[Etappe 16] Nîmes - Nîmes #2 Warm warm warm pff pfpfpfpfpf

Etappe 16: Nîmes - Nîmes, 177 km

Allememaggies, wat een spannende Tour. Na twee weken koers weten we nog steeds niet wie de Tour gaat winnen, dat is in het verleden wel eens anders geweest. Voor Tourbegrippen krijgen we een ontzettend leuk schouwspel te zien, ook tijdens de tweede week. De tweede Tourweek was een vrij korte week, door de late rustdag reden we slechts vijf dagen achter elkaar. De eerste van die vijf dagen kregen we een massasprint te zien in de straten van Toulouse, waar helaas de ontzettend onsympathieke Caleb Ewan met een banddikte Dylan Groenewegen wist te verslaan. De dag daarna trokken we voor het eerst de Pyreneeën in. Het werd een rit voor de vluchters, aangezien de klassementsrenners zich liever wat wilden sparen met het oog op de tijdrit. Tijdens de rit naar Bagnères-de-Bigorre reed er een grote kopgroep weg. Aan het eind van de lange rit kregen we twee zware beklimmingen voorgeschoteld en op de tweede beklimming zagen we dat drie renners duidelijk beter waren dan de rest. Gregor Mühlberger, Simon Yates en Pello Bilbao reden weg van de rest. Met z'n drieën zouden ze na de afdaling van de Hourquette d'Ancizan naar de finish rijden. Drie rappe mannen, dus de uitkomst was ongewis. Simon Yates bleek over over meer parcourskennis te beschikken dan zijn vluchtgenoten, hij sneed de laatste bocht als beste aan en sprintte naar zijn eerste overwinning van de tweede week. Aanvankelijk was hij naar Frankrijk afgereisd om zijn broer Adam bij te staan, maar aangezien Adam er niets van bakte mocht hij zijn eigen ding doen. Al wisten we toen nog niet echt dat Adam Yates slecht was, maar daar kwamen we snel genoeg achter.

Na de eerste bergrit volgde de tijdrit, in en rond een plaats waar de Tour nog nooit was geweest. Leuk om dat mee te maken, dat er na 106 jaar Tour toch nog nieuwe plaatsen worden ontdekt. In dit schier onbekende plaatsje waar nog nooit iemand was geweest zagen we vooral Julian Alaphilippe boven zichzelf uitstijgen. Hij won de tijdrit, met een flinke voorsprong op de rest. Vooraf was het de vraag hoeveel tijd hij zou inleveren, in plaats daarvan liep de gele trui alleen maar uit op de rest. We zagen Thomas tweede worden, terwijl Thomas De Gendt dan weer derde werd. Kruijswijk deed ook goede zaken, hij werd zesde. Zijn ploeggenoot Wout van Aert deed minder goede zaken, hij bleef in een bocht in een hek hangen en moest met een stevige vleeswond de Tour verlaten. Het goede nieuws is dan weer dat Van Aert ondertussen het ziekenhuis mag verlaten, hij kan gaan werken aan zijn herstel. Tijdens de tijdrit zagen we al enkele renners door het ijs zakken, wat een voorbode bleek te zijn. Daags na de tijdrit trokken we naar de Tourmalet. Op de Tourmalet zagen we de ene na de andere favoriet afhaken. Adam Yates, Dan Martin, Nairo Quintana, Enric Mas, ze deden allemaal niet meer mee. We zagen een verrassend sterk Jumbo-Visma, Kruijswijk kon bijzonder lang rekenen op de steun van De Plus en Bennett. Die twee reden zo sterk dat er van aanvalswerk weinig kwam, iedereen had moeite genoeg om het wiel te houden. Valverde moest eraf, Porte moest lossen, Fuglsang hield het voor gezien. De grootste verrassing kwam op een kilometer van het eind, toen Thomas moest lossen. Hij zou die dag een halve minuut verliezen op Kruijswijk en zelfs nog wat meer op Thibaut Pinot. De Fransman bleek die dag de sterkste te zijn, hij reed in de laatste meters weg van de rest en pakte zo weer eens een ritzege in de Tour. Kruijswijk wist de schade te beperken, in het wiel van de nog altijd verbazende Alaphilippe.

De dag voor de rustdag kregen we nog een keer een mooie rit te zien. Het begon al met de aanvangsfase. Het duurde ongeveer 60 kilometer voor er een vlucht was vertrokken. Men bleef slag om slinger demarreren, maar niemand wist echt weg te rijden. Het duurde tot op de Col de Montségur voor er een groep vertrokken was. Het was wel meteen een grote groep, met in die groep veel renners die een dag eerder een paar rake klappen hadden ontvangen. Onder meer Quintana, Mollema en Dan Martin zaten in de omvangrijke kopgroep. De aanwezigheid van Quintana kon op weinig goedkeuring rekenen van de rest, de Colombiaan stond op zeven minuten van Alaphilippe en was daardoor toch wel een redelijke bedreiging voor Quick Step. De groep van 36 man kreeg daarom lange tijd niet meer dan drie minuten voorsprong, terwijl we in het peloton zelfs jongens als Richeze en Viviani op kop zagen rijden. Richting de tussensprint, waar Matthews toch nog wat prijzengeld voor Sunweb bij elkaar wist te fietsen, daalde de voorsprong. Daarna leek Quick Step het ineens op te geven, in aanloop naar de beklimming van Port de Lers groeide de voorsprong weer flink. Eenmaal op deze klim zagen we vooraan de nodige renners lossen. Onder meer Nibali en Mollema moesten er meteen af, toch redelijk beschamend. Simon Yates, die weer in de kopgroep zat, liet meteen zien over goede benen te beschikken. Hij trok al eens in de aanval, al liet hij zich snel weer inlopen. In het peloton zagen we op deze klim dan ineens Enric Mas lossen. Een paar dagen daarvoor maakte hij volgens Lefevere nog kans om de Tour te winnen, nu moest hij al lossen terwijl ploeggenoot Viviani nog op kop reed. Op de Lers zagen we Quintana en Dan Martin al een keer lossen voorin, ook pijnlijk. Richting de top sloten ze wel weer aan, maar de toon was gezet.

De voorsprong van de koplopers was op deze klim opgelopen naar vijf minuten, het leek bijna alsof Quintana toch weer onder de mensen ging komen, maar die illusie duurde niet lang. In de afdaling van de klim liep de voorsprong weer terug naar vier minuten. In aanloop naar de volgende klim, de lastige Mur de Péguère, zagen we vanuit de kopgroep Simon Geschke in de aanval gaan. De bebaarde Duitser reed al snel een mooie voorsprong bij elkaar, terwijl we in de groep daarachter Soler en Amador op kop zagen rijden voor Quintana. Toen we het steile deel van de Mur de Péguère bereikten zagen we in het peloton Mikel Landa in de aanval gaan. De altijd aanvallende Bask kon zichzelf weer niet bedwingen en in eerste instantie kreeg hij Fuglsang mee. Landa ging alleen wat te hard voor Fuglsang, dus moest hij solo verder. Aan de kop van de koers zagen we inmiddels Simon Yates wegspringen uit de achtervolgende groep, hij ging achter Geschke aan. Op de top kwam Geschke uiteindelijk als eerste boven, net voor Yates. Een achtervolgend groepje met Nairo Quintana zat ook niet ver, maar ze wisten nooit meer de aansluiting te maken. In de afdaling die volgde sloot Yates aan bij Geschke en ze liepen alleen maar verder uit. In het peloton zagen we ondertussen de mannen van Jumbo-Visma lichtelijk nerveus worden. Landa had nochtans een minuut of zes achterstand, maar ze wilden hem toch niet laten rijden. Desondanks had Landa toch al een halve minuut voorsprong bij elkaar gefietst, en dan kwam hij ook nog eens zijn ploeggenoot Soler tegen. Die was vanuit de achtervolgende groep naar achteren verdwenen, maar kon nu wel mooi wat werk verrichten voor Landa. Na de top van de klim kwamen ze ook nog Amador tegen, waardoor ze de lange afdaling en het stuk in de vallei met z'n drieën konden afwerken. Landa bevond zich tegen die tijd op een minuut of twee van de kop van de koers, terwijl het peloton op 2:30 rondreed.

In de lange afdaling liepen Yates en Geschke steeds verder uit op de groep Quintana. Van een paar seconden liepen ze verder uit naar een voorsprong van anderhalve minuut. Landa kwam ondanks het werk van zijn twee ploeggenoten ook niet echt dichterbij, hij bleef hangen op een achterstand van iets meer dan twee minuten. In het peloton namen ze wat meer gas terug, waardoor hun achterstand opliep tot bijna vier minuten. Dat was dan wel weer het signaal voor ploegen als Astana en Bora om te gaan rijden, de klassementen van Buchmann en Fuglsang mogen niet zomaar weggegeven worden. Aan de voet van de slotklim bleven de verschillen ongeveer hetzelfde, al kwam de groep der favorieten wel iets terug tot een achterstand van drie minuten. Op de slotklim zagen we Yates al snel Geschke achterlaten, hij ging solo op weg naar zijn tweede overwinning. De groep Quintana werd bijna bijgehaald door Landa, die inmiddels Amador en Soler achter zich had gelaten. Het was een mooi plannetje van Movistar, dat nog wat mooier had kunnen worden als Quintana zich een goede ploeggenoot had getoond. Dat gebeurde uiteraard niet, zodra Landa aansloot ging Quintana van de kop van de groep naar de achterkant. Het zal na de rit gezellig zijn geweest in de bus, een povere daad van een klein mens. Landa moest daarom zelf maar achter Yates aan, zonder steun. Hij knabbelde snel wat van de voorsprong af en kwam tot op een minuut van Yates, maar daar hield het op. In de kilometers daarna kwam hij niet meer dichterbij, het was duidelijk dat Yates zijn tweede rit van de week ging winnen.

In het peloton zagen we de knechten van Jumbo snel afhaken. De Plus had al moeten werken op de Mur de Péguère en ook in de vallei werd hij op kop gezet. Aan de voet van de klim was hij al verdwenen. Bennett was op de vorige muur al bijna gelost en kon daarom op de slotklim niet langer dan een kilometer of twee wat werk verrichten. De verduiveld sterke Gaudu mocht daarna het kopwerk voor zijn rekening nemen in die groep. Het bleek het ideale lanceerplatform voor Thibaut Pinot, die op een kilometer of zes van het eind in de aanval ging. Hij kreeg meteen Alaphilippe, Bernal en Buchmann met zich mee, terwijl Thomas en Kruijswijk bleven zitten. Pinot bleef versnellen en dat werd Alaphilippe uiteindelijk te gortig. Hij moest afhaken en viel in de kilometers daarna terug tot de groep van Thomas en Kruijswijk. Bernal en Buchmann konden langer volgen, maar moesten er even later toch af. Pinot was ontketend, niemand kon hem volgen. Hij reed naar Landa toe, die zich nog steeds op een minuut van Yates bevond. Pinot nam meteen het commando over en wist aan de finish terug te komen tot op een halve minuut van Yates. Voor de overwinning was het bij lange na niet goed genoeg, maar voor de gele trui deed Pinot fantastische zaken. Hij reed weg van al zijn directe concurrenten. Landa eindigde in zijn wiel, maar die staat nog steeds een paar minuten achter hem. Bernal en Buchmann wisten de schade behoorlijk te beperken, zij kwamen binnen op 18 seconden van Pinot en Landa. Daarachter zagen we ineens Kämna binnenkomen, de jonge Duitser van Sunweb. Hij zat in de kopgroep en van die 36 man bleek hij na Yates de sterkste te zijn, een straffe prestatie. Een paar seconden achter Kämna zagen we Thomas, Kruijswijk en Valverde binnenkomen. In de laatste kilometers wisten ze nog weg te rijden bij Alaphilippe, die voor het eerst deze Tour moest lossen. Hij had zichzelf toch een beetje opgeblazen door Pinot te volgen en daarom verloor hij meer dan een minuut op Pinot en een kleine halve minuut op de rest.

Alaphilippe toonde dan wel een eerste teken van zwakte, hij staat er nog steeds bijzonder goed. Anderhalve minuut voorsprong op de voorlopige nummer twee, Geraint Thomas. De mannen achter Thomas staan dicht bij elkaar, we duiken de slotweek in met zes renners die de Tour nog kunnen winnen. Door alle schermutselingen doen Bernal, Buchmann en Pinot volop mee om de eindzege, net als Kruijswijk. Zonder het tijdsverlies tijdens die waaierrit zou Pinot er nu geweldig voorstaan, maar als hij tijdens de Alpen deze exploten weet te herhalen komt het zelfs met dat tijdsverlies nog helemaal goed. Op basis van de Pyreneeën lijkt Pinot de gedoodverfde winnaar, maar er kan nog een hoop gebeuren. We moeten nog zes ritten afwerken. Om te beginnen een vlakke rit, met een kans op waaiers. Daar ging het de vorige keer al verkeerd bij Pinot. Daarna een rit voor de vluchters richting Gap, waarna we de Alpen gaan verkennen. Drie zware bergritten achter elkaar, daar kan nog een hoop gebeuren! Het wordt een warme week, we krijgen temperaturen rond de 40 graden. Dat in combinatie met een aantal zware beklimmingen boven de 2000 meter maakt dat we nog geen zinnig woord kunnen zeggen over de uitkomst van de Tour van 2019. En dat maakt het natuurlijk extra leuk voor ons als kijker, we hebben echt nog iets om naar uit te kijken. Laat maar komen, die derde week. Al moeten we dan wel eerst even de volgende etappe zien te overleven. We gaan van Nîmes naar Nîmes. Een relatief vlakke rit, waarbij alleen de wind ons eventueel kan redden. Zonder wind of met wind die niet goed staat wordt het een doodnormale sprint.

Tijdens de rustdag bevonden de renners zich in verschillende hotels in en rond Nîmes. Na de rustdag gaan ze van start in het centrum van deze stad met 154.000 inwoners. Het is een stad waar ze de laatste jaren een overschot op de begroting lijken te hebben. In Nîmes vond namelijk de start van de Vuelta a España van 2017 plaats. Zoals wel vaker begon de Ronde van Spanje met een ploegentijdrit. Een kleine tijdrit, in de straten van de stad zelf, gewonnen door BMC. Een dag later zou ook de eerste rit in lijn van start gaan in Nîmes. Twee jaar later komt dan weer de Tour op bezoek. We brachten hier de rustdag door, vertrekken nu in Nîmes om er 177 kilometer later weer aan te komen en ook morgen gaan we praktisch in Nîmes van start. Er zitten wielerfans in de gemeenteraad, dat kan niet missen. Voor de Vuelta van 2017 was de Tour hier ook nog eens in 2014. Een lange rit van 222 kilometer met vertrek vanuit Tallard zou aankomen in deze stad. Het zou eindigen in een sprint, die werd gewonnen door Alexander Kristoff. Zes jaar eerder kwam de Tour ook eens langs, in 2008. Opnieuw een rit die eindigde in een massasprint, gewonnen door Mark Cavendish. De inmiddels afgetakelde Brit pakte zijn vierde overwinning van die Tour mee, er stond geen maat op. Een paar jaar daarvoor, in 2004, zagen we een iets leukere ontknoping in de straten van Nîmes. Voor de verandering een keer geen massasprint, in plaats daarvan kregen we een strijd tussen de vluchters. In de finale van de rit reed Aitor Gonzalez weg uit de kopgroep en ze zagen hem niet meer terug. Een overwinning voor TerminAitor, die na zijn oppermachtige overwinning in de Vuelta van 2002 al een tijd niets meer had laten zien. Die dag in 2004 was een zeldzame opleving. Een jaar later zou hij voor de dopingbijl gaan en uit het peloton verdwijnen. Uit de schijnwerpers verdween hij dan weer niet, in de jaren daarna kwam hij nog regelmatig in het nieuws als hij weer eens in aanraking kwam met justitie. In een verder verleden zagen we ook nog Frank Hoste en André Darrigade ooit winnen in Nîmes. De stad debuteerde in 1949 in de Tour, de eerste die op het idee kwam om te winnen in Nîmes was Emile Idée. Godverdomme, wat kinderachtig. Van start gaan de renners in het centrum, in de buurt van het bekendste gebouw van Nîmes. Ik heb het dan natuurlijk over de lokale arena, Arènes de Nîmes. Een goedbewaard amfitheater, gebouwd tussen 50 en 100 na Chr. en geïnspireerd op het Colosseum in Rome. Aan de buitenkant zijn twee niveaus van zestig bogen elk te onderscheiden. Binnen bood deze arena plaats aan 24.000 toeschouwers verdeeld over 34 tribunes. De arena is ontworpen voor gladiatorengevechten, maar werd in de Middeleeuwen verbouwd tot een versterkt dorp en had tot 1812 twee kerken, een klein kasteeltje en circa 220 huizen. Tegenwoordig worden er in de arena soms stierengevechten gehouden, tevens geven ze hier soms concerten en voorstellingen. Zo, dat weten we dan ook weer. In de buurt van de arena komen we ook een museum tegen, waar de ploegentijdrit tijdens de Vuelta van 2017 eindigde. Dat was een beetje een vreemd verhaal, want het voormalige Musée Archéologique werd toen verbouwd. Die verbouwing was alleen nog niet klaar, dus finishte men voor de deuren van een gebouw in de stijgers. Ondertussen is de verbouwing wel klaar. Het museum heet nu Musée de la Romanité en is voorzien van een bijzonder lelijke modernistische façade. Wel een aanrader, dit museum. Buiten het feit dat je hier alles komt te weten over de Romeinse geschiedenis van de stad heb je vanuit dit gebouw ook een mooi uitzicht op de arena. Vooral vanaf het kicken dakterrasje, niks mis mee.

De renners gaan dus van start in de buurt van de arena. Tijdens de neutralisatie rijden ze een rondje door het statige centrum van Nîmes. Na een tijdje komen ze op een weg terecht die ze buiten de stad brengt. Een deel van deze weg zien we in de finale van de rit weer terug, we noemen het maar een extra verkenning. De neutralisatie duurt vandaag tien minuten en aan het eind van die tien minuten bevinden we ons in de buurt van het lokale vliegveld, Aérodrome de Nîmes-Courbessac. Voorbij dit kleine vliegveld gaat de koers van start. In de eerste vier kilometer van deze rit loopt de weg vals plat omhoog, aan twee procent gemiddeld. Stelt niet veel voor, maar met roestige benen na de rustdag is het geen aangenaam begin. In deze eerste kilometers rijden we rechtdoor het binnenland in, met alleen een rotonde onderweg. Aan het eind van dit stukje heuvelop slaan de renners rechtsaf, waarna er vier kilometer voorzichtig wordt gedaald terug naar de bewoonde wereld. Beneden komen we uit in het plaatsje Marguerittes, waar het bij een rotonde naar links gaat. De weg waar we ons nu op bevinden gaan we een kilometer of 10 volgen. Een brede en rechte weg, met tussendoor alleen een paar rotondes. De weg die we volgen is vooral vlak, maar gaandeweg wordt het wat glooiender. Het gaat een keer een tijdje wat meer omhoog, waarna er wat meer een duik naar beneden volgt richting de Gard. Na een kilometer of 20 komen we uit bij deze rivier, waarna er een bocht naar links volgt. Aan de overkant zien de renners Remoulins liggen, een plaats waar we morgen doorheen gaan fietsen. Remoulins negeren we nu, maar we rijden dan wel weer naar de startplaats van morgen. Over een vlakke weg rijden we een aantal kilometer vooral rechtdoor richting Pont du Gard, je weet wel, die ene brug. Beetje overbodig om nu in het parcours op te nemen als we er morgen van start gaan, maar afijn. Het laatste stukje richting de Pont du Gard rijden de renners over een weg waar normaal alleen toeristen lopen. Via een weg die is vastgemaakt aan het aquaduct steken ze over, waarna ze aan de andere kant van de rivier verdergaan met de rit. Meer over dit kicken bouwwerkje morgen!

We hebben inmiddels 23,5 kilometer afgewerkt. Aan de andere kant van de rivier rijden we nog een tijdje verder over de weg die normaal alleen toegankelijk is voor betalende toeristen. We rijden bijna de parkeerplaats op van deze toeristische attractie, maar dan slaan we rechtsaf. Het gaat even rechtdoor, tot aan een rotonde. Hier gaat het rechtdoor, waarna we kort achter elkaar nog eens twee rotondes tegenkomen. Bij de tweede rotonde gaat het linksaf en dan rijden we rechtdoor Castillon-du-Gard in. De weg in en rond dit dorpje is bijzonder smal en in het dorp zelf loopt het een beetje vals plat omhoog. Na wat bochtenwerk verlaten we Castillon weer en dan rijden we nog even verder over de smalle weg. Uiteindelijk bereiken de renners een bredere weg, die de komende 13 kilometer gevolgd gaat worden. Zeven kilometer lang loopt de weg lichtjes omhoog, zonder dat het ooit op echt klimmen lijkt. Het gaat vooral rechtdoor, maar af en toe passeren we wel een dorpje waar dan weer wat verkeersremmers liggen. Na een tijdje rijden we door Pouzilhac, waar het tijdelijk naar beneden gaat. Daarna gaat het nog eens een kilometer vals plat omhoog, voor we een kilometer of drie in licht dalende lijn afwerken richting Connaux. In Connaux slaan de renners linksaf. Ze rijdne een aantal kilometer rechtdoor over een iets smallere weg. Het is een licht glooiende weg, de komende kilometers gaat het een paar keer op en af. Aan het eind van deze weg slaan de renners rechtsaf en daarna meteen weer naar links, waarna het vier kilometer min of meer rechtdoor gaat richting Cavillargues. Deze weg is nog steeds vrij smal, tevens loopt het een aantal kilometer licht omhoog. Buiten het dorp is het even vlak, maar dan gaat het nog eens drie kilometer verder omhoog. Dit laatste deel is wat zwaarder, het gaat zowaar een tijdje aan 3% omhoog. Heftig. Aan het eind van deze weg slaan we linksaf, waarna de renners op een bredere weg terechtkomen. Deze weg loopt nog een kilometer omhoog, maar daarna is het drie kilometer vlak. Renners die bang zijn voor de wind hebben voorlopig nog geluk, tot nu toe rijden we vooral door beschut gebied en ook hier staan er weer genoeg bmomen langs de kant van de weg. Na het vlakke stuk gaat het twee kilometer voorzichtig naar beneden. We komen uit bij een rotonde, waarna het een tijdje rechtdoor gaat over een vlakke weg. De renners zijn op weg naar de tussensprint van de dag, die na 60,5 kilometer in Vallérargues ligt. Na nog een rotonde rijden de renners lagns deze tussensprint. Voorbij de tussensprint rijden ze een aantal kilometer verder over de brede weg, die af en toe een beetje vals plat omhoog loopt. Een paar kilometer verderop komen ze uit in Seynes, waar ze op de achtergrond een paar kicken rotswandjes hebben liggen die geschikt zijn voor het betere klimwerk.

dsc04962.jpg?w=821&h=547

Richting Seynes rijden de renners nog wat verder over de brede en licht bochtige weg, maar net buiten het dorp slaan ze rechtsaf. Over een smallere weg rijden ze het dorp in, wat me verder vrij overbodig lijkt. Na de toch door het kleine centrumpje komen ze buiten het dorp weer op de brede doorgaande weg uit. Langs de kant van de weg zien we nog meer rotswanden verschijnen, het is best een fraaie omgeving om doorheen te fietsen. De weg loopt een kilometer of twee licht naar beneden, maar het is breed en recht dus het is hier vrij eenvoudig fietsen. Daarna rijden de renners zeven kilometer verder over een vlakke weg, door wat meer open terrein. Het terrein was eerst altijd vrij, maar hier komen we wat meer op het grondgebied van de boeren terecht. Aan het eind van deze weg kome nwe in rotondeland terecht. Vrij snel achter elkaar komen we vijf rotondes tegen, terwijl we steeds dichter bij het centrum van Alès komen. In eerste instantie bevinden we ons nog buiten de bebouwde kom, waar het terrein door bomen toch beschut is. Het is vooral vlak, maar een paar rotondes later gaan we toch nog een stuk naar beneden. De volgende kilometers is het vlak, terwijl we ons inmiddels wel in de bebouwde kom bevinden. Na nog wat rotondes gaat het over een wat smallere weg licht naar beneden. We rijden aan het eind van deze weg door een smal tunneltje, na deze tunnel gaat het bij een rotonde schuin naar links. Vervolgens rijden we het centrum van Alès in, een stad waar in het verleden nog wel eens een Tourrit aankwam. In 1991 bijvoorbeeld, toen won Moreno Argentin hier. Verder kennen we Alès vooral van de voorjaarskoers Etoile de Bessèges. Jaarlijks eindigt dat rondje hier, met een tijdrit vanuit Alès naar Montée de l'Hermitage. Dit jaar werd die tijdrit toevallig gewonnen door Christophe Laporte, een renner die inmiddels al een tijdje uit deze Tour is verdwenen.

In de stad waar Laurent Blanc geboren is slaan we in het centrum linksaf, waarna we nog een paar rotondes tegenkomen. De renners rijden via de Pont Neuf over de rivier Gardon d'Alès en slaan daarna rechtsaf. We rijden een tijdje langs deze rivier, maar slaan uiteindelijk bij een rotonde linksaf, waarna we landinwaarts trekken. Na de bocht naar links begint de weg direct omhoog te lopen, we klimmen twee kilometer aan 3% gemiddeld. Deze niet al te lastige klim brengt ons naar Saint-Jean-du-Pin. In het centrum van dit dorpje gaat het even kort naar beneden, met ook nog wel een lastige bocht, maar daarna gaan we gelijk weer verder omhoog. We krijgen zelfs nog met een gecategoriseerde klim te maken, de Côte de Saint-Jean-du-Pin. Dit klimmetje is een kleine twee kilometer lang aan 4% gemiddeld, ook niet heel schokkend. Vierde categorie, dus er ligt één schamel puntje op de top. Op de top hebben we ondertussen 96 kilometer afgewerkt, we bevinden ons over de helft van de rit. Na de top van de klim is het nog een kilometer zo goed als vlak, maar daarna wordt er drie kilometer gedaald. Dalen doen we over een brede weg die voorzien is van vrij slecht asfalt. Een paar bochten onderweg, dus een beetje hoog in de concentratie zitten kan geen kwaad. Aan het eind van dit kleine afdalinkje rijden we door het dorpje Générargues. Buiten het dorp loopt het zelfs nog een paar meter omhoog, maar daarna is het vlak terwijl we richting het volgende dorp van enig belang fietsen. Tussendoor rijden we nog wel onder een kicken bruggetje door, een versimpelde variant van Pont du Gard. Na 104 kilometer komen we uit in Anduze, een plaats waarvoor ze het woord pittoresk hebben uitgevonden. Het ligt fraai gebouwd aan de rivier, met op de achtergrond aan de ene kant een uit de kluiten gewassen rots en aan de ander kant een imponerende rotswand. In Anduze pakken de renners een bocht van 90 graden mee, waarna ze over een brug rijden. Tijdens het rijden over de brug doen ze er verstandig aan even naar rechts te kijken, dan zien ze in één oogopslag al dat natuurschoon.

Aan de andere kant van de brug slaan de renners linksaf, waarna er een rondje door Anduze volgt. Ze fietsen langs de mooie Tour de l'Horloge en verlaten daarna dit dorpje weer. Buiten het dorp rijdt het peloton een aantal kilometer over een brede weg met de naam Route de Nîmes. Het is een behoorlijk vlakke weg, al gaat het in het dorpje La Madeleine wel een paar meter omhoog. Verder is dit niet het meest spannende deel van het parcours. Het is nog steeds behoorlijk beschut, ook hier komen we weer veel bomen tegen. Een paar kilometer later komen we uit bij een rotonde, waar het schuin naar links gaat. Na deze rotonde komen we dan wel een keer wat open terrein tegen, hier zou het eventueel interessant kunnen worden. Duurt overigens niet lang, al snel verschijnen er weer bomen en niet lang daarna slaan we dan weer bij de volgende rotonde rechtaf. We rijden Lézan in en na een paar bochten verlaten we dit dorpje weer. Buiten Lézan loopt de weg een kilometer of twee vals plat omhoog, waarna het vier kilometer vlak is tot in Lédignan. In dit stuk van vier kilometer gaat het vooral rechtdoor, terwijl het terrein helemaal open is. De ploegleiders gaan dit stukje ongetwijfeld noteren, mocht het enigszins waaien. Na 118 kilometer komen we uit in Lédignan, hier moeten de renners vooral wat verkeersmeubilair ontwijken. De straten worden tijdelijk ook wat smaller, maar buiten het plaatsje is alles weer breed. We rijden nog drie kilometer verder over deze brede weg, die licht glooiend is. Nog steeds door behoorlijk open terrein, iets wat ook na de volgende bocht zo blijft. We slaan linksaf en en rijden dan nog een kilometer of drie over een licht glooiende weg, richting Domessargues. Voorbij dit dorpje gaat het wat meer naar beneden, zonder dat er van een echte afdaling sprake is. Het terrein blijft grotendeels open als we richting Moussac fietsen, een plaats die we na 132 kilometer gaan bereiken. Voor we dat doen volgt er nog wel eerst een bocht naar rechts en even verderop een scherpe bocht naar links, waarna we via een brug over de Gardon rijden.

De koers gaat weinig aandacht besteden aan Moussac. Aan de andere kant van de brug slaan we eigenlijk meteen rechtsaf en dan rijden we over een brede weg verder richting Uzès. Het is een grotendeels rechte weg, waar de beschutting meestal ontbreekt. Ze hebben de mooiste wegen bewaard voor het laatst, hier gaat het honderd procent los als de wind ook maar een klein beetje gunstig staat. De weg die we nu volgen is eerst een kilometer of drie volledig vlak, maar daarna loopt het een kleine drie kilometer heel licht vals plat omhoog. Er verschijnen weer wat meer bomen in beeld en daarna rijden we door het dorpje Garrigues. Buiten dit dorpje krijgen we dan weer open vlaktes, terwijl de weg inmiddels weer vlak is. Na een paar vlakke kilometers gaat het wel weer een paar kilometer wat vals plat omhoog, maar echt klimmen wordt het nooit. Het blijft behoorlijk open, tot we na 145 kilometer uitkomen in Arpaillargues uitkomen. In dit dorpje wordt het ook even wat bochtiger, wat ook daarbuiten het geval zal blijven. Door een bos rijden we verder richting Uzès. We komen aan het eind van het bos uit bij een rotonde, waarna we via een licht oplopende weg richting het centrum van Uzès fietsen. Een historische stad, met de nodige opvallende gebouwen. Zo is er bijvoorbeeld de kathedraal Saint-Théodorit. Daarnaast valt de Tour Fenestrelle op, bovendien is er het Paleis van de Duc d'Uzès. Uzès is de zetel van het hertogdom L'Uzège. Dit zou het eerste hertogdom ooit moeten zijn, maar dat zal dan wel weer een broodje aap zijn. De renners rijden dwars door het centrum van Uzès en komen dan ongetwijfeld tot de conclusie dat het een mooi centrum is. Het favoriete snoep van sommige renners wordt hier ook mede geproduceerd. Er staat een fabriek van Haribo in deze stad, omdat we ons in een regio bevinden waar nogal wat zoethout vandaan komt. Ook is er een museum, waar je alles te weten komt over de productie van deze snoepjes. Door de sponsoring van Haribo werd er vroeger ook een koers georganiseerd in Uzès, de Classic Haribo. Helaas bestaat deze wedstrijd sinds 2006 niet meer, terwijl de erelijst toch de nodige mooie namen bevat. In het verleden wonnen onder meer Jaan Kirsipuu, Thor Hushovd, Laurent Jalabert, Erik Zabel en ook Gans de Clercq deze wedstrijd. Dat de laatste twee edities werden gewonnen door nobuddies als Gorik Gardeyn en Arnaud Coyot zal de doodsteek zijn geweest.

Na flink wat bochten in het mooi Uzès rijden de renners een tijdje rechtdoor richting het zuiden. De komende negen kilometer rijden de renners over brede wegen die behoorlijk recht zijn. Het is ook behoorlijk vlak, al zou het buiten Uzès een tijdje naar beneden gaan. Dat valt met het blote oog amper waar te nemen, dus valt het wel mee. Een stuk of drie rotondes later bevinden we ons buiten het bebouwde gebied, hier neemt de natuur het weer over. Er staan redelijk veel bomen, iets meer beschutting tijdens dit deel van de rit. Na een stuk in zogenaamd dalende lijn loopt de weg nog een keer een kilometer vals plat omhoog, maar ook dat stelt weinig voor. Het loop vervolgens weer heel licht naar beneden, terwijl er koers wordt gezet richting de volgende brug van de dag. Op 18,5 kilometer van de finish komen we uit bij de Pont Saint-Nicolas. Voor we over deze brug fietsen rijden we eerst nog tussen twee rotswanden door, een machtig mooi beeld. Als we over de wat smallere brug zijn gereden slaan we linksaf, waarna we een tijdje langs de Gardon gaan fietsen. De weg langs deze rivier is adembenemend mooi, de toeristische afdeling van de Tour heeft weer een prachtige weg weten te vinden. Het is wel een bochtige weg, die ook nog eens een aantal kilometer omhoog zal lopen. Het gaat ongeveer vier kilometer omhoog, dat zullen de sprinters niet zo leuk vinden. Eerst iets meer dan een kilometer vals plat, met daarna een stuk van 2,5 kilometer aan 4%. Heel zwaar is het niet, maar je begint hier als sprinter toch het liefste van voren. Na deze strook gaat het een paar meter naar beneden, waarna er direct een volgende knikje omhoog volgt. Het gaat nog eens 500 meter omhoog aan 5%, toch hinderlijk voor de sprinters zonder klimmersbenen. Hierna is het anderhalve kilometer vlak, terwijl we over een enorm brede weg richting Nîmes rijden. We bevinden ons inmiddels op een kilometer of 12 van het eind.

ob_07f684_dscn1748-jpg

proxy?url=http%3A%2F%2F4.bp.blogspot.com%2F-4QROBNVA9Rs%2FU4ttMeF1VpI%2FAAAAAAAACDA%2F1p3c1tJvFpk%2Fs1600%2FDSC06706_1024.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*

Na het stuk vlak gaat het kort naar beneden, waarna het nog eens twee kilometer min of meer vlak is. Vervolgens volgt er een lange afdaling, over een weg die alleen maar breder lijkt te worden. Zonder lastige bochten gaat het vier kilometer naar beneden, tot aan de buitenrand van Nîmes. We rijden de buitenwijken in en daar begint het wat meer af te vlakken. Op wat flauwe bochten na komen we tot op vijf kilometer van de streep weinig bijzonders tegen, alleen wat verkeersmeubilair. Op vijf kilometer van het eind volgt er dan wel weer een lastige bocht bij een rotonde. Het gaat naar links en dat zal in licht dalende lijn een pittige bocht worden. Na deze bocht rijden de renners 600 meter rechtdoor, waarna het nog eens scherp naar links gaat. Ook een lastige bocht, krijgt een uitroepteken in het roadbook. Als deze bocht genomen is bevinden we ons op de weg waar we tijdens de neutralisatie ook al over reden, dat is wel te gek. Lang blijven we alleen niet op deze weg, terwijl we ondertussen ook nog een keer de weg gesplitst zien worden voor een passage onder een viaduct door. 700 meter verderop volgt er een versmalling, waarna de renners rechtsaf slaan. Ze rijden nu nog steeds in licht dalende lijn verder rechtdoor tot op drie kilometer van het eind. Hier volgt er bij een rotonde een bocht naar rechts. Vervolgens gaat het een tijd rechtdoor over een brede weg die inmiddels wel is afgevlakt. Op 2,5 kilometer van het eind komen we weer een rotonde tegen, waar we rechtdoor moeten. Op wat flauwe bochten na gaat het nu vooral rechtdoor tot op 1800 meter van het eind, wanneer de volgende rotonde volgt. Na deze stevige rotonde rijden we rechtdoor de laatste kilometer in. Ook in de laatste kilometer rijden we eigenlijk gewoon vrolijk rechtdoor over een brede en vlakke weg. Er lijkt totaal niets aan de hand te zijn, tot we op 380 meter van het eind nog een rotonde tegenkomen. We passeren langs de rechterkant van deze rotonde en rijden daarna in de laatste 300 meter rechtdoor tot aan de finish. Beetje een ridicule finish, leg de meet voor die laatste rotonde en er is niets aan de hand. Enfin, er moest nog wat extra spektakel komen zeker. Op de rotondes na zijn de laatste kilometers wel betrekkelijk makkelijk, dat scheelt dan weer.

ca5d4

We zijn terug bij af, terug in Nîmes. Een stad met een stevige geschiedenis. Vooral een Romeinse geschiedenis, dat weten we eigenlijk alleen al dankzij die goed bewaarde arena in het centrum. Toch zijn er nog wel meer leuke feitjes over Nîmes te vinden, zoals het feit dat de naam denim oorspronkelijk afkomstig is van Nîmes, namelijk: "de Nîmes". Zo, koekoek. Goed, terug naar de Romeinse tijd. Onder keizer Augustus werd het een belangrijk centrum. We zien dat niet alleen aan de arena, maar ook aan het Maison Carrée, dat wordt beschouwd als de best bewaarde Romeinse tempel. Deze tempel was gewijd aan de "Prinsen van de Jeugd" (de kleinzonen van de keizer). De arena zelf zou dan weer het best bewaarde Romeinse amfitheater zijn, kan kloppen. Aan de rand van het stadscentrum bevindt zich het stadspark Jardins de la Fontaine. Deze tuinen zijn gelegen op de Cavalierberg. Beneden aan de zijkant van deze tuinen, bevindt zich de Temple de Diane. Er is niet heel veel meer van over, maar de ruïne is op zichzelf interessant genoeg. De naam is ook vrij interessant, aangezien de tempel niets met de godin Diana te maken schijnt te hebben. Het was een gebouw ter ere van de keizer, niet van een godin. Op de top van de Cavalierberg komen we tot slot ook nog de Tour Magne tegen. Deze toren maakte deel uit van de Romeinse ringmuur en is eigenlijk zo'n beetje het enige wat daarvan nog over is. Buiten al dat moois hebben ze in Nîmes natuurlijk ook nog wel een aantal nieuwere gebouwen. De kathedraal Notre-Dame-et-Saint-Castor haalt het niet bij een Romeins bouwwerk, maar toch best aardig. Het gezelligste plein van Nîmes schijnt de Place du Marché te zijn. Hier komen we een palmboom tegen en een fontein met een krokodil, indrukwekkend. Naast het net geopende Musée de la Romanité hebben ze hier nog tal van musea, zoals het Carré d'Art. Ook is er een planetarium, moet allemaal kunnen. Tevens nog een shout-out naar de lokale voetbalclub, Nîmes Olympique. Zo groot is de stad Nîmes niet eens, maar toch hebben ze een voetbalclub die op het hoogste niveau actief is. Lekker bezig, ga zo door.

In Nîmes wordt het morgen 37 graden. Ik pak de zonnebrand factor 9000 er vast bij. Er is geen kans op regen, maar volgens mij is het in deze regio altijd gortdroog. Er is wel wat kans op wind, die vooral vanuit het zuiden zou komen. We rijden vandaag een rondje, dus dan staat ie vanzelf een keer ergens schuin in de zij. Dat lijkt vooral in het stuk tussen Anduze en Uzès het geval te zijn. Toch een stuk van een kilometer of 50 waar het terrein soms behoorlijk open is. Het kan daar vrij leuk worden, maar er is wel een bezwaar. In Uzès bevinden we ons op 30 kilometer van het einde. Hier draaien we af richting het zuiden, dus dan zou het in de laatste 30 kilometer vooral tegenwind zijn. Dat komt het mogelijke waaierspektakel niet ten goede, ik ga voorzichtig uit van een flopshow. Zonde, want in principe gaat het waarschijnlijk hard genoeg waaien. Een beetje tegenwind in de finale komt de sprinters wel weer goed uit, dan zal het tempo wat lager liggen en vormen de laatste klimmetjes ook geen belemmering meer. We gaan het allemaal meemaken vanaf 13:20. Dan begint de rit pas, vrij laat. Na een neutralisatie van 10 minuten gaan we om 13:30 echt van start. Eurosport 1 is er meteen weer bij, de rest laat weer op zich wachten. Rond 14:10 mag u zappen naar Sporza, al komt het in de praktijk vaak neer op 14:20. Finishen zouden we tussen 17:16 en 17:37 moeten doen.

Dit lijkt me toch wel gewoon een massasprint te worden. Er staan nog voldoende sprinters aan de start en aangezien ze niet zo gek veel kansen hebben gehad zullen ze deze kans niet laten liggen. Anders zijn ze voor niets over de Pyreneeën gekropen, dat doe je niet voor je lol. Het enige bijzondere is dat twee van de sprintersploegen ook een klassementsman hebben. Alaphilippe draagt zelfs het geel, maar aangezien zijn ploeg in de bergen verder toch geen rol van betekenis kan spelen zullen ze nu wel gewoon voor Viviani gaan werken. Bij Jumbo-Visma is het misschien een ander verhaal, daar zou men het liefste Tony Martin achter de hand houden waarschijnlijk. Gaat natuurlijk alleen niet kunnen, als je Groenewegen in huis hebt zal er nu gereden moeten worden. Dan nog maar een snipperdagje nemen richting Gap. Bij Lotto-Soudal hebben ze verder helemaal geen keus, die moeten aan de bak voor Ewan. En dan heb je nog een ploeg als Sunweb, misschien willen ze daar wel werken voor Cees Bol. Het kan een nerveuze rit worden vanwege de wind, maar als het inderdaad tegenwind is in de laatste 30 kilometer verwacht ik niet dat er veel gaat gebeuren. Er is nog wel een klimmetje aan het eind, maar als mensen daar moeten lossen kan je beter dat contract meteen ontbinden. We gaan sprinten, met z'n allen. Hoera.
1. Groenewegen. Het verlies van Van Aert is ongunstig, net als de goede prestaties van Kruijswijk. Desondanks vind ik dat Groenewegen deze rit moet winnen, al was het maar omdat anders een van die notoire querulanten die wij sprinters dreigen te noemen de boeken ingaat als de beste sprinter van de Tour van 2019. Dat kan natuurlijk niet.
2. Ewan. Dit akelige mannetje gaat weer proberen te profiteren van het werk van anderen. Normaal zie je een ploeg op kop rijden om de sprinter in een gunstige positie naar de sprint te brengen. Dat doen ze dan door helemaal naar voren te rijden, op kop boren zonder dat er nog renners voor je rijden. Dat is normaal. Bij Lotto-Soudal hebben ze een andere tactiek. Daar rijden ze met z'n allen kop over kop, maar niet op kop van het peloton. Nee, ergens rond plek 20 of 30. Ze offeren alle mannen op om van plek 30 naar plek vijf te rijden, alwaar een andere trein te vinden is. Op dat moment wordt Ewan afgezet in het wiel van een ander. De sprinttrein van Lotto-Soudal zet dus niemand af op kop, maar in het wiel van iemand anders. En die andere ploeg moet dan maar de sprint aantrekken voor Ewan. Walgelijke tactieken, bah. Dat mag niet meer beloond worden. Opdoeken, weg ermee.
3. Viviani. Aanlopende rem, lekke band, het valt allemaal niet mee. En dan moest hij ook nog eens op kop rijden voor de gele trui. Dat heeft hem toch wel veel energie gekost, daardoor komt hij nu net te kort.
4. Sagan. Daar komt het meestal op neer.
5. Colbrelli. Of een ander inwisselbaar figuur zoals Kristoff of ONZE Cees Bol. Heb je allemaal niks aan.