Onverklaard ziektebeeld

quote:

Op maandag 2 september 2019 15:06 schreef Bluezz het volgende:
Heel goed nieuws Claudia
Gaan ze je casus nog voorleggen aan longartsen elders? Omdat er toch een 'we weten het niet precies' aspect aanzit?

Dat is in principe afgelopen vrijdag gebeurd. Op dit moment staat de afspraak bij het AvL voor morgen nog. Die gaat door tenzij ik word gebeld.

quote:

Op maandag 2 september 2019 14:29 schreef Lienekien het volgende:
Een wetenschappelijk artikel, dat zou wat wezen!

voor de positieve berichten.

Ik heb gevraagd of ik dan co-auteur mag zijn. Kan ik nu ik geen wetenschapper meer ben toch nog m'n h-index opkrikken.

Dank allemaal voor het meeleven. Zo onwerkelijk als een mogelijke kankerdiagnose voorheen voelde, zo onwerkelijk voelt het om nu goed nieuws te krijgen. Ik voel me immers nog zo belabberd. Dat maakt het lastig voor me om opgelucht te zijn. Ik ben ook benieuwd hoe het bezoek aan het AvL morgen verloopt (als dat doorgaat).

Ik werd vanochtend gebeld door de longarts met de mededeling dat ik niet naar het AvL hoef. Dus dat is helemaal goed nieuws! Ik krijg toch weer dezelfde antibiotica als ik eerder had (Augmentin), maar dan voor een periode van 3 weken. Eigenlijk weten we nog steeds niet wat we aan het bestrijden zijn, dus daarom vallen we terug op iets wat eerder al heeft gewerkt. Ik kreeg bij de vorige keer aan het einde wel last van mijn buik, dus ik heb nu voor de zekerheid probiotica besteld. Als ik alsnog last krijg van bijwerkingen, gaan we op een ander antibioticum over.

M'n bloeduitslagen waren ook goed: geen lichte bloedarmoede meer, ontstekingswaarde gedaald, bezinking niet gestegen. Het algehele beeld is dat de ontsteking op z'n retour is.

quote:

Op maandag 2 september 2019 23:45 schreef speknek het volgende:
Wat lekker Claudia, hopen dat de antibiotica dan werkt en het verder slinkt!

Grappig van het artikel, en leuk dat je er luchtig onder bent, alhoewel ik ook wel snap dat het erg oplucht. Heb zelf ook een keer een schrik gehad, waarbij er een poliep van 5 cm in mijn darm gevonden werd, chirurg zei dat hij dat in 20 jaar nog nooit meegemaakt had (dingen die je niet wil horen in het ziekenhuis), en of hij er een artikel over mocht schrijven. Toen opperde ik ook al of ik dan medeauteur mocht zijn, maar dat was dan niet gebruikelijk ofzo .

Haha, dat je ernaar hebt gevraagd! Is het trouwens goed gekomen met de poliep?

quote:

Op dinsdag 3 september 2019 10:42 schreef Lienekien het volgende:
Raar, of niet?

Nou, next stop: kittens! Zijn er al namen?

Ik vind het niet raar. Ik heb bijvoorbeeld geen hoestklachten meer, kan vrijer ademen dan voorheen, heb geen verhoging meer. Mijn gevoel was ook dat ik een ontsteking heb die aan het weggaan is, maar nog niet weg is. En als ik erover nadenk begon de pijn toen ik de MRI-scan kreeg, dus misschien heb ik daar nog wat last van (zoals iemand hier opperde). Of ik adem niet adequaat door de stress van de afgelopen dagen. Ach ja, het blijft gissen.

Raar is vooral dat ik nog steeds geen duidelijke diagnose heb en toch voorlopig klaar ben met de ziekenhuisbezoeken. Pas over zes weken heb ik weer een scan en een bespreking van de uitslag. Tegelijkertijd is het ook fijn om even niet meer naar de huisarts, apotheek, polikliniek en spoedeisende hulp te hoeven.

Wat de poezen betreft: de rooie wordt - het kan niet anders met een Bowie-fan in huis - Ziggy en de ander wordt Hopper. Ze komen morgen. De kinderen zijn door het dolle. Ik heb ze wel alvast uitgelegd dat de katjes eerst moeten wennen. Maar het is natuurlijk vooral voor mij heel leuk, want ik zit nog steeds elke dag thuis en heb straks gezelschap!

quote:

Op maandag 2 september 2019 21:42 schreef Seven. het volgende:

[..]

Lijkt me ook niet gek toch, ook dit nieuws moet nog even landen.

Ik had het er gisteravond heel moeilijk mee, toen iedereen op bed lag. Ik ben zo bang geweest dat ik dood zou gaan en m'n gezin achter zou laten. De meeste mensen die asbestkanker hebben gaan bijvoorbeeld binnen een jaar dood. Er is geen genezing mogelijk. Met een beetje geluk houd je het iets langer vol dan een jaar. Wat een horror.

Waarom ik nou zo verdrietig was? Angst dat het toch nog een mogelijkheid is? Opgekropte emoties die eruit moesten? Verdriet om al die andere mensen die slecht nieuws krijgen en niet zoveel geluk hebben als ik? Het is gewoon zo'n idioot proces dat we de afgelopen 1,5 maand hebben doorgemaakt.