Trauma’s blijven onbehandeld in de GGZ

quote:

Op maandag 22 april 2019 13:27 schreef Keep_Walking het volgende:
https://www.volkskrant.nl(...)0Q7BrATLmaVCidzrv0vU

Trauma’s blijven in de ggz geregeld onopgemerkt en (bewust) onbehandeld. En dat terwijl bekend is welke twee therapiëen de beste resultaten boeken - al vragen die het uiterste van de patiënt.

Ik heb eigenlijk nooit gesnapt waarom er nooit iets aan gedaan is. Je zou denken dat psychologen en psychiaters zouden snappen dat traumabehandeling belangrijk is, zeker bij psychiatrische patiënten.

Het gaat al geruime tijd niet alleen (vooral?) meer over wat behandelaars nou het beste lijkt voor hun patiënten denk ik. Verzekeraars bakenen een en ander met hun DBC's of hoe het tegenwoordig ook mag heten behoorlijk af. Vraag me ook af in hoeverre de vragenlijsten ingesteld zijn om trauma te inventariseren. De zorg heeft niet alleen last van de financiële prikkel voor efficiëntie ipv maatwerk, maar is denk ik dankzij invloed van media e.d. trendgevoeliger geworden. Dat kan misschien ook wat tunnelvisie met zich meebrengen, omdat er dan meer aandacht (trainingen, protocollen, richtlijnen en testen, medicatie (met bijbehorende promotie, etc.) voor bepaalde dingen kan zijn waardoor andere dingen weer wat makkelijker weg zakken ofzo. Eenmaal in de funnel van een andere diagnose is er denk ik o.a. met het oog op x aantal vergoede behandelingen voor x diagnose wellicht ook te weinig ruimte om trauma ook aan te pakken.

Ik denk wel dat er goede redenen kunnen zijn om niet meteen bij iedereen een traumabehandeling in te zetten. Juist omdat het dus het uiterste kan vergen. Kan me voorstellen dat het wenselijk is om eerst wat beter aan elkaar te wennen, zodat je bepaalde signalen ook beter kan (leren) interpreteren om ze de behandeling beter te kunnen optimaliseren.

quote:

Op maandag 22 april 2019 14:27 schreef phoenyx het volgende:
Tijdens therapie heb jij niet kunnen vertellen wat je wil?
Kijk alles kan altijd beter. Ik wil best geloven dat het niet zo goed gaat in de psychiatrische zorg, niet omdat men niet wil (die er werkt) maar bijvoorbeeld vanwege personeelstekorten. Het punt is een beetje denk ik dat ze wel naar jullie kunnen luisteren maar niet alles kunnen doorvoeren waarvan jullie denken dat het gaat helpen. Meestal omdat het jullie niet helpt, ook al denken jullie van wel.

Stel iemand zit op een gesloten instelling dan wil hij graag naar een open instelling. Hij denkt dat het beter voor hem is want hij kan zogenaamd met vrijheid omgaan nu en de gesloten instelling maakt hem alleen maar erger en dit en dat. Hij zit niet voor niets in een gesloten instelling, dat komt omdat hij geestelijk helemaal van het padje af is, hij begrijpt de wereld/realiteit niet ook al denkt hij van wel (voor hem is het immers normaal, het enige wat hij kent, net als dat een dom persoon nooit van zichzelf doorheeft dat hij of zij dom is).

Probeer wat meer vanuit de 3e persoon ernaar te kijken en je eigen ervaringen wat los te laten, want die zijn niet objectief (jij in de 3e persoon ook niet maar de kans dat je er dan wat objectiever naar kijkt is dan wel wat groter).

Dit is precies wat hij bedoelt. Dat mensen als imbecielen worden beschouwd/behandeld omdat ze een psychiatrische diagnose hebben. Dat dit als een acceptabele benadering wordt gezien vind ik weerzinwekkend.

Je verwacht iets wat principieel goed klinkt, maar niet waar te maken valt.

En het wordt alleen maar erger, steeds meer mensen hebben GGZ nodig terwijl aanbod niet (met dezelfde mate) meestijgt. Daarom is zelfzorg heel belangrijk als blijkt dat 1/5 van de NL bevolking GGZ heeft gehad en/of ooit in hun leven te maken mee zal krijgen.

quote:

Op dinsdag 23 april 2019 09:07 schreef Yiwei het volgende:
Je verwacht iets wat principieel goed klinkt, maar niet waar te maken valt.

En het wordt alleen maar erger, steeds meer mensen hebben GGZ nodig terwijl aanbod niet (met dezelfde mate) meestijgt. Daarom is zelfzorg heel belangrijk als blijkt dat 1/5 van de NL bevolking GGZ heeft gehad en/of ooit in hun leven te maken mee zal krijgen.

Het aanbod is er wel, maar ze doen te lang over dezelfde clienten.
Ze presenteren het in hun folder als volgt: diagnose stellen, behandelplan maken, behandelen en klaar.
Ik zelf kreeg jarenlang gesprekken omdat er nog geen behandelplan was, omdat ze nog niet wisten "of ik iets had". Er zat heel veel tijd tussen de onderzoeken en er kwamen ook psychische problemen uit de onderzoeken. Ik vroeg expliciet aan ze tijdens die testen:word er iets gedaan met de uitslag van het onderzoek? Echter was dat niet het geval. Ik moest daarna alsnog mijn eigen hulpvraag bedenken. Toen moest ik ook bedenken hoe ik van mijn probleem af kwam. Daarna konden ze niks meer voor me betekenen want ik had geen officiele stoornis (na jaren daar in behandeling te zijn geweest voor de dagelijkse problemen waar ik tegenaan liep; ik ben er wel blij mee dat het kon, maar op lange termijn 'behandelde' het niks).
Er zijn naar mijn mening verschillende dingen mis met het beleid.

- schijn van objectiviteit. Ik heb letterlijk gehad dat verschillende psychiaters mij verschillende vermoedelijke diagnoses gaven.ze deden hun eigen ding.
- algemene oplossingen. Mensen zijn individuen. Hoe kun je een probleem van de persoonlijkheid met algemene oplossingen behandelen, als het niet eens met bewijs is aagetoond dat het daadwerkelijk om een algemeen probleem gaat
- symptoombestrijding. Volgens velen is acceptatie dat ze een probleem hebben het enige wat mensen met psychische problemen van de hulpverlening mogen verwachten. Daarbij is het acceptabel dat ze zelf harder werken om ervoor te zorgen dat ze accepteren dat het probleem nooit zal verdwijnen dan degenen die ervoor betaald worden want "niemand kan jou genezen dat moet je zelf doen, maar je moet je wel verplicht laten helpen door de ggz en al hun bevelen opvolgen, anders wil je geen hulp, is het probleem je eigen schuld en moet je het zelf maar uitzoeken". Ok dan.

quote:

Op dinsdag 23 april 2019 12:18 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Is wel een rare/onrealistische stelling.

Twee posts hier boven staat wel een goed voorbeeld.

quote:

Op dinsdag 23 april 2019 10:14 schreef phoenyx het volgende:

[..]

Ik zeg toch niet dat jullie imbecielen zijn. Ik zeg alleen dat psychiatrische patiënten misschien bepaalde dingen minder goed in kunnen schatten en zich daarvan minder bewust zijn.. Dat lijkt me niet een rare/onrealistische stelling.. En ja dan moet je je wat minder van hun wil/adviezen aantrekken inderdaad...

In sommige gevallen zal dat kunnen kloppen. Maar naar mijn mening is het idee dat hulpverleners altijd weten wat het beste is voor iemand, niet terecht. Dat ze 'ervoor geleerd hebben' zegt ook vrij weinig over hoe objectief ze werkelijk kunnen zijn en in hoeverre ze de problematiek ook werkelijk begrijpen. Je zult als patiënt ook kritisch moeten zijn daarin, maar veel hulpverleners in de GGZ kunnen met die feedback niet omgaan en zien alles als een onderdeel van de problematiek van de patiënt.
Ik weet niet in hoeverre er aandacht aan wordt besteed in de opleidingen, maar kunnen leren van de feedback van patiënten (en het dus serieus nemen, uitzonderingen daargelaten) en kritisch kunnen kijken naar het eigen handelen lijkt me enorm belangrijk voor hulpverleners. Fouten kunnen toegeven is ook in het belang van de patiënt, maar ik geloof dat dat vrij weinig gebeurt.

Heb hebben van psychische klachten, en in hoeverre je daarmee wel of niet goed kunt functioneren, zegt verder niet altijd iets over iemands beoordelingsvermogen.

quote:

Op dinsdag 23 april 2019 12:33 schreef ElDinosaur het volgende:
Twee posts hier boven staat wel een goed voorbeeld.

Voorbeeld van wat? Ik heb zelf geen psychiatrische diagnose.

quote:

Op dinsdag 23 april 2019 18:29 schreef phoenyx het volgende:
Kijk, hoe ik naar jouw post kijk:
Nou ja jij kan in ieder geval beseffen dat het in sommige gevallen kan kloppen, dat is al een stap verder dan veel mensen die hier zeggen dat het pure onzin is etc.
Je trekt het vermogen van mensen die ervoor geleerd hebben in twijfel. Ik zie geen reden behalve je eigen twijfel erover.
Je stelt dat veel hulpverleners niet met feedback om kunnen gaan en het beschouwen als onderdeel van de problematiek van de patient. Ik zie geen reden van jou waarom dat ook niet het geval zou zijn. Waarom zou de feedback van hen waardevol zijn? Bedoel iedereen die feedback geeft denkt dat het nuttig is omdat ze zelf geloven dat het zo is, wat nou als de meer geleerde mensen er weinig/niks mee doen omdat ze juist weten dat het gewoon niks helpt voor de patient.
Daarna stel je dat bepaalde dingen heel belangrijk zijn, ben ik het mee eens.
Fouten worden volgens jou weinig toegegeven, misschien omdat ze weinig gemaakt worden naar verhouding. De patient denkt altijd dat er fouten worden gemaakt als hun zeer waardevolle en zeer goed onderbouwde mening niet serieus wordt genomen, maar dat is niet zo. Het zijn geen fouten, het is gewoon niet wat de patient wil.
En ja het zegt niet altijd iets over iemands beoordelingsvermogen. Vaak wel. Vandaar ook dat psychiaters het zo doen als ze doen. Feedback niet altijd het volgens de patient zelf gewenste resultaat heeft voor hem/haar etc etc.

Lees ook maar eens de reacties hier terug. Geen (realistische) onderbouwing. Het is raar. Het klopt niet. 1 artikel aanhalen en op basis daarvan een betoogje houden. Iedereen weet heel goed hoe het wel moet maar hun eigen leven is een puinhoop enzovoort. Als ze vanuit de 3e persoon zouden kunnen nadenken over dat soort zaken zouden ze zoveel kunnen leren maar ja dat kunnen ze niet, dat is vaak ook onderdeel van hun stoornissen o.a.

Je geeft zelf anders ook niet echt bronnen over wat 'beoordelingsvermogen' uberhaupt inhoudt, waar dat precies zit in de hersenen, wat het bewijs is dat mensen die werkzaam zijn in de GGZ dat wel hebben, heb je hun hersenscans gezien?
Daarnaast vraag ik me ook af waar jij denkt dat de GGZ uberhaupt voor bedoeld is en wanneer ze geslaagd zijn in de doelen die ze moeten halen om bestaansrecht te hebben?

[ Bericht 36% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 23-04-2019 20:23:29 ]

Als een bepaalde behandeling mogelijk situaties oproept die ernstig zijn voor de eigen veiligheid van patiënt, behandelaar of groepsgenoten, dan is het toch tot zekere hoogte logisch om deze behandelingen niet altijd toe te passen?

Stel; middels therapie worden suïcidale gedachten weer aangewakkerd, terwijl deze nu in veel mindere mate aanwezig zijn. Wil je dit dan, met het risico op suïcide gedragingen tot gevolg, weer oproepen om een trauma mogelijk te doen verminderen?

quote:

Op dinsdag 23 april 2019 22:11 schreef phoenyx het volgende:
Zie je wat je nu doet? Je beantwoordt geen vragen, je stelt gewoon vragen als antwoord op de vragen. Kan jij, als dame zijnde, eerst antwoord geven op de vragen die ik stel? Dan geef ik daarna antwoord op jouw vragen. Dat is hoe het hoort te werken toch? Als jij vraagt aan iemand wat beoordelingsvermogen inhoudt zou jij ook heel raar staan te kijken als je geen antwoord krijgt maar een vraag als 'Wat vind jij dat beoordelingsvermogen inhoudt'. Nou onder diezelfde noemer, geef eens gewoon antwoord op de vragen in plaats van altijd maar uitvluchten te zoeken. In dit geval reageer gewoon op wat ik in de post stel op zo'n manier dat je wat antwoorden geeft, ik beloof je dat ik dan ook gewoon op jouw vragen/posts antwoord geef en dan komen we tot een gezonde dialoog. Niet dit wat jij nu probeert te doen zonder het misschien bewust door te hebben zelfs

Je trekt het vermogen van mensen die ervoor geleerd hebben in twijfel. Ik zie geen reden behalve je eigen twijfel erover.
De reden is dat de studies zijn gebaseerd op stoornissen die enkel een opsomming van symptomen zijn. De algemene oorzaak waardoor deze symptomen worden veroorzaakt is nog niet eens met zekerheid bekend. Laat staan dat deze algemene oorzaak met zekerheid in het individu aan te tonen valt. Maar er wordt gedaan alsof het al lang en breed op individueel niveau ook bewezen is. Dat is ongeveer hetzelfde als dat jij iemand met zekerheid de diagnose diabetes geeft zonder lichamelijke test of iets dergelijks omdat de symptomen er toevallig mee overeen lijken te komen en daar niet van af wil wijken.

Je stelt dat veel hulpverleners niet met feedback om kunnen gaan en het beschouwen als onderdeel van de problematiek van de patient. Ik zie geen reden van jou waarom dat ook niet het geval zou zijn. Waarom zou de feedback van hen waardevol zijn? Bedoel iedereen die feedback geeft denkt dat het nuttig is omdat ze zelf geloven dat het zo is, wat nou als de meer geleerde mensen er weinig/niks mee doen omdat ze juist weten dat het gewoon niks helpt voor de patient.
Het kan niet exact gezegd worden welk deel van de persoonlijkheid van de patiënt gezond is en welke ziek volgens jou, want de hele persoon is ziek en kan niet redelijk meer denken. Sterker nog kun je nog wel spreken van een persoon als diegene helemaal een ziekte is geworden? Nee dus. Omdat ze in het ziekenhuis ook alle aspecten van een fysieke ziekte goed bestuderen, vraag ik me af wat dan de achterliggende gedachte is waarom naar sommige details van de psychische ziekte wel geluisterd moet worden en naar andere niet, op basis waarvan wordt dan die afweging gemaakt. Als de regel daarvan niet bekend is waarom dan niet naar alles. De enige manier om wanen te behandelen is volgens mijn antipsychotica , correct me if I'm wrong, omdat er geen enkel bewijs voor of tegen wanen kan worden gegeven. Als de persoon al zulke medicatie gebruikt maar de waan gaat niet weg dan is het dus waarschijnlijk ook geen waan. Zo wel, dan vind ik dat de bewijslast eerlijk gezegd ligt bij diegene die denkt te weten dat iets een waan is zonder bewijs en die zonder dat diegene in de toekomst kan kijken en met meer zekerheid denkt te weten dat een behandeling zal helpen voor de patiënt dan de patiënt zelf. Dat vinden ook sommige hulpverleners, https://www.psychosenet.nl/herstelondermijnende-ggz-taal

Daarna stel je dat bepaalde dingen heel belangrijk zijn, ben ik het mee eens.
Fouten worden volgens jou weinig toegegeven, misschien omdat ze weinig gemaakt worden naar verhouding. De patient denkt altijd dat er fouten worden gemaakt als hun zeer waardevolle en zeer goed onderbouwde mening niet serieus wordt genomen, maar dat is niet zo. Het zijn geen fouten, het is gewoon niet wat de patient wil.
Misschien is de reden dat er weinig fouten worden gemaakt omdat er geen SMART doelstellingen zijn en het ook niet duidelijk is wanneer de behandeling foutloos is. Als de behandeling foutloos is wanneer het protocol wordt afgewerkt zonder dat de patiënt zich beter voelt, voor wie of wat wordt het dan gedaan?

En ja het zegt niet altijd iets over iemands beoordelingsvermogen. Vaak wel. Vandaar ook dat psychiaters het zo doen als ze doen. Feedback niet altijd het volgens de patient zelf gewenste resultaat heeft voor hem/haar etc etc.

Lees ook maar eens de reacties hier terug. Geen (realistische) onderbouwing. Het is raar. Het klopt niet. 1 artikel aanhalen en op basis daarvan een betoogje houden. Iedereen weet heel goed hoe het wel moet maar hun eigen leven is een puinhoop enzovoort. Als ze vanuit de 3e persoon zouden kunnen nadenken over dat soort zaken zouden ze zoveel kunnen leren maar ja dat kunnen ze niet, dat is vaak ook onderdeel van hun stoornissen o.a.

Kun jij vanuit de derde persoon over jezelf nadenken? Hoe doe je dat dan?
hier nog een extra bron die ik speciaal voor jou heb opgezocht.
https://qz.com/1423416/a-(...)-explains-the-brain/

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 23-04-2019 23:51:06 ]