ik schijf dit omdat ik graag tips zou willen die het volgende probleem zouden kunnen oplossen. Het gaat om het gezin van mijn vriendin, ze heeft namelijk een zus van bijna 20, die het gezin ' terroriseert'. Ze heeft 2 kanten: een lieve, brave kant, die ze aan de buitenwereld laat zien, en een ontzettend gemene en overheersende kant, die ze gebruikt om haar zin te krijgen. Haar ouders hebben haar niet (meer) onder controle, en ze luistert gewoon niet naar hen. Ze dreigt herhaaldelijk met geweld, en gebruikt het soms ook. Ik en mijn vriendin en haar ouders hebben het idee dat er geestelijk iets met haar niet in orde is, misschien iets in de richting van autisme. Ze is erg gesloten en niet erg sociaal. Het is bijna onmogelijk met haar te communiceren. De banen die ze heeft houdt ze niet lang. Ze heeft ook pas een kind gekregen van iemand die 28 is en alleen maar zo heel af en toe langskomt. Ze zorgt niet goed voor het kind, en haar ouders springen voor haar in de bres en betalen veel en doen veel van het zorg-werk, omdat ze hun kleinkind niet willen laten lijden daaronder.
Ik ben dus eigenlijk op zoek naar mensen die dit soort situaties kennen in hun omgeving, en misschien ook een oplossingsrichting weten. Zijn er verenigingen voor ouders met dit soort problemen met hun kinderen? Waar kun je aankloppen voor hulp, want ik heb het idee dat de situatie niet verbetert maar verslechtert, en dat de ouders allang zijn gezwicht voor de manipulatie en terreur van hun dochter.
Alvast bedankt,
Perrin.
hoe ist nou, als heel haar omgeving er onder lijdt en als ze niet voor haar kind zorgt, gewoon op laten nemen ... hoe vervelend dat ook kan zijn...
Ik denk dat die ouders het beste naar een maatschappelijk werker kunnen gaan (via de huisarts).
quote:Als ze niet voor haar kind zorgt, is dat kind toch constant in gevaar?
Op maandag 6 januari 2003 14:58 schreef Conflict het volgende:
Het probleem is dat zolang iemand geen gevaar voor de samenleving is, dat meisje iig niet gedwongen kan worden zich na te laten kijken.Ik denk dat die ouders het beste naar een maatschappelijk werker kunnen gaan (via de huisarts).
Je kan toch niet wachten tot er daadwerkelijk iets met dat kind gebeurd is...
De ouders moeten eens terug vechten, zeg. Ze laten het ook allemaal maar toe hoor. Kom eens op tegen je kind!! In het uiterste geval kun je nog de politie bellen met een of andere aanklacht.
quote:Ja maar dan moeten ze haar niet onderzoeken maar dat kind afpakken, dat is werk voor de (raad voor) kinderbescherming.
Op maandag 6 januari 2003 15:00 schreef realist_ik het volgende:[..]
Als ze niet voor haar kind zorgt, is dat kind toch constant in gevaar?
Je kan toch niet wachten tot er daadwerkelijk iets met dat kind gebeurd is...
en de raad voor de kinderbescherming bellen.
Die hebben wat wettelijke middellen om druk uit te oefenen zodat ze zich laat behandelen.
en nogmaal: goed hard stompen!
Misschien wel meerdere.
quote:Met zo'n mensen kun je niet fatsoenlijk praten hoor.
Op maandag 6 januari 2003 15:31 schreef Ripley het volgende:
Een pak slaag haalt niks uit, daarmee maak je iemand alleen nog maar meer anti. Het lijkt me handiger om te achterhalen waarom ze zo doet. En daarvoor is een lang en eerlijk gesprek nodig. Ik denk dat de ouders daarvoor het initiatief moeten nemen en in eerste instantie alleen samen met haar moeten praten en haar moeten confronteren met wat er aan de hand is. De volgende stap is dan een maatschappelijk werker of misschien gezinstherapeut.
Ik heb vanmiddag de stichting Korrelatie gebeld, en die vertelde me dat ik de (groot)ouders en mijn vriendin mee zal moeten nemen naar de huisarts om hem het probleem voor te leggen. Hij kan ze dan doorverwijzen naar een hulpverlenende instantie, maar dit hangt wel af van of die maffe zus van mijn vriendin hulp wil of niet. Mocht ze echt geen hulp willen, en haar kind lijdt er onder dan kan altijd nog de kinderbescherming worden ingeschakeld, maar dat lijkt me toch wel het laatste middel.. Mochten er nog mensen zijn die iets soortgelijks kennen in hun omgeving, dan hoor in nog steeds graag van ze. En de ouders proberen al jaren met haar een goed gesprek te hebben, maar dat werkt gewoon niet. Er is echt een steekje bij haar los. Ze ontkent, liegt en ontwijkt..
Groetjes,
Perrin
quote:lange eerlijke gesprekken en randdebiele personen gaan niet goed samen geloof ik.
Op maandag 6 januari 2003 15:31 schreef Ripley het volgende:
Een pak slaag haalt niks uit, daarmee maak je iemand alleen nog maar meer anti. Het lijkt me handiger om te achterhalen waarom ze zo doet. En daarvoor is een lang en eerlijk gesprek nodig. Ik denk dat de ouders daarvoor het initiatief moeten nemen en in eerste instantie alleen samen met haar moeten praten en haar moeten confronteren met wat er aan de hand is. De volgende stap is dan een maatschappelijk werker of misschien gezinstherapeut.
quote:Neuh, is hetzelfde als 'depressie' roepen als iemand zich even niet lekker voelt.
Op maandag 6 januari 2003 20:29 schreef patty het volgende:
Typisch geval van borderline
ontopic:
Sterkte, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat die ouders heel zachtaardige mensen zijn waar jammer genoeg van geprofiteerd wordt.
Gebruikt de dame in kwestie misschien ook nog oppeppende drugs ?
quote:U is deskundig?
Op maandag 6 januari 2003 20:29 schreef patty het volgende:
Typisch geval van borderline
quote:Ja, de ouders zijn inderdaad erg lief en zorgzaam, maar inmiddels wel erg moedeloos. Ze profiteert er van, volop. En wat betreft die drugs: niet dat ik weet, ze gaat ook niet naar feesten waar veel druggies komen in het weekend geloof ik.
Op maandag 6 januari 2003 20:57 schreef battlesickloner het volgende:[..]
Neuh, is hetzelfde als 'depressie' roepen als iemand zich even niet lekker voelt.
ontopic:
Sterkte, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat die ouders heel zachtaardige mensen zijn waar jammer genoeg van geprofiteerd wordt.Gebruikt de dame in kwestie misschien ook nog oppeppende drugs ?
Mijn ervaring: het is vreselijk moeilijk om met zo iemand een goed gesprek aan te gaan en (hoe goed bedoeld ook) te proberen duidelijk te maken dat professionele hulp goed kan doen. Het is ons nog steeds niet gelukt. In dit geval, met een onschuldig kindje als slachtoffer, wordt het allemaal nog moeilijker, maar anders zou ik denken dat de ouders in ieder geval het zorg-aspect nar hun dochter toe zouden moeten laten varen. Ik weet hoe moeilijk het is om ouders daarvan te overtuigen, want het lukt met bij mijn ouders ook niet, maar zo lang er een vangnet is waarop mijn broer (en de zus van je vriending ook) telkens kan terugvallen, zal hij niet snel tot het besef komen dat er iets niet goed zit.