R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb even zitten twijfelen om dit in één van de gerelateerde topics te posten, maar uiteindelijk pak ik toch maar even mijn eigen ruimte. En vergeef mij voor mijn wat ongestructureerde post. Dit moet ik even wegschrijven, anders word ik depressief, krankzinnig, of een combinatie van beiden. Ik heb geen vraag en geen bedoeling, anders dan anoniem etaleren.
Het gaat om de intense, allesverzengende eenzaamheid aan het einde van de dag.
Het gevoel -nee, niet alleen het gevoel, ook gewoon het keiharde empirisch bewijs- dat jij als mens gefaald hebt.
De langjarige pijn van continue afwijzing, dedain en minachting onder je leeftijdsgenoten.
De voortdurende totale desinteresse en onattendheid.
Het grootste gemak waarmee mensen om je heen datgene in overvloed hebben waar jij naar snakt.
Dat jij als mens niet voldoende waardig bent om mee om te gaan.
En dat niet eventjes, neen, je hele god-ver-geten leven lang. 33 jaar. Ruim 11.500 dagen waarin niemand anders dan je familie jou voldoende waard vindt om je eens ergens bij te betrekken. En eigenlijk weet je wel dat je familie dat alleen maar doet uit een soort morele verplichting om je niet helemaal los te laten.
Een biertje drinken met vrienden. Op een mooie zomerdag samen de barbecue aan te steken en ouwehoeren tijdens een vriendenweekend. Niets van dat alles. Want daar ben jij niet goed genoeg voor. Terwijl het zó véél mensen van kinds af aan allemaal maar komt aanwaaien: Die liefhebbende familie. Vrienden en kennissen in alle hoeken en gaten, die oprecht geïnteresseerd in je zijn en er voor kiezen met jou om te gaan en een deel van hun leven te delen. Tja. Daar ben jij niet goed genoeg voor.
Ik zal nooit naar een tof festival kunnen. Alleen? Yeah right.
Naar een voetbalwedstrijd met de jongens? Helaas.
Een concert van je favoriete band? Nee, dat kun je ook vergeten.
Oudjaarsavond met mensen om wie je geeft? Nee, verstop je maar ver weg in je donkere woonkamer.
Leuke stapavond in de dorpsfeesttent of met Koningsdag? Nope, niet voor jou weggelegd.
En -god verhoede- dat je ooit een partner vindt om te gaan trouwen? Jammer joh, geen vrijgezellenavond of trouwfeest met andere genodigden van jouw kant dan familie.
Daarmee vraag ik mij serieus af: ben ik dan écht zo'n slecht mens? Na 33 jaar alleen kán ik niet meer anders dan dat constateren.
Ik ben zó moe.
Maar dat betekent dan toch ook dat ik niet alleen die nare kanten van intrinsiek onwaardig zijn hoef te accepteren? Dat betekent dan toch ook dat de maatschappij niets meer van mij terug krijgt? Of dat ik mij nog moet gedragen conform de verwachtingen, regels en etiquette van de samenleving? Uitgestoten worden, betekent dat dan niet ook buiten de samenleving staan?
Het gaat om de intense, allesverzengende eenzaamheid aan het einde van de dag.
Het gevoel -nee, niet alleen het gevoel, ook gewoon het keiharde empirisch bewijs- dat jij als mens gefaald hebt.
De langjarige pijn van continue afwijzing, dedain en minachting onder je leeftijdsgenoten.
De voortdurende totale desinteresse en onattendheid.
Het grootste gemak waarmee mensen om je heen datgene in overvloed hebben waar jij naar snakt.
Dat jij als mens niet voldoende waardig bent om mee om te gaan.
En dat niet eventjes, neen, je hele god-ver-geten leven lang. 33 jaar. Ruim 11.500 dagen waarin niemand anders dan je familie jou voldoende waard vindt om je eens ergens bij te betrekken. En eigenlijk weet je wel dat je familie dat alleen maar doet uit een soort morele verplichting om je niet helemaal los te laten.
Een biertje drinken met vrienden. Op een mooie zomerdag samen de barbecue aan te steken en ouwehoeren tijdens een vriendenweekend. Niets van dat alles. Want daar ben jij niet goed genoeg voor. Terwijl het zó véél mensen van kinds af aan allemaal maar komt aanwaaien: Die liefhebbende familie. Vrienden en kennissen in alle hoeken en gaten, die oprecht geïnteresseerd in je zijn en er voor kiezen met jou om te gaan en een deel van hun leven te delen. Tja. Daar ben jij niet goed genoeg voor.
Ik zal nooit naar een tof festival kunnen. Alleen? Yeah right.
Naar een voetbalwedstrijd met de jongens? Helaas.
Een concert van je favoriete band? Nee, dat kun je ook vergeten.
Oudjaarsavond met mensen om wie je geeft? Nee, verstop je maar ver weg in je donkere woonkamer.
Leuke stapavond in de dorpsfeesttent of met Koningsdag? Nope, niet voor jou weggelegd.
En -god verhoede- dat je ooit een partner vindt om te gaan trouwen? Jammer joh, geen vrijgezellenavond of trouwfeest met andere genodigden van jouw kant dan familie.
Daarmee vraag ik mij serieus af: ben ik dan écht zo'n slecht mens? Na 33 jaar alleen kán ik niet meer anders dan dat constateren.
Ik ben zó moe.
Maar dat betekent dan toch ook dat ik niet alleen die nare kanten van intrinsiek onwaardig zijn hoef te accepteren? Dat betekent dan toch ook dat de maatschappij niets meer van mij terug krijgt? Of dat ik mij nog moet gedragen conform de verwachtingen, regels en etiquette van de samenleving? Uitgestoten worden, betekent dat dan niet ook buiten de samenleving staan?
Je kan je wel goed uiten, je komt heel redelijk en sociaal over. Vraagje, wat doe je in het dagelijks leven en breng je jezelf in de positie dat je mensen kunt leren kennen?
Waarom? Ik neem aan omdat ik geen prettig/goed/waardig/onderhoudend persoon ben. Doorhalen wat niet van toepassing is, ik weet het oprecht niet. Maar helder is in ieder geval dát mensen mij niet leuk vinden ja. En je kunt vanzelfsprekend alleen maar contextueel "leuk" zijn, dus neen, ik ben geen "leuk persoon".quote:Op maandag 8 juli 2019 23:06 schreef Yasmin23 het volgende:
Waarom heb je geen vrienden dan? Ben je geen leuk persoon?
Ben je het daar mee eens? Stel dat je geen leuk persoon bent kun je daar toch iets aan veranderen?quote:
[..]
Waarom? Ik neem aan omdat ik geen prettig/goed/waardig/onderhoudend persoon ben. Doorhalen wat niet van toepassing is, ik weet het oprecht niet. Maar helder is in ieder geval dát mensen mij niet leuk vinden ja. En je kunt vanzelfsprekend alleen maar contextueel "leuk" zijn, dus neen, ik ben geen "leuk persoon".
Ik ben jurist bij een overheidsinstelling. Heb veel verenigingswerk gedaan maar ben daar sinds een tijdje mee gestopt. Het punt is eigenlijk meer dat toen ik nog wel onder meer verschillende groepen kwam (middelbare school, Hbo, uni, bijbaantjes, jeugdwerk) ook nooit in staat ben geweest om ook maar één bestendige vriendschap met iemand te sluiten. Terwijl zo.veel.anderen dit zo.maar.aan.komt waaien. En ik snap dus echt niet waarom sommigen dat kennelijk verdienen, en anderen feitelijk gedoemd (figure of speech, ik geloof niet in het lot) zijn om maar alleen te blijven. Heb het talent om leuk en interessant genoeg gevonden te worden gewoon nooit gehad en dat brengt kennelijk intense en verdiende eenzaamheid en een hoop gemis met zich mee, juist aan die zaken die het leven waard maken om geleefd te worden.quote:
Je kan je wel goed uiten, je komt heel redelijk en sociaal over. Vraagje, wat doe je in het dagelijks leven en breng je jezelf in de positie dat je mensen kunt leren kennen?
Niet om onvriendelijk te doen, maar ik heb even met de Gamma gebeld en de open deuren waren net uitverkocht.quote:
Ben je het daar mee eens? Stel dat je geen leuk persoon bent kun je daar toch iets aan veranderen?
HOE DAN?
Nou aardig zijn bv? interesse tonen in andere. Noem het maar op.quote:
[..]
Niet om onvriendelijk te doen, maar ik heb even met de Gamma gebeld en de open deuren waren net uitverkocht.
HOE DAN?
Lieverd. Neen. Dat is hoe jij denkt dat het werkt. Dat is wat anders dan hoe het daadwerkelijk werkt. Een beetje zoals de vele fabels die rondgaan m.b.t. genderdynamiek in relaties en aantrekking tussen de seksen.quote:
[..]
Nou aardig zijn bv? interesse tonen in andere. Noem het maar op.
Ik zou zó graag willen weten wat het échte verschil is tussen mij en iemand die wel ooit vrienden heeft kunnen maken. Ik pest of beroof geen mensen. Probeer te helpen waar ik kan. Ben redelijk aardig, behulpzaam en probeer compassie te tonen.
Maar aan het eind van de dag (of beter gezegd: na fukking 33 jaar!) levert dat alles he-le-maal niks op. Niet dat het daar om moet gaan, maar toch. Als het zo zou werken als jij zegt, heb ik mijn flying hours wel gemaakt. Maar het gaat denk ik niet om input en inzet (nurture), maar alleen om talent (nature). En talent kun je niet aanleren.
Ik denk dat vrienden hebben echt totaal geen talent vergt. Overigens heb je veel verschillende soorten vriendschappen met elk hun eigen diepgang. Heb je je al een keer aangesloten bij een hobby club of teamsport?quote:
[..]
Lieverd. Neen. Dat is hoe jij denkt dat het werkt. Dat is wat anders dan hoe het daadwerkelijk werkt. Een beetje zoals de vele fabels die rondgaan m.b.t. genderdynamiek in relaties en aantrekking tussen de seksen.
Ik zou zó graag willen weten wat het échte verschil is tussen mij en iemand die wel ooit vrienden heeft kunnen maken. Ik pest of beroof geen mensen. Probeer te helpen waar ik kan. Ben redelijk aardig, behulpzaam en probeer compassie te tonen.
Maar aan het eind van de dag (of beter gezegd: na fukking 33 jaar!) levert dat alles he-le-maal niks op. Niet dat het daar om moet gaan, maar toch. Als het zo zou werken als jij zegt, heb ik mijn flying hours wel gemaakt. Maar het gaat denk ik niet om input en inzet (nurture), maar alleen om talent (nature). En talent kun je niet aanleren.
Ik hoef dan ook echt geen 500+ Facebook-"vrienden". Een kleine, hechte club om af en toe wat mee te doen, dat lijkt mij prima. Punt is alleen dat ik die nu NOOIT meer ga vinden. Ik ben 33, geen 16 meer (en toen lukte dat ook al nietquote:
Overigens heb je veel verschillende soorten vriendschappen met elk hun eigen diepgang. Heb je je al een keer aangesloten bij een hobby club of teamsport?
).Dat betekent ook dat alle ervaringen die vrij normaal zijn voor mensen van mijn leeftijd, NOOIT meer zullen gaan gebeuren:
Tof verjaardagsfeest? Nope, jammer joh, er komt toch niemand.
Keertje naar de Zwarte Cross of een hardstyle-festival? Vergeet het maar, die blijft voor eeuwig op je bucket-list staan.
Babyshower (indien je een vrouw bent). Haha, if any!
Oh, dus jij wilt op vakantie met vier maten trekken door de Schotse hooglanden?
De enige plek waar jij zult komen is Mt. Forever Alonegh
Realiseer je even heel goed dat ik (en mensen zoals ik) eerder zullen sterven dan dat dit soort "normale" levensgebeurtenissen voor ons zullen plaatsvinden. Dat maakt mij bij tijd en wijle ontzettend verdrietig en ook wel wat cynisch. Zelfs al zeg jij de dingen met een oprecht goede bedoeling.
En om antwoord te geven op je vraag: ja, ik heb ruim 20 jaar bij dezelfde vereniging gezeten.
Mijn leven bestaat uit werken, sporten, eten, familie-verplichtingen, repeat. En dat maakt mij bang. Bang omdat ik een (weliswaar 20 jaar oudere) collega van mij als een soort voorland zie. Hij hield ontzettend van dezelfde sport als ik en we leken ook wel iets op elkaar in levensstructuur en ritme. Leuke humor, geen onaardige vent om te zien en ook geen overduidelijke sociale handicaps. Alles waarvan jij zou zeggen dat zo iemand "best vrienden moet kunnen maken, want dat vereist geen talent".
Twee jaar geleden kon hij de intense eenzaamheid van zijn bestaan niet meer aan.
Tsja, de manier hoe je hier reageert naar mensen terwijl het topic nog maar net loopt laat wel zien dat je inderdaad geen fijn persoon bent.
Los van het voorstaande: ik ben het met Yasmin eens dat het helemaal geen talent vergt om wél vrienden te hebben. Ik denk dat mensen zonder vrienden en/of andere contacten zwaar in de minderheid zijn. Mensen die geen vrienden hebben lijden volgens mij toch wel bovengemiddeld vaak aan een psychologisch erkende afwijking (asperger etc). Enige dat je kunt doen is denk ik tot de kern komen waarom je in al die jaren basisschool, middelbare school en hoger onderwijs geen blijvende vriendschappen heb overgehouden, en probeer te achterhalen wat voor type mens je blijvend interesseert, en waar je die mensen kunt vinden. Kruip in ieder geval uit die negatieve houding van nu, daar kom je nergens mee.
Los van het voorstaande: ik ben het met Yasmin eens dat het helemaal geen talent vergt om wél vrienden te hebben. Ik denk dat mensen zonder vrienden en/of andere contacten zwaar in de minderheid zijn. Mensen die geen vrienden hebben lijden volgens mij toch wel bovengemiddeld vaak aan een psychologisch erkende afwijking (asperger etc). Enige dat je kunt doen is denk ik tot de kern komen waarom je in al die jaren basisschool, middelbare school en hoger onderwijs geen blijvende vriendschappen heb overgehouden, en probeer te achterhalen wat voor type mens je blijvend interesseert, en waar je die mensen kunt vinden. Kruip in ieder geval uit die negatieve houding van nu, daar kom je nergens mee.
The Only Thing We Learn From History Is That We Learn Nothing From History - Hagel.
Ja begrijp niet waarom je geen sociale contacten kunt opbouwen. Misschien ben je te negatief en schrikt dat mensen af? Je zou ook kunnen kijken of een fok meet misschien wat voor je is?quote:
[..]
Ik hoef dan ook echt geen 500+ Facebook-"vrienden". Een kleine, hechte club om af en toe wat mee te doen, dat lijkt mij prima. Punt is alleen dat ik die nu NOOIT meer ga vinden. Ik ben 33, geen 16 meer (en toen lukte dat ook al niet
Tof verjaardagsfeest? Nope, jammer joh, er komt toch niemand.
Keertje naar de Zwarte Cross of een hardstyle-festival? Vergeet het maar, die blijft voor eeuwig op je bucket-list staan.
Babyshower (indien je een vrouw bent). Haha, if any!
Oh, dus jij wilt op vakantie met vier maten trekken door de Schotse hooglanden?
De enige plek waar jij zult komen is Mt. Forever Alonegh
Realiseer je even heel goed dat ik (en mensen zoals ik) eerder zullen sterven dan dat dit soort "normale" levensgebeurtenissen voor ons zullen plaatsvinden. Dat maakt mij bij tijd en wijle ontzettend verdrietig en ook wel wat cynisch. Zelfs al zeg jij de dingen met een oprecht goede bedoeling.
En om antwoord te geven op je vraag: ja, ik heb ruim 20 jaar bij dezelfde vereniging gezeten.
Mijn leven bestaat uit werken, sporten, eten, familie-verplichtingen, repeat. En dat maakt mij bang. Bang omdat ik een (weliswaar 20 jaar oudere) collega van mij als een soort voorland zie. Hij hield ontzettend van dezelfde sport als ik en we leken ook wel iets op elkaar in levensstructuur en ritme. Leuke humor, geen onaardige vent om te zien en ook geen overduidelijke sociale handicaps. Alles waarvan jij zou zeggen dat zo iemand "best vrienden moet kunnen maken, want dat vereist geen talent".
Twee jaar geleden kon hij de intense eenzaamheid van zijn bestaan niet meer aan.
Dit is ook zo. Zonder oprechte interesse in een persoon komt die gewilde vriendschap ook niet ver. Tenminste dat zou je dan ook niet moeten willen.quote:
Tsja, de manier hoe je hier reageert naar mensen terwijl het topic nog maar net loopt laat wel zien dat je inderdaad geen fijn persoon bent.
Los van het voorstaande: ik ben het met Yasmin eens dat het helemaal geen talent vergt om wél vrienden te hebben. Ik denk dat mensen zonder vrienden en/of andere contacten zwaar in de minderheid zijn. Mensen die geen vrienden hebben lijden volgens mij toch wel bovengemiddeld vaak aan een psychologisch erkende afwijking (asperger etc). Enige dat je kunt doen is denk ik tot de kern komen waarom je in al die jaren basisschool, middelbare school en hoger onderwijs geen blijvende vriendschappen heb overgehouden, en probeer te achterhalen wat voor type mens je blijvend interesseert, en waar je die mensen kunt vinden. Kruip in ieder geval uit die negatieve houding van nu, daar kom je nergens mee.
Ik heb trouwens ook niet veel vrienden. Zijn op 1 hand te tellen. Omdat ik de meeste mensen niet zo'n interesse heb op die manier.
Dank voor de bevestiging!quote:
Tsja, de manier hoe je hier reageert naar mensen terwijl het topic nog maar net loopt laat wel zien dat je inderdaad geen fijn persoon bent.
Los van het voorstaande: ik ben het met Yasmin eens dat het helemaal geen talent vergt om wél vrienden te hebben. Ik denk dat mensen zonder vrienden en/of andere contacten zwaar in de minderheid zijn. Mensen die geen vrienden hebben lijden volgens mij toch wel bovengemiddeld vaak aan een psychologisch erkende afwijking (asperger etc). Enige dat je kunt doen is denk ik tot de kern komen waarom je in al die jaren basisschool, middelbare school en hoger onderwijs geen blijvende vriendschappen heb overgehouden, en probeer te achterhalen wat voor type mens je blijvend interesseert, en waar je die mensen kunt vinden. Kruip in ieder geval uit die negatieve houding van nu, daar kom je nergens mee.
En serieus. Het is een leugen of ten minste een onwaarheid dat je met een actieve "positieve" houding veel verder komt hierin. Ik heb dat zó lang geprobeerd. Maar ik kan het je niet persoonlijk aanrekenen. Jij zult -net als héél veel mensen- onbewust bekwaam zijn in de sociale aspecten van het leven. Dat is inderdaad erg fijn voor je, maar doe niet of het een prestatie is die je aan je eigen inzet te danken hebt.
Hoezo leugens? Wil jij je tijd doorbrengen dan met iemand die constant negatief is, constant kijkt naar wat andere wel hebben?quote:
[..]
Dank voor de bevestiging!
En serieus. Het zijn leugens. Of onwaarheden. Dat je met een "positieve" houding veel verder komt hierin. Ik reken het je niet persoonlijk aan. Jij zult, net als héél veel mensen onbewust bekwaam zijn in de sociale aspecten van het leven. Dat is inderdaad erg fijn voor je, maar doe niet of het een prestatie is die je aan je eigen inzet te danken hebt.
Zou Sturmic van 15 ook zo zijn geweest denk je? Of die van 20? Of die van 25?quote:
Misschien ben je te negatief en schrikt dat mensen af?
En vanzelfsprekend ben ik in het echte leven niet zo transparant "negatief" als hier.
Ja geen idee natuurlijkquote:
[..]
Zou Sturmic van 15 ook zo zijn geweest denk je? Of die van 20? Of die van 25?
En vanzelfsprekend ben ik in het echte leven niet zo transparant "negatief" als hier.
Misschien ben je van nature een buitenbeentje geweest of had je een houding die misschien wat afwijkend was? Maar het ziet er niet naar uit dat je verstandelijk beperkt bent ofzo Je hebt een goede baan, denk dat je wel een brede algemene kennis hebt. Je bent onafhankelijk maar hier in je posts lees ik wel echt een hele negatieve houding
Ik ben zó moe van het vechten om iets onbereikbaars te halen, dat ik er cynisch van word.quote:
Ja geen idee natuurlijk
Ik word zó verdrietig van mijn verprutste jaren terwijl ik bij god niet weet wat ik anders had moeten doen om wel normaal te zijn/gevonden te worden.
Wat vinden mensen dan zo over het algemeen van jou?quote:
[..]
Ik ben zó moe van het vechten om iets onbereikbaars te halen, dat ik er cynisch van word.
Ik word zó verdrietig van mijn verprutste jaren terwijl ik bij god niet weet wat ik anders had moeten doen om wel normaal te zijn/gevonden te worden.
Ja, ik wel. Iemand met humor, die royaal en loyaal is.quote:
De vraag is eigenlijk zou jij tijd met een Sturmic willen doorbrengen?
Maar het maakt toch niet meer uit, want die iemand is er niet (kunnen we wel constateren).
Maar dank voor je reacties, ik ben op en ga naar bed.
Vind het sneu om te lezen dat je zo verdrietig bent. Denk echt dat hier wel wat aan te doen is maar misschien zou je eerst moeten proberen te richten op een algemeen positiever beeld. Misschien met proffesionele hulp?quote:
[..]
Ja, ik wel. Iemand met humor, die royaal en loyaal is.
Maar het maakt toch niet meer uit, want die iemand is er niet (kunnen we wel constateren).
Maar dank voor je reacties, ik ben op en ga naar bed.
Ik denk echt dat mensen in het eerste contact niet zitten te wachten op een negatief iemand en denk dat je dat dan onbewust toch wel flink uitstraald.
Slaap lekker
Misschien zend je zelf toch (onbewust) bepaalde signalen uit naar anderen die contact niet bevorderen? Hoeveel initiatief neem JIJ ZELF om relaties/vriendschappen aan te gaan? Het is allemaal niet zo zwart wit als je het nu ziet en er is niet collectief afgesproken dat iedereen jou niet interessant genoeg vind. Want dat lijkt je te denken. Naarmate je ouder word, word het allemaal wel wat lastiger, maar zeker niet onmogelijk! Zoveel mensen die op zoek zijn naar nieuwe sociale contacten...ook na hun 30e.
