Voordat er reacties komen dat een inactief persoon op dit forum zo´n topic plaatst, ik doe dit juist hier omdat ik hier geen "bekend gezicht" ben, en ik dit nog even heel erg voor mezelf wil houden.
Waar te beginnen... Een aantal weken geleden ben ik overgestapt van de ene soort anticonceptie naar de andere. Alles goed en wel, zou direct veilig moeten zijn. Ik heb hier dus ook geen rekening mee gehouden in de gemeenschap met mijn vriend. Onlangs had ik bij het afvegen na het plassen roze bloedverlies, die avond nog een keer of twee. Top dacht ik, mijn menstruatie komt eraan. De volgende dag was er echter niets meer te zien. Omdat mijn nieuwe vorm van anticonceptie geen stopweek heeft maakte ik me er niet druk om, er was al gewaarschuwd dat ik in het begin wat onregelmatig kon bloeden. Toch begon het na een paar dagen aan me te knagen. Ik had wat lichte klachten, maar niets wat niet te verklaren was door mijn nieuwe anticonceptie. Toch besloot ik vanochtend voor mijn eigen gemoedsrust een testje te doen, en je raad het al... een lichte, maar duidelijk zichtbare, tweede lijn.
Nu ben ik dus nogal aan het panikeren. Mijn vriend en ik kennen elkaar een maand of acht en zijn allebei van het slag dat het liever erg rustig aan doet, we spreken dus pas sinds een maand of twee/drie van een echte relatie. Dingen als wederzijdse familie leren kennen is nog niet gebeurd (wel al gepland), samenwonen is nog een ver van ons bed show. Het voelt goed, we zijn blij met elkaar, maar of we klaar zijn voor deze stap?
En dan nog de praktische zaken: we wonen niet in dezelfde stad en ook net te ver weg om te forenzen. Ik heb zojuist mijn baan opgezegd en begin over een kleine twee maanden bij mijn nieuwe werk.Hoe zullen zij reageren, en wat betekent dat voor mijn financiele zekerheid? Hij zou zich zonder veel problemen kunnen laten overplaatsen naar een locatie in mijn stad, maar zijn stad is een stuk goedkoper en het is daar veel (heel veel) makkelijker een geschikte gezinswoning te vinden. Als ik zie hoeveel moeite meerdere vrienden hebben met de zoektocht naar een woning voor twee personen heb ik er een hard hoofd in dat het ons op tijd zou lukken iets fijns te vinden voor drie personen. Bovendien heb ik hier geen familie in de buurt, en hij wel die van hem in de stad waar hij woont.
Duizend en één gedachten gaan door mijn hoofd. Wil ik dit überhaupt wel? Hij wil over een aantal jaar een kind, dat heeft hij van begin af aan gezegd. Ik ben meer neutraal ten opzichte van het krijgen van een kind. Kan het me aan de ene kant voorstellen, maar ik weet ook dat ik gelukkig zou kunnen zijn zonder.
Ik voel me schuldig naar hem toe, omdat ik zijn toekomstidee in de war schop, we wilden elkaar juist rustig leren kennen, nog avonturen met zijn twee beleven, en dan over een aantal jaar maar weer eens verder kijken. Is onze relatie sterk genoeg om dit soort stress aan te kunnen?
We hebben geen gekke leeftijd om kinderen te krijgen en financieel zouden we er best uitkomen, maar jeetje... Het is nogal een heftig iets.
Waarom ik dit hele verhaal geschreven heb? Mijn vriend is dit weekend op vakantie gegaan en komt pas over tien dagen terug. Ik wil het hem face to face vertellen, en ik vind het oneerlijk naar hem toe als ik het anderen in mijn omgeving eerder vertel dan hem. Maar ik moest het aan iemand kwijt, en misschien zitten hier mensen die in een vergelijkbare situatie hebben gezeten? Kan iemand me vertellen dat het heus allemaal wel op zijn pootjes terechtkomt?
Anyway, dat is achteraf praten. Nu is het zoals het is. Wat was de eerste dag van je laatste menstruatie? en hoe lang ben je dus zwanger? Ik snap wel dat je het hem face-to-face wil vertellen, maar ik vind nog tien dagen wachten wel erg lang. Zowel voor jou, als voor hem. Wat vind je daar zelf van?
Ben je zeker dat je dit kind wil? Weet je zeker dat hij het zal willen? Wat doe je als hij het niet wil?
Alleen maar geruststellen en zeggen dat het allemaal wel goed komt, lijkt me eigenlijk niet echt wat je nodig hebt, vandaar mijn vragen. Als je er niets mee wil, negeer ze dan maar.
Mijn vriend wist dat ik andere anticonceptie ging gebruiken, we hebben er verder niet veel over gesproken. De eerste dag van mijn laatste menstruatie was een maand geleden, op dag vier van mijn menstruatie heb ik de prikpil laten zetten. Volgens de verpleegster die dat deed was dat binnen het juiste venster en zou ik direct beschermd zijn.
Volgens die berekening zou ik dus een week of 4,5 moeten zijn nu. Ik vind tien dagen ook onwijs lang. Misschien besluit ik halverwege dat ik het hem toch tussentijds vertel, maar juist gezien het zo onverwacht is lijkt het me goed om elkaar direct in de ogen te kunnen kijken en bij elkaar te zijn, niet dat we nog tien dagen ieder aan een andere kant van de wereld rondlopen met onze eigen gedachten.
Ben ik zeker dat ik dit kind wil? Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Ik heb geen "nee" gevoel, maar ook geen "ja" gevoel. Ik geloof dat ik nog een beetje te verbluft ben en teveel aan de praktische kanten denk om te weten wat ik voel.
Ik weet niet zeker dat hij het zal willen, het was zeker niet zijn plan voor dit moment. Ik ben ook onwijs nerveus om het hem te vertellen, en bang voor wat zijn reactie zal zijn. Maar aan de andere kant kan ik me ook niet voorstellen dat hij op een abortus zal aandringen, zeker gezien hij al meerdere keren gezegd heeft dat het krijgen van een kind iets is wat hij absoluut wil in de toekomst. Wat ik doe als hij niet wil, ik heb geen idee... Hopelijk komen we samen tot een besluit waar we beide achter staan.
Het heeft inderdaad de voorkeur dat jullie samen tot een besluit komen waar je beide achter staat. Juist daarom lijkt het me eigenlijk best verstandig om het hem wel al eerder te vertellen dan pas over 10 dagen. Want als je de zwangerschap wel wil afbreken, is dat in dit stadium wel gemakkelijker (als in de manier waarop en de impact op je lichaam) dan wanneer je weer drie weken (over 10 dagen vertellen, praten, denken, praten, etc) verder bent.quote:Op woensdag 24 april 2019 11:45 schreef ditiszij het volgende:
Heel terechte vragen hoor miss_sly, en dat zijn ook dingen waar ik over denk.
Mijn vriend wist dat ik andere anticonceptie ging gebruiken, we hebben er verder niet veel over gesproken. De eerste dag van mijn laatste menstruatie was een maand geleden, op dag vier van mijn menstruatie heb ik de prikpil laten zetten. Volgens de verpleegster die dat deed was dat binnen het juiste venster en zou ik direct beschermd zijn.
Volgens die berekening zou ik dus een week of 4,5 moeten zijn nu. Ik vind tien dagen ook onwijs lang. Misschien besluit ik halverwege dat ik het hem toch tussentijds vertel, maar juist gezien het zo onverwacht is lijkt het me goed om elkaar direct in de ogen te kunnen kijken en bij elkaar te zijn, niet dat we nog tien dagen ieder aan een andere kant van de wereld rondlopen met onze eigen gedachten.
Ben ik zeker dat ik dit kind wil? Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Ik heb geen "nee" gevoel, maar ook geen "ja" gevoel. Ik geloof dat ik nog een beetje te verbluft ben en teveel aan de praktische kanten denk om te weten wat ik voel.
Ik weet niet zeker dat hij het zal willen, het was zeker niet zijn plan voor dit moment. Ik ben ook onwijs nerveus om het hem te vertellen, en bang voor wat zijn reactie zal zijn. Maar aan de andere kant kan ik me ook niet voorstellen dat hij op een abortus zal aandringen, zeker gezien hij al meerdere keren gezegd heeft dat het krijgen van een kind iets is wat hij absoluut wil in de toekomst. Wat ik doe als hij niet wil, ik heb geen idee... Hopelijk komen we samen tot een besluit waar we beide achter staan.
Is hij echt 'aan de andere kant van de wereld'?
. Mochten we de zwangerschap willen afbreken, dan is sneller inderdaad beter. Maar nu je dat zo zegt merk ik dat ik meer bezig ben met de dingen die we moeten regelen voor als we het kindje wel laten komen, dan met een eventuele afbraak... Dat is ook wel een eyeopener eigenlijk.
Bedankt voor de tip, Grijs! Ik ga eens op de website kijken.
Het lijkt me wel zaak om daarbij te vertellen dat zij op christelijke basis ondersteuning bieden en dat abortus bij hen geen optie is.quote:
Misschien helpt het om met Siriz te praten, een organisatie die vaker met deze vragen te maken heeft: https://www.siriz.nl
Hulp zoeken bij een organisatie is niets mis mee, samen met de partner dan wel, maar als ts zelf niet christelijk is en niet absoluut of principieel tegen abortus, lijkt Siriz me niet de juiste organisatie. Er zijn ook opties als FIOM of gewoon de eigen huisarts.
Wat heftig joh! Moeilijk moeilijk, zulke dingen.
Bij abortus is het idd hoe sneller hoe beter, maar ook nog goed mogelijk met die 10dagen erbij hoor. Het lijkt me eerder ondoenlijk om het die 10 dagen voor jezelf te houden.
Je kan die tijd ook gebruiken om er voor jezelf duidelijk achter te komen wat je wil, probeer beide situaties voor je te zien.
sterkte!Wat pinquit zegt: probeer inderdaad dan in ieder geval voor jezelf duidelijk te hebben wat jij wil. Daar kun je deze tien dagen tot je vriend terug is voor gebruiken. Met de huisarts zou je er ook over kunnen praten, dan hoef je het in ieder geval niet alleen te dragen en kun je zaken in ieder geval bespreken.quote:
Daar heb je zeker een punt. Hij is echt aan de andere kant van de wereld ja, en ook op een plek/manier (trektocht) waarbij contact nogal lastig is. Als hij eens ergens is met internetverbinding schrijven we, en hij heeft tot nu toe één keer gebeld, met slechte verbinding. Er uitgebreid over praten zou dus een uitdaging zijn. Hem kennende ben ik ook een beetje bang dat zijn hoofd met hem aan de haal gaat als hij dagenlang daar door de bergen loopt zonder dat we fatsoenlijk kunnen spreken
Mochten we de zwangerschap willen afbreken, dan is sneller inderdaad beter. Maar nu je dat zo zegt merk ik dat ik meer bezig ben met de dingen die we moeten regelen voor als we het kindje wel laten komen, dan met een eventuele afbraak... Dat is ook wel een eyeopener eigenlijk.
Bedankt voor de tip, Grijs! Ik ga eens op de website kijken.
Sterkte!
Dat is niet waar. Daar ging nou juist een hele politieke discussie over afgelopen jaar. Ze zijn wel pro-life, maar ze zullen luisteren naar het hele verhaal en je ondersteunen waar het nodig is, ook als je kiest voor abortus.quote:
[..]
Het lijkt me wel zaak om daarbij te vertellen dat zij op christelijke basis ondersteuning bieden en dat abortus bij hen geen optie is.
/tot zover mijn interruptie. Nu weer verder lezen
Oh, en aangaande je ' help, wat doe ik m'n vriend aan': misschien even een schrik en het is natuurlijk anders dan gepland, maar alles vindt z'n weg wel weer. Jullie zullen je alleen moeten aanpassen aan de nieuwe situatie, maar dat is geen onmogelijk iets.
Ik heb de site bekeken, en abortus wordt er inderdaad niet volledig verworpen, maar ik kan me voorstellen dat ze vanuit hun christelijke achtergrond (want dat zijn ze wel degelijk) bepaald niet richting abortus zullen denken.quote:Op woensdag 24 april 2019 13:38 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Dat is niet waar. Daar ging nou juist een hele politieke discussie over afgelopen jaar. Ze zijn wel pro-life, maar ze zullen luisteren naar het hele verhaal en je ondersteunen waar het nodig is, ook als je kiest voor abortus.
/tot zover mijn interruptie. Nu weer verder lezen
Dat dus.quote:
[..]
Dat is niet waar. Daar ging nou juist een hele politieke discussie over afgelopen jaar. Ze zijn wel pro-life, maar ze zullen luisteren naar het hele verhaal en je ondersteunen waar het nodig is, ook als je kiest voor abortus.
/tot zover mijn interruptie. Nu weer verder lezen
En ik kreeg zelf de indruk dat TS niet zozeer bezig is met de vraag of ze wel of geen abortus wil, maar meer hoe ze praktisch om moet gaan met het idee dat er een baby komt. En ik denk dat Siriz daar goed ondersteuning in kan bieden, ook als je niet christelijk bent, of als de zwangerschap toch wordt afgebroken.
Goede tip btw. Had zelf nog helemaal niet bedacht dat dit zo'n situatie is waar Siriz voor bedoeld is, ook al ken ik het wel.quote:
[..]
Dat dus.
En ik kreeg zelf de indruk dat TS niet zozeer bezig is met de vraag of ze wel of geen abortus wil, maar meer hoe ze praktisch om moet gaan met het idee dat er een baby komt. En ik denk dat Siriz daar goed ondersteuning in kan bieden, ook als je niet christelijk bent, of als de zwangerschap toch wordt afgebroken.
En 10 dagen is wel lang maar niet overdreven toch?
Bedoel: je hebt het vanmorgen pas ontdekt dus er kan binnen die 10 dagen nog van alles gebeuren met je lichaam en je gedachten.
Mocht je een miskraam krijgen, dan is alles weer anders en kan je wellicht wachten met vertellen tot hij thuiskomt?
Het is nog zo pril.
Ik denk dat je jezelf best de tijd mag gunnen om na te denken wat jíj wilt.
Het is jouw buik en jij voelt je anders tegenover het ongeboren kind dan je vriend.
Maak eerst voor jezelf duidelijk wat je wilt.
Als je hebt absoluut wilt houden, ongeacht wat hij gaat zeggen, kan je best wachten met vertellen tot hij thuiskomt.
Wat win je ermee als je het eerder vertelt in onhandige telefoongesprekken waarbij de verbinding gammel is, zoals je schreef.
Als je twijfelt, is eerder bespreken misschien wenselijk zodat hij ook kan helpen met uitdenken hoe jullie dit samen willen aanpakken.
Ik denk dat het enigszins logisch is dat je eerst/voornamelijk bezig bent met hoe je het gaat doen mét kind dan een abortus overdenkt.
Een abortus is niet zomaar iets, in welke omstandigheden dan ook. Het lijkt mij apart als dat gelijk in je opkomt, als je een gezonde relatie hebt en niet perse afwijzend tegenover kinderen staat (in de toekomst).
Ik raad je in ieder geval aan of minstens jezelf een paar daagjes te gunnen om even te wennen aan het idee. Ongeacht wat je gaat doen.
Ik wens je succes, sterkte en ben benieuwd!
Heb je zelf een kinderwens in de toekomst? Wil je vriend ook kinderen?
Met prikpil word je niet ongesteld toch?
en na zo korte tijd al positief getest?
ik zou morgen direct langs je huisarts gaan!
Als je al zwanger bent is het max een oaar dagen.
Als je net een paar dagen zwanger bent, test je niet positief.quote:
Ik begrijp dat je prikpil hebt? iets meer dan 4 weken geleden voor het laatst ongesteld?
Met prikpil word je niet ongesteld toch?
en na zo korte tijd al positief getest?
ik zou morgen direct langs je huisarts gaan!
Als je al zwanger bent is het max een oaar dagen.
Dan ben je minstens een paar weken, gerekend vanaf de laatste dag (dacht ik?) van je menstruatie.
Hoe die bescherming van de prikpil zit, weet ik ook niet.
Maar positieve test is positieve test toch?
Dat zei althans mijn huisarts toen ik na mijn eerste positieve test bij hem zat.
Die deed niets meer dan feliciteren want de testen van tegenwoordig zijn gewoon betrouwbaar.
quote:
Een test meet de hoeveelheid Hg, die maak je alleen aan bij een zwangerschap.quote:
Een huisarts kan op dit moment niet meer dan dezelfde rest doen en de uitslag daarvan doorgeven.
Wat een huisarts wel kan doen, is luisteren en opties en angsten en mogelijkheden bespreken.
Wat maak je al goede keuzes en wat ben je er goed over aan het nadenken.
Ik las ergens 'wat doe ik mijn vriend aan', maar dat is irrationeel natuurlijk.
Jullie zijn samen bezig geweest en gezien jullie alle twee volwassen zijn weet je dat dit een kans is na een avontuurtje.
Je vergooit ook niemands toekomst noch de jouwe. Het is alleen anders geworden. Al verandert sinds je het weet.
En dat is iets waar jij nu over na moet denken. Zie je het zitten om moeder te worden?
En geloof me, je kunt ALLES plannen behalve een kindje. Wij hebben het zo'n 7 jaar geprobeerd voordat het raak was en raak bleef. Alles hadden we op orde en toen raakte man zijn baan kwijt en leek zijn kans op een baan verder weg dan ooit. Achteraf de mooiste tijd ooit. Hij heeft de zwangerschap en de eerste maanden zo intens beleefd. Kon het nu nog maar een keer zo
Volgens mij zit jullie relatie ook best goed. Je laat hem al alleen op reis gaan en jullie hebben al eens een gesprek gevoerd over kinderen. Dat doe je niet wanneer het niet goed voelt.
Huisvesting: mijn ouders hebben ons opgevoed in een huis van 90m2. We waren met z'n 8en.
Je maakt overal wel wat van. echt. Net als met je werk. Dat komt allemaal wel goed. Je bent niet de eerste die zwanger wordt op de wereld.
Ik zou alle opties eens voor jezelf opschrijven en ook bedenken hoe het is om je vriend er nu al bij te betrekken. Want jij zult het willen uitschreeuwen als hij eenmaal thuis is/ hebt al de tijd gehad om overal goed over na te denken terwijl hij zijn reis nog moet verwerken. wat ik hier mee wil zeggen: een perfect moment is er eigenlijk nooit.
Hou vol. Wat je ook beslist.
.Een paar dingen uit deze post roepen vragen op. Bij overgaan op andere anticonceptie bij een pilcyclus ga je niet uit van de eerste dag laatste menstruatie, maar van de laatste dag dat je de pil slikte. Je schrijft niet over een arts, maar die had dat goed met je moeten bespreken voor het maken van de afspraak om de prikpil te zetten. Persoonlijk vind ik het apart dat hij/zij je een stopweek liet nemen voor het zetten van de prikpil. Voorkeur (bijsluiter) is om het op dag 1 van de stopweek te zetten. Dag 4 van de menstruatie bij pilgebruik is vrij laat (rond dag 7 van de stopweek), maar je vertelt er niet bij wanneer de stopweek begon, dus dat kan variëren.quote:
Mijn vriend wist dat ik andere anticonceptie ging gebruiken, we hebben er verder niet veel over gesproken. De eerste dag van mijn laatste menstruatie was een maand geleden, op dag vier van mijn menstruatie heb ik de prikpil laten zetten. Volgens de verpleegster die dat deed was dat binnen het juiste venster en zou ik direct beschermd zijn.
Volgens die berekening zou ik dus een week of 4,5 moeten zijn nu.
De laatste tijd zijn er nogal wat fake topics, ik ga er niet vanuit dat dit daaaronder valt. Maar het zorgt er wel voor dat ik wat alerter ben op dingen die niet helemaal lijken te kloppen. Misschien kun je de onduidelijkheid wegnemen.
Pinquit, fijn om van iemand te horen die in een vergelijkbare situatie heeft gezeten. Ik heb vanochtend de huisarts gebeld en een afspraak gekregen voor maandag.
Vencodark, het is inderdaad super pril, dus er kan nog vanalles gebeuren, dat houd ik ook in mijn hoofd. Ik probeer te denken aan wat ík wil, maar het gevoel dat op dit moment vooral overheerst is dat ik samen met mijn vriend een keuze wil maken. Het zit in mijn buik maar het is van ons allebei, en ik wil hem straks niet voor voldongen feiten stellen.
Het voelt wel vreemd om maandag naar de dokter te gaan zonder hem. Alsof ik het achter zijn rug om doe, wat in zekere zin natuurlijk zo is. Twijfel, twijfel!
Sisu, dankjewel voor je ontzettend lieve bericht, je woorden doen me echt goed! En wat een verhaal, dan sta je zeven jaar helemaal klaar in de startblokken en komt er niets, en dan ineens komt het wel en draait meteen de hele boel qua werk weer mee om. Fijn dat het bij jullie zo goed op zijn pootjes terecht is gekomen.
En inderdaad, het leven is niet te plannen, en onze uitgangspositie is op zich de slechtste nog niet. We zijn oprecht dol op elkaar en hebben het goed samen. Gisteravond hebben we nog zo fijn met elkaar geschreven, toen had ik echt even het gevoel: als ik dan in zo´n situatie moet belanden, dan is het gelukkig met jou. Al weet ik natuurlijk nog helemaal niet hoe zijn reactie zal zijn.
Goed idee van je om alles eens uit te schrijven! Dat ga ik zeker doen.
Hou dit steeds voor ogen, ook als je straks bij je huisarts zit. Fijn dat je daar al bij terecht kan. Ik zie geen vrouw die iets achter de rug van haar vriend om doet, hoor, ik zie vooral een vrouw die probeert, gegeven de huidige omstandigheden, een zo goed mogelijke situatie voor zichzelf te creëren om de tijd te overbruggen totdat haar vriend er weer is.quote:
maar het gevoel dat op dit moment vooral overheerst is dat ik samen met mijn vriend een keuze wil maken. Het zit in mijn buik maar het is van ons allebei, en ik wil hem straks niet voor voldongen feiten stellen.
Nogmaals sterkte
Ik heb hem verzocht om me een periode te geven om na te gaan wat ik zelf echt wilde. Ik heb uiteindelijk de keuze gemaakt waarmee ik aan het einde van mijn leven zonder spijt mezelf in de ogen kan kijken, zonder inachtneming van hoe zwaar het zou worden en wie allemaal wat erover zou vinden incl mijn vriend. Ik koos voor de baby en besloot dat overal wel een mouw aan te passen was. Mijn vriend besloot daarop dat als ik ervoor ging, hij ervoor ging. De 7 maanden die volgde zijn niet altijd gemakkelijk geweest.
Wij moesten ook samen een huis vinden en samen gaan wonen en daar een weg in vinden. Ik stond ook bij week 13 op mijn eerste werkdag bij mijn nieuwe baas in het kantoor mijn zwangerschap op te biechten. Mijn vriend heeft mij weleens verweten dat ik de koers van zijn leven heb bepaald. Ik heb hem weleens verweten niet snel genoeg mentaal vader te worden. Ik ben nu een week over tijd en als ik zie wat dat mentaal met hem doet, herken ik de jongen die hij was niet meer terug in de man die hij is geworden.
Het is een proces. Een maandenlang proces. En eng. En pijnlijk. En onzeker. En vol liefde en mogelijkheden en nieuwe ontdekkingen over jezelf, elkaar en je omgeving. En het is niet voor iedereen de juiste weg.
Ik raad je enkel één ding aan, maak de keuze waar jij als je 80 bent op terug kunt kijken zonder spijt. Als die keuze is om de zwangerschap niet door te zetten, dan is dat ook helemaal oké en wat jij op dit moment nodig hebt voor jou.
[ Bericht 0% gewijzigd door Rebubbled op 25-04-2019 17:40:31 ]
En dag later besloten we opeens beide dat we dat absoluut niet wilden en waren we al snel daarna ontzettend gelukkig met de zwangerschap. Twee weken later werd dit een miskraam en daar waren we beide echt kapot van. Wel was ik toen zo ontzettend blij dat ik nooit een abortus had gedaan. Want dat vreselijke gevoel dat ik na de miskraam had zou ik mezelf dan wellicht kwalijk hebben genomen.
Sindsdien wilden we beiden eigenlijk niets liever dan een baby. Mijn vriend misschien nog wel meer dan ik. De maanden daarna heb ik in mijn eentje nog moeite gedaan voor anticonceptie omdat het praktisch gewoon echt nog steeds geen goed idee was. Inmiddels heb ik dat ook laten gaan omdat ik denk dat het praktisch voor ons misschien wel nooit een goed idee is.
De tip die ik voor je heb zijn in ieder geval: praat er met iemand over, dat hoeft niet je vriend te zijn en dat dat dan 'achter zijn rug om' is vind ik niet kwalijk. Maak een afspraak met de huisarts en/ of psycholoog die hier ervaring mee heeft. Het kan dan zomaar ineens duidelijk worden hoe je je er echt over voelt.
Ik snap dat je het niet over de telefoon wil vertellen en weet ook niet wat beter is.
Het voordeel van het nu wel vertellen is dat hij het verwerkingsproces ongeveer gelijk met jou kan starten en tijd heeft er over te denken. Als jij straks als hij terug is alles al op een rijtje hebt en hij dit nieuws ineens moet verwerken terwijl jij dat al grotendeels hebt gedaan, kan het ook lastiger worden.
Het praktische deel lijkt mij minder belangrijk dan het emotionele, want dat komt uiteindelijk toch altijd wel op z'n pootjes terecht. Als je emotioneel niet helemaal achter de beslissing staat om de zwangerschap af te breken, denk ik dat je daar heel erg last van kunt krijgen.
Hoe is het nu met je?
Ik vind helemaal niet dat je iets achter zn rug om doet. Denk juist dat je heel goed bezig bent met alle opties.
Hou vol!
Loveli, ik zie dat ik jouw bericht gemist heb. Sorry voor de onduidelijkheid, ik bedoelde stopweek in plaats van menstruatie, dus niet het moment dat ik begon te bloeden (al gebeurt dat bij mij meestal al op dag twee van de stopweek). Ik heb zelf nooit een bijsluiter gezien, waar ik woon (niet NL) moet je voor anticonceptie naar de gynaecoloog. Zij heeft me gezegd om in de eerste vijf dagen van mijn stopweek een afspraak te maken voor de prikpil. Ivm weekendje weg van mijn kant werd dat dag vier. Donderdag nuvaring eruit gehaald, maandag prikpil laten zetten.
Rebubbled, wat een gelijkenissen inderdaad! Wat fijn dat het bij jou zo goed is gekomen, dat geeft moed! En begrijp ik het goed dat je nu weer (pril) zwanger bent? Gefeliciteerd!
-Mellow-, wat vervelend dat het bij jullie een miskraam is geworden. Maar ook bij jullie heeft het dus voor een omslag gezorgd en jullie willen nu alsnog een kindje, wat mooi
. Tot nu toe meer positieve verhalen dan negatieve! Dat geeft mij wel vertrouwen dat het bij ons ook goed kan komen.
Hier gaat het zijn gangetje. Op werk is het gigantisch druk, dus dat biedt fijn afleiding. Wel heb ik sinds gisteren een paar flinke golven van misselijkheid gehad. Gisteren dacht ik nog dat het misschien door de stress kwam, maar inmiddels begin ik te geloven dat het toch heus het eerste duidelijke zwangerschapssymptoom is. En hoewel het echt niet prettig is, maakt het wel dat ik me meer "zwanger" voel. Een streepje op een test is wat dat betreft zo abstract...
Ik ga dit weekend met een vriendin een paar daagjes weg en als ik me zo blijf voelen vertel ik het haar misschien, zal toch moeilijk zijn om te verbergen anders.
De volgende ochtend, voordat ik naar de huisarts moest, werd een grote bos bloemen bezorgd met een lief kaartje van hem erbij <3 . We hebben afgesproken over de praktische zaken te gaan praten zodra hij terug is en nu nog even de tijd te nemen om het bij ons beide in te laten dalen. Er zullen echt nog wel moeilijke momenten komen en ons leven zal op zijn kop komen te staan, maar we gaan er samen voor en dat voelt in ieder geval als een hele goede start
. De eerste echo staat gepland voor de vrijdag nadat hij terugkomt, dan ben ik waarschijnlijk 7 weken.
Bedankt voor jullie adviezen allemaal, het was heel fijn om mijn hart te kunnen luchten toen ik er nog met niemand anders over kon praten
.
Hoe het ook loopt, jullie beginnen er heel positief aan, denk ik.
In dat geval: gefeliciteerd met je zwangerschap en op goed geluk!
gefeliciteerd en succes met alles Volgens mij heb je een geweldige vent getroffen.
Enne mag ik dan zo vrij zijn om te zeggen gefeliciteerd! Kom je ook posten in het babytopic?
. Kan niet wachten om hem dit weekend weer te zien. Sisu, ik zal me binnenkort eens voorzichtig gaan melden in het babytopic
.Zwangerschap en geboorte bedoelde Sisu denk ik!quote:
Bedankt voor de lieve reacties! Ik mag echt in mijn handjes knijpen met mijn vriend ja, dat besef ik me maar al te goed
Sisu, ik zal me binnenkort eens voorzichtig gaan melden in het babytopic
Die dus!quote:
[..]
Zwangerschap en geboorte bedoelde Sisu denk ik!
#pregnancybrain
quote:
Ik wilde nog even een update geven. Uiteindelijk heb ik het mijn vriend zondag verteld. Hij was in een stad waar we beter konden bellen, en hij vertelde dat hij tijdens de reis zoveel over ons en onze toekomst had nagedacht. Toen kon ik het echt niet meer voor me houden. Hij schrok behoorlijk, maar binnen een paar minuten draaide het al naar: 'maar dit kunnen we wel, toch?'
De volgende ochtend, voordat ik naar de huisarts moest, werd een grote bos bloemen bezorgd met een lief kaartje van hem erbij <3 . We hebben afgesproken over de praktische zaken te gaan praten zodra hij terug is en nu nog even de tijd te nemen om het bij ons beide in te laten dalen. Er zullen echt nog wel moeilijke momenten komen en ons leven zal op zijn kop komen te staan, maar we gaan er samen voor en dat voelt in ieder geval als een hele goede start
De eerste echo staat gepland voor de vrijdag nadat hij terugkomt, dan ben ik waarschijnlijk 7 weken.
Bedankt voor jullie adviezen allemaal, het was heel fijn om mijn hart te kunnen luchten toen ik er nog met niemand anders over kon praten
Komt wel goed. Ik was ook ongepland zwanger, beiden student.
Waar een wil is, is een weg. Lieve vriend heb je.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 04-05-2019 11:19:01 ]