[Etappe 20] Feltre - Croce d'Aune-Monte Avena #3 Etappe baart een muis

Etappe 20: Feltre - Croce d'Aune-Monte Avena, 194 km

Ik verwachtte niet veel van de rit naar San Martino di Costrazzo en dat bleek terecht te zijn. Sterker nog, het werd zelfs erger dan verwacht. De strijd om in de vlucht van de dag te geraken had een spannende moeten zijn, maar niets wat minder waar. Na de neutralisatie kwam het peloton even tot stilstand om Pinarello in het zonnetje te zetten en daarna begon de rit officieel. De eerste aanval van de dag was meteen de goede. Een groep van een man of 10 reed weg en dat was het dan. Het peloton viel meteen stil. Pas toen het gat al te groot was probeerden nog wat renners de sprong te wagen. De enige die nog naar voren wist te rijden was Giovanni Carboni, de rest was te laat. Dus kregen we vooraan een groep met weinig grote namen. Antunes, Vendrame, Chaves, Bidard, Canola, Santaromita, Senni, Boaro, het is allemaal niet om over naar huis te schrijven. Ook Pieter Serry was mee, maar daar krijgt op Jeroen Vanbelleghem na niemand het spontaan warm van. De kopgroep liep snel uit, binnen een mum van tijd hadden ze een paar minuten voorsprong en die voorsprong zou uiteindelijk oplopen tot een minuut of negen. Movistar controleerde op het gemakje de boel in het peloton. Gedurende de dag zagen we vrij weinig spannende dingen gebeuren. Ook in de kopgroep gebeurde er niet veel, tot op een kilometer richting Lamon. Daar probeerde Boaro in de aanval te gaan, maar in de vallei richting de slotklim werd hij weer ingerekend. Daarna zagen we een aanval van Canola en hij mocht zodoende als eerste aan de slotklim beginnen. Een matige slotklim, die niet lastig genoeg is om veel verschil te creëren. Dat zagen we ook in de kopgroep. De een na de ander demarreerde, maar niemand kwam echt weg. Pieter Serry was bijzonder actief, maar zijn pogingen waren nogal vruchteloos. Ook Chaves probeerde het een keer of honderd, maar het lukte hem niet om echt weg te rijden van de rest. Hij sloeg op basis van zijn explosiviteit steeds wel een gat van een paar meter, maar definitief wegrijden zat er niet in. Canola werd uiteindelijk wel ingerekend, waarna we met een groepje van vijf verder gingen rijden. De sterksten vooraan bleken Serry, Bidard, Vendrame, Chaves en Canola te zijn. Al kwamen vanuit de achtergrond ook Carboni en Antunes weer aansluiten. Na talloze aanvalspogingen van vooral Serry en Chaves zagen we op een kilometer of drie van het eind ineens dat Andrea Vendrame schakelproblemen had. Zijn ketting viel er zelfs even af, een heus vendrama. Precies op dat moment ging Chaves nog eens in de aanval en het lukte hem bijna om Serry en Bidard te lossen. Met minder dan drie kilometer te gaan probeerde hij het nog een keer en dat was de goede poging. Chaves reed weg van Serry en Bidard. Ook de net aangesloten mannen Carboni en Antunes werden direct weer gelost. Chaves stoomde in z'n eentje verder richting de finish, terwijl we vanuit de achtergrond Vendrame zagen opstomen. Hij kreeg nog een keer last van problemen met z'n ketting, maar wist uiteindelijk toch nog tweede te worden in de rit. Hij eindigde op tien seconden van Chaves, zonder die problemen had hij misschien wel kunnen winnen. Als dat was gebeurd hadden we wel wat mooie emotie gemist, want de overwinning van Chaves zorgde voor een Colombiaans orgasme. Het was een enorme overwinning voor Chaves, aan zijn uitbundige juichen te zien. Begrijpelijk, want Esteban heeft een aantal lastige jaren achter de rug. Wat dierbare mensen verloren, blessures gehad, Pfeiffer erbij, het zat allemaal niet mee. Hij is nog steeds niet terug op zijn oude niveau, maar vandaag viel alles op zijn plaats. Toevallig, of misschien ook wel niet, waren zijn ouders vandaag aanwezig. Direct na de finish viel hij zijn uitzinnige ouders in de armen, mooie plaatjes. Het is de goedlachse en sympathieke Colombiaan van harte gegund, al is het ook wel weer zielig voor Vendrame. Antunes werd derde, Carboni werd vierde en Serry en Bidard bleken zichzelf behoorlijk voorbij gereden te hebben.

Volgens Chaves was de slotklim net als het leven, je moet blijven vechten. Nou, daar hadden ze in het peloton maling aan. We kregen amper beelden van het peloton, voornamelijk omdat er niets gebeurde. Er werd tempo gemaakt door Movistar en op de slotklim nam Astana uiteindelijk het commando over. De voorsprong van de koplopers liep daardoor wel terug, maar was groot genoeg. Terwijl we Chaves solo richting de finish zagen rijden werd er opeens geschakeld naar de groep der favorieten, waar iemand in een witte trui nogal rap begon te trappen. Miguel Angel Lopez ging in de aanval en niemand volgde hem. Veel beelden kregen we daarna niet, maar blijkbaar liep zijn voorsprong snel op naar 40 seconden. In het pelotonnetje zagen we vooral Landa op kop rijden, hij was aan het knechten voor Carapaz. Toen Chaves en co binnen waren konden we ons wat meer focussen op de favorieten en dus zagen we meerdere demarrages. Carthy probeerde het nog een keer, Majka ging nog een keer in de aanval. Leverde allemaal niets op, want op deze matige klim is het moeilijk om weg te rijden. Alleen Lopez slaagde daar uiteindelijk in, wat best indrukwekkend is. Hij heeft blijkbaar zelfs het oude record op deze klim uit de boeken gefietst. Achter Lopez zagen we nog wat aanvalspogingen, waaronder zelfs de allereerste aanval van Primoz Roglic tijdens deze Giro. Ook hem lukte het niet om weg te rijden, waardoor bijna alle favorieten 44 seconden na Miguel Angel Lopez over de streep kwamen. Aangezien Lopez op een minuut of zes stond in het algemeen klassement werd het uiteindelijk een dag waar we helemaal niets aan hebben gehad. Rit 19 was er een om weg te gooien. Het enige wat we hebben geleerd is dat Miguel Angel Lopez goede benen heeft. Die benen gaat hij ook nodig hebben, want tijdens de rit van vandaag gaat er heel veel geklommen moeten worden. De laatste bergrit van deze Giro is misschien wel de zwaarste van allemaal. Bijna 200 kilometer, waarvan 77 in stijgende lijn. De Giro lijkt beslist, maar hier kan nog een hoop gebeuren. We gaan er eens goed voor zitten.




Van start gaan we in Feltre, de plaats waar ik gisteren nog niets over wilde vertellen. We reden toen al dwars door deze stad met 20.000 inwoners in de provincie Belluno, regio Veneto. De stad ligt aan de rivier Stizzon en aan de voet van de Dolomieten. Het nationaal park Dolomiti Bellunesi is om de hoek, heel gaaf. De stad is oud, al ver voor de tijd van de Romeinen woonden er hier mensen. Gedurende de middeleeuwen was Feltre een vrij belangrijke stad in de Republiek Venetië. Feltre is verdeeld in een onder- en een bovenstad. Het oudste deel, de bovenstad, is nog omgeven door muren. Bovendien zijn er hier nog drie poorten over, ook leuk. In het historische deel van Feltre komen we weer arcadegalerijen tegen. Het Piazza Maggiore is het belangrijkste pleintje van de stad, hier komen we het stadhuis tegen en een zuil met daarop de leeuw van Venetië, jawel. Het schijnt dat Feltre ook bekend is als de 'geschilderde stad', aangezien je op veel huizen fresco's kunt aantreffen. In de stad treffen we ook nog een oud kasteeltje aan en daarnaast natuurlijk weer een hoop kerkjes. Daarnaast is Feltre bekend vanwege de Palio di Feltre, een paardenwedstrijdje vergelijkbaar met die in Siena. Al heb ik geen idee of mensen bekend zijn met dit fenomeen, ik in ieder geval niet. Feltre is trouwens ook de stad van een aantal matige wielrenners. Onder meer Davide Malacarne, Alberto Cecchin en Alex Turrin werden hier geboren. Allemaal wel prof geworden, maar Davide Malacarne is waarschijnlijk de enige waar mevrouw Van Zetten uit Tiel ooit van heeft gehoord. De Giro was een aantal keer in Felte. In 2011 voor het laatst, toen vertrok er hier een rit met aankomst in Tirano. De laatste aankomst in deze plaats dateert van 2000. Toen wist Enrico Cassani een vlucht succesvol af te ronden, voor Davide Bramati, Dmitry Konychev en... Addy Engels! Feltre dus, de renners starten net buiten de historische binnenstad in een winkelstraat waar steentjes liggen.



Tijdens de neutralisatie rijden we een rondje door de historische binnenstad van Feltre. De renners rijden door een van de stadspoorten heen en verlaten daarna het historische centrum. Een extra rondje door het modernere Feltre volgt, waarna de stad richting het westen wordt verlaten. We rijden dan een tijdje over een weg die we nog kennen van de rit van gisteren. De neutralisatie kent bijna geen einde, pas in de buurt van Fonzaso gaan we echt beginnen. Ik heb zomaar het vermoeden dat de officiële start van deze rit plaatsvindt bij de fabriek van Castelli en Sportful. Die twee bedrijven zullen net als Pinarello gisteren even in het zonnetje worden gezet. Je zou het vrij overbodig kunnen noemen, maar blijkbaar is er toch nog wel een enigszins logische reden te vinden. We volgen tijdens deze rit namelijk grotendeels de route van de Sportful Dolomiti Race, een gran fondo die begint en eindigt in Feltre. Alleen in de finale wijken we van de route af, maar verder is het precies hetzelfde. Daarom wat extra aandacht voor Sportful, ongetwijfeld tegen een lichte vergoeding. Hoe dan ook, in Fonzaso gaan we echt van start en na een kilometer rechtdoor fietsen slaan de renners in het dorpje linksaf, waarna ze op weg gaan naar Arsiè. Deze brede en vlakke weg loopt een aantal kilometer vooral rechtdoor, tot we bijna in Arsiè zijn. We slaan rechtsaf, rijden via een brug over het meer van Colmo en dan gaat het plotseling een kilometer aan 7% omhoog. Al snel wordt het weer vlak, terwijl we Arsiè binnenrijden hoeft er een kilometer lang niet gekommen te worden. Eenmaal buiten dit plaatsje mogen de renners wel weer aan de bak, want dan beginnen we aan de Cima Campo. Deze eerste zware klim van de dag is bijna 19 kilometer lang en 6% gemiddeld. Een klim van de tweede categorie, die meteen begin met een kilometer aan kilometer aan 6% die wordt opgevolgd door een kilometer aan 7%. We bevinden ons op de vrij smalle Via Cima Campo, een behoorlijk bochtige weg. De renners rijden tijdens de klim door een aantal dorpjes, zoals Mellame. Hier vlakt de klim tijdelijk wat af, het gaat een kilometer aan 4% omhoog. Daarna gaat het wel weer aan 6,5% omhoog richting Rivai. Vervolgens gaat het een kilometer of zeven aan 6,7% omhoog. Tijdens dit stuk van de klim komen we nog wel een keer een zware kilometer tegen aan 8% gemiddeld, met een uitschieter naar 10%. Het gaat een tijdje vooral rechtdoor, maar een paar kilometer verderop komen we weer in de zone van de haarspeldbochten terecht. Best een aardige klim, deze Cima Campo. Na 11 kilometer klimmen rijden we door het plaatsje Col Perer en na de doortocht in dit dorpje gaat het nog eens vier kilometer aan 6,8% gemiddeld omhoog. Het is hier vrij gelijkmatig, al komen we nog wel een keer een halve kilometer aan 8,5% tegen die wordt opgevolgd door een halve kilometer aan 5%. Na die strook aan vijf procent gaat het nog even omhoog aan 8%, maar dan is het lastige werk echt gedaan. In de laatste 3,5 kilometer van de klim gaat het nog maar aan 4% gemiddeld omhoog. Een kilometer voor de top komen we nog wel een kilometer aan 7% tegen, maar het is ook een tijdje zo goed als vlak. Na 27 kilometer komen we boven op de Cima Campo. Op de top komen we een oud fort uit de Eerste Wereldoorlog tegen, Forte Leone.




De Cima Campo is een mooie en behoorlijk lastige klim, vooral door de lengte. Het is waarschijnlijk nog niet de klim waar de klassementsrenners zich laten zien, maar het kan wel een mooie tactische strijd opleveren tussen de verschillende ploegen om vast het juiste pionnetje vooruit te schuiven. De weg is wel redelijk smal, dus het zou een sterke ploeg moeten lukken om de boel een beetje te blokkeren, desondanks mogen we hier toch vast de nodige inleidende beschietingen verwachten. Het voorspel, zo u wilt. Goed, na de klim gaan we dalen. Zo gaat dat meestal na een klim. De weg was in het eerste deel van de klim al vrij smal, maar richting de top werd het nóg smaller. Ook in het eerste deel van de afdaling zal de weg zo smal zijn. Daarom is het wel even opletten voor de renners, al gaat het niet heel steil naar beneden voorlopig. Ook komen we niet eens zo gek veel bochten tegen, daardoor is dit eerste deel van de afdaling over de smalle weg wel goed te doen. Twee haarspeldbochten onderweg, daar schuilt het grootste gevaar in. Na een kilometer of acht in dalende lijn rijden we door Villaggio en buiten dit plaatsje loopt de weg tijdelijk weer omhoog. Het is niet echt een afdaling voor mensen die snel beneden willen zijn. We rijden nog een aantal kilometer verder over de smalle weg die even verderop weer naar beneden begint te lopen. In de buurt van Castello Tesino komen we in een bochtiger deel van de afdaling terecht, paar haarspeldbochten op een rij. Allemaal prima te doen, naar mijn bescheiden mening. In Castello Tesino komen de renners op een bredere weg terecht, die drie kilometer omhoog gaat lopen. Het gaat aan 5% gemiddeld omhoog, met aan het eind van deze onderbreking van de afdaling nog een steile strook van een paar hectometer aan 10%. Na dit steile stukje gaat het even steil naar beneden, waarna het weer omhoog loopt. Vreemde afdaling, maar goed. Als dit nieuwe knikje in stijgende lijn achter de rug is gaan we wel weer heel wat kilometers naar beneden. Via Bieno rijden we naar Strigno over een behoorlijk bochtige maar brede weg. Het gaat een kilometer of zeven aan één stuk door naar beneden. Veel bochten dus, maar er zitten weinig nekkenbrekers tussen. De lastigste bochten komen we in Strigno zelf tegen, buiten dit plaatsje slaan we rechtsaf en dan is het nog een kilometer of twee behoorlijk vlak tot we na 55 kilometer uitkomen in Scurelle. Hier rijden we langs de kerk met een flinke klokkentoren.



Via Scullere rijden we naar Carzano, over een weg die nog een kilometer vlak is. In de buurt van Carzano begint het dan omhoog te lopen, terwijl we richting Telve fietsen. Aan de rand van Telve komen we de tussensprint tegen en hier laat de organisatie de volgende klim officieel beginnen. Dat is niet helemaal correct en tevens onjuist, want de klim begint in Carzano al. Het gaat al drie kilometer omhoog aan een procent of zes voor er gesprint gaat worden. Na de tussensprint gaan we nog eens 19 kilometer verder omhoog, waardoor we uitkomen op een klim van 22 kilometer. Als we hebben gesprint beginnen we dus officieel met de Passo Manghen, na het wegvallen van de Gavia de nieuwe Cima Coppi. De hoogste berg van deze Giro, op de klim naar Lago Serrù na maar daar kwamen we dan weer aan voor bekend werd dat men de Gavia zou schrappen. De geldprijs moet toch uitgereikt worden, dat doen we dan maar boven op de Manghen. De Passo Manghen is een bijzonder lastige klim, want de komende 19 kilometer gaat het aan 7,6% gemiddeld omhoog. Direct na de tussensprint valt het nog wel mee, een kilometer of twee aan 5%. Daarna gaat het wel goed los, twee kilometer aan 9% gemiddeld. Vervolgens komen we een wat makkelijker stuk van de klim tegen, de komende vier kilometer gaat het gemiddeld aan 4% omhoog, al is er tussendoor nog wel een stukje aan 8% te vinden. De weg die ons naar de top van de pas gaat leiden is vrij smal, in het begin nog niet zo bochtig en leidt door een groene omgeving. Het is een mooie klim, die alleen maar mooier gaat worden. De natuur wordt steeds ruiger en het uitzicht wordt steeds fraaier. Het wordt ook weer wat steiler, opnieuw twee kilometer aan 9%. Tussendoor een halve kilometer aan 12%, de onregelmatige Manghen is soms onverbiddelijk. Hierna gaat het weer drie kilometer aan 6% gemiddeld omhoog, terwijl we ons inmiddels in het bochtigere deel van de klim bevinden. Draaien en keren over de vele haarspeldbochten, die af en toe behoorlijk steil zijn. De laatste zes kilometer van de klim zal het helemaal steil zijn, het gaat dan aan 10% gemiddeld omhoog. We komen in het begin van deze zes kilometer het steilste stuk van de klim tegen, een strook aan 15%. Daarna blijft het steil omhoog gaan, een echt makkelijke strook komen we niet meer tegen. Ook in de laatste kilometer richting de top gaat het nog aan 10% omhoog, terwijl we hier de magische grens van de 2000 meter boven zeeniveau bereiken, netjes aangegeven door een bordje. Na 78 kilometer komen we boven op de prachtige Passo Manghen, een klim waar relatief weinig gebruik van wordt gemaakt in de Giro.






Aan het begin van de klim begonnen we nog in een bos, eenmaal boven bevinden we ons in een rotsachtige omgeving. De ongerepte natuur, zo kan je het ook noemen. In 2012 waren we hier voor het laatst, toen kwam de klim voor in een rit met aankomst op Alpe di Pampeago. Ook in 2008 kam de klim nog een keer voor, ook toen in een rit met aankomst op Alpe di Pampeago. Op de top is er weinig ruimte, dus dat er hier geen aankomst is valt logisch te noemen, maar gezien de beklimmingen hier in de omgeving zouden we hier toch best wat vaker gebruik van mogen maken want het is toch wel een vrij geniale klim. De klim waar de Giro van 2019 nog kan gaan ontploffen. De laatste kans voor de klassementsrenners om iets te forceren, als ze nog wat willen zullen ze op de Manghen moeten gaan want de klim is er zwaar genoeg voor. Na de top duiken we direct de afdaling in en ook de afdaling is voorzien van een smalle weg. In 2012 en 2008 maakten we gebruik van dezelfde kant van de klim en kregen we dus ook dezelfde afdaling voorgeschoteld, mensen met een extreem goed geheugen weten dus hoe deze afdaling er ongeveer uitziet. Het is een bijzonder technische afdaling, enorm lastig. Direct in het begin van de afdaling komen we een heleboel bochten tegen. Een paar haarspeldbochten en wat korte en snelle bochtjes die soms onoverzichtelijk zijn. Langs de bochten treffen we een diepe afgrond aan, je wil hier absoluut niet uit de bocht vliegen. Het is wel vooral in het begin lastig, na een tijdje gaat de afdaling wat meer rechtdoor, waarna we in een open weide uitkomen. Hier komen we even verderop wel weer een boel haarspeldbochten tegen, maar deze liggen tenminste goed in het zicht. Na weer een sectie vol haarspeldbochten gaat het weer wat rechtdoor, het bos in. Ook aan deze kant van de Manghen ruilen we naar verloop van tijd de ruige natuur in voor een bos. In het bos gaat het ook nog even rechtdoor, tot we wederom bij wat haarspeldbochten uitkomen. Deze bochten zijn ook nog wel redelijk overzichtelijk, maar het is toch opletten. Aan deze kant van de klim gaan we ook heel wat kilometers aan 10% naar beneden, dus remmen wordt het sowieso. Na acht kilometer in dalende lijn wordt de weg plotseling breder. Het gaat nu ook minder steil naar beneden, de laatste acht kilometer van de afdaling zijn prima te doen. De eerste acht zijn dan weer enorm lastig, misschien wel de lastigste afdaling van deze Giro. We kijken met z'n allen naar Nibali. De laatste kilometers van de afdaling richting Molina di Fiemme zijn vrij eenvoudig, het gaat vooral rechtdoor. Na 94 kilometer komen we dan uit in Molina di Fiemme, een plaatsje gelegen aan de Avisio.



We moeten nu nog exact 100 kilometer fietsen, bijna de helft van de rit gehad. Net hadden we met de Manghen nog een beklimming van de eerste categorie, nu krijgen we te maken met een kort ongecategoriseerd klimmetje richting Cavalese. Beneden komen we uit bij een rotonde, hier gaan we rechtdoor en dan loopt de weg direct weer omhoog. Via Molina rijden we over een brede weg naar Castello di Fiemme, waar we de bovenstaande kerk aantreffen. Van Castello di Fiemme rijden we verder naar Cavalese. Het gaat vier kilometer omhoog, aan 5% gemiddeld. Toch weer 200 hoogtemeters erbij in de benen, daar worden de renners niet vrolijk van. Na 99 kilometer komen we uit in het toeristische plaatsje Cavalese, waar de weg weer vlak wordt. Dit plaatsje is blijkbaar vooral bekend vanwege een aantal ongelukken.In de vallei van Cavalese zijn twee dodelijke kabellift-incidenten geweest. Het eerste, waarbij 42 mensen omkwamen, vond plaats op 9 maart 1976. Het tweede was op 3 februari 1998 en eiste 20 mensenlevens. Nou, dat is niet zo best allemaal. Tegenwoordig is er een nieuwe lift en sindsdien gaat alles goed, dat is dan wel weer mooi meegenomen. We rijden dwars door Cavalese en buiten deze plaats zetten we koers richting Tesero. Het gaat vijf kilometer behoorlijk rechtdoor over een vlakke weg, terwijl we ondertussen wel nog door een tunneltje rijden. Even een moment van relatieve rust, dat kan na alles wat we al hebben gehad en wat nog moet komen. Van Tesero rijden we via Pianchè en Ziano di Fiemme naar Predazzo, waar de tweede tussensprint van de dag ligt. In dit stuk van acht kilometer tussen Tesero en Predazzo maken we relatief weinig mee. Brede weg, zo goed als vlak, voornamelijk rechtdoor. Wel een fraaie omgeving, tenminste nog iets. Na 112,5 kilometer komen we uit in Predazzo en dan gaat er weer gesprint worden voor de bonificatieseconden. Predazzo is een van de belangrijkste steden in Val di Fiemme, ook hier moet je vooral komen als je aan wintersport wil doen. Ze hebben hier een schans, dus Primoz Roglic zal zich hier prima op z'n gemak voelen. Geen onbelangrijke schans overigens, naar het schijnt. Er is hier wel eens een wereldkampioenschap schansspringen georganiseerd, dus dan moet het wel wat voorstellen. Ze maken hier ook pasta, Pastificio Felicetti is hier gevestigd. Zal wel.



In 2017 reed de Giro nog door deze omgeving, het is een vrij populair gebied voor de koers. Toen gingen we rechtdoor in Predazzo, voor een lange tocht door de vallei met einde in Canazei. Zorgvuldig alle beklimmingen ontweken, da's knap. Het ontwijken van de bergen gaat nu niet lukken, want in Predazzo slaan we rechtsaf en dan begint bijna direct de Passo Rolle. Gisteren bedwongen we al een groot deel van deze klim, maar dan van de andere kant. Nu doen we 'm dus van de oostkant en deze kant is eigenlijk niet zo heel spannend. Het gaat 20,6 kilometer omhoog aan 4,7% gemiddeld, dat is dus eigenlijk nog kanslozer dan de andere kant die al vrij kansloos was. Van deze kant gaat het eerst zes kilometer omhoog aan 6% gemiddeld. Over een brede en vrij rechte weg rijden we door een groene en bosrijke omgeving. Tijdens dit eerste deel van de klim komen we wel een wat lastiger stuk tegen van bijna twee kilometer aan meer dan 7%, maar in vergelijking met de Manghen stelt het niets voor. Hier een aanval plaatsen om aan een flinke solo te beginnen ligt minder voor de hand, al weet je nooit wat er tijdens zo'n laatste bergrit allemaal mogelijk is. Na het eerste deel van de klim worden we geconfronteerd met een stuk van vier kilometer aan 2,6% gemiddeld. Oei, da's meteen een pak minder. Op een halve kilometer aan 5% na is het hier gewoon vals plat. Helaas wordt het niet meteen beter, want in de drie kilometer daarna is het zelfs zo goed als vlak. Wel nog een kilometer aan 3%, maar ook een kilometertje in licht dalende lijn. Nee, hier schieten we niet veel mee op. We rijden wel nog langs een mooi meertje tijdens dit vlakkere deel van de klim, ook wat waard. Tunneltje erbij, komt in deze regio nog wel eens voor. Na het vlakke deel krijgen we met een kilometer aan 5% te maken, waarna het in de laatste kilometers van de klim aan 6,5% gemiddeld omhoog gaat. De laatste vijf kilometer van de klim zijn dus nog wel aardig, met een keer een halve kilometer aan 9% en tussendoor ook nog wat stroken waar het aan meer dan 7% stijgt. Al is het lastig voor te stellen dat de Passo Rolle voor grote verschillen gaat zorgen. Na 133 kilometer komen we boven op deze klim van de tweede categorie. Volgens visittrentino.info is de 2000 meter hoge Passo Rolle is een van de spectaculairste passen van de Dolomieten. Het is ook een vrij muzikale pas, want de Stradivarius-violen werden van hout gemaakt dat in dit dal gekapt was. De hoogte, de natuur en de prima skiliften maken Passo Rolle tot een van de meest gewaardeerde skibestemmingen. Het plaatsje Passo Rolle in het onovertroffen scenario van Cimon della Pala en Cima Vezzana, ligt op een unieke manier rondom de pas en de skiliften zijn ideaal om enkele van de mooiste plekken van de Alpen te verkennen. Zo, die mensen weten wel hoe ze hun product aan de man moeten brengen.




Als we door het plaatsje Passo Rolle zijn gereden gaat de weg 23 kilometer naar beneden richting Fiera di Primiero. De eerste twee kilometer van deze afdaling gaat het niet echt enorm naar beneden, het is min of meer vlak. We komen wel al wat bochten tegen, maar aangezien het voorlopig nog niet steil naar beneden gaat valt het wel mee. Na een tijdje gaat het ineens wel steil naar beneden lopen, een kilometer of vier lang gaat het hard naar beneden en dan worden de bochten ineens wel lastig. De weg is wel breed, dat scheelt. Toch zal het geen sinecure zijn om op een ordentelijke manier door al die haarspeldbochten te manoeuvreren. Een stuk of vijf van die dingen kort achter elkaar, altijd leuk. Even verderop komen we nog een stuk of zes haarspeldbochten tegen, het is uiteindelijk toch wel een technische afdaling. Niet zo lastig als die van de Manghen, maar toch ook weer niet eenvoudig. De afdaling blijft bochtig, ook als we ons in de buurt van een bekende plaats bevinden. De renners komen bijna uit in San Martino di Castrozza, de finishplaats van gisteren. In San Martino pakken we ook nog een stuk of vier haarspeldbochten mee, het is een technische passage in dit wintersportoord. Buiten San Martino di Castrozza komen we terecht op de weg waar we gisteren nog omhoog gingen. De weg mag dus bekend verondersteld worden. Het is in ieder geval een zekerheidje dat de steile percentages achter ons liggen. Het gaat nog eens 14 kilometer naar beneden, zonder dat het steil wordt. Wel weten we dat de klim zo nu en dan vrij bochtig was, dat is dan automatisch ook het geval in deze afdaling. Toch vind ik het vanaf dit moment niet heel technisch meer, omdat de weg echt heel erg breed is. Het gaat ook een paar keer vrij lang rechtdoor, een kind kan de was doen. We komen nog wel wat haarspeldbochten tegen, daar is het dan weer even aandachtig dalen. Verder kan je hier met de ogen dicht naar beneden, geen enkel probleem. Als het goed is komen we zonder veel oponthoud na 155 kilometer uit in Fiera di Primiero, daar waar we gisteren ook waren. Wat we hierna gaan doen leunt dicht tegen het mensonterende aan, want we gaan net als gisteren weer een stuk door de vallei rijden. Dezelfde weg, alleen dan de andere kant op. Gisteren liep die weg vals plat omhoog, het behoeft geen verdere uitleg dat het nu dus vals plat naar beneden gaat. De enige variatie is dat we deze keer niet door Mezzano en Imer rijden, we volgen in plaats daarvan de rivier waardoor het nu nog makkelijker fietsen is. Paar rotondes onderweg, dat is het grootste probleem. Toen de renners gisteren over de weg door de vallei reden waren we ze een aantal keer kwijt door alle tunneltjes, dat zal nu dus weer hetzelfde zijn.



Veel behoefte aan het beschrijven van deze weg heb ik verder niet, dit spreekt toch vooral voor zich. Nog een keer door de vallei, langs een meertje, door de tunnels. Het zal deze keer sneller voorbij zijn omdat het licht naar beneden loopt, dat scheelt wel. Aan het eind van dit stuk door de vallei komen we na 172 kilometer uit in Gorna, bij Ponte Oltra. Gisteren reden we nog over deze brug, maar nu rijden we rechtdoor en dan beginnen we direct aan de volgende klim. De Croce d'Aune staat op het programma, een klim van 11 kilometer aan 5,5%. Het gaat meteen een halve kilometer aan 9% omhoog, een lekker begin na een kilometer of 40 in dalende lijn. Het is ook gelijk een vrij bochtige klim, die na die steile halve kilometer wel wat makkelijker wordt. We gaan verder met anderhalve kilometer aan iets minder dan 7%. Vervolgens krijgen we een wat makkelijkere kilometer aan 4,5% voorgeschoteld, waarna het zelfs een tijdje helemaal vlak wordt. We rijden door het dorpje Sorriva en aan het feit dat hier in 2011 Forza Alberto op de weg gekalkt stond heb ik het idee dat de Giro hier wel eens eerder is geweest. Van Sorriva rijden we naar Servo en in dit stuk van twee kilometer komen we gemiddeld aan 0%. Toch is het niet helemaal vlak, want we krijgen met een stukje in dalende lijn te maken en het gaat ook weer even wat vals plat omhoog. Na Servo wordt het niet direct beter, het gaat nog even kort naar beneden en daarna begint de weg maar weer een beetje matig omhoog te lopen. Anderhalve kilometer aan 4%, het is wat. Pas op vier kilometer van de top begint het ergens op te lijken, dan gaan we nog even goed los. We krijgen eerst een kilometer aan 7,5%, waarna de steilste kilometer van de klim volgt. Het gaat een halve kilometer aan 11% omhoog, met daarna een halve kilometer aan 9%. Als er tijdens de rit nog niets is gebeurd dan mogen we hier wat verwachten. Daarna krijgen we nog een kilometer aan ongeveer 9% voorgeschoteld, terwijl we richting Aune fietsen. We passeren een aantal dorpjes en in die dorpjes wordt het steeds smal. Ook in Aune is dat het geval. Bergop niet zo'n probleem, maar in dit dorpje gaan we ook nog even heel kort naar beneden. Lastige passage. We rijden daarna over een bruggetje en vervolgens gaat het weer recht omhoog. We stuiten nu zelfs op het steilste stukje van de klim, het gaat even aan 16% omhoog. We hebben er even op moeten wachten, maar het is dan uiteindelijk toch een fatsoenlijke klim geworden. De laatste kilometer van de klim gaat het eerst nog een halve kilometer aan 10% omhoog, waarna het richting de top gaat afvlakken. Na nog een halve kilometer aan 6% komen we na 183 kilometer boven. De laatste vier kilometer van de klim is het aan 8% gemiddeld gestegen, dat mag er zijn.




De Croce d'Aune is een beklimming van de tweede categorie die inderdaad eerder is voorgekomen. In 2009 bijvoorbeeld nog, maar toen gingen we wel aan de andere kant omhoog. De Croce d'Aune is een klim met een verhaal, het verhaal van Tulio Campagnolo. Hij reed hier in 1927 tijdens een wedstrijd naar boven en had toen wat problemen met z'n fiets. Hij wilde zijn wiel verwijderen, maar omdat het nogal slecht weer was kreeg hij dat allemaal niet voor elkaar. Daarom kwam hij op het idee om een simpeler systeem te ontwikkelen. Hij bedacht de uitvalnaaf, zo heet dat blijkbaar. Een snelspanner erbij en Tulio kon z'n wiel sneller wisselen dan ooit. Hij bracht het product op de markt en zou later een bedrijf stichten met de naam Campagnolo. De rest is geschiedenis, tot op de dag van vandaag rijden er ontzettend veel mensen rond met producten van Campagnolo. Dat hebben we dus te danken aan die ene dag op Croce d'Aune. Op de top van de klim komen we een monument tegen ter ere van Tulio, die later ook nog een achterderailleur op de markt bracht met de naam Croce d'Aune. We bevinden ons overigens op 11 kilometer van de streep. In eerste instantie zouden we hier finishen, maar men heeft nog een extra klimmetje aan de rit toegevoegd. Om dat klimmetje te bereiken moeten we wel eerst vier kilometer naar beneden. De afdaling begint direct met twee haarspeldbochten, pittige bochtjes. Daarna gaat het even redelijk rechtdoor, maar al snel komen we bij nieuwe haarspeldbochten uit. Best een verraderlijke afdaling nog, al is de weg wel voldoende breed. Na vier kilometer dalen zien we aan de rechterkant ineens een weg liggen die steil omhoog loopt. We zouden nog wat verder kunnen dalen, maar dat gaan we natuurlijk niet doen. We gaan naar rechts en dan begint de slotklim.



We gaan klimmen naar Monte Avena. Een beklimming van de eerste categorie, vooral omdat het een aankomst bergop is. Het gaat zeven kilometer omhoog aan 7,3%. We bevinden ons meteen op een smalle weg door een donker bos en deze weg loopt een halve kilometer aan 5,6% omhoog waarna we met anderhalve kilometer aan 8% te maken krijgen. Als er nog steeds niets is gebeurd dan krijgen we op deze steile en smalle stroken sowieso wel wat te zien. In de volgende kilometer lijkt het iets vlakker te worden, het gaat 500 meter aan 6% omhoog, maar daarna krijgen we wel de steilste strook van de klim voor de kiezen. 500 meter aan 9%, met een uitschieter naar 11%. Na deze zware strook gaat het een kilometer omhoog aan 8% en dan bevinden we ons op drie kilometer van het eind. In de laatste drie kilometer krijgen we eerst een halve kilometer aan 5,6%, waarna de weg weer omhoog gaat aan 8%. De smalle weg is ook nog eens vrij bochtig, we komen een aantal haarspeldbochten tegen. Tot op een kilometer van de streep gaat het aan 7% omhoog. Tot op 500 meter van het eind gaat het aan 7,2% omhoog, waarna het in de laatste 500 meter afzwacht richting 6,5%. In de laatste kilometer krijgen we ook nog wel met wat bochten te maken, op iets minder dan een kilometer van het eind een haarspeldbocht naar links, waarna op 600 meter van het eind weer een haarspeldbocht naar rechts volgt. Daarna krijgen we op 200 meter van het eind nog een scherpe bocht naar links, waarna het in de laatste meters van de rit rechtdoor gaat richting een brede parkeerplaats die een aantal jaar geleden nog onverhard was. Schijnt dat ze er voor de gelegenheid nog wat asfalt hebben neergelegd, wel zo makkelijk. Op de parkeerplaats is het vlak, in de laatste meters van de rit vlakt het dus weer af. De slag zal eerder geslagen moeten worden. Na 192 kilometer komen we boven op Monte Avena en dan zit de laatste bergrit van de Giro er helemaal op.




We finishen in Monte Avena, een kleine plaats met alleen een paar berghutjes waar je wat kan eten. Het is een plaats zonder enige betekenis, dat blijkt ook uit het roadbook. Er is geen enkel woord terug te vinden over onze finishplaats, men heeft alleen maar over Croce d'Aune. Ja, goed, nu weet ik wel dat er 39 mensen wonen in het dorpje Croce d'Aune, dat is wel goed om te weten. In Monte Avena zullen het er nog wat minder zijn, want op een paar verdwaalde chaletjes na treffen we hier niets aan. Croce d'Aune is een populair wintersportoord en daar profiteren ze in Monte Avena ook van. Er zijn hier een paar liften aanwezig, al kan ik niet echt ontdekken waar die je dan precies naartoe zouden moeten brengen. We vinden in ieder geval hogerop nog een aantal agriturismos en een paar locaties om te hiken. Tevens schijnen ze hier aan paragliden te doen, dat is ook wel ziek. Er werd hier in 2017 zelfs een wereldkampioenschap paragliden georganiseerd. Ik wist niet dat het bestond, maar het is blijkbaar nog een groot evenement ook. 150 deelnemers uit 48 landen, dat is wel ziek. Monte Avena is op zich wel een goede locatie, want om hier een beetje te kunnen skiën hebben ze nogal wat bomen weggehaald, waardoor er een grote open vlakte is. Nouja, dat is zo'n beetje alles wat je over deze locaties kan vertellen. Er is nog nooit een rit aangekomen, dat zal niet echt als een verrassing komen. Al vind ik het wel een aardige klim om mee af te sluiten, toch best lastig.



In startplaats Feltre wordt het overdag 26 graden, wordt de zomer dan toch nog een ding? Weinig kans op regen en maar een klein beetje wind. In Croce d'Aune wordt het iets frisser, 21 graden. Verder ligt deze locatie natuurlijk heel dicht in de buurt van Feltre aangezien we tijdens de rit een rondje hebben gereden. Ook hier dus amper kans op regen en maar weinig wind. Alleen in de buurt van de Passo Rolle schijnt er wat meer kans op regen te zijn, maar het blijft natuurlijk gewoon droog. De laatste bergrit van deze Giro start om 11:05, lekker vroeg. Na een neutralisatie van liefst 15 minuten gaan de renners voor de deur van Sportful en Castelli om 11:20 echt van start. Eurosport is er helaas niet integraal bij, we kunnen pas rond 13:15 inschakelen. Tegen die tijd zijn de renners begonnen aan de Passo Manghen, op zich geen slecht moment om de eerste beelden te ontvangen. Al is het jammer dat we het begin van de rit missen, het tactische spel op de eerste klim had heel interessant kunnen zijn om te zien. We zullen de tickers moeten volgen, altijd geen feest. Finish wordt verwacht tussen 16:50 en 17:39.

De Giro van 2019 is er een geworden voor de vluchters. 19 ritten gehad en negen keer heeft een vroege vluchter gewonnen. Dat ligt deels aan het parcours, een rit zoals die van gisteren is ook niet echt geschikt voor een strijd tussen de klassementsrenners. Dat excuus hebben ze vandaag alleen niet. Dit is voor iedereen de laatste kans om er nog wat van te maken. Alleen Movistar kan verdedigend rijden, de rest moet actie ondernemen. Voor renners als Nibali en Roglic telt alleen maar de eindwinst, aan een tweede of een derde plaats hebben ze niets. Dat zeggen ze tenminste, en we geloven ze dan maar. Deze rit moet linksom of rechtsom eindigen in een showdown tussen de klassementsrenners. We hebben ze eigenlijk veel te weinig gezien, je zou bijna kunnen beweren dat Carapaz amper voor het roze heeft hoeven te werken. Tijdens deze rit zal veel afhangen van Astana en Bahrein. Als zij al op de Manghen de knuppel in het hoenderhok gooien krijgen we een epische rit. Als ze wachten tot de Passo Rolle of zelfs de Croce d'Aune krijgen we geen leuke rit. Ik ga toch maar van het positieve uit, we kunnen de Giro niet afsluiten zonder minstens één geniale bergrit gezien te hebben. Na drie weken koers nog even een rit met zoveel hoogtemeters op het menu, dat moet toch wel iets opleveren. Hup iedereen.
1. Lopez. Ja, op basis van de vorige rit is het nogal makkelijk om zijn naam te noemen. Hij was als enige in staat om weg te rijden van de rest op de niet al te moeilijke klim naar San Martino. Als je op zo'n klim van niets zo'n gat kan slaan zijn de benen nog goed. Met die benen moet je nog een rit winnen en een poging wagen om richting het podium te gaan. Hij heeft de ploeg om leuke trucjes uit te halen. Ik verwacht toch wel wat mannetjes van Astana in de aanval op de Cima Campo. Het zou natuurlijk mooi zijn als Lopez op de Passo Manghen al naar voren gaat. Eigenlijk is er geen reden te bedenken om het niet te doen, Lopez heeft verder eigenlijk niets te verdedigen. Aan een zesde plaats heeft hij niets, dit moet alles of niets worden. Op basis van gisteren zeg ik dan dat het alles wordt.
2. Landa. #FreeLanda. Moet lang bij Carapaz blijven en mag pas achter Lopez aan als het te laat is. #doemscenario
3. Carapaz. Zie hem niet in de problemen komen, eerlijk gezegd. De ploeg is vreselijk sterk en bergop heeft hij tot nu toe eigenlijk geen zwakte getoond. Nibali zou hem onder druk kunnen zetten ergens in een afdaling ofzo, maar dat is eigenlijk het enige. Bahrein lijkt me niet sterk genoeg om een tactisch meesterplan te bedenken waar Movistar onder gaat bezwijken. Nibali zal wel alles proberen, maar zijn brommertje zal dan eerder ontploffen dan die van Carapaz.
4. Roglic. Geen idee hoe hij nog in de buurt moet komen van Carapaz, dat lijkt me eigenlijk niet te doen. Nibali en Landa afhouden zou dan wel weer moeten lukken, toch een podium voor Jan en Addy in dat geval.
5. Nibali. Valt aan tot hij erbij neervalt en kraakt dan uiteindelijk. Dat zou wel typisch Nibali zijn. In ieder geval strijdend ten onder, dat is wel mooi. Al sluit ik ook niet uit dat de voodoo alsnog toe gaat slaan en dat Carapaz ergens in een ravijn gaat eindigen.

Kuttappe.

Miguel heeft ongeveer 1 minuut op de pedalen gestaan en meer was het niet.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2019 15:46 schreef El-Stinho het volgende:
We werden ouder op het stille veld
We waren mager als het ochtendlicht

We lazen zwijgend in elkaars gezicht.
Ik heb dit nog nooit gezien, jij?

quote:

Op zaterdag 1 juni 2019 15:47 schreef Chiappucci het volgende:
Wel triest dat Roglic zelfs in deze groep geen ploegmaat bij zich heeft.

Koen heeft zich helemaal opgeblazen voor werkelijk geen enkele zinnige reden. JanBovenTactics.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2019 15:53 schreef El-Stinho het volgende:
[ afbeelding ]

https://www.instagram.com/p/ByK2FD-A5GU/

Jammer, had me wel verheugd op een vormcrisis in dienst van Boulanger ofzo.