Jos Brech keert terug naar BrunssummerheideDinsdag staat verdachte Jos Brech samen met de familie van de dood gevonden Nicky Verstappen op de Brunssummerheide voor een speciaal rechtbankbezoek. Met zijn advocaat, het Openbaar Ministerie en de rechters wordt gekeken hoe het daar moet zijn geweest, in de laatste momenten van Nicky’s leven in augustus 1998. Dit is wat ze zullen zien.
Verdriet is aan een boom gespijkerd, op de Brunssummerheide. Hier lieten de opa en oma van Nicky Verstappen boodschappen achter op witte bordjes die hangen aan een stam, op de plek waar hun kleinkind 21 jaar geleden dood werd gevonden. ‘Geen kind is zo aanwezig als een kind dat wordt gemist’, schreven ze op. En die harde werkelijkheid: ‘Nog steeds niets’. Jaartallen, maanden en dagen staan erbij. De tijd zonder Nicky, de tijd zonder antwoorden.
Die vreet ook aan zijn ouders, die dinsdag terugkeren naar de Brunssummerheide voor een nieuw hoofdstuk in de rechtszaak tegen Jos Brech. Een bezoek aan de heide, een zogenoemde schouw, moet de rechters meer gevoel geven bij de afstanden die in het onderzoeksdossier worden genoemd. Twee officieren zullen alle plekken aanwijzen: de tent waar Nicky voor het laatst werd gezien, het perceel met de dennenbomen waar hij verderop werd gevonden en de routes die deze twee plekken aan elkaar verbinden.
In het weidse natuurgebied zullen ze zien dat de afstanden groot zijn. Zo ligt er meer dan een kilometer tussen de tent van Nicky en zijn vrienden en de plek waar hij een dag later dood gevonden werd. Hemelsbreed is het korter, maar die route is moeilijk begaanbaar. Om zulke feiten zal het gaan bij het rechtbankbezoek aan de heide. Niet om al die emoties, ook al moeten ze straks voelbaar zijn.
Jos Brech fietste volgens eigen zeggen voor Scouting-post door de Brunssummerheide.
Hier zochten de ouders met een steeds groter wordende groep mensen naar hun zoon, terwijl ze al hadden gevoeld dat het helemaal fout was. Hun bang aangelegde Nicky zou nooit zelf weglopen, in het donker. Hier brachten Nicky’s vriendjes nog een laatste, bizarre en angstige nacht door in de tent waaruit hun vriendje was verdwenen, terwijl zijn naam werd omgeroepen op de heide.
En straks staan de direct betrokkenen hier ook met de man die verantwoordelijk wordt gehouden voor al dat leed: Jos Brech.
Oud-politieman Peters weet precies wat zij dan zullen zien, op de schouw waarbij pers wordt geweerd. Hij kent dit gebied op zijn duimpje, werd er vlakbij geboren, woont nu iets verderop. Op de Brunssummerheide liep Peters zijn hardloopronde. Soms kampeerde hij, net als Nicky had gedaan op de Heikop, met de scouting waar hij lid van was. Het was in die laatste functie dat Peters betrokken raakte bij de zaak-Brech. Van een politiecollega kreeg hij als scoutinglid informeel informatie toegespeeld over het pedofiele verleden van jeugdleider Brech. Peters sprak hem daarop aan, eiste zijn vertrek en werd zo een van de weinigen aan wie Brech toegaf: ik val op jonge jongens.
Die bekentenis kwam vanzelf, anders dan de verklaringen die Peters als politieman vaak afdwong bij verdachten. ,,Die zwegen in het begin allemaal. Dan ging ik aan hun stoelpoten zagen, zo noemde ik dat.’’ Hij zorgde dat de verdachten tegenover hem gingen nadenken, totdat ze beseften: ik kan maar beter praten. Meestal werkte het als hij de vergelijking maakte met een jongetje dat bij het stelen van een snoepje werd betrapt door zijn moeder: ,,Wie krijgt de hoogste straf, vroeg ik de verdachte dan: het jongetje dat zijn mond houdt, of het jongetje dat zegt dat hij spijt heeft?’’
Brech blijkt daar niet vatbaar voor. ,,Zijn zwijgen is anders. In de stilte heeft hij veiligheid gevonden, een pantser.’’ Sinds de voormalig scoutingleider vorig jaar augustus in beeld kwam als verdachte in de zaak-Nicky, volgt Peters de ontwikkelingen op de voet. Pas nog, in de rechtbank, hoorde hij hoe Brech zei ‘zijn troefkaarten liever tegen de borst te houden’. ,,Als hij praat, kan hij op leugens betrapt worden. Als hij zwijgt niet.’’
In juni bleek dat Brech verklaring op papier heeft, maar deze nog niet wil geven.
Lastige routeDat betekent ook dat de dood van Nicky weleens voor altijd raadselachtig kan blijven. Juist hier, op de Brunssummerheide, kan Peters laten zien waarom. Hij keert zijn rug naar de bomen, de plek waar Nicky’s tent stond. Daar is het bijna alsof de tijd heeft stilgestaan, sinds hier een lugubere foto werd gemaakt van Nicky’s groene onderkomen, afgezet met een politielint. Daar rechts zijn de bomen die om elkaar heen kronkelen. Links die andere, met drie staken. Een ervan ontbreekt inmiddels: soms gaat het leven verder zonder iets wat er als vanzelfsprekend bij hoorde.
Nu wijst Peters over de Heikop. ,,De kortste weg naar het dennenperceel van toen, waar kerstbomen werden geteeld, leidt steil naar beneden.’’ Het is een zandpaadje, tussen de bomen en de hei door. Als Peters daar even later over loopt, valt de helling hem zwaar. Goed, hij heeft twee nieuwe knieën gekregen. ,,Maar het is geen gemakkelijke weg om af te leggen, zeker als je een kind mee moet nemen.’’
Tent waarin Nicky Verstappen verbleef met op camping
Homo-ontmoetingsplaatsEen andere route is eenvoudiger te bewandelen, maar langer, loopt in een bocht langs de rand van de hei. Peters wijst, terwijl hij voortstapt. ,,Kijk, dit pad leidt langs de openbare weg. Wie hier loopt, kan niet zo maar wegduiken.’’ De zandweg is ruim, het asfalt waarin die overgaat is breed – nu brokkelig, maar toen als nieuw. ,,’s Nachts is er weinig verkeer, maar je komt hier langs de homo-ontmoetingsplaats.’’ Die laat ook vandaag zien dat vreemde confrontaties altijd op de loer liggen.
Een oudere heer parkeert zijn auto en struint tussen de brandnetels de bosjes in. Even later volgt een fietser van middelbare leeftijd, met zijn gestreken ruitjesoverhemd met korte mouwen. Hup, daar verdwijnen zijn fietstassen tussen de bosjes. ,,Dit noemden we het tissueparadijs’’, zegt Peters als hij hier langs loopt. ,,Overal lagen zakdoekjes, van mannen die hier elkaar ontmoeten.’’
Via welke weg kwam Nicky zo veel verderop op het dennenperceel terecht?
Verklaring is nodig
Papieren zakdoekjes op de homo-ontmoetingsplaats
Ging Brech hier op zoek naar de mannenliefde, ter vervanging van zijn voorkeur voor kinderen? Ontmoette hij zo op één of andere manier Nicky? Peters kan zich niet voorstellen dat het jongetje dat bang was in het donker zelf het zomerkamp verliet. Maar wat is er dan gebeurd? En via welke weg kwam Nicky zo veel verderop op het dennenperceel terecht, waar zijn lichaam in eenzaamheid werd achtergelaten? ,,Om die vragen te beantwoorden is de verklaring van een verdachte nodig. Want er is geen logisch verhaal te bedenken, niet om de ontmoeting te verklaren of de plek waar Nicky uiteindelijk is gevonden.’’
Het relaas van Brech ontbreekt tot nu toe. Soms kan Peters niet geloven wat Brechs advocaat Gerald Roethof daartegenover zet. Het gehamer op de noodzaak van extra onderzoek omdat een tissue in de buurt van het dennenbos is gevonden bijvoorbeeld, vindt hij belachelijk. Hiermee zou hij bijvoorbeeld de mogelijkheid van andere betrokkenen suggereren. ,,Je struikelde hier over die dingen, dat zegt niets.’’ Ook nu liggen er meerdere door het bos verspreid.
DNAEn dan het verhaal dat het dna van Brech op Nicky’s onderbroek en pyjamabroek terecht zou zijn gekomen, simpelweg omdat Brech hier ook op de heide kwam. Roethof suggereert dat die sporen wellicht afkomstig zijn van het zwetende lijf van Brech, die hier rondfietste na de dood van Nicky. Al heen en weer trappend viel hij op bij een marechaussee, die Brech rond de vindplek van Nicky nog staande hield en te horen kreeg dat hij scoutingfolders bezorgde, in het holst van de nacht.
Niet ver van de plek waar dat gesprek plaatsvond, zet Peters nu tientallen stappen van de weg, het gras in, naar de precieze plek waar Nicky’s lichaam werd gevonden. 50 meter van het pad is een hele afstand, wijst hij. ,,Denk je nu echt dat het dna zich zo verspreidde, dat het helemaal hier op de onderbroek van Nicky terechtkwam?’’ Hij doet niet eens moeite zijn eigen vraag te beantwoorden, zo voor de hand liggend vindt Peters het: ,,Natuurlijk niet.’’
Monument voor Nicky
Onvoorwaardelijke liefde voor NickyEven denkt hij niet meer in scenario’s, aan slimme vragen, of aan de zaken die hij zelf op de Brunssummerheide trachtte op te lossen – zijn werkgebied lag aan de andere kant. De onopgeloste moord op de getrouwde groenteman die hier seks had met mannen verdwijnt naar de achtergrond, net als de zaak van de vermiste prostituee – ‘nooit opgelost’. Peters staat stil bij de familie van Nicky, de moeder en vader, zijn zus: ,,De moeder zei, toen ze hoorde dat de verdachte een vreemde was, dat het ergste was gebeurd. Nicky moet nog banger zijn geweest, zei ze. Dat is met niets te verzachten, wat er nu ook nog gebeurt.’’
De dennenbomen waartussen Nicky lag, zijn inmiddels verdwenen. De afscheiding van prikkeldraad van vroeger staat er nog, maar schermt nu loofbomen af. Een vogel fluit. Even is het stil. Op de plek waar de hoop werd weggeslagen, weerklinkt de wanhoop die achterbleef bij het monument, net als de onvoorwaardelijke liefde voor hun zoon, kleinzoon, broer en vriend, een jongetje van 11. ‘Levenloos gevonden, hoe kan dat bestaan? Als ze kon spreken vertelde het ons de maan’, staat in het marmer gebeiteld.
https://www.ad.nl/binnenl(...)ummerheide~a75dc0ac/Weer een actie dus om Jos B te laten bekennen en onder druk te zetten
Als je voldoende bewijs hebt hoeft dat dus niet, dit toont de zwakte van het OM aan