[Etappe 3] Vinci - Orbetello #2 W-w-w-w-w-w-w-w-w-w-w-w-w-w-w-w-w-w-w-

Tappa 3: Vinci - Orbetello, 220 km

De eerste rit in lijn van de Giro is gedaan en het werd uiteindelijk een vrij typische eerste rit in lijn. Het regende bijna de hele dag en er waren in de finale wat klimmetjes, waaronder een behoorlijk lastige, maar aan het begin van zo'n grote ronde krijgen we eigenlijk nooit verrassende ontwikkelingen. Er reed een relatief sterke groep van acht renners weg, met Ciccone als bekendste naam. Nooit kregen ze een grote voorsprong, de sprintersploegen namen meteen de controle op zich. Wat volgde was een dag die behoorlijk snel werd afgewerkt, ook met dank aan de wind. Op de lastigste klim van de dag deed het peloton het dan weer wat rustiger aan, om de sprinters binnenboord te houden. Ploegen zonder sprinters deden geen poging om te koersen, alleen richting de natte afdalingen wilde men goed gepositioneerd zijn. Al bij al een geschiedenisloze rit, die wel ontsierd werd door een paar valpartijen. Omdat de koplopers bij gebrek aan talent ook niet echt hard omhoog reden slonk hun voorsprong snel en werd het duidelijk dat er gesprint zou gaan worden. Een paar sprinters werden wel gelost, maar bijna alle grote namen waren nog steeds vooraan te vinden. In de laatste kilometers van de rit zagen we de sprintvoorbereiding zonder veel incidenten plaatsvinden. Op een paar lekke banden na gebeurde er tot de slotkilometer niets. In deze laatste kilometer zagen we nog wel een valpartij, waardoor de sprint nog een klein beetje ontregeld werd. De snelste mannen zaten echter voor de valpartij en zij ondervonden er geen hinder van. De sprint werd het beste aangetrokken door de mannen van Lotto-Soudal, zij brachten Caleb Ewan in een zetel naar de meet. Ewan ging aan, maar werd overvleugeld door Pascal Ackermann. In zijn eerste grote ronde pakt de jonge Duitser meteen een ritoverwinning. Achter hem werd Viviani tweede, op gepaste afstand. Vorig jaar begon Viviani heel goed aan de Giro, nu lijkt het erop dat hij een groot probleem heeft. Achter Ackermann, Viviani en Ewan zagen we Gaviria en Demare 4e en 5e worden. Zoals te verwachten viel kwamen zij er niet echt aan te pas. Of dat een incident is of het verhaal van de rest van de ronde gaan we meteen merken tijdens de volgende rit. Ook rit 3 zal grotendeels vlak zijn, een nieuwe kans voor de sprinters. Zonder ongelukken kan het wonderbaarlijk goed presterende Bora weer een nieuwe overwinning boeken.




Van start gaat de koers in Vinci, het stadje dat tijdens de vorige rit ook al werd gepasseerd. Toen reden we er snel doorheen, nu blijven we er iets langer bij stilstaan. Het zal de eerste keer zijn dat de Giro vertrekt vanuit dit stadje met 14.500 inwoners. Natuurlijk is Vinci vooral de stad van Leonardo, al moet er dan wel eerlijk bij vermeld worden dat het geboortehuis van Leonardo drie kilometer buiten de stad staat. Het casa natale doet tegenwoordig dienst als museum, al valt er niet gek veel te zien. Het huis zelf is ook niet direct heel bijzonder, maar alleen de naam Leonardo is al genoeg om toch toeristen te trekken. Als je toch in de buurt bent doe je er goed aan om gewoon in Vinci te blijven, zeker als je Mikel Landa heet. Veel olijfbomen bij het geboortehuis van Leonardo, niet goed voor de allergieën. In het centrumpje van Vinci weten ze ook wel hoe ze de toeristen in de maling moeten nemen. Het lokale restaurant heet Monnalisa, het lokale hotel heet Mona Lisa, zo'n beetje alles hier heet Mona Lisa. Terwijl Leonardo da Vinci toch echt wel wat meer heeft gedaan dan het schilderen van die postzegel alleen. Volgens Wikipedia was Leonardo een architect, uitvinder, ingenieur, filosoof, natuurkundige, scheikundige, anatomist, beeldhouwer, schrijver, schilder en componist uit de Florentijnse Republiek, tijdens de Italiaanse renaissance. Hij wordt gezien als het schoolvoorbeeld van het renaissance-ideaal van de homo universalis en als genie. Vrij veelzijdig, meer dan schilder alleen. Een deel van zijn werk is terug te vinden in het lokale museum, het Museo Leonardiano. In dit museum hebben ze onder meer enkele van zijn schetsen uitgewerkt en levensecht nagemaakt. Voor ons als wielerliefhebbers is het de moeite van het vermelden waard dat ook een schets van een fiets is uitgewerkt. In feite zijn meer dan 60 modellen van machines te zien, gepresenteerd met nauwkeurige verwijzingen naar de schetsen van de kunstenaar en handgeschreven annotaties, ook vergezeld van digitale animaties en interactieve toepassingen, aldus Google translate als we de Italiaanse Wikipediapagina van het museum bezoeken. Een van de grootste collecties met betrekking tot Leonardo, zeggen ze zelf. Naast het Museo Leonardiano is er ook nog het Museo Ideale. Dit museum houdt zich meer bezig met de teksten van Leonardo en doet daar onderzoek naar, heden ten dage nog steeds. Al zijn werk dat nog niet is gevonden of nog niet is onderzocht, daar is men hier naar op zoek en zodra men wat heeft gevonden volgt er weer een nieuwe tentoonstelling. Het zal wat minder aansprekend zijn voor de toeristen, maar alsnog interessant. De locatie van beide musea zit ongeveer op dezelfde plek, bij het kasteel van Conti Guidi. Hier komen we ook nog de lokale bibliotheek tegen, eveneens vernoemd naar Leonardo. De bibliotheek bevat kopieën van alle tekeningen en manuscripten van Leonardo, als we het propagandapraatje mogen geloven. De reden dat we nu voor het eerst in Vinci zijn heeft overigens te maken met het feit dat het dit jaar 500 jaar geleden is dat Leonardo da Vinci overleed.



Verrassend genoeg start de rit niet voor de deuren van het museum. Iets ten zuiden van het museum, bij een kerkje, start deze lange rit. Er wordt direct koers gezet richting het zuiden. Over rechte en brede wegen wordt er naar Empoli gefietst, een stad die gisteren ook al de revue passeerde. We rijden ook nu weer dwars door Empoli, waarna er buiten de stad voor het eerst geklommen moet worden. Het was een kilometer of 10 vlak, maar buiten Empoli gaat het twee kilometer lang aan 3% omhoog. Dit klimmetje over een wat smallere en bochtige weg voert door een fraai landschap. Na het klimmetje gaat het kort naar beneden, waarna de renners afslaan en op een brede provinciale weg belangen. Deze weg voert rechtstreeks naar Castelfiorentino, waar we na 25 kilometer passeren. Castelfiorentino is een klein stadje, maar huisvest wel twee bekende wielrenners. De eerste is Kristian Sbaragli. Gisteren wist ik nog te vermelden dat hij in Empoli geboren is, maar het blijkt dat hij woonachtig is in Castelfiorentino. Goed om te weten. Hij werd gisteren overigens 9e, voor zijn doen niet slecht. Ook de man die vriend en vijand verbaasde door dit jaar de Ronde van Vlaanderen te winnen is woonachtig in deze stad. Alberto Bettiol, jawel. Wegens blessures en luiheid kwam zijn talent er lang niet uit, maar dit voorjaar was hij enorm op dreef. Al had hij natuurlijk wel geluk dat Mathieu van der Poel het nodig vond om over een bloembak te sprinten, anders had hij natuurlijk nooit die koers gewonnen. Na de passage in Castelfiorentino volgt er aan de rand van het stadje wat bochtenwerk, waarna men richting het westen gaat fietsen. De weg blijft nu nog een aantal kilometer vlak, maar na een kilometer of 30 begint het ineens fors omhoog te lopen. Tussen de wijnranken, olijfbomen en wat huizen door gaat het omhoog richting Poggio all'Aglione. Deze klim is een kilometer of zeven lang, aan iets meer dan vijf procent gemiddeld. Best een stevig dingetje wel, hier hadden best wat bergpunten mogen liggen. Na de klim gaat het een aantal kilometer naar beneden over een brede en niet al te bochtige weg. De renners rijden door Gambassi Terme, waar er nog een kort knikje naar boven volgt. Ook is het hier weer wat bochtiger, maar dat duurt niet lang. Het grootste deel van de afdaling is vrij eenvoudig en brengt de renners naar Certaldo. In dit geboortedorp van Giovanni Boccaccio, de schrijver, dichter en humanist uit de middeleeuwen komen ze na 50 kilometer uit. Pittoresk dorpje wel.



In Certaldo is de afdaling gedaan, het zal voorlopig vlak blijven. De komende 13 kilometer rijden de renners over een brede weg langs de rivier de Elsa richting het zuiden. Na 63 kilometer komen ze uit in Poggibonsi, waar de eerste tussensprint van de dag ligt. Poggibonsi is de geboorteplaats van Alberto Bettiol. Net waren we in z'n woonplaats, nu in z'n geboorteplaats. En hij maar denken dat de Italianen hem niet kennen. Kort na de tussensprint liggen er twee korte klimmetjes op het parcours. Bij het verlaten van Poggibonsi zien de renners nog wat restanten van een oude stadsmuur en daarna zien ze vooral dat de weg iets meer dan een kilometer aan een procent of zes omhoog gaat. Daarna gaat het even kort naar beneden, waarna er een nieuw knikje omhoog volgt. Dit tweede knikje stelt een stuk minder voor. Via een lichtelijk golvende weg rijden we naar Colle di Vall d'Elsa. In dit plaatsje slaan de renners rechtsaf, waarna ze weer een tijd rechtdoor gaan rijden over brede en rechte wegen richting het zuiden. De komende kilometers rijden de renners door open terrein, waar de wind vrij spel heeft. De weg is voornamelijk vlak, al gaat het wel een paar keer op en af. We volgen de weg 25 kilometer lang en in deze 25 kilometer gaat het twee keer wat langer omhoog. Een keer een klimmetje van een kilometer of twee aan een procent of vier en even later een stuk van een kilometer of vier aan een procent of drie. Tussendoor schommelt het wat, maar er blijft genoeg vlak over. Open terrein is er dan weer niet de volle 25 kilometer, af en toe rijden de renners ook door een bos. Na 95 kilometer koers volgt er een bocht naar rechts, waarna er drie kilometer aan 5% geklommen moet worden over een bochtige en brede weg. Na dit klimmetje gaat het vier kilometer naar beneden, met onderweg één lastige bocht. Vervolgens is het een aantal kilometer vlak, waarna er een bocht naar rechts volgt. De renners komen nu op een weg terecht die ze langs de opvallende abdij van San Galgano brengt. Galgano Guidotti was een Toscaanse heilige die hier even verderop in een tombe begraven ligt. Naast de abdij is er ook nog een kapel, met als belangrijkste attractie een zwaard in een stuk steen. Dat zwaard zou daar door San Galgano geplaatst zijn. Dat zijn de betere legendes.



Voorbij de abdij volgen we een kilometer of 15 lang dezelfde weg. Een bochtige weg, die steeds een beetje omhoog loopt. In totaal komen we in die 15 kilometer 200 meter hoger uit. Verder rijden we hier voornamelijk door de bossen, de wind heeft hier wat minder te vertellen. Aan het eind van deze weg volgt er een bocht naar links in Le Fornaci, waarna het acht kilometer fietsen is richting Meleta. In deze acht kilometer gaat het een beetje op en af, maar vooral af, dwars door een bos. In Meleta ligt er een scherpe bocht naar rechts, waarna we vervolgens verder fietsen naar Montemassi. De weg richting Montemassi loopt nog een kilometer een beetje vals plat omhoog, maar daarna gaat het een kilometer of zes naar beneden. Deze afdaling is vrij technisch omdat er nogal wat bochten genomen moeten worden. De weg is wel breed en het asfalt is goed, dus zou dit alsnog goed te doen moeten zijn. Tijdens de afdaling zien de renners in de verte Montemassi al liggen. Dit is een dorpje gebouwd op een heuvel en dat hebben de Italiaantjes uit vervlogen tijden best mooi voor elkaar gekregen. Voorbij Montemassi gaat de afdaling nog een tijdje verder, maar het gaat steeds gelijkmatiger naar beneden. Na een kilometer of 141 zijn we beneden, op 80 kilometer van het eind. We zijn nu uit de bergen en gaan de komende kilometers rechtdoor rijden over de grote weg richting Grosseto.



Tien kilometer lang gaat het volledig rechtdoor, terwijl we nog een klein stukje verder afdalen richting zeeniveau. We bevinden ons ineens op vruchtbare bodem, want links en rechts zijn er alleen maar akkers te zien. Dat wil dus zeggen dat het terrein volledig open is, met een beetje wind en eventueel wat regen krijg je hier een heel spektakel. Na de tien kilometer in rechte lijn volgt er een bocht naar links, kort daarna een bocht naar rechts en dan gaan we eigenlijk weer een kilometer of tien rechtdoor. Niet zo rechtdoor als net, wel met nog een keer een passage over een viaduct en een paar bochten, maar geestverruimend kunnen we dit stukje etappe toch niet echt noemen. Het blijft vooral hard rechtdoor beuken tot aan Grosseto, de stad waar de Giro in 2015 voor het laatst was. Toen vertrok er een rit richting Fiuggi, nu rijden we alleen even kort door de buitenwijken van de stad om er een tussensprint af te werken. Deze tussensprint volgt na 167,5 kilometer, op iets meer dan 50 kilometer van het eind. Na flink wat bochten en rotondes in Grosetto, wat overigens geen onaardige stad is, gaan we buiten de stad verder waar we gebleven waren. Het gaat nog een aantal kilometer vooral rechtdoor over recht en brede wegen. Deze wegen zijn ook overwegend vlak, tot we in de buurt komen van Montiano. Er wacht namelijk nog een laatste klimmetje van de dag, de Poggio l'Apparita. Dit klimmetje van de vierde categorie is een kilometer of vier lang. In deze vier kilometer stijgt het ook aan een procentje of vier gemiddeld, het is dus niet al te lastig. Na het klimmetje blijven we nog een kilometer of drie op een plateautje rijden, waarna voorbij Montiano de afdaling richting de kust begint. We hebben nu 186 kilometer afgewerkt en bevinden ons op 34 kilometer van het eind. Montiano is trouwens weer zo'n typisch dorpje gelegen op een heuvel.



Voorbij Montiano gaat het vier kilometer naar beneden. De afdaling stelt niet veel voor, in het begin twee stevige bochten achter elkaar, maar vervolgens gaat het op een vrij rechte manier verder naar beneden. Na dit stukje in dalende lijn krijgen we nog een nieuwe knik omhoog, maar daarna wordt het vlak. Een paar bochtjes nog en dan vervolgens drie kilometer volledig rechtdoor richting Fonteblanda. In dit plaatsje aan de Tyrreense kust slaan de renners linksaf, waarna het over een brede en kaarsrechte weg verder gaat richting het zuiden. Zeven kilometer rijden we volledig rechtdoor tot aan Albinia. De weg is hier vrijwel de hele tijd beschut, de wind kan dus even niet z'n ding doen. In Albinia nemen de renners de afslag en even verderop botsen ze op een rotonde waar ze links moeten aanhouden. Daarna rijden ze richting een smal stukje land tussen twee wateren in. Op papier klinkt dat fantastisch, ik was me al helemaal aan het voorbereiden op een waaierspektakel. Niets is minder waar, de Italiaantjes hebben dit hele stuk volgebouwd. Is het niet met campings of huizen, dan wel met bomen. De weg tussen de zee en de lagune was perfect geweest zonder enige begroeiing of bebouwing, maar helaas heeft het toerisme ook deze strijd gewonnen van de koers. De weg over het smalle stukje land langs de lagune is negen kilometer lang en het gaat in deze kilometers volledig rechtdoor. Het is ook vlak, uiteraard. Er zijn wel een paar stukjes waar de bomen wat minder heftig aanwezig zijn, maar eigenlijk verwacht ik niet direct dat de wind hier een gigantische rol gaat spelen.



Op iets meer dan vijf kilometer van de streep rijden de renners door Gianella. Ze rijden buiten dit dorpje over een brug en slaan daarna linksaf. We bevinden ons nu op het eiland Argentario. Hier blijven we niet lang, want de finish ligt niet op het eiland, maar ergens midden in de lagune. We rijden over een brede weg verder langs die lagune, op weg naar Orbetello. Hier krijgt de wind dan wel weer vrij spel, langs het water is het terrein wat meer open. Tot aan de finish zal er weinig beschutting zijn. In de laatste kilometers komen we ook weinig bochten tegen. Tussen kilometer 5 en 3 van het eind komen we een keer een flauwe bocht naar links tegen en daarna een lange lopende naar rechts. Vervolgens komen we tot aan de slotkilometer alleen wat flauwe bochten tegen, in grote lijnen gaat het toch vooral rechtdoor. Vlak voor de laatste kilometer begint is er nog wel een wat scherpere bocht naar links, waarna we ons ineens op een dijk bevinden. Deze dijk brengt de renners naar Orbetello. Halverwege rijden we onder de vod door en daarna gaat het rechtdoor tot op 450 meter van de streep. Een bijzonder scherpe bocht naar links volgt, met daarna bijna direct weer een bocht naar rechts. We rijden over een bruggetje en komen daarna terecht op een stukje Orbetello dat normaal dienst doet als parkeerplaats. Nu eindigt hier na 220 kilometer de derde rit van deze Giro. Een laatste kilometer die vraagt om een flinke chute, dat wordt lachen.





Orbetello is een plaats met 14.800 inwoners in de provincie Grosseto, regio Toscane. Het is een stad die niet voor het eerst voorkomt in de Giro. In 1998 debuteerde de stad, toen vertrok de vijfde etappe hier. Die etappe zou vervolgens aankomen in Frascati, waar vervolgens Mario Cipollini zijn handjes in de lucht stak. Opvallend genoeg zal de volgende rit hetzelfde patroon volgen. We gaan namelijk een dag later ook van start in Orbetello, waarna we aankomen in Frascati. Het verschil tussen de twee ritten die 21 jaar uit elkaar liggen is dat de vierde rit van deze Giro een kilometer of 30 langer zal zijn. Nu dus voor het eerst een aankomst in de stad, gelegen aan de lagune die dezelfde naam draagt. Orbetello is opvallend gepositioneerd. Een kleine inham midden in de lagune is volledig volgebouwd, vooral vanuit de lucht ziet het er fascinerend uit. Door de dijk is de lagune in tweeën gesplitst, we spreken daarom van de Laguna di Levante en Laguna di Ponente, dit voor de volledigheid. Orbetello werd al in de zesde eeuw voor Christus bewoond door de Etrusken. Zij brachten versterkingen aan waar nog delen van te zien zijn, Etruskische muurtjes dus. Later kwamen de Romeinen hier ook nog langs en ergens in de middeleeuwen was het de hoofdstad van een door Spanje geregeerde staat met de naam Presidio. In het verleden was Orbetello dus wel enigszins belangrijk, tegenwoordig is het vooral een locatie waar veel toeristen op afkomen. Het belangrijkste bouwwerk in het centrum is de kathedraal Santa Maria Assunta, deze kathedraal vertoont Spaanse invloeden. Niet zo gek, als je de geschiedenis kent en die kennen we ondertussen een beetje. Er is ook nog een archeologisch museum in het stadje, ongetwijfeld de moeite waard. Net buiten Orbetello zien we in het water nog een opvallende verschijning. Een molen. Een Molino Spagnolo, om precies te zijn. Daar stonden er hier vroeger blijkbaar liefst negen van, maar in de loop der tijd zijn ze allemaal verdwenen, op eentje na. Buiten dat is de lagune ook een belangrijk natuurgebied waar de heremietibis overwintert. Da's een vogel. Tot zover Orbetello, morgen meer.



In Vinci zal het overdag 16 graden zijn. Het blijft er vermoedelijk wel droog, maar de wind gaat behoorlijk hard waaien. Windkracht vijf wordt verwacht, vanuit het noorden. Aangezien we vooral richting het zuiden fietsen zal de wind dus grotendeels in de rug staan. In Orbetello zal het ongeveer 17 graden zijn, ook daar weinig kans op regen, maar de wind waait er zo mogelijk nog harder. Het is alleen wel de vraag of de wind een beetje gunstig staat voor waaiers. Tijdens een deel van de etappe wel, maar in de finale dan weer wat minder. In de laatste kilometers langs de lagune zal de wind tegen staan, in de slotkilometer al helemaal. Eventuele waaiers zullen eerder moeten ontstaan. In de buurt van Grosseto zou dat prima kunnen, in theorie staat de wind daar schuin in de rug en er zijn ook nog eens open vlaktes. Wel wat ver van de finish, dus een regelrechte flopshow sluit ik niet uit. Al moet er met windkracht 5 wel iets gebeuren, toch? Toch? We gaan het meemaken vanaf 12:10, dan start de rit officieus. Na een korte neutralisatie volgt het echte vertrek vijf minuten later. Een uurtje later is Eurosport van de partij, de uitzending zal beginnen rond 13:15. Jeroen en Karsten zullen ons daarna een paar uur begeleiden. Het roadbook gaat uit van een aankomst tussen 17:01 en 17:29, maar met windkracht vijf in de rug gaan we ongetwijfeld wat eerder aankomen. De tv dus niet te laat aanzetten, is het devies.

Dit wordt een sprint. Met of zonder waaiers, het wordt een sprint. De groep kan groot zijn, de groep kan klein zijn, maar we gaan sprinten. Eerlijk gezegd verwacht ik gewoon een massasprint. Het is onderweg niet enorm lastig, vooral niet in het laatste deel van de rit. Het wordt lastig om de sprinters in de problemen te brengen, tenzij er waaiers ontstaan en ze de slag missen. We missen alleen in de slotfase een stuk terrein waar de wind én schuin in de rug staan én er geen bomen of andere dingen langs de kant van de weg te vinden zijn. Maar goed, het waait verder zeker wel hard genoeg. In de slotfase is het in ieder geval wel zo dat je niet te vroeg op kop moet komen, met die tegenwind. Belangrijk voor de voorbereiding van de sprint en belangrijk voor de sprinters zelf. Ewan gaat hier nog langer dan normaal in de wielen plakken, als hij niet op voorhand al in de greppel is gewapperd.
1. Ackermann. Pascal is dik in orde. Hij was vrij duidelijk de beste en dan heeft hij ook nog eens een paar sterke mannen om zich heen. Het valt niet uit te sluiten dat Ackermann een heleboel ritten gaat winnen tijdens deze Giro. De andere ploegen gaan iets anders moeten bedenken om hem te verslaan. Ik heb alleen geen idee hoe goed hij is als het een beetje waait, maar zoals gezegd onderschat ik hem niet meer. Kan hij vast ook wel. Wint gewoon z'n tweede rit, prima.
2. Viviani. Elia kwam een beetje tekort. Zelfs de magische trui kon hem niet redden. Het lijkt me dat dit het scenario gaat worden tijdens de hele Giro. Goed, Ackermann kan altijd een keer waardeloos gepositioneerd zijn, maar normaal komt Viviani dus niet in de buurt. Zeker niet tijdens de eerste etappes. Het blijft Ackermann z'n eerste grote ronde, dus misschien dat de krachten na een aantal dagen wat wegvloeien. We zitten alleen nog aan het begin, Ackermann is fris en Elia komt niet in z'n buurt. Een nieuwe tweede plaats, staat genoteerd.
3. Gaviria. Tijdens de vorige rit vierde en dat zal normaal ook zijn plaats zijn tijdens de rest van de Giro. Het begon nog zo goed bij de Emiraten, maar ondertussen kunnen we voorzichtig de conclusie trekken dat hij beter bij Quick Step had kunnen blijven. Geen idee wie de dokter is bij UAE-Emirates, maar hij is duidelijk niet zo goed als José Ibarguren Taus. Enfin, normaal vierde dus. Nu een keer derde, want ik heb besloten dat Ewan in de mongolenwaaier eindigt. Zelfs als die er niet is.
4. Cimolai. Zesde geworden in de vorige sprint, niet slecht voor een renner van een procontinentale ploeg. Dat hij in vorm was liet hij voorafgaand aan de Giro al zien. In Castilië en Leon maakte hij vooral indruk, daar eindigde hij van voren terwijl het behoorlijk slecht weer was. Regen en wind, ellende. Nu krijgen we dus ook wind, schijnt het verhaal te zijn. Daar kan hij dus blijkbaar mee omgaan, dus mogen we nu ook weer rekening met hem houden.
5. Demare. Mijn vorige voorspelling klopte bijna helemaal, alleen Arnaud reed mijn karretje in de poep. Waarschijnlijk omdat ik altijd onaardige dingen zeg over Arnaud. Altijd terechte teksten, maar wel onaardig. Om mij helemaal dwars te zitten wilde hij eigenlijk natuurlijk winnen, maar daar is ie niet goed genoeg voor. Jammer Arno! Dat wordt weer een mooie vijfde plaats, knul.

MIJN SOS

quote:

Op maandag 13 mei 2019 16:07 schreef wimderon het volgende:

[..]

Wel beter dan Spinvis.

Hou je nou op.