[Etappe 11] Albi - Toulouse #2: STUYVEN MOET WINNEN

Etappe 11: Albi - Toulouse, 167 km

De eerste week van de Tour van 2019 was bijzonder lang. Liefst tien dagen achter elkaar moesten de renners aan de bak. De grote start vond dit jaar plaats in Brussel en eigenlijk ging iedereen uit van een overwinning van Dylan Groenewegen. Dat pakte alleen net even anders uit, door een massale valpartij net voor de slotkilometer werd Groenewegen uitgeschakeld en dus kregen we een ontregelde sprint met een klein groepje. Sagan leek optimaal te profiteren van de situatie, maar ineens schoot er een andere renner van Jumbo-Visma naar voren. Het bleek om Mike Teunissen te gaan. De man die normaal de sprint moet aantrekken voor Groenewegen kon nu zelf z'n kans gaan en hij won meteen. Hij kreeg er ook meteen de gele trui bij, een bijzonder verrassend begin van de Tour. Een dag later volgde de ploegentijdrit en die tijdrit werd glansrijk gewonnen door onze jongens van de Jumbo. 20 seconden voorsprong op Team Ineos en Quick Step, veel overtuigender kan het niet. Teunissen mocht daardoor nog langer de gele trui dragen, voor de rest van de wereld een ideale mogelijkheid om de relatief onbekende Teunissen toch wat beter te leren kennen. In de derde rit zou hij de trui dan wel weer verliezen. De rit naar Épernay bracht ons door de streek van de champagne en daar lagen een paar zware klimmetjes verstopt op het parcours. Tim Wellens reed die dag lang in de aanval, maar op de laatste zware klim van de dag schoot Julian Alaphilippe naar voren. Vooraf de grote favoriet voor de rit, maar niemand had verwacht dat hij op een kilometer of 15 van de finish al zou aanvallen. Dat deed hij wel en niemand was in staat om hem te volgen. Daarna kreeg ook niemand het voor elkaar om een achtervolging op gang te brengen, dus reed Alaphilippe solo naar de zege. Hij nam ook meteen de gele trui over, een leuke bonus.

Tijdens de vierde rit zou er gesprint worden in Nancy en dit leverde een overwinning op voor Viviani. De sprint van Jumbo-Visma ging de mist in, terwijl de mannen van Deceuninck-Quick Step Viviani in een ideale positie wisten te manoeuvreren. Een dag later doken we de Elzas in, voor een lastige rit in de heuvels. Een paar klimmetjes onderweg, het had prima een rit voor de vluchters kunnen zijn. Dat werd het niet, want Bora en Sunweb gingen controleren voor Sagan en Matthews. Dat bleek voor Bora in ieder geval een goede keuze te zijn, want de rit eindigde in een sprint van een gereduceerde groep en van die groep was Sagan de beste. Hij versloeg Wout van Aert, die toen voor het eerst echt zijn neus aan het venster drukte. De rit daarna zou de eerste test voor de klassementsrenners worden. Tijdens etappe 6 reden we de Vogezen in. Het werd een lastige rit, met onderweg onder meer Le Markstein en de Ballon d'Alsace. Aan het eind zouden de steile Col des Chevrères en de nog steilere La Planche des Belles Filles volgen. Aan die laatste klim had men nog een steile kilometer toegevoegd, deels over onverharde wegen. Het zorgde ervoor dat de rit zelf niet heel spectaculair werd, maar de aankomst werd dat dan weer wel. Een kopgroep met veel Belgen was vroeg op de dag weggereden en aangezien niemand in het peloton echt wilde rijden kregen ze een vrij grote voorsprong. Genoeg voorsprong om het te halen tot de finish. Na een afvalrace bleven vooraan alleen Dylan Teuns en Giulio Ciccone over. In de laatste 100 meter, waar het nog eens aan 24% omhoog ging, wist Teuns Ciccone te lossen. Een overwinning voor de altijd kwijlende Dylan Teuns, een genot van jewelste. Ciccone won dan wel niet, maar hij pakte wel met een paar seconden voorsprong de gele trui over. Alaphilippe ging in de laatste kilometer nog wel in de aanval, maar hij viel aan het eind stil en kon daardoor net de trui niet houden. De Fransman zag terwijl hij stil begon te vallen ineens Geraint Thomas langsrazen. De Brit van Team Ineos gaf van alle klassementsrenners de beste indruk, de rest kon hem niet volgen. Alleen Pinot bleef een beetje in de buurt. We zagen ook een dappere poging van Landa, maar hij werd aan het eind ook weer ingerekend. De tijdsverschillen bleven vrij beperkt, maar Thomas liet een dusdanige indruk achter dat hij meteen naar voren werd geschoven als de grote favoriet om de Tour te winnen.

Nadat WE tijdens de eerste en tweede rit flink met het vlaggetje konden wapperen bleven we even op onze honger zitten. Tot etappe 7, een vlakke rit met aankomst in Chalon-sur-Saône. Hoewel de sprintvoorbereiding weer niet helemaal perfect ging wist Groenewegen zijn eerste sprint van deze Tour te winnen, met een paar centimeter voorsprong op Ewan. De teller stond inmiddels op twee overwinningen voor Nederlandse renners en één overwinning voor een Nederlandse ploeg, het signaal voor de Belgen om een tandje bij te schakelen. De achtste etappe van de Tour was een verduiveld lastige etappe, met meerdere heuvels in het Centraal Massief. Met 3800 hoogtemeters een rit die eigenlijk te lastig was voor de sprinters, maar Bora en Sunweb deden toch hun best om de boel te controleren. De kleine kopgroep kreeg daardoor nooit een grote voorsprong, maar Thomas De Gendt zat in de kopgroep. Al geef je De Gendt maar 10 seconden, dat al van het goede teveel zijn. Dat bleek ook nu het geval te zijn. Er kwamen zelfs nog andere ploegen op kop rijden, maar De Gendt gaf geen krimp. Op een kilometer of 15 van het eind had hij nog een minuut voorsprong op het peloton, waar Thomas net zonder erg gevallen was. Ze reden een klimmetje op en daar wist hij zijn laatste vluchtgenoot, Alessandro De Marchi, te lossen. Op de top van de klim slonk zijn voorsprong, maar het was nog steeds voldoende om het te redden tot in Saint-Étienne. In het peloton zagen we Alaphilippe en Pinot in de aanval gaan, maar ondanks een goede samenwerking kwamen ze niet meer bij De Gendt. De Belg hield na een indrukwekkend staaltje fietsen een seconde of zes over op de twee Fransen. 20 seconden later volgde de rest van het peloton. Alaphilippe greep naast de winst, maar pakte wel weer de gele trui terug. Die gele trui draagt hij nu nog steeds, want in de twee laatste ritten voor de rustdag kwam hij niet in de problemen. De negende rit werd een rustige rit, het peloton nam een snipperdag. Deze rit was makkelijker dan die ervoor, maar nu wilde niemand op kop rijden. Een grote groep, met wederom veel Belgen, reed weg. In de finale reden we richting het dorp van Bardet en voor we dat dorp zouden bereiken lag er nog een klimmetje op het parcours. Op dat klimmetje reed Tiesj Benoot weg samen emt Roche, maar later wist Daryl Impey de oversteek nog te maken. Met de snelle Zuid-Afrikaan in hun gezelschap hadden Roche en Benoot een probleem, daarom probeerde Benoot nog eens aan te vallen. Dat zorgde er vooral voor dat Roche moest lossen, waardoor het probleem van Benoot alleen maar groter werd. Wegens gebrek aan enig tactisch inzicht reed Benoot met Impey naar de finish. De uitslag stond daardoor vooraf al vast. Winst voor Impey. De tweede keer in de geschiedenis dat een Zuid-Afrikaan een rit wint, Benoot werkt graag mee aan een stukje historie.

De laatste dag voor de rustdag leek lang een saaie rit te worden. In het begin reed er al vrij snel een kleine groep weg, die niet veel kans leek te maken om het tot het eind uit te zingen. Er waren nog wel wat meer renners die graag in de aanval wilden gaan, maar daar werd soms hardhandig een eind aan gemaakt. Politt werd een paar keer ingerekend en toen de jongens van Sunweb nog eens ten aanval trokken werden ze vakkundig van de weg geduwd. De jongens van Quick Step vonden een kopgroep van zes man wel groot genoeg. Vooraan zagen we onder meer Turgis, Berhane en ook de later aangesloten Schar, maar iedereen is die jongens ondertussen weer vergeten. Dat is de schuld van de wind. Op een kilometer of 60 van het eind werd het in het peloton al wat nerveuzer, want iedereen wist wel dat het mogelijk op de kant zou kunnen gaan. Het parcours was alleen vrij lastig te lezen. Veel draaien en keren, veel op en af, veel beschutting, het was niet evident om een geschikt moment te vinden om aan de boom te schudden. Ploegen als Astana en EF Education First reden daarom maar de hele dag op kop, voor het geval dat. Die tactiek bleek alleen niet helemaal te werken, want op het moment dat Deceuninck-Quick Step een ideaal moment zag waren Astana en EF al opgerookt. Hun kopmannen kwamen dus in een tweede groep terecht, paniek alom. Enorm veel favorieten zaten op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Pinot, Fuglsang, Uran en Porte hadden allemaal de slag gemist. George Bennett ook. Hij stond vooraf vierde in het klassement, maar net op het moment dat er vooraan kneiterhard werd gereden ging hij bidons halen. Niet echt een briljante tactiek, en hij maakte het daarna alleen maar erger. Nog even in je eentje het gat proberen te dichten, dat gaat niet lukken. Het verdict: tien minuten achterstand aan de finish.

De groep met Pinot en Fuglsang leek op een kort klimmetje terug te kunnen keren. Op een bepaald moment was de achterstand op het eerste peloton nog maar een seconde of 10, maar het laatste stuk is altijd het lastigste. Het lukte niet, zeker niet omdat er vooraan nog eens een keer versneld werd door de mannen van Ineos en Quick Step. De veer brak en ook het verdict voor deze jongens was hard. Aan de finish verloren ze 1:40, probeer die tijd nog maar eens goed te maken in de bergen. Mikel Landa verloor nog meer, hij kwam binnen op 2:09. Tragisch, aangezien hij in eerste instantie wel in de goede groep zat. Door een fout van Barguil viel hij letterlijk weg uit die groep en verloor hij dus meer dan twee minuten, het zit Landa ook nooit een keer mee. Wat een makkelijke rit had moeten worden eindigde door de wind en vooral door de nervositeit in het peloton in een ware veldslag. Ineos deed goede zaken, Bernal en Thomas waren allebei mee. Ook Kruijswijk zat mee, net als Adam Yates, Emanuel Buchmann, Dan Martin en Nario Quintana. Niet iedereen is dus meteen uitgeschakeld, maar iemand als Pinot kan nu eigenlijk al een streep door het geel zetten. En dat allemaal op 30 kilometer tijd in een vlakke rit. Wel redelijk tekenend voor de eerste week van de Tour, we hebben toch een aantal vermakelijke dingen gezien. Zo'n eerste Tourweek is wel eens saaier geweest, voorlopig is er niet heel veel om te klagen. Oja, er won ook nog iemand die rit. De sprint in het uitgedunde groepje werd aangetrokken door de mannen van Sunweb, maar Michael Matthews vergat dat hij daarna nog moest sprinten. Pas toen iedereen al vertrokken was schoot hij zelf een keer in gang. Wout Van Aert ging als eerste aan en dat bleek een verstandige beslissing te zijn. Viviani kwam nog wel sterk opzetten, maar na een ultieme jump won Van Aert toch. De veldrijder die even mee komt doen in de Tour omdat Roglic moe is wint dus meteen een rit, in België barst nog net geen volksfeest los.

Het is een krankzinnige eerste week geweest voor de lage landen. Drie Nederlandse zeges en drie Belgische zeges, behoorlijk absurd. Vier overwinningen voor de mannen van de Jumbo, een ploeg die een paar jaar geleden nog het lachertje van het peloton was. En het stopt hier misschien niet eens, want direct na de rustdag gaan we verder met een vlakke rit. Weer een kans voor Groenewegen, en anders eentje voor Teunissen of Van Aert. Ook de andere dagen van de tweede Tourweek bieden perspectieven op succes. Rit 12 waarschijnlijk niet, dan gaan we de bergen in. In de bergen gaat Kruijswijk vast mooie dingen laten zien, maar winnen gaat hij niet doen. Een dag later schijnt er een tijdrit op het programma te staan, dat is dan weer een kolfje naar de hand van Van Aert. Gaat onze vriend met de kaaklijn als een baksteen nog een rit winnen? Dat zou zomaar kunnen! Vervolgens duiken we twee dagen de Pyreneeën in, twee aankomsten bergop. Eerst een korte kleuterrit naar de Tourmalet en een dag later een langere rit met aankomst op een berg boven Foix. Na die vijf ritten zit de tweede week er alweer op, het is een wat kortere week geworden omdat de rustdag pas op dinsdag kwam. Enfin, we gaan dus aan die tweede week beginnen met een vlakke rit. Relatief vlak, want dit jaar doen ze in de Tour niet aan volledig vlak.

Na de veldslag van voor de rustdag zijn de rookwolken inmiddels weer opgetrokken. We bevinden ons nog steeds in Albi, de stad met ongeveer 50.000 inwoners aan de Tarn. De bijnaam van Albi is blijkbaar Ville Rouge, omdat ze hier veel rode bakstenen hebben gebruikt. Dat zie je onder meer terug bij de kathedraal van de stad. Naar het schijnt is deze kathedraal van Sainte-Cecile het grootste bakstenen gebouw ter wereld. De kerk diende als vesting tegen de ketterij van de Katharen, dat zijn wel meteen heel heftige anekdotes. Een ander opvallend bouwwerk in Albi is de oude brug, die blijkbaar al in de 12e eeuw werd gebouwd. Voorts hebben we nog het Palais de la Berbie, oorspronkelijk de bisschoppelijke vesting uit de 13e eeuw. Bij het kasteel horen tuinen die aan de rivier Tarn liggen. Daarnaast is er ook nog Collegiale kerk Saint-Salvy met een romaanse kloostergang uit de 13e eeuw. In het oude stadscentrum komen we dan weer enkele mooie herenhuizen uit de renaissance tegen, en het huis van de kunstschilder Henri de Toulouse-Lautrec. Albi is een stad waar ze het vooral van het toerisme moeten hebben. Daarom is de Tour hier waarschijnlijk ook drie dagen achter elkaar, met jaarlijks meer dan één miljoen toeristen verzuipen ze hier in het geld. Sinds 2010 staat Albi ook op de werelderfgoedlijst van UNESCO, dat zal ook hebben bijgedragen aan de toeristische activiteiten. Alle eerder genoemde gebouwen staan op de lijst en daar valt wel wat voor te zeggen. Ook beschikt Albi over een aantal musea, waaronder het Musée Toulouse-Lautrec. Hier vinden we vooral schilderijen en ander werk van de beste man. Uit deze stad, waar ook nog de nodige industrie te vinden is, zijn twee wielrenners afkomstig. De minder bekende van de twee is Stephane Poulhies. Hij reed jaren voor AG2R en Cofidis, maar kreeg het nooit voor elkaar om echt op te vallen. Zijn plaatsgenoot Lilian Calmejane heeft het beter voor elkaar, hij is vooral sinds de Tour van 2017 een grote meneer in het peloton. Tijdens de Tour van 2017 won hij de bergrit, door veruit de sterkste te zijn van een kopgroep. ONZE Robert Gesink gaf alles wat hij in zich had, maar ondanks krampen van Calmejane op de laatste klim kwam hij toch niet meer in zijn buurt. Sindsdien is Calmejane eigenlijk met het jaar slechter gaan fietsen, vooral dit jaar lijkt het echt helemaal nergens op. Dat zien we nu ook tijdens deze Tour. Ze reden voor de rustdag nota bene naar zijn eigen stad en hij werd kansloos op een vlakke weg uit het peloton gereden. Pijnlijk.

Na de rustdag gaan de renners verder op een meter of 100 van de vorige finishlocatie. Ze zijn in de tussentijd dus niet veel opgeschoten. Tijdens de neutralisatie, die deze keer niet eens zo lang is, rijden de coureurs een rondje door het centrum van Albi. Ze passeren onder meer langs de kicken kathedraal, waarna ze via de oude brug over de Tarn rijden. Aan de andere kant van de rivier rijdt het peloton nog een tijd geneutraliseerd verder door de buitenwijken van Albi, waarna buiten de stad de officiële start plaatsvindt. Tussen de akkers gaat de koers beginnen en het zou zomaar een saaie aanvangsfase kunnen zijn. Dit is echt een rit voor de sprinters, dus het zou me zeer verbazen mochten er hier veel demarrages komen. Het terrein leent zich er ook niet echt voor, want tijdens de eerste kilometers van de rit rijden de renners over recht en brede wegen langs de Tarn. Het gaat drie kilometer min of meer rechtdoor tot aan Castelnau-de-Lévis, waar ze een opvallend kasteeltje op een heuvel hebben staan. Voorbij deze plaats gaat het dan wel weer anderhalve kilometer vals plat omhoog, over een wat bochtigere weg. Vervolgens rijden we een kilometer of vijf verder over een licht glooiende weg langs akkers en zonnebloemvelden. We komen uit in Bernac, een dorpje waar eigenlijk alleen een kerk lijkt te staan. Buiten dit dorpje blijft de weg vrij bochtig en richting Cestayrols gaat het nog eens anderhalve kilometer vals plat omhoog. Ook dit zal weer een rit worden met de nodige hoogtemeters, al halen we net de 2000 niet. Na een aantal bochten in Cestayrols is het buiten het dorp een kilometer of drie vlak, terwijl we over een wat smallere weg met de nodige bochten gaan rijden. We bevinden ons nog steeds op het platteland, daar waar het echt volledig uitgestorven is. De weg, die na een tijd vals plat omhoog begint te lopen, komt na 16,5 kilometer uit in Noailles, een dorpje dat prima bij de achterkant van de Tour past. Op tv ziet alles er leuk en aardig uit, maar in de praktijk valt het niet altijd mee. Dit is ook weer zo'n dorpje dat langzaam aan het uitsterven is. Vroeger meer dan 500 inwoners, er zijn er nog 200 over. Als je nog ergens een goedkope wonining een krimpregio op de kop wil tikken moet je hier zijn.

Voorbij het leeglopende Noailles rijden de coureurs nog een paar kilometer min of meer rechtdoor over een ietwat smalle weg die een aantal kilometer vals plat omhoog loopt. Na een tijd vlakt de weg af, waarna er nog twee kilometer over deze smalle plattelandsweg gefietst moet worden voor er een bocht naar rechts volgt. Na deze bocht blijven we de weg volgen tot we na 23 kilometer uitkomen in Cordes-sur-Ciel. De weg richting dit plaatsje loopt vooral naar beneden, met onderweg een paar bochtjes. Ook een keer wat paaltjes op de weg, altijd leuk. Cordes-sur-Ciel maakt dan weer onderdeel uit van de voorkant van de Tour. Het is een prachtig dorpje met een middeleeuws karakter, zo ziet de afdeling touristique het graag. Van het mooie Cordes-sur-Ciel rijden we naar Les Cabannes en buiten dit plaatsje gaat het twee kilometer rechtdoor richting de voet van de eerste officiële klim van de dag. Aan het eind van de rechte weg komen we uit in Vindrac-Alayrac, waar er een lange lopende bocht naar rechts volgt. Na deze bocht slaan we linksaf, rijden we onder een spoorbrug door en dan begint de beklimming van de Côte de Tonnac. Dit is een klimmetje van de derde categorie, 3,6 kilometer lang aan 5% gemiddeld. Over een behoorlijk armoedig geasfalteerde weg kronkelen de renners zich een weg door een bos, terwijl de percentages nooit enorm oplopen. Een egale klim, we gaan gewoon continu aan 5% omhoog. Na 32 kilometer koers komen de renners boven op dit klimmetje, in de buurt van het weinigzeggende gehucht Tonnac.

En vooruit, toch maar een plaatje van Cordes-sur-Ciel:

We bevinden ons inmiddels op het parcours van een Tourrit uit 2011. Ook toen reden we via Cordes-sur-Ciel over de Côte de Tonnac. De komende 60 kilometer blijven we het parcours van die rit volgen en we komen uiteindelijk ook nog door de finishplaats van die rit, spannend! Na de top van de klim rijden de coureurs een kilometer of twee rechtdoor over een weg die vrij vlak is. Vervolgens wordt dezelfde weg ineens een stuk bochtiger en ook wat glooiender. Het gaat wat op en af, vooral op want we komen een aantal meter hoger uit. Aan het eind van deze bochtige weg slaan we linksaf en dan gaat het over een wat smallere weg verder richting Vaour, in eerste instantie vals plat omhoog. Na een tijd vlakt het weer af en even later dalen we zelfs een beetje richting Vaour. In dit dorpje, waar we na 40 kilometer passeren, ligt een historisch monument. We komen hier namelijk een oud gebouw tegen, dat vroeger eigendom was van de Tempeliers. Tegenwoordig wordt het vooral gebruikt als theater. In Vaour slaan we uiteindelijk rechtsaf, waarna het anderhalve kilometer rechtdoor gaat over een brede weg. Het loopt een halve kilometer vals plat omhoog, waarna het direct weer wat naar beneden gaan. We slaan aan het eind van deze weg rechtsaf en dan komen we weer op een wat smallere weg terecht. Deze weg loopt een kilometer of drie vals plat omhoog, waarna het anderhalve kilometer licht naar beneden gaat. We slaan rechtsaf en na die bocht moeten we nog twee korte stukjes in stijgende lijn overleven. Daarna bereiken we de top van de Pas de Cabal en vervolgens gaat het zeven kilometer naar beneden. Deze afdaling begint vrij lastig, met direct in het begin een moeilijke bocht. Gaandeweg wordt het een stuk makkelijker, vooral omdat de weg onderweg steeds een beetje breder wordt. Beneden komen we uit in de Gorges van de Aveyron. Beneden rijden we richting het opvallende plaatsje Bruniquel, dat gebouwd is boven op een gigantische rots. Vlak voor we Bruniquel bereiken slaan we alleen linksaf, waardoor we het dorp toch mislopen. Desondanks is het wel de moeite waard om even stil te staan bij deze locatie, duidelijk behorend tot de voorkant van de Tour. Al heeft de Tour blijkbaar ook nog een onderkant, want in de buurt van Bruniquel komen we een aantal grotten tegen. In deze grotten heeft men opvallende dingen gevonden. Kunst uit de tijd van de neanderthalers, amai.

bruniquel_0.jpg?itok=CkMW1E5r

GrotteBruniquel_1997_%C2%A9SSAC_-0078.jpg

Na de bocht naar links rijden de renners een aantal kilometer door een vallei, waar de weg breed en redelijk bochtig is. Het is een kilometer of vijf zo goed als vlak, maar dan volgen er in de buurt van Larroque toch nog een paar korte hellinkjes. Stelt allemaal niet heel veel voor, dus komen de renners drie kilometer later zonder pijn in de benen uit in Larroque, een dorpje dat opvallend gelegen is. Hoog boven het dorp torent een flinke rotswand uit, weinig mis mee. In Larroque zelf staan ook een aantal fraaie gebouwtjes, maar daar rijden de renners vliegensvlug aan voorbij. Buiten Larroque blijven ze dezelfde weg nog een tijd volgen, een kilometer of vier. Dit stuk van het parcours is weer een stuk vlakker, het gaat ook weer wat meer rechtdoor. Aan het eind van deze weg gaat het naar links en dan rijden we een aantal kilometer verder over een andere weg die ook behoolijk breed is. Deze weg is tevens een aantal kilometer vlak, tot we uitkomen in de buurt van de volgende klim van de dag. We rijden rechtdoor richting Castelnau-de-Montmiral en dat doen we over een weg die een kleine acht kilometer zo goed als vlak is. Na dit lange stuk door de open velden volgt er een klim van 2,5 kilometer, aan 3,8% gemiddeld. Een makkelijk klimmetje, veel steiler dan 4,5% wordt het nergens. De weg loopt vooral rechtdoor, dus zien we vanaf een afstandje de plaats liggen waar we naartoe moeten. We beklimmin de Côte de Calstenau-de-Montiral en deze beklimming van de vierde categorie brengt ons naar het plaatsje met dezelfde naam. Na 77 kilometer, op 90 kilometer van de finish, komen we boven op de klim en we bevinden ons dan ook meteen in het dorpje. Een dorpje dat best pittoresk genoemd mag worden, vooral het historische centrum herbergt enige interessante gebouwen. Van dat historische centrum zien de renners niets, maar ze rijden wel langs de muren van het dorp. Het is namelijk een vestingstadje, gebouwd op een rots. Ze staan ergens op een lijst van mooiste dorpen van Frankrijk, maar ik heb altijd het idee dat die lijst vrij lang is.

Ook na de top van deze klim komen we weer op een plateau terecht. Het zal zes kilometer zo goed als vlak zijn, terwijl de renners over een brede en niet al te bochtige weg rijden. Na vijf kilometer volgt er een bocht naar rechts, waarna het nog een kilometer vlak is. Vervolgens dalen we over een rechte weg een aantal kilometer richting Gaillac, waar de tussensprint van de dag ligt. De makkelijke afdaling is eigenlijk maar twee kilometer lang en de enige uitdaging ligt in het feit dat de renners onderweg een rotonde tegenkomen. Langs de kant van de weg zien we hier vooral wijnranken, we bevinden ons weer eens in een wijnregio. Na de rotonde gaat het twee kilometer volledig rechtdoor over een vlakke weg, waarna na 87 kilometer de tussensprint van de dag gehouden wordt. Die tussensprint volgt dus in Gaillac, een mooie plaats aan de Tarn waar de Tourkaravaan ook wel eens eerder is geweest. In 2003 bijvoorbeeld, toen was dit de startplaats van de memorabele tijdrit richting Cap'Découverte. Daar heb ik het voor de rustdag nog over gehad, dat weten jullie dus vast nog wel allemaal. Na de tussensprint rijden we het vrij mooi Gaillac binnen en rijden we dwars door de stad. Een bochtige toestand, met onderweg ook een stuk of vier rotondes. In het centrum komen we ook nog een straat met steentjes tegen en als we het centrum verlaten rijden we via een smal straatje richting de brug over de Tarn. Als de renners over de oude brug rijden zien ze als ze stiekem naar links kijken de abdij van Saint-Michel. Toch wel de eyecatcher van Gaillac.

Eenmaal over de brug rijden de renners vier kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg, richting Montans. In Montans loopt de weg een keer een halve kilometer wat steviger omhoog, maar veel naam mag het allemaal niet hebben. Wel is het zo dat de weg in het dorp wat smaller wordt en voorzien is van paaltjes aan de zijkanten. Na een rotonde even verderop gaat het vervolgens acht kilometer min of meer rechtdoor richting het volgende dorpje, Parisot. Deze weg, die vooral door een open vlakte loopt, is een aantal kilometer vlak. Dat duurt tijdens deze Tour alleen nooit zo lang, dus krijgen we in de kilometers voor Parisot nog een paar kleine knikjes omhoog en omlaag. Stelt allemaal niet veel voor, de dagen voor de rustdag was het erger. Buiten Parisot wordt de weg wat bochtiger, maar veel hoogteverschil nemen we niet waar. Na een aantal van die bochten komen we uit in het gehucht Saint-Anatole, waarna we buiten dit plaatsje weer over een rechte weg gaan rijden. Een vlakke weg, met in de berm de nodige platanen. Tenminste, ik denk dat het platanen zijn. Even verderop komen we een rotonde tegen, waar de renners rechtdoor gaan. Na deze rotonde knallen we rechtdoor Lavaur in. Vijf kilometer in rechte lijn, met onderweg een klein beetje hoogteverschil. Vlak voor we Lavaur binnenrijden ligt er nog een rotonde op het parcours, maar verder is het ondertussen een enorm eenvoudige rit geworden. De renners hebben 112,5 kilometer afgewerkt als ze Lavaur bereiken. Een kleine stad waar de Tour twee keer eerder is geweest. In 2001 bijvoorbeeld, toen wist Rik Verbrugghe hier zijn enige succes te boeken in de Tour. Tien jaar later kwamen ze nog eens terug, toen eindigde de rit in een massasprint die werd gewonnen door Mark Cavendish. Ongetwijfeld komen we hier over twee jaar weer langs. Lavaur 2021, noteer maar vast in de agenda's. Het is een stad met de nodige rotondes, daar komen de renners in de komende kilometers wel achter.

Vijf rotondes later verlaten we Lavaur weer. De renners rijden twee kilometer rechtdoor over een weg die vals plat omhoog loopt. Na een tijd wordt deze weg wat bochtiger en daarna loopt het nog eens vijf kilometer vals plat omhoog. In deze kilometers komen we iets meer dan 100 meter hoger uit, heel bijzonder is het dus niet. We komen uit in de buurt van Lacougotte-Cadoul, als we langs dit dorpje zijn gefietst zal het een kilometer of vijf voornamelijk vlak zijn. De brede weg is wel redelijk bochtig en voert de renners door een tamelijk desolaat gebied. Op een vervallen en verlaten bedrijfspand na zijn het hier toch vooral dorre akkers die het beeld vullen. Als de weg een aantal kilometer verderop wat rechter begint te worden gaan we drie kilometer naar beneden, klinkt onlogisch maar het is toch zo. Een aangenaam afdalinkje dus, alleen onderbroken door een verdwaalde vluchtheuvel. Beneden komen we uit in het dorpje Vendine, waar een rotonde ligt. Buiten het dorp gaan de renners bij het volgende kruispunt rechtsaf slaan. Ook hier komen ze weer een aantal vervallen gebouwen tegen, het is een regio waar de ellende achter iedere hoek schuilt. Na de bocht naar rechts gaat het twee kilometer lang best aardig omhoog, aan een procent of vier. Ook de finale van deze rit is dus niet volledig vanzelfsprekend, wat voor ons vermaak alleen maar goed is. Vervolgens gaat het een kilometer of vier verder in licht dalende lijn over een redelijk bochtige weg. We rijden tussendoor het dorpje Saussens in, waar ze een aantal vervelende verkeersobstakels op de weg hebben geplaatst. De weg waar we ons op bevinden is behoorlijk glooiend, dus na het stuk in dalende lijn gaat het nog eens anderhalve kilometer omhoog aan een procent of vier. Na dit klimmetje fietsen we over dezelfde weg zeven kilometer verder richting Drémil-Lafage. Het blijft een beetje op en af gaan, we krijgen nog twee korte knikjes voorgeschoteld. Toch wordt het nu wel weer wat vlakker, erg steile stukken zitten er niet meer tussen. Op 20 kilometer van de finish rijden we dan door Drémil-Lafage, een dorpje met een opvallende kerk.

In Drémil-Lafage komen we een paar bochten en een rotonde tegen, terwijl het lichtjes naar beneden gaat. Het blijft anderhalve kilometer verder naar beneden lopen, tot de weg meteen daarna weer twee kilometer vals plat omhoog loopt. Het blijft ook hier op en af gaan, al tikken we dus geen hoge percentages meer aan. Halverwege deze strook komen we nog een rotonde tegen, maar verder is het hier vrij makkelijk fietsen. Het gaat nog een kilometer of twee vooral rechtdoor over een vlakke weg, tot er een scherpe bocht naar rechts volgt. Na deze bocht gaat het een kilometer rechtdoor, weer eens vals plat omhoog. Bij het volgende kruispunt slaan we dan weer linksaf, waarna het een kilometer rechtdoor gaat in licht dalende lijn. We rijden hier even door een open veld, maar over het algemeen is het terrein vrij beschut. Toch het vermelden waard na het gedoe in de wind van voor de rustdag. Een bocht naar rechts volgt, waarna het bijna direct weer naar links gaat. De weg loopt nu weer even vals plat omhoog, tot we bij een tweetal rotondes uitkomen. Twee keer aan de linkerkant nemen, heren. Bij de tweede gaan we naar links, waarna we de buitenwijken van Toulouse binnenrijden. In licht dalende lijn rijden we verder over brede wegen, die met enige regelmaat onderbroken worden door rotondes en vluchtheuvels. We rijden door Balma en het fietsen hier is niet zo evident. Het gaat dus vooral naar beneden, maar we komen toch ook wat stroken vals plat omhoog tegen. Ook liggen er wat bochtjes verstopt, waar normaliter ook paaltjes staan. Toch is vooral het grote aantal rotondes een spelbreker. In een kilometer of drie pakken we er vier mee. De voorlaatste rotonde van dit stel is de lastigste. We rijden bij deze rotonde rechtdoor, maar daarna gaat het toch naar links en dan direct weer naar rechts. We rijden rechtstreeks naar de volgende rotonde en hier volgt een bocht naar rechts, waarna we via een brug Toulouse binnenrijden. Aan de andere kant van de brug zien we de Cité de l'espace niet liggen, maar verscholen achter de bomen ligt het er toch echt. Een themapark over de ruimte en ruimtevaart, jawel.

PCUMID031V501XL9_1_Cite-de-l-espace-vue-generale-manuel-huynh--1600x1200-.jpg

PCUMID031V501XL9_1_Cite-de-l-espace-vue-generale-manuel-huynh--1600x1200-.jpg

We bevinden ons inmiddels op een kilometer of zeven van het eind. Het gaat nu twee kilometer min of meer rechtdoor over de toch stevig omhoog lopende Avenue de Castres. Het gaat eerst een kilometer omhoog aan een procent of drie, maar daarna volgt er nog een halve kilometer aan 6%. Vervolgens gaat het anderhalve kilometer rechtdoor naar beneden, tot op iets meer dan drie kilometer van het eind. Na een flauwe bocht naar rechts rijden we rechtdoor tot op iets minder dan drie kilometer van het eind en dan volgt er een bocht naar links. Na deze bocht gaat het een tijdje rechtdoor over een weg die inmiddels wat vlakker is geworden, waarna er een wat langer lopende bocht naar rechts volgt. Aan het eind van deze bocht slaan we op 2,5 kilometer van het eind helemaal rechtsaf en dan gaat het over een rechte weg verder. Het is vlak als we de twee kilometer van het eind passeren, waarna er een flauwe bocht naar links volgt. Vervolgens gaat het rechtdoor over die vlakke weg tot op 1000 meter van het eind. De laatste kilometer is een vreemde. Het begint met een flauwe bocht naar links, waarna we rechtdoor richting een versmalling rijden. Na deze versmalling buigen we nog eens af naar links, waarna we nog een rotonde tegenkomen. Deze rotonde nemen we langs de rechterkant, waarbij er aan het eind nog een stevige zwieper naar rechts volgt. Vervolgens gaat het in de laatste 400 meter van de rit volledig rechtdoor, in licht dalende lijn.

5a924

Finishen doen we in een afgrijselijk lelijke straat in Toulouse. Aan de linkerkant zien we een aantal armoedige gebouwen en aan de rechterkant een paar lelijke flatgebouwen. Geen ideale locatie voor een finish, zou je zeggen. Terwijl ze ondertussen toch tijd genoeg hebben gehad om een mooie plaats uit te zoeken in Toulouse, aangezien het de 27e keer is dat de Tour hier komt. In het verleden hebben veel grote renners in Toulous gewonnen, Gino Bartali in 1948 bijvoorbeeld. Rik Van Steenbergen won hier zelfs twee keer, in 1949 en 1955. André Darrigade won ook twee keer in Toulouse, in 1958 en 1963. In de wat meer recente geschiedenis zijn er weinig aankomsten in deze stad met bijna 500.000 inwoners geweest. In 2003 kwamen we tijdens een van de mooiere Tours ooit hier wel langs. Het zou een memorabele dag worden voor Juan Antonio Flecha, de eeuwige aanvaller die het zelden wist af te maken maakte het nu wel af. Hij versloeg onder meer ONZE Bram de Groot, die misschien daarom wel al jaren in een zwart gat zit. Sindsdien zijn we hier in 2008 nog eens geweest, toen zagen we een jonge Mark Cavendish winnen. Hij pakte in zijn tweede Tour meteen zijn tweede ritoverwinning mee. Eén dag later zou er vanuit Toulouse nog een rit vertrekken waar ik later zeker op terug ga komen. In de jaren daarna zijn we hier niet meer geweest, in ieder geval niet meer voor een vertrek of een aankomst. Toulouse is een stad waar ik nog veel meer over zou kunnen vertellen, maar aangezien we hier morgen ook weer gaan vertrekken zal ik nog wat informatie achterhouden. Al kan ik het niet laten om te delen dat Toulouse de stad is van Frederic Moncassin. Een voormalig renner, die in 1996 nog eens twee ritten won in de Tour. Frederic heeft een zoon, Maxence. Deze jongen reed sinds dit jaar voor de ploeg van de paus, Amore & Vita. Alleen is hij daar blijkbaar alweer weg ondertussen. Snap ik wel, het valt niet mee om de schaduw te moeten rijden van grootheden als Danilo Celano en Pierpaolo Ficara. Een andere bekende oud-renner uit Toulouse is Jean-Christope Peraud. De voormalig mountainbiker die pas op latere leeftijd naar de weg kwam. Ooit werd hij nog tweede in de Tour, tegenwoordig is hij in dienst van de UCI alwaar het zijn taak is om mechanische fraude te bestrijden. Lekker man, een beetje met je tablet wapperen. Niks mis mee.

In startplaats Albi wordt het overdag 30 graden. Tim Wellens. Geen kans op regen en weinig wind. Veel minder wind dan voor de rustdag, in ieder geval. In Toulouse is het ongeveer hetzelfde verhaal, al zou het daar zelfs 31 graden worden. Ook hier geen kans op regen en maar een beetje wind. Het beetje wind dat er is lijkt ook niet schuin in de rug te staan, eerder schuin op kop. We zetten een streep door eventuele waaiers, vooral ook omdat het terrein over het algemeen niet erg open is. De rit begint redelijk laat, om 13:35. Na een neutralisatie van 10 minuten beginnen we om 13:45 dan echt. De kans is tamelijk groot dat we een kwartier later, of misschien wel eerder, weten wie er in de kopgroep zitten. Dan kunnen we een tijdje gaan slapen, al is er voor de echte diehard natuurlijk altijd Eurosport 1. Michel en José schuiven pas weer om 14:10 aan, die gaan het ontstaan van de vlucht dus sowieso missen. Finishen doen we tussen 17:22 en 17:43, naar alle waarschijnlijkheid.

Dit lijkt me dus gewoon een massasprint te worden. Het zou eventueel voor de vluchters kunnen zijn, maar deze korte rit zou makkelijk te controleren moeten zijn en er zijn nog een aantal sprinters zonder overwinningen. Ook een ploeg als Jumbo zal wel weer op kop willen rijden, dit is een ideale kans om nóg een rit te winnen. Nee, het zou me ernstig verbazen mocht dit niet uitdraaien op een sprint. Al is de rit verder niet eens heel erg eenvoudig. We pakken toch weer wat hoogtemeters mee en ook in de finale gaat het dus op een kilometer of vijf van het eind nog een keer wat langer omhoog. Er kunnen wel weer eens renners verrast worden in de finale, al moet je er eigenlijk gelijk mee stoppen als je hier in de problemen komt. We gaan gewoon uit van een royale massasprint, wel zo makkelijk.
1. Groenewegen. Hallo Jumbo!
2. Ewan. Hopelijk weer met een centimeter verschil.
3. Viviani. Wordt perfect afgezet, maar dan krijgt ie weer last van een leegloper. Wat een pech, niet te doen.
4. Sagan. Weer wat punten erbij voor de groene trui, lekker sprokkelen.
5. Kristoff. Hopelijk moet Philipsen weer de sprint aantrekken voor Kristoff die er vervolgens totaal niet aan te pas komt. En dan natuurlijk na de finish weer de obligate vraag aan Jan en alleman: Moet de volgorde bij de Emiraten niet omgedraaid worden? Nee, natuurlijk niet!