gedragsniveau maar de menselijke beleving wordt over het hoofd gezien.

Ik heb het dus niet over rotte appels. Dit is helaas gewoon de standaard werkwijze.

Zie hier een kort artikel hierover.

Er wordt inmiddels stevig aan de noodklok geluid wegens personeelsleegloop in de GGZ. Jeugdzorg is aan het staken.

Ik kwam nog een interessant artikel tegen over hoe het anders zou kunnen: https://www.socialevraags(...)nt-haar-aan-de-kant/

quote:

De mondige patiënt beschouwt de geestelijke gezondheidszorg (ggz) als een systeem dat voornamelijk aan symptoombestrijding doet en daar is hij steeds vaker niet tevreden mee. Hij wil namelijk dat de professionals hem leren om zijn leven te leven, met al zijn kwetsbaarheden. Die opgave speelt in de geestelijke gezondheidszorg nog meer dan in de geneeskunde, omdat in de ggz maar weinig cure is en er weinig wordt ‘gefikst’.

In ons land groeit als reactie op de traditionele, bureaucratische geestelijke gezondheidszorg langzaam maar zeker een parallelle structuur waarvan de herstelacademie zoals Enik in Utrecht de opvallendste uiting is.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 08:58 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

Toch snap ik dit niet helemaal. Wat zijn iemands 'kwetsbaarheden'?

Ik zal wel een unicum in de GGZ zijn, maar ik wil gewoon genezen.

Weet je het zeker? Waarvan dan precies?

Van trauma kun je niet genezen, die geef je uiteindelijk een plek in je leven maar de herinneringen gaan nooit meer weg.

Van angst kan je niet genezen, angst is een basale levensfunctie en hoort bij ieder mens, dus wat je doet is je leert je angst reguleren.

Depressie is een natuurlijk mechanisme van de mens om zich te isoleren om de innerlijke balans te proberen te herstellen. Therapie bij depressie werkt maar heel minimaal beter dan de natuur zijn gang laten gaan (depressie herstelt doorgaans vanzelf).

Van een borderline persoonlijkheidsstoornis kan je niet genezen, want "de stoornis" is feitelijk je hele persoonlijkheid, waar je niet zonder kan. Je kan wel leren je emoties beter te reguleren, omgaan met leegte in jezelf, op een andere manier omgaan met pijn en lijden, nieuwe copingstrategieën aanleren.

In andere woorden, "genezing" is een concept wat niet toepasbaar is op problemen met de psyche.

Je kunt niet iets uit de geest verwijderen, of veranderen, of wegmaken met pillen. Dan maak je altijd ook gezonde delen weg, die je volgens mij juist nodig hebt want daar zit de kracht.

Dus je het omdraait: ieder mens dat leeft, wil in de basis hetzelfde. In balans zijn, autonoom zijn, in zijn behoeftes kunnen voorzien.

De één lukt dit van begin af aan prima, maar een ander lukt het niet goed. Die staat namelijk in een overlevingsstand, of heeft schade opgelopen tijdens de ontwikkeling, waardoor geestelijke groei niet goed verloopt en allerlei klachten zijn ontstaan. Om welke reden zou je dan eerst de focus gaan leggen op wat er allemaal mis is met deze persoon. Het zwakke deel, de dysfunctie, de ziekte, de afwijking, de klacht, de symptomen?

Dit kost bakken met tijd, geld, je gaat nu aannames doen over wat er binnenin een persoon zich afspeelt, je gaat nu iemand indelen in een groep met andere mensen die deze disfunctie hebben, je gaat een prognose stellen gebaseerd op aannames. En dan gan je middelen inzetten waarvan de werking op korte termijn getoetst is. Daarna check je de klachten en als die afgenomen zijn, zeg je nou hup: en nu zelf zo doorgaan. Maar je mag vooral niet meer doen wat je hiervoor deed! Niet terugvallen op je verslaving, niet terugvallen op je eetstoornis, niet terugvallen op zelfbeschadiging, want dan kan je terugkomen in de behandeling.

Ondertussen heeft iemand nog steeds niets geleerd over wie hij is als uniek persoon, niet geleerd om zelf in balans te komen, zichzelf te vergeven, compassie op te brengen voor zichzelf, zichzelf te accepteren, samen te werken met gezondere mensen, wat zijn eigen geschiedenis/verhaal is en hoe je daarmee de wereld in treedt, niet zelf onderzocht of de waarheid die over zijn ziekte gezegd is wel klopt. Dus dat moet daarna nog plaatsvinden. Daar is "herstel" voor bedoeld, in de vorm van herstel- en zelfregiecentra. Maar waarom is "herstel" niet meteen al de basis?

Kom je weer op hetzelfde: we willen allemaal gewoon leren om met het leven om te gaan, en met onze eigen kwetsbaarheid daarin. Ieder mens is kwetsbaar, de één meer dan de ander.

Gedrags- of emotieregulatie met medicijnen kan een hulpmiddel zijn, maar het doel blijft imo hetzelfde: je wil gewoon kunnen leven en gelukkig zijn.

Het is daarbij niet relevant of er wel of niet sprake is van ziekte en welke ziekte dat dan zou zijn volgens ons zelfbedachte classificatieboek.

Classificatie is nuttig voor somatische ziekten en plant- en diersoorten, maar niet voor variaties in het menselijk functioneren - vind ik persoonlijk.