London Eurovision Party: Aoibhin was there (verslag)

Slechts 1 week na de alweer legendarische EIC editie met de Fok!ers stond er alweer een nieuwe preparty op de planning; die in Londen.

Al maanden had ik het plan om in het voorjaar naar Londen te gaan en toen ik hoorde dat de Eurovision preparty ook net in een van de beoogde weekenden plaats zou gaan vinden, moest ik als diehard ESF fan daar natuurlijk kaartjes voor zien te krijgen. Spannend was het wel, want er waren nauwelijks tickets meer over en dat voor een klein zaaltje met maar een capaciteit van 700 mensen. De állerlaatste ticketsale was mijn laatste kans en na een ochtend schuimbekkend zitten te F5’en was ik er gelukkig meteen de eerste seconde al bij en waren de tickets gauw binnen.

Na eerst een aantal heerlijke dagen in Londen was daar op zondag 14 april dan eindelijk de avond aangebroken. In mijn nieuwe Verka-achtige zilveren glitterjurkje ging ik met bonzend hyperhart op weg naar de venue. Gelukkig maar een kort ritje met de metro en vanaf daar maar één straat door, dus we waren er snel.
Eenmaal daar zagen we al twee rijen; één voor VIPS en één voor gewone stervelingen zoals wij.
En in de VIP rij… is dat niet? Ja hoor, de enige echte SURIE stond daar!

Deze kans kon ik natuurlijk niet laten schieten. Na snel wat VIPS opzij te hebben gebeukt en even negerend dat ik sowieso in de verkeerde rij ging staan, stond ik dan ineens oog in oog met een echte Eurovision-queen. En ja, wat zeg je dan?

‘Hi Surie!’

‘Hi!’

‘It’s so nice to meet you!’

‘Thank you! Where are you from?’

‘The Netherlands!’

‘OH! *slaat hand op hart en valt nog net niet flauw* you have THE BEST song this year!’

‘I have heard that you love it! Can I have a picture with you?’

‘Of course!’

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

‘It was great to meet you, good luck tonight!’

‘Thank you! Have a fun evening!’

Toen kreeg een guard er hoogte van dat we helemaal geen VIPs waren, dus werden we terug gebonjourd naar de queue van het plebs. Eenmaal daar kwam er een cameraploeg langs die mij natuurlijk weer vast moest leggen. Onze professionele Ontdek-de-Fokker kampioen @grazz had mij natuurlijk al heel snel gespot .


_{(En uit dat filmpje blijkt ook nog eens dat we niet eens netjes achteraan in de rij van het plebs zijn gaan staan, want zoals jullie zien is er een gat vrijgelaten voor de ingang van een ander gebouw en ging de rij daar achter verder tot heel ver voorbij de hoek om. Dit zagen wij niet en we hebben ons gewoon gevoegd achter de laatste persoon voor de rij van de venue zelf, denkende dat dit de achterkant van de rij was. We vroegen ons ook al af waarom de rij zo kort was. We zijn onbewust echt gigántisch voorgedrongen ).}

Nadat de tickets waren gescand en we onze jassen bij de cloakroom hadden ingeleverd, was het dan eindelijk tijd om de zaal te betreden. In het echt is het net zo knus als op de foto’s! Wat een ontzettend lief zaaltje, maar wel echt een piepklein podium.
Als je aan kwam lopen was er een balkon speciaal voor de VIPS, en de rest van het publiek moest naar beneden waar de staplekken waren. Helaas stond er al een aardig groepje helemaal vooraan, maar ik stond alsnog wel redelijk voorin en kon het goed zien.



Net als bij EIC werden er van tevoren en tijdens de pauzes ESF nummers gedraaid. Erg gezellig was de rest van het publiek echter niet in het begin. Het stereotype van de stijve Britten (tot je er wat alcohol in giet) is wel echt bevestigd deze avond, want aan het eind zwabberde iedereen na wat drankjes wél brullend over de vloer heen.

Toen was het dan echt tijd voor het voorprogramma. Eerst werden de hosts voorgesteld: Nicki French (die van Don’t Play That Song Again uit 2000) en Paddy O’Connell, die een tijdlang de BBC commentator was van de halve finales.

Je kon er op wachten, maar het voorstelpraatje werd aardig gevuld door een lulverhaal over dat de London Preparty toch echt de állerbeste Eurovision preparty is die er is; dat ze eerder waren dan Amsterdam en dat ze zelfs artiesten hebben weten te strikken die niet naar Amsterdam waren gekomen. Dat die artiesten niet naar Amsterdam kwamen vanwege postcard opnames en/of moeilijke managements die liever een optreden in eigen land voor lieten gaan, is er voor de vorm maar niet bij gezegd.

Net toen de optredens gingen beginnen, besloot zo’n beetje de langste man van de zaal pal voor mij te gaan staan en toen kwam ik op het idee om misschien via de trap te gaan kijken (zoals jullie zien op de foto stond het podium tussen de trappen in), maar eenmaal daar werd ik opgewacht door een soort Craig Revel-Horwood (@Cee begrijpt wie ik bedoel) met een blik die kon doden en me een streng handgebaar toewierp dat ik toch echt moest ophoepelen en terug in de massa moest gaan staan.

Maar goed, terug de menigte in dan dus… Het lukte me op zich nog wel aardig om me net langs die lange te manoevreren. Toen was het eindelijk tijd voor het voorprogramma.

Deel 1:

De show werd geopend door die leuke SuRie, die op haar eigen leuke humoristische manier de slechte resultaten van de UK op de hak nam en het publiek beaamde dat de UK echt wel weer een keer gaat scoren en dat stage invaders stom zijn. That’s the spirit SuRie!
Eerst zong SuRie haar nummer Storm en daarna Rise Like a Phoenix. Beide deed ze heel erg goed!

De volgende op het programma was Magdalena Tul. Wie? Oh ja, die Poolse die in 2011 alleen de 3JS achter zich wist te laten. Ze zong haar ESF nummer Jestem, daarna nog een nieuw eigen nummer en sloot af met To Nie Ja van Edyta Gorniak, de Poolse inzending van 1994.

En net toen we dachten dat de echte show nu wel zou moeten beginnen, werd een NSF kandidaat van dit jaar opgetrommeld. Holly Tandy, die ook Bigger Than Us zong in de nationale finale maar het verloor van Michael Rice, kwam geheel random ineens Before He Cheats van Carrie Underwood zingen. Daarna sloot ze af met haar eigen versie van Bigger Than Us.

En nu zal het toch wel eens tijd zijn voor een 2019 deeln… Nee, we krijgen Eye Cue uit Macedonië. De winnaars van de Barbara Dex Award 2018 waren dit keer in ieder geval al beter gekleed. De zangeres klonk ook een stuk beter. Lost and Found blijft wel een leuk liedje, en de zaal deed goed mee. Daarna volgde een nieuw eigen nummer (niet interessant) en een cover van Monsters van Saara Aalto vorig jaar.

Nu dan de eerste 2019 deelnemer? Nee, we krijgen eerst nog Anna Bergendahl.
Op dit moment porde mijn moeder me even in de zij:

‘Is dit nou Madonna?’
‘Ehm, nee mam, dit is niet Madonna.’
‘Die zou toch ook komen?’
‘Bij het echte Eurovisie in Tel Aviv.’
‘Oooohhh…. Wie is dit dan?’

Anna Bergendahl dus, die haar twee ESF nummers zong; eerst This Is My Life en daarna Ashes to Ashes. Deed ze goed.

En nu was dan eindelijk het moment aangebroken! We kregen dan toch voor het eerst van de avond een deelnemer van 2019 te horen. Het was de Belgische Eliot, die nu ook weer zijn ouders had meegenomen. Wake Up zong hij goed; het lijkt wel of elke live uitvoering steeds een beetje beter wordt.

Daarna was het de beurt aan de Spaanse Miki. Nú al!? Ja, want hierna volgde alweer een break en La Venda is het ultieme nummer om een blok mee af te sluiten. Eerst zong hij nog een ander nummer van Operación Triunfo en daarna konden we YAKA YOOOO’en . Het was weer een feestje hoor; heel Café de Paris ontplofte weer. Na afloop werd Miki door de presentatoren nog even aangemoedigd om een a capella reprise van het refrein te doen, waarbij de hele zaal weer meebrulde.

Nou goed, nu was het dus tijd voor de eerste break van de avond. Hoog tijd om even een nieuw drankje te halen (peperduur daar trouwens).

-Nu volgt een genant verhaal-

Ik stond te wachten bij de bar, en toen in mijn ooghoek dacht ik even een opvallend hoofd te herkennen. Hét Hoofd. Deze kans kon ik natuurlijk niet laten gaan. Ik holde naar de andere kant van de zaal, duwde de een na de andere persoon omver, gilde nog net niet MAAAATTT en slingerde me half om deze figuur heen. Maar... het was hem dus helemaal niet. Alleen maar iemand die een beetje op hem leek.
Na een stamelende ‘sorry, I thought you were someone else’ haaste ik me maar weer terug naar de bar. Eerder in de pauze spotte ik nog wel wat Wiwi-shirtjes (niet heel bekende Wiwi’s) en op weg naar het toilet kwam ik ook nog die vervelende Ellie tegen die zo’n hekel had aan Waylon vorig jaar. Ze kijkt net in het echt net zo chagrijnig als dat ze twittert.

Deel 2:

Het tweede blok werd geopend door Lake Malawi van Tsjechië. Friend of a Friend klonk prima en de Britten deden inmiddels gezellig mee (er waren al wat drankjes in gegoten). Daarna deden ze ook nog een eigen nummer genaamd Paris; dat was ook wel een tof nummer.

Hierna was het tijd voor de eerste 2019 deelnemer die niet in Amsterdam was: Carousel uit Letland. Ze brachten een reusachtige contrabas mee die maar nét op het piepkleine podiumpje pastte. Ze deden het verder goed.

Na even wat rust uit Letland volgde nu dan de enige echte Darude met Sebastian Rejman. Look Away blijf ik een niet al te bijzonder nummer vinden, maar in zo’n klein zaaltje kwam het toch goed over. Opvallend ook dat Sebastian ineens een stuk beter zong.

Nu weer tijd voor wat rust uit Oostenrijk van PAENDA. Limits is zo’n nummer waarvan ik weet dat het op zich wel kwaliteit is, maar toch weet het me niet te boeien. De rest van de zaal kon het ook niet echt bekoren en het was echt zo’n gevoel van “next!’. Hierna zong PAENDA nog een nieuw eigen nummer die ik al wat interessanter vond.

Overdag was er al een foto gelekt van de rehearsal van Polen waarop was te zien dat ze niet eens met zijn vieren naast elkaar op het kleine podiumpje konden staan . En inderdaad; met twee achter elkaar pastte het ook maar net. Dit nummer klimt steeds weer wat hoger in mijn lijstje, want ook nu kon ik het live echt goed waarderen.

Na Polen was het tijd voor mijn grootste guilty pleasure dit jaar. Het trio van KeiiNo uit Noorwegen maakte er weer een feestje van met Spirit in the Sky. De Britten in de zaal waren inmiddels zo aangeschoten dat ze probeerden mee te joiken en gek genoeg nog aardig dicht in de buurt kwamen. Net als een aantal andere artiesten deze avond deed KeiiNo nog een ander nummer; een cover van Shallow uit A Star Is Born, inclusief joik-intervals. Dat deden ze echt leuk!

Daarna was het de beurt aan Albanië. Jonida was vocaal goed en dit keer werkte de techniek ook prima mee. Gewoon een goed optreden; verder weinig verrassends te melden.

Na de dramatische ballad van Albanië was het weer tijd voor wat luchtigers: de allerliefste psycho Leonora uit Denemarken met Love Is Forever. Het was een leuk optreden waarin ze het publiek mee liet doen. Dit nummer kwam wat beter over dan in Amsterdam, maar ik denk dat een klein podium zich hier ook wat meer voor leent. Net als bij Miki werd Leonora ook na afloop opgedragen nog een reprise te doen van het refrein.

En het tweede blok werd afgesloten door Sara McTernan uit Ierland, die verder ook gewoon een goed optreden gaf, maar waar ik niet echt meer over kan melden.

In de pauze werd er tussen de ESF nummers ook nog even Sandstorm gedraaid. Was wel geinig om te zien hoe de hele zaal uit hun dak ging.

Deel 3:

Save the most interesting for last, want m.u.v. Letland zaten alle ‘nieuwe’ preparty artiesten in het laatste blok. Maar eerst moest presentatrice Nicki French nog haar nummer Don’t Play That Song Again zingen. Ik had liever gehad dat ze de daad bij het woord had gevoegd.

Hierna was het de beurt aan Bilal, dit keer met een lange blonde pruik. Ik ben vaak kritisch geweest over zijn zangkwaliteiten, maar hier klonk hij echt prima. Eerst zong hij Roi, daarna een nieuw eigen nummer genaamd Jalous, dat hij schreef over de haat die hij heeft ontvangen de afgelopen maanden. Was nog best een prima nummer ook.

En toen was het tijd voor John Lundvik, de deelnemer van Zweden die ook het nummer voor het VK schreef. Eerst zong hij My Turn, zijn Melfest nummer van vorig jaar, en daarna Too Late for Love. Hij is wel echt een goede performer hoor; hij deed het super.

Hierna volgde het optreden waar ik misschien wel het meest naar uit had gekeken van tevoren; Mahmood uit Italië. Hij zong eerst nog een ander eigen nummer en daarna Soldli. Hij deed het heel goed! De vibe in de zaal speelde echter ook wel mee; het aangeschoten publiek zat enthousiast mee te klappen op de klapmomentjes en in het kleine zaaltje kwam het nummer ook goed uit de verf. Vocaal ook prima.

EN TOEN! Het moment van onze enige echte Duncan! Op slechts een paar meter afstand nog wel. De zaal begon al luid te joelen toen hij opkwam. Het begin, wat eerder vaak nog wat onzeker klonk, was hier meteen al zuiver. Later was het wat moeilijker om te horen wat nou Duncan was en wat de zaal (zo luidkeels zat iedereen mee te zingen), maar wat een enórm goede ontvangst van het publiek zeg! Onze Duncan was er ook duidelijk overrompeld door, gezien zijn ‘wow’. Heb ook nog wat foto’s gemaakt, o.a. van een van de Ooooohh-momenten dat Duncan en het publiek mee gingen klappen:



Het was weer een supergoed optreden van onze Dunc. En eerlijk is eerlijk; zo vlak na Zweden en Italië vond ik hem toch echt wel er bovenuit steken; en die waren al goed, dus kun je nagaan. Duncan deed verder geen ander nummer meer, maar alleen Arcade is ook wel een goede keuze eigenlijk; gewoon alle aandacht naar zijn ESF nummer.

We naderen al bijna het einde, maar eerst nog een optreden van onze Jurijus die zo’n leuk interview had met @Greys en @Cee vorige week. Leuke man, nummer een beetje mwah, maar hij deed het op zich wel aardig.

En toen was het alweer tijd voor de allerlaatste deelnemer van de avond. Net als in Amsterdam werd de avond hier afgesloten door de deelnemer van eigen bodem; de leuke Michael Rice. Ook hij deed mee met de trend om eerst een ander eigen nummer te zingen en daarna sloot hij af met Bigger Than Us. De hele zaal ontplofte zo’n beetje, zong luidkeels mee en het was wild wapperen geslagen met de Britse vlaggen. Het was wel mooi om te zien dat het aanwezige publiek in ieder geval achter de inzending staat.

---

En toen was het afgelopen. Een héél lange avond. Volgens mij duurde dit zelfs langer dan EIC, maar dat komt ook omdat veel deelnemers meerdere nummers zongen en er geen einde kwam aan de stroom gastartiesten.

Bij het ophalen van de jassen zagen we een speciale lounge nog ergens beneden, maar we werden erop geattendeerd dat dit alleen voor VIPs was. Nou ja zeg.

Buiten volgde dan wel weer een verrassing. We besloten nog heel even bij de uitgang te blijven staan in de hoop dat we misschien nog een artiest zouden zien. SuRie kwam immers ook gewoon bij de normale ingang naar binnen, dus wie weet.
En ja hoor; we stonden nog geen minuut buiten of John Lundvik van Zweden kwam al naar buiten gewandeld. Hij ging eerst nog met een andere fan op de foto en toen kon ik mijn slag slaan. Wat volgde was een vlugge foto en een kort gesprekje waar hij zo vaak mogelijk het woord ‘beautiful’ in probeerde te proppen:

‘Hi John!’

‘HI BEAUTIFUL!’

‘You were really good tonight!’

‘Thank you beautiful!’

‘Can I have a picture with you too?’

‘Of course beautiful!’

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

'Thank you!'

‘Bye beautiful!’

We bleven nog even staan, want wie weet volgden er nog meer artiesten, maar er kwamen alleen nog maar fans naar buiten. Mijn moeder dacht op een gegeven moment nog een artiest te hebben herkend en sprak hem zelfs aan, maar nee; het was gewoon een Spaanse fan. Een leuke, normale fan ook; ja, die schijnen toch echt te bestaan in Spanje. Daar hebben we wel nog even een tijdje mee staan kletsen, o.a. over Spanje op het Songfestival. We vroegen hem of er binnen nog artiesten waren en hij zei dat de meesten wel weg zullen zijn, of in de VIP room, of bij de artiestenuitgang.

ARTIESTENUITGANG!?

Ja, want die was daar dus ook. Die aardige Spanjaard vertelde ons dat we bij de eerstvolgende straat de hoek om moesten en daar ergens halverwege zou dan de artiestenuitgang zijn.

Nou, heb het op een hollen gezet, want het zou toch leuk zijn om nog iemand mee te kunnen pikken!
En ja hoor, we waren de hoek nog niet om of we renden al vol in de roos, want in de verte zag ik de enige echte Michael Rice daar buiten staan met een groepje. Ik rende op hem af en tikte hem aan.

‘YOU ARE MICHAEL!’

‘Hahaha, yes I am!’

‘You were great tonight!’

‘Hahaha, thanks! *ziet mijn moeder* AND ARE YOU HER MUM?’

‘Yes’

‘HI MUUUUM!!!’

‘I’m from the Dutch Eurovision Forum! You met our reporters last week in Amsterdam! Miranda and Corrie!’

‘OH YEAAAHHH THE TWO GIRLS!’

Mam: ‘You were also at the Burger King’

‘YEAAHH I WAS HAHAAAHAA!’

‘I want a photo with you!’

‘SUUURE OF COURSE!’

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het is nogal een wazige foto geworden, maar die hele gast is wazig, dus het is wel typerend.
Toen werd Michael helaas alweer naar binnen geroepen voor iets en moesten we alweer afscheid nemen.

‘IT WAS LAAAFLEEEYY TO MEET YOU!’ *krijgt dikke knuffel van hem*

‘AND GOODBYE MUUUM!’ *geeft ook mijn moeder een dikke knuffel*

Verder stond er niemand meer bij de artiestenuitgang, bij de gewone uitgang hingen ook alleen nog maar wat fans rond en het werd ook al wel wat later, dus toen besloten we om maar de metro terug te nemen naar het hotel. Het was een geweldige avond! Een heel andere vibe weer dan EIC; kleiner, veel dichter bij de artiesten, minder het concertgevoel. In het hotel nog even snel wat opgeschreven voor mijn verslag, zodat ik niet teveel zou vergeten, en ben daarna met een voldaan gevoel gaan slapen. Het liefst ga ik volgend jaar weer, zolang mijn agenda en portemonnee het toelaat.

---

En ik had het nog over een verrassing die te maken had met mijn Londen bezoek. De oorsprong van deze verrassing brengt ons terug naar Eurovision In Concert (en zo is de cirkel weer rond). We stonden na afloop van het concert met wat Fok!ers na te kletsen buiten op een bankje toen Richard van de Crommert van De Telegraaf dronken van geluk (en misschien een biertje of wat) op ons af kwam lopen om ook nog even met ons te kwebbelen. Toen hij hoorde dat ik naar de preparty in Londen ging, had hij het er al over dat hij me daar graag over wilde spreken na afloop.

Dit bleek hij echt te menen en binnen no time hadden we afgesproken dat hij me op maandagochtend na het concert in Londen zou bellen voor zijn podcast.

De podcast waar ik in te horen ben, Aflevering 15 in de reeks Songfestivalkoorts, staat sinds gisteren online en is hier te luisteren.

[ Bericht 0% gewijzigd door Aoibhin op 18-04-2019 15:32:54 ]

quote:

Op donderdag 18 april 2019 15:49 schreef Greys het volgende:
@:Aoibhin ik zie dat de podcast ruim een uur duurt, ik kan hem nu niet helemaal luisteren, dat kan vanavond pas. Op welke tijd zit jij ongeveer want dat wil ik wel alvast even luisteren!

Ik heb hem nog niet geluisterd Ik vind het altijd een beetje vreemd om mijn eigen stem terug te horen, dus hoopte eerst hier al wat reacties te lezen om te kijken of het meeviel

Maar heb het even gecheckt @Greys en vanaf 22:00 begint het item

quote:

Op donderdag 18 april 2019 16:08 schreef Greys het volgende:

[..]

Geluisterd!
Echt supergoed gedaan.

Ja, ik heb geen rare dingen gezegd?
Dan durf ik het zo misschien ook wel te luisteren

quote:

Op donderdag 18 april 2019 16:11 schreef grazz het volgende:
Ik ben jaloers op je Aoibhin Je hebt een foto met SuRie weten te scoren! Ze lijkt me, zoals als eerder gezegd, zo'n lief mens in het echt. En wat een lieve reactie van haar over onze inzending.
[..]

Wij hadden twee echte diva's : Sieneke en Dana International. Zij hadden Magdalena WHO?!
[..]

WUT!? wat heb je in d'r drankje gestopt?!
[..]



Is John Lundvik nou zo klein? Of lijkt dat op die foto zo?

Heel leuk verslag en ontzettend gaaf dat je bent geïnterviewd door Richard. Heb je heel goed gedaan!

SuRie is inderdaad echt een schat! En je kon ook duidelijk merken dat ze het meende over onze inzending. Ze had er eerder natuurlijk ook al heel enthousiast over getweet.

John is niet heel lang nee, maar het lijkt volgens mij ook een beetje zo door die foto. Hij is niet echt kleiner dan ik.

Nou, ik heb mezelf teruggeluisterd. Heb me druk gemaakt om niets.