quote:
quote:
Het heet officieel een ‘gloednieuwe vooravond’, maar kijken naar SBS 6 voelde gisteren eerder als een retourtje naar 1999. Man bijt hond én Lingo, dat is terug naar de tijd dat er amper mobiele telefoons waren, laat staan Twitter en smartphones. Dat Henny Huisman nog een kijkcijferkanon was in plaats van de Malle Pietje van Hilversum.
Over Man bijt hond kan ik kort zijn. Het was Man bijt hond. Punt. Zelfde vormgeving, zelfde onderdelen zoals de Babbelbox waarin iemand zijn ex-vrouw ‘de tyfus’ wenste. En zelfs dezelfde gezichten als toen, zoals keuterboer Jan Stam, paradijsvogel onder de paradijsvogels waar de rubriek patent op had. Dat is misschien ook wel logisch, want het programma wordt gemaakt door hetzelfde team als voorheen, inclusief de overbekende voice-over.
Maar blijkbaar zaten ze op de eerste uitzenddag meteen met een gebrek aan inspiratie. Of was er geen actueel Man bijt hond-waardig nieuws. Want de opening was een item over een dierenfluisteraar, afkomstig uit een proefaflevering van vorige week. Daar had geen haan naar gekraaid, ik al helemaal niet, ware het niet dat juist die gisteren uitgebreid aan bod kwam in een achter-de-schermen-reportage in De Volkskrant. Toch jammer. En toen moest het ellenlange reclameblok nog komen, een cultuurschok voor de doorgewinterde Man bijt hond-fan. Als buitenstaander vraag je je af: kwam er nou geen enkele dikbetaalde Talpa-kracht op het idee om de commercialbreak de eerste uitzendingen wat korter te houden zodat de kijker rustig kan wennen?
Maar belangrijker is de vraag: zitten we hier als tv-kijkers nog op te wachten? Eén keer Man bijt hond is nostalgie, twee keer gaat ook nog. Maar houdt dit stand als De Wereld Draait Door volgende week weer losbarst? Ik vraag het me af. De kans lijkt me aanzienlijker dat het programma hofleverancier wordt van filmpjes met buitenissige landgenoten die het goed doen op internet. Maar ik laat me graag verrassen.
Over Lingo, dat na Man bijt hond volgde, kan ik nog korter zijn. Ballen met letters in plaats van cijfers, een potpourri van 5, 6 en 7 letterwoorden, warrige spelregels, kandidaten die van een castingbureau leken te komen en Jan Versteegh die articuleerde alsof hij tegen zijn dove hoogbejaarde buurvrouw sprak – dan ga je als kijker gillen om Lucille Werner.
De conclusie op basis van één avond Man bijt hond en Lingo is dan ook: als je de kijker terugstuurt naar 1999, zorg dan alle details kloppen. Of verzin anders gewoon iets nieuws.