R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Goedemorgen iedereen! Ik heb al een tijdje meegelezen op FOK! En ik wil nu toch wel mijn verhaal neerzetten. Geen rot opmerkingen aub, serieuze tips? Heel graag!😉
Ik heb nu 9 jaar een relatie met mijn vriend en we hebben samen ook kinderen. In het begin van de relatie (en dan bedoel ik ook echt het begin, de eerste drie maanden ongeveer) ging alles prima! Hij was lief, knuffels, een kus en de sex was opzich ook voldoende. Zo'n twee keer in de week. (Niet dat dat als je net bij elkaar bent veel is, maargoed) na die drie maanden sloeg hij echter helemaal om. Ik heb in die 8 jaar 1 keer een cadeautje gehad voor mijn verjaardag, een spontane kus of knuffel heb ik al 7 jaar niet meer gehad, enkel soms als hij weg gaat en sex krijg ik ook niet meer... Hij wijst mij continu af. Als ik hem aanraak duwt hij meestal mijn hand weg, als ik hem een knuffel wil geven blijft hij doelloos staan met zijn handen bungelend, een kus? Dan krijg ik meestal zijn wang naar mij toe gericht. Ik heb het vaak met hem besproken dat ik het toch wel fijn vindt als er vanuit zijn kant want meer genegenheid komt. We hoeven absoluut niet klef te zijn! Ik hou daar zelf ook niet van. Maar dit is leven als broer en zus. Ik doe ook alles voor hem, hij heeft kinderen uit een eerdere relatie die ik opvoedt, als hij iets vraagt doe ik het gelijk. Echter als ik iets vraag dan gaat het altijd met veel zuchten en ogen rollen. Soms is hij wel heel vrolijk en dan slaat hij bijvoorbeeld tegen mijn kont en krijg ik een kus, maar dat is meer als hij weer eens weg gaat in het weekend. We hebben wel eens een heel jaar geen sex gehad en nu ook al 5 maanden niet. Ik ben echter nog een broekje van 25 en heb zo mijn behoeftes. Hij gaat niet vreemd, dat weet ik vrijwel zeker. En hij houdt ook wel van me, alleen uit hij het op een andere manier. Alleen ik zelf weet niet hoelang ik deze liefdeloze relatie nog vol hou... hij doet ook niks met de kinderen. En dan bedoel ik echt NIKS! Geen eens de speeltuin. Als hij even naar de winkel moet en mijn zoontje vraagt; papa, mag ik ook mee is heb al standaard nee daar heb ik geen zin in. Soms moet ik zelfs nog zeggen dat hij nog hoi tegen ze moet zeggen als hij al een tijdje uit zijn werk is. Ik weet niet meer wat ik hieraan moet doen. Ik hou van hem, ben hem altijd trouw gebleven maar langzaam aan wordt ik gek. Als ik het er nu met hem over probeer te hebben wordt hij al chaggie bij het eerste woord. Hebben jullie nog tips om deze relatie te redden? Ik wil graag een gezin zijn voor de kinderen, maar ik wil ook niet dat ze denken dat het normaal is om zo'n relatie te hebben.
Groetjes!
Ik heb nu 9 jaar een relatie met mijn vriend en we hebben samen ook kinderen. In het begin van de relatie (en dan bedoel ik ook echt het begin, de eerste drie maanden ongeveer) ging alles prima! Hij was lief, knuffels, een kus en de sex was opzich ook voldoende. Zo'n twee keer in de week. (Niet dat dat als je net bij elkaar bent veel is, maargoed) na die drie maanden sloeg hij echter helemaal om. Ik heb in die 8 jaar 1 keer een cadeautje gehad voor mijn verjaardag, een spontane kus of knuffel heb ik al 7 jaar niet meer gehad, enkel soms als hij weg gaat en sex krijg ik ook niet meer... Hij wijst mij continu af. Als ik hem aanraak duwt hij meestal mijn hand weg, als ik hem een knuffel wil geven blijft hij doelloos staan met zijn handen bungelend, een kus? Dan krijg ik meestal zijn wang naar mij toe gericht. Ik heb het vaak met hem besproken dat ik het toch wel fijn vindt als er vanuit zijn kant want meer genegenheid komt. We hoeven absoluut niet klef te zijn! Ik hou daar zelf ook niet van. Maar dit is leven als broer en zus. Ik doe ook alles voor hem, hij heeft kinderen uit een eerdere relatie die ik opvoedt, als hij iets vraagt doe ik het gelijk. Echter als ik iets vraag dan gaat het altijd met veel zuchten en ogen rollen. Soms is hij wel heel vrolijk en dan slaat hij bijvoorbeeld tegen mijn kont en krijg ik een kus, maar dat is meer als hij weer eens weg gaat in het weekend. We hebben wel eens een heel jaar geen sex gehad en nu ook al 5 maanden niet. Ik ben echter nog een broekje van 25 en heb zo mijn behoeftes. Hij gaat niet vreemd, dat weet ik vrijwel zeker. En hij houdt ook wel van me, alleen uit hij het op een andere manier. Alleen ik zelf weet niet hoelang ik deze liefdeloze relatie nog vol hou... hij doet ook niks met de kinderen. En dan bedoel ik echt NIKS! Geen eens de speeltuin. Als hij even naar de winkel moet en mijn zoontje vraagt; papa, mag ik ook mee is heb al standaard nee daar heb ik geen zin in. Soms moet ik zelfs nog zeggen dat hij nog hoi tegen ze moet zeggen als hij al een tijdje uit zijn werk is. Ik weet niet meer wat ik hieraan moet doen. Ik hou van hem, ben hem altijd trouw gebleven maar langzaam aan wordt ik gek. Als ik het er nu met hem over probeer te hebben wordt hij al chaggie bij het eerste woord. Hebben jullie nog tips om deze relatie te redden? Ik wil graag een gezin zijn voor de kinderen, maar ik wil ook niet dat ze denken dat het normaal is om zo'n relatie te hebben.
Groetjes!
Welke relatie wil je precies redden? Wat zijn de leuke dingen?
Of weet je gewoon niet anders dan dat je met deze man bent en ben je bang voor het onbekende? Want als ik dit zo lees is er geen sprake van een relatie. Ik gok ook dat je vriend niets in het huishouden doet?
Wat houdt je bij hem?
Of weet je gewoon niet anders dan dat je met deze man bent en ben je bang voor het onbekende? Want als ik dit zo lees is er geen sprake van een relatie. Ik gok ook dat je vriend niets in het huishouden doet?
Wat houdt je bij hem?
Klinkt niet echt als een leuke relatie. Doen jullie überhaupt wel leuke dingen samen? Zijn er wel fijne momenten? Zo niet, waarom blijf je dan als 25 jarige bij zo’n saaie vent? Het klinkt nu vooral alsof je een makkelijk kindermeisje bent voor zijn kinderen.
Nee hij doet inderdaad niet veel in het huishouden. Maar dat geeft ook niet aangezien hij werkt en ik thuis voor de kinderen zorg. Ik kan natuurlijk niet van hem verwachten dat hij na het werk nog gaat staan poetsen terwijl ik thuis ben.
We doen inderdaad niks samen. Meestal heeft hij zijn eigen uitjes. Ik ben inderdaad ook bang voor het onbekende aangezien ik al bij hem ben sinds ik net 17 was. En iedereen vindt hem helemaaaaal geweldig. Als we bijvoorbeeld ruzie hebben en mijn moeder komt binnen is hij ineens super vrolijk terwijl ik nog baal en dan is het allemaal mijn schuld. Heel vervelend. Maar ik wil zo graag dat het lukt.
We doen inderdaad niks samen. Meestal heeft hij zijn eigen uitjes. Ik ben inderdaad ook bang voor het onbekende aangezien ik al bij hem ben sinds ik net 17 was. En iedereen vindt hem helemaaaaal geweldig. Als we bijvoorbeeld ruzie hebben en mijn moeder komt binnen is hij ineens super vrolijk terwijl ik nog baal en dan is het allemaal mijn schuld. Heel vervelend. Maar ik wil zo graag dat het lukt.
Klinkt niet heel gezond. Een relatie hoeft echt niet zo te zijn. Waarom wil je zo graag dat het lukt? Jullie doen geen leuke dingen, hij doet niets in huis, is geen leuke vader en jullie hebben geen sex. Wat houdt je wel bij elkaar?quote:Op dinsdag 9 april 2019 10:02 schreef Onzekereshizzle het volgende:
Nee hij doet inderdaad niet veel in het huishouden. Maar dat geeft ook niet aangezien hij werkt en ik thuis voor de kinderen zorg. Ik kan natuurlijk niet van hem verwachten dat hij na het werk nog gaat staan poetsen terwijl ik thuis ben.
We doen inderdaad niks samen. Meestal heeft hij zijn eigen uitjes. Ik ben inderdaad ook bang voor het onbekende aangezien ik al bij hem ben sinds ik net 17 was. En iedereen vindt hem helemaaaaal geweldig. Als we bijvoorbeeld ruzie hebben en mijn moeder komt binnen is hij ineens super vrolijk terwijl ik nog baal en dan is het allemaal mijn schuld. Heel vervelend. Maar ik wil zo graag dat het lukt.
Een cavia is nog een leukere partner.
En ik vind cavia's stomme beesten.
En ik vind cavia's stomme beesten.
I don’t have “trust issues” I have “I’ve seen this before and I know how it ends” issues.
Miss-X, ja goeie vraag. Daar kan ik eigenlijk geen antwoord op geven... ik wou al eens bij hem weg gaan maar toen werd hij agressief en mocht ik niet meer aan de rekening komen om boodschappen te doen. Ook zei hij dat ik hem gebruikt had enzo. En ik wil al die ellende niet. Ik heb toen besloten het toch maar weer te proberen. En toen ging het een tijdje goed. Een tijdje...
Klinkt echt niet gezond, je hoeft echt niet bij hem te blijven, hij klinkt als een nare manipulerende man. Probeer misschien een baan te vinden om wat zelfstandiger te zijn. Zou je ergens terecht kunnen als je wel weg zou willen?quote:
Miss-X, ja goeie vraag. Daar kan ik eigenlijk geen antwoord op geven... ik wou al eens bij hem weg gaan maar toen werd hij agressief en mocht ik niet meer aan de rekening komen om boodschappen te doen. Ook zei hij dat ik hem gebruikt had enzo. En ik wil al die ellende niet. Ik heb toen besloten het toch maar weer te proberen. En toen ging het een tijdje goed. Een tijdje...
Ja ik zou mezelf op zich wel kunnen redden. Een baan zoeken gaat niet, ik heb hier vier kinderen die alle vier verschillende schooltijden hebben. Ik zou wel heel erg graag willen werken of een studie volgen zodat ik financieel onafhankelijk zou zijn.
Dus je wil de rest van je leven in een klote situatie zitten omdat je niet een tijdje ellende wil bij het uit elkaar gaan? Heb je vrienden/vriendinnen? Kan je bij je ouders/familie terecht? Heb je een opleiding afgerond? Hoe groot is je baankans?quote:
Miss-X, ja goeie vraag. Daar kan ik eigenlijk geen antwoord op geven... ik wou al eens bij hem weg gaan maar toen werd hij agressief en mocht ik niet meer aan de rekening komen om boodschappen te doen. Ook zei hij dat ik hem gebruikt had enzo. En ik wil al die ellende niet. Ik heb toen besloten het toch maar weer te proberen. En toen ging het een tijdje goed. Een tijdje...
Zijn dat alle 4 jouw kinderen? Hoeveel kinderen zijn er dan in totaal?quote:
Ja ik zou mezelf op zich wel kunnen redden. Een baan zoeken gaat niet, ik heb hier vier kinderen die alle vier verschillende schooltijden hebben. Ik zou wel heel erg graag willen werken of een studie volgen zodat ik financieel onafhankelijk zou zijn.
Vind je hem uberhaupt wel leuk? Als ik dit zo lees leven jullie complete naast elkaar af, het is meer dat hij bij jou inwoont en jij doet de rest.
Wil je dit nog 20 jaar?
Wil je dit nog 20 jaar?
Je bent nu een goedkoop kindermeisje, jij bent echt niet in je eentje verantwoordelijk voor zijn/jullie kinderen. Genoeg ouders die gewoon werken, er bestaat opvang.quote:
Ja ik zou mezelf op zich wel kunnen redden. Een baan zoeken gaat niet, ik heb hier vier kinderen die alle vier verschillende schooltijden hebben. Ik zou wel heel erg graag willen werken of een studie volgen zodat ik financieel onafhankelijk zou zijn.
Hoe oud is je vriend eigenlijk? En waarom ben je zo lang gebleven als het alleen maar de eerste 3 maanden leuk was?
Ja stom is dat he... ik blijf het voor me uitschuiven. Ik heb havo gedaan. Dus mijn baankans is redelijk groot. Ik kan niet bij mijn vriendinnen en of ouders terecht qua woonruimte helaas..maar eigenlijk wil ik nog steeds proberen de relatie te redden. Ik wordt al zenuwachtig van het idee dat ik moet zeggen dat het over is namelijk.quote:
[..]
Dus je wil de rest van je leven in een klote situatie zitten omdat je niet een tijdje ellende wil bij het uit elkaar gaan? Heb je vrienden/vriendinnen? Kan je bij je ouders/familie terecht? Heb je een opleiding afgerond? Hoe groot is je baankans?
Ik hou heel veel van hem ja en zou nog graag 20 jaar met hem doorbrengen als hij wat meer affectie zou tonen. Zoals het nu gaat hou ik het geen week meer vol.quote:
Vind je hem uberhaupt wel leuk? Als ik dit zo lees leven jullie complete naast elkaar af, het is meer dat hij bij jou inwoont en jij doet de rest.
Wil je dit nog 20 jaar?
Hij is 31, ik ben nu net 25 geworden. Omdat hij toen veel stress en schulden had en ik dacht dat het wel zou verbeteren.quote:Op dinsdag 9 april 2019 10:18 schreef Miss-X het volgende:
[..]
Je bent nu een goedkoop kindermeisje, jij bent echt niet in je eentje verantwoordelijk voor zijn/jullie kinderen. Genoeg ouders die gewoon werken, er bestaat opvang.
Hoe oud is je vriend eigenlijk? En waarom ben je zo lang gebleven als het alleen maar de eerste 3 maanden leuk was?
Waarom geen opvang? En bijvoorbeeld verder studeren zodat je inderdaad zelfstandiger bent. Met alleen een havo diploma kom je ook niet zo ver meer in deze tijd. Of misschien een parttime baan. Wonen zijn kinderen uit eerdere relatie fulltime bij jullie? Is de moeder niet in beeld?quote:
Ik heb twee kindjes met hem, en hij heeft twee kindjes uit een eerdere relatie.
Dat zijn al flinke alarmbellen, maar ja daar heb je nu niets meer aan natuurlijk.quote:
[..]
Hij is 31, ik ben nu net 25 geworden. Omdat hij toen veel stress en schulden had en ik dacht dat het wel zou verbeteren.
Kinderen wonen inderdaad fulltime bij ons. Moeder is geestelijk niet in staat om voor ze te zorgen. Dat is ook een van de redenen dat ik blijf, want wat gebeurt er dan met die twee? Ik vind het echt zo ontzettend lastig....
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Nou ben ik geen expert, maar dit lijkt me toch een schoolvoorbeeld van een relatie (voor zover je het zo mag noemen) waar je voor je eigen welzijn en dat van je kinderen zo snel mogelijk zo ver mogelijk vandaan moet zien te komen 
Zelfs pertinent weigeren om je kind even gezellig mee naar de winkel te nemen, als dat al teveel moeite is...
Zelfs pertinent weigeren om je kind even gezellig mee naar de winkel te nemen, als dat al teveel moeite is...
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Plus is de aandacht van andere mannen ook telkens moeilijker te negeren. En daar voel ik mij al helemaal schuldig over...
Het klinkt alsof je er klaar voor bent om uit de relatie te stappen (en daar zou je ook helemaal gelijk kn hebben) maar eigenlijk niet durft. Ik zou hulp zoeken als ik jou was. Je kan niet bij iemand blijven, omdat je je verantwoordelijk voelt voor zijn andere kinderen.quote:
Plus is de aandacht van andere mannen ook telkens moeilijker te negeren. En daar voel ik mij al helemaal schuldig over...
Hou je van hem ja? Van een man die zijn partner geen affectie toont, en zijn kids negeert? Of hou je van het plaatje wat je van hem gevormd hebt, waar hij alleen nog even aan moet gaan voldoen (als hij maar...)?quote:
[..]
Ik hou heel veel van hem ja en zou nog graag 20 jaar met hem doorbrengen als hij wat meer affectie zou tonen. Zoals het nu gaat hou ik het geen week meer vol.
Voor mij klinkt het als iets wat al lang over is, alleen de realiteit moet nog even mee. Als hij een vorige keer zo reageerde op het verbreken van de relatie, zorg dan dat je ditmaal steviger staat. Licht familie en vrienden in, dat ze begrijpen dat hij helemaal niet zo geweldig is, en laat je omgeving meezoeken naar oplossingen. Hoe eng ook, over een paar jaar kijk je waarschijnlijk terug en vraag je je af waarom je dit zo lang hebt getolereerd.
Er schiet mij nu trouwens ook te binnen dat hij in het openbaar mijn hand niet vast wil houden, mij een kus wil geven. Ook iets wat voor mij heel vernederend voelt.
