Bij mij was dat eigenlijk na het zien van de meest afschuwelijke foto ever. Ik wist wel dat ik te zwaar was, maar eigenlijk vond ik het allemaal wel meevallen. Tot ik de foto's van mijn diploma-uitreiking zag 
Ik herinner me dat ik op die dag vond dat ik er best goed uitzag, maar na het zien van die foto viel ik haast achterover. 
En maar goed ook 
Zonder die foto waren er misschien wel nog kilo's bijgekomen ipv een hoop afgegaan. 
Ik zag de foto's, bekeek de foto's van ongeveer 2 maanden terug en je zag gewoon duidelijk dat ik dikker was geworden.
Het waren digitale foto's, we hebben ze gelijk gewist (nu toch wel jammer dat ik dat niet meer heb als vergelijkingsmateriaal) en ben direct begonnen!
Ik was gelijk genezen! En stom eigenlijk dat je dat niet ziet als je in de spiegel naar je zelf staat te kijken
quote:Was 71 komma nog wat.
Op dinsdag 7 januari 2003 15:25 schreef nonzz het volgende:
Hoe zwaar waren jullie dan?
Ben nu 66 komma nog wat.
Wil er nog wel meer afhebben, maar daarvoor ben ik aan het werken!
quote:ja idd, dat is zo vreemd, je moet echt geconfronteerd worden op een andee manier dan de spiegel en dan zie je het pas. vreemd
Op dinsdag 7 januari 2003 15:25 schreef Koningin het volgende:Ik was gelijk genezen! En stom eigenlijk dat je dat niet ziet als je in de spiegel naar je zelf staat te kijken
Volgens mij gaat het me wel lukken.
Je hebt maar een lichaam en daar moet je zuinig mee zijn, je moet er je hele leven mee verder! vanaf dat moment ben ik beter voor mijn lichaam gaan zorgen, en een gezond lichaam geneest eenmaal sneller! dus als ik wat lekkers wil of zin heb om te snaaien, vraag ik me eerst af of het wel goed is voor mijn lichaam en als de trek heel groot is zorg ik dat ik wat gezonds eet!
en nu moet ik allemaal nieuwe kleding kopen want alles is te groot!! 
Niet toen elke fotosessie de vorige overtrof in teleurstellend effect
Niet toen ik elke keer een verder van mijzelf verwijderd vreemd dik mens in de spiegel zag
Niet toen de mensen mij niet meer herkenden.
Niet toen mijn buik constant op schoot zat en naast mij in bed lag.
Niet toen ik niet meer op 1 been staand een sok aan kon trekken
Niet toen ik binnen een dansnummer buiten adem was
Niet toen ik in al mijn bewegingen werd beperkt en veel dingen moest laten.
Wel toen ik eindelijk voor het eerst van mijn leven een weegschaal kocht en zag dat ik 72 kilo woog waar dat een paar jaar daarvoor nog 55 was.
Wel helemaal op dieet ging ik toen fokster Jojogirl mij vroeg mee te dieeten en ik maar weer eens die weegschaal tevoorschijn haalde en er op ging staan (want dat was ik niet gewend) en het ondertussen 80 kilo was. Ik schrok me rot. Toen wist ik dat ik binnen nog een paar jaar mijn lichaamsgewicht zou hebben verdubbeld van 55 naar 110 ofzo.
De echte motivatie kwam pas toen ik via het dieettopic las dat je daar dood aan kan gaan, zg comorbiditeit. Ik ken een paar mensen die erg dik waren en niet zo oud zijn geworden. We cremeerden ze in wel erg brede doodskisten. Zo wil ik niet eindigen. Dat werd de omslag.
nu ben ik een half jaar bezig en ben al aardig wat afgevallen en ga dit jaar weer met goede moet er tegen aan.
Als je een leuke broek voor maatje 38 kan maken dan kan je toch diezelfde leuke broek ook voor maatje 44 maken? Toch? Dus ik besloot dat ik weer leuke kleren aan wilde kunnen zonder heel veel moeten zoeken en passen. beetje zoeken en passen is leuk, maar een dag besteden aan steeds maar weer merken dat ze het niet in jouw maat hebben wat je leuk vindt...- het werd steeds moeilijker om leuke kleren te vinden in mijn maat (ik paste nog net in 44/46)
Toen het eerste Fok-dieetclub topic werd geopend besloot ik dus meteen mee te doen. Ik had er genoeg van en was helemaal klaar om er wat aan te gaan doen/