[Etappe 5] Saint-Dié-des-Vosges - Colmar #2 Duurt te lang

Etappe 5: Saint-Dié-des-Vosges - Colmar, 175,5 km

De eerste week van de Tour is niet compleet zonder een slaapverwekkende rit. Onderweg naar Nancy was het zo ver. Er gebeurde de hele dag niets. Direct vanuit het vertrek reden er twee jongens van Wanty weg, want dat moest van Hilaire. Offredo en Backaert hadden bij de loting verloren en waren de lul, een dag op kop rijden voor niets. Ze kregen gezelschap van Michael Schar, niemand weet waarom. Het peloton nam geen enkel risico en gaf de heren nooit een grote voorsprong. In gestrekte draf reden we verder naar Nancy, door eindeloze velden vol akkers en weilanden. Af en toe zagen we een boer aan het werk, veel meer viel er niet te beleven. Er was nog wel een valpartij, met onder meer Tony Gallopin en ook Patrick Konrad lag tegen de grond. Daarnaast zagen we nog een paar lekke banden, dat waren zo'n beetje de momenten van enige opwinding. Het was wachten op de Côte de Maron, het korte klimmetje op een kilometer of 18 van de finish. Daar deden de mannen van Jumbo-Visma hun best om Groenewegen vooraan af te zetten, in een poging hem veilig over de berg te brengen. Dat lukte uiteindelijk vrij aardig. Sunweb deed wel z'n best om het peloton uit te dunnen, maar Groenewegen kwam nog in het peloton boven. De koplopers waren ondertussen al ingerekend, ondanks verwoede poging van Schar om vooruit te blijven. Aangezien zelfs Groenewegen niet moest lossen op de klim kregen we dus een volledige massasprint in de straten van Nancy. Ondanks het redelijk technische parcours bleef iedereen overeind, dat was wel verrassend. Minder verrassend was het dat de trein van Jumbo helemaal ontspoorde. Na de klim was er in principe genoeg tijd om gegroepeerd te raken en Groenewegen naar voren te rijden, maar dat gebeurde amper. Even zaten ze bij elkaar, maar net zo snel waren ze elkaar weer kwijt. Ook de trein van Deceuninck-Quick Step leek lange tijd afwezig te zijn, maar op het juiste moment wisten zij wel naar voren te rijden. Terwijl Groenewegen nog ergens in de 25e positie aan het spartelen was reden Van Aert en Teunissen ineens op kop. Van Aert reed door tot op een kilometer van het eind, toen pas kwam hij tot de conclusie dat Groenewegen er niet was. Teunissen liet zich daarna nog uitzakken tot bij Groenewegen, terwijl ondertussen gele trui Alaphilippe het commando had overgenomen. Op 500 meter van het eind kwam Morkov dan weer naar voren, met Richeze en Viviani in het wiel. Richeze trok de sprint aan voor Viviani en de Italiaan hoefde in de laatste 150 meter maar drie keer te trappen om de overwinning binnen te halen. Kristoff kwam verrassend dicht, maar moest wel genoegen nemen met de tweede plaats. De altijd parasiterende Ewan werd gelukkig weer eens ingesloten en Sagan kwam simpelweg te kort. Teunissen vond Groenewegen nog, maar raakte hem net zo snel weer kwijt. Groenewegen ging op rechts aan, terwijl Teunissen naar links ging. Het resulteerde in een vijfde en zesde plaats, ongekend prutswerk. Ik ben terug en de Jumbo's presteren weer op hun oude niveau, altijd lachen. Goed, een saaie rit dus, eindigend in een gelukkig incidentloze sprint. We gaan nu verder met een rit die wat lastiger is. We trekken richting de Elzas, waar we te maken krijgen met wat heuvelwerk. Een rit die er op papier best leuk uitziet.

Voor het eerst in de toch vrij lange geschiedenis van de Tour de France gaat er een rit van start in Saint-Dié-des-Vosges. Deze stad met 21.000 inwoners ligt in de vallei van de Meurte en we komen hier een gebouw tegen dat blijkbaar op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Het gaat om de fabriek Claude-et-Duval, het enige industriële gebouw dat de beroemde architect Le Corbusier ontworpen heeft. Bij het lezen van de naam Le Corbusier had ik meteen het vermoeden dat het dan wel om een hondslelijk gebouw moest gaan en dat blijkt ook zo te zijn, jawel! Volgens een website met een klare en objectieve kijk op Frankrijk (france-voyage.com) moeten we verder de prachtige kathedraal van roze zandsteen uit de Vogezen tot de bezienswaardigheden rekenen. Voorzien van moderne glas-in-loodramen en een gotische kloostergang, Ruben Van Gucht zou overdreven gearticuleerd zeggen dat het om duimen en vingers bij af te likken is. Verder is er een Vrijheidstoren in Saint-Dié, dat zou ook wel kicken moeten zijn. Daarnaast staan er hier nog een paar kerken die ook de moeite waard zijn en dan zouden er nog de prachtige tuinen van Callunes moeten zijn. Die liggen alleen wel een paar kilometer buiten de stad, dus ik heb het idee dat de site me hier probeert te beflikkeren. Een paar kilometer buiten de stad komen we ook nog een oude Keltische nederzetting tegen. Wel daadwerkelijk in Saint-Dié zelf ligt Trainland, een museum over treintjes. Het lijkt hier vooral om miniatuurtreintjes te draaien, een aanrader voor de Märklinrukkers. Saint-Dié-des-Vosges ziet zichzelf tevens als de hoofdstad van de geologie. Jaarlijks wordt begin oktober het internationale festival voor Geografie georganiseerd. Dan wordt tevens de Vautrin-Lud prijs uitgereikt, beschouwd als de Nobelprijs voor geografie. Bekende personen uit Saint-Dié-des-Vosges zijn Jules Ferry en Kalidou Koulibaly. Jules Ferry was een politicus uit de 19e eeuw, die onder meer Minister van Onderwijs was en een rol speelde in de secularisering van Frankrijk. Kalidou Koulibaly is een jongen van vijf meter bij vijf meter die achterin de lomperik hangt uit te hangen bij Napoli. Het roadbook vindt hem desondanks niet de moeite van het vermelden waard, terwijl ze wel Grégoire Balland, Matthieu Péché en Sabrina Enaux noemen. Wie? Precies.

usine-claude-et-duval-le-corbusier-photo-olivier-martin-gambier_dezeen_3408_slideshow_0.jpg

usine-claude-et-duval-le-corbusier-photo-olivier-martin-gambier_dezeen_3408_slideshow_0.jpg

Weer zo'n pareltje van Le Corbusier. Overigens was het de bedoeling dat heel Saint-Dié-des-Vosges vol zou komen te staan met gebouwen van Le Corbusier, omdat de stad toch opnieuw opgebouwd moest worden na de Tweede Wereldoorlog. De inwoners hadden er alleen toch niet zoveel trek in om het laatste beetje karakter dat de stad nog had te verliezen, dus is dit het enige gebouw van Le Corbusier dat er wel is gekomen. Mogen ze blij mee zijn.

cathedrale-st-die-des-vosges-%C2%A9ville-de-st-die-des-vosges.jpg

cathedrale-st-die-des-vosges-%C2%A9ville-de-st-die-des-vosges.jpg

De renners starten langs de Meurthe en rijden tijdens de neutralisatie over een rechte weg richting het oosten. Na een minuut of tien geneutraliseerd gereden te hebben vertrekken de renners in het gehucht Remomeix echt. In de eerste kilometers van de rit gaat het vooral rechtdoor over een vlakke, rechte weg. Na een aantal kilometer komt het peloton uit in Frapelle. Hier begint de weg na een aantal bochten en een rotonde langzaam omhoog te lopen. We gaan op weg naar Saales, een plaatsje op de grens tussen de departementen Vosges en Bas-Rhin. Richting Saales beklimmen we de Col de Saales, een ongecategoriseerde klim. Het gaat een kilometer of zes omhoog aan iets meer dan twee procent gemiddeld, een beklimming om punten op uit te delen is het dus inderdaad niet. Wel een uitstekende gelegenheid om de vlucht van de dag te laten ontstaan, ook omdat er tijdens het klimmetje nog wel een paar zwaardere stroken zijn. Daar kunnen de jongens met ambities en sterke benen eventueel het verschil maken. Na 15 kilometer komen de coureurs boven op deze col, de makkelijkste van de dag.

Na de Col de Saales rijden de renners door het dorpje Saales en buiten dit dorpje gaat het heel wat kilometers verder over een brede weg die steeds een beetje naar beneden loopt. Het is te merken dat we ons ineens in een andere regio van Frankrijk bevinden, want de oneindige akkers hebben we ingeruild voor heel wat bossen. Ook de dorpjes die we onderweg tegenkomen zien er anders uit. Karakterisiek, zou je kunnen zeggen. Het is makkelijk fietsen over de goed geasfalteerde wegen, al hebben ze er in deze regio wel een handje van om zo nu en dan onnodig grote vluchtheuvels in de weg te verwerken. Buiten dat is het een aangenaam stukje etappe voor de renners, al hoeven we qua spanning weinig te verwachten. Tenzij de vlucht ondertussen nog niet vertrokken is, maar dat zal voor Saales wel zijn gelukt. Na 24 kilometer rijden de renners door het pittoreske Saint-Blaise-la-Roche, waarna er nog eens tien kilometer op een relatief eenvoudige manier verder wordt gereden door een mooie omgeving. Aan het eind van dit stuk komen we uit in Schirmeck, een bewijs dat we ons ondertussen in een gebied met Duitse invloeden bevinden. Na de doortocht in het eveneens pittoreske Schirmeck wordt het even wat bochtiger. Daarna gaan de renners op weg naar Russ, over een weg die wat glooiender begint te worden. Ook staan er hier vrij veel paaltjes op de weg, voor de gezelligheid. Na een tijd wordt het wat meer dan glooiend, dan gaan we namelijk beginnen aan de Côte de Grendelbruch. Dit is een beklimming van 3,4 kilometer aan 5% gemiddeld. Deze klim van de derde categorie brengt ons richting het dorpje Grendelbruch en volgens andere bronnen is de klim zelfs vijf kilometer lang. Al zijn de eerste twee kilometer van de klim niet zo indrukwekkend, het gaat een beetje vals plat omhoog. Als de lastigere 3,4 kilometer in aantocht zijn gaat het nog steeds niet heel indrukwekkend omhoog. Eerst een kilometer aan 4%, gevolgd door een kilometer aan 6%. Daarna gaat het richting de top omhoog aan iets meer dan 5,5% gemiddeld. Een klim om de benen even op te warmen, of een klim om alsnog wat koplopers weg te laten rijden als dat ondertussen nog steeds niet is gebeurd. Na 44 kilometer komen we boven op deze klim die vroeger als trainingsklim fungeerde van Alain Vigneron, een bij mij tot een paar momenten geleden onbekende Fransman die zeven keer de Tour reed en volgens Wikipedia een van de luitenanten van Hinault was. Wel een baas in ieder geval, lekker in pak en met een hoed op weer de klim opfietsen voor het lokale sufferdje, niets mis mee.

alain-vigneron-a-retrouve-son-allure-de-cycliste-professionnel-dans-sa-cote-de-grendelbruch-photo-l-alsace-jean-marc-loos-1562606243.jpg

alain-vigneron-a-retrouve-son-allure-de-cycliste-professionnel-dans-sa-cote-de-grendelbruch-photo-l-alsace-jean-marc-loos-1562606243.jpg

Na de klim rijden we door het dorpje Grendelbruch. Buiten dit plaatsje gaat het een aantal kilometer naar beneden over een fatsoenlijke weg, voornamelijk rechtdoor. Een eenvoudig afdalinkje dus, die snel afvlakt. Op het moment dat het bochtiger wordt is het juist vlak, ik ben een beetje in de war. De renners rijden een aantal kilometer over een weg die zo goed als vlak is, richting Rosheim. Voor we Rosheim bereiken gaat het vervolgens nog een keer een aantal kilometer naar beneden, maar ook dit tweede deel van de afdaling valt wel mee. Het is wel een beetje bochtig, maar het lijkt niet steil naar beneden te lopen. De renners rijden wel weer door een bos, dat nogal donker aandoet. Eenmaal buiten het bos is het weer vlak en niet veel later loopt de weg ook weer een beetje omhoog, als we Rosheim betreden. In dit plaatsje volgt er al snel een bocht naar rechts en dan rijden de renners een tijd rechtdoor langs de akkers richting Boersch, met de o en de e aan elkaar. De weg richting dit plaatsje is overwegend vlak, het is een rustig gedeelte van de rit. Al wordt de rust nog wel even onderbroken door een lastige bocht van 90 graden naar links in Boersch, maar daarna tuffen we weer een aantal kilometer rechtdoor richting Obernai over een vlakke weg. In Obernai, waar een opvallende kerk staat en waar Kronenbourg wordt gebrouwd, is het een beetje draaien en keren, maar buiten dit plaatsje gaat het weer op een behoorlijk makkelijke manier verder richting de tussensprint van de dag. Via Bernardswiller rijden we naar Heiligenstein, waar na 71 kilometer de tussensprint volgt. In de kilometers voorafgaand aan de tussensprint is het nog steeds relatief vlak, al loopt de weg af en toe een beetje vals plat omhoog. In de kilometer voor de tussensprint gaat het zelfs nog serieus omhoog, aan een procent of vier. Een tactisch gekozen tussensprint om het de sprinters zo moeilijk mogelijk te maken, heel geniepig. Heiligenstein is overigens een redelijk leuk plaatsje. Blijkbaar ook de plaats waar Klevener de Heiligenstein vandaan komt, iets met wijn. Weet ik veel. Deze tokkie drinkt alleen bier.

Voorbij de tussensprint gaat het kort vrij stevig naar beneden, over een rechte weg. Aan het eind van dit korte afdalinkje komen de renners uit in Barr, waar er een lompe bocht naar links volgt. Een bochtig rondje door dit stadje volgt, maar daarna wordt het weer een stuk rechter als we naar Mittelbergheim fietsen. Voorbij Mittelbergheim wordt het helemaal rechttoe rechtaan. Tussen de wijnranken door gaat het een kilometer of vier rechtdoor over een weg die tussendoor twee kilometer vals plat omhoog loopt. Na een passage in Saint-Pierre gaat het rechtdoor tot in Epfig. Hier ligt een rotonde en komen we ook zowaar twee bochten tegen, waarna het nog eens zeven kilometer rechtdoor gaat over een brede weg. Voorbij Epfig gaat het kort naar beneden, maar het wordt al snel vlak. Tussendoor komen we nog wel een rotonde tegen, maar verder is het zeven kilometer volledig niets. Aan het eind van dit lange stuk niets gaan we bij een rotonde naar rechts, waarna het een kilometer of drie vooral rechtdoor gaat richting Scherwiller, nog steeds over een vlakke en brede weg. In Scherwiller komen we wat bochten tegen, waarna we uiteindelijk naar links gaan. Het gaat nu weer een kilometer of vier vooral rechtdoor richting Sélestat, een plaats die in het Duits blijkbaar Schlettstadt heet. Daar wonen dus wel wat lekkere sletjes (met alle respect). De weg richting Schlettstadt is nog steeds behoorlijk vlak. Ook vrij recht, het enige nadeel is dat we aardig wat verkeersmeubilair tegenkomen onderweg. In Sélestat zelf komen we een aantal rotondes tegen en ook wat bochten, maar het valt vooral op dat Sélestat geen onaardige stad is. Ze beschikken hier blijkbaar ook over de humanistische Bibliotheek, waar onderzoekers uit de hele wereld op af komen om de uitzonderlijk rijke collectie oude boeken te raadplegen of te bestuderen. Na 93,5 kilometer passeren de renners in deze klaarblijkelijk unieke omgeving.

NX-38105.jpg?itok=mkZXBzc6

Nadat de renners langs bovenstaande locatie zijn gefietst gaat het wat meer rechtdoor. We rijden nog een tijd door Sélestat en passeren onder meer een opvallende watertoren. Het gaat ongeveer vijf kilometer vooral rechtdoor, over een brede weg die alleen af en toe onderbroken wordt door een rotonde. Het is ook vlak, al loopt het in de buurt van Châtenois een paar meter vals plat omhoog. Eenmaal in Châtenois gaat het bij een rotonde naar links, waarna het een kilometer of drie vooral rechtdoor gaat richting Kintzheim. Deze weg loopt ook wat vals plat omhoog, al begint het pas echt interessant te worden als we in Kintzheim rechtsaf slaan. Na deze bocht beginnen we namelijk aan de volgende klim van de dag, de Côte du Haut-Koenigsbourg, met de o en de e aan elkaar. In aanloop naar de klim kan het ook al interessant worden, want in Kintzheim worden de straatjes wat smaller. Ook komen we hier weer de nodige verkeersobstakels tegen, in de Elzas denkt men aan de veiligheid. Na de bocht in Kintzheim gaat het direct vrij stevig omhoog. Na een halve kilometer aan 5% gaat het zelfs een halve kilometer aan 10% omhoog. Meteen het zwaarste deel van de klim, zo spannend wordt het daarna niet meer. Het blijft vrij gelijkmatig omhoog lopen na het begin, steeds een beetje tussen vijf en zeven procent. Vandaar dat we op een gemiddelde uitkomen van 5,9%, terwijl de klim toevallig ook 5,9 kilometer lang is. Tijdens het begin van de klim komen we langs een vogelpark, maar het meest bijzonder aan de klim vinden we in de buurt van de top. We rijden richting het kasteel Haut-Königsbourg, wat blijkbaar een van de meest bezochte locaties van Frankrijk is, met 600.000 bezoekers per jaar. Het kasteel bezette ooit in de 12e eeuw een strategische locatie, maar het werd later door de Zweden verwoest ofzo en toen is het pas in de 19e eeuw opnieuw opgebouwd. Eigenlijk is het kasteel niet eens zo oud, daarom wel verwonderlijk dat juist dit kasteel zo'n toeristische trekpleister is. Al wordt het middeleeuwse karakter wel gerespecteerd, volgens de betrouwbare jongens van tourisme-alsace.com. Het kasteel zelf gaan we overigens niet bereiken. Dat ligt een meter of 150 hoger dan de top van onze klim. Was ook lastig om helemaal naar boven te gaan, er is dan meestal geen weg terug. Enfin, na 109,5 kilometer komen de renners boven op deze klim van de tweede categorie. Er kunnen voor het eerst behoorlijk wat punten gesprokkeld worden.

Na de klim verlaten we Bas-Rhin en rijden we Haut-Rhin in, voor zover het wat boeit. Het gaat in ieder geval een aantal kilometer naar beneden. De afdaling kent redelijk veel bochten, maar ik zou 'm toch als makkelijk willen omschrijven. Brede weg, prima asfalt, het is goed te behappen. Je moet toch al snel Ilnur Zakarin heten om hier in het decor te verdwijnen. Na een aantal kilometer gedaald te hebben in het bos komen de renners buiten het bos weer tussen de wijnranken terecht, zo gaat dat in Frankrijk. Tussen de wijnranken door rijden ze naar Saint-Hippolyte, wat op de mooie naam na weinig te bieden heeft. Na een bocht naar rechts gaat het een aantal kilometer behoorlijk rechtdoor richting Ribeauville, over een weg die de Route du Vin heet. We passeren nog wat dorpjes, zoals Rorschwihr en Bergheim. De afdaling zit er nu wel zo ongeveer op. Het gaat nog een tijdje naar beneden, dan loopt het in Rorschwihr weer wat op, dan gaat het weer wat naar beneden richting Bergheim en zo hobbelen we wat verder. In Bergheim pakken we een rotonde en wat bochten mee, waarna het wat meer rechtdoor richting Ribeauville gaat. Dit plaatsje, waar ook weer genoeg leuke vakwerkhuisjes te vinden zijn, bereiken we na 119,5 kilometer. Vervolgens gaat het weer voornamelijk rechtdoor richting Riquewehr, over een weg die een paar keer omhoog loopt. Zo gaat het niet ver buiten Ribeauville een keer een halve kilometer vrij steil omhoog, maar daarna is het dan weer een kilometer of twee vooral vrij vlak. In de drie kilometer daarna gaat het een keer of drie tijdelijk omhoog, maar vergeleken met de andere klimmetjes van de dag stelt het niet veel voor. In Riquewehr volgt er een bocht naar links en dan rijden we voor het eerst deze dag een keer over een smallere weg verder, opnieuw tussen de wijnranken door. Na wat stroken omhoog gaan we halverwege deze smalle weg een tijd naar beneden, richting Kaysersberg. Voor we Kaysersberg bereiken rijden we eerst nog even door Kientzheim, waar in het centrumpje de straten smal zijn en de ondergrond bestaat uit steentjes. Buiten het centrum gaat het rechtdoor naar Kaysersberg over een brede weg. We bereiken deze plaats, die bekend staat als een van de beste plaatsen om wijn te verbouwen in de Elzas, na 130 kilometer. Dit is tevens de plaats waar Anthony Bourdain besloot er een eind aan te maken, maar dat geheel terzijde.

magical-day-trip-kaysersberg-france-31.jpg?ssl=1

magical-day-trip-kaysersberg-france-31.jpg?ssl=1

Na twee bochten in Kaysersberg rijden de renners rechtdoor richting Ammerschwihr, over een weg die breed en vlak is. In Ammerschwihr zelf rijden we ook nog een tijd rechtdoor, tot er een bocht naar rechts volgt. Na die bocht begint de weg bijna direct omhoog te lopen, we gaan beginnen aan de Côte des Trois-Épis, een klim die volgens de organisatie vijf kilometer lang is aan 6,7% gemiddeld. De organisatie rekent dan alleen het vals platte eerste deel van de klim niet mee. Je kan namelijk ook aan acht kilometer aan 5,4% komen. Drie kilometer aan 3,5% gemiddeld, waarna het echte werk begint. Een vrij zwaar stuk van vier kilometer aan 7% gemiddeld, waarna het in de laatste meters van de klim afvlakt. Zodoende komen we na 140,5 kilometer boven op deze Côte des Trois-Épis, een beklimming van de tweede categorie. Best een pittig klimmetje, daar gaan we toch wel redelijk wat renners zien lossen. Boven komen we aan in een Station Climatique, een luchtkuuroord. Dat is ook te zien aan de gebouwen in Trois-Épis, het is een vrij toeristische aangelegenheid.

Na de klim volgt er een afdaling van zeven kilometer richting Turckheim, over een weg die wel eens wordt gebruikt voor een autorace. Die race gaat normaal bergop, nu gaat er naar beneden gesneld worden. De afdaling begint gelijk met een aantal haarspeldbochten, toch heb ik niet het idee wat we hier met de moeilijkste afdaling ooit te maken hebben. De weg is behoorlijk breed en het asfalt is behoorlijk goed, anders zouden ze hier waarschijnlijk ook geen race voor auto's organiseren. Ondanks het bochtige karakter van de afdaling is de weg naar Turckheim dus vrij makkelijk.

Na 147 kilometer komen we uit in Turckheim, een klein dorpje dat er vrij florissant uitziet. Voor we het centrum goed en wel binnenrijden slaan de renners rechtsaf, waarna vrij snel de volgende klim van de dag begint. De Côte des Cinq Châteaux komt eraan, de berg van de vijf kastelen. Deze beklimming is ongeveer vijf kilometer lang aan 6% gemiddeld. Voor we aan de klim beginnen is het na Turckheim nog een aantal kilometer vlak, maar na ongeveer 150 kilometer koers beginnen we er dan aan. Bij een rotonde gaat het naar rechts en dan loopt de weg direct omhoog. We beginnen met twee lastige kilometers aan 7%, maar daarna vlakt de klim iets af naar 5%. De klim voert de renners over een wat smaller weggetje, door een donker bos. Sommige renners zullen de klim kennen, want hij kwam al eerder voor in de Tour. In 2014 bijvoorbeeld, toen Tony Martin onderweg was naar een solozege in Mulhouse. Na de afvlakkende kilometer volgt het lastigste deel van de klim, het gaat een kilometer aan 8% omhoog. Dat is meteen het laatste lastige deel, daarna gaat het richting de top aan minder dan 5% omhoog. Het is dus de klim van de vijf kastelen, hoewel ik in 2014 tot de conclusie kwam dat er zelfs zes te vinden zijn. Al zijn het voornamelijk ruïnes. Goed, we zetten het nog eens op een rijtje, het is inmiddels al een aantal jaar geleden: Pflixbourg, Château du Hohlandsbourg, Château de Hagueneck en Les Trois Chateaux d'Eguisheim. Hagueneck is waarschijnlijk het buitenbeentje en hoort niet bij de vijf, omdat ie wat verder van de weg ligt. Les Trois Chateaux d'Eguisheim, ook wel de Drei Exen genoemd, zijn ook echt drie afzonderlijke kastelen geweest. Na 156 kilometer, op een kleine 20 kilometer van het eind, komen de renners boven op deze beklimming van de derde categorie.

Na de klim volgt er een kleine uitloper en dan gaat het een aantal kilometer naar beneden. Toch wel de lastigste afdaling van de dag, omdat de weg iets smaller is en er door een donker bos gedaald moet worden. Desalniettemin lijkt ook deze afdaling me niet al te ingewikkeld, vooral niet als na vier kilometer dalen de weg in Husseren-les-Châteaux een stuk breder wordt. In dit dorpje zelf komen de renners nog wel twee lastige bochten tegen, maar daarna gaat het weer wat meer rechtdoor, voor de verandering een keer langs de wijnranken. Het blijft nog een aantal kilometer naar beneden lopen, maar wel minder steil dan in het begin. Drie kilometer later komen de renners uit in het knusse Eguisheim, waar wel nog een aantal bochten volgen. Buiten Eguisheim gaan we vooral rechtdoor rijden over brede en vlakke wegen. Het zal in de laatste tien kilometer vlak zijn, zonder veel uitdagende stroken. Het gaat eigenlijk zo goed als rechtdoor tot op vijf kilometer van het eind, tegen die tijd bevinden we ons al in finishplaats Colmar. Een bocht naar rechts volgt en dan gaat het min of meer rechtdoor over een brede en vlakke weg tot op 3,5 kilometer van de finish. De renners rijden langs een chateautje, verder zien ze niet veel bijzonders. Op 3,5 kilometer van het eind gaat het naar links en dan rijden we vrolijk rechtdoor over een brede en vlakke weg tot op minder dan drie kilometer van het eind. Een flauwe bocht naar links volgt en dan gaan we simpelweg rechtdoor tot aan de slotkilometer. De weg loopt tot aan de vod een beetje vals plat omhoog, maar veel stelt het niet voor. Als de renners de laatste kilometer betreden volgt er een flauwe bocht naar rechts, waarna het tot op 420 meter van de finish rechtdoor gaat. De finale leek zo makkelijk, maar op dit punt komen we nog wel een rotonde tegen, die langs de rechterkant genomen wordt. Nadat we rechtdoor zijn gegaan bij de rotonde gaat het verder rechtdoor tot aan de finish, over een vlakke weg.

De finish ligt dus in Colmar, een stad met 71.000 inwoners. Voor de achtste keer maakt Colmar deel uit van de Tour. De laatste passage dateert alweer van 10 jaar geleden, in 2009. Tijdens een regenachtige rit met meerdere lastige beklimmingen onderweg zagen we Heinrich Haussler de dag van zijn leven hebben. Hij was niet te stoppen en reed vanuit de kopgroep iedereen naar huis. Amets Txurruka werd tweede, op ongeveer vijf minuten. De derde kwam binnen op meer dan zes minuten. De beste dag van Heinrich op een fiets, dat moest haast wel. Hij is tegenwoordig nog steeds actief, maar het niveau van 2009 heeft hij nooit meer gehaald. In een verder verleden won ook Jalabert ooit in Colmar en in een nog verder verleden won Roger Hassenforder zelfs twee keer in Colmar. Dat is vooral bijzonder omdat hij afkomstig is uit de omgeving. Hassenforder stond blijkbaar bekend als de grapjas van het peloton, in de jaren '50. Later kwam hij terecht in Kaysersberg, het dorpje dat we eerder deze rit passeerden. Daar opende hij een restaurant dat zich in de jaren '60 tot een geliefd trefcentrum voor wielerliefhebbers ontwikkelde en dat ook tegenwoordig nog door de familie Hassenforder wordt gerund. Goed, terug naar Colmar. Die stad staat bekend als de wijnhoofdstad van de Elzas. Het is ook een behoorlijk mooie stad, met een aantal bezienswaardigheden. Zo schijn je naar de wijk Petite Venise te moeten, wat zoals de naam al doet vermoeden lichtelijk op Venetië lijkt. Er liggen wat kanalen en bruggen en langs het water zien we allerlei gekleurde vakwerkhuisjes, wat sowieso wel een specialiteit van deze regio is en met name in Colmar kom je er genoeg tegen. Een van de meest bijzondere huizen van Colmar is Maison Pfister, een huis dat is gebouwd in de Duitse renaissance stijl. Een achthoekige toren met houten panelen en een balustrade, dat maakt het op zich wel opvallend. Duitse invloeden, niet zo gek natuurlijk in deze regio. Er is blijkbaar ook een heel bijzonder museum in Colmar, het Musée Unterlinden. Het altaarstuk van Issenheim, een werk van Mathias Grünewald, dat heel beroemd zou moeten zijn, is hier opgeslagen. In het verleden heeft Colmar met Frédéric-Auguste Bartholdi ook nog eens een bekende inwoner gehad. Bartholdi is namelijk de ontwerper van het Vrijheidsbeeld in New York. Hij zou het gezicht van het vrijheidsbeeld gebaseerd hebben op zijn moeder. Juist. Er staat ook een kleinere variant van het Vrijheidsbeeld in Colmar zelf, voor de liefhebbers. Genoeg te zien en te doen in deze stad in ieder geval.

frankrijk_colmar_busreis_568268620-1.jpg?crop=0.00160771704180064,0.0849514563106796,0.00803858520900325,0.194174757281553&cropmode=percentage&height=750

frankrijk_colmar_busreis_568268620-1.jpg?crop=0.00160771704180064,0.0849514563106796,0.00803858520900325,0.194174757281553&cropmode=percentage&height=750

In het fraaie Colmar wordt het overdag 24 graden. Er is geen kans op regen, dus we krijgen geen herhaling van 2009. Er zal ook niet veel wind staan, dus we kunnen spreken van een aangename dag. De rit is niet zo lang en dus beginnen we pas om 13:15. Na een neutralisatie van tien minuten gaat het gevecht om in de vlucht van de dag te geraken om 13:25 beginnen. Sporza is er om 14:10 weer bij, dus als we het gevecht om in de vlucht te zitten mee willen maken zijn we afhankelijk van Eurosport. Blijkbaar zenden ze het integraal uit op Eurosport 2, maar dat heb ik helemaal niet. Gelukkig heb ik wel de PLAYER, zoals alle echte bazen. Dat wordt genieten. Aankomst wordt verwacht tussen 17:24 en 17:48.

Op papier lijkt dit verdacht veel op een rit voor de vluchters. Te zwaar voor de sprinters en te makkelijk voor de klassementsrenners, dan blijft er vaak weinig over. We zitten nu alleen wel met het feit dat Alaphilippe de gele trui heeft en het is de vraag wat hij wil. Wil hij die trui nu al kwijt? Waarschijnlijk niet, al zal hij ook wel weten dat hij hem tijdens de rit naar La Planche des Belles Filles zomaar kan verliezen. Als hij de trui wil verdedigen kan hij twee dingen doen: de ploeg laten controleren of zelf in de aanval gaan. De gele trui zien we doorgaans niet zo snel in de vroege vlucht, maar Greg van Avermaet heeft de laatste jaren dat kunstje wel eens geflikt. In principe lijkt het een beetje onzinnig om Quick Step tijdens deze etappe te laten controleren, al kan je ook weer niet uitsluiten dat Alaphilippe met de benen die hij in Épernay toonde op de laatste klim in de aanval gaat en niemand hem meer ziet. Toch lijkt het een efficiëntere keuze om meteen voor de vroege vlucht te kiezen. In dat geval zie ik ook niet echt in welke ploeg er wel wil controleren, dus lijkt het enige realistische scenario mij dat de vroege vlucht het gaat halen. De klassementsrenners gaan sowieso niet veel doen met de rit van morgen in het achterhoofd. Voor types als Sagan en Matthews zou dit te zwaar moeten zijn. Bij Bora kunnen ze dan ook nog eens op andere paarden wedden. Ja, een vlucht. Het wordt me ineens helemaal duidelijk.
1. Alaphilippe. Linksom of rechtsom, met de benen van Épernay is hij hier ook de grote favoriet. Of het vanuit de vroege vlucht komt of juist vanuit het peloton, hij gaat hier gewoon weer winnen. Dat gaat na een tijd heel vervelend worden, maar nu komt hij er nog net mee weg.
2. Schachmann. Tijdens de vorige rit kwam Schachmann op achterstand binnen. De precieze reden daarvoor weet ik niet, maar ik sluit niet uit dat hij zich een beetje heeft gespaard met het oog op deze rit. Schachmann heeft zich de laatste tijd enorm goed ontwikkeld en hij is in zowat iedere koers een gevaarlijke klant. Toch zal hij zich niet direct tonen in het hooggebergte, daarom zijn dit soort ritten ideaal om zijn kwaliteiten te tonen. Als hij in de kopgroep zit heeft de rest een groot probleem. Kan zomaar de opvolger van Haussler worden.
3. Van Avermaet. Kermisklant Van Avermaet kan je altijd wel noteren tijdens dit soort ritjes. Al denk ik niet dat hij momenteel de benen heeft om grappen uit te halen zoals in 2016 toen hij in een vergelijkbare rit de hele kopgroep op een hoop reed. Desalniettemin kan er zomaar een aardige ereplaats bij elkaar gereden worden, geen enkel probleem. Zal ook wel moeten, want verder heeft CCC weinig in de melk te brokkelen.
4. De Gendt. Kermisklant De Gendt. We noteren 'm gewoon. Al is de kans vrij groot dat we namens Lotto Soudal Wellens opnieuw gaan zien. Of misschien wel allebei, kan ook.
5. Sanchez. Of een andere klant van Astana, dat is ook zomaar mogelijk. Bilbao, Lutsenko en Fraile zijn ook allemaal jongens die we de komende weken in de aanval gaan zien, zeker als Fuglsang het weer eens weet te verprutsen in een grote ronde. Na de vroege valpartij begint het daar al een beetje op te lijken.