KLB Klaagbaak
Klaag maar raak voor een knaak.
TS heeft twee dochters. Dochter 1 is zes en noemen we voor het gemak Dochter 1.
Dochter 2 is vier en noemen we Dochter 2.
Anderhalf jaar geleden heb ik op een regenachtige dag de Wii van zolder gehaald en sindsdien spelen ze af en toe Mario Kart. Dit deden ze eigenlijk altijd om de beurt. Deze week heb ik ze eens laten zien hoe je met twee controllers tegelijk kan spelen.
Vanochtend daagde Dochter 1 me uit voor een potje Mario Kart. Leuk idee, maar als goed vader betaamt vroeg ik me wel af of ik me in moest houden, of dat ik haar een lesje gamen moest geven.
Het was al snel duidelijk dat er van inhouden geen sprake zou zijn. Het eerste rode schild dat dochterlief kreeg werd direct op me afgevuurd “daar ga je, pap”. TS heeft echter jarenlange ervaring en gooide een banaan neer om de aanval te pareren, maar de toon was gezet. Dochter 1 wilde strijd, die zou ze krijgen.
De eerste race won Dochter 1 op het nippertje, daarna wilde ze Rainbow Road doen.
Dit vond ik geen goed idee, dat heb ik altijd al een kutbaan gevonden, maar soit. TS laat zich niet kennen.
Het werd een ramp. Ik donderde keer op keer van de baan. Ik liet me een “shit” ontvallen, waarna Dochter 1, die een half rondje voorlag, zei “dat mag je niet zeggen pap, je mag wel chips zeggen”.
Dochter 1 won de race en ik werd laatste waarna Dochter 2 me een goedbedoelde knuffel en zei “het geeft niets uit hoor, papa”.
De laatste twee races hebben we voor de vorm nog afgemaakt. Ik zag na afloop iets in de blik van mijn dochter. Alle kinderen denken in principe dat hun vaders onfeilbaar zijn. Bij Dochter 1 is die illusie nu op zesjarige leeftijd al verbroken. Op zich vind ik dat ik dat toch nog best lang heb volgehouden.
TL/DR: TS verliest in een half uur Mario Kart van kleuter, respect van oudste dochter en een flinke dosis zelfrespect.
Antiklacht: ben ook wel trots op dochter.
Dochter 2 is vier en noemen we Dochter 2.
Anderhalf jaar geleden heb ik op een regenachtige dag de Wii van zolder gehaald en sindsdien spelen ze af en toe Mario Kart. Dit deden ze eigenlijk altijd om de beurt. Deze week heb ik ze eens laten zien hoe je met twee controllers tegelijk kan spelen.
Vanochtend daagde Dochter 1 me uit voor een potje Mario Kart. Leuk idee, maar als goed vader betaamt vroeg ik me wel af of ik me in moest houden, of dat ik haar een lesje gamen moest geven.
Het was al snel duidelijk dat er van inhouden geen sprake zou zijn. Het eerste rode schild dat dochterlief kreeg werd direct op me afgevuurd “daar ga je, pap”. TS heeft echter jarenlange ervaring en gooide een banaan neer om de aanval te pareren, maar de toon was gezet. Dochter 1 wilde strijd, die zou ze krijgen.
De eerste race won Dochter 1 op het nippertje, daarna wilde ze Rainbow Road doen.
Dit vond ik geen goed idee, dat heb ik altijd al een kutbaan gevonden, maar soit. TS laat zich niet kennen.
Het werd een ramp. Ik donderde keer op keer van de baan. Ik liet me een “shit” ontvallen, waarna Dochter 1, die een half rondje voorlag, zei “dat mag je niet zeggen pap, je mag wel chips zeggen”.
Dochter 1 won de race en ik werd laatste waarna Dochter 2 me een goedbedoelde knuffel en zei “het geeft niets uit hoor, papa”.
De laatste twee races hebben we voor de vorm nog afgemaakt. Ik zag na afloop iets in de blik van mijn dochter. Alle kinderen denken in principe dat hun vaders onfeilbaar zijn. Bij Dochter 1 is die illusie nu op zesjarige leeftijd al verbroken. Op zich vind ik dat ik dat toch nog best lang heb volgehouden.
TL/DR: TS verliest in een half uur Mario Kart van kleuter, respect van oudste dochter en een flinke dosis zelfrespect.
Antiklacht: ben ook wel trots op dochter.
Tijd voor revanche met Bloodborne/Sekiro/Dark Souls 
Perhaps you've seen it, maybe in a dream.
A murky, forgotten land.
A murky, forgotten land.
heywoodu
Van bijna dood tot olympiėr:
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiėr in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Vind je dat een vernedering? Man man, denk eens na.
Het is maar een spelletje. Maak je niet zo druk.
Het is maar een spelletje. Maak je niet zo druk.
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
Dan saboteer je die controller en mag dochter 1 even terugkomen voor een herkansing. Ben je nou helemaal.
Dit, dus.
quote:Op zondag 19 mei 2019 11:18 schreef PippenScottie het volgende:
Het eerste rode schild dat dochterlief kreeg werd direct op me afgevuurd “daar ga je, pap”. TS heeft echter jarenlange ervaring en gooide een banaan neer om de aanval te pareren
Deceit for a lifetime has taken it's toll.
An emotional void, I feel numb and cold.
You're all dead to me now. And has been for long.
The time has come to reap what you've sown.
An emotional void, I feel numb and cold.
You're all dead to me now. And has been for long.
The time has come to reap what you've sown.
Ik moest hardop lachen. Vooral : het geeft niet pap. Klinkt of je ze goed hebt afgebakken die kindjes. Mooi!
Whatever...
De reactie waarvan je wist dat die zou komenquote:
Once you’ve raced, you never forget it…and you never get over it.
Man man man...volgens mij heb je ook het respect van je jongste dochter verloren als zij jou zo op moederlijke wijze troost.quote:
TS heeft twee dochters. Dochter 1 is zes en noemen we voor het gemak Dochter 1.
Dochter 2 is vier en noemen we Dochter 2.
Anderhalf jaar geleden heb ik op een regenachtige dag de Wii van zolder gehaald en sindsdien spelen ze af en toe Mario Kart. Dit deden ze eigenlijk altijd om de beurt. Deze week heb ik ze eens laten zien hoe je met twee controllers tegelijk kan spelen.
Vanochtend daagde Dochter 1 me uit voor een potje Mario Kart. Leuk idee, maar als goed vader betaamt vroeg ik me wel af of ik me in moest houden, of dat ik haar een lesje gamen moest geven.
Het was al snel duidelijk dat er van inhouden geen sprake zou zijn. Het eerste rode schild dat dochterlief kreeg werd direct op me afgevuurd “daar ga je, pap”. TS heeft echter jarenlange ervaring en gooide een banaan neer om de aanval te pareren, maar de toon was gezet. Dochter 1 wilde strijd, die zou ze krijgen.
De eerste race won Dochter 1 op het nippertje, daarna wilde ze Rainbow Road doen.
Dit vond ik geen goed idee, dat heb ik altijd al een kutbaan gevonden, maar soit. TS laat zich niet kennen.
Het werd een ramp. Ik donderde keer op keer van de baan. Ik liet me een “shit” ontvallen, waarna Dochter 1, die een half rondje voorlag, zei “dat mag je niet zeggen pap, je mag wel chips zeggen”.
Dochter 1 won de race en ik werd laatste waarna Dochter 2 me een goedbedoelde knuffel en zei “het geeft niets uit hoor, papa”.
De laatste twee races hebben we voor de vorm nog afgemaakt. Ik zag na afloop iets in de blik van mijn dochter. Alle kinderen denken in principe dat hun vaders onfeilbaar zijn. Bij Dochter 1 is die illusie nu op zesjarige leeftijd al verbroken. Op zich vind ik dat ik dat toch nog best lang heb volgehouden.
TL/DR: TS verliest in een half uur Mario Kart van kleuter, respect van oudste dochter en een flinke dosis zelfrespect.
Antiklacht: ben ook wel trots op dochter.
En dit, was weer 5 minuten vermaakquote:Op zondag 19 mei 2019 13:18 schreef hetzalallemaalwel het volgende:
leuke orginele klacht, lang niet gezien
Once you’ve raced, you never forget it…and you never get over it.
Mooi verhaal 
En zingen wij....of juichen wij.....of stel je ons teleur
Oranje is...oranje blijft.....de allermooiste kleur!
Oranje is...oranje blijft.....de allermooiste kleur!
|
|
