Tijd terug is ons gezin compleet uit elkaar gedonderd, mijn vader kwam erachter dat hij homo was.. heeft dat echter niet direct tegen mijn moeder+kids verteld maar eerst een relatie gehad met een man. Die man heeft mijn moeder ook verschrikkelijke dingen verteld om haar weg te krijgen bij mijn moeder, ze stond er compleet alleen voor en het moet een erg moeilijke tijd voor haar zijn geweest maar ze heeft zich er keihard doorheen geslagen, diep respect heb ik voor haar..
Tijd daarna zijn mijn ouders gescheiden, die man waarmee mn vader een relatie had is overleden aan een hartaanval.. Inmiddels is mijn vader 'getrouwd' (geregistreerd partnerschap) met een andere man, dees is wel heel aardig hoor.. en ze hebben het goed voor elkaar. Mooi huisje, boompje en zelfs een heel leuk beestje in de vorm van een hond. Veel vrienden om zich heen e.d., leuke baan.
Mijn moeder daarintegen heeft een baan waar ze zich niet thuis voelt, het is veel te laag voor haar doen, collega's die heel erg vervelend doen etc. een klote huis in een klote buurt, geen partner, geen echte vriendinnen, veel problemen binnen de familie.. 
Ze heeft bijna niks alleen maar lasten, en mijn vader durft ook nog supermoeilijk te doen over alimentatie 
Ze probeert ook wel veel te ondernemen maar op haar leeftijd (47) is dat gewoon best moeilijk, ze doet wel veel met van die organisaties voor alleenstaande mensen hoor maar dat is ook niet echt wat schijnt het. Ik zie dagelijks dat ze heel verdrietig is.. Ik neem haar ook zo vaak mogelijk mee naar de film, hapje eten en allerlei leuke dingen doen.. ik ben vaker met haar op stap dan met vrienden. Maar nog is ze vaak heel verdrietig.. wat ze eigenlijk nodig heeft is een leuke vriend maar desondanks dat ze er heel goed uit ziet voor haar leeftijd (hoor ik van alle kanten) zijn er te weinig leuke vrijgezelle mannen op die leeftijd. Hoe hard ik het ook probeer, kan het niet voorkomen dat ze af en toe heel verdrietig is en op de bank zit te huilen.. en dan knapt er soms iets bij mij van binnen, ik vind t verschrikkelijk om te zien 
Ik leg een arm om haar heen en laat haar even uithuilen maar dat lost ook niks op, voel me zo hulpeloos.. maakt me heel verdrietig en boos tegelijk.
Ze heeft het op zich allemaal wel verwerkt hoor maar het is gewoon de situatie waarin ze zit, wat heeft ze nou nog.. ze vroeg zelfs een keer aan me wat ze nog had om voor te leven buiten mij en mijn zus om..
Lopen alweer paar traantjes over mijn wangen..Kweenie meer wat ik moet doen, of dat er nog wel iets is wat ik kan doen..
[Dit bericht is gewijzigd door roobje op 06-01-2003 21:59]
Ambroce Bierce
[Dit bericht is gewijzigd door LadyS op 06-01-2003 21:58]
https://steunliamtegensma2.nl/doneer/
Ook voor mezelf als ik daar elke dag mee wordt geconfronteerd natuurlijk..
Ambroce Bierce
quote:Het lijkt mij ook wel vrij dramatisch om er achter te komen dat je vader homo is (met alle gevolgen vandien) en dat je moeder zich er misschien toch niet zo makkelijk doorheen slaat als ze in eerste instantie leek te doen.
Op maandag 6 januari 2003 21:58 schreef roobje het volgende:
Nu ik het zo lees komt het wel super dramatisch over, kwas net ff in heel emotionele bui.. maar het blijft wel gewoon k*t
Ik weet niet hoe "vers" dit allemaal nog is, maar is het geen idee om een weekendje (of een weekje) samen met je moeder, en evt. ook met je zus, weg te gaan en je gedachten een beetje te verzetten?
* LadyS noemt maar een dwarsstraat
edit: tipo
https://steunliamtegensma2.nl/doneer/
Zij 1 hoop ellende. Al die tijd d'r best gedaan om een gezin te vormen... ik heb geen band met mijn ouders maar ze heeft altijd d'r best er voor gedaan en ze kan er niks aan doen. Ik vraag wel of ze dingen wil doen maar ze heeft eigenlijk nergens zin in....
Er zijn inderdaad weinig dingen die zeg maar een beetje voor hen zijn...mijn moeder heeft wel 1 dag in de week een oppaskindje en dat vind ze leuk dat klaart d'r die hele dag op en de hele tijd verheugd ze zich erop....het is denk ik sowieso een beetje een nare leeftijd voor een vrouw...
Ik weet ook niks wat je verder kan doen, succes dat wel....
En het is hartstikke tof dat jij er in deze voor haar moeilijke periode zoveel mogelijk voor haar bent! 
Het zal ook moeilijk voor jou zijn: enerzijds hou je van je vader en weet jij ook dat hij er niets aan kan doen dat hij homo is, maar anderzijds zul je het hem waarschijnlijk ook een beetje kwalijk nemen dat hij jouw moeder niet alleen in de steek heeft gelaten, maar haar (en ook zichzelf) eigenlijk al die tijd voor de gek heeft gehouden.
Dat jullie zoveel mogelijk doen is heel belangrijk. Vooral actief blijven en niet binnen de hele tijd gaan mopperen, huilen en niets doen. Al heeft ze natuurlijk ook tijd nodig om het te verwerken.
Het klinkt misschien raar, maar... Misschien dat licht-therapie enigzins helpt? Het aantal depressies neemt in de winter altijd toe, wegens te kort aan zonlicht. Dat is zowel psychologisch als fysiek gezien nadelig. En naast lichttherapie wil sporten ook wel helpen. Al helemaal als het in groepsverband gebeurt. Fitnessen, aerobics, of dat aquarobics of hoe ze dat in het water ook noemen... Dan leert ze ook weer meer mensen kennen.
En misschien... Tja, misschien toch niet zo'n gek idee om eens te kijken of ze ergens terecht kan voor professionele hulp. Of bij een praatgroep. Het lijkt zo'n cliché, maar wellicht dat het wel helpt.
En blijven praten. Help haar met het vinden van iets om van te genieten, om haar het leven weer vrolijk en hoopvol te maken... En dan komt die vriend vroeger of later vast ook wel.
Trek het verdriet van je moeder niet al te veel naar je toe.
Je doet wat je kunt, leuke dingen met haar, proberen het gezellig voor haar te maken, prima.
Maar blijf vooral ook leuke dingen met je eigen vrienden doen. Wellicht kun je hun steun best wel gebruiken.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Maar ik denk ook wat Moonah al zegt... ga samen leuke dingen doen. De ellende zal hier niet van verdwijnen maar het wordt wel even vergeten. Misschien verbetert de band met je moeder hier alleen maar door.
|
|
