[Vraag wat je wil] aan iemand werkzaam in de forensische psychiatrie

quote:

Op donderdag 23 mei 2019 21:45 schreef Bracha020 het volgende:

[..]

Door je zin 'Daarnaast zul je de nodige feedback (cq kritiek) geven aan jouw patienten die dat voor zoete koek dienen te slikken omdat jij zoals je zelf al zei en vindt tot de gezonde categorie mensen behoort' merk ik dat je totaal geen idee hebt hoe het er binnen een FPC aan toegaat.
Dat is heel logisch maar je doet er wel uitlatingen over.

Omdat ik 'gezond' ben maakt dat mij nog niet beter of belangrijker dan mijn patienten, het zorgt er niet voor dat ik bepaalde dingen kan afdwingen.
Niemand slikt bij ons iets voor 'zoete koek' (jouw woorden...).
Wanneer iemand het niet met iets eens is dan slikt die persoon gewoon niet.
Zo simpel is dat, dan staat een behandeling stil.

Waar het om gaat is dat mijn patiënten meestal geen kennis hebben van dingen waar ik jarenlang voor gestudeerd heb en waarmee ik hun zodoende kan helpen.

Het lijkt erop dat je hiermee zelf duidelijk maakt dat ik gelijk heb en dat die mensen weinig andere keuzes hebben dan jouw goeie ideeen voor zoete koek te slikken. Anders staat hun behandeling stil zeg je, en dan kan het wss wel ff duren voordat ze weer op avontuur mogen. Dat komt op mij weinig over alsof ze een eigen vrije keuze hebben zoals je tegelijkertijd probeert te suggereren. Klinkt meer als: My way or the Highway

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 15:37 schreef Faraday01 het volgende:
Kun je iets meer vertellen over hoe een TBS kliniek er fysiek uit ziet? Ik kan me zo voorstellen dat het elementen heeft van een gevangenis, van een zorginstelling en van een woning. Worden er bepaalde kleuren veel gebruikt of vermeden? Is het een grote ruimte of zijn er van elkaar gescheiden kleinere woongroepen?

Hoe werkt de hiërarchie bij de behandeling van patiënten? Is er 1 hoofdbehandelaar die besluiten mag nemen over de behandeling van een patiënt of heeft iedereen een specialisme en is het afhankelijk van de situatie wie een besluit neemt?

Tenslotte een vraag over de indeling van de patiënten. In een TBS kliniek zitten mensen met een scala aan ziektes en ook met verschillende misdrijven. Hoe wordt bepaald welke mensen beter wel en niet in elkaars omgeving kunnen komen?

Ik zal later nog even op de laatste openstaande vragen, dus ook de jouwe reageren.

Ik hou het topic nog open tot maandag.

quote:

Op donderdag 23 mei 2019 22:10 schreef Tengano het volgende:

[..]

Het lijkt erop dat je hiermee zelf duidelijk maakt dat ik gelijk heb en dat die mensen weinig andere keuzes hebben dan jouw goeie ideeen voor zoete koek te slikken. Anders staat hun behandeling stil zeg je, en dan kan het wss wel ff duren voordat ze weer op avontuur mogen. Dat komt op mij weinig over alsof ze een eigen vrije keuze hebben zoals je tegelijkertijd probeert te suggereren. Klinkt als: My way or the Highway

Je zegt het zelf al: 'Het lijkt erop'.
Daar zit het probleem.

Wederom vul je dingen in.
Een behandeling die (tijdelijk) stilstaat hoeft geen invloed te hebben op, zoals jij het zegt 'op avontuur' mogen.
Verpleging gaat namelijk door.

Helaas zitten sommige dingen (zoals ik je nu al meerdere keren heb geprobeerd uit te leggen) nogal anders en niet zo zwart-wit in elkaar.

[ Bericht 4% gewijzigd door Bracha020 op 23-05-2019 22:37:13 ]

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 12:00 schreef christmastsunami het volgende:

[..]

pienter?, heb je indonesische roots?

Nee, is het een Indonesisch woord?

quote:

Op donderdag 23 mei 2019 22:43 schreef Bracha020 het volgende:

[..]

Nee, is het een Indonesisch woord?

Pienter, is volgens mij wat hier niet zo vaak gebruikt wordt

quote:

Op donderdag 23 mei 2019 22:43 schreef Bracha020 het volgende:

Nee, is het een Indonesisch woord?

maar hangt misschien ook af van waar je in Nederland woont of het vaak gebruikt wordt of niet.

quote:

Op donderdag 23 mei 2019 22:10 schreef Tengano het volgende:

Het lijkt erop dat je hiermee zelf duidelijk maakt dat ik gelijk heb en dat die mensen weinig andere keuzes hebben dan jouw goeie ideeen voor zoete koek te slikken. Anders staat hun behandeling stil zeg je, en dan kan het wss wel ff duren voordat ze weer op avontuur mogen. Dat komt op mij weinig over alsof ze een eigen vrije keuze hebben zoals je tegelijkertijd probeert te suggereren. Klinkt meer als: My way or the Highway

Wat een vervelende opmerkingen maak jij steeds. Wat is jouw frustratie of band met TBS-patiënten of -behandelaars om zo te muggenziften?
Waarom ga jij steeds van het negatieve uit?

quote:

Op dinsdag 21 mei 2019 21:46 schreef Brybry het volgende:

[..]

Ondanks dat wij beide werken in "dezelfde wereld" hebben wij, zoals ik lees uit jouw post, andere belangen.

De mensen waarmee ik werk zijn onderdeel van de maatschappij of zitten in een traject om dat weer te worden, mijn taak is om deze personen te helpen weer volwaardig burger te worden.
Daarnaast heb ik de taak om te signaleren en heb ik een verantwoording naar de stad/wijk/buurt waarin deze woont.

Je stelt dat het tbs systeem 1 van de meest succesvolle systemen ter wereld is,dat klopt helemaal.Aan statistieken heb ik echter weinig....
Er zijn mensen geweest die naar mijn mening, onbehandelbaar zijn, roofdieren of hoe je het ook wil noemen. De reclassering is een lachertje en ik als hulpverlener vind het verschrikkelijk dat ik bij wijze van spreke moet afwachten totdat diegene de fout in gaat zodat hij/zij het systeem weer in gaan.
Jij noemt het "incidenten". Feitelijk juist maar waar je in jouw post aan voorbij gaat is dat die incidenten hele nare gevolgen hebben. Het kan aan je schrijfwijze liggen maar ik vind dat je dit behoorlijk bagatelliseert.

Ik maak fouten, jij maakt fouten, daar zijn wij mensen voor. Maar als iemand die op de straat werkt zijn dit voorbeelden die mij frustreren en ik denk echt dat er een hoop verbetering nodig is.

Onbehandelbare patiënten keren niet terug in de maatschappij.
Deze mensen komen uiteindelijk terecht in een longstay-kliniek en komen meestal nooit meer vrij.

Ook wij hebben een grote verantwoordelijkheid.
We weten meestal niet waar een persoon gaat verblijven eenmaal terug in de samenleving, dit kan overal zijn.
Daarnaast komt men uiteindelijk meestal bij ons uit wanneer zo’n iemand opnieuw de fout ingaat.

De term ‘roofdieren’ vind ik hier niet helemaal op zijn plaats, al helemaal niet van iemand in jouw positie.
Achteraf is dat altijd makkelijk praten.
In de forensische psychiatrie streven we naar zoveel mogelijk behandelingsvormen waarvan evident is dat ze effect hebben, maar je moet niet het onmogelijke verwachten.
Bij behandeling van het lichaam valt het effect meestal te meten in cijfers, uitkomsten hangen niet af van wat de patiënt zegt.
Je kunt resultaten dan zelfs meten bij mensen die bewusteloos zijn.
Bij behandelen van de psyche gebeurt dit meten echter via het oordeel van de patiënt en de behandelaars, het blijft altijd een schatting.
Of een forensisch psychiatrische behandeling succes heeft gehad is pas duidelijk wanneer na een aantal jaren is gebleken dat de patiënt niet in zijn oude gedrag is teruggevallen.
Dit zou jij toch echt moeten weten.

Somatische geneeskunde komt veel vaker voor, de resultaten kunnen wereldwijd worden vergeleken bij miljoenen mensen, het heeft altijd een voorsprong.
Maar net als in de forensische psychiatrie staat bij dergelijke medische behandelingen het resultaat ook nooit voor honderd procent vast.
Hoe vaak komt het niet voor dat iemand goed is behandeld voor kanker en de ziekte na verloop van tijd weer de kop opsteekt.
Iemand die al geruime tijd genezen is verklaard kan weer ziek worden.

En zo kan een ex-tbs’er na een perfect traject en eindrapportage de deur uitlopen om daarna keihard terug te vallen.
Soms is dat gelijk maar het kan ook vele jaren duren, precies hetzelfde als bij een lichamelijke ziekte.
Iemand kan een heel nieuw leven opbouwen waarin alles perfect verloopt, soms tientallen jaren lang en dan alsnog een terugval krijgen.
Mensen (zo ook in een tbs-kliniek) zijn namelijk vaak niet de hele dag 'ziek' of 'gestoord'.
En vaak ook niet dagelijks.

Incidenten zullen blijven plaatsvinden, wat er ook verandert.
Ik ben er zelf dan ook van overtuigd dat ‘verbetering’ wat dit betreft niet mogelijk is, ik zou namelijk niet weten hoe.
Ik heb al eerder gezegd dat ik wat dat betreft alleen graag in de toekomst zou willen kunnen kijken.
Dan kun je dingen honderd procent voorkomen.

Mensen worden met de wet in de hand losgelaten en dit gebeurt ook nog eens om jou en mij te beschermen tegen de ‘gevaarlijke boze overheid’.
Als we echt helemaal willen uitsluiten dat iemand die ooit en door wat voor reden of vanuit welke situatie dan ook iets vreselijks deed dit nooit meer kan doen dan moeten we die gelijk en voor eeuwig achter slot en grendel zetten.
En de meeste mensen zijn het er wel over eens dat we dat niet willen in Nederland.
We kijken altijd naar oorzaken, omdat we weten dat die er meestal wel zijn.

Ik vind jouw hele gedachtegang als hulpverlener sowieso een beetje vreemd.
Afwachten tot iemand weer de fout ingaat is in deze wereld namelijk nogal vaak aan de orde, en ook daarvoor zijn wij hulpverlener.
Ik schreef al dat je niet het onmogelijke moet verwachten.

Daarnaast heb ik al meerdere keren benoemd dat ook ik ernstige delicten vreselijk vind.
Ik kan me dus niet echt vinden in de zin ‘ik vind dat je dit behoorlijk bagatelliseert’.

[ Bericht 0% gewijzigd door Bracha020 op 24-05-2019 08:13:46 ]

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 00:23 schreef Tengano het volgende:

[..]

Als jij geslepen bent, komt dat bijvoorbeeld voort uit angst. Angst dat je het op een normale manier niet zou kunnen handelen of bang bent om bedrogen te worden oid. Dingen die je meestal in je jeugd hebt aangeleerd. Als ze je in zo'n behandeling wakker kunnen maken dat je het daarom je hele leven zo doet, heb je tien jaar om het op een normale manier te proberen.

Nou in tien jaar kun je ook een andere taal leren, dus nieuw gedrag of een nieuw patroon zou ook moeten kunnen als je maar wil.

Tussen willen en kunnen zit vaak nogal een groot verschil.
Zo te lezen niet in jouw wereld maar ik kan je verzekeren dat het heel vaak aan de orde is.
Niet ieder mens is capabel genoeg of bezit de capaciteiten.

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 00:56 schreef christmastsunami het volgende:

[..]

en toch is er een probleem met wetgeving
we hebben hier afgesproken dat alleen politie of het leger, geweld mag uit oefenen

maar jij, moet alles maar pikken, je kan vuurwerk gooien naar ambulance personeel en dan doen we , oeehhooehhooe wat is dat erg zeg

ik vind het toch bizar dat je in geval van een aagresieve gevaarlijke gek, je maar moet wachten op de juiste hulpverleners, die dus altijd te laat komen

Denk je zelf niet dat als we daaraan gaan beginnen het eind een beetje zoek is?
Wie bepaalt of iemand een ‘agresieve gevaarlijke gek’ is? Jij?
Wie bewijst dat?

Iemand kan jou wel neerknuppelen en vervolgens zeggen dat hij dat deed omdat jij een 'agresieve gevaarlijke gek' bent terwijl dit misschien niet zo is.
Zeggen dat jij hem aanviel terwijl dat misschien niet het geval was.

Wat ga je dan zeggen?

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 13:02 schreef christmastsunami het volgende:

[..]

hoe zie je het voor je dan?, iemand die gaat werken aan een persoonlijkheids stoornis?

ik weet dat je het goed bedoelt, dat is me nou wel duidelijk

stel iemand slaat graag zwakkere vrouwen in elkaar, nou kan je diegene proberen te overtuigen dat dat niet hoort en dan kan ie zijn gedrag aanpassen

maar het zit er in Bracha, ik weet dat ik niet zo positief ben, maar kijk uit, het zit er in,en dat krijgt ie zelf er niet uit

Dat is precies de reden waarom hij bij ons verblijft.

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 13:53 schreef FlippingCoin het volgende:

[..]

En zou dit veranderen wanneer het mensen zonder stoornis zou betreffen?

Dit zou kunnen ja.

quote:

Op vrijdag 24 mei 2019 07:00 schreef Bracha020 het volgende:

[..]

Dit zou kunnen ja.

Waar zit het verschil hem dan in? Zou je de persoon zonder stoornis de eigenechap slecht toedichten en de persoon met een stoornis als slachtoffer van omstandigheden?

Enorm leuk topic!
Erg leuk om te lezen.

Ik lees dat je soms met pedofielen werkt.
Mijn vraag: als ik hoor over pedofielen hoor ik vaak de termen DSM en parafielie.
Weet jij misschien wat dit inhoud en wat vind jij van de heksenjachten op pedo's ?

quote:

Op woensdag 22 mei 2019 14:03 schreef Bracha020 het volgende:

Mijn targets zijn zoveel mogelijk kunnen betekenen binnen het systeem en voor de patiënten.
En plezier in mijn werk te blijven houden, ook heel belangrijk.

In principe is het hele team verantwoordelijk voor alles omdat we allemaal met elkaar te maken hebben en veel dingen elkaar overlappen.
Maar er zijn collega's die alleen dingen als sport of arbeid doen en dan ook alleen daar verantwoordelijk voor zijn.

Zelf hou ik me meestal met meerdere dingen bezig, dit verschilt ook van patiënt tot patiënt en van situatie tot situatie.

Als patiënten niet goed functioneren wordt gekeken naar de mogelijke oorzaken en wordt indien nodig de behandeling en/of het rooster aangepast.

Ik ervaar geen prestatiedruk, wel een gezonde werkdruk.
Angst om mijn baan kwijt te raken heb ik niet.
Zoiets kan altijd gebeuren, ook buiten jouw schuld om, dit heb je vaak niet in de hand.

Indien je doelt op fouten die eventueel gemaakt kunnen worden is het antwoord ook nee.
Fouten worden overal gemaakt en door iedereen, vaak zijn ze ook niet te voorkomen.
Ik ben daar niet mee bezig.

Men zou mij kunnen ontslaan wanneer ik iets doe wat tegen de regels ingaat, of misschien wanneer ik een enorme blunder zou maken.

Ik heb daar eigenlijk nog nooit echt over nagedacht, ik denk ook niet dat je dat moet gaan doen.

Bedankt voor het antwoord en het is natuurlijk ook wel zwaar werk wat überhaupt bijna niemand wil doen dus met concrete targets jaag je personeel ook weg. Maar waar ik me wel zorgen om maak is dat "zoveel mogelijk betekenen" niet erg concreet is. Hoe controleer je of cliënten daadwerkelijk veranderen of maar doen alsof en alle therapie voor niks is? Dat is dus alleen achteraf mogelijk schrijf je. Wordt er nog onderzocht hoe dit eerder kan worden vastgesteld?

[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 24-05-2019 21:51:30 ]

quote:

Op vrijdag 24 mei 2019 21:43 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Bedankt voor het antwoord en het is natuurlijk ook wel zwaar werk wat überhaupt bijna niemand wil doen dus met concrete targets jaag je personeel ook weg. Maar waar ik me wel zorgen om maak is dat "zoveel mogelijk betekenen" niet erg concreet is. Hoe controleer je of cliënten daadwerkelijk veranderen of maar doen alsof en alle therapie voor niks is? Dat is dus alleen achteraf mogelijk schrijf je. Wordt er nog onderzocht hoe dit eerder kan worden vastgesteld?

Tbs is niet bedoeld als straf en het is ook niet bedoeld voor genezing.
Ik heb het al vaker benoemd maar de tbs richt zich niet op de genezing van de patiënt maar op het belang van de samenleving.
De klacht van de samenleving staat centraal, niet de klacht van de patiënt.
En zo is de insteek ook echt.
De maatregel (de tbs) is bedoeld voor terugvalpreventie en verlaging van het gevaar.

Toch richten wij ons wel degelijk op het welzijn van de patiënt, want ook zijn of haar welzijn blijkt in de praktijk dikwijls preventie van recidive te zijn.
Naarmate mensen meer tevreden zijn met hun bestaan lopen zij namelijk minder risico dat zij terugvallen in hun vroegere misdrijven.
We houden ze daarom ook nieuwe kansen en mogelijkheden voor.
'Concrete targets' (zoals jij het omschrijft) dienen juist behaald te worden, om een goede inschatting te kunnen maken.

Waar het om gaat is dat mensen voortaan dingen kunnen 'laten'.
Dat hij of zij het niet meer 'hoeft' te doen en weerstand kan bieden bij een nieuwe verleiding.
Net zoals bij een verslaving tot een bepaald besef komen.

Bij veel stoornissen gaan we er ook niet vanuit dat de patiënt 'geneest'.
Het is immers maar de vraag of er iets te 'genezen' valt.
Hoofddoel is dat de patiënt zijn gedrag onder controle krijgt.
Gekeken wordt of de patiënt tot dit doel gemotiveerd is.
Indien dit het geval is dan dan zoeken we samen hem of haar naar een weg om dit doen, te bereiken.
Wanneer de motivatie er niet is dan werken we eraan dat hij of zij de noodzaak van dit doel gaat inzien.

Wat betreft het inschatten: daar zijn natuurlijk allerlei mogelijkheden voor.
De psychiatrische zorg maakt gebruik van allerlei middelen, manieren en complexe testen.
Ik denk dat de meeste mensen wel eens van psychotherapie (het werken via de psyche van de therapeut en de psyche van de patiënt) en cognitieve gedragstherapie (het voornamelijk in groepen en met modules werken) hebben gehoord.
Daarnaast zijn er ook vaak lichamelijke veranderingen en verbeteringen te ontdekken.
Een stoornis kan soms ook berusten op een lichamelijke afwijking, en soms op een combinatie van dingen.
Ook medicatie kan heel veel doen en duidelijk maken.

Misschien heb je ook wel eens gehoord van risicotaxatie-instrumenten.
In een lang en intensief proces worden d.m.v. wetenschappelijk onderbouwde 'vragenlijsten' (niet al te letterlijk nemen) op een gestructureerde manier zowel de risicofactoren als 'beschermde' factoren in kaart gebracht waarna de diverse factoren adequaat geïnterpreteerd en geïntegreerd worden in een zogenoemd eindoordeel.
Hierbij wordt niet alleen een algemene uitspraak gedaan over het risico dat iemand tot gewelddadig gedrag zal komen (laag-matig-hoog) maar wordt ook gespecificeerd wat in termen van bijvoorbeeld de aard en ernst precies aan gewelddadig gedrag wordt verwacht en binnen welke context.
We noemen dit ook wel scenarioplanning.

Natuurlijk kan iemand de boel proberen te manipuleren, maar daar wordt vroeg of laat in dit zeer intensieve traject waar veel mensen met de nodige ervaring bij betrokken zijn echt wel doorheen geprikt.

Buitenstaanders hebben van therapie wel eens verwachtingen die niet reëel zijn.
Bijvoorbeeld dat therapie iemand kan genezen.
(Psycho)therapie kan iemand helpen bij wat hij of zij zelf nastreeft en op eigen kracht niet kan bereiken.
Het kan geen mensen veranderen die zelf niet willen veranderen.
Als iemand 'onbehandelbaar' blijkt te zijn (niet wil meewerken) dan keert hij of zij echt niet terug in de samenleving.

Feit blijft echter dat je pas achteraf kunt zeggen of een traject/behandeling gewerkt heeft.
Maar dit geldt ook voor een operatie of bestraling.

Waarom denk je trouwens dat bijna niemand dit werk zou willen doen?
Enorm veel mensen vinden hun plek in de zorg, zo ook de forensische.
Het gebeurt regelmatig dat er lange wachtlijsten zijn op universiteiten, ik ken veel mensen die er niet terecht kunnen.

Interessant topic, ben het al een tijdje aan het volgen. Denk je dat je dit beroep je hele leven kunt uitoefenen, aangezien intimidatie en fysiek geweld toch regelmatig voorkomen ?

quote:

Op zaterdag 25 mei 2019 00:51 schreef Bracha020 het volgende:

[..]

Tbs is niet bedoeld als straf en het is ook niet bedoeld voor genezing.
Ik heb het al vaker benoemd maar de tbs richt zich niet op de genezing van de patiënt maar op het belang van de samenleving.
De klacht van de samenleving staat centraal, niet de klacht van de patiënt.
En zo is de insteek ook echt.
De maatregel (de tbs) is bedoeld voor terugvalpreventie en verlaging van het gevaar.

Toch richten wij ons wel degelijk op het welzijn van de patiënt, want ook zijn of haar welzijn blijkt in de praktijk dikwijls preventie van recidive te zijn.
Naarmate mensen meer tevreden zijn met hun bestaan lopen zij namelijk minder risico dat zij terugvallen in hun vroegere misdrijven.
We houden ze daarom ook nieuwe kansen en mogelijkheden voor.
'Concrete targets' (zoals jij het omschrijft) dienen juist behaald te worden, om een goede inschatting te kunnen maken.

Waar het om gaat is dat mensen voortaan dingen kunnen 'laten'.
Dat hij of zij het niet meer 'hoeft' te doen en weerstand kan bieden bij een nieuwe verleiding.
Net zoals bij een verslaving tot een bepaald besef komen.

Bij veel stoornissen gaan we er ook niet vanuit dat de patiënt 'geneest'.
Het is immers maar de vraag of er iets te 'genezen' valt.
Hoofddoel is dat de patiënt zijn gedrag onder controle krijgt.
Gekeken wordt of de patiënt tot dit doel gemotiveerd is.
Indien dit het geval is dan dan zoeken we samen hem of haar naar een weg om dit doen, te bereiken.
Wanneer de motivatie er niet is dan werken we eraan dat hij of zij de noodzaak van dit doel gaat inzien.

Wat betreft het inschatten: daar zijn natuurlijk allerlei mogelijkheden voor.
De psychiatrische zorg maakt gebruik van allerlei middelen, manieren en complexe testen.
Ik denk dat de meeste mensen wel eens van psychotherapie (het werken via de psyche van de therapeut en de psyche van de patiënt) en cognitieve gedragstherapie (het voornamelijk in groepen en met modules werken) hebben gehoord.
Daarnaast zijn er ook vaak lichamelijke veranderingen en verbeteringen te ontdekken.
Een stoornis kan soms ook berusten op een lichamelijke afwijking, en soms op een combinatie van dingen.
Ook medicatie kan heel veel doen en duidelijk maken.

Misschien heb je ook wel eens gehoord van risicotaxatie-instrumenten.
In een lang en intensief proces worden d.m.v. wetenschappelijk onderbouwde 'vragenlijsten' (niet al te letterlijk nemen) op een gestructureerde manier zowel de risicofactoren als 'beschermde' factoren in kaart gebracht waarna de diverse factoren adequaat geïnterpreteerd en geïntegreerd worden in een zogenoemd eindoordeel.
Hierbij wordt niet alleen een algemene uitspraak gedaan over het risico dat iemand tot gewelddadig gedrag zal komen (laag-matig-hoog) maar wordt ook gespecificeerd wat in termen van bijvoorbeeld de aard en ernst precies aan gewelddadig gedrag wordt verwacht en binnen welke context.
We noemen dit ook wel scenarioplanning.

Natuurlijk kan iemand de boel proberen te manipuleren, maar daar wordt vroeg of laat in dit zeer intensieve traject waar veel mensen met de nodige ervaring bij betrokken zijn echt wel doorheen geprikt.

Buitenstaanders hebben van therapie wel eens verwachtingen die niet reëel zijn.
Bijvoorbeeld dat therapie iemand kan genezen.
(Psycho)therapie kan iemand helpen bij wat hij of zij zelf nastreeft en op eigen kracht niet kan bereiken.
Het kan geen mensen veranderen die zelf niet willen veranderen.
Als iemand 'onbehandelbaar' blijkt te zijn (niet wil meewerken) dan keert hij of zij echt niet terug in de samenleving.

Feit blijft echter dat je pas achteraf kunt zeggen of een traject/behandeling gewerkt heeft.
Maar dit geldt ook voor een operatie of bestraling.

Waarom denk je trouwens dat bijna niemand dit werk zou willen doen?
Enorm veel mensen vinden hun plek in de zorg, zo ook de forensische.
Het gebeurt regelmatig dat er lange wachtlijsten zijn op universiteiten, ik ken veel mensen die er niet terecht kunnen.

'motivatie', daar kan ik eigenlijk niks mee, dat klinkt als die 'knop' die kan worden omgezet en volgens mij zo weer terug kan worden gezet

die Thijs die laatst 3 mensen heeft vermoord, had zich al eerder, meerdere keren aangemeld bij de GGZ instellingen, volgens mij was die gemotiveerd, want dat kwam, denk ik uit zich zelf
en waarschijnlijk, als ik zo in de toekomst kan kijken, zonder andere informatie dan uit de media
was die stoornis zwaar onderschat en werd het geen zelfmoord maar moord

ik dacht laat ik es een wiki doen op het woord 'motivatie'

https://nl.wikipedia.org/wiki/Motivatie

dit ga ik niet in 1 keer sneldoorlezen door hebben, er zitten allerlij haken en ogen aan
lol, zo is het wel mooi samengevat

quote:

Metaforisch beschreven: bij intrinsieke motivatie draait het om het spel, en bij extrinsieke motivatie om de knikkers.

edit: zelfs Erich Fromm wordt erbij gehaald om 'motivatie' uit te leggen
dat zijn zinnen zonder paragrafen, zinnen van ongeveer 1 bladzijde

[ Bericht 6% gewijzigd door christmastsunami op 25-05-2019 13:22:31 ]

quote:

Op zaterdag 25 mei 2019 10:23 schreef Ambystoma_mexicanum het volgende:
Interessant topic, ben het al een tijdje aan het volgen. Denk je dat je dit beroep je hele leven kunt uitoefenen, aangezien intimidatie en fysiek geweld toch regelmatig voorkomen ?

Daar kan ik weinig over zeggen.
Ik weet niet hoe ik daar in de toekomst over ga denken.
Persoonlijke omstandigheden spelen vaak een rol.
Er kunnen dingen veranderen in je leven.
Feit is wel dat de meeste mensen in deze beroepsgroep dit werk hun leven lang blijven doen.
Je kiest natuurlijk niet zomaar even voor een beroep als dit, je weet vaak heel goed wat je drijfveren in het leven zijn.

Fysiek geweld komt niet zo heel vaak voor als mensen soms denken.
Intimidatie wel iets meer, maar beide dingen blijven een uitdaging als je voor dit werk kiest.

Ik heb natuurlijk ooit de bewuste keuze gemaakt om dit werk te gaan doen.
Ik ben gaan studeren omdat ik wou weten hoe het kan zijn dat er mensen bestaan die dingen doen, soms vanuit het niets, die anderen niet doen. Hoe hiermee om te gaan, te behandelen en wat te doen om de kans op recidive te verkleinen.

Ik wist van tevoren natuurlijk dat ik niet met de meest makkelijke mensen in contact zou komen.
Ook dit is een uitdaging voor me en een van de redenen waarom ik dit werk doe.
Zoals ik al eerder aangaf kan iedere verbetering of resultaat (hoe klein ook) die je samen met de patiënt boekt een wereld van verschil maken.
Je hebt samen een doel voor ogen en je ziet dat doel door samen hard en intensief te blijven werken, vol te houden, steeds dichterbij komen.

Zo goed als iedere ex-patiënt waar ik mee werkte heeft zijn of haar plek gevonden in de maatschappij en leeft een nieuw en rustig leven.
Vaak is dat met een (nieuwe) partner of gezin.
De samenleving heeft geen last meer van deze persoon, zijn of haar omgeving (partner, gezin) niet, en ook hij of zij zelf heeft dit niet meer.

Deze nieuwe situatie is mogelijk geworden door een maatregel tbs, waar ik dus mijn bijdrage aan heb geleverd.
Je doet iets wat vreselijk belangrijk is voor de hele maatschappij.
Op dit moment geeft mij dat veel voldoening en daarom zou ik nu dan ook echt niets anders willen doen.

Ik hoop dat ik je vraag hiermee voldoende duidelijk heb beantwoord.

quote:

Op zaterdag 25 mei 2019 13:04 schreef christmastsunami het volgende:

[..]

'motivatie', daar kan ik eigenlijk niks mee, dat klinkt als die 'knop' die kan worden omgezet en volgens mij zo weer terug kan worden gezet

die Thijs die laatst 3 mensen heeft vermoord, had zich al eerder, meerdere keren aangemeld bij de GGZ instellingen, volgens mij was die gemotiveerd, want dat kwam, denk ik uit zich zelf
en waarschijnlijk, als ik zo in de toekomst kan kijken, zonder andere informatie dan uit de media
was die stoornis zwaar onderschat en werd het geen zelfmoord maar moord

We weten niet of hier sprake is geweest van onderschatting.
Er is nog veel onduidelijk over deze zaak en over deze man.
O.a. waarom hij niet gedwongen opgenomen is.
Daar kunnen veel oorzaken voor zijn.

Het lijkt er inderdaad wel sterk op dat deze man zelf hulp heeft gezocht.

Ik ving net een aankondiging op van de uitzending van Nieuwsuur van vanavond: gaat volgens mij over jou en je collega hulpverleners die met deze groep te maken hebben.
NPO2, 22.00 uur.

quote:

Op zaterdag 25 mei 2019 17:59 schreef Bracha020 het volgende:
Er is nog veel onduidelijk over deze zaak en over deze man.
O.a. waarom hij niet gedwongen opgenomen is.
Daar kunnen veel oorzaken voor zijn.

Het lijkt er inderdaad wel sterk op dat deze man zelf hulp heeft gezocht.

In de berichtgeving wisselt het of hij op een open of gesloten afdeling zat. Ik denk dat hij zich eerst vrijwillig gemeld heeft en dat ze een ibs hebben aangevraagd (of kan dat niet zonder het beroepsgeheim te schenden?) toen hij met bloed op zijn kleren terugkwam van de Brunsummerheide. Anders had hij de volgende dag geen truukje hoeven uithalen om weer op pad te kunnen gaan (hij zou gebruik gemaakt hebben van de commotie rondom een steekpartij van een medepatiënt en/of het brandalarm ingeschakeld hebben). Ik ben benieuwd naar de daadwerkelijke gang van zaken, en hoop dat hij via TBS passende hulp zal krijgen.

quote:

Op donderdag 23 mei 2019 12:28 schreef Moonah het volgende:

Je maakt het onderscheid tussen verpleging en behandeling. Kun je eens uitleggen wat verpleging inhoudt?

Wil je mijn vraag nog beantwoorden? Ik weet nl echt niet wat ik me bij 'verpleging' in een TBS-kliniek moet voorstellen.

quote:

Op zondag 26 mei 2019 14:09 schreef Moonah het volgende:

[..]

Wil je mijn vraag nog beantwoorden? Ik weet nl echt niet wat ik me bij 'verpleging' in een TBS-kliniek moet voorstellen.

Ontzettend moeilijk om via letters even duidelijk uit te leggen.
Vaak overlapt het elkaar en zijn de grenzen heel moeilijk te bepalen.

Toch maken wij wel degelijk onderscheid tussen verpleging en behandeling.

Zoals ik al eerder schreef spreekt de maatregels tbs enkel van 'verpleging', niet van behandeling.
De term 'Forensische zorg' zegt het ook al: Zorg.

Toch is de wetgever er blijkbaar vanuit gegaan dat de psychische conditie van de patiënt tijdens zijn of haar verblijf in de instelling verbeterd kan zijn (dit kan natuurlijk ook).
Dit omdat er dus na een periode van twee jaar beslist wordt over een eventuele verlenging.

Feitelijk gaat niemand een tbs-traject in om 'behandeld' te worden.
De vraag blijft namelijk altijd of er iets te behandelen is.
Zelfs wanneer er een duidelijke stoornis is geconstateerd blijft de vraag of deze stoornis te behandelen valt.
Achteraf is daar pas iets concreets over te zeggen.
Het woord 'behandelen' weegt daarom zwaar en is vaak ook niet reëel.
Daarom wordt het woord ook liever niet al te vaak gebruikt.

Iemand wordt opgenomen ter verpleging, krijgt onderdak, verzorging en wordt beschouwd als patiënt.
Het is echter zo dat de hulpverlener (vaak ook op zijn of haar eigen manier) altijd zal proberen om (zoveel mogelijk) verbetering te realiseren.

Wanneer een bepaalde werkwijze of omgang met een patiënt resultaat oplevert dan voelt het voor zowel patiënt als verpleger ('behandelaar') vaak als behandeling.
Het kan op dat moment ook behandeling zijn.
Maar op dat moment is dat nooit met zekerheid te zeggen.

Forensische patiënten zijn over het algemeen mensen die geen of weinig last hebben van hun eigen gedrag en geweten.
Ze beseffen vaak wel dat ze iets gedaan hebben wat niet goed is maar het lag niet aan hun.
Met maatschappelijk normen hebben ze vaak weinig.
Wanneer je zo’n persoon de ‘les’ probeert te lezen dan stuit je op een hoge muur.
Je bereikt er niets mee.
Verpleging kan iets kleins zijn als zo’n iemand zijn of haar medicatie aanreiken, aandacht geven, luisteren, een boek geven.
Daar begint het vaak mee en het is pure verpleging.

Je kunt met iemand gaan zitten en naar die persoon luisteren.
Je kunt ook luisteren, en wanneer er zich een moment aandient waarop je denkt iets meer te kunnen bereiken (er iets uit te kunnen slepen) proberen om voorzichtig een dialoog aan te gaan zodat er misschien iets in werking wordt gezet.
Dit vereist enorm veel inzicht, ervaring en voorzichtigheid.
Het kan namelijk ook helemaal verkeerd uitpakken en dan kan er de periode daarna sowieso geen sprake zijn van 'behandeling' omdat sommige dingen dan stil kunnen komen te staan.

Het kan soms maanden, zelfs jaren duren voordat het gevoel ontstaat dat iemand naast verpleging ook wel eens met een 'behandeling' bezig kan zijn.
In de normale wereld klinkt dit niet heel erg bijzonder maar in onze wereld ligt dit dus nogal anders, het is vaak enorm complex.

Dit was de moeilijkste vraag die ik hier tot dusverre heb gehad.
Het topic loopt ten einde en ik wou je vraag niet overslaan maar nog steeds vind ik het erg moeilijk om dit allemaal zo duidelijk mogelijk uit te leggen aan mensen die zelf niet in een FPC of FPK werken.
Ik hoop in ieder geval dat ik je een klein beetje duidelijkheid heb kunnen geven.