[Etappe 7] Vasto - L'Aquila #2 Hup Cattaneo

Tappa 7: Vasto - L'Aquila, 185 km

De zesde rit begon met heel wat spektakel, helas kregen wij daar alleen niets van mee. Er werden talloze pogingen ondernomen om in de vlucht van de dag te geraken. Tussendoor was er in het peloton nog een grote valpartij, met bekende slachtoffers. Roglic ging onderuit en moest de rest van de dag verder fietsen in z'n blote reet. Ook renners als Landa en Zakarin waren bij deze valpartij betrokken. Grootste slachtoffer bleek Rob Power te zijn, hij stapte af. Even daarvoor had Laurens ten Dam dat ook al gedaan, na een eerdere valpartij werkte zijn lichaam totaal niet meer mee. Uiteindelijk reed er net voor de uitzending begon een groepje weg, een vaak terugkerend fenomeen. Daardoor konden we zodra de uitzending begon een paar uur lang naar groeiend gras gaan kijken, tot aan de finale. Met een kopgroep van een ma nof 13 begonnen we aan de klim van tweede categorie op een kilometer of 30 van het eind. Vanuit deze kopgroep demarreerde Fausto Masnada al vrij snel en alleen Valerio Conti sloot bij hem aan. Het duurde lang voor er een reactie kwam van de rest van de vluchters, dus liepen Masnada en Conti snel uit. Even later reden Plaza, Rojas en Carboni weg. Ze kwamen alleen nooit meer in de buurt van Masnada en Conti, gedurende de rest van de klim en het stuk daarna richting de finish bleven ze steeds op ongeveer een halve minuut achterstand hangen. Nog verder daarachter zagen we een groepje met onder meer Oomen en Madouas, zij kwamen al helemaal niet in de buurt van de kop van de koers. De finale van de rit viel daardoor behoorlijk tegen, erg spannend werd het niet. Vooral omdat het er ook op leek dat Conti en Masnada een dealtje hadden gesloten. Van alle koplopers stond Conti het korste in het klassement en aangezien Jumbo-Visma in het peloton geen enkele poging deed om het gat te dichten zou hij in de roze trui eindigen als hij vooraan wist te blijven. Als Masnada met hem mee zou rijden zou de etappe voor hem zijn. Zo geschiedde het. In de straten van San Giovanni Rotondo zette Masnada vroeg zijn sprint in en Conti deed geen enkele poging om hem te volgen. Een ritoverwinning voor de man die dit jaar zo goed in vorm is, Fausto Masnada. Voor het eerst sinds 2012 weer eens een etappezege voor de ploeg van Gianni Savio in de Giro. Savio zag dat het goed was en spoedde zich direct naar de dichtsbijzijnde camera. De roze trui ging inderdaad naar Valerio Conti. De eerste Italiaanse zege van deze Giro en ook de eerste Italiaan in de roze trui. Jumbo-Visma controleerde in het peloton, maar maakte weinig aanstalten om de schade te beperken. Op de klim van tweede categorie liet men Paul Martens het kopwerk doen, waardoor de voorsprong van de koplopers snel opliep van vijf naar acht minuten. Uiteindelijk verloor het peloton iets meer dan zeven minuten, waardoor Conti nu een royale voorsprong heeft in het algemeen klassement van meer dan vijf minuten. Verder gebeurde er in het peloton helemaal niets, niemand ondernam een poging om nog wat seconden te sprokkelen. De verhoudingen tussen de favorieten bleven hetzelfde, we hebben nu alleen ietwat merkwaardige top 10 met allemaal renners die vanzelf wel weer naar beneden vallen.



Na de lange en lastige rit naar San Giovanni Rotondo gaan we verder met een nieuwe lastige rit. Weer een heuvelrit, met een lastige finale. We gaan naar L'Aquila, daar waar in het verleden wel eens verrassende dingen zijn gebeurd. Op papier een rit voor de vluchters, maar na de ontwikkelingen van de vorige rit zou het ook zomaar zo kunnen zijn dat UAE-Emirates de boel gaat willen controleren zodat Conti een dag langer in het roze kan blijven en Diego Ulissi een kans maakt om de rit te winnen. Het kan alle kanten op en daarom heb ik goede hoop dat deze rit interessanter zal worden dan de vorige rit.




Vasto is de plaats van vertrek. Deze stad met 41.000 inwoners heeft een behoorlijke geschiedenis in de Giro. In 1959 passeerde de koers voor het eerst in Vasto. Een etappe die begon in Napels eindigde hier en werd gewonnen door Gastone Nencini. Niet direct een naam die mij veel zegt, maar het blijkt dat deze man ooit de Giro én de Tour won. Daarnaast was hij blijkbaar een ketteringroker en een amateurschilder. Weer een hiaat in mijn kennis gevuld, altijd prettig. Later zou de koers in 1983 terugkeren naar Vasto, de winst ging toen naar Eduardo Chozas. Kijk, die ken ik dan weer wel. Vijf jaar later kwam er weer een rit aan in onze startplaats, met een voor mij weer onbekende renner die wel een briljante naam heeft: Stephan Joho. Het was toen wel feest in de stad, want een dag later ging de volgende rit er ook nog eens van start. Toen werd er gefietst naar Rodi Garganico, waar Massimo Podenzana won. Geen flauw benul wie dat is. Tien jaar later waren we weer terug in Vasto, de winst ging toen naar de Zweed Glenn Magnusson. Dat is blijkbaar de vader van Kim Magnusson, die vorig jaar nog bij Education First reed. Magnusson voorkwam hier de drie op een rij van Cipollini. Twee dagen daarvoor won Mooie Mario, een dag later zou hij weer terug aan het feest zijn. Vier sprints op een rij, vroeger was niet alles beter. In 2000 kwamen we weer terug in Vasto, bij die gelegenheid ging Dmitri Konychev er met de bloemen vandoor. Zijn zoon Alexander rijdt momenteel dan weer bij de opleidingsploeg van Dimension Data en namens die ploeg is hij de laatste tijd behoorlijk goed op dreef. De laatste keer dat de Giro in Vasto vertrok of aankwam dateert van 2008. Toen ging er net als nu alleen een rit van start, met aankomst in Pescoconstanzo. De Italiaanse grappenmaker Gabriele Bosisio ging er met de overwinning vandoor, het zou niet lang duren voor hij daarna door de mand viel. Twee jaar geleden ging de Giro niet van start in Vasto, maar tijdens de negende rit met aankomst boven op Blockhaus werd er in de stad wel een tussensprint gehouden. Ook de moeite waard.




Gisteren bereikten we het zuidelijkste puntje van deze Giro. Vandaag bevinden we ons alweer een stuk verder richting het noorden, in de Abruzzen. Vasto ligt op een plateau boven de Adriatische kust. Aan zee ligt Marina di Vasto, dat ook tot de gemeente behoort, met een haven en brede zandstranden. Vasto zou gesticht zijn door een volk afkomstig uit Dalmatië. Later zouden de Romeinen hier zijn gepasseerd en in die tijd moet het een belangrijke stad zijn geweest. Er zijn nog wat restanten te vinden uit de Romeinse tijd, hoewel de stad later wel is verwoest door de barbaren. Enkele stukjes van de oude thermen en een amfitheater zijn wel bewaard gebleven. Bij de thermen kom je ook nog wat oude mozaïeken tegen, dat vind ik altijd wel de moeite waard. In de middeleeuwen kwam Vasto in handen van de D'Avalos, die het best wel grote Palazzo D'Avalos lieten bouwen. Dit complex doet tegenwoordig dienst als museum. In het centrum komen we ook nog een kicken torentje tegen, de Torre di Bassano. Dit torentje ligt aan de Piazza Rossetti, een pleinte met aan meerdere kanten mooie gebouwen. Zo komen we hier ook een kasteel tegen, het castello Caldoresco. Het plein is vernoemd naar Gabriele Rossetti, een dichter en geleerde uit de 18e en 19e eeuw die afkomstig was uit Vasto. Ter ere van deze man staat er ook een standbeeld op het plein. Aan de rand van het hogergelegen deel van de stad heeft men een weg aangelegd, de loggia Amblingh. Een prima stukje Vasto, geschikt voor een wandeling. Rechts kijk je uit over de zee, links kom je een stuk of 100 koffietentjes tegen en je ziet ook nog wat van de stad. Onderweg kom je ook nog een oude poort tegen, de Porta Catena. Uiteraard is er in het centrum van Vasto ook nog een kerk te vinden die de moeite waard is, een Italiaanse stad kan niet zonder. En dan is er ook nog een kathedraal! Nouja, genoeg te zien dus in deze stad, de moeite van het bezoeken waard.




Na de neutralisatie start de rit net buiten Vasto, in de buurt van de kast. We bevinden ons in de buurt van de Punta Penna, het ruigste stuk kust in deze omgeving naar het schijnt. Bij dit stukje tot beschermd natuurgebied verklaarde rotskust komen we de haven van Vasto tegen, met in deze haven een aantal opvallende gebouwen. Zo staat er een kerk, de kerk van Santa Maria della Penna. Bovendien vinden we hier een vuurtoren, de vuurtoren van Punta Penna. Dit is de op één na hoogste vuurtoren van Italië en blijkbaar zijn er in de hele wereld maar zeven hoger. Of dat allemaal klopt weet ik niet, maar het gebouw ziet er hoe dan ook indrukwekkend uit. In de haven komen we ook nog een paar aparte gebouwtjes op palen tegen, van waaruit men naar het zich laat aanzien vissen probeert te vangen. Op de rand van de klif komen we ook nog eens een oud torentje tegen, je maakt wat mee in de Abruzzen.



Goed, laten we ondertussen maar eens met de rit beginnen. Tijdens de eerste kilometers van deze etappe rijden we eerst door een industriegebied buiten Vasto, niet echt fraai dus. In deze eerste kilometers fietsen we eerst heel kort weg van de kust. Dit stukje wat meer richting het binnenland loopt een kilometer of drie heel subtiel omhoog. Na twee rotondes gaat het bij de derde rotonde naar rechts waarna we weer rechtdoor rijden terug naar de kust. In aanloop naar de derde rotonde gaat het een kilometer fors naar beneden. Voorlopig even het laatste hoogteverschil, we krijgen langs de kust heel wat vlakke kilometers voorgeschoteld. Na negen kilometer bereiken we het kustplaatsje Termini, waar een bocht naar links volgt. Vervolgens gaat het een kilometer of 30 zo goed als rechtdoor langs de kust. Tot in de omgeving van Ortona zal de weg zo goed als vlak zijn. De brede weg die we volgen zal soms direct langs het water liggen, op andere momenten rijden we wat meer landinwaarts tussen de bomen door. Af en toe komen we een dorpje tegen, maar massaal volgebouwd hebben ze deze kuststrook nog niet. Na 22 kilometer fietsen we door Fossacesia Marina en buiten dit plaatsje komen we langs de kust weer van die malle vissershutjes op palen tegen. Die dingen hebben zelfs namen. Een mooie is de Trabocco Punta Torre. Voor de volledigheid gooien we er dan maar even wat achtergrond en geschiedenis in: Trabocchi zijn houten vissershutten op palen die rond de achttiende eeuw werden gebouwd zodat vissers gemakkelijk hun netten konden uitgooien en weer binnenhalen. De netten waarmee gevist werd, waren verbonden aan een soort antennes die wel tot vijftig meter in zee reikten. Tegenwoordig zijn de meeste trabocchi hun oorspronkelijke doel verloren, en veranderd in uitkijkpunten en restaurants. Dat pikken we ook weer even mee. Typisch iets van deze regio.



De komende kilometers rijden we langs tal van deze voormalige vissershutjes, terwijl de weg langs de kust wat bochtiger wordt. Het wordt ook wat minder vlak, vooral voorbij Ripari Bardella. Het gaat even anderhalve kilometer aan een procent of vijf omhoog, moet kunnen. Direct na dit klimmetje gaat het ook weer anderhalve kilometer naar beneden, tot aan de buitenrand van Ortona. Meteen loopt de weg weer een kilometer omhoog, ditmaal zelfs aan 6%. Lekker klimmetje tussendoor, op weg naar de eerste tussensprint van de dag. Na een paar steile haarspeldbochten bereiken we de buitenwijken van deze stad, waar we doorheen fietsen op weg naar het centrum. Een flink aantal bochten verder komen we in het centrum aan en als we ons eenmaal op de Corso Libertà bevinden volgt na 40 kilometer de tussensprint. Ortona is een stad die net als Vasto voorkwam in de rit in 2017 met aankomst boven op Blockhaus. Voor een deel hebben we dezelfde route gevolgd als in 2017. Ook in het vervolg van de rit werken we nog een deel van de route van 2017 af, maar er is nog genoeg variatie om de organisatie niet van luiheid te beschuldigen. Over Ortona gesproken, daar staat een Aragonees kasteeltje. Wat dan weer een leuk bruggetje is naar een andere koers, morgen begint de Vuelta Aragon! Tevens komt Rocco Siffredi uit deze stad. Dat schijnt een goede acteur te zijn, die louter in kwalitatief hoogstaande producties schittert. Nou goed, verder leert Google mij dat ze hier recentelijk de wegen hebben opgeknapt, speciaal voor de Giro. Was ook wel nodig, wat een pleuriszooi was het op bepaalde plaatsen.



De vorige keer dat we in Ortona waren reden we langs de kust verder, maar nu trekken we juist het binnenland in. Via een rechte weg verlaten we Ortona, terwijl het vals plat omhoog gaat. Drie kilometer rechtdoor, dan een rotonde en nog eens tien kilometer zo goed als rechtdoor. In deze tien kilometer komen we iets meer dan 200 meter hoger uit, ik ontkom er niet aan om ook dit als vals plat te bestempelen. Na dit lange stuk rechtdoor licht omhoog dwars door de Abruzzen slaan we even linksaf voor een kleine tocht door het dorpje Poggiofiorito. Waarom we dat doen weet ik niet, want het lijkt niet echt een levendig dorpje. In de straten van Poggiofiorito loopt de weg nog wel wat omhoog, maar nadat we wat bochten hebben genomen en bij een rotonde rechtdoor gaan wordt het buiten dit dorpje even vlak. We rijden rechtdoor naar Arielli waarna er een korte afdaling van een kilometer volgt met twee stevige haarspeldbochten. Wegversmallinkje kort daarvoor, grande casino. Na dit korte afdalinkje rijden we over een wat smallere en bochtigere weg verder die nog twee keer kort omhoog loopt. Voorbij Canosa Sannita gaat het een kilometer of vijf zo goed als rechtdoor richting Tollo, in licht dalende lijn. Eenmaal in Tollo slaan we linksaf, waarna een stukje serieuze afdaling met een aantal haarspeldbochten volgt. Een stuk of vier lastige bochten verderop rijden we twee kilometer praktisch rechtdoor, met onderweg een rotonde. Na deze rotonde gaat het nog even rechtdoor en dan slaan we rechtsaf waarna we beginnen aan een klimmetje richting Miglianico. Het gaat eerst een kilometer vals plat omhoog, daarna vlakt het even af en vervolgens krijgen we nog een kilometertje aan 5%. We rijden door het centrumpje van dit plaatsje en daarna gaan we vrij snel weer rechtsaf, waarna het kort naar beneden gaat. Een lastige haarspeldbocht in dit afdalinkje, daarna knallen we rechtdoor een kruispunt over waarna het opnieuw omhoog gaat. Deze keer een wat langere klim, die verder niet zo lastig is. In vijf kilometer komen we 150 meter hoger uit, vijf kilometer aan 3% dus.



De klim brengt ons naar Ripa Teatina, een redelijk nietszeggend dorpje boven op de heuvel. Het is wel het dorp waar de vader van Rocky Marciano is geboren. Rocky zelf werd gewoon geboren in Amerika, waar hij jaren later veel mensen op hun muil zou slaan. Dit deed hij blijkbaar zo goed dat hij zelfs nog eens wereldkampioen boksen is geworden. Ondanks het feit dat ze daar in Ripa Teatina part noch deel aan hebben zijn ze er wel buitengewoon trots op, getuige het standbeeld. Boven op de top van de klim wordt de tweede tussensprint van de dag gehouden, in het centrumpje van Ripa Teatina. Na 78 kilometer krijgen we dat zinderende spektakel. Voorbij de sprint verlaten we het plaatsje gelijk weer en dat doen we in dalende lijn. Vier haarspeldbochten verder zijn we beneden. Even verderop stuiten we op nog wat bochtenwerk en daarna zitten we ineens op de grote weg. Deze weg leidt richting Chieti, maar voor we rechtdoor deze stad binnenrijden verlaten we de grote weg weer en gaan we over een bochtigere weg in stijgende lijn verder naar Chieti. Vijf kilometer lang gaat het omhoog aan 5%. Na 86 kilometer koers komen de renners boven in Chieti, een stad die toch wel enige naamsbekendheid heeft in het wielrennen. De Giro komt hier wel eens langs, al dateert de laatste start in deze stad alweer van 2009. Ook in de Tirreno komt Chieti wel eens voor, dan als aankomst. In 2012 en 2013 kwam men hier bijvoorbeeld aan, maar dan wel op een wat lastiger klimmetje. Je kan hier met gemak een achterlijk steil muurtje vinden, maar de organisatie is voorlopig nog niet echt van plan om vijanden te maken. Chieti is overigens best een leuk stadje, gelegen boven op een heuvel, met in het centrum nog wat fraaie gebouwtjes. Het is tevens de stad van Giulio Ciccone, de drager van de bergtrui.



Toen we in 2017 naar Blockhaus reden kwamen we ook door Chieti. We zitten nu weer even op dezelfde route. Na de passage door de stad gaan we een aantal kilometer naar beneden over een brede maar bochtige weg. Een snelle, technische afdaling. Aan het eind van deze afdaling komen we een paar rotondes tegen. Bij de tweede gaat het naar links, waarna het steeds vlakker wordt. Nog een paar rotondes verderop wordt het helemaal vlak en dan gaan we lang rechtdoor fietsen. Een kilometer of 10 zal er geen reet gebeuren. Immer geradeaus, af en toe een nietszeggend dorpje tussendoor en bij hoge uitzondering een keer een rotonde. Af en toe een mooi uitzicht over de omgeving, dat dan weer wel. Na 106 kilometer koers rijden de renners door Scafa en in de buurt van dit plaatsje begint de weg wat vals plat omhoog te lopen. Buiten Scafa gaat het een keer een halve kilometer wat steiler omhoog, volgt er een klein knikje naar beneden en loopt het weer twee kilometer vals plat omhoog. We rijden dan door Piano D'Orta en buiten deze plaats gaat het twee kilometer omhoog aan 5%. Ja dames en heren, we maken wat mee. Het gaat kort naar beneden, wanneer het weer afvlakt is dat het startsein van een nieuwe strook van tien kilometer min of meer rechtdoor over een brede en zo goed als vlakke weg. We gaan op weg naar Popoli en dit doen we dwars door de vallei. In die tien kilometer komen we 50 meter hoger uit, het is dus gewoon vlak eigenlijk. Gelukkig is het uitzicht wel mooi, verder is dit een fase die we even moeten overleven. Na 130 kilometer komen we uit in Popoli, een redelijk onbeduidend dorpje met als opvallendste bouwwerk de kasteelruïne die boven het plaatsje uittorent.



In Popoli slaan we rechtsaf en rijden we over een brug, waarna een klim begint. De klim van de tweede categorie waar we ons aan gaan wagen heet Le Svolte di Popoli. Het is een redelijk pittige klim. Negen kilometer lang en 5,6% gemiddeld. Eigenlijk is de klim nog lastiger dan dat, want in de eerste kilometer gaat het slechts vals plat omhoog. Daarna gaat deze bochtige klim die in het geheel is voorzien van een brede weg wat steiler omhoog. Kilometertje aan 5%, met daarna zowaar een kilometer aan 8%. Het zwakt vervolgens weer wat af richting 3%, waarna we twee lastige kilometer krijgen aan 9%. Na deze zware strook wordt de klim wat makkelijker. In de laatste drie kilometer richting de top stijgt het aan 5%. Na 139 kilometer komen de renners boven op deze klim die ook wel eens wordt misbruikt voor autoraces. Aan de foto's op Google te zien gaat dat vooral vaak mis. Vermakelijke beelden. Er worden wel eens wat wedstrijden georganiseerd en om het geheel wat meer het gevoel van een race te geven is bijna de hele klim voorzien van wat verf. Blokjes zwart wit in sommige bochten en langs de kant van de weg. Ja, dat racen nemen ze hier serieus. Komt zelfs behoorlijk wat volk op af. Mooie test dus om te zien welke sport nu écht populair is in Italië, de hele bergrand moet gevuld worden.




Na de top van de klim gaat het héél kort naar beneden. Een paar honderd meter, dan een bocht naar rechts en vervolgens gaat het voor de leuk vals plat omhoog. We rijden rechtdoor over een plateau richting Barisciano. In de komende 20 kilometer komen we een stuk of vier rotondes tegen en verder gaat het rechtdoor. Een brede, rechte weg, met links en rechts wat heuvels. We rijden langs al deze heuvels af, rechtdoor naar L'Aquila. Het is zeven kilometer lang vlak, daarna gaat het richting de tweede rotonde even een halve kilometer vrij stevig omhoog, maar al snel volgt een nieuw vlak stuk van een kilometer of vijf. Als dit vlakke stuk achter de rug is gaat het nog acht kilometer vals plat omhoog richting Barisciano. In dit stuk komen we 150 meter hoger uit, het spreekt dus voor zich dat er van echt klimmen geen sprake is. Na 160 kilometer rijden we voorbij Barisciano. We slaan linksaf en dan gaan het een aantal kilometer naar beneden. Deze afdaling duurt zeven kilometer en is poepsimpel, want het gaat bijna continu rechtdoor. Beneden komen we uit in San Gregorio. Buiten dit dorpje gaat het drie kilometer rechtdoor over een weg die het beste als vlak valt te omschrijven. We rijden richting Bazzano en onderweg naar dit dorpje passeren we twee rotondes en een afzichtelijk industrieterrein. Na Bazzano rijden we nog eens een aantal kilometer rechtdoor over een weg die alleen wordt onderbroken door twee rotondes. We rijden naar Sant'Elia, dat we op 10 kilometer van de finish bereiken. Dit stuk tussen Bazzano en Sant'Elia is licht glooiend, met een paar korte stukjes vals plat tussendoor. Op 10 kilometer van het eind verlaten we de doorgaande weg en slaan we rechtsaf. We bevinden ons nu op het grondgebied van L'Aquila, dicht in de buurt van een vrij gek uitziend basiliekje.



Zodra we rechtsaf slaan begint de weg direct omhoog te lopen. Na een scherpe bocht gaat er nu drie kilometer aan 5% geklommen worden, waarbij het belangrijk is om op te merken dat het in de eerste anderhalve kilometer aan 7,5% omhoog gaat, met een steilste strook van 9%. Na deze stevige aanvangsfase krijgen we nog een halve kilometer aan 5%, maar daarna wordt het in de laatste kilometer van dit klimmetje zo goed als vlak. Richting de top van het klimmetje slaan we rechtsaf en bijna direct daarna bij een rotonde naar links, waarna het afvlakt. Op zeven kilometer van de finish gaat het even kort naar beneden, waarna er na een bocht naar rechts weer een klein stukje vals plat omhoog volgt. 6,5 kilometer van het eind gaat het wat langer naar beneden, tot op ongeveer vijf kilometer van het eind. In dit stuk van de slotfase komen we in dalende lijn een rotonde tegen, waar we linksaf moeten. Daarna gaat het dwars door een winkelstraat verder naar beneden in rechte lijn. Op iets meer dan vijf kilometer van het eind komen we een lastige rotonde tegen, waar het uiteindelijk rechtdoor gaat. Daarna komen de renners uit op een weg met slecht asfalt, die een beetje vals plat omhoog loopt. Aan het eind van deze weg slaan we linksaf en even verderop volgt een nieuwe bocht naar links. We rijden langs of misschien wel door een oude poort en daarna houden we links aan. De weg gaat nu een kleine kilometer naar beneden lopen. Aan het eind van dit stuk komen we een rotonde tegen, waar er een scherpe terugdraaiende bocht gemaakt moet worden. Na deze bocht bevinden we ons op vier kilometer van het eind. Het loopt nu weer een aantal meter vals plat omhoog, tot een bocht naar rechts. Na deze bocht gaat het anderhalve kilometer naar beneden over een brede weg. Deze afdaling is eigenlijk best makkelijk, tot de laatste bocht. Op twee kilometer van de finish volgt deze bocht en het is een terugdraaiende bocht naar rechts. Jan Bakelants is geen fan van deze bocht, maar daar kom ik later nog wel op terug. Na de bocht gaat het een kilometer rechtdoor, vals plat omhoog. Het is 500 meter lang eigenlijk helemaal vlak, daarna begint het serieus op te lopen. Eerst nog eens 500 meter aan 3%, maar zodra we onder de vod passeren gaat het los. De weg buigt af naar rechts en even later volgt er een haarspeldbocht naar rechts. Hier gaat het aan 11% omhoog, het steilste stuk van de slotklim richting de finish. 500 meter lang gaat het an 8,6% gemiddeld omhoog. Na de haarspeldbocht volgt een bocht naar links en daarna gaat het rechtdoor tot aan de finish. In de laatste 500 meter wordt het iets makkelijker, maar met 6,6% gemiddeld blijft het lastig.




Na die lastige slotkilometer aan 7,6% gemiddeld finishen we een beetje aan de buitenkant van L'Aquila. We bevinden ons in de hoofdstad van de Abruzzen. 69.000 mensen wonen in deze stad, waarvan de naam letterlijk de adelaar betekent. Dat moet Karsten Kroon toch wel aanspreken. Het is geen toeval dat we dit jaar in L'Aquila finishen, het is namelijk 10 jaar geleden dat hier een grote ramp plaatsvond. Italië is een land dat vrij gevoelig is voor aardbevingen en dan met name dit gebied. Het is lang geleden dat ik nog iets met aardrijkskunde heb gedaan, dus ik wil geen heel verhaal afsteken over platentektoniek, maar we zouden wel eufemistisch kunnen stellen dat de geologische situatie hier vrij complex is. Door de eeuwen heen zijn er in L'Aquila en omgeving talloze aardbevingen geweest, waardoor de stad al een paar keer ernstig werd beschadigd. De meest recente verwoestende aardbeving vond plaats in 2009. In de nacht van 5 op 6 april werd de stad opgeschrikt door een aardbeving met een kracht van 6,3 op de Schaal van Rigter. Het bleef niet bij die ene aardbeving, er werden nog vele naschokken waargenomen. In totaal kwamen in L'Aquila en omgeving 309 mensen om het leven, 39.500 mensen raakten dakloos en 15.000 huizen liepen beschadigingen op. Een van de zwaarste aardbevingen in de recente Italiaanse geschiedenis, zeker qua aantal slachtoffers. Sindsdien heeft men de stad wel weer aardig opgebouwd. Het is ook de moeite van het telkens weer opnieuw opbouwen waard, want L'Aquila is een fraaie stad. Er zijn ondanks alle verwoestingen door de jaren heen nog veel oude elementen overgebleven. Zo beschikt de stad over oude stadsmuren en poorten. In de finale van de rit rijden de renners ook nog eens een rondje om het Forte Spagnolo, het Spaanse fort. Er is ook nog een merkwaardig pleintje in de stad, die bijna volledig wordt omgeven door een fontein. Niet zomaar een fontein, nee, een fontein met 99 kopjes die allemaal de hele dag door water uit hun bek spugen. In de buurt van dit fonteintje staat ook de Porta Rivera, een van de stadspoorten die bewaard is gebleven. Er is ook nog een andere fontein in de stad, de Fontana luminosa. Ook best een opvallend ding, twee naakte vrouwen die een emmer omver kieperen. 's Nachts geeft dit ding licht, vandaar de naam. Verder kan je nog wel een tijdje doorgaan over de dingen die in L'Aquila te zien zijn. Het is geen buitengewoon toeristische stad, dus je kan het ook een keer op je gemakje zelf gaan bekijken zonder dat je onder de voet wordt gelopen door allerlei Aziaten.



L'Aquila heeft een behoorlijk grote geschiedenis in de Giro. Je zou een boek kunnen schrijven over alle aankomsten in deze stad. De editie van 1954 is bijvoorbeeld de moeite waard. Toen reed de Zwitser Carlo Clerici in de straten van L'Aquila naar de overwinning. Dit deed hij vanuit de vroege vlucht. Hij kreeg een half uur voorsprong, want in het peloton had niemand zin om te rijden. De verwachting was dat Clerici tijdens de rest van de Giro nog wel wat tijd zou verliezen, de rit naar L'Aquila was immers pas de zesde van 22. Dat gebeurde alleen niet, Clerici hield stand. Hij hield zelfs 24 minuten van z'n voorsprong over. Hij won de Giro van 1954. Voordien en nadien kwam hij nooit meer in de buurt van zo'n prestatie, vier jaar later was zijn carrière zelfs helemaal voorbij. Soms herhaalt de geschiedenis zich, op z'n minst een beetje. De laatste aankomst in L'Aquila dateert van 2010, het jaar na de zware aardbeving. Om de mensen in L'Aquila te steunen kwam de koers langs, een geschiktere pleister op de wonde bestaat er niet. De 11e rit van de Giro van 2010 voerde de renners van Lucera naar L'Aquila over geaccidenteerd terrein. De rit was 262 kilometer lang en het was hondenweer. Het regende dat het goot. Een omvangrijke kopgroep van meer dan 40 renners reed weg uit het peloton. Zo'n grote kopgroep, dat zag je in die jaren nog wel eens. Tegenwoordig is alles toch veel meer gecontroleerd, wat in 2010 gebeurde zou nu niet snel meer gebeuren. De grote kopgroep van 40 renners reed een gigantische voorsprong bijeen, van meer dan 10 minuten. In die kopgroep zaten enkele renners die kort in het klassement stonden, waaronder de toen nog schier onbekende Richie Porte en David Arroyo. Alexandre Vinokourov droeg op dat moment de roze trui, maar hij zette zijn mannen niet echt op kop van het peloton. Het moest van Liquigas komen, de ploeg van Ivan Basso. Zij begonnen wel te rijden, maar het kalf was al lang en breed verdronken. De finale van de rit in 2010 valt te vergelijken met de finale van nu. Ook toen werd er vanuit Popoli geklommen en ook toen zagen de slotkilometers er hetzelfde uit. Alleen aan het stuk tussendoor is een beetje gesleuteld, maar het komt op hetzelfde neer. In de straten van L'Aquila zagen we meerdere pogingen van de koplopers om de kopgroep wat uit te dunnen. Dat lukte wel, onder meer de in een grote ronde debuterende Steven Kruijswijk dolf het onderspit. We zagen een toen nog jonge Danilo Cataldo aan het front verschijnen, hij ging in de aanval. Even later werd hij alweer overvleugeld door Linus Gerdemann, met een jonge Jan Bakelants in het wiel. Linus en Jan gingen hard naar beneden in de afdaling die kletsnat lag. Nu zijn we er alleen al achtergekomen dat die afdaling niet lastig is, op één bocht na. In die ene bocht maakt Linus Gerdemann een stuurfout, daardoor moet Jan Bakelants corrigeren en dat heeft tot gevolg dat Jan op de grond eindigt. Hij zit snel weer op de fiets, maar het is dan al te laat. Gerdemann lijkt op weg naar de overwinning, maar in de lastige laatste kilometer fietst opeens een of andere gozer van Katusha hem voorbij. Dat bleek Evgeni Petrov te zijn. Niet echt een memorabele winnaar voor een memorabele rit, maar het kan niet altijd meezitten. Richie Porte werd op een paar seconden 13e, hij nam de roze trui over. Een paar dagen later nam David Arroyo de roze trui over en Ivan Basso moest tot het einde van de Giro knokken om de roze trui weer van hem af te pakken. Bijna lukte Arroyo wat Clerici meer dan 50 jaar eerder lukte. Hij moest uiteindelijk de vlag hijsen tijdens de 19e rit, onderweg naar Aprica.



L'Aquila is dus onlosmakelijk verbonden met de fuga bidone. Al is dat niet altijd het geval. Soms krijgen we ook gewoon een sprint met de groep der favorieten, zoals in 2005 bijvoorbeeld. Toen klopte Danilo Di Luca iedereen. In een verder verleden zagen we ook Gino Bartali twee keer winnen in L'Aquila, die gast kon wel wat volgens mij. Qua weer gaan we in ieder geval geen herhaling van 2010 krijgen. Er is geen kans op neerslag in Vasto, het zonnetje schijnt en het wordt 17 graden. In de middag wel wat kans op wind, maar die zou dan vooral in de rug staan. In L'Aquila gaat het vanaf zaterdag regenen, maar vrijdag blijft het waarschijnlijk nog droog. 16 graden daar en bijna geen wind. Het wordt een andere rit dan in 2010. Minder kilometers en beter weer. De rit begint om 12:25 en na een redelijk lange neutralisatie van een kwartier gaat het om 12:40 echt los. Eurosport is er zoals we gewend zijn om 13:05 weer bij voor de mensen met de legendarische PLAYER. Voor de gewone stervelingen is het wachten tot het 13:15 is. Met een beetje mazzel pakken we dus nog het ontstaan van de vlucht van de dag mee. Het zou erg vervelend zijn als nu toevallig de eerste de beste groep wegrijdt. Aankomst wordt verwacht ergens tussen 16:57 en 17:25.



Voor de verandering hebben we weer eens te maken met een lastig te voorspellen rit. Voor de Giro begon leek me dit een ideale rit voor de vluchters. Nu is dat door de recente ontwikkelingen iets bijgedraaid. UAE-Emirates zal niet meteen de roze trui willen verliezen en bovendien maken ze met Ulissi ook nog kans op de rit. Het enige nadeel is dat ze alleen totaal geen ploeg hebben om deze rit te controleren. Normaal zou Conti moeten knechten, maar die heeft nu dus de roze trui. Dan moet het komen van mannen als Marcato en Polanc. Misschien dat Consonni en Gaviria mee willen helpen, maar je komt al snel tot de conclusie dat het niet veel is. UAE zal dus geholpen moeten worden door andere ploegen, maar welke ploegen hebben ambities? Katusha zou kunnen rijden voor Battaglin, maar dat is behoorlijk vergezocht. Nee, Matxin zal een ander plan moeten verzinnen. Er zijn twee opties. Je kan de vluchters controleren tot er een groepje weg is met alleen maar mensen die 20 minuten achterstand hebben, of je stuurt Ulissi mee. Linksom of rechtsom verwacht ik dat de vluchters het weer gaan halen. Dat wordt weer vijf namen noemen waarvan er met wat mazzel eentje mee is. Die mazzel had ik tijdens de vorige rit, Masnada was toevallig mee en wint ook meteen. Al had iedereen wel rekening met hem gehouden, zo ongeveer. Kijken of ik nu meer geluk heb bij het draaien aan het rad van fortuin. Overigens is dit voor de klassementsrenners toch ook nog wel een belangrijke dag. Op de klim van tweede categorie gaat waarschijnlijk niet veel gebeuren, maar de klim in de laatste kilometer gaat ongetwijfeld voor wat tijdsverschillen zorgen. Belangrijk om vooraan te zitten in de laatste afdaling, zodat je in een goede positie aan dat klimmetje kan beginnen. In 2010 viel het in het peloton nog aardig uit elkaar in de slotfase, al was die rit wel langer, lastiger en natter. Als we toch een sprintje van de klassementsrenners krijgen moet je volgens mij vooral naar Roglic en Yates kijken, met Ulissi die daar dan tussendoor komt gefietst.
1. Ciccone. Ik noemde Giulio al tijdens de vorige rit, maar dat was achteraf gezien best dom. Ik had geen rekening gehouden met het feit dat Ciccone afkomstig is uit Chieti, de stad die we tijdens deze rit passeren. Hij heeft zich tijdens de vorige rit niet bovenmatig ingespannen, omdat hij alles heeft gezet op deze rit. Ik zie het hem nog doen ook, als hij eenmaal in de kopgroep weet te belanden gaat het een lastig verhaal worden om hem te lossen. Dat klimmetje op het eind zou hem ook nog eens moeten liggen. Kan niet meer misgaan eigenlijk.
2. Cattaneo. In aanloop naar de Giro lieten de mannen van Savio al zien in topvorm te zijn. Vooral Cattaneo en Masnada waren gruwelijk goed. Masnada heeft nu zijn rit in de Giro al binnen, dan kan Cattaneo eigenlijk niet achterblijven. Hij stond goed in het klassement, maar staat nu toch al snel op een minuut of zeven van Conti. Kan dus mee in de kopgroep zonder dat iedereen meteen een paniekaanval hoeft te krijgen. Als Cattaneo vooraan zit kan hij ook meteen de rit winnen. Qua niveau toch wel aardig gelijk aan Masnada.
3. Bakelants. Jan was dus in 2010 dichtbij de overwinning, een valpartij schakelde hem uit. Normaal zou Jan hier vooral moeten knechten voor Dumoulin, maar aangezien ONZE Tom al uit de koers is verdwenen mogen de jongens van Sunweb doen waar ze zin in hebben. We hebben Vervaeke al in actie gezien, daarna deed Oomen een duit in het zakje en nu is het de beurt aan Bakelants. Hij heeft nog wat recht te zetten. Al lijkt het me met zijn huidige vorm vrijwel uitgesloten dat hij wint.
4. Vuillermoz. Een Pikachu in vorm zou heel blij worden van deze rit. Een ideale aankomst voor hem, maar echt hard fietsen lijkt hij een beetje te zijn verleerd. Al staat hij er voorlopig nog niet slecht voor, een 34e plaats in het klassement op meer dan zeven minuten van Conti. Toch zou het niet zo handig zijn als hij een beetje overal aan blijft klampen in een matige poging om een verre ereplaats bij elkaar te fietsen. Kan beter in de aanval, zeker tijdens zo'n rit. Enfin, gaat niet gebeuren, maar het zou wel moeten.
5. Brambilla. Ik weet het niet, ik noem gewoon nog maar een andere gozer van Trek. Anders moet je iemand als Senni gaan noemen ofzo, of Awet Gebremedhin. Of Gavazzi of Santaromita of Neilands of nouja whatever.

Viviani zit er nog daar, matig tempo van UAE

quote:

Op vrijdag 17 mei 2019 15:01 schreef Max23 het volgende:
Nederland mist er 4 op rij en verliezen daardoor de finale.

Opdoeken