[Etappe 15] Limoux - Prat d'Albis #1

Etappe 15: Limoux - Foix Prat d'Albis, 185 km

De korte rit met aankomst op de Tourmalet werd nog wat korter dankzij een protest van wat boze Fransen. Toch ook een jaarlijks terugkerend fenomeen, ieder jaar is er wel een groepje dat de Tour wil misbruiken om aandacht te vragen voor een of andere misstand. Deze keer ging het blijkbaar om een groepje mensen dat op de straat was gaan zitten als protest tegen het industrieel fokken van varkens. Dat schiet in Frankrijk nooit erg op, want dan komt de Franse politie je gewoon van de weg meppen. Ze gebruikten nu geen traangas, dat scheelde dan weer. Een paar kilometer later dan de bedoeling was kon er met de gele vlag gezwaaid worden en toen was men vertrokken. Aanvankelijk leken weinig renners zin te hebben om in de aanval te gaan. Sagan en Nibali reden met z'n tweeën weg en het leek er sterk op dat niemand in de achtervolging ging. Uiteindelijk besloot Kämna te reageren, en na hem Wellens. Toen Wellens eenmaal weggesprongen was uit het peloton besloten nog wat jongens de oversteek te maken, waardoor we uiteindelijk te maken kregen met een kopgroep van 17. Deze kopgroep kreeg nooit een grote voorsprong, want al heel snel besloot Groupama-FDJ de boel te gaan controleren. Blijkbaar had men veel vertrouwen in Thibaut Pinot.

Met een voorsprong van drie minuten begon de kopgroep aan de eerste echte klim van de dag, de Col du Soulor. Op de klim zagen we enkele actieve koplopers, zoals Nibali en Zakarin. Tot nu toe onzichtbaar, maar tijdens deze rit probeerden de heren er wel wat van te maken. In het peloton zagen we ondertussen dat Movistar het commando had overgenomen. Onder meer Amador reed hard op kop en dat zorgde voor slachtoffers. Bardet was de eerste prominente renner die moest afhaken. Op een kilometer of 60 van de finish haakte hij al af, een pijnlijke afgang. Aan het eind van de dag zou hij 20 minuten verliezen. Ook Adam Yates haakte vrij vroeg af, daarnaast viel op dat Ineos met Kwiatkowski en Moscon al vroeg een paar knechten verloor. Richting de top van de Soulor zagen we in de kopgroep Nibali nog eens in de aanval gaan, Wellens en Gesbert gingen met hem mee. Wellens kwam als eerste boven op de top, in de strijd om de bollentrui deed hij weer een zaakje. Het peloton had op de top nog maar anderhalve minuut achterstand, we zouden eindelijk eens een strijd gaan krijgen tussen de klassementsrenners. In de afdaling zagen we Nibali snel naar beneden rijden, maar dat had weinig zin. Ze besloten maar met z'n drieën verder te rijden in de vallei. In het peloton bleef Movistar rijden, al wist een groepje met daarin de gebroeders Yates wel weer de aansluiting te vinden. Het verschil met de koplopers liep terug naar een minuut, een kansloze zaak voor de koplopers. In de vallei volgde er een tussensprint, na die tussensprint lieten de drie koplopers zich inlopen door de achtervolgende groep. De groep der favorieten kwam terug tot 40 seconden, het signaal voor Romain Sicard om maar eens in de aanval te gaan.

In aanloop naar de Tourmalet liep hij snel uit op de achtervolgers en ook op het peloton, hij mocht aan de Tourmalet beginnen met anderhalve minuut voorsprong. Het grootste deel van de achtervolgers had zich laten inlopen door de groep der favorieten, op Calmejane en Gesbert na. Gesbert bleek een wonderdag te hebben, op de Tourmalet reed hij naar Sicard toe en hij liet hem ook meteen achter. Hij hield het toch bijna tot de helft van de Tourmalet vol, maar uiteindelijk werd hij toch ingerekend door de favorieten die nog steeds onder aanvoering van Movistar stonden. In die groep zagen we de ene na de andere grote naam lossen. Yates² moest er weer af, Dan Martin had een groot probleem en de onzichtbare Konrad moest zichtbaar lossen. Na goed werk van Amador nam Soler zijn taken over en dat ging best hard vooruit. Zo hard zelfs dat Nairo Quintana moest lossen. De Colombiaan had blijkbaar een slechte dag, maar vergat dat te vertellen tegen zijn ploeggenoten. Gelost worden door het kopwerk van je knechten, altijd lachen. Het tempo ging daarom iets naar beneden vooraan, wat een teken was voor Barguil om aan te vallen. De Franse kampioen reed snel een mooie voorsprong bij elkaar, tot de mannen van Ineos op kop gingen rijden. De eerder geloste Van Baarle sloot op miraculeuze wijze weer aan en voerde meteen de groep aan, met in zijn wiel Wout Poels. Toen de Nederlandse grapjurken bijna uitgelachen waren zagen we plots een dubbelaanval van Gaudu en Pinot. Gaudu moest op kop gaan rijden voor Pinot en deed dat met zo'n plotselinge versnelling dat er een gat ontstond. Fuglsang sprong er meteen naartoe, de Deen leek toen nog goed te zijn. Gaudu bleef maar op kop beuken, waardoor Barguil op zes kilometer van het eind weer werd ingerekend.

Even later volgde er weer een versnelling, waarna we jongens als Porte en Mas zagen lossen. Qua aanvalswerk werd het geen vermakelijke etappe, maar door het hoge tempo sneuvelde toch de ene na de andere favoriet. Op vier kilometer van het eind zagen we Valverde lossen, we bevonden ons immers bijna op 2000 meter hoogte. Tegen die tijd was Gaudu zo ongeveer klaar en toen namen de verrassend sterke mannen van de Jumbo het over. Terwijl alle knechten zo ongeveer opgesoupeerd waren had Kruijswijk nog twee mannen over. De Plus mocht als eerste op kop gaan beuken en dat deed hij op een overtuigende manier. De groep bestond nog maar uit een man of 10 en nadat George Bennett overnam van De Plus dunde de groep nog wat verder uit. Bennett ging zelfs zo hard dat Kruijswijk hem tot rust moest manen. Met de slotkilometer in zicht zagen we jongens als Fuglsang en Uran lossen, er bleef eigenlijk niemand meer over. Ook Thomas zat ineens dik in de shit. De Tourwinnaar van vorig jaar kon in de laatste kilometer de rest niet meer volgen. Met zes renners doken we de laatste kilometer in. Een vreemde kilometer, aangezien niemand echt in staat was om weg te rijden. Het was blijkbaar toch een behoorlijk zware rit geweest. De tot dan toe onzichtbare Buchmann probeerde te versnellen, maar hij kreeg geen ruimte. Bernal keek vooral achterom, de slaafse Colombiaan was op zoek naar G. Een nieuwe versnelling van Buchmann volgde, terwijl een ijzersterke Pinot op het wiel zat geplakt. Ook Alaphilippe was nog mee, de gele trui blijft verbazen en verrassen. Op dat punt leek hij zelfs de rit te kunnen winnen, maar dat pakte anders uit. Zij aan zij reden de koplopers naar de laatste meters van de berg toe, waarna Pinot over het sterkste eindschot bleek te beschikken. Met Kruijswijk in het wiel versnelde hij en Kruijswijk kon niet volgen. Alaphilippe kon misschien wel volgen, maar koos ervoor om niet achter Pinot aan te gaan. Een alliantie smeden? Wie weet. Momenteel is alles mogelijk, als Alaphilippe zelfs deze rit weet te overleven mag je niet meer zeggen dat hij de Tour niet kan winnen. Pinot zal extra balen van het tijdverlies tijdens de waaierrit, bergop maakt hij de meeste indruk. Kruijswijk finishte sterk, zes seconden achter Pinot eindigde hij in het wiel van Alaphilippe. Bernal en Buchmann kwamen een paar seconden later binnen, Landa nog een paar seconden later.

De tijdverschillen na de eerste zes waren een stuk groter. Thomas verloor zomaar een halve minuut, Fuglsang bijna een minuut, Porte twee minuten en Mas zelfs bijna drie minuten. Over de rest hoeven we niet meer te praten. Quintana, streep erdoor. Adam Yates, ik dacht het niet. Bardet? Hahaha. Ondanks het feit dat we veel namen kunnen doorstrepen is de Tour nog steeds razend spannend, als we tenminste geloven dat Alaphilippe er nog een keer doorheen gaat zakken. Als Alaphilippe deze vorm vasthoudt tot in Parijs wint hij de Tour met twee vingers in de neus. Als we de logica respecteren verliest hij in de Alpen een keer een kwartier en dan houden we vijf andere renners over die kunnen winnen. Door het tijdsverlies van Thomas staan achter Alaphilippe vijf mannen op ongeveer een minuut van elkaar. De Tour kan dus nog alle kanten op, wat leuk. ONZE Kruijswijk heeft laten zien dat hij goed is en dat de ploeg sterk is, ook erg leuk natuurlijk. Het enige jammere is dat deze rit vooral een afvallingsrace was, we hebben weinig mooie aanvallen gezien. Misschien dat we die aanvallen wel gaan zien tijdens de volgende rit. De laatste rit van de tweede week wordt ook afgewerkt in de Pyreneeën. Een wat langere rit, met onderweg drie beklimmingen van de eerste categorie. Op het eerste oog lijkt het niet zwaar genoeg voor de klassementsrenners, maar misschien worden we een keer op waar genot getrakteerd. Een mens mag hopen. En avant.




Het peloton staat na een lange verplaatsing van liefst 200 kilometer aan de start in Limoux. Dit is een stadje met 10.000 inwoners in het departement Aude, regio Occitanië. Limoux is een stad die redelijk recent is toegetreden tot de Tourfamilie. In 2011 kwamen we hier pas voor het eerst en ondertussen zijn we er voor de derde keer. Drie keer is er hier een rit vertrokken. In 2011 vertrok er een etappe van bijna 200 kilometer, die aan zou komen in Montpellier. Cavendish won daar één van zijn vijf ritten tijdens die Tour. Eén jaar later keerde het peloton weer terug naar Limoux, voor een etappe met aankomst in Foix. Een rit die redelijk vergelijkbaar is met deze rit, we gaan nu immers ook richting Foix. Het grote verschil is dat we toen daadwerkelijk eindigden in Foix zelf, nu moeten we nog naar een berg boven Foix. Limoux is blijkbaar vooral bekend vanwege de wijn, die hier op traditionele wijze bereid wordt. De geschiedenis van Limoux is volgens de overlevering ook onlosmakelijk verbonden met het Katharisme. Toen de kruisvaarder Simon de Montfort, geen familie van Maxime, van de katholieke kerk de opdracht kreeg om het Katharisme uit te roeien was Limoux een van de eerste plaatsjes waar de kruisvaarders succes wisten te boeken. Nadat de kruisvaarders de stad veroverd hadden, werden er honderden katharen veroordeeld voor ketterij, en vervolgens opgehangen. In de rest van de regio ging het wat moeizamer, tijdens de rit gaan we volgens het roadbook meerdere kastelen van de katharen tegenkomen. Later in de geschiedenis zou Limoux een relatief voorspoedige periode doormaken dankzij de textielindustrie. Tegenwoordig moet je vooral in Limoux zijn van januari tot maart. In deze periode vieren ze hier ieder jaar carnaval. Het schijnt het langste carnaval ter wereld te zijn, het feest gaat zes weken door. Ik ben meestal na een dag of drie al helemaal klaar, straffe kost in Limoux. In het stadje zelf komen we enkele fraaie gebouwen tegen, zoals de Pont-Neuf. Deze oude brug komt uit de 18e eeuw, zeggen ze. In de buurt van de brug zien we de achterkant van de kerk van Saint-Martin, dat ziet er ook prima uit. Aan de voorkant van de kerk komen we uit op de Place de la Republique, zoals zo ongeveer ieder plein met die naam automatisch de moeite waard. Ook de lokale basiliek is de moeite waard, Notre-Dame-de-Marceille. Ligt een klein beetje buiten de stad, maar voor zo'n mooi bouwwerk wil je vast wel een paar meter omlopen. Buiten dat hebben ze nog enkele musea in Limoux, zoals het Musée du Piano. Van al dat moois gaan de renners niets merken, ze gaan van start aan de rand van Limoux in een straat met een aantal sjofele zaakjes. Een snackbar met de naam Snack Star bijvoorbeeld, niet best.



We krijgen vandaag zowaar een keer met een korte neutralisatie te maken, het is heus. Slechts vijf minuten, onvoorstelbaar. Tijdens de neutralisatie verlaten we Limoux meteen, terwijl de renners over een brede en rechte weg rijden. Af en toe onderbroken door een rotonde, iets waar ze geen last meer van hebben zodra de rit echt is begonnen. Als we officieel vertrekken gaat het eerst twee kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg langs de Aude. Deze rivier gaan we een tijd volgen, maar nadat de rivier eerst een tijdje rechtdoor stroomt begint ie wat meer te meanderen. De weg naast de rivier ondergaat hetzelfde lot, het zal de komende kilometers een stuk bochtiger zijn. Het gaat ook even kort een paar meter omhoog, maar veel stelt het niet voor. Voorlopig is het vooral vlak. Na zes kilometer koers rijden we langs Alet-les-Bains en voorbij dit plaatsje rijden we verder richting Luc-sur-Aude. Het blijft vlak, terwijl we door een best wel leuke omgeving rijden. Veel groen, af en toe wat rotswanden. Prima om even rustig om je heen te kijken, al zullen de renners ondertussen nog wel bezig zijn met het opzetten van een vlucht. Dat zal niet meevallen in deze vallei, want op een paar meter vals plat na is er weinig terrein waar je jezelf kan onderscheiden. We rijden een kilometer of drie verder over een vlakke weg richting het volgende dorp, Couiza. Net buiten dit dorp slaan we rechtsaf, waarna we via een wat smallere weg over een brug rijden. Daarna fietsen we een paar kilometer verder langs de andere kant van de Aude richting Espéraza. De weg richting dit plaatsje waar ze een dinomuseum hebben is ook weer grotendeels vlak, maar wel ietwat smal. Na 16 kilometer koers komen we uit in dit plaatsje aan de Aude, waar de renners met wat bochten te maken krijgen en ook nog een aantal vluchtheuvels en meer van dat soort verkeersobstakels.



Buiten Espéraza rijden de renners een kilometer of zes rechtdoor over een achterafweggetje door terrein dat wat ruiger begint te worden. Het loopt de komende kilometers een beetje vals plat omhoog tot in Rouvenac. Buiten dit plaatsje wordt de weg wat bochtiger, terwijl het tegelijkertijd wat steviger omhoog begint te lopen. Al valt het alsnog wel mee, het gaat gemiddeld aan een procent of drie omhoog. Tussendoor een paar korte stukjes in dalende lijn en een paar stroken waar het wat steiler omhoog gaat, maar als we het vergelijken met alles wat vandaag nog gaat komen is het niet zo bijzonder. Aan het eind van dit stuk slaan de renners linksaf, waarna ze over een nog smallere weg richting Puivert gaan rijden. De komende vier kilometer gaat het vooral naar beneden. De smalle weg is behoorlijk bochtig, wat het een best link afdalinkje maakt. Beneden komen we uit in Puivert, na een laatste scherpe bocht naar rechts rijden we dwars door dit dorpje. Boven het dorp torent een kasteel uit, het Château de Puivert. Ze hadden ons kastelen van de katharen beloofd en nu is het dan zo ver. Dit is er eentje hoor, sinds 1907 staat het te boek als een historische monument. In de 13e eeuw heeft men hier flink gevochten, in de tijd van de kruistochten. Het kasteel valt vooral op vanwege de symmetrische bouw en is daarom blijkbaar in trek bij filmregisseurs. Die lui komen er wel binnen, omdat het privébezit is kom je er zelf waarschijnlijk niet in. Na 34 kilometer koers rijden we langs het dorpje waarboven dit kasteel op de groene heuvel (Puig Vert) ligt. Daarom noemen we deze plek Puivert, te gek.



In Puivert is de weg inmiddels een stuk breder geworden. Buiten het centrum gaat het ook direct omhoog, we beginnen aan de volgende klim. Die klim heeft zelfs een naam, Col de la Babourade. Het gaat drie kilometer omhoog aan 5% gemiddeld. Na dit toch wel seriezue klimmetje volgt er niet direct een afdaling. Het is een kilometer of twee zo goed als vlak, terwijl we over de brede weg een beetje rondkronkelen. Het gaat daarna anderhalve kilometer licht naar bneeden, waarna we weer een kort knikje omhoog tegenkomen. De weg wordt wat rechter, waarna we in licht dalende lijn min of meer rechtdoor richting Bélesta fietsen. In dit dorpje ziet de boel er nogal vervallen uit. De renners fietsen langs de grijze huizen en komen ook nog een kasteeltje tegen. Voorbij dit kasteeltje slaan ze scherp linksaf, na die bocht volgt er een wegversmalling. Even verderop gaat het naar rechts en dan verlaten we Bélesta weer. We hebben ondertussen 45 kilometer afgewerkt en buiten dit plaatsje gaat het verder over een iets smallere weg. We rijden 3,5 kilometer behoorlijk rechtdoor in een bosrijk gebied, tot we in het dorpje Fougax uitkomen. Hier komen we een paar lastige bochtjes tegen, maar buiten het dorp gaat het weer wat meer rechtdoor. We gaan op weg naar de eerste gecategoriseerde klim van de dag. Voor we die klim bereiken rijden we eerst alvast een paar kilometer vals plat omhoog, richting Montségur. Een paar kilometer lang valt het best mee, maar als de weg bochtiger begint te worden gaat de klim beginnen. Ik heb me laten vertellen dat we voor het eerst in de historie aan de volgende klim beginnen, de Côte de Montségur. Een beklimming van de tweede categorie, 6,8 kilometer lang aan 6% gemiddeld. Met het vals plat erbij kom je naar het zich laat aanzien aan een kleine tien kilometer aan 5% gemiddeld. Het is in ieder geval een mooie klim. We rijden door een smal dal, langs imponerende rotswanden. Het gaat af en toe ook op een imponerende manier omhoog, zo komen we vrij vroeg een kilometer aan 10% gemiddeld tegen. Kort achter elkaar komen de renners een paar haarspeldbochten tegen, vandaar dat het zo steil omhoog gaat. In het vervolg van de klim valt het wel mee, het gaat een paar kilometer aan ongeveer 6% omhoog, met aan het eind nog twee kilometer aan 7%.




Na 60,5 kilometer koers komen de renners boven op deze eerste echte klim van de dag. Op de top wordt de weg ineens heel breed, er is zelfs een heuse parkeerplaats te vinden. Niet zonder reden, want in Montségur draait het vooral om het Château de Montségur. Dit is een kasteel op een gigantisch hoge rots. Een kasteel van de katharen, uiteraard. Hét kasteel van de katharen, zelfs. Wikipedia komt met de volgende geschiedenisles: In 1204, toen paus Innocentius III zijn strijd tegen de katharen begonnen was (wat in 1209 tot een kruistocht leidde) werd de ruïne van een oude vesting op deze bergtop door de katharen herbouwd. Dit bolwerk werd in 1232 door de Kathaarse bisschop van Toulouse uitgeroepen tot het zenuwcentrum van het katharisme. In 1243 was het Kasteel van Montségur de belangrijkste vesting van de katharen. Tijdens de derde Albigenzische Kruistocht belegerde het kruisvaardersleger de burcht, aanvankelijk zonder succes. Katapulten konden niet gebruikt worden wegens de grote hoogte waarop de vesting stond. Dit veranderde toen een groepje soldaten er op een nacht in slaagde een nabijgelegen toren in te nemen, zodat de kruisvaarders vanaf ongeveer dezelfde hoogte de burcht konden bestoken. Op 16 maart 1244 gaven de katharen en hun verdedigers (niet iedereen in de burcht was van het kathaarse geloof) zich over. Bij hun overgave kregen de katharen en de verdedigers de keuze tussen zich te bekeren tot het officiële christendom of de brandstapel. Tussen de 200 en 225 katharen die zich in Montségur bevonden kozen vrijwillig voor de brandstapel. Ter nagedachtenis van hen werd een monument opgericht aan de voet van de berg. De burcht van de katharen werd met de grond gelijk gemaakt. In de drie eeuwen daarna is de tegenwoordige burcht door Franse troepen als ganizoen gebouwd en uitgebreid. Eigenlijk worden we dus met z'n allen in de maling genomen, dit is helemaal geen kasteel van de katharen meer. Enfin, maakt niet uit, het ziet er leuk uit. Kom maar door met die drones.



Voorbij de parkeerplaats gaan we vijf kilometer naar beneden. De weg is hier behoorlijk breed en het is niet buitengewoon bochtig, dus is de afdaling vrij makkelijk. Alleen aan het begin komen de renners twee lastige bochten tegen, maar daarna gaat het op een eenvoudige manier verder richting Montferrier. Voorbij Montferrier wordt de weg zo goed als vlak. We rijden een kilometer of twee behoorlijk rechtdoor, tot in Villeneuve-d'Olmes. Hier slaan we linksaf, waarna we nog eens anderhalve kilometer verder gaan rijden over een weg die nog even kort naar beneden loopt. Aan het eind van deze weg gaat het nog eens naar links. We komen nu terecht op een enorm brede weg, die door de vallei loopt. Deze weg is behoorlijk recht en anderhalve kilometer vlak, voor er een nieuw stuk in stijgende lijn volgt. De drie kilometer daarna gaat het lichtelijk omhoog, aan een procent of drie gemiddeld. Aan het eind van dit klimmetje komen we uit in het dorpje Nalzen. Buiten dit kleine dorpje met ongeveer 100 inwoners gaan we anderhalve kilometer dalen. Een eenvoudig afdalinkje, de brede weg loopt vooral rechtdoor. Aan het eind van deze afdaling rijden we nog eens acht kilometer verder over dezelfde weg, die nu dus vlak is. We rijden dwars door de mooie vallei, terwijl we ondertussen een mooi uitzicht hebben over de omgeving. In de verte zijn genoeg bergen te zien, terwijl het dichterbij vooral heel erg groen is. Aan het eind van deze weg komen we na 83,5 kilometer uit in Saint-Paul-de-Jarrat, waar de renners drie rotondes tegenkomen. Bij de derde rotonde slaan ze linksaf, waarna ze een aantal kilometer langs de Ariège gaan rijden. De weg langs deze rivier is minder vlak dan je zou verwachten. Na een vlakke kilometer gaat het nog eens twee kilometer omhoog aan 3%. Vervolgens gaat het een kilometer licht naar beneden, waarna de orde weer hersteld wordt. We gaan op weg naar de tussensprint van de dag en in de laatste kilometers voor de tussensprint zal het vooral vlak zijn. Via Mercus-Garrabet rijden we langs de rivier richting Tarascon-sur-Ariège, waar we na 93,5 kilometer gaan sprinten. Tussendoor rijden we nog door een klein dorpje met de naam Bompas, eventuele Belgische lezers zullen daar misschien wel smakelijk om kunnen lachen. Via Bompas en nog een mooi stukje natuur komen we uit in Tarascon, waar er op een licht oplopende weg gesprint mag worden.



Tarascon-sur-Ariège bereiken we dus na 93,5 kilometer koers. Na de tussensprint staren we meteen tegen het bovenstaande bouwwerk aan, de Tour du Castella. Tarascon is een dorp waar we wel vaker passeren. Ooit in 1998 ging hier een rit van start, maar meestal fietsen we hier vooral snel voorbij op weg naar de een of de andere klim. Plateau de Beille ligt hier bijvoorbeeld niet ver vandaan, of de Col de Port. Vandaag pakken we een andere col mee, de Port de Lers. Voor we de voet van die klim bereiken moet er alleen nog wel een aardig eindje gefietst worden. Na de tussensprint slaan we rechtsaf, rijden we via een brug over de Ariège en gaat het na een bochtig rondje in het centrum bij een rotonde aan de rand van het dorp naar links. We fietsen nu een kilometer rechtdoor, om vervolgens bij de volgende rotonde rechtsaf te slaan. Na deze bocht rijden we de bergen tegemoet. Tussen de hoge toppen door fietsen we in de vallei van de rivier Vicdessos een kilometer of 13 verder richting het plaatsje met dezelfde naam. De weg in de de vallei loopt heel geleidelijk omhoog. In die 13 kilometer komen we ongeveer 200 meter hoger uit, het is dus steeds een beetje vals plat. Af en toe helemaal plat, af en toe iets meer dan vals plat. Heel ingewikkeld is het niet, het gaat ook vooral rechtdoor. Voor we na 108,5 kilometer uitkomen in Vicdessos zijn we eerst nog door Capoulet-et-Junac en Niaux gereden. In de omgeving van Niaux komen we nog een onderwerp voor de afdeling touristique tegen. Buiten Niaux vinden we in de rotsen de uitgestrekte grotten van Niaux. In deze Grotte de Niaux zijn belangrijke archeologische vondsten gedaan. Tekeningen van bizons en andere dieren, van 11.000 tot 17.000 jaar oud. Jawel, een ideal bestemming voor iedere toerist. Je kan je auto hier zelfs voor de deur parkeren, lekker man.




Goed, we komen dus na onze tocht door de vallei uit in Vicdessos. Hier slaan we rechtsaf, waarna we via een smalle brug over de Ariège rijden. Na de brug gaat het naar links en even verderop slaan we rechtsaf een wat smallere weg in. Deze weg loopt direct omhoog, de volgende klim van de dag is begonnen. De renners gaan de Port de Lers beklimmen, een berg die de laatste jaren met enige regelmaat de revue passeert. In 1995 debuteerde de klim, daarna keerde ie pas in 2004 terug, maar sinds 2011 komen we hier vaker. Na 2011 werd deze klim namelijk ook in 2012 en 2015 beklommen. In 2015 beklommen we hem wel van de andere kant, toen gingen we langs deze kant naar beneden en reden we naar beneden in de vallei richting Tarascon. Kwiatkowski was toen als eerste boven op deze klim, maar de rit met aankomst op Plateau de Beille werd uiteindelijk gewonnen door Joaquim Rodriguez. Goed, Port de Lers dus. Een beklimming van 11,4 kilometer aan 7% gemiddeld. Deze klim van de eerste categorie begint meteen goed met een kilometer aan 7,3%. Daarna gaat het zelfs twee kilometer achter elkaar aan 8,3% omhoog. Daarna wordt het wel wat makkelijker, het gaat een kilometer aan 4% omhoog. Die kilometer wordt opgevolgd door een strook aan 6%, ook dat valt wel mee. Vervolgens wordt het wel weer wat lastiger. Een kilometer aan 8% wordt opgevolgd door een kilometer aan 9%, waarna weer terug gaan naar 7%. Het is een beetje een vreemde klim, want de weg loopt vooral rechtdoor. Haarspeldbochten en andere scherpe bochten komen we voorlopig niet tegen, een vreemd zicht. De weg was in het begin van de klim al niet al te breed, maar als we langs het dorpje Suc fietsen wordt het nog een slag smaller. Na de drie lastige kilometers volgt er een wat makkelijkere kilometer aan 4%, maar daarna gaat het een kilometer aan 10% omhoog. De lastigste kilometer van de klim en dus komen we ook een verandering van het parcours tegen. Waar het eerst vooral rechtdoor liep bevinden we ons nu wel in de zone van de haarspeldbochten. In de laatste anderhalve kilometer van de klim blijft het smal en bochtig, terwijl het aan 6% gemiddeld omhoog gaat. Na 120 kilometer, op 65 kilometer van het eind, komen de renners boven op deze behoorlijk lastige klim.




Op de top bereiken de renners een grote open vlakte. Er is een prachtig uitzicht over de omgeving, maar daar kan niet lang van genoten worden. Het gaat direct naar beneden. We gaan een kilometer of 12 serieus afdalen richting Le Port. Het is lastig inschatten hoe moeilijk de afdaling precies is, want de mannetjes van Google zijn hier in januari 2011 voor het laatst geweest. En toen had het blijkbaar net gesneeuwd, dus ik zie via Streetview vooral heel veel sneeuw op de weg. Op de plaatsen waar geen sneeuw ligt valt waar te nemen dat de weg ook in de afdaling niet enorm breed is. Wel is het zo dat het langs deze kant van de klim minder hard naar beneden gaat, dit is vrij duidelijk de makkelijke kant. Het is wel redelijk bochtig, dus een beetje voorzichtigheid inbouwen kan geen kwaad. In het eerste deel van de afdaling hebben we vooral te maken met wat langere bochten, ergens halverwege stappen we over op de haarspeldbochten. Vrij kort achter elkaar een stuk of zes van die dingen, best pittig wel. Na die reeks van haarspeldbochten begint de afdaling te lijken op het eerste deel van de klim. Het gaat vanaf nu vooral rechtdoor verder, met alleen wat korte en snelle bochtjes tussendoor. Veel renners zullen deze afdaling nog wel kennen, want ook in de Tour van 2017 reden we hier naar beneden. Toen reden we weliswaar niet over Port de Lers, maar wel over de Col d'Agnés en de afdaling van die klim sluit halverwege aan op de afdaling van deze klim. Toen is er volgens mij niemand overleden, dus dan zou het nu ook goed moeten gaan. Na een kilometer of 13 dalen komen we uit in Le Port, waarna we vier kilometer verder gaan rijden over een vlakke weg richting Massat. Het is wel wat bochtig, maar dat mag geen problemen meer opleveren. In Massat zelf, waar we na 136,5 kilometer passeren, pakken we in de smalle straatjes in het centrum ook nog de nodige bochten mee. Daarna duiken we buiten het centrum kort naar beneden, richting de volgende klim van de dag.



We bevinden ons sinds ongeveer halverwege de afdaling van Port de Lers op het grondgebied van de 13e rit van de Tour van 2017. Ook toen kwamen we uit in Massat en zouden we via de volgende klim naar Foix rijden. Die volgende klim, dat is Mur de Péguère. Het is pas de derde keer dat deze klim in het Tourparcours is opgenomen, maar ondertussen is het toch al een bekende klim. Eerste categorie, negen kilometer lang aan 8% gemiddeld. De klim dankt haar snelvergaarde faam vooral aan de laatste kilometers. In het begin valt het eigenlijk allemaal nog wel mee. Het gaat eerst drie kilometer aan 6% gemiddeld omhoog over een brede weg. Daarna volgt er een simpele kilometer aan 3%, voor het nog eens twee kilometer aan 6% omhoog gaat. De renners rijden vervolgens door het gehucht Boussenac en hier slaan ze linksaf een smal weggetje in. Een veredeld geitenpad, zo mag je het best noemen. De kronkelige weg loopt door een donker bos en is steil, bijzonder steil. In de laatste drie kilometer van de klim gaat het aan 12% gemiddeld omhoog, met steilste stroken aan 18%. Het is hier altijd kruipen geblazen, zoals we in het verleden ook al hebben kunnen zien. Tijdens de eerste van drie lastige kilometers gaat het aan 13% gemiddeld omhoog, tijdens deze kilometer komen we ook die strook aan 18% en een strook aan 16% tegen. Vervolgens gaat het aan 12,6% omhoog, nog steeds vrij lastig. Richting de top gaan we dan verder aan 11%, geen sinecure. De top van de Mur de Péguère bereiken we na 147 kilometer, op 38 kilometer van het eind. Op de top van deze klim zijn er weer bonificatieseconden te verdienen.



Mur de Péguère is dus twee keer eerder gebruikt in de Tour. De klim debuteerde in 2012, ook in een rit richting Foix. Sandy Casar kwam toen als eerste boven, hoewel hij daar uiteindelijk niet veel aan had. Een omvangrijke kopgroep was weggereden, met onder meer een duo van Rabobank. Steven Kruijswijk en Luis Leon Sanchez gingen in de aanval en vooral Sanchez had weer eens een goede dag. Desondanks moest hij lossen op Mur de Péguère, maar in de afdaling wist hij terug te keren. Kruijswijk moest ook lossen, maar hij keerde dan weer niet terug, hij heeft dus geen goede herinneringen aan deze klim. De afdaling is op zichzelf niet zo lastig, maar in 2012 hadden een aantal onverlaten het extra moeilijk gemaakt. Dit was de beruchte afdaling van de punaises. Het regende lekke banden in het achtervolgende peloton en de onfortuinlijke Robert Kiserlovski ging door een lekke band hard onderuit, waarbij hij zijn sleutelbeen brak. Achteraf gezien brak dat ook zijn carrière, zou je kunnen zeggen. In 2017, de tweede keer dat we hier omhoog en naar beneden gingen, viel het gelukkig mee. Toen strooide men niet met punaises. Die rit in 2017 was wel spectaculair. Een korte rit van 100 kilometer, ook al met aankomst in Foix. Contador, Quintana en Landa gingen vroeg in de aanval en wisten stand te houden tot de finish. Op de steile muur kwamen ze alleen niet af van de toen ongelofelijk goede Warren Barguil, die uiteindelijk het sprintje in de straten van Foix wist te winnen. Tijdens de laatste kilometers van de klim rijden de renners over een smal weggetje, maar op de top komen ze uit op een grotere weg en die brengt ze rechtstreeks naar Foix. De afdaling is dus, op mogelijke punaises na, niet lastig. Er zijn bijna geen lastige bochten te vinden en het gaat ook niet verduiveld steil naar beneden. Pas in de buurt van Burret, na 13 kilometer dalen, liggen er een paar scherpe bochten op het parcours. Na dit korte bochtige stuk gaat het weer vooral rechtdoor verder richting Foix. Het ergste is achter de rug, het begint steeds vlakker te worden. Nog een kilometer of 10 fietsen tot in Foix, de stad waar we de vorige keren aankwamen na een beklimming van Mur de Péguère. Na 165 kilometer rijden we door La Coupière, waar het vlak is. We passeren de plaats waar Luis Leon Sanchez in 2012 zijn vluchtgenoten wist te verrassen met een late demarrage. Vanaf dit moment is er van een afdaling al helemaal geen sprake meer, op de grote plaat stampen richting Foix. In 2017 zagen we hier vooral Mikel Landa aan het werk, die een poging deed om zichzelf richting de gele trui te fietsen. Dat lukte helaas niet, maar voor ons is Landa natuurlijk wel de morele winnaar van die Tour. Zonder verdere noemenswaardigheden bereiken we na 172 kilometer Foix, op 12,5 kilometer van de finish. Normaal zouden we nu klaar zijn, maar vandaag gaan we nog een tijdje door.



Foix is een stad met 10.000 inwoners, waar de Tour de laatste jaren met enige regelmaat komt. In 2017 dus voor het laatst, als eindpunt van een enerverende rit. In de straten van Foix zouden vier renners gaan sprinten voor de overwinning. Iedereen ging alvast zitten voor een overwinning van Alberto Contador, maar Warren Barguil sneed de laatste bocht een stuk beter aan en reed zo naar zijn eerste overwinning van die Tour. Later zou hij nog op de Izoard winnen, een klim die we over een aantal dagen ook weer tegenkomen. Daarvoor waren we hier dus in 2012, toen Luis Leon Sanchez aan het slot wist weg te rijden uit een kleine kopgroep. Ook in 2008 was Foix een aankomstplaats, toen ging de overwinning naar Kurt Asle Arvesen. In 2001 en 2007 was Foix dan weer een startplaats. Op basis van de aankomsten in de stad moeten we voorlopig tot de conclusie komen dat het een stad is die gunstig is voor vluchters, want hoewel er in 2017 grote namen vooraan eindigden deden ze dat wel door vroeg op de dag al in de aanval te gaan. Foix is overigens een stad die het vooral moet hebben van het lokale kasteel. Dat torent hoog boven de stad uit en is daarmee de absolute blikvanger. Je kan ook nog wel wat mooie plaatjes schieten langs de Ariège, die Foix doorkruist, maar daarna heb je de hoogtepunten van Foix snel gehad. Misschien dat men daarom heeft besloten om een keer niet te stoppen in de stad zelf, maar het hogerop te zoeken. We gaan snel door met het slot van de rit.



Bij het binnenrijden van Foix slaan de renners rechtsaf. Daarna rijden ze rechtdoor de stad in, terwijl ze in de achtergrond het kasteel zien liggen. Ze komen uit bij een rotonde, waar ze rechtsaf slaan. Als ze langs een school met een indrukwekkende façade fietsen begint de weg al voorzichtig omhoog te lopen, we zijn begonnen aan de slotklim. De komende 12 kilometer gaat er aan 7% gemiddeld geklommen worden. De renners zijn onderweg naar Prat d'Albis, een berg van de eerste categorie. In de straten van Foix valt de klim wel mee, het gaat een kilometer aan 4,5% omhoog. Daarna volgt er een kilometer aan 6%, ook dat is nog te doen. We bevinden ons nog steeds in de straten van Foix en het is hier vrij bochtig. Het gaat onder meer twee keer naar links, terwijl we ook in de derde kilometer van de klim nog voorzichtig aan 6% omhoog gaan. Eenmaal buiten Foix rijden we ineens door een bos en daar begint de klim ergens op te lijken. Een kilometer aan 10,5%, jawel. Het blijft daarna steil, hoewel de volgende kilometer slechts een gemiddelde van 7,5% heeft. Dat ligt aan het feit dat we een korte strook in licht dalende lijn tegenkomen. Na deze strook gaat het in de volgende kilometer weer vrolijk aan 11% omhoog, dit is het deel van de klim waar de heren renners zich mogen uitsloven. De relatief smalle weg kronkelt hier flink, we pakken een paar enorm steile haarspeldbochten mee. Dit is het deel van de klim waar alles moet gebeuren, want in de kilometers hierna wordt het een stuk minder spectaculair. Halverwege de klim krijgen we nog een kilometer aan 8% cadeau, maar daarna zwakt het stevig af richting 6,5%. Op vier kilometer van het eind gaat het aan 7% omhoog. Op drie kilometer van het eind gaat het aan 6,5% omhoog. Op twee kilometer van het eind gaat het aan 6% omhoog. Dan voelt u de laatste kilometer wel aankomen natuurlijk. Haha, gefopt! In de laatste kilometer gaat het slechts aan 3% omhoog. Na 12 kilometer klimmen en 185 kilometer koersen bereiken we de top van Prat d'Albis. De tweede week zit erop, hoera.




Voor het eerst in de geschiedenis van de Tour komen we aan boven op Prat d'Albis. Dat de klim nu pas z'n debuut maakt heeft meerdere redenen die nogal voor de hand liggend zijn. De eerste reden is een praktische. De Tour heeft graag brede beklimmingen met op de top een gigantische parkeerplaats of iets in die zin waar ze het hele circus kunnen deponeren. Daar is op Prat d'Albis totaal geen sprake van. Zodra we Foix verlaten wordt de weg smal en het lijkt steeds smaller te worden richting de top. Boven op de klim is de weg nog steeds enorm smal. Daar waar we finishen is er ook geen mooie parkeerplaats, maar wel een paar grote grasvelden. Daar kan je in principe ook al je troep kwijt, maar het is voor Tourbegrippen een beetje onorthodox. Alhoewel, na de boel wat grondiger onderzocht te hebben kom ik tot de conclusie dat ze een paar zakken grind in de buurt van de finish over het gras hebben gekieperd en de boel een beetje hebben aangestampt. Ook weer opgelost dus, niks mis mee. Het uiterlijk van deze klim lijkt me een andere reden waarom we hier niet eerder zijn geweest. De Tour draait vooral om de mooie plaatjes en die gaan we hier moeilijk vinden. Het eerste deel van de klim rijden de renners door een bos, maar in de laatste kilometers rijden ze over een bochtige weg verder buiten het bos. Hier is het vooral gras en struiken. Weinig fraais om je op te verheugen, al komen er misschien nog een paar paragliders voorbij gevlogen. De kaalheid van deze berg is dan wel weer bijzonder geschikt voor dat soort activiteiten. Vanaf de top is het uitzicht over de omgeving nog wel aardig, je kan Foix zo zien liggen. Tijdens mijn zoektocht naar informatie over deze klim kwam ik een krantenartikeltje tegen. In dat krantenartikel gaat het helemaal niet over deze berg, maar wel over de kosten van zo'n etappe. Lijkt me eigenlijk wel lachen om ook een keer in de groep te gooien, dan weten we waar we met z'n allen over praten. Deze rit schijnt in totaal 450.000 euro te hebben gekost, verdeeld tussen alle betrokken gemeenten. Flinke som, als je het mij vraagt. De ASO vraagt blijkbaar 90.000 euro voor een vertrek en 120.000 euro voor een aankomst, wat een oplichters. Moet je trouwens nagaan hoeveel ze de afgelopen jaren hebben verdiend aan Pau, dat loopt dus in de ettelijke miljoenen. We treffen hier ook meteen de derde reden aan waarom we normaal niet aankomen op Prat d'Albis. De stad Foix legt dus gewoon een ton op tafel om de rit niet eens te laten eindigen in de stad zelf, over kapitaalvernietiging gesproken. Goed, een laatste punt van orde met betrekking tot de fans: Dat wordt een probleem hier. Hopelijk heeft de organisatie z'n teringzooi deze keer wel goed geregeld.



In startplaats Limoux gaat het morgen 33 graden worden, dat is niet zo fraai. Er is geen kans op regen, het beetje wind dat er staat zal vanuit het noorden komen. In Foix zal het iets koeler zijn, maar 31 graden is alsnog aan de warme kant. Ook daar een minimale kans op regen en maar een beetje wind, eveneens vanuit het noorden. De wind zal op de slotklim dus vooral in de rug staan, we gaan vlammen. Beginnen doen we om 12:05, na een neutralisatie van vijf minuten gaan we om 12:10 dan echt vertrekken. De strijd om in de vlucht van de dag te geraken kan leuk worden, dus ik adviseer iedereen om meteen in te schakelen. We zijn dan wel weer afhankelijk van Eurosport 1, want Michel en José zijn er pas om 14:00 bij. Twee uur lang Bobbie en Jan, wat een leven. Tegen de tijd dat Michel en José hun lunch hebben verorberd zijn we al voorbij het kasteel van Montségur, dat lijkt me niet de bedoeling. Het is wel de bedoeling dat we een late finish krijgen. De aankomst wordt verwacht tussen 17:07 en 17:44.



De laatste rit van de tweede week is een rit die naar de vluchters kan gaan, maar het kan ook zomaar een rit voor de klassementsrenners zijn. Zo, daar hebben jullie niet van terug. Het is in ieder geval een zware rit, met meer dan 4000 hoogtemeters. De organisatie heeft het over 4700 hoogtemeters, andere bronnen houden het op 4300. In ieder geval meer dan 4000, dus zwaar. In principe zwaar genoeg voor een leuke strijd tussen de klassementsrenners, maar ik weet niet of ze zich daadwerkelijk geroepen voelen om hier al vroeg de knuppel in het hoenderhok te gooien. Tot Port de Lers stelt de rit eigenlijk niets voor en ook op die klim kan ik me niet voorstellen dat er veel gaat gebeuren. Pas op Mur de Péguère verwacht ik actie en eigenlijk dan nog niet eens. Daarna volgt een afdaling van bijna 30 kilometer, waarna we nog eens 12 kilometer omhoog moeten. Leer mij klassementsrenners kennen, die gasten gaan pas op de slotklim actie ondernemen. Tegen die tijd hebben de vluchters van de dag waarschijnlijk al een grote voorsprong bij elkaar gefietst, schat ik zo in. Je bent altijd afhankelijk van de ploegen, maar ik denk niet dat er ook maar één ploeg is waarbij het idee leeft dat ze Alaphilippe tijdens deze rit in de problemen gaan brengen. Dat lukt pas in de Alpen, als het al lukt. Dus ja, wie gaat er de eerste 130 kilometer z'n mannen op kop zetten om te controleren? Ik denk niemand, lijkt me allemaal niet zo handig. Misschien Quick Step zelf, maar dat zou wel heel overmoedig zijn. Misschien dat FDJ nog een rit wil winnen met Pinot, maar daar ontbreekt het dan weer aan de ploeg om de hele rit te controleren. Het is natuurlijk wel de laatste dag voor de rustdag en na de rustdag gaan we verder met een vlakke rit, dus eigenlijk is er geen enkel excuus om vandaag niet 100% te geven. Je zit natuurlijk ook met Thomas die een teken van zwakte toonde, hem moet je nu eigenlijk gewoon meteen uitschakelen. Dat zegt de logica, maar wielrennen is geen logische sport. Iedereen gaat weer sparen en dan gaan we hooguit op de voorlaatste klim een keer los. Nee joh, laat lekker gaan. We gaan weer een vlucht zien met 28 Belgen. Tussen de klassementsrenners gaan we overigens wel weer een duel krijgen tussen Pinot en Alaphilippe, toch wel een bijzonder gunstige aankomst voor beide heren. Ik twijfel overigens nog een beetje aan de laatste klim. Van de ene kant leuk dat het lastigste deel meteen in het begin komt, van de andere kant ga je wel weer naar een optocht kijken als er daar geen gaten ontstaan. Lastig. Enfin, ik ga uit van het donkerste scenario en dus verschijnen hieronder vijf mannen die het van de vroege vlucht moeten hebben.
1. Bilbao. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
2. Nibali. Gisteren de benen even getest, nu volgt het echte werk. De ziekte zal wel weer een beetje uit het systeem verdwenen zijn, anders ga je tijdens de vorige rit niet in de aanval.
3. Meurisse. De obligate Belg omdat het moet. Kwam binnen in de rouwstoet rond Bardet, op grote achterstand dus. Geen idee of hij zich daadwerkelijk heeft gespaard of dat de benen op zijn, daar komen we tijdens deze rit wel achter. Ik zet er toch geen geld op in, dat scheelt.
4. Kangert. Als de mannen van Tour du Jour het zeggen moet het wel heel raar lopen wil het niet zo uitpakken.
5. Gesbert. Nog een keer in de aanval, waarom niet.