TTKLPT - Met uitsterven bedreigd

quote:

Op zondag 21 juli 2019 23:45 schreef LXIV het volgende:

Enfin. Ik heb dan een cursus snoeien van fruitbomen gevolgd.

.

Je kan Digitale Nomade worden, Ringo.

Of wandelcoach.

Digitale nomade, moet je dan de hele dag aan een of ander tropisch strand op je laptop zitten pielen en roepen dat je gelukkig bent?

Ik ken trouwens een wandelcoach! Zouden er daar echt meer van zijn?

Ik ben zelf een wandelfotograaf. Maar ik moet er toch niet aan denken dat ik daar mʼn werk van zou maken!

Een juridische kantoorbaan leek me altijd héérlijk. Beetje mooie contracten bedenken achter mijn pctje. Maar waar ik ook ga werken: ik kom altijd in de crisisbeheersing terecht. Ik snak naar nutteloze overleggen, powerpointpresentaties en heidagen. Maar nee hoor, Thisbe lost al uw shit op.
Gefeliciteerd trouwens IR!

quote:

Op maandag 22 juli 2019 20:18 schreef Ringo het volgende:
Ik ken trouwens een wandelcoach! Zouden er daar echt meer van zijn?

Ik heb ooit lang lang geleden gescharreld met een meisje dat daarna op haar 25e al wandelcoach was. Het kan een roeping zijn.

Ik voel me geroepen om even een flinke pot te schijten.

quote:

Op zaterdag 20 juli 2019 20:32 schreef Ringo het volgende:
Toen ik vanochtend opstond, dacht ik: ik word trambestuurder.

Ik sprak vandaag een man die twintig jaar trambestuurder is geweest bij de HTM en toen uit een soort wanhoopsdaad om te ontsnappen aan dat leven een wierook- en natuurstenenwinkel in het Zeeheldenkwartier heeft overgenomen en dat loopt natuurlijk voor geen meter en hij gaat er waarschijnlijk failliet aan maar hij gaat nu wel iedere dag fluitend naar z'n werk. Maar toch, interessante carrière switch!

IR, nog van harte!

Ik maakte een ander belangrijk overgangsmoment mee vorige maand. Mijn vader is overleden. Zo'n icoon, en nu weg. Ik was erbij toen hij overleed en daar getuige van zijn, heeft diepe indruk op mij gemaakt.

Gecondoleerd, Franny. Hoe heeft het een diepe indruk op je gemaakt?

Hij lag drie weken in het ziekenhuis en ging er heen met behoorlijk vage klachten. De artsen wilden alles doen om te achterhalen wat er met hem aan de hand was. Maar ik had eigenlijk vanaf de eerste week dat hij daar lag het sterke gevoel dat ik getuige was van een sterfproces. Dat voelde alleen zo raar om uit te spreken omdat de artsen zo hoopvol en daadkrachtig waren, en mijn vader op veel momenten ook best oke leek. En toch, ik was er heel emotioneel onder. moest ook vaak huilen als ik aan zijn bed zat. Zowel fysiek als mentaal zag ik hem wegglippen.

En toen bleek dat ook echt zo te zijn. Zelfs zijn vaste arts moest dat uiteindelijk toegeven. Mijn zussen, broer, moeder en ik hebben anderhalve dag aan het bed van mijn vader gezeten. Mentaal was hij al nauwelijks nog bereikbaar. Maar het was een heel fysieke worsteling. Ik vond het zo indrukwekkend om van dichtbij te zien hoe dat gaat: sterven. Het is heel eng en tegelijk ook wel mooi. Ik kan het moeilijk uitleggen, ook omdat het zo intiem is. En dat je ziet dat het leven definitief uit iemand glijdt en niet zomaar iemand maar je vader. Tjonge. Dat is ingrijpend. De dood die je zo bij de lurven grijpt. Het is zo aards en zo vluchtig. Het is alles en niets ineen. Ik vergelijk het eigenlijk vaak met mijn bevallingen. Dat idee van onontkoombaarheid, het natuurgeweld, je moeten overgeven aan, de overgang. Etc. Pfff.

Sterkte lieverd.

Gecondoleerd, mane.

Gecondoleerd

Gecondoleerd, Franny! !

Robert Greene - Mastery

quote:

Op woensdag 7 augustus 2019 00:22 schreef Franny_G het volgende:
Hij lag drie weken in het ziekenhuis en ging er heen met behoorlijk vage klachten. De artsen wilden alles doen om te achterhalen wat er met hem aan de hand was. Maar ik had eigenlijk vanaf de eerste week dat hij daar lag het sterke gevoel dat ik getuige was van een sterfproces. Dat voelde alleen zo raar om uit te spreken omdat de artsen zo hoopvol en daadkrachtig waren, en mijn vader op veel momenten ook best oke leek. En toch, ik was er heel emotioneel onder. moest ook vaak huilen als ik aan zijn bed zat. Zowel fysiek als mentaal zag ik hem wegglippen.

En toen bleek dat ook echt zo te zijn. Zelfs zijn vaste arts moest dat uiteindelijk toegeven. Mijn zussen, broer, moeder en ik hebben anderhalve dag aan het bed van mijn vader gezeten. Mentaal was hij al nauwelijks nog bereikbaar. Maar het was een heel fysieke worsteling. Ik vond het zo indrukwekkend om van dichtbij te zien hoe dat gaat: sterven. Het is heel eng en tegelijk ook wel mooi. Ik kan het moeilijk uitleggen, ook omdat het zo intiem is. En dat je ziet dat het leven definitief uit iemand glijdt en niet zomaar iemand maar je vader. Tjonge. Dat is ingrijpend. De dood die je zo bij de lurven grijpt. Het is zo aards en zo vluchtig. Het is alles en niets ineen. Ik vergelijk het eigenlijk vaak met mijn bevallingen. Dat idee van onontkoombaarheid, het natuurgeweld, je moeten overgeven aan, de overgang. Etc. Pfff.

Mooi gezegd. Ik herken het, al gebeurde het bij ons niet in drie weken maar in één dag. Ik vind je vergelijking met je bevallingen frappant. Voor mij volgde mijn kinderwens heel vanzelfsprekend uit de dood van mijn vader. Leven en dood, hoop en wanhoop.

Ik heb even een geweldige verbondenheid gevoeld met mijn broertje naast het sterfbed van mijn vader. En tussendoor, ineengezakt op een ziekenhuisvloer in een verlaten gang, overviel me peilloze eenzaamheid. Nog vele maanden daarna kwam dat eenzame, ontredderde gevoel naar boven telkens als ik in de bus zat naar de Uithof, rijdend in de richting van het ziekenhuis waar hij overleed. De intimiteit van de dagen rond mijn vaders dood is nooit meer teruggekomen en ik heb het daar best moeilijk mee gehad. Afscheid nemen deden we samen, rouwen deed ik alleen.

Hoe is het nu met jou en je familie? Is er veel nasleep?

[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 08-08-2019 21:28:55 ]

Ik vond niet alleen het sterven van mijn vader heftig om mee te maken, ook het vele contact met mijn zussen en broer vond ik, zeker in de weken in het ziekenhuis af en toe heel lastig. Ik heb niet voor niets al jong (emotioneel) afstand genomen van mijn familie, uit lijfsbehoud en ik voelde me weer in die dynamiek getrokken worden. Ook dat is iets onontkoombaars, geloof ik. En daar zit voor mij eigenlijk de eenzaamheid in, die jij beschrijft. Die worsteling daarmee.

Maar rond het sterfbed kwamen we inderdaad juist weer erg samen. In de week erna, toen alles geregeld moest worden, kwamen ook wel irritaties naar boven. Als jongste in het gezin heb ik altijd moeten toezien hoe de anderen van alles deden, en met hun gedrag en beslissingen het lot van het gezin (en ook van mij) bepaalden. Dat gebeurde nu ook deels weer. Ik moest soms mijn plekje opeisen, want: het was ook mijn vader. Dat heb ik eigenlijk het meest tot uiting kunnen brengen door een praatje te houden in de kerk, tijdens de begrafenisdienst. De kerk waar ik al die jaren als kind en puber alleen maar mocht stilzitten en luisteren en waar nu door de dominee ook weer een erg eenzijdig beeld van mijn vader werd neergezet. Terwijl: mijn vader was zoveel meer dan de kerk, waarin hij weliswaar heel actief is geweest maar waar hij toch ook niet helemaal thuishoorde.

Dat was mijn moment, daar heb ik hem op mijn manier recht kunnen doen. Na de begrafenis hebben we als gezin nog heel goed contact en verbondenheid kunnen behouden en het is nu ook mijn doel en streven om dat zo te houden. Het is nu voor mij persoonlijk ook het goede moment in mijn leven om de afstand die ik ooit nodig had voor mezelf weer te overbruggen, zonder dat het voelt alsof ik mezelf geweld moet aandoen.

Wat betreft mijn vader denk ik wel veel aan wie hij was en hoe hij was. Het was een bijzondere man, waar niemand helemaal grip op had. Heel open, maar ook heel gesloten, zoveel tegenstellingen die ik wel in mezelf herken.

Goed dat je dat praatje hebt gehouden - en knap ook. Ik kon het niet.

En het doet me deugd om te horen dat je een mogelijkheid tot overbrugging ziet. Ik wist natuurlijk van de moeizame relatie met je familie. Het laatste wat je wil is dat daardoor een goed afscheid van je vader onmogelijk wordt gemaakt.

Gecondoleerd, Mane. En gefeliciteerd IR. Je zit even een momentje in overpeinzing op een satellietstadbankje en het volle leven raast weer over TTK heen. Ik keer zo dadelijk wel weer terug naar mijn bankje.

[ Bericht 0% gewijzigd door Gellius op 20-08-2019 11:38:41 ]

En ondertussen kijkt de rest van TTKLPT zomergasten

Ik heb alleen Hanna Bervoets gezien. Heb ik iets gemist aan de anderen?

quote:

Op dinsdag 20 augustus 2019 11:41 schreef Gellius het volgende:
Ik heb alleen Hanna Bervoets gezien. Heb ik iets gemist aan de anderen?

Die van afgelopen zondag was interessanter wat mij betreft.