Zwangerschap en geboorte deel 1890

quote:

Op woensdag 10 april 2019 19:31 schreef Ceviche het volgende:

[..]

Stel ze krijgt de namen Anna-Marie, dan zou vriend haar vooral Anna noemen en ik vooral Marie. Ze heet dan officieel Anna-Marie, ook als roepnaam.
Ik zie dat wel voor me. Als een soort koosnaam ofzo.

Hou ons op de hoogte, zou ik zeggen. Ik vind het een fascinerend idee.

quote:

Op woensdag 10 april 2019 19:31 schreef Ceviche het volgende:

[..]

Stel ze krijgt de namen Anna-Marie, dan zou vriend haar vooral Anna noemen en ik vooral Marie. Ze heet dan officieel Anna-Marie, ook als roepnaam.
Ik zie dat wel voor me. Als een soort koosnaam ofzo.

Wij hebben iets soortgelijks als ik jouw voorbeeld naam neem dan is het zo dat Anne-Marie gewoon haar naam is, maar ik noem haar (soms) Marietje als koosnaam en bv haar zus kort het af naar An

En dat terwijl ik helemaal niet hou van afkorten eigenlijk

quote:

Op woensdag 10 april 2019 22:17 schreef tombolafan het volgende:

[..]

Wij hebben iets soortgelijks als ik jouw voorbeeld naam neem dan is het zo dat Anne-Marie gewoon haar naam is, maar ik noem haar (soms) Marietje als koosnaam en bv haar zus kort het af naar An

En dat terwijl ik helemaal niet hou van afkorten eigenlijk

En inmiddels noemt ze zichzelf (ze is 2) ook 'Marie'

Turkse namen
Ik snap het wel Ela, dat dat gek kan voelen. Ik heb dat zelf ook een beetje, en hou ook van namen die niet heel gangbaar zijn. Maar ik geloof niet dat ik een naam zou laten liggen omdat het te "exotisch" klinkt. Een mooie naam is nou eenmaal een mooie naam.
Maar ik hoor ik wel eens dat mensen opeens de bedachte naam niet bij het pasgeboren kind vinden passen. Daar kan ik me nu nog niet veel bij voorstellen, maar ben wel benieuwd of ik ook een gevoel zou hebben van wel of niet passen.

De jongensnaam hebben wij geloof ik wel definitief.

Voor een meisje hebben we (of eigenlijk vooral ik ) veel namen, maar bovenaan de lijst staan nu twee namen die mooi bij elkaar klinken. De tweede naam zou dan de roepnaam worden, wat ik eigenlijk wel vreemd vind, maar de namen omgekeerd zetten bekt niet lekker. Tegelijkertijd vind ik het eigenlijk onzin om die eerste naam er dan bij te doen, want dat wordt ķf verwarrend, ķf hij wordt niet/ nauwelijks gebruikt.... maar het klinkt zo melodieus samen

Ik ben trouwens vrij frequent aan het zuchten en steunen terwijl ik het derde trimester nog niet eens heb bereikt.

buik in de weg bij de autogordel omdoen, moeite met schoenen aan doen, geen comfortabele houding meer kunnen vinden als ik net gegeten heb......

Dat wordt nog wat straks.

Namen: kindje op mijn groep heet Rosalinde. Zo noemt iedereen haar ook, behalve haar moeder, die noemt haar Coco. Geen idee wat daar achter zit maar ik vind het vooral fascinerend en leuk.

Net groeiecho gehad sloeg nergens op. Ik was wat laat in de zwangerschap denk ik, er was nog maar weinig te onderscheiden.
Wel heel leuk: ons meisje heeft nu al een koppie vol haar heeft blijkbaar lange benen (HOE DAN? Ik ben 1,53m), klein hoofdje, lekkere dikke kuiten en al van die vetplooitjes in d'r voetjes omg opvretennnnn ze schat haar nu 5pond en denkt dat ze rond UD iets boven de 6 pond uitkomt.

quote:

Op donderdag 11 april 2019 10:56 schreef pinquit het volgende:
Net groeiecho gehad sloeg nergens op. Ik was wat laat in de zwangerschap denk ik, er was nog maar weinig te onderscheiden.
Wel heel leuk: ons meisje heeft nu al een koppie vol haar heeft blijkbaar lange benen (HOE DAN? Ik ben 1,53m), klein hoofdje, lekkere dikke kuiten en al van die vetplooitjes in d'r voetjes omg opvretennnnn ze schat haar nu 5pond en denkt dat ze rond UD iets boven de 6 pond uitkomt.

@ dat weinig onderscheiden he, dan vraag ik mij gelijk af hoe betrouwbaar die groeiecho's dan nog zijn. Gaf mijn verloskundige ook al aan. Ik moet/mag met 30 en 34 weken, dus met 34 weken zal er ook nog weinig onderscheid te maken zijn dan.
Maar wel tof dat je al die details al zo goed kon zien

quote:

Op donderdag 11 april 2019 10:59 schreef douche-eendje het volgende:

[..]

@ dat weinig onderscheiden he, dan vraag ik mij gelijk af hoe betrouwbaar die groeiecho's dan nog zijn. Gaf mijn verloskundige ook al aan. Ik moet/mag met 30 en 34 weken, dus met 34 weken zal er ook nog weinig onderscheid te maken zijn dan.
Maar wel tof dat je al die details al zo goed kon zien

Nou precies. Het grappige is dat mijn vlks die groeiechos alleen geven omdat je anders met 20 weken voor 't laatst een echo hebt gehad en das niet leuk de betrouwbaarheid twijfelen ze zelf ook aan.

De echoscopiste daarentegen verzekerde me de vorige keer dat het echt wel betrouwbaar is logisch, je gaat niet zeggen dat het beroep dat je uitoefent evt niet accuraat is.

Maar ze moest er wel een paar keer bijzeggen dat het natuurlijk om een schatting gaat

Er stond er zelfs nog eentje voor me klaar zei ze. Die ga ik maar skippen denk ik

quote:

Op donderdag 11 april 2019 11:06 schreef pinquit het volgende:

[..]

Nou precies. Het grappige is dat mijn vlks die groeiechos alleen geven omdat je anders met 20 weken voor 't laatst een echo hebt gehad en das niet leuk de betrouwbaarheid twijfelen ze zelf ook aan.

De echoscopiste daarentegen verzekerde me de vorige keer dat het echt wel betrouwbaar is logisch, je gaat niet zeggen dat het beroep dat je uitoefent evt niet accuraat is.

Maar ze moest er wel een paar keer bijzeggen dat het natuurlijk om een schatting gaat

Mijn normaal denkende zelf is weer actief (ik was gisteren blijkbaar erg moe en dan kan ik niet meer fatsoenlijk nadenken/ga mijzelf dan druk maken om niks ), maar als ik op werk dan zie dat we soms met moeite een leasie van een 5+ cm in beeld krijgen bij radiologische puncties, dan lijkt mij een echo op een kind van met 30 weken - zo'n 38 cm nogal lastig en foutgevoelig om te meten . Laat staan met 34 weken.

En ik heb na de 20 weken echo nog echo's gehad, maar dan alleen leuke. Een week later bij de echoscopieopleiding waar men praktijkles kreeg in het maken van een 20weken echo en laatst nog op werk, om eens te kijken wat die ondertiet/bult nou toch was > de billen dus.

Wat een ukje, pinq! Nouja, vanuit mijn perspectief. Die van mij wordt nu al op de hand 7 a 7,5 pond geschat. Ben benieuwd of deze groter wordt dan z’n broer (8,5 pond) of dat het juist mee valt. Groeiecho’s heb ik afgeslagen. Ben heel blij dat ik dat heb gedaan, geeft mij veel rust.

[ Bericht 4% gewijzigd door Mariposas op 11-04-2019 12:21:27 ]

quote:

Op woensdag 10 april 2019 13:30 schreef Ceviche het volgende:
Ik heb ook gekeken voor Turkse namen toen wij nog geen naam hadden. Alleen wilde ik niet dat het te Turks zou klinken, wij zijn niet Turks en dat vond ik niet passend. Maar inderdaad, een naam als Milas of Elin (geen idee of dat Turks is) is helemaal zo raar niet.

Mijn vriend is half-marrokkaans en heeft een Arabische voornaam. Eerlijk gezegd is het niet ideaal bij bijvoorbeeld sollicitaties, het heeft zeker invloed ondanks dat hij alleen door z'n Nederlandse moeder is opgevoed en er in mijn ogen Nederlands uitziet. Dat was ook een reden om een naam te kiezen die niet te buitenlands klinkt.

Naam die we nu hebben is oud-Engels
Als we een meisje zouden krijgen zou die 2 namen krijgen, m'n vriend zou dan haar eerste naam gebruiken en ik haar tweede. Waarom niet beide namen gebruiken als ze allebei mooi zijn?

Elin is een Scandinavische meisjesnaam of kort voor Helena en dat is Grieks.

Zo, en nu ben ik weer weg. Heul niet zwanger.

Klinkt als een prachtbaby pinq!

Ben benieuwd naar het uiteindelijke formaat van de mijne. Het is een kleintje sowieso, klein hoofdje ook. Ik was zelf iets meer dan 4 pond bij de geboorte. Erg klein maar wel helemaal gezond. Mijn broer hetzelfde.
Mijn lief is voor Nederlandse maten ook niet groot, maar wel met n potige bouw.

Pinquit, wat fijn dat de echo zo goed was! Die van ons wordt op 3600 gr geschat met 40 weken. Ze is nu helemaal ingedaald, maar heeft nog ruim vruchtwater over. Ik denk dat ze nog wel even op zich laat wachten.

Hier hebben we verder een hele nare ochtend. Een paar dagen geleden hebben we middenin de nacht een uitgebreid gesprek gevoerd toen hij weer laat thuiskwam van een verjaardag, dat ik dat momenteel echt niet trek en hem echt heel hard hier nodig heb, gewoon in mijn omgeving, bereikbaar, bewust onderdeel van. Ik had het idee dat dat echt goed geland was. Tot gisteren Ajax-Juventus speelde. Hij ging het op een groot scherm met vrienden kijken, prima joh verder. Wordt er een uur na zijn vertrek aangebeld, blijkt dat hij zijn sleutels in de buitenkant van de deur vergeten is. We wonen niet in de meest fantastische buurt van Amsterdam, dus dat vond ik al niet super fijn. Ik heb hem via Whatsapp laten weten dat hij zijn sleutels niet bij zich had en hij er dus wel even voor moest zorgen dat hij thuis kwam voor ik in bed lag. Kwart voor 12 nog geen teken van leven. 'Ja nog een laatste biertje en dan kom ik. Leg de sleutels maar buiten op het hek voor de deur.' Dat was de laatste druppel en al dat. Ik ben de hele zwangerschap nog niet zo boos, teleurgesteld, alleen en verdrietig geweest. Wat resulteerde in wakker liggen van 3u tot 7u met knallende ruzie meteen na zijn wekker. Ik heb uit boosheid de erkenningspapieren verscheurd.. En nu weet ik niet hoe het moet met erkennen als ze er is. Moet ik nu alsnog mee? Hebben ze het in het systeem?

Ik merk dat ik het ook erg lastig heb met het gevoel dat mijn hele persoon, wie ik was, wat ik deed, in de afgelopen maanden met de restricties van je lichaam en de zwangerschap tot nul is afgebroken nu. Alsof ik een lege huls ben met dezelfde kwaliteiten en competenties als eerst, maar ik na de bevalling opnieuw opgebouwd moet worden als moeder ipv ambitieuze, oversociale, energieke werknemer. Ik heb het gevoel dat dit de stilte voor de storm is en anderen lekker coconen en uitrusten en ik heb die rust niet. Mentaal zit ik er echt even doorheen vandaag.

quote:

Op donderdag 11 april 2019 11:37 schreef Mariposas het volgende:
Wat een ukje, pinq! Nouja, vanuit mijn perspectief. Die van mij wordt nu al op de hand 7 a 7,5 pond geschat. Ben benieuwd of deze groter wordt dan z’n broer (8,5 pond) of dat het juist mee valt. Groeiecho’s heb ik afgeslagen. Ben heel blij dat ik dat heb gedaan, geeft mij veel rust.

Hier ook geen groeiecho's. De laatste echo die ik heb gehad is de 20 weken echo. En daar sta ik volledig achter want ik heb helemaal geen zin in de onzekerheid over te klein of te groot terwijl de meting tamelijk onbetrouwbaar is.

Ik vind het wel wat absurd dat er medische echo's gedaan worden voor de lol. Ik zou het logischer vinden als er dan een pretecho aangeboden wordt die je ook zelf betaalt. Niet persoonlijk bedoeld, ik snap dat je het doet als het je aangeboden wordt. Maar vanuit een verloskundige-praktijk vind ik het een vreemde keuze.

Ons kind krijg drie namen waarvan de eerste de roepnaam, zowel in het geval dat het een jongen is als dat het een meisje is. In alle namen zit een vernoeming, al is het soms meer een naam die in de familie voorkomt dan dat het een directe vernoeming naar een bepaald persoon is. Ik vind het wel mooi om in de namen de familieachtergrond mee te nemen

quote:

Op donderdag 11 april 2019 13:38 schreef Rebubbled het volgende:
Pinquit, wat fijn dat de echo zo goed was! Die van ons wordt op 3600 gr geschat met 40 weken. Ze is nu helemaal ingedaald, maar heeft nog ruim vruchtwater over. Ik denk dat ze nog wel even op zich laat wachten.

Hier hebben we verder een hele nare ochtend. Een paar dagen geleden hebben we middenin de nacht een uitgebreid gesprek gevoerd toen hij weer laat thuiskwam van een verjaardag, dat ik dat momenteel echt niet trek en hem echt heel hard hier nodig heb, gewoon in mijn omgeving, bereikbaar, bewust onderdeel van. Ik had het idee dat dat echt goed geland was. Tot gisteren Ajax-Juventus speelde. Hij ging het op een groot scherm met vrienden kijken, prima joh verder. Wordt er een uur na zijn vertrek aangebeld, blijkt dat hij zijn sleutels in de buitenkant van de deur vergeten is. We wonen niet in de meest fantastische buurt van Amsterdam, dus dat vond ik al niet super fijn. Ik heb hem via Whatsapp laten weten dat hij zijn sleutels niet bij zich had en hij er dus wel even voor moest zorgen dat hij thuis kwam voor ik in bed lag. Kwart voor 12 nog geen teken van leven. 'Ja nog een laatste biertje en dan kom ik. Leg de sleutels maar buiten op het hek voor de deur.' Dat was de laatste druppel en al dat. Ik ben de hele zwangerschap nog niet zo boos, teleurgesteld, alleen en verdrietig geweest. Wat resulteerde in wakker liggen van 3u tot 7u met knallende ruzie meteen na zijn wekker. Ik heb uit boosheid de erkenningspapieren verscheurd.. En nu weet ik niet hoe het moet met erkennen als ze er is. Moet ik nu alsnog mee? Hebben ze het in het systeem?

Ik merk dat ik het ook erg lastig heb met het gevoel dat mijn hele persoon, wie ik was, wat ik deed, in de afgelopen maanden met de restricties van je lichaam en de zwangerschap tot nul is afgebroken nu. Alsof ik een lege huls ben met dezelfde kwaliteiten en competenties als eerst, maar ik na de bevalling opnieuw opgebouwd moet worden als moeder ipv ambitieuze, oversociale, energieke werknemer. Ik heb het gevoel dat dit de stilte voor de storm is en anderen lekker coconen en uitrusten en ik heb die rust niet. Mentaal zit ik er echt even doorheen vandaag.

Wat heftig Rebubbled Neem even tijd om op adem te komen allebei. En misschien is het daarna goed om in gesprek te gaan, en daarbij ook mee te nemen hoe jij je voelt en wat dat met hem doet? Ik weet niet of jullie voor je zwangerschap ook al zulke ruzies hadden, maar het lijkt me voor hem ook wennen om te merken dat zijn vrouw niet meer dezelfde persoon is of in elk geval dat gevoel niet meer heeft. Wat naar dat hij afgelopen nacht geen rekening heeft gehouden met je wensen. Geen wonder dat je er even helemaal doorheen zit.
Kun je voor jezelf verklaren waardoor je nu zo worstelt met je identiteit?
En maak je niet druk over die erkenning. Dat komt wel weer goed. Dat kunnen jullie later weer oppakken.

quote:

Op donderdag 11 april 2019 13:38 schreef Rebubbled het volgende:
Pinquit, wat fijn dat de echo zo goed was! Die van ons wordt op 3600 gr geschat met 40 weken. Ze is nu helemaal ingedaald, maar heeft nog ruim vruchtwater over. Ik denk dat ze nog wel even op zich laat wachten.

Hier hebben we verder een hele nare ochtend. Een paar dagen geleden hebben we middenin de nacht een uitgebreid gesprek gevoerd toen hij weer laat thuiskwam van een verjaardag, dat ik dat momenteel echt niet trek en hem echt heel hard hier nodig heb, gewoon in mijn omgeving, bereikbaar, bewust onderdeel van. Ik had het idee dat dat echt goed geland was. Tot gisteren Ajax-Juventus speelde. Hij ging het op een groot scherm met vrienden kijken, prima joh verder. Wordt er een uur na zijn vertrek aangebeld, blijkt dat hij zijn sleutels in de buitenkant van de deur vergeten is. We wonen niet in de meest fantastische buurt van Amsterdam, dus dat vond ik al niet super fijn. Ik heb hem via Whatsapp laten weten dat hij zijn sleutels niet bij zich had en hij er dus wel even voor moest zorgen dat hij thuis kwam voor ik in bed lag. Kwart voor 12 nog geen teken van leven. 'Ja nog een laatste biertje en dan kom ik. Leg de sleutels maar buiten op het hek voor de deur.' Dat was de laatste druppel en al dat. Ik ben de hele zwangerschap nog niet zo boos, teleurgesteld, alleen en verdrietig geweest. Wat resulteerde in wakker liggen van 3u tot 7u met knallende ruzie meteen na zijn wekker. Ik heb uit boosheid de erkenningspapieren verscheurd.. En nu weet ik niet hoe het moet met erkennen als ze er is. Moet ik nu alsnog mee? Hebben ze het in het systeem?

Ik merk dat ik het ook erg lastig heb met het gevoel dat mijn hele persoon, wie ik was, wat ik deed, in de afgelopen maanden met de restricties van je lichaam en de zwangerschap tot nul is afgebroken nu. Alsof ik een lege huls ben met dezelfde kwaliteiten en competenties als eerst, maar ik na de bevalling opnieuw opgebouwd moet worden als moeder ipv ambitieuze, oversociale, energieke werknemer. Ik heb het gevoel dat dit de stilte voor de storm is en anderen lekker coconen en uitrusten en ik heb die rust niet. Mentaal zit ik er echt even doorheen vandaag.

De erkenning staat in het register, je hebt de uitdraai verscheurd.

Na de geboorte moet je wel weer toestemming geven voor gezag.

quote:

Op donderdag 11 april 2019 13:44 schreef BobbyMcGee het volgende:

[..]

Wat heftig Rebubbled Neem even tijd om op adem te komen allebei. En misschien is het daarna goed om in gesprek te gaan, en daarbij ook mee te nemen hoe jij je voelt en wat dat met hem doet? Ik weet niet of jullie voor je zwangerschap ook al zulke ruzies hadden, maar het lijkt me voor hem ook wennen om te merken dat zijn vrouw niet meer dezelfde persoon is of in elk geval dat gevoel niet meer heeft. Wat naar dat hij afgelopen nacht geen rekening heeft gehouden met je wensen. Geen wonder dat je er even helemaal doorheen zit.
Kun je voor jezelf verklaren waardoor je nu zo worstelt met je identiteit?
En maak je niet druk over die erkenning. Dat komt wel weer goed. Dat kunnen jullie later weer oppakken.

Ik ben gewisseld van baan en werkgever met 12 weken zwangerschap en dat is allemaal niet verlopen zoals ik had verwacht van mezelf. Ik kon minder aan, was afgeleid, minder energie, de hormonen maken me liever, empathischer en vergeetachtig, allemaal onhandige dingen in mijn sector (ik doe onderzoek naar interne fraude en corruptie binnen de overheid en handel het vervolgens arbeidsrechtelijke af). Terwijl mijn nieuwe baas mij kende vanuit mijn vorige werkgever en juist gevraagd heeft omdat ze een pitbull verwachtte. Het voelt als falen en verlies van de persoon die ik was. Verder was het moederschap altijd een 50/50 optie voor me waar ik nog helemaal niet mee bezig was en het overkwam ons terwijl we er beide nog niet klaar voor waren. Ik heb het gevoel mijn leven zoals het was op te hebben gegeven en een nullijn te hebben gecreëerd voor de opbouw van ons nieuwe bestaan. En het afwachten tot het moment van wederopbouw zorgt momenteel voor een naar en leeg gevoel.

Het doet hem heel veel om mij zo te zien. Hij voelt zich heel machteloos, dat merk ik. We zijn ondertussen alweer nader tot elkaar gekomen, dat wel. En nee voor de zwangerschap hebben we dit nog nooit zo gehad. Maar de belangen zijn nu ook zoveel groter.

Thnx Tico, dat vermoeden had ik al. Kon me niet voorstellen dat wij de enige kopie hebben.

Rebubbled, wat heftig. Ik begrijp heel goed dat jij nu door enorme transformaties heen gaat, en waarschijnlijk je lief ook maar hij heeft een andere manier van daarmee omgaan. Tenminste, mijn lief is ook door allerlei fases of zo gegaan, zeker de eerste keer toen hij vader werd. Maar ik heb het idee dat er bij mannen veel minder over gesproken wordt/aandacht voor is en dat mannen het bij zichzelf ook meer wegstoppen, mede omdat ze dan het gevoel hebben dat het vooral om hun partner draait of iets dergelijks. Of omdat het niet mannelijk is om met (zulke) gevoelens te kampen en ze ook nooit echt zo diep met gevoelens omgaan van kleins af aan al omdat het niet bij een man/jongen past.

Daarnaast heb jij zelf dus allerlei gevoelens of dingen die er veranderen en door je heen gaan, waardoor het voor jou ook niet elke keer maar prettig is om rekening te houden met je partner en jezelf meer weg te cijferen, soms kan dat uberhaupt niet eens. En het is ook niet jouw taak om je partner door zijn transformaties heen te loodsen/helpen.

Uiteraard is het wel fijn om elkaar te kunnen steunen en begrijpen. En om naar elkaar te luisteren waar nodig/er 'gewoon' voor elkaar te zijn.

Het lijkt me vooral belangrijk om (terug) in verbinding met elkaar te komen. En dat hoeft niet per se met gesprekken te zijn, dat kan ook gewoon simpelweg in elkaars nabijheid zijn betekenen. Want ook dan stem je je af op elkaar en connect je dus met elkaar. Het is wel van belang dat je je niet van elkaar afsluit expres, maar gewoon open bent voor elkaar en elkaars aanwezigheid, ook al praat je niet over de diepe dingen des levens.

Het kan misschien helpen om op te schrijven naar elkaar wat er door je heen gaat en wat je hoopt dat je partner je kan bieden én wat je denkt dat jij je partner kan bieden?

Bedenk wel dat het nooit de bedoeling is dat je je partner wilt 'veranderen'. Dat kan alleen hijzelf doen. Jij kunt wel jezelf veranderen. Waar komt het vandaan dat je bepaalde dingen van hem verwacht (die hij je misschien niet kan geven)? Die verwachting zit namelijk bij jouzelf, jij bent de enige die daar iets aan kan veranderen. Hij is wie hij is, daar ben je op gevallen als het goed is en als er dus dingen dwars zitten bij jou, probeer dan dus te bekijken wát dat dan is en wat jij daar eventueel aan kunt doen om minder of niet die verwachtingen te hebben of op te lossen waar die verwachtingen vandaan komen.

Misschien heb je er iets aan, misschien niet

quote:

Op woensdag 10 april 2019 23:02 schreef -Mellow- het volgende:
Turkse namen
Ik snap het wel Ela, dat dat gek kan voelen. Ik heb dat zelf ook een beetje, en hou ook van namen die niet heel gangbaar zijn. Maar ik geloof niet dat ik een naam zou laten liggen omdat het te "exotisch" klinkt. Een mooie naam is nou eenmaal een mooie naam.
Maar ik hoor ik wel eens dat mensen opeens de bedachte naam niet bij het pasgeboren kind vinden passen. Daar kan ik me nu nog niet veel bij voorstellen, maar ben wel benieuwd of ik ook een gevoel zou hebben van wel of niet passen.

De jongensnaam hebben wij geloof ik wel definitief.

Voor een meisje hebben we (of eigenlijk vooral ik ) veel namen, maar bovenaan de lijst staan nu twee namen die mooi bij elkaar klinken. De tweede naam zou dan de roepnaam worden, wat ik eigenlijk wel vreemd vind, maar de namen omgekeerd zetten bekt niet lekker. Tegelijkertijd vind ik het eigenlijk onzin om die eerste naam er dan bij te doen, want dat wordt ķf verwarrend, ķf hij wordt niet/ nauwelijks gebruikt.... maar het klinkt zo melodieus samen

Ha ja, dat hadden wij dus vorige keer, dat de jongensnaam echt echt echt niet paste bij het baby'tje dat uit mijn buik gekomen was. Hij heeft toen (geboren op vrijdag) t/m maandagmiddag geen naam gehad. We hadden even de tijd nodig om de juiste passende naam te vinden. En nog steeds moet ik soms nog 'wennen' aan z'n naam, ik had de naam niet per se zelf uitgezocht, maar we konden er niet meer omheen dat dat zijn naam was. Zelf is ie er ook content mee so far.

[ Bericht 0% gewijzigd door elamanilo op 11-04-2019 17:09:48 ]

Vanmorgen bij de vroedvrouw geweest en ik kan nu zelf ook voelen hoe mijn baby ligt
Ze heeft uitgelegd hoe ik mijn handen kan houden en de baby 'heen en weer' kan wiegen en zo kan voelen welke lichaamsdelen waar zitten.

De baby ligt nu met de billen links boven en het ruggetje rechts, hoofdje beneden. De benen als een kikkertje. Ik voel in het midden dus een knietje en bovenin voetjes. En onderin duwt het bolletje en friemelen vingertjes.

Er is lekker veel ruimte, m'n buik is qua grootte op 39 weken! Ze kon niet met zekerheid zeggen of er niet stiekem nog eentje verstopt is, maar ze had het vermoeden dat het voorin 1 baby was die ze heen en weer bewoog. Dus daar gaan we gewoon vanuit. De placenta ligt waarschijnlijk links bovenin, klein beetje naar achteren.

Ik heb ook het hartje gehoord door de stethoscoop. En mijn lief ook. Via de navelstreng. Ik heb thuis ook een stethoscoop, dus ook eens zelf checken of we het kunnen horen/vinden.

Baby was niet per se een super kleintje, maar gewoon gemiddeld, wel veel buik en lekker vruchtwater om in rond te dobberen. Dat voelde allemaal prima aan en komt ook overeen met hoe het voor mijzelf al voelde.

Ik heb zelf het vermoeden nu dat het een jongetje is. Geen idee waarom?! Misschien omdat m'n buik zo groot is, bij jongetjes is het vaak (allemaal) wat groter heb ik het idee. Maar de vroedvrouw zei dat ze daar niet per se een lijn in heeft kunnen ontdekken so far, dus dat is m'n eigen hersenspinsel haha. Ben wel benieuwd! Vooral omdat de twee dames hier die tegelijk met mij zijn uitgerekend al eentje van beide in hun buik hebben. Maar het maakt me niets uit, het is puur dat m'n nieuwsgierigheid naar de baby steeds meer begint te groeien, zoals het hoort.

Pinq, wat tof dat je allemaal al van die details kon zien! Lijkt me echt heel apart en bijzonder om naar binnen te gluren in je buik en al van die dingen te kunnen zien. (Toch hier nog steeds volledig achter de keuze om niet naar binnen te gluren, maar dat neemt niet weg dat het fascinerend is en blijft.)

quote:

Op donderdag 11 april 2019 10:56 schreef pinquit het volgende:
Net groeiecho gehad sloeg nergens op. Ik was wat laat in de zwangerschap denk ik, er was nog maar weinig te onderscheiden.
Wel heel leuk: ons meisje heeft nu al een koppie vol haar heeft blijkbaar lange benen (HOE DAN? Ik ben 1,53m), klein hoofdje, lekkere dikke kuiten en al van die vetplooitjes in d'r voetjes omg opvretennnnn ze schat haar nu 5pond en denkt dat ze rond UD iets boven de 6 pond uitkomt.

Ik wist niet dat ze haar al konden zien, wat leuk

@Rebubbled wat vervelend, en wat naar dat hij geen rekening met je houdt hopelijk gaat het snel beter tussen jullie.

Hier weer een sticker van de verloskundige.
Even navraag gedaan over het vruchtwater, want maak me toch wel een beetje zorgen, toen boodt ze aan om even te kijken.
Op een heel ouderwets ding maar ze kon genoeg pockets met vruchtwater zien.
Dinsdag is de volgende afspraak waar ze nog even gaat kijken met hun moderne echo apparaat.
Maar hoop natuurlijk dat hij een dezer dagen komt

@Rebubbled wat een nare situatie
Ik kan er helaas niet over meepraten of tips geven. Vriendlief heeft een uitgaans en meer dan 2 biertjes verbod sinds 36 weken haha.

We hebben allebei geen familie hier in Nederland en zijn dus echt heel erg op elkaar aangewezen. Normaal ben ik heel goed in zelf overleven en zelfstandig zijn, maar ik heb hem nu harder nodig dan ooit en deze kwetsbaarheid en afhankelijkheid is enorm nieuw voor me. Ik dacht dat ik echt duidelijk had gemaakt hoe hard ik hem nodig had. Misschien is het ook wel een oneerlijk verlangen van mijn kant dat er iemand 100 procent voor me is voor twee weken. Pff ik weet het niet. Week 39. Goeie tijden. Beter komt ze snel en kunnen we geleefd worden door haar.

Ela, 39 weken! Dat is echt giga (als ik mijn buik neem) haha. Ik ben zo benieuwd wie je gaat ontmoeten over een aantal weken! Ik blijf jullie wel volgens als onze mejuffer eruit is.

Pinq, ik wist helemaal niet dat ze zo gedetailleerd konden kijken. Een bos met haar is wel echt cool.

Flav, wanneer verwacht jij zelf dat de baby komt? Het was de 9de toch? Of iets met een 9? 19, UD? Of 29..? Ik denk zelf 22. Ze heeft nog wat ruimte over en oefenwerk blijft hier uit.

Haha ja, ik voel me ook echt heel hoog zwanger wb opstaan uit bed of van de bank of rondwandelen. En m'n buik is inderdaad net zo groot als bij mijn tweede helemaal de laatste week.

Gisteren deed ik een rondje winkels en toen schrokken mensen ook als ik antwoordde dat ik nog een maandje of zo (al een beetje ingedekt haha) moest. Misschien zelfs nog wel bijna 8 weken!

Kan me voorstellen dat extra belangrijk is als je hier zo met z'n tweeen bent, dat hij er ook echt voor je kan zijn. Zit hem iets dwars waardoor hem dat niet lukt? Of ziet ie het per ongeluk niet in omdat hij niet voelt wat jij voelt? Hopelijk lukt het een beetje om er toch met elkaar over te hebben. En: Het is een blijft een man dus soms moet je dan echt heeeeeel direct zeggen wat er aan de hand is omdat het anders toch net niet helemaal duidelijk genoeg is. Zoals met huishoudelijke dingen of zo. Dat denk je zelf dat je echt super overduidelijk was, maar dan blijkt zo'n man het opeens heel anders geīnterpreteerd te hebben en was je dus toch niet duidelijk genoeg...