[Vraag wat je wil] Aan een uitvaartbegeleider

quote:

Op woensdag 26 juni 2019 23:23 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik volg dit topic met heel veel interesse. Ik ben zelf bang voor de dood, maar tegelijkertijd fascineert het me enorm. Zou ergens wel soortgelijk werk willen doen, met name de laatste verzorging en de opbaring oid. Omdat ik me kan voorstellen dat familieleden dit ‘eng’ vinden oid.
Anderzijds ben ik een heel emotioneel persoontje dus durf dat niet aan

Jouw werk is wel dankbaar werk. Je komt heel fijn over.

Twee maanden geleden overleed mijn schoonmoeder dmv euthanasie. Dat was naar om te zien. Die dag heb ik gekeken naar de laatste verzorging, de rouwkaart in orde gemaakt en bij de drukker afgegeven (ben grafisch vormgever) en toen ik terug kwam van de drukkerij was de kist net gearriveerd.
Ik was, samen met de uitvaartbegeleidster en twee heren, alleen in de woonkamer waar m’n schoonmoeder aangekleed en wel op bed lag. Ze zou de kist ingelegd worden en een van de heren waarschuwde me dat dit niet zo’n fijn gezicht zou zijn.
Ik ben juist verder de woonkamer ingestapt om te helpen. Was zo gek, ik mocht haar hoofd optillen. Ze was nog warm. En zo legden we haar in de kist. Was voor mij heel waardevol om te kunnen helpen.

Er wordt bij het overtillen na euthanasie idd extra gewaarschuwd omdat iemand door de spierverslappers die mensen krijgen als onderdeel van de euthanasie nog slapper zijn dan normaal. De rigor mortis treedt dan veel later in.

quote:

Ze had kanker in de lever en was heel geel. Twee dagen erna was ze echt grauw-grijs. Haar mond leek ook anders te staan dan op de dag na haar overlijden. Kan dat of lijkt dat maar zo?

Dat van die mond kan wel, want ook die spieren verstijven veel later dan normaliter onder invloed van de spierverslappers en dan kan het zijn dat de mond toch nog anders gaat staan. En daarnaast droogt alles toch ook een beetje in na een paar dagen.

Hoe de kleur alsnog zo bij kan trekken weet ik eigenlijk niet. Het zal ook iets te maken hebben met dat bloed naar de lager gelegen delen trekt, dus zeg maar de nek en het achterhoofd en dan zal de gele kleur wellicht mee-verdwijnen.

quote:

Alle kleinkinderen (waaronder mijn twee dochters) zijn elke dag bij haar geweest en hebben de kist volgetekend en beschreven. Ik denk dat het hen heeft geholpen met de weg naar het echte afscheid.

quote:

Wat is voor jou echt de reden geweest om te zeggen: ja, dit ga ik als beroep doen! En hoe ga je nu met al die emoties van anderen om? Hoe sluit je je daarvoor af, dat dat hun verdriet is en niet het jouwe?

Ik kan dat eerste niet echt duidelijk verwoorden, ik wist gewoon dat ik dit heel graag wilde doen en toen ik uiteindelijk de stap zette klopte het ook meteen. De eerste uitvaart was een kerkelijke, dan heb je voornamelijk de taak de logistiek te regelen etc. en was ik vooral heel erg nerveus, de tweede uitvaart was een crematie in het crematorium op de begraafplaats waar ik als kind tegenover gewoond heb. Die begraafplaats ligt op een dijk en toen ik daar bovenaan de dijk de rouwauto aan het opwachten was en even naar beneden naar mijn vroegere huis keek gaf me dat wel echt een beetje een wauw gevoel: eindelijk!
Tijdens dat afscheid leidde ik de plechtigheid en kon daar ook wat eigen woorden aan toevoegen, dan kan je ook iets teruggeven van het intensieve contact dat je in de dagen ervoor met de familie hebt. Een persoonlijk detail aanhalen, een anekdote etc.

Later die week zei ik tegen mijn man: ja, nu weet ik het ook echt zeker, dit wil ik en dit kan ik. Ik heb me zelden meer ergens op mijn plek gevoeld dan terwijl ik aan het werk was de afgelopen weken!

En het verdriet... Het is soms echt wel aangrijpend om te zien, het verdriet van de familie, en dat raakt me ook echt, maar de persoon waar ze om rouwen ken ik niet en henzelf natuurlijk ook niet echt. En dat maakt dat ik in ieder geval niet zelf enorm verdrietig wordt.
Laatst had ik wel een weduwe en daar kwam ik op dag 3 en daar voelde ik zo ontzettend goed haar verdriet en hoe rot ze zich voelde... echt heel moeilijk om te zien, want ik kan dan echt heel weinig doen. Op zulke moment vind ik dat een goede vriendin of een familielid de aangewezen persoon is om te troosten. Niet dat ik dan weg loop hoor, natuurlijk niet, maar ik voelde ook kribbigheid naar mij, en dat snap ik heel erg, ik vertegenwoordig op dat moment dat wat ze echt niet wil, ik ben daar alleen maar omdat haar man dood is, dus het liefst wil je mij dan soms even niet zien.

En gisterenavond werd ik gebeld door de weduwe van een meneer die ik recent heb gedaan, zo'n lieve vrouw, ze woont dichtbij en ik had gezegd dat ik snel even bij haar langs zou komen, maar ze was er steeds niet. Ze vroeg me gisteren om de nota 'want jij moet toch ook eten meisje' en vertelde me toen huilend dat ze het zo moeilijk heeft... Dat raakt me dan wel hoor en het liefst ging ik er meteen heen maar dat ging logistiek niet. En ik weet ook dat ik daar mee uit moet kijken want ik kan niet voor iedereen uiteindelijk na de uitvaart ook nog zorgen, maar met de een heb je iets meer dan met de ander.
Ik ga nu straks even bij haar langs, kopje thee drinken, even haar verhaal horen...

[ Bericht 1% gewijzigd door VraagWatJeWil op 27-06-2019 09:10:11 ]

Tx allen!

Weet je wat het is, je bent daar een volle week, elke dag, mensen vertellen in hun verdriet en kwetsbaarheid dingen aan je die ze eigenlijk nooit aan mensen vertellen en dan ineens van de ene op de andere dag houdt dat ook weer op. Dat voelt voor mij soms niet goed, bijna een soort van 'nou eh... het was leuk, maar ik heb mijn werk gedaan, ik krijg straks mijn geld,
doei he!' Dat kan ik niet, zo zit ik niet in elkaar.

Aan de andere kant, als ik bij iedereen langs zou moeten blijven gaan kan ik mijn werk niet meer doen zeg maar.

Overigens, mocht iemand naar aanleiding van dit topic eens persoonlijk met mij van gedachten willen wisselen over wat kan en mag en moet etc., het is geen geheim wie ik ben, maar ik wil mijn username niet ook zomaar hier in plempen, dan wordt het koppelen wellicht heel makkelijk.
Als je er viavia niet zelf achter komt mag je, wat mij betreft, ook even een dm-etje doen naar Bosbeetle en ik vind het dan prima als hij het vertelt.

(Dit heb ik hem nog niet gevraagd, maar dat ga ik nu meteen doen. )

quote:

Op dinsdag 25 juni 2019 01:24 schreef Bracha020 het volgende:
Wat mag er in Nederland wel en niet mee de grond in met de overledenen?

Kijk wat er nu net bij mij op fb voorbij komt:
https://www.rememberme.nl(...)p_yrOa8ass8CpuuQkvNk

Da's meer dan ik wist.

Officieel blijkbaar niet, maar reken maar dat er heel veel riemen mee gaan.
Schoenen niet vaak, want die zorgen er vaak voor dat voeten boven de rand van een kist uitsteken waardoor de deksel er niet meer op kan.

quote:

Op donderdag 27 juni 2019 22:14 schreef Cue_ het volgende:
Zijn die kisten dan zo minimaal gemaakt dat het allemaal net past?

Bedoel.. Moet je je schoenmaat opgeven om de hoogte van de kist te bepalen?

Nee, dat laatste niet, maar echt diep zijn ze ook niet, dan ligt iemand bijna in een badkuip.
Voeten kan je wel een beetje schuin opzij leggen hoor, dan past het vaak wel, maar over het algemeen gaan de meeste mensen zonder schoenen. Ik gok dat dat misschien wel te maken heeft met dat het idd beter is om niet al te veel onnatuurlijk materiaal in de grond te stoppen en dat het een beetje gewoonte is geworden. Maar als iemand het echt heel graag wil dan wordt er meestal geen nee gezegd.

quote:

Op donderdag 27 juni 2019 22:24 schreef AgnesGru het volgende:

[..]

Oh goede!
Aanvullend; in hoeverre is de kist op maat? Iemand van bijna 2 meter en 140 kilo zou een andere maat hebben dan iemand van 1.70 60 of 120 kilo toch? En als iemand heel zwaar is, is deze toch (bijna) niet te tillen?

En ben wel benieuwd in welke regio je werkt.

Je kan kisten inderdaad verlengen, de standaard maat is rond de 1.95m lang, als je veel gaat verlengen worden de kisten ook iets wijder en hoger, anders gaat het heel erg uitverhouding lopen.

Als iemand heel zwaar is wordt het idd heel lastig met tillen, dan zul je echt voor 8 dragers moeten zorgen. En als het echt te zwaar is zul je het met andere middelen moeten doen, maar dat heb ik nog niet meegemaakt.

quote:

Op donderdag 27 juni 2019 23:14 schreef Kamelenteen het volgende:
Ik zit me nu te bedenken. Lijkt me wel tof dat als ik doodga, dat ik als ware ik een mummy de crematie oven in ga. Paar pleuro aan goedkope doek van de markt, met een kek motiefje ofzo. Kunnen mn nabestaanden weer 500 euro meer uitgeven aan dr feestje en het feit dat de erfenis binnen is

@:VWJW
Heb jij weleens vreemde verzoeken binnengehad, of weet van collega's dat ze die binnen hebben gerkegen waarvan je dacht WTF!? of zijn er dingen die je zou weigeren?

Je mag in doeken begraven of gecremeerd worden, maar er al bij een crematie dan sowieso wel een 'invoerplank' bij moeten, want anders lukt het gewoon niet om een lichaam helemaal de oven in te krijgen. Heel plastisch gezegd. En een crematorium zal het van te voren willen weten en in sommige gevallen leggen ze dan een heel nat laken over je heen omdat er anders kans is dat die hele doek in een keer in de fik vliegt voordat jij helemaal tot aan je voeten in de oven bent en dat kan levensgevaarlijk zijn voor de ovenist.

Het vreemdste wat ik ooit gehoord heb is dat iemand inderdaad zand in de aula wilde laten storten om een strand na te bootsen. Daar wilde het crematorium toen niet aan mee werken.
Ikzelf heb nog geen gekke verzoeken gehad. De wel gekke verzoeken zijn natuurlijk dingen die de kranten halen, maar de meeste mensen willen gewoon in alle rust afscheid nemen van hun dierbare zonder allerlei poespas erbij.
Of er dingen zijn waar ik niet aan mee zou werken? Vast wel, maar ik kan nu zo gauw even niks verzinnen. Ja, ik kan wel allerlei extreme dingen verzinnen als olifanten, tijgers etc. etc.

Er is tegenwoordig een stroming die heel erg tegen het oplaten van ballonnen is en ik heb er zelf ook een gruwelijke hekel aan dus ik zou daarvoor wel proberen een alternatief te verzinnen als men dat graag wil, belleblaas of biologisch afbreekbare ballonnen oid.