[Etappe 21] Verona - Verona (ITT) #3

quote:

Tappa 21: Verona - Verona, 17 km (ITT)

De laatste rit in lijn van deze Giro moest en zou spektakel brengen. De jongens die in staat waren om een stream van de RAI op te zoeken zagen in ieder geval tijdens het begin van de rit talloze aanvalspogingen. In aanloop naar de eerste klim van de dag, de Cima Campo, probeerden veel renners weg te komen. Na al die schermutselingen zagen we op de klim zelf een grote groep wegrijden met daarin onder meer Zakarin, Bilbao, Caruso en natuurlijk ook Amanuel Gebreigzabhier. Later zagen we ook nog Cataldo aansluiten en we kwamen tot de conclusie dat Movistar met Amador ook een mannetje vooraan had. In het peloton viel het na een tijdje stil en dus kon de kopgroep met een voorsprong van een minuut of drie toewerken naar de volgende klim van de dag, de Passo Manghen. Op deze klim moest er een hoop gebeuren, het was de ideale klim om iets te forceren. Vlak voor de klim officieel begon werd eerst nog de tussensprint verreden en Fausto Masnada trok hier even door om de punten te pakken. Toen hij omkeek had hij ineens een gat en daarom besloot hij door te rijden. Vanuit het peloton zagen we dan weer wat mannetjes van Trek in de aanval gaan, Conci en Ciccone. Zij hadden de slag gemist en probeerden alsnog de oversteek te maken.

Op de Passo Manghen liep Masnada steeds verder uit op de rest van de voormalige kopgroep, zijn voorsprong liep op naar een minuut. Het peloton zat inmiddels op een minuut of vier en daarom begonnen de mannen van Bora maar vast op kop te rijden. Lang leek de klim een muis te baren, maar toen op zes kilometer van de top het steile stuk van de klim begon zagen we dat de mannen van Astana het tempo gingen bepalen in het peloton. De groep werd onder het beulswerk van Andrey Zeits snel kleiner en toen Jan Hirt overnam kreeg iedereen het helemaal benauwd. Nadat de werken van Jan Hirt gedaan waren versnelde Miguel Angel Lopez. De Colombiaan zag dat Carapaz meteen op zijn wil zat, ook Landa schoof mee. Nibali en Roglic hadden dan weer geen reactie, net als de rest. Nibali en Roglic leken erg slecht te zijn, want na een tijdje werden ze zelfs bijgehaald door Sivakov en de jonge Rus mocht daarna het tempo bepalen. Vlak voor de top sloten Lopez, Carapaz en Landa aan bij de voormalige kopgroep, waar dus meerdere knechten van Astana en eentje van Movistar aanwezig waren. Het had het begin van iets moois kunnen zijn, maar op de top van de Manghen waren Roglic en Nibali maar een seconde of 15 achter. Daardoor konden ze in de afdaling terugkeren. Masnada was ondertussen als eerste bovengekomen op de Passo Manghen. Die berg werd door het wegvallen van de Gavia gepromoveerd tot Cima Coppi, derhalve kwam er dus een Fausto als eerste boven op de Cima Coppi. Krijg je bijna niet verzonnen. In de afdaling reed Fausto ook nog vooruit, als enige. In de groep achter hem zagen we steeds meer renners terugkeren, ook Mollema kon zijn wagonnetje weer aanhaken. We zagen ook dat Zakarin weer eens een bocht had gemist, de Rus zit nog steeds niet op sturen.

Nadat de afdaling op z'n eind liep gingen de renners in de groep der favorieten ook steeds langzamer rijden. Het signaal voor Bilbao om nog eens in de aanval te gaan. Hij reed snel naar Masnada toe en toen zagen we achter hem ineens chaos ontstaan. Caruso reageerde, de knecht van Nibali. Dat wilde Movistar niet, dus ging Landa in de achtervolging. Er werd niet direct op deze poging gereageerd, waardoor Landa ineens voorsprong had op de rest. Een ideaal moment om je oortje uit te gooien en alleen aan jezelf te denken, maar Mikel bleef toch netjes de orders van de ploeg volgen. Even leek het leuk te worden, maar alles kwam weer bij elkaar. Daarna zagen we wel nog wat nieuwe aanvalspogingen, onder meer eentje van Lopez. Ook dat sorteerde weinig effect, de favorieten lieten elkaar niet rijden. Het viel weer stil en dat was het moment dat Bilbao nog eens in de aanval ging. Pello voelde zijn benen niet en hij kreeg deze keer met Nieve een geschikte kompaan mee. Met z'n tweeën reden ze snel een fatsoenlijke voorsprong bij elkaar, wat voor een paar andere renners het signaal was om in de achtervolging te gaan. De groep der favorieten had een beetje een opvallende samenstelling, omdat de kopgroep dus vroeg werd ingerekend. Een aantal voormalige koplopers zagen we opnieuw weer naar de kop van de koers rijden, te weten Tanel Kangert, Eddie Dunbar en Amanuel Gebreigzabhier. Movistar vond dat verder wel prima, ze besloten de boel te controleren. Vanuit de achtergrond keerde nog een groep terug met onder meer Yates en ook knechten van Movistar zoals Carretero en Pedrero. Deze jongens mochten meteen aan de bak. De drie achtervolgers wisten Bilbao en Nieve bij te halen en zodoende hadden we een kopgroep van vijf. De voorsprong liep op naar anderhalve minuut en op dat moment gingen ook Ciccone, Madouas en Capecchi nog in de achtervolging.

We reden verder richting de Passo Rolle en op deze klim zagen we het drietal in de achtervolging langzaam dichterbij komen. Capecchi had het wel lastig, hij hing nogal aan het elastiek. Het tempo van Ciccone lag te hoog. De drager van de bergtrui kreeg het uiteindelijk op de Rolle voor elkaar om naar de kop van de koers te rijden, met Madouas in z'n wiel. Even later wist ook Capecchi weer aan te sluiten, terwijl het peloton ondertussen op een minuut of drie hing. De laatste bergrit van deze Giro bracht voorlopig nog niet het beloofde spektakel. De Passo Rolle was eigenlijk nergens goed voor, de hele klim zagen we geen enkele demarrage. Ook vooraan spaarden de renners elkaar, ze reden gezamenlijk naar de top. Op de top van de klim hadden de koplopers 2:30 voorsprong op het peloton, waar Amador het commando voerde. In de afdaling liepen de koplopers uit, in het peloton nam men geen risico's. Op een bepaald moment hadden de koplopers bijna vier minuten voorsprong, waardoor het er ernstig op begon te lijken dat ook deze rit wéér naar de vluchters zou gaan. Na de afdaling kregen we nog een stuk in de vallei en daar besloot Amador nog een keer alles te geven. In dat stuk van een kilometer of 15 reed hij meer dan een minuut van de voorsprong af, waardoor het toch ineens weer speelbaar was voor het peloton. We begonnen daarna met de koplopers aan beklimming van Croce d'Aune, waar Ciccone direct in de aanval ging. Daar werd door de rest dan weer op gereageerd, waardoor hij niet wegkwam. De eerste die wel echt weg wist te komen was Madouas. Hij versnelde op een moment dat het vooraan na de zoveelste versnelling was stilgevallen en meteen wist hij een behoorlijke voorsprong bij elkaar te fietsen.

In het peloton werd er op de klim weinig actie ondernomen. Amador mocht nog een tijd op kop rijden, waardoor de voorsprong van de koplopers zelfs weer wat groter werd. Pas op 13 kilometer van het eind zagen we de eerste aanval van een van de favorieten, Lopez ging er weer eens vandoor. Iedereen zat meteen op het wiel, weer slaagde zijn aanval niet. Een paar aanvallen later zagen we Mikel Landa demarreren en hij sloeg zowaar een gat. Met voorsprong ging hij de afdaling in richting de slotklim, terwijl Roglic daarachter de schade probeerde te beperken. Landa kwam redelijk dicht bij de kop van de koers, de voorsprong van Madouas bedroeg nog maar 50 seconden. Achter Madouas zagen we de sterk rijdende Gebreigzabhier in de achtervolging gaan. Mijn Eritrese vriend wist zich lang te verbergen, maar toonde aan het eind van deze Giro toch even zijn talent. Wegrijden van de rest lukte alleen niet echt, Ciccone, Nieve en Bilbao hadden nog wel wat over. Op de top van Croce d'Aune, op 11 kilometer van de finish, zagen we Madouas als eerste bovenkomen, een seconde of 20 achter hem een groepje met Bilbao en de rest, daar een halve minuut achter Landa en daar weer een seconde of tien achter de rest van de favorieten. We doken de afdaling in en in deze afdaling zagen we Majka op z'n muil gaan. We zagen ook dat Nibali weer eens hard naar beneden ging. Hij reed zo naar Landa toe, met Carapaz in z'n wiel. Roglic was nergens te bekennen, hij had net als Lopez de slag gemist.

Landa, Nibali en Carapaz begonnen met een paar seconden voorsprong aan de slotklim. Lopez en Roglic zaten er kort achter en deden er alles aan om terug te rijden, maar in het volgende beeld zagen we ineens dat Lopez niet meer op z'n fiets zat. Hij werd ten val gebracht door een overenthousiaste Sloveense supporter en daar was hij niet van gediend. De supporter ontving meerdere tikken van een ziedende Lopez. Merkwaardig genoeg is Lopez daarvoor niet bestraft, je mag blijkbaar gewoon mensen slaan als je boos bent. Roglic kreeg dan wel weer op z'n sodemieter, omdat hij op een klim werd aangeduwd door een supporter. De willekeur van de UCI, altijd genieten. Omdat Roglic en Lopez op achterstand zaten besloot Nibali vol op kop te rijden en ook Landa nam over. Zo reed dit trio naar de kop van de koers, waar alles in elkaar plooide. Madouas werd bijgehaald door Bilbao en co. Ondertussen zagen we Dunbar en helaas ook Amanuel afhaken vooraan, het was ook te mooi om waar te zijn. Ook Capecchi was verdwenen, maar de andere vijf zaten nog steeds vooraan. Het duurde tot op iets minder dan vier kilometer van het eind voor Landa, Carapaz en Nibali de aansluiting wisten te maken. Nibali en Landa reden meteen naar de kop van het groepje en bleven tempo rijden, want de achterstand van Roglic werd steeds groter. De Sloveen lag ondertussen alweer een seconde of 40 achter, zijn podiumplaats begon in het geding te komen. Tot op twee kilometer van het eind zagen we ze vooraan alleen maar samen rijden. Toen ging Kangert een keer in de aanval, maar Ciccone zat meteen op het wiel. Daarna zagen we nog een aanvalletje van Nibali, met Landa in het wiel. Leverde ook niets op, dus reden we met een opmerkelijke groep richting de laatste kilometer. Drie absolute kanjers, aangevuld met wat restanten van de kopgroep. In de slotkilometer zagen we dat Carapaz de sprint ging aantrekken voor Landa. Hij reed de ziel uit z'n lijf en dat als drager van de roze trui. Blijkbaar is de sfeer in de ploeg toch nog goed. Het idee was heel sympathiek, je voelde alleen al vrij snel aankomen dat de heer Landa met een probleem zat. Een van de overblijvers uit de kopgroep luisterde naar de naam Pello Bilbao, een renner die Landa toch vrij goed zou moeten kennen. Mikel had kunnen weten dat hij daar nooit de sprint van ging winnen, maar hij probeerde het toch. Op 250 meter van het eind ging hij aan en Bilbao zat direct op het wiel. In de laatste bocht van de rit kwam Bilbao binnendoor en hij snelde naar de kop van de koers. Landa kwam niet meer terug en dus boekte Bilbao zijn tweede ritzege van deze Giro. Jarenlang probeerde de Bask een rit te winnen, dat lukte nooit en nu lukt het ineens twee keer in één Giro.

Kort achter Bilbao en Landa zagen we Carapaz en Nibali samen over de streep komen. Carapaz heeft de rit probleemloos overleefd en lijkt nu dus bijna zeker te zijn van de eindzege. Nibali slaagde er niet in om Carapaz onder druk te zetten, op de Passo Manghen moest Nibali zelfs lossen. Het werd een eenvoudige dag voor Carapaz, zijn ploeg was sterk genoeg en de andere ploegen hadden niet genoeg kracht over om het hem moeilijk te maken. Nadat deze mannen de finish hadden bereikt moesten we bijna een minuut wachten op Roglic, de Sloveen kampte met een brommer die toch behoorlijk was opgeblazen. Landa gaat daardoor Roglic voorbij in het klassement en staat virtueel op het podium. Roglic zakt naar de vierde plaats, voorlopig. Lopez kwam nog wat later binnen, dankzij zijn akkefietje met de supporter. Verder zagen we in het klassement weinig verschuivingen, deze rit baarde eigenlijk een muis. Zoals zoveel ritten in deze Giro, we mogen na drie weken stiekem toch wel de conclusie trekken dat het geen goede Giro was. Op voorhand leek het parcours al niet fantastisch en dat hebben we de afgelopen weken bevestigd zien worden. We hebben maar weinig leuke ritten gezien en de strijd tussen de klassementsrenners liet vaak te wensen over. Carapaz is eigenlijk vrij goedkoop aan deze overwinning gekomen. Ze hebben hem een aantal keer gewoon weg laten rijden, omdat ze hem niet serieus namen. De overwinning is terecht, laat daar geen twijfel over bestaan, maar het had best wat spannender mogen zijn. Als ze Carapaz wat korter houden had er tijdens de laatste rit van deze Giro nog wat op het spel gestaan. Van de andere kant, als Jan en Addy niet waren gaan pissen hadden we dan weer niet de televisie hoeven aan te zetten. Het enige duel van enige importantie dat we tijdens de afsluitende tijdrit gaan krijgen is het duel tussen Landa en Roglic. De Sloveen moet een seconde of 23 goedmaken op Landa om nog op het podium te eindigen. Verder wordt het een tijdrit van niets, want het is lastig voor te stellen dat Carapaz op een afstand van 17 kilometer bijna twee minuten gaat verliezen op Nibali. De parcoursbouwers hebben er een puinhoop van gemaakt en de renners hebben het tactisch laten afweten, daardoor gaan we toch met een licht katerig gevoel naar Verona trekken. In de straten van deze stad werken we de afsluitende tijdrit af, waarna we waarschijnlijk voor het eerst in de historie mee gaan maken dat een Ecuadoriaan de Giro wint. Richard Carapaz is na drie weken fietsen door Italië de sterkste renner gebleken. Een verrassende winnaar, dat is leuk. Toch zit er ergens een rare nasmaak aan. Er zat meer in, met dat idee blijf ik achter.




We sluiten de Giro d'Italia van 2019 af in Verona, een stad met 258.000 inwoners in de regio Veneto. Laten we maar meteen met het grootste cliché van allemaal beginnen: Verona kennen we natuurlijk als de stad van Romeo en Julia. Een veelbezochte plaats in de stad is de Casa di Giulietta, daar waar de vrouw waarop Julia is gebaseerd zou hebben gewoond. In de Via Capello komen we dit huisje tegen, maar het valt toch wel als een behoorlijke tourist trap te omschrijven. Het balkonnetje is er bijvoorbeeld pas in de jaren '30 aan vast gebouwd. Tevens is die hele Shakespeare helemaal nooit in Verona geweest, de beunhaas. Op de binnenplaats komen we nog een bronzen beeld tegen van de jongedame, ook nergens op gebaseerd dus eigenlijk. Maar afijn, wel even voor de zekerheid haar borsten aanraken want dat zou geluk moeten brengen in de liefde. Goed, Verona dus. Een historische stad, waar de verschillende invloeden door elkaar heen lopen. De historische binnenstad is in ieder geval opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO en dat valt wel te begrijpen. We komen vele Romeinse invloeden tegen, na Rome zijn hier zelfs nog de meeste Romeinse bouwwerken te vinden. In een van die bouwwerken gaan we finishen, de tijdrit zal eindigen in het amfitheater. Daarnaast ligt Verona aan de Adige en er zijn meerdere bruggen gebouwd over deze rivier, een van die bruggen stamt nog uit de Romeinse tijd. De Ponte Pietra, ziet er best leuk uit. Ook is er nog een Romeins theater te vinden, het kan hier niet op. Ook in de middeleeuwen hebben ze hier nog wel wat leuke dingen gebouwd. Op de Piazza Bra, waar het amfitheater staat, komen we ook nog een paar leuke paleisjes tegen. In een van die paleisjes is tegenwoordig het stadhuis gevestigd. Op een ander plein, Piazza delle Erbe, komen we nog een fraaie fontein tegen. En dan hebben we nog de Arche Scaligere, een indrukwekkende groep van vijf Gotische monumenten van de machtige della Scaladynastie, die van 1262 tot 1382 heerste over Verona en een groot deel van Noord-Italië. Daarnaast hebben ze hier ook een aantal flink uit de kluiten gewassen kerken staan. De Gotische kerk van Sint-Anastasia, bijvoorbeeld, of de basiliek van San Zeno. Ze hebben hier ook nog een toren, de Torre dei Lambert. Een toren van 84m hoogte, maar liefst. Naast de toren, boven de straat die de pleinen 'delle Erbe' en 'dei Signori' met elkaar verbindt, bevindt zich de boog Arco della Costa, waaraan een rib van een walvis hangt. Een legende wil dat het bot naar beneden zal vallen, wanneer iemand er onderdoor loopt wie nog nooit een leugen verteld heeft. Vanzelfsprekend is deze nog nooit naar beneden gevallen. Dit vind ik dan wel weer humor om te lachen, goed bedacht. Buiten dit alles heeft Verona ook nog de beschikking over een paar kastelen en een fort, ze zijn hier wel hebberig. Qua sport kennen we Verona van de voetbalclubs Hellas Verona en Chievo Verona. Het gaat de laatste jaren niet echt heel erg goed met deze clubs. Het niet zo sympathieke Hellas was al actief in de Serie B en Chievo voegt zich daar volgend seizoen bij. We krijgen dan wel weer een derby dell'Arena. Ook leuk. Wielrentechnisch gezien kennen we Verona van een aantal wereldkampioenschappen, daarnaast is dit de stad van Damiano Cunego. De kleine prins, die de Giro in 2004 won, komt hier vandaan. Vorig jaar hing hij zijn fiets aan de wilgen, maar hij heeft ondertussen al opvolging gevonden. Giovanni Lonardi is namelijk ook uit Verona afkomstig. Lonardi wist zich tijdens deze Giro twee keer in de top 10 te nestelen, maar in de 13e rit stapte hij al af. Geen droomfinish in eigen stad voor hem dus. Voor de rest wel, zelfs als je hier niet vandaan komt is het een prettige locatie om de boel af te sluiten.




Starten doen de renners op de parkeerplaats van het beurs- en conferentiecentrum in Verona. Veronafiere, een groot beursgebouwencomplex waar je in september een beurs kan bijwonen over ketels. Een week later wordt er dan weer een evenement georganiseerd door een bedrijf dat gespecialiseerd is in marmer. In oktober is het dan weer tijd voor Art Verona, een beurs over schilderijen, sculpturen, tekeningen, prenten, keramiek, foto's, video's, installaties. Nou, helemaal toppie. Je zou toch verwachten dat er grotere evenementen voor de deur staan als ze hier een rit laten beginnen. Blijkbaar bestaat de beurs al sinds 1898 en naar het schijnt was 2018 een bijzonder goed jaar voor het bedrijf. Recordomzet, meer dan een miljoen bezoekers binnen weten te halen, gaat wel lekker dus. Als Wikipedia een beetje accuraat is zou de beurs in Verona de op twee na grootste van Italië moeten zijn. Het hele complex heeft een totale oppervlakte van 309.000m², waarvan 155.000m² is overdekt. De renners mogen van start voor het hoofdgebouw van de beurs, er staat tenminste in koeienletters Veronafiere op dus dan neem ik maar meteen aan dat hier het kantoor zit ofzo. Na de start gaat het een paar meter rechtdoor, tot we de parkeerplaats verlaten. Een bocht naar links volgt, waarna we op een brede weg terechtkomen. We rijden 100 meter rechtdoor en slaan rechtsaf, vervolgens gaat het 400 meter rechtdoor over een vlakke weg. Een flauwe bocht naar rechts volgt, maar kort daarna komen we bij een rotonde uit. Hier moet er wel echt gestuurd worden. We volgen de normale rijrichting en houden dus de rechterkant van de rotonde aan. Een afslag nemen we verder niet, het gaat wel rechtdoor. Voorbij de rotonde gaat het een kilometer rechtdoor. Na onder de spoorbrug door te zijn gefietst komen de renners uit op een groot kruispunt, waar het schuin rechtdoor gaat. We buigen iets af naar rechts en iets verderop volgt dan een echte bocht naar rechts. Daarna weer vrolijk 400 meter rechtdoor, waarna we linksaf slaan. Allemaal brede en vlakke wegen hier, daardoor ook brede bochten die goed te nemen zijn. 300 meter rechtdoor, bocht naar rechts. 200 meter rechtdoor, bocht naar links. Nog eens 300 meter rechtdoor en dan slaan we rechtsaf. De renners rijden nu over de Ponte Aleardo Aleardi, een brug over de Adige.



Dit is het punt dat we het circuit van Torricelle bereiken, het circuit dat werd gebruikt tijdens het wereldkampioenschap wielrennen in Verona in 2004 en 1999. Het verschil is dat we het parcours nu in tegengestelde richting afwerken, net als in de Giro van 2010. Ook toen was er een afsluitende tijdrit in Verona, al begon die tijdrit op een andere locatie in de stad. Vanaf de brug is het dan wel weer dezelfde route. Na de brug slaan we linksaf en bijna direct na die bocht volgt er weer een bocht naar rechts. Brede bochten, niets aan de hand. We fietsen nu langs de muren van het bastion van Verona, een indrukwekkend bouwwerk. De weg loopt een meter of 600 rechtdoor, waarna er een flauwe bocht naar links volgt. Na deze bocht gaat het weer 500 meter vooral rechtdoor en daarna houden we de linkerkant van de weg aan. We tuffen dan weer een halve kilometer vooral rechtdoor, waarna de eerste lastige bocht van de dag volgt, een scherpe naar rechts. Na deze bocht begint de weg direct omhoog te lopen, de klim richting Torricelle is begonnen. De komende 4,5 kilometer zal de weg aan 4,6% gemiddeld omhoog lopen. We beginnen met een kilometer aan 4% gemiddeld, tijdens deze kilometer gaat de weg ook vooral rechtdoor. Even verderop krijgen we te maken met een halve kilometer aan 6,4% en hier komen we meteen ook wat meer bochten tegen. Een paar steile bochten zelfs. Duurt allemaal niet lang, want al snel krijgen we weer te maken met een kilometer aan iets meer dan 3% gemiddeld. De weg loopt ook weer wat meer rechtdoor en brengt ons richting een kruising. Bij deze kruising gaan we naar rechts en dan beginnen we aan de Via Torricelle. Deze weg begint meteen een halve kilometer aan 7% omhoog te lopen, met zelfs een steilste stuk aan 9%. Na deze steile halve kilometer gaat het nog een kilometer aan iets meer dan 5% omhoog, waarna het in de laatste meters van de klim begint af te vlakken. De renners slaan rechtsaf, komen na acht kilometer boven op de Torricelle en dan is ook meteen hun tussentijd bekend, tevens het enige tussenpunt van deze tijdrit. Boven op de heuvel komen we nog een fort tegen en een heiligdommetje.




Als we de top hebben bereikt is het nog even een paar meter vlak, maar daarna beginnen we aan een afdaling van ongeveer vier kilometer. Het gaat niet meteen heel steil naar beneden, maar we botsen wel vrij snel op een rotonde. Hier moeten de renners omheen zien te manoeuvreren in dalende lijn, terwijl ze bijna een kerk binnenrijden. Na de rotonde gaan we over een brede weg verder naar beneden. Het gaat een meter of 300 vooral rechtdoor, maar daarna bereiken we het bochtige deel van deze afdaling. Op een kilometer tijd komen we een stuk of zeven bochten tegen, die over het algemeen goed te doen zijn omdat ze niet al te scherp zijn en de weg bovendien breed is. We rijden langs het heiligdom, al zitten de renners een stuk lager en merken ze daar niets van. Voorbij het heiligdom komen ze zowaar een haarspeldbocht tegen, maar ook deze bocht lijkt prima te nemen. Met een fatsoenlijke verkenning is deze hele tijdrit prima te doen, eigenlijk. Na deze bocht komen we even verderop nog een soort van haarspeldbocht tegen, waarna we de bebouwde kom weer binnenrijden. Het gaat kort rechtdoor, daarna slaan we rechtsaf, scherp bochtje. Na deze bocht gaat het 600 meter rechtdoor, licht naar beneden. We slaan aan het eind van deze weg rechtsaf en rijden dan weer een meter of 600 vooral rechtdoor. Een flauwe bocht naar links volgt dan, waarna we nog een tijdje naar links blijven fietsen. Het is ondertussen vlak, want we zijn weer in de buurt van de rivier. We komen uit bij de Ponte Garibaldi en vlak voor deze brug slaan we rechtsaf. De renners rijden een meter of 400 rechtdoor langs de rivier, tot aan de volgende brug.



We hebben bijna 15 kilometer van deze tijdrit gehad, het is nog maar iets meer dan twee kilometer fietsen tot de finish. De renners slaan linksaf en rijden dan over de met steentjes gevulde Ponte della Vittoria. Na de brug rijden de renners de binnenstad in. Het gaat nog 100 meter rechtdoor over de steentjes, daarna slaan de coureurs rechtsaf. We gaan nu ongeveer 800 meter rechtdoor rijden, nog steeds over de steentjes. We rijden door een mooie straat, met vele statige gebouwen langs de kant van de weg. Ook komen we halverwege het kasteel van Verona tegen, gelegen aan de rivier. Voorbij dit mooie kasteel komen we weer op het asfalt terecht. Het gaat nog even rechtdoor, maar al snel moeten we de linkerkant van de weg aanhouden voor een flauwe bocht naar links. Nu gaan we weer 300 meter rechtdoor, waarna er een scherpe bocht naar links volgt. Na deze bocht houden we rechts aan, terwijl we ons ondertussen al in de laatste kilometer bevinden. Het gaat bijna 500 meter min of meer rechtdoor, tot op 350 meter van het eind. Hier krijgen we kort achter elkaar nog een bocht naar rechts en direct weer naar links. Na deze bocht rijden we rechtdoor de binnenstad in en al snel komen we dan ook weer steentjes tegen. De renners rijden onder de prachtige Portoni della Bra door en zien niet veel later de arena van Verona liggen. Ze rijden rechtdoor de Piazza Bra op. Hier wordt de tijd opgenomen, maar dan zijn de renners nog niet klaar. Ze rijden richting de arena, betreden na een bocht naar rechts via een poort dit historische gebouw en dan zit in de arena de Giro van 2019 er helemaal op. De entree in de arena is puur voor de show, voor de duidelijkheid. De tijd wordt dus opgenomen op de Piazza Bra, net voordat we de arena betreden. De renners worden alleen als ware gladiatoren door het amfitheater gejaagd voor de mooie plaatjes.





De Arena van Verona is een antiek Romeins amfitheater. De arena is een van de best bewaard gebleven amfitheaters en wordt tot op heden nog gebruikt. Het staat bekend om de operavoorstellingen die er gehouden worden. De arena van Verona, gebouwd in het jaar 30 na Christus, is een van de grootste amfitheaters uit het Romeinse Rijk. 138 meter lang en 110 meter breed, dat is niet misselijk. Vier ringmuren droegen de tribunes, de toeschouwers kwamen op hun zitplaats via 72 ingangen en 64 trappen. De buitenmuur was gebouwd uit wit en roze kalksteen uit Valpolicella en had drie verdiepingen bestaande uit arcades. Een aardbeving in 1117 verwoeste bijna de gehele bovenste verdieping en de oorspronkelijke buitenmuur, slechts een klein deel hiervan resteert nog. Eigenlijk wel opmerkelijk, dat ding ziet er nog steeds enorm indrukwekkend uit, maar het had dus nog veel indrukwekkender moeten zijn. Na de aardbeving veranderde de Arena in een steengroeve waar eenvoudig bouwmateriaal voor nieuwe gebouwen kon worden gevonden. Pas tijdens de Renaissance kwam het weer in gebruik als een theater. Dankzij de uitstekende akoestiek is het gebouw goed geschikt voor operavoorstellingen, die vanaf 1913 gehouden worden. Tegenwoordig vinden er elk jaar van juni tot en met augustus opera-uitvoeringen plaats, waarbij zo'n 22.000 toeschouwers aanwezig kunnen zijn. Tijdens de wintermaanden treedt de opera en het ballet op in de L'Accademia Filarmonica. Ja, multifuctioneel, zo'n ding. Goed dat het tegenwoordig wordt ingezet voor minder gewelddadige evenementen. Naast opera's kun je er dus ook af en toe van de koers genieten. Ook een soort van opera, uiteindelijk. Een tragedie dan wel, meestal. In 2010 kwam de Giro eveneens aan in het amfitheater en toen zagen we Ivan Basso in de roze trui binnenbollen. Hij won die tijdrit overigens niet, hij werd zelfs pas 15e. Eén seconde achter ONZE Jos van Emden, die dit parcours dus nog moet kennen. Gustav Erik Larsson won die tijdrit, met een kleine voorsprong op Marco Pinotti. Een nog jonge Vincenzo Nibali werd vijfde, deze tijdrit zou hem dus moeten liggen.



Het is altijd wel lovenswaardig dat de Giro niet altijd in dezelfde stad eindigt en dat er bovendien niet altijd een saaie sprintersrit aan het eind wordt georganiseerd. Zo'n tijdrit aan het eind kan voor het nodige spektakel zorgen, al is het lastig voor te stellen dat we dat spektakel dit jaar voorgeschoteld krijgen. Ook in 2010 viel dat reuze mee, de eindzege voor Basso was al lang en breed binnen. Na de aankomst in 2010 zijn we in 2012 nog een keer in Verona geweest, toen voor een ploegentijdrit. Die TTT werd gewonnen door Garmin-Sharp, de mannen van Vaughters en de latere eindwinnaar Ryder Hesjedal. In het verleden kwamen we enorm vaak aan in Verona, al een keer of 20. Grote namen die in Verona wisten te winnen luisteren naar de namen Binda, Bartali, Van Steenbergen, Poblet, Darrigade, Moser en Savoldelli. Paolo Savoldelli won de voorlaatste aankomst in Verona, dat was in 2007. Toevallig ook een tijdrit, maar dan wel eentje van 43 kilometer. Hij rekende af met Eddy Mazzoleni en Dave Zabriskie, om maar een paar bijna vergeten namen te noemen. De stad Verona is ook vaak een plaats van vertrek geweest, meer dan 20 keer. In 2010 en 2012 dus, maar ook in 2008. Toen vertrok er vanuit deze historische stad een rit richting Alpe di Pampeago, waar Emanuele Sella wist te winnen. Zo, toch nog een keer Sella genoemd deze Giro, op de valreep. In Verona is ook een aantal keer een wereldkampioenschap wielrennen georganiseerd, dat is eerder al de revue gepasseerd. In 1999 en 2004 werd hier het WK verreden en beide keren won verrassend genoeg dezelfde renner. Oscar Freire ging twee keer met de regenboogtrui aan de haal, wat vooral in 1999 nogal als een verrassing kwam. Het WK van 1999 is vooral het WK van Frank Vandenbroucke. VDB reisde af naar Verona als de grote favoriet. Hij won in 1999 zo'n beetje alles en vlak voor het WK reed hij nog de stenen uit de straat in de Vuelta. Hij had ook net een mooie Italiaanse vrouw aan de haak geslagen, niets stond een wereldtitel in de weg. Het liep anders, Vandenbroucke kwam ten val en brak beide polsen. Ondanks die blessure reed hij nog door en hij wist zelfs nog zevende te worden. Toch was dit het begin van het einde, kort door de bocht gezegd. Het ging al niet altijd even soepel, maar na dit WK kwam het eigenlijk niet meer goed. Enfin, het verhaal mag bekend verondersteld worden. Anders is er altijd de documentaire nog die onze Belgische vrienden de afgelopen weken hebben uitgezonden. Ik ben god niet, terug te vinden op youtube. Goed, het WK in 1999 kende dus een winnaar. Een schier onbekende jonge Spanjaard luisterend naar de naam Oscar Freire muisde er in de slotkilometer vanonder. Hij reed weg uit een kleine groep en niemand haalde hem terug. Freire was toen slechts 23 jaar oud, bezig aan zijn tweede seizoen als prof en had pas een overwinning geboekt. In 2004 gingen we weer terug naar Verona en toen verscheen Freire aan de start als gelouterde prof. Hij had inmiddels wel wat meer overwinningen op zak en hij hoefde niet meer te demarreren in de laatste kilometer. Hij kon het op een sprint laten aankomen en in deze sprint van een uitgedunde groep versloeg hij onder meer Zabel en Paolini. Verona is dus de stad van Freire, het zal niet vaak zijn voorgekomen dat iemand twee keer wereldkampioen wordt in dezelfde stad. Een ander leuk feitje is overigens dat Damiano Cunego in 1999 kampioen werd bij de junioren in Verona. En laat hij nou net uit Verona komen, wat leuk. Wereldkampioen worden in je eigen stad, komt ook niet zo gek vaak voor.



In Verona gaat het barbecueweer worden. 28 graden in de middag, geen kans op regen en weinig wind. De wind zou gedurende de dag zelfs nog een beetje gaan afnemen, dat gaat dus waarschijnlijk geen enorm grote rol spelen. Van start gaan we om 13:45, dan staat onze sympathieke vriend uit Japan als eerste aan de start. Sho Hatsuyama neemt de maglia nera mee naar huis, zijn voorsprong op de nummer voorlaatst is geruststellend. Al moet hij wel nog even binnen de tijd eindigen, dat lukte zijn Japanse kameraad in Bologna net niet helemaal. Eurosport is er meteen bij, dus we zien Shostopper van het startpodium rollen. Daarna gaan we de rest ook zien vertrekken, we gaan een half uur moeten wachten op de grote favoriet. Om 14:15 gaat Victor Campenaerts van start. Om 14:23 mag Jos van Emden zijn duivels gaan ontbinden. Als deze jongens binnen zijn kan het zomaar een tijd duren voor we weer wat moois te zien krijgen. De jongens uit de top tien vertrekken vanaf 16:19. Zakarin gaat dan van start. Roglic mag om 16:37 vertrekken, daarna gaat Landa er pas drie minuten later vandoor om 16:40. Nibali vertrekt dan om 16:43 en Richard Carapaz gaat de roze trui naar Ecuador brengen vanaf 16:46. Een minuut of 23/24 later is de winst dan binnen, als het goed is.



Een afsluitende tijdrit kan enorm spannend zijn, dat zagen we in 2017 nog. Dumoulin veroverde toen op de slotdag de roze trui, hij haalde Nibali en Quintana nog in. Dat soort praktijken zitten er dit jaar helaas niet in. Eigenlijk ligt alles wel vast. Het is alleen nog de vraag of Roglic Landa voorbij kan gaan en zodoende op het podium gaat eindigen. Normaal gesproken zou je zeggen dat dit makkelijk moet lukken, dus eigenlijk ontbreekt ook hier de spanning. Dit zal toch niet echt zijn geweest wat de organisatie voor ogen had, tijdens de afsluitende tijdrit had er toch wat meer op het spel moeten staan. In de top 10 komen we, normaal gesproken, maar twee duels tegen. Majka zou nog over Lopez kunnen wippen, van de zevende naar de zesde plaats. Roglic zou dus eventueel nog naar het podium kunnen. Het is jammer dat we geen spannende ontknoping gaan krijgen, die dag in 2017 was toch best wel geniaal. Zeker ook omdat Van Emden toen en passent ook nog de rit won. Ook dat gaat vandaag een lastig verhaal worden. Een uiteindelijk toch relatief tegenvallende Giro wordt dus wel op een passende manier afgesloten.
1. Campenaerts. Victor is niet voor niets helemaal doorgereden tot aan Verona. Voor de Giro begon was het al duidelijk dat hij vooral voor deze tijdrit zou gaan. Deze ligt hem het beste van de drie. Als je bedenkt dat hij de tweede tijdrit, in San Marino, al bijna won dan kan hem de zege eigenlijk niet meer ontgaan. In San Marino had hij zelfs al kunnen winnen zonder pech, al had hij dan wel weer de mazzel dat hij vrij droog kon rijden. Nu lijkt het weer niet zoveel invloed te hebben en zullen de omstandigheden gelijk zijn. Niet dat het uitmaakt, als hij weer even z'n darmen laat leegspoelen kan niemand Vocsnor stoppen. We noteren weer een zege voor Lotto-Soudal, we noteren de eerste zege voor Campenaerts in een grote ronde. De lengte, het profiel, alles is in zijn voordeel. Bovendien zagen we in 2010 ook een aantal normale tijdrijders bovenaan eindigen. De werelduurrecordhouder wint dit, dat geef ik je op een briefje.
2. Roglic. De vorm is tanende, maar alsnog zou hij hier hoog moeten eindigen. Dramatisch is het ook weer niet en een tijdrit is altijd nog een ander verhaal. Op papier ligt deze tijdrit hem wel. Klimmetje onderweg is altijd fijn. Het doel zal zijn om 23 seconden harde te rijden dan Landa en dat zou normaal gesproken moeten lukken. De tijdritten van Landa zijn geen feest, dat gaat niet ineens veranderen. Een podiumplaats voor Roglic dus. Vooraf had je er meer van verwacht, achteraf mag hij daar nog blij mee zijn ook. Jan en Addy kunnen de kinderchampagne ontkurken.
3. Van Emden. Jos werd in 2010 14e op dit parcours, al was de tijdrit toen twee kilometer korter. Het ligt hem niet helemaal, maar hij kan het dus wel aan. Hij is sterker dan in 2010 en de concurrentie is minder indrukwekkend, dus ik verwacht wel dat Van Emden vooraan gaat eindigen. Jos heeft ook al aangegeven dat hij nog een poging wil wagen om er een fatsoenlijke tijdrit uit te persen, dus dan komt dat vast goed. Winst wordt een lastig verhaal, daarvoor gaat een Campenaerts toch wel duidelijk te hard.
4. Haga. Zo'n gozer waar je nooit rekening mee houdt omdat hij toch vooral heel erg nietszeggend is. Ik zie hem altijd over het hoofd, terwijl hij ondertussen toch een paar mooie uitslagen bij elkaar heeft gereden in het werk tegen de klok. In San Marino werd hij bijvoorbeeld nog zesde, dat is niet slecht. Op basis van die prestatie noteer ik hem nu. Zul je zien dat ie 32e wordt, ofzo.
5. Nibali. Werd vijfde in 2010, dan moet dat nu ook wel lukken. Zal genoeg zijn om zijn tweede plaats te behouden, zal onvoldoende zijn om de roze trui nog over te nemen. Een ronde van net niet voor Vincenzo, al is het na het verloren vorige jaar toch bemoedigend dat hij dit niveau weer heeft gehaald. Ondanks een aantal twijfelachtige tactische keuzes was het lastig om iets te beginnen tegen dit Movistar.