Donderdag/Vrijdag:Nou donderdag dus aangekomen rond 20:00 uur. Plekje opgezocht en op het gemak een tentje opgezet. Verder eigenlijk enkel bij de tent gehangen die avond. Vrijdagochtend rond 10:00 uur stonden we op het terrein, en eerst rondgelopen op het terrein. De mainstag lag er erg mooi bij moet ik zeggen.
De eerste act die we serieus hebben bekeken was
Frank Carter & The Rattlesnakes. Leuk sfeertje om mee te beginnen, alleen jammer dat hij snel alle punk clichés achter elkaar ging doen. Dat maakt de show wat nep helaas. Ook vond ik de female mosh pit een beetje populistisch geneuzel. Na die show hebben we op een afstand gekeken naar
Ronnie Flex, niet echt geheel mijn ding maar heel veel alternatieven waren er ook niet. Niet dat het een slecht optreden was, maar mijn ding gaat nooit worden. Dus vooralsnog had ik de vrijdag een stroeve start.
Gelukkig kwam daar verandering in bij een van de hoogtepunten
Low. Van eerste tot laatste minuut echt genoten van de set. Heerlijk intiem, en hun meest recente nummres pakte live stukken beter uit dan ik had verwacht. Hoogtepuntje dus! Daarna halverwege aangesloten bij
Matt Corby|, heel vervelend praat publiek tijdens de show, ook vond ik het geluid op de main niet echt top (zeker niet van een afstandje), maar wat ik hoorde vond ik ook niet bijster interessant. Dus op tijd weer vertrokken naar
Neneh Cherry in de Teddy Wedder (duurde trouwens erg lang voordat ik de namen goed had zitten in mijn hoofd
). Kwalitatief gezien een erg goede show, niet altijd mijn ding, maar toch wel een ruime voldoende gehaald wat mij betreft.
De volgende act was eigenlijk de reden dat ik een kaartje kocht voor DTRH dit jaar,
dEUS plays Ideal Crash. Een van mijn favoriete bands die een van mijn favoriete albums integraal komt spelen? Kan het nog mooier? Nou ten eerste was het best een lange wacht, gezien ze later begonnen dan de bedoeling was. En het geluid was echt extreem slecht bij dit optreden. Pas halverwege de set begon het pas beter te klinken. Maar op dat moment werd het wel genieten hoor. Instant Street blijft een geweldige track, en zou natuurlijk de afsluiter van de ideale dEUS set zijn. Maar ik was wel perplex dat ze op een gegeven moment hun integrale set afkapte, om vervolgens Quatre Mains te doen (geen fan van dit nummer) en daarna Roses (dat is dan weer een erg toffe plaat). Anyway, al deze factoren bij elkaar brak de set toch echt op, en kan ik daarom maar een heel kleine voldoende geven, maar ik had er zoveel meer van verwacht.
Daarna aangeschoven bij
Rolling Blackouts Coastel Fever, Ik had ze al eerder gezien op Lowlands vorig jaar. Maar nu maakte ze meer impact op me, de band heeft zich positief ontwikkeld en ik moet meer naar deze band gaan luisteren. Want een hoop toffe nummers kende ik simpel weg niet. Bij vlagen ging het echt goed los in de tent, dit had ik wel even nodig. Daarna even een hapje gegeten en op een afstand naar
De Staat gekeken. Been there, done that.. maar goed prima moment om even de beentjes te laten rusten.
En we gingen weer door naar
Grace Jones, die echt een geweldige optreden gaf. Ze nam helaas de tijden niet al te serieus, en dat is een minpuntje.. maar verder was een achtbaan van kunstzinnige muziek met catchy nummers en covers de gehele set door. Geen enkele seconde verveeld, hoogtepunt van de dag samen met Low.
Daarna was het de beurt aan
Editors. Ik ga geen verhaal vuil maken aan hoe vaak ze de laatste jaren in NL hebben gestaan. Vroeger vond ik deze band echt tof, maar ben er al een tijdje op uitgeken. Zo voelde de show ook wel, leuk om die oude hitjes weer te horen maar alles na The Weight of Your Love doet me erg weinig. Een jaren lange break zal deze band misschien goed doen.
In de nacht nog een beetje rondgedanst in de Fuzzy Lop, maar echt noemenswaardig was het ook niet.
ZaterdagWederom lekker op tijd naar het terrein gegaan. De eerste act was
Ry X, de derde keer dat ik hem nu zag, en ik blijf sympathie houden voor deze act. Altijd heerlijk om te openen op een dag, daarvoor is het de ideale muziek (moet ook niet veel later op de dag staan). Leuk om je dag mee af te trappen in ieder geval
Daarna hoefde we niks te zien, dus lekker een mooi zit plekje opgezocht, en gewoon even lekker rondgehangen met wat eten en drinken erbij. We zijn uiteindelijk aangesloten bij
Maribou State. Leuke set, kwam soms een beetje moeilijk op gang, maar als het doorkwam was het wel snel goed. Prima vermaakt, maar ook niet meer dan dat. Wederom hadden we niet echt iets wat we per direct moesten bekijken. Dus voor het gemak maar gaan kijken naar
Lewis Capaldi. Wederom veel gekibbel om me heen, maar het klonk wel ok-ish wat ik er van hoorde. Blijkbaar is hij in de UK behoorlijk aan de weg aan het timmeren, maar voor mij is wel een van de zovelen.
Op tijd vertrokken naar Kamasi Washington. Het was erg druk naar mijn beleving, maar echt genoten weer van deze set. Ik ben niet echt een pure jazz liefhebber, maar Kamasi kan me makkelijk een uur boeien. Wel vond ik het geluid weer erg matig bij vlagen.
Nu was het de beurt aan onze zuiderburen
Balthazar, ook al vaker gezien natuurlijk, het was vooralsnog de dag van herhalingen voor mij. Maar ik kan de band live altijd prima hebben, lekker zeik en zeik nat geregend tijdens de set, maar het mocht de pret niet drukken. Wel jammer dat ze gelijk al waren gestart met Blood Like Wine en ik miste nog een aantal oude andere klassiekertjes. Maar alsnog een ruime voldoende, konden met gemak die mainstage aan, iets waar het bij veel acts aan schort dit weekend op de main.
En toen was het tijd voor
Slowthai, ik wilde zelf iets liever naar Ólafur Arnalds, maar goed had geen zin om in mijn eentje op pad te gaan. Thuis op album kon ik er niet hele veel mee, maar live bracht het echt wel een dosis energie met zich mee. De gehele toko ging behoorlijk los, leuk om eens meegepakt te hebben. Hierna hebben we onze weg vervolgd naar
The Roots, had ze ooit 1x eerder gezien en dat was op Lowlands 2011. Toen vond ik ze erg tof naar mijn herinnering. Maar deze editie deed me wat minder. Ik ben niet echt bekend met hun gehele repertoire, en dan doen ze The Seed niet eens. Na Slowthai was dit best een oude lullen show om eerlijk te zijn. Terwijl het kwalitatief niet super slecht, maar het miste wel wat.
Daarna weer even een uurtje tijd genomen om te rusten, wat te eten en te drinken. Al was het op dat moment erg druk, maar toch een plekje kunnen vinden gelukkig. Een mooi plekje gevonden bij
Vampire Weekend die een erg vermakelijke en vrolijke show weggaven. Die energie was eigenlijk wel nodig op dat moment, leuke setlist klein beetje jammer dat ze Holiday ook niet speelde, maar vooralsnog een erg enthousiaste set. Ruime voldoende.
Reden 2 (misschien wel reden 1) dat ik naar DTRH ging was Thom Yorke. Had de beste man nog nooit solo aan het werk gezien. En o mijn god wat was het een enorme toffe set. De Anima nummers klonken zo vet live, en hoe Thom op kan gaan in zijn eigen muziek is een lust voor het oog. En dan nog wat Atoms For Peace werk wat ik niet had verwacht, je kon me op dat moment echt opvegen. Fantastische show, de man blijft een legende.
Na Vampire Weekend en Thom Yorke had ik de positieve mood wel te pakken (die flow die ik de dag ervoor toch wel miste), en dan krijg je nog eens
Underworld voor je kiezen. Mogelijk een uitgekauwde naam, maar live kan ik er nog altijd enorm van genieten. Born Slippy blijft een meesterwerkje, maar ze hebben nog zoveel meer toffe nummers. Lowlands, had dit toch geboekt ipv fucking De Staat.
Snachts niet zo heel veel meer gedaan, vooral gechilled en eventjes gekeken bij Flonti Stacks & Friends en de Fuzzy Lop, maar nee het zijn geen Lowlands nachten wat mij betreft.
Zondag:
Auw spierpijn. Maar goed, de laatste dag en na de goede slot van zaterdag vol met goede moed weer op tijd naar het festival terrein gegaan. Weer even gekeken bij
Ry X en Silent State. Klonk wel weer goed, maar naar een kwartiertje hielden we het weer voor gezien. De eerste band die ik volledig zag was
Parcels, de rest van de groep was nog aan het chillen maar ik wilde ze toch even zien. Interessant werd het echter niet, beetje goedkoop optreden met alle clichés er bij inbegrepen.
Dus de rest van de groep terug opgezocht en doorgegaan naar
LP. En mijn god zeg wat was dit kut, een grote cover show met de meest grote cliché nummers aller tijden. Het enige positieve aan deze show is dat ze Seven Nation Army niet coverde, want wat was dit verdomme kut. Terwijl in mijn achterhoofd ik ooit een nummer van ze best leuk vond. Dit was wel de slechtste act van DTRH.
Amber Arcades stond daarna klaar met strijkers in de Fuzzy. En dat was echt wel een verrijking van de act. Heerlijk weg kunnen dromen bij deze set, en verademing na het werk van LP daarvoor. Daarna heel kleine stukje
Khruangbin meegepakt. Klonk aardig en ok, maar had niet de impact op me net als vorig jaar op BKS.
Donny Benét stond vervolgens op de planken en dat was leuk om mee te pakken. Zo nu en dan best een groot feestje in de Fuzzy, maar bij vlagen werd het ook wel wat langdradig. Maar als nog een ruime voldoende.
We hadden geen zin om naar het dames voetbal te kijken in de tent. Dus lekker gaan zitten en klein beetje op de telefoon proberen mee te kijken, maar het was snel duidelijk dat het hem niet ging worden. In ieder geval zijn we op tijd richting
Rosalía gegaan. En ik vond het echt een fantastisch optreden. Barefoot in The Park
. Maar ook de commercieele nummers vond ik stuk voor stuk gewoon erg vermakelijk klinken. Soms iets wat poppy maar bleef kwalitatief uitstekend staan.
Hierna was het weer de beurt aan
Foals om op de planken te staan. Had ze al een poosje niet meer gezien (vorige keer op Lowlands overgeslagen), dus ik had er opzich best wel weer zin in. En uiteindelijk kwam heel de set prima tot zijn recht. Een hitjes show maar dat was ook wel prima, en ze deden Spanish Sahara wat hun beste plaat gewoon blijft
. Leuk om ze weer een keer gezien te hebben.
En nu was het de beurt aan
Robyn. Nog niet eerder gezien maar redelijk vaak op plaat beluisterd. Live stond het als een huis, ze heeft een erg fijne stem, maar ook de beats zijn gewoon erg goed geproduceerd en dansbaar. Er zit gewoon niet zo'n plastiek laag overheen als de meeste pop acts ala CHVRCHES of Carly Rae Jepsen. Nee prima genoten van deze show.
Vervolgens afgesloten met
Janelle Monáe . Het was niet super druk, en het publiek was behoorlijk uitgeblust. Wederom erg veel gepraat, wat soms voor irritaties zorgde. Maar goed, Janelle vond ik in principe een goed optreden weggeven, maar haar muziek is gewoon niet helemaal mijn ding. Ik zal het niet heel snel thuis opzetten, en waar vele haar headliner waardig vinden, maar ze kan wat mij betreft niet een heel veld inpakken. Zeker na Robyn en Foals vond ik het een beetje een matige afsluiter, al zal dat mogelijk meer aan mij liggen dan aan Janelle, want met het optreden zelf was niet echt veel mis. Daarna nog heel even gechilled, maar snachts stond er niets spannends meer.
Conclusie: Hoewel het niet eerlijk is om vergelijkingen te trekken ga ik het toch even doen, de vergelijking met BKS maken (gezien dit mijn eerste DTRH was). Ook DTRH heeft een prachtige festival side betere aankleding dat Best Kept Secret.
Muzikaal gezien vind ik BKS een iets constanter niveau hebben dan DTRH. Maar de piek momenten van DTRH zijn duidelijk weer wel hoger dan op BKS. Het geluid vond ik bij vlagen erg slecht op Down The Rabbit Hole, iets waar ik weinig eerder over heb gehoord? Ook het publiek is wat anders dan op BKS, hier is het "feestgehalte" publiek stukken hoger. Want soms vervelend kan zijn (veel gelul tijdens de shows door), maar zoals eerder gezegd als ze gaan feesten dan doen ze het goed ook. Ik weet niet of ik heel snel DTRH nog eens doe, dat zal afhankelijk zijn van de line-up gok ik. Kwa festival vind ik Lowlands stukken prettiger dan DTRH, dus het is voor mij nog geen vervanger daarvoor.