[Etappe 7] Belfort - Chalon-sur-Saône #1

Etappe 7: Belfort - Chalon-sur-Saône, 230 km

De eerste bergrit van de Tour van 2019 zag er op papier heel verleidelijk uit, maar in de praktijk kwamen we toch behoorlijk bedrogen uit. Het werd geen grandioos gevecht, in plaats daarvan kregen we een gesloten koers. Vroeg op de dag reed er een vrij omvangrijke kopgroep weg, met daarin een hoop Belgen. Onder meer De Gendt, Wellens, Meurisse en Teuns zaten direct in de goede vlucht. Ook Berhane zat mee, net als Ciccone en Cosnefroy. Nog wel wat meer jongens, zoals Pauwels, maar de rol van dat soort gasten was vrij snel uitgespeeld. Ook Greipel zat mee, niemand weet waarom. In een kilometer of 20 reden de koplopers al snel een voorsprong van zeven minuten bij elkaar en vanaf dat moment begon het idee te groeien dat de vluchters wel eens voor de ritzege zouden kunnen gaan. Quick Step controleerde in het peloton, maar niet op een overtuigende manier. Asgreen en Lampaert reden lang op kop, zonder ooit de indruk te wekken het gat dicht te willen rijden. Na een tijd liep de voorsprong zelfs op naar acht minuten, terwijl de kilometers als sneeuw voor de zon verdwenen. De hele dag ging het op en af, maar in het peloton zagen we niks gebeuren. Op Le Markstein, de Hundsruck en de Ballon d'Alsace werd er in gesloten rangorde naar boven gereden. De nieuwe finish op La Planche des Belles Filles boezemde duidelijk angst in, niemand had zin om initiatief te nemen. Pas toen het al veel te laat was nam Movistar een keer het commando over. De voorsprong van de koplopers werd toen wel snel kleiner, maar de opgebouwde marge was zo groot dat het nooit echt spannend werd. Op de lastige Col des Chevrères zagen we dat de kopgroep langzaam kleiner werd. Vooral op de steile kilometers van deze klim zagen we meerdere renners vooraan ontploffen, waaronder Berhane en Pauwels. Er bleven vier renners over, waaronder drie Belgen. Ciccone was de vreemde eend in de bijt, maar wel de gevaarlijkste eend. Hij stond het kortst in het klassement en maakte dus de meeste kans om de gele trui over te nemen. Wellens en Meurisse waren ook nog mee, maar zij leken het op dat steile stuk al moeilijk te hebben. Dylan Teuns daarentegen leek over grandioze benen te beschikken. De voortekenen op de Chevrères werden bevestigd op de slotklim. Richting La Planche des Belles Filles moesten Meurisse en Wellens er definitief af, waardoor we een strijd kregen tussen Ciccone en Teuns. In het peloton zagen we naast Movistar ook nog een tijdje Bora op kop en ook Ineos deed nog een kleine duit in het zakje. Toch was het vooral Movistar dat gas gaf. Na een tijd zagen we zelfs Valverde op kop rijden, hij rijdt daadwerkelijk in dienst van Landa en Quintana. Ondanks al het beulswerk van Movistar hadden de koplopers toch nog een minuut of vier voorsprong toen ze aan La Planche begonnen. Geen enkel probleem, de zege zou naar de koplopers gaan. Nadat Amador en nog een keer Valverde wat kopwerk deden vond Landa het ondertussen een keer tijd om de knuppel in het hoenderhok te gooien. Op een kilometer of vier van het eind zagen we eigenlijk pas de eerste echte aanval van een klassemenstrenner. 156 kilometer keken we naar niks, pas in de laatste vier kilometer kregen we koers. Landa sloeg meteen een mooi gat, waarna Kwiatkowski een poging deed om het gat namens Ineos te dichten. Toen dat niet echt leek te lukken nam Groupama-FDJ het commando over. Ondanks het feit dat het vooral veel over Pinot ging in aanloop naar deze rit zagen we hem eigenlijk de hele dag niet. Hij leek niet voor de overwinning te willen gaan, pas toen het kalf al verdronken was zette hij Gaudu op kop. Het lukte Gaudu heel behoorlijk om de kloof richting Landa te dichten. Vooraan zagen we het duel tussen Teuns en Ciccone steeds spannender worden. Teuns trok zich niets aan van welke tactiek dan ook en bleef in die verduiveld lastige laatste kilometer op kop rammen. Uiteindelijk kraakte Ciccone, op 75 meter van het eind, op dat debiele stukje van 24%. Teuns reed zodoende tijdens zijn eerste Tour meteen naar een overwinning. De Belgen waren er zeer content mee en ik ook. Een interview met Teuns in het Engels is een feest, werkelijk waar. De leegheid die er uit zijn ogen straalt is onovertroffen, het is een vorm van kunst. In de groep der favorieten zagen we ondertussen Julian Alaphilippe in de aanval gaan. De drager van de gele trui deed een laatste poging om zijn trui te redden, want Ciccone stond nog steeds op het punt om de leiderstrui over te nemen. De aanval van Alaphilippe was sterk, heel sterk. Niemand had een antwoord, tot er uit het niets opeens een man van Ineos naar voren reed. Niet Bernal, nee, Bernal moest op kop rijden voor die andere gast. Thomas reed naar voren. Geraint Thomas, de winnaar van vorig jaar. Na zijn zege in de Tour van 2018 reed Thomas praktisch geen koers meer. Hij begon te vreten en te drinken, de honden lusten er geen brood van. 100 kilo zwaarder begon hij na de winter weer te trainen. Daardoor verscheen hij in een kansloze vorm aan de start in zijn eerste koersen van 2019. Het duurde een eeuwigheid voor hij zichzelf weer op wedstrijdgewicht wist te krijgen. Pas in Romandië gaf hij een klein teken van leven, al viel zijn prestatie daar gezien de tegenstand behoorlijk tegen. Zwitserland zou de volgende test worden, maar daar viel hij letterlijk en figuurlijk weg. Een krankzinnig slechte voorbereiding op de Tour, hoe je het ook wendt of keert. De wetten van het moderne wielrennen schrijven voor dat iemand met zo'n slechte voorbereiding niet goed kan presteren tijdens de Tour. Bij Ineos hebben ze alleen schijt aan die wetten. Na een jaar afwezigheid is Thomas weer terug en hij is direct weer de beste bergop. Het gaat werkelijk nergens over, het is puur bedrog. De uitkomst van de Tour van 2019 staat nu al vast. Geraint Thomas gaat zijn tweede Tour winnen, uit het niets. Bernal mag drie weken de slaaf van G uithangen en de rest komt niet in de buurt. Pinot bleef aardig in de buurt van Thomas op de steile onverharde stroken van La Planche des Belles Filles, maar dat is over drie weken gezien geen concurrent. Over de rest hoeven we het al helemaal niet te hebben, zeker als we in het achterhoofd houden dat Thomas iedereen nog naar huis gaat fietsen tijdens de tijdrit. Kortom, de eerste bergrit van de Tour was niet zo leuk. We kregen weinig actie, eigenlijk ging het in de laatste kilometer pas los. En in die laatste kilometer zagen we een paar ontwikkelingen die niet zo fraai waren, al was het wel een klein beetje vermakelijk dat Alaphilippe er niet niet in slaagde om de gele trui te behouden. Gelukkig gaan we na deze geflopte bergrit gewoon weer sprinten, haha! Wat een topkoers is de Tour toch ook. De zevende rit is ook nog eens de langste rit van allemaal, ik heb er zin in. Ciccone waarschijnlijk ook, hij kan rustig van zijn gele trui gaan genieten.




Met het kruipen op La Planche des Belles Filles achter de rug gaan we de volgende dag van start in Belfort, een stad met 50.000 inwoners in het departement Territoire de Belfort. We bevinden ons voor de 31e keer in deze stad in de regio Bourgogne-Franche-Comté. Vooral in een verder verleden passeerde Belfort met enige regelmaat de revue, tegenwoordig komen we er wat minder vaak langs. Sinds 2000 is het de vierde keer dat hier een rit van start gaat, de laatste aankomst in Belfort dateert dan weer van 1978. In 2012 vertrok er voor het laatst een rit vanuit Belfort, met aankomst in Zwitserland. Een rit met de nodige heuvels, die aan zou komen in Porrentruy. We zagen tijdens deze rit Thibaut Pinot een hoofdrol vertolken. De toen nog jonge en relatief onbekende Fransoos reed in de aanval en wist uiteindelijk solo aan te komen in Porrentruy. Wat vooral ook bijblijft van die etappe is dat dorpsidioot Marc Madiot de ganse dag uit het raam hing om zijn pupil aan te moedigen. De eerste zege van Pinot in de Tour begon dus in Belfort, een stad met een bekend monument. We komen in Belfort namelijk de Leeuw van Belfort tegen, een monumentaal beeld dat 22 meter lang is en 11 meter hoog. Dit beeld is ontworpen door Frédéric Auguste Bartholdi, de man uit Colmar die ook verantwoordelijk was voor het Vrijheidsbeeld. Verder hebben ze in Belfort een overdekte markthal die vrij opvallend is. Een stalen constructie met glas, in de periode 1904-1905 gebouwd naar een ontwerp van de Franse architect Eugène Lux. Belfort heeft tevens een citadel, eentje van Vauban. De gefortificeerde regio van Belfort is een reeks van forten, gebouwd in de 19e eeuw als eerste verdedigingslinie in het Séré de Rivières-systeem, bedoeld als nieuwe verdediging tegen de steeds geavanceerder wordende artillerie. Meer dan tien forten bij elkaar, schijnbaar. Fort de Roppe is een van de bekenste van de forten. Ziet er allemaal bij elkaar best indrukwekkend uit, zeker met die leeuw erbij. In de oude stad valt er ook nog wel wat te zien, zo is de kathedraal Saint-Christophe wel de moeite waard. Tevens worden er in Belfort blijkbaar TGV's gebouwd, door de firma Alstom. Een leuke afsluiter van dit stukje is misschien wel dat in het Elzassisch of het Duits de stad vroeger Befert of Beffert heette.




Op een kleine 20 kilometer van La Planche des Belles Filles gaan de renners van start op de Rue du Docteur Frery, in het centrum van Belfort bij de opvallende overdekte markthal. Tijdens de neutralisatie rijden de coureurs een rondje door de stad, waarbij er meerdere keren zicht is op de werken van Vauban. We rijden langs de toch wel imponerende citadel, het is een bouwwerk waar geen eind aan lijkt te komen. Speciaal voor de mooie plaatjes mogen de renners ook nog een klein stukje door de verdedigingswerken rijden, over smalle straatjes gevuld met steentjes. Buiten de citadel maken we het rondje door het centrum af en dan gaan we buiten Belfort officieel beginnen. Tijdens de eerste kilometers van de rit zal de weg vrij breed, vrij recht en vrij vlak zijn. Het zal niet lang duren voor we een simpele ziel van Wanty zien vertrekken, die een verdwaalde renner van een andere ploeg met zich mee zal krijgen. Eén minuut later zal het gedaan zijn en dan kunnen we eigenlijk de PLAYER wel weer wegklikken. Er gaat niet veel gebeuren, het is weer zo'n dag. De renners rijden vooral een beetje in zuidwestelijke richting, over wegen die weinig in petto hebben. Af en toe rijden we door een dorpje zoals Héricourt, wat vooral leuk is voor de lokale bevolking. Het is een rit waar ik eigenlijk weinig tijd aan wil verschillen. Ik zou bijvoorbeeld kunnen vermelden dat het na Héricourt een tijd vals plat omhoog loopt, maar zou het iets uitmaken als de laatste 100 kilometer volledig vlak zijn? Lijkt me niet, nee. We rijden door het boerenland van dorpje naar dorpje over brede en voornamelijk rechte wegen, tussendoor alleen eens onderbroken door een rotonde of een vluchtheuvel. Na 25 kilometer voert de route ons langs L'Isle-sur-le-Doubs, een klein pittoresk dorpje aan de Doubs.



In dit schattige plaatsje slaan de renners linksaf, waarna ze de Doubs oversteken. We trekken daarna landinwaarts en daar begint de weg een beetje op te lopen. Zo worden de renners na een wat langer stuk vals plat nog even getrakteerd op een klimmetje van de vierde categorie. Men rijdt door het nietige Glainans en dan beginnen we aan de Col de Ferrière, 2,7 kilometer lang aan 4,6% gemiddeld. Boeit ook eigenlijk helemaal geen reet. Na 37,5 kilometer komen ze boven, het zal wel. Een korte afdaling volgt, over een weg die breed genoeg is. Daarna rijden de renners een aantal kilometer vooral rechtdoor over een behoorlijk rechte weg door een bos, richting allerlei kleine dorpjes zoals Chazot en Vellevans. De komende 30 kilometer valt er weinig te vermelden. We blijven op dezelfde weg en passeren af en toe een dorpje, terwijl de weg soms een beetje omhoog en omlaag gaat. Helemaal vlak is het in deze fase van de rit niet, maar ik heb niet direct het idee dat het verschil maakt. Af en toe rijden we wel door open velden, dus we kunnen wel nog een beetje proberen te bidden richting de weergoden. Via Servin en Vaudrivillers komen de renners na 61 kilometer uit in Aïssey, in dit nietszeggende boerendorpje slaan ze wel een keer linksaf. We komen dus een keer op een andere weg terecht, spannend. Het ging even een beetje naar beneden, maar eenmaal op deze weg gaat het toch een paar kilometer vrij lelijk omhoog. Weer niet iets dat een verschil gaat maken, maar toch. Na 66 kilometer komen we dan uit in Gonsans, een piepklein dorpje. Buiten dit dorpje loopt het nog even kort verder omhoog, maar daarna is het weer een kilometer of 10 zo goed als vlak. Vooral rechtdoor, soms door open velden en ook zo nu en dan door een bos. Het gaat af en toe wat op en af, maar dat is niet strafbaar. Aan het eind van dit stuk komen we uit in de buurt van Étalans, waar er een paar bochten op het parcours liggen. Daarna gaat het nog een aantal kilometer rechtdoor over een vrij vlakke weg, tot we in de buurt van Ornans uitkomen. Dit pittoreske plaatsje ligt aan het water, om daar te komen moet er een paar kilometer gedaald worden. Dat dalen doen we over een brede edoch bochtige weg. Nouja, goed, lijkt me wel dat iedereen verder heelhuids na 88 kilometer moet kunnen uitkomen in Ornans.



In dit dorpje met de schattige huisjes gesitueerd aan en soms bijna in het water rijden de renners dwars door het centrum, waarna ze aan de rand van het dorp linksaf slaan. Ze rijden via een brug over de rivier Loue en aan de andere kant van deze rivier komen ze al vrij snel tot de conclusie dat de weg omhoog begint te lopen. We krijgen zowaar te maken met een beklimming van de derde categorie, de Côte de Chassagne-Saint-Denis, vernoemd naar het gelijknamige dorpje. Een klimmetje van 4,3 kilometer aan 4,7% gemiddeld, over een wat smallere weg door een bos. Na 95,5 kilometer komen we boven in Chassagne-Saint-Dines en na een paar bochten in het dorpje gaan we buiten deze plaats verder rijden over een plateau. Links en rechts van de weg zien we vooral uitgestreke grasvelden, de omgeving is net zo leeg als het hoofd van Dylan Teuns. We rijden een beetje rechtdoor over een weg die je gewoon vlak mag noemen, en dat kilometerslang. Als het peloton na 102 kilometer uitkomt in Flagey slaan ze een keer linksaf en daarna weer rechtsaf. Vervolgens gaat het een aantal kilometer verder over een nog smaller en slechter weggetje richting Bolandoz, waar we dan weer na 105 kilometer uitkomen. In Bolandoz is het tijd voor de eetpauze, vervolgens gaat het nog eens tien kilometer vooral rechtdoor over een weg die wat breder is geworden. Het is ook nog steeds vrij vlak, al krijgen we na een tijd met een afdaling te maken richting Nans-sous-Sainte-Anne. Een makkelijke afdaling, want de weg is dus vrij breed en dan is het asfalt ook nog eens behoorlijk goed. Weinig bochten, dus bereiken we na 115 kilometer probleemloos dit dorpje. In het dorp slaan we rechtsaf en vrij snel daarna begint de weg weer op te lopen. De renners gaan nu beginnen aan de laatste gecategoriseerde beklimming van de dag, de Côte de Nans-sous-Sainte-Anne. Een klimmetje van 3,5 kilometer aan 5,7% gemiddeld. Al hebben andere bronnen het dan weer over 4,8% gemiddeld, maar goed, dat ene procentje gaat het verschil ook niet maken natuurlijk. Na 119,5 kilometer komen de coureurs boven op dit bergje van de vierde categorie, het is dan nog 110 kilometer fietsen tot de finish. Voorbij het klimmetje rijden de we Jura in en dan gaat het een aantal kilometer naar beneden, richting Salins-les-Bains. Het is een vrij eenvoudige afdaling. In het eerste deel van de afdaling is de weg nog niet zo breed, maar dan zijn er weinig bochten. Op het moment dat er wat bochten en ook wat haarspeldbochten tevoorschijn komen wordt de weg dan weer wat breder. Na 127 kilometer moet iedereen dus veilig kunnen aankomen in Salins-les-Bains.



Salins-les-Bains dankt haar naam aan de aan al het zout dat hier verstopt zit in het water, zoals je misschien al voelde aankomen. De oude zoutmijnen staan sinds een paar jaar op de werelderfgoedlijst van UNESCO blijkbaar. Het opmerkelijke gebouw hierboven dat men overduidelijk van een modernistische update heeft voorzien doet tegenwoordig vooral dienst als een soort van toeristische attractie. Er zijn ook thermen, daar heeft men de volgende fantastische toeristische tekst voor verzonnen: Dompel u onder in de thermen van Salins-les-Bains. Dit kuuroord dat gekend is om het weldoend water dat onder de meest zilte van Europa hoort, stelt ontspannende verblijven voor ver van de stress, in het hart van een weelderige groene Jura. Nou, ik plan meteen m'n vakantie. Vanuit Salins-les-Bains rijden de coureurs zes kilometer rechtdoor over een licht glooiende weg, richting Les Arsures. Hier slaat het peloton linksaf en dan rijden ze zeven kilometer naar het zuiden, richting Arbois. Deze weg vormt zo ongeveer de laatste uitdaging van de dag, want het gaat nog twee keer kort omhoog. Eerst anderhalve kilometer aan een procent of vier en na een vlakke kilometer gaat het vlak voor Arbois iets meer dan een halve kilometer omhoog aan een procent of zes. Tja, ach. We zien wat koeien langs de kant van de weg, maar er is geen Karsten Kroon voor de broodnodige duiding. Na de korte klimmetjes gaat het ook kort naar beneden en dan komen we na 140 kilometer uit in Arbois, de plaats waar Louis Pasteur nog heeft gewoond. We passeren ook nog eens langs zijn voormalige huis, vet gaaf. Voorbij Arbois zal het de rest van de dag vlak, vlak en nog een vlak zijn. We rijden om te beginnen zes kilometer rechtdoor over dezelfde vlakke weg door de open velden van de Jura. Een bocht naar links volgt en dan rijden we een kilometer of zes wat minder rechtdoor richting Aumont. Deze weg glooit weer lichtelijk, maar de hoogteverschillen zijn zeker in het tweede deel van de rit te verwaarlozen. Voorbij Aumont rijden we nog eens een kilometer of vijf rechtdoor over een saaie weg. Daarna slaan we een keer linksaf en dan rijden we over een iets smallere weg richting een plaatsje met de opmerkelijke naam Colonne. Hier staat ook een opmerkelijk gebouw, waar we op 70 kilometer van het eind langs gaan fietsen.



Na een paar bochten in Colonne rijden we weer verder over een wat smallig plattelandsweggetje langs Le Chateley en Chemenot. Het is vrij recht en op een paar kleine opwippertjes na ook vrij vlak. Tussen de dorpjes in blijft het vrij open, met een beetje gunstige wind kan het wat worden maar zoveel mazzel hebben we nooit. Voorbij Chemenot gaat het een aantal kilometer zo goed als rechtdoor richting Le Villey. In dit stuk van vier kilometer rijden we dan weer meer door een bos en langs een paar meertjes, nog steeds over de niet al te brede weg. In het boerengehuchtje Le Villey, waar vooral veel vervallen huizen staan, slaan we een keer rechts- en daarna meteen weer linksaf. Via Francheville fietsen we over de weg die nu toch wat bochtiger is richting La Chaux-en-Bresse. Hier slaan de renners na 170 kilometer, op 60 kilometer van het eind, rechtsaf en dan gaat het zes kilometer volledig rechtdoor over een bredere weg. De weg is licht glooiend en voert door een bos, voor wat het waard is. Na het lange stuk rechtdoor blijft het behoorlijk rechtdoor gaan, al komen we richting Bellevesvre wel een aantal bochten tegen. Bellevesvre passeren we na 180 kilometer en buiten dit plaatsje rijden we een kilometer of tien verder over een redelijk bochtige weg. Ook een weg met een aantal stukken in stijgende lijn, maar dat zijn allemaal van die korte stroken waar een professionele wielrenner geen pijn van in de kuiten mag krijgen. De weg is momenteel vrij breed en het terrein behoorlijk beschut, de waaierkansen nemen drastisch af. De brede weg is overigens niet van lange duur, voorbij Torpes gaan de renners een keer schuin naar rechts en dan mogen ze richting La Chaux genieten van een smal weggetje waar lekker veel zand en andere bagger ligt. Na 189 kilometer komen we uit in La Chaux en buiten dit plaatsje slaan we een keer linksaf waarna we weer een bredere weg bereiken. Deze weg, die ook wat rechter is, volgen we de komende zes kilometer. Aan het eind van deze strook, met vooral veel bomen langs de kant, komen we uit in Mervans, waar na 196,5 kilometer de tussensprint van de dag volgt.



Vlak voor de tussensprint slaan we in Mervans rechtsaf en dan gaat het over een brede en vlakke weg rechtdoor tot aan deze sprint. Na de tussensprint is het nog 33,5 kilometer fietsen tot de finish, het einde van deze langste rit komt in zicht. Als we Mervans verlaten gaat het zes kilometer rechtdoor richting het westen over een brede en vlakke weg. Het terrein wordt hier weer wat meer open, al blijft het op veel plaatsen ook nog steeds beschut. Na 203 kilometer slaan de renners in Les Quatre Routes linksaf, waarna ze nog eens vrolijk drie kilometer rechtdoor rijden over een vlakke weg richting Saint-Martin-en-Bresse. De renners rijden dwars door dit plaatsje en dan gaat het nog eens tien kilometer vooral heel erg rechtdoor. Nog steeds over een brede weg, maar onderweg wel met een paar korte knikjes omhoog en omlaag. Ondanks het glooiende karakter van de weg heb ik niet het gevoel dat we hier renners in de problemen gaan zien komen, dus vergeet dat glooiende karakter voor het gemak meteen maar weer. Gewoon vlak, klaar. Via Montcoy rijden we richting Châtenoy-en-Bresse door een bosachtig gebied. Af en toe wordt het bos onderbroken door een akker, maar het is toch wat te beschut allemaal naar mijn goesting. Voor we Châtenoy-en-Bresse bereiken slaan de renners na 216 kilometer een keer linksaf, we bevinden ons dan inmiddels op 14 kilometer van de finish. Na deze bocht gaan we 2,5 kilometer rechtdoor, tot we bij een rotonde uitkomen. Hier gaan we naar rechts en dan rijden we langs Saint-Marcel richting finishplaats Chalon-sur-Saône. Deze weg is breed en kent een oneindig lange lopende bocht naar links, die wel een kilometer duurt. Na de bocht gaat het nog eens twee kilometer rechtdoor, tot aan de volgende rotonde. Bij deze rotonde slaan we weer rechtsaf en dan rijden we rechtdoor over de Pont de Bourgogne.



We bevinden ons inmiddels op een kilometer of acht van het eind en we betreden nu het grondgebied Chalon-sur-Saône. Richting de brug gaat het al een paar honderd meter rechtdoor en ook voorbij de brug rijden we nog een tijd rechtdoor, tot de volgende rotonde. Bij deze rotonde passeren we langs links, waarna het een paar meter rechtdoor gaat tot aan de volgende rotonde. Ook deze nemen we langs de linkerkant en weer gaan we rechtdoor. Na deze rotonde loopt de weg heel kort vrij pittig omhoog, ik zou zeggen een meter of 350 aan een procent of vijf. Na een flauwe bocht naar links wordt de weg weer vlak en dan gaat het rechtdoor tot op vijf kilometer van het eind. Met vijf kilometer te gaan pakken we weer een flauwe bocht naar links mee, terwijl we over de brede rondweg in Chalon blijven rijden. We blijven deze weg nog een tijd volgen. Als we nog vier kilometer te gaan hebben draaien we nog wat verder flauw naar links verder, terwijl de weg een paar meter naar beneden loopt. Bij een kruispunt op 3,5 kilometer van het eind, waar we gewoon rechtdoor rijden, is er een kleine wegversmalling, maar al snel wordt de weg weer breden. We rijden rechtdoor tot op drie kilometer van het eind, dan gaat het nóg een keer een tijd flauw naar links, met ook weer een kleine versmalling. We komen vervolgens uit bij een rotonde, waar de renners rechtsaf moeten slaan. Het gaat nu een meter of 500 rechtdoor, waarna het weer wat flauw afbuigt naar links. We duiken ook een paar meter naar beneden, want we rijden onder een viaduct door. Als we aan de andere kant weer naar boven rijden komen we meteen bij de volgende rotonde uit. We hebben nu nog minder dan twee kilometer te gaan en slaan scherp linksaf. Vervolgens rijden we min of meer rechtdoor de laatste kilometer in, langs de oevers van de Saône. In de laatste kilometer is de weg breed en vlak. Het lijkt een tijd rechtdoor te gaan, maar we krijgen toch nog met een lange lopende bocht naar rechts te maken. Pas in de laatste hectometers gaat het weer helemaal rechtdoor tot aan de finish.




Finishplaats Chalon-sur-Saône is een plaats met 45.000 inwoners in het departement Saône-et-Loire. Vroeger was de plaats aan de rivier Saône een drukke rivierhaven, waarvandaan veel van de in de regio verbouwde wijn verscheept werd via de rivier en via het Canal du Centre. Later heeft ONS Philips hier dan weer een fabriek gehad, maar die is een paar jaar geleden alweer verkocht aan een ander bedrijf. Chalon-sur-Saône is een plaats die vijf keer is voorgekomen in de Tour. De laatste passage dateert alleen wel al van meer dan 30 jaar geleden. In 1988 waren we hier voor het laatst en toen won Thierry Marie. In 1975 kwam men ook een keer op bezoek in deze stad en toen won Rik Van Linden, ik snap ineens waarom hij morgen te gast is bij Vive le Velo. Als we nog verder in het archief duiken zien we dat er in 1961 ook een aankomst was in Chalon-sur-Saône, ook toen in een rit die vertrok vanuit Belfort. Een kleine 60 jaar later herhaalt de geschiedenis zich dus, in principe zou je kunnen stellen dat we op zoek zijn naar een opvolger voor Jean Stablinski. De allereerste winnaar in Chalon-sur-Saône was overigens Brian Robinson, hij won in 1959 een rit in deze stad. Hij was blijkbaar ook de allereerste Brit ooit die een rit won in de Tour, al flikte hij dat kunstje wel al een jaar eerder in Brest. Tegenwoordig kijken we niet meer op van een Britse zege meer of minder, toen belde je nog de krant. Een semi-bekende wielrenner die blijkbaar een band heeft met deze stad is Michel Laurant. Hij won in de jaren 80 nog eens een rit in de Tour en schreef ook ooit de Waalse Pijl op zijn naam. Een andere bekende voormalig inwoner van Chalon is Nicéphore Niepce, de man die bekend staat als een van de uitvinders van de fotografie. Hij zou de eerste permanente foto gemaakt hebben, jawel. Er is een museum te vinden in Chalon, dat zijn naam draagt. Ook het Musée Vivant-Denon zou de moeite waard moeten zijn, voor de liefhebbers van schone kunsten. Buiten de musea om valt er ook genoeg te zien, want Chalon-sur-Saône staat geklasseerd als Ville d'Art et d'Histoire. Vooral de lokale kathedraal is de moeite waard, die van Saint-Vincent. Er is ook een kloostergang, gebouwd in flamboyante gotiek. Klinkt vet. Het historisch centrum zou ook de moeite waard moeten zijn. Het bevindt zich rond de kathedraal en de place Saint-Vincent en wordt gekenmerkt door talrijke vakwerkhuizen, straatjes en torens. Een opmerkelijke toren is de tour du Doyenné (1409) die een wenteltrap heeft. Ja, ook wel mooi. Deze toren komen we tegen op het eilandje Saint-Laurant, dat in de rivier ligt en met een brug verbonden is aan de rest van Chalon. Op het eiland komen we ook nog een oud hospitaal uit 1530 tegen. Het is hier fantastisch dus, je hoort het al.



In Belfort wordt het overdag 24 graden. De renners vertrekken alleen wel al vrij vroeg, want het is de langste rit. Om 11:20 staan ze klaar om te gaan en dan is het nog niet eens 20 graden, een klein beetje fris dus. Er is geen kans op regen in Belfort, maar er zal wel een bijzonder stevige wind staan. In finishplaats Chalon-sur-Saône zal het 's middags een stuk warmer worden, het gaat richting de 28 graden. Tim Wellens begint voorzichtig om z'n moeder te roepen. Weinig kans op regen, maar het is wel mogelijk dat er ook hier een stevig briesje zal staan. Tijdens de rit rijden we vooral naar het zuiden en het westen en de wind lijkt uit het westen te komen. Dat wordt geen waaiergenot dus, wel lopen we gelijk het risico dat het een wandeletappe gaat worden. De mogelijke wandeletappe begint om 11:20 dus en na een neutralisatie van een kwartier gaan we om 11:35 eens aandachtig kijken welke Wantygod zich tijdens deze rit voor het karretje laat spannen. Eurosport 2 is er uiteraard meteen weer bij, net als de PLAYER. Al kan ik op zich wel aanraden om niet te kijken. Je kan best een keer wachten tot Michel en José beginnen met hun uitzending, dat zal weer rond 14:10 zijn. Het kan ook helemaal geen kwaad om nog wat later in te schakelen. De finish wordt verwacht tussen 16:49 en 17:20, maar het lijkt me goed mogelijk dat het wat later gaat worden dan dat.



Dit wordt een sprint. Dit wordt zelfs een massasprint. Het parcours is niet enorm eenvoudig, want onderweg komen we alles bij elkaar opgeteld toch nog aardig wat hoogtemeters tegen. Met de zware dag van gisteren nog in de benen zullen de meeste sprinters toch wel wat last krijgen van hun benen, maar alsnog wordt het een sprint. Als er inderdaad grotendeels tegenwind zal staan ligt het tempo in het peloton niet zo hoog, wat in het voordeel is van de snelle mannen. Ze gaan deze kans niet laten lopen, want zoveel kansen komen er niet meer. Quick Step, Jumbo en Lotto Soudal gaan zonder enige twijfel rijden. Ze krijgen vast nog wel wat hulp van andere ploegen, zoals Bora bijvoorbeeld. Als dit geen sprint wordt weet ik het ook niet meer.
1. Groenewegen. De vennootschap van het vlaggetje eist ondertussen een overwinning. Met meer prutswerk nemen we geen genoegen, de hypetrein moet nu maar eens een keer goed gaan functioneren. De blauwe plekken kunnen niet meer als excuus aangedragen worden, het is nu tijd om te vlammen.
2. Viviani. De kans is best groot dat Viviani weer wint, zeker als Richeze en Morkov weer in topvorm zijn. Ik vind Viviani alleen heel erg een grijze muis die zonder de juiste ondersteuning amper iets zou winnen, dus dan hoop ik toch maar dat ONZE Dylan wint. Groenewegen wint dan juist vaak weer ondanks zijn ploeg, ook een kunst.
3. Ewan. Hopelijk raakt hij weer ingesloten, die lelijke bamboebuffel.
4. Sagan. Niet echt een ideale sprint voor Sagan, al komen we qua lengte van de rit in de buurt van het klassieke werk. Enfin, hij smijt zich tijdens iedere sprint en dus zal hij hier ook wel weer ergens vooraan eindigen. Zijn ploeggenoot Sam Bennet won twee jaar geleden in deze stad, al was dat dan wel tijdens Parijs-Nice. Bennett had hier nu ook kunnen winnen, maar zit thuis op de bank dankzij Sagan. Dan moet Petertje zich hier wel even in positieve zin gaan onderscheiden.
5. Kristoff. Ja, die dikke gooit zich er vast ook wel weer tussen. Echt een bijzonder oninteressante renner, eigenlijk. Maarja, hij scoort wel punten voor je in pouletjes en dat soort werk.



[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 12-07-2019 03:29:39 ]