quote:
Op maandag 20 mei 2019 20:11 schreef Moira. het volgende:Hoe ga je om met de soms heftige en schrijnende verhalen die je in dossiers leest of van cliënten hoort, over bijv. kindermishandeling en/of seksueel misbruik?
Het kan toch niet anders dan dat je dat soms mee naar huis neemt? Of heb je een manier gevonden om dat thuis los te laten?
En de volgende dag weer op werk de dader van zo’n verhaal in de ogen te kijken.
Dit is een vraag die mensen mij vaak stellen en die ik graag beantwoord.
Ik neem dingen soms zeker mee naar huis en vaak is dit niet makkelijk.
Misschien ben ik nog niet ervaren of ‘gehard’ genoeg om dit niet te doen en komt dit nog.
Ik ben uiteraard wel getrained hoe hier op een juiste manier mee om te gaan en te verwerken.
Ik geloof er niet echt in dat er iemand bestaat die dit werk doet en alles in de avonduren maar eventjes helemaal vergeet.
Ik baseer dit ook op verhalen die ik hoor van ervaren collega’s, uiteraard praat je met elkaar over zulke dingen.
Ik kijk een patiënt graag in de ogen omdat ik alleen dan aan de slag kan en er samen met hem iets van kan proberen te maken.
Niet alle mensen kunnen dit en het maakt iemand die het niet kan ook niet minder dan een ander maar dit is wel mijn drijfveer, het is hoe ik in het leven sta.
Wegkijken heeft geen zin, het verandert niet wat is gebeurd en zal zeker geen bijdrage leveren aan een manier om herhaling of meer ellende te voorkomen.
Je kunt dierenleed vreselijk vinden en er niet naar willen kijken, niets te maken willen hebben met mensen die dieren pijnigen maar je kunt het ook vreselijk vinden en er toch iets mee doen.
Zo zie ik dat ook met kindermishandeling/seksueel misbruik (waar jij over schrijft).
De meeste mensen waar ik mee werk lijden aan een zeer complexe stoornis, vaak meerdere stoornissen.
Hebben vaak geen besef van wat ze doen, weten het soms niet eens.
Het menselijk brein is enorm kwetsbaar, een gezond mens kan van het ene op het andere moment en vanuit het niets een ernstig delict begaan.
Jij en ik ook.
Ook mensen die al langer bepaalde dingen uitvreten en waarbij er dus al langer iets speelt zijn vaak ziek en hulpbehoevend.
Sommige mensen worden gewoon ‘slecht’ of ‘gek’ geboren.
Vertonen als kind al allerlei afwijkend gedrag.
Andere mensen functioneren prima en gaan dus vanuit het niets op een willekeurige dag zomaar de fout in.
Krijgen kortsluiting en doen iets wat niemand (zij zelf ook niet) zag aankomen, doen iets vreselijks.
Een ’stoornis’ is dus iets anders dan ‘gek’ of ‘slecht’ zijn maar beide groepen hebben recht op hulp.
Ik werk dus met dit soort mensen.
In Nederland hebben we ooit samen de afspraak gemaakt om mensen die een misdaad hebben begaan (slecht zijn, ziek zijn, afwijken...) niet op te ruimen maar op te sluiten, en indien nodig en mogelijk te behandelen.
We leven in een beschaafd land.
Mensen krijgen bij ons een tweede kans.
De maatregel tbs is verpleging/behandeling, geen straf.
Iemand krijgt onderdak, verzorging en wordt beschouwd als patiënt.
Het doel is deze persoon met zo min mogelijk gevaar weer te laten terugkeren in de maatschappij.
Natuurlijk zijn er ook mensen die heel goed weten waar ze mee bezig zijn en enkel een zware straf verdienen.
De gevangenissen zitten er vol mee.
Ik denk dat mijn gedachtegang ook te maken heeft met bepaalde kennis van het menselijk brein, psychiatrische ziektebeelden en alles wat daarbij komt kijken.
Ik heb er natuurlijk voor gestudeerd en enorm veel tijd ingestoken.
Ook ga je dingen op een iets andere manier bekijken en ervaren wanneer je te maken krijgt met onschuldige en onwetende verscheurde partners of families die jou smeken hun uit te leggen hoe en waarom hun geliefde in hemelsnaam tot een bepaalde daad is gekomen.
Jou vragen of hij/zij ‘beter’ kan worden en jij daar alle juiste antwoorden op moet gaan vinden en geven.
Mensen begrijpen er niets van en hun leven staat totaal op zijn kop.
[ Bericht 0% gewijzigd door Bracha020 op 21-05-2019 10:14:01 ]