[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #21

Als ik dit zo lees komt het op mij gewoon over alsof jullie de psychische shit van een ander aan het opruimen zijn...
Vader die heeft dingen verkeerd gedaan in jullie leven en hij heeft er zelf geen probleem mee of neemt de verantwoordelijkheid ervoor kennelijk niet. Jullie zitten ermee en in trajecten gaat de verbetering te moeizaam voor iets waar jullie zelf weinig schuld aan lijken te hebben. Tegelijkertijd zal vader zelf eigen problemen hebben die hem maken zoals hij is. Ik vind dat triest. Hoe in het leven mensen vaak niet kunnen veranderen of niet onder druk gezet worden om te veranderen. En mensen daardoor ook waarschijnlijk hun leven lang tegen zichzelf vechten omdat ze "verantwoordelijk zijn voor zichzelf" alsof mensen volledig losstaan van hun ouders en genen. Ik vind het wel positief klinken van die brief en confrontatie. Uiteindelijk is acceptatie kennelijk de beste oplossing. Ik heb gelukkig geen ervaring met dit probleem, maar het is wel heftig als je zo'n slechte band hebt met (een van) je ouders dat je er geen contact meer mee hebt.

Ik zal mezelf maar even fatsoenlijk voorstellen dan, ben toch wakker want eh ja drugs

Twee weken geleden is men er dus achter gekomen dat ik borderline heb, ik had alles best gevonden maar niet dit. Alles behalve dit, waarom komt zo.

Vorig jaar heb ik een, tja laten we het maar vriendin noemen, gehad die het dus ook had. Flink heftig ook bij haar want er viel geen land mee te bezeilen. Onbetrouwbaar, vreemdgaan bij de vleet, driftbuien, zware drugsverslaving, alles wat je maar bij bordeline kan bedenken deed ze. Het was niet te doen maar ik ben vol blijven houden tot ik van de een op de andere dag op mocht donderen, grgr was leuk en nu heb ik een ander. Zo'n verhaal.
Deze schat van een meid beweerde vrij snel in het begin al dat ze bij mij aardig wat trekjes kon ontdekken maar ik dacht dat ze gewoon haar zooi op mij projecteerde. Boy was i wrong. Uiteindelijk ben ik aan die hele relatie zwaar onderdoor gegaan, ik trok het niet meer, het was teveel en ik ben depressief thuis beland en heb me aangemeld bij een psycholoog.
Na sessie 6 begon ze door te krijgen dat er geen land met me te bezeilen viel, ze kon niet doordringen tot mijn gevoel en vond schematherapie een beter idee maar daarvoor moest ik dus door naar een psychiater. Zo gezegd zo gedaan, testje hier testje daar, hatseflats gefeliciteerd meneer Renwan u heeft borderline.

Na alles wat ik met die lieve dame doorgemaakt had sloeg dat in als een bom, ik was woest toen ik buiten liep. Buiten zinnen zelfs maarja op straat hou je je maar in dus ik ben maar vrienden gaan bellen. 6 Man gaven aan dat ze niet verbaasd waren

Maar nu ik het heb laten bezinken moet ik aan mezelf ook wel toegeven dat het een hoop zou verklaren. Driftbuien heb ik gelukkig zelden maar ze komen voor, iemand hoeft maar iets verkeerds te zeggen op het verkeerde moment en ik schop ze zonder pardon mijn leven uit. Dit kan blijvend zijn maar meestal draai ik na een paar dagen wel weer bij.
Aantrekken en afstoten doe ik volgens mij niet heel erg maar toen ik terug begon te denken aan mijn twee lange relaties voor de laatste zag ik inderdaad wel een patroon ontstaan waarin ik na ongeveer een half jaar/8 maanden mijn interesse begon te verliezen. Verliefdheid was weg, sex was zo goed als weg en als ik de kans kreeg ging ik ook vreemd. Dit sloeg altijd om op het moment dat ik begon te merken dat ze weg wilden, hoppa obsessief bezig zijn met ze terug te krijgen en op het moment dat het dan echt uit was kostte me het bij de voorlaatste vriendin anderhalf jaar om er fatsoenlijk overheen te komen. (Bij de eerste had ik snel een rebound te pakken dus toen was de interesse in de vorige vriendin ook weg)
Impulsief gedrag heb ik absoluut, dat heeft me een flinke dvdcollectie opgeleverd bijvoorbeeld. Ik zie het, ik wil het, ik doe het. Uiteindelijk had ik er gratis een alcoholprobleem bij maar dat heb ik gelukkig inmiddels binnen de perken weten te houden. Drinken doe ik 1 keer per week en verder totaal niet. Mag ook niet van de baas. Drugs willen nog wel eens voorkomen maar ook dat is gelukkig geen dagelijkse of wekelijkse bezigheid.
Stemmingswisselingen heb ik eigenlijk ook al jaren, ik kan me van prima binnen een minuut depressief voelen. Soms weet ik waardoor, soms niet. Ik kan vrolijk uit bed komen en in de middag strontchagerijnig zijn.
Suïcidale neigingen heb ik gelukkig niet maar de gedachtes zijn er wel met regelmaat, gelukkig heb ik het lef niet om echt iets te doen. Scheelt weer. Het komt bij mij vooral als ik door iemand verlaten word.

Men heeft het flauwe vermoeden dat het bij het overlijden van mijn moeder helemaal mis gegaan is, ze overleed toen ik 9 was. Ik kan me 1 keer herinneren dat ik daarom gehuild heb in die tijd, verder niet. Jaren later (10/12 jaar) kwamen die gevoelens pas opeens terug wat me weer in een depressie duwde. Daarvoor ging had mijn moeder ook nog een vriend die zijn handjes niet thuis kon houden maar daar weet ik gelukkig vrijwel niks meer van al zal het zeker wel van invloed geweest zijn.
In de pubertijd was ik redelijk opstandig, zei iemand a dan deed ik b. School interesseerde me niet en het is een godswonder dat ik ooit geslaagd ben. Best zonde achteraf gezien want ik kan verdomd goed leren en ben niet achterlijk. Gelukkig ben ik nu gezegend met een mooie baan, toch nog goed gekomen.

Op dit moment worstel ik voornamelijk met stemmingswisselingen, depressies en nog steeds obsessief veel aan mijn ex denken. Hoe kut het daar ook was, hoe erg ze kon zijn, als ze nu voor de deur staat neem ik haar terug. Ik trek verlating absoluut niet en kan niet alleen zijn.
Mijn gevoel en verstand gaan elkaar op zo'n moment totaal tegenspreken. Heel mijn verstand zou schreeuwen dat ik absoluut niet naar haar terug moet maar mijn gevoel overstemt dat dusdanig erg dat ik uiteindelijk toch voor de bijl ga. Het gevaar dat dit uiteindelijk ook gaat gebeuren is in mijn ogen ook heel reëel, zij vertoont echt patronen in haar borderline en ik kan er bijna de klok op gelijk zetten wanneer het fout gaat lopen en mijn telefoon gaat.
Want dat is het, wij hadden een dusdanig sterke band met elkaar waarvan we die beiden nog nooit met iemand anders hadden gehad. We begrepen elkaar, we wisten wat we aan elkaar hadden en wat we tegen elkaar moesten zeggen. Een blik was genoeg om te weten wat de ander dacht. Tot de dag van vandaag merk ik ook dat zij mij niet los kan laten, van kleine dingetjes op bijvoorbeeld Facebook liken (ik doe dit jaar helemaal niks met FB maar dingen waar ik eventueel bij aanwezig kan zijn die ze bij vrienden ziet liket ze altijd), me feliciteren op mijn verjaardag, met anderen over me praten zodat het bij mij komt, dat soort dingen. Kleine steekjes geven om te laten zien dat ze er is.

De dag na de diagnose had ik ook nog eens het geweldige geluk dat ik met haar samen mocht werken, dat gebeurt bijna nooit maar dat is het risico van daten met een collega.
Ze wilde niet van mijn zij wijken, ik zei niet zo vriendelijk dat ze op moest rotten en ergens anders moest gaan zitten maar nee, helaas. We werken beide als conducteur dus even weglopen was niet echt een optie met maar 1 treinstel
Uiteindelijk maar een beetje gepraat, wel nors gebleven maar het was bizar. Ik zie er goed uit, mijn haar ziet leuk, "oh je sport weer he? ik voel het!", "ik denk nog elke dag aan je, droom over je" knuffelen, mijn hand beetpakken, ongemakkelijk dicht tegen me aan staan. En ze gaf toe dat ze weer langs mijn huis naar haar huis rijdt, in de hoop dat ze me tegenkomt. Wtf, gewoon wtf. En toen had ik het door, ik ben haar backup, ze weet zelf ook wel dat deze relatie gaat knappen en dan gaat mijn telefoon. En ik laat het gebeuren ook, het lukt me niet om het tegen te houden. Ik heb haar ook verteld van de diagnose ("Ik zei het toch?") en begrijp nu pas volledig waarom wij die klik hadden. We zijn hetzelfde, we herkennen elkaar in elkaar en ik denk dat we nooit echt los zullen komen van elkaar. Joepie!

Nou eh, dus dat allemaal ongeveer

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 02:57 schreef renwan het volgende:
...

Nou eh, dus dat allemaal ongeveer

Hoi,

Heftig verhaal zeg!

Ik snap dat je de associatie borderline liever niet wil hebben. Ik maak hieruit ook zeker niet op dat jij een manipulatief persoon bent zoals je ex-vriendin. Dat ze dezelfde diagnose heeft, wil niet zeggen dat jij stiekem hetzelfde in elkaar zit dan zij.

Weet jij wat borderline precies inhoudt? Of staat bij jou daarbij dat beeld van manipuleren teveel op de voorgrond? Want manipuleren zoals jouw ex dat doet, hoeft niet persé een criterium te zijn voor borderline.

Dat zij dat doet, wil zeggen dat zij te weinig in staat is om te beseffen dat de verantwoordelijkheid bij haarzelf ligt.

Je weet waarschijnlijk zelf ook dat het niet te verdragen is om je ontzettend minderwaardig te voelen. Daarom vlucht je wellicht ook in drugs en kan je niet bij je gevoel komen.

Maar je bent wel volwassen genoeg om te beseffen dat de problemen die jij ervaart ook bij jezelf liggen. Jouw empathie is voldoende ontwikkeld. Je maakt daarmee ook veel meer kans om uiteindelijk meer voldoening te halen uit jezelf en het leven. Dit proces gaat helaas wel ontzettend langzaam en het is ontzettend klote!

Ik ken die manipulatieve wijven ook wel. Ik ben ook een goedzak en daar maken ze behoorlijk misbruik van. Ik krijg bij hen altijd zo'n schuldgevoel alsof ik een verkrachter in spé ben. Als zij het moeilijk hebben, weten ze het somehow zo te sturen met zielig en kwetsbaar doen dat het mijn schuld is, want ik ben een man en dus slecht en het is mijn schuld dat ze zo ongelukkig is.

Maar ook al is het in eerste instantie helemaal niet te zien: ze hebben vaak het emotionele niveau van een vierjarig boos kutkind. Hun persoonlijkheidsproblemen hebben ook meer raakvlakken met narcisme: zichzelf centraal zetten en geen rekening houden met anderen.

Als jij nooit zo bent geweest, dan hoef je ook niet bang te zijn dat je hetzelfde bent als hen.

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 08:09 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Hoi,

Heftig verhaal zeg!

Ik snap dat je de associatie borderline liever niet wil hebben. Ik maak hieruit ook zeker niet op dat jij een manipulatief persoon bent zoals je ex-vriendin. Dat ze dezelfde diagnose heeft, wil niet zeggen dat jij stiekem hetzelfde in elkaar zit dan zij.

Weet jij wat borderline precies inhoudt? Of staat bij jou daarbij dat beeld van manipuleren teveel op de voorgrond? Want manipuleren zoals jouw ex dat doet, hoeft niet persé een criterium te zijn voor borderline.

Dat zij dat doet, wil zeggen dat zij te weinig in staat is om te beseffen dat de verantwoordelijkheid bij haarzelf ligt.

Je weet waarschijnlijk zelf ook dat het niet te verdragen is om je ontzettend minderwaardig te voelen. Daarom vlucht je wellicht ook in drugs en kan je niet bij je gevoel komen.

Maar je bent wel volwassen genoeg om te beseffen dat de problemen die jij ervaart ook bij jezelf liggen. Jouw empathie is voldoende ontwikkeld. Je maakt daarmee ook veel meer kans om uiteindelijk meer voldoening te halen uit jezelf en het leven. Dit proces gaat helaas wel ontzettend langzaam en het is ontzettend klote!

Ik ken die manipulatieve wijven ook wel. Ik ben ook een goedzak en daar maken ze behoorlijk misbruik van. Ik krijg bij hen altijd zo'n schuldgevoel alsof ik een verkrachter in spé ben. Als zij het moeilijk hebben, weten ze het somehow zo te sturen met zielig en kwetsbaar doen dat het mijn schuld is, want ik ben een man en dus slecht en het is mijn schuld dat ze zo ongelukkig is.

Maar ook al is het in eerste instantie helemaal niet te zien: ze hebben vaak het emotionele niveau van een vierjarig boos kutkind. Hun persoonlijkheidsproblemen hebben ook meer raakvlakken met narcisme: zichzelf centraal zetten en geen rekening houden met anderen.

Als jij nooit zo bent geweest, dan hoef je ook niet bang te zijn dat je hetzelfde bent als hen.

Oh nee ik weet absoluut dat ik niet hetzelfde ben wat dat betreft. Ik kan wel heel goed manipuleren als het moet maar dat heb ik gelukkig aardig in toom leren houden. Vroeger was ik daar veel erger mee.

Het was meer dat ik absoluut niet wilde dat ze ook maar een beetje gelijk kreeg

quote:

Op woensdag 27 maart 2019 21:18 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Irriteer je je er dan ook aan?

Irriteer is een groot woord, maar wel lastig. Hij kan vrij ontwijkend antwoorden (goh, waar ken ik dat van )
Maar hij doet zijn best om erachter te komen wat ik eigenlijk wilde zeggen/bereiken met ineens zo open te zijn. Dus ik snap zijn scepsis wel.

quote:

Op woensdag 27 maart 2019 23:33 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Als ik dit zo lees komt het op mij gewoon over alsof jullie de psychische shit van een ander aan het opruimen zijn...
Vader die heeft dingen verkeerd gedaan in jullie leven en hij heeft er zelf geen probleem mee of neemt de verantwoordelijkheid ervoor kennelijk niet. Jullie zitten ermee en in trajecten gaat de verbetering te moeizaam voor iets waar jullie zelf weinig schuld aan lijken te hebben. Tegelijkertijd zal vader zelf eigen problemen hebben die hem maken zoals hij is. Ik vind dat triest. Hoe in het leven mensen vaak niet kunnen veranderen of niet onder druk gezet worden om te veranderen. En mensen daardoor ook waarschijnlijk hun leven lang tegen zichzelf vechten omdat ze "verantwoordelijk zijn voor zichzelf" alsof mensen volledig losstaan van hun ouders en genen. Ik vind het wel positief klinken van die brief en confrontatie. Uiteindelijk is acceptatie kennelijk de beste oplossing. Ik heb gelukkig geen ervaring met dit probleem, maar het is wel heftig als je zo'n slechte band hebt met (een van) je ouders dat je er geen contact meer mee hebt.

Ik ben het (voor zover dit op mij ook slaat) er niet helemaal mee eens. Het grootste probleem is dat mijn ouders gescheiden zijn toen ik 6 was, ze er een 6 jaar durende vechtscheiding van gemaakt hebben en er eigenlijk nooit met mij over gepraat is, hoe, waarom, hoezo..

En nu 30 jaar later, moet ik er zelf achteraan gaan, wat er toen allemaal gebeurd is en welke invloed dat op mij gehad heeft... Dat neem ik ze beide kwalijk trouwens.

Je zou verwachten (althans, ik verwacht dat), dat ze op een gegeven moment wel zoiets zouden hebben van: je bent (semi-)volwassen, kunnen we het er eens een keer over hebben, over hoe het gegaan is.....

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 02:57 schreef renwan het volgende:
Ik zal mezelf maar even fatsoenlijk voorstellen dan, ben toch wakker want eh ja drugs

Twee weken geleden is men er dus achter gekomen dat ik borderline heb, ik had alles best gevonden maar niet dit. Alles behalve dit, waarom komt zo.

Vorig jaar heb ik een, tja laten we het maar vriendin noemen, gehad die het dus ook had. Flink heftig ook bij haar want er viel geen land mee te bezeilen. Onbetrouwbaar, vreemdgaan bij de vleet, driftbuien, zware drugsverslaving, alles wat je maar bij bordeline kan bedenken deed ze. Het was niet te doen maar ik ben vol blijven houden tot ik van de een op de andere dag op mocht donderen, grgr was leuk en nu heb ik een ander. Zo'n verhaal.
Deze schat van een meid beweerde vrij snel in het begin al dat ze bij mij aardig wat trekjes kon ontdekken maar ik dacht dat ze gewoon haar zooi op mij projecteerde. Boy was i wrong. Uiteindelijk ben ik aan die hele relatie zwaar onderdoor gegaan, ik trok het niet meer, het was teveel en ik ben depressief thuis beland en heb me aangemeld bij een psycholoog.
Na sessie 6 begon ze door te krijgen dat er geen land met me te bezeilen viel, ze kon niet doordringen tot mijn gevoel en vond schematherapie een beter idee maar daarvoor moest ik dus door naar een psychiater. Zo gezegd zo gedaan, testje hier testje daar, hatseflats gefeliciteerd meneer Renwan u heeft borderline.

Na alles wat ik met die lieve dame doorgemaakt had sloeg dat in als een bom, ik was woest toen ik buiten liep. Buiten zinnen zelfs maarja op straat hou je je maar in dus ik ben maar vrienden gaan bellen. 6 Man gaven aan dat ze niet verbaasd waren

Maar nu ik het heb laten bezinken moet ik aan mezelf ook wel toegeven dat het een hoop zou verklaren. Driftbuien heb ik gelukkig zelden maar ze komen voor, iemand hoeft maar iets verkeerds te zeggen op het verkeerde moment en ik schop ze zonder pardon mijn leven uit. Dit kan blijvend zijn maar meestal draai ik na een paar dagen wel weer bij.
Aantrekken en afstoten doe ik volgens mij niet heel erg maar toen ik terug begon te denken aan mijn twee lange relaties voor de laatste zag ik inderdaad wel een patroon ontstaan waarin ik na ongeveer een half jaar/8 maanden mijn interesse begon te verliezen. Verliefdheid was weg, sex was zo goed als weg en als ik de kans kreeg ging ik ook vreemd. Dit sloeg altijd om op het moment dat ik begon te merken dat ze weg wilden, hoppa obsessief bezig zijn met ze terug te krijgen en op het moment dat het dan echt uit was kostte me het bij de voorlaatste vriendin anderhalf jaar om er fatsoenlijk overheen te komen. (Bij de eerste had ik snel een rebound te pakken dus toen was de interesse in de vorige vriendin ook weg)
Impulsief gedrag heb ik absoluut, dat heeft me een flinke dvdcollectie opgeleverd bijvoorbeeld. Ik zie het, ik wil het, ik doe het. Uiteindelijk had ik er gratis een alcoholprobleem bij maar dat heb ik gelukkig inmiddels binnen de perken weten te houden. Drinken doe ik 1 keer per week en verder totaal niet. Mag ook niet van de baas. Drugs willen nog wel eens voorkomen maar ook dat is gelukkig geen dagelijkse of wekelijkse bezigheid.
Stemmingswisselingen heb ik eigenlijk ook al jaren, ik kan me van prima binnen een minuut depressief voelen. Soms weet ik waardoor, soms niet. Ik kan vrolijk uit bed komen en in de middag strontchagerijnig zijn.
Suïcidale neigingen heb ik gelukkig niet maar de gedachtes zijn er wel met regelmaat, gelukkig heb ik het lef niet om echt iets te doen. Scheelt weer. Het komt bij mij vooral als ik door iemand verlaten word.

Men heeft het flauwe vermoeden dat het bij het overlijden van mijn moeder helemaal mis gegaan is, ze overleed toen ik 9 was. Ik kan me 1 keer herinneren dat ik daarom gehuild heb in die tijd, verder niet. Jaren later (10/12 jaar) kwamen die gevoelens pas opeens terug wat me weer in een depressie duwde. Daarvoor ging had mijn moeder ook nog een vriend die zijn handjes niet thuis kon houden maar daar weet ik gelukkig vrijwel niks meer van al zal het zeker wel van invloed geweest zijn.
In de pubertijd was ik redelijk opstandig, zei iemand a dan deed ik b. School interesseerde me niet en het is een godswonder dat ik ooit geslaagd ben. Best zonde achteraf gezien want ik kan verdomd goed leren en ben niet achterlijk. Gelukkig ben ik nu gezegend met een mooie baan, toch nog goed gekomen.

Op dit moment worstel ik voornamelijk met stemmingswisselingen, depressies en nog steeds obsessief veel aan mijn ex denken. Hoe kut het daar ook was, hoe erg ze kon zijn, als ze nu voor de deur staat neem ik haar terug. Ik trek verlating absoluut niet en kan niet alleen zijn.
Mijn gevoel en verstand gaan elkaar op zo'n moment totaal tegenspreken. Heel mijn verstand zou schreeuwen dat ik absoluut niet naar haar terug moet maar mijn gevoel overstemt dat dusdanig erg dat ik uiteindelijk toch voor de bijl ga. Het gevaar dat dit uiteindelijk ook gaat gebeuren is in mijn ogen ook heel reëel, zij vertoont echt patronen in haar borderline en ik kan er bijna de klok op gelijk zetten wanneer het fout gaat lopen en mijn telefoon gaat.
Want dat is het, wij hadden een dusdanig sterke band met elkaar waarvan we die beiden nog nooit met iemand anders hadden gehad. We begrepen elkaar, we wisten wat we aan elkaar hadden en wat we tegen elkaar moesten zeggen. Een blik was genoeg om te weten wat de ander dacht. Tot de dag van vandaag merk ik ook dat zij mij niet los kan laten, van kleine dingetjes op bijvoorbeeld Facebook liken (ik doe dit jaar helemaal niks met FB maar dingen waar ik eventueel bij aanwezig kan zijn die ze bij vrienden ziet liket ze altijd), me feliciteren op mijn verjaardag, met anderen over me praten zodat het bij mij komt, dat soort dingen. Kleine steekjes geven om te laten zien dat ze er is.

De dag na de diagnose had ik ook nog eens het geweldige geluk dat ik met haar samen mocht werken, dat gebeurt bijna nooit maar dat is het risico van daten met een collega.
Ze wilde niet van mijn zij wijken, ik zei niet zo vriendelijk dat ze op moest rotten en ergens anders moest gaan zitten maar nee, helaas. We werken beide als conducteur dus even weglopen was niet echt een optie met maar 1 treinstel
Uiteindelijk maar een beetje gepraat, wel nors gebleven maar het was bizar. Ik zie er goed uit, mijn haar ziet leuk, "oh je sport weer he? ik voel het!", "ik denk nog elke dag aan je, droom over je" knuffelen, mijn hand beetpakken, ongemakkelijk dicht tegen me aan staan. En ze gaf toe dat ze weer langs mijn huis naar haar huis rijdt, in de hoop dat ze me tegenkomt. Wtf, gewoon wtf. En toen had ik het door, ik ben haar backup, ze weet zelf ook wel dat deze relatie gaat knappen en dan gaat mijn telefoon. En ik laat het gebeuren ook, het lukt me niet om het tegen te houden. Ik heb haar ook verteld van de diagnose ("Ik zei het toch?") en begrijp nu pas volledig waarom wij die klik hadden. We zijn hetzelfde, we herkennen elkaar in elkaar en ik denk dat we nooit echt los zullen komen van elkaar. Joepie!

Nou eh, dus dat allemaal ongeveer

Heftig verhaal. Toch benieuwd naar de drugs.. Wiet?

quote:

De dag na de diagnose had ik ook nog eens het geweldige geluk dat ik met haar samen mocht werken, dat gebeurt bijna nooit maar dat is het risico van daten met een collega.

Jullie waren dus een treinstel? (Sorry, kon hem niet laten )

[ Bericht 3% gewijzigd door Burner82 op 28-03-2019 13:52:26 ]

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 13:23 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Heftig verhaal. Toch benieuwd naar de drugs.. Wiet?
[..]

Jullie waren dus een treinstel? (Sorry, kon hem niet laten )

Zucht

En gisteren was het iets zwaarder en witter dan wiet zeg maar

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 15:03 schreef Mo0nlight het volgende:
Net een gesprek gehad met de ‘baas’ van de woonafdeling. Ze kunnen me nog geen datum geven , maar lang zal het niet meer duren. Ik ben toe aan een. Volgende stap. Het heeft nu lang genoeg geduurd

Weet je al hoe die stap eruit gaan zien?

quote:

Op woensdag 27 maart 2019 23:33 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Als ik dit zo lees komt het op mij gewoon over alsof jullie de psychische shit van een ander aan het opruimen zijn...
Vader die heeft dingen verkeerd gedaan in jullie leven en hij heeft er zelf geen probleem mee of neemt de verantwoordelijkheid ervoor kennelijk niet. Jullie zitten ermee en in trajecten gaat de verbetering te moeizaam voor iets waar jullie zelf weinig schuld aan lijken te hebben. Tegelijkertijd zal vader zelf eigen problemen hebben die hem maken zoals hij is. Ik vind dat triest. Hoe in het leven mensen vaak niet kunnen veranderen of niet onder druk gezet worden om te veranderen. En mensen daardoor ook waarschijnlijk hun leven lang tegen zichzelf vechten omdat ze "verantwoordelijk zijn voor zichzelf" alsof mensen volledig losstaan van hun ouders en genen. Ik vind het wel positief klinken van die brief en confrontatie. Uiteindelijk is acceptatie kennelijk de beste oplossing. Ik heb gelukkig geen ervaring met dit probleem, maar het is wel heftig als je zo'n slechte band hebt met (een van) je ouders dat je er geen contact meer mee hebt.

Hoe moet je het accepteren dan? Moet ik gewoon een knop omzetten of zo en er niet aan denken? Ik ben wel benieuwd hoe jij precies denkt hoe wij hiermee moeten omgaan.

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 21:02 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Ja ik ga naar een woonafdeling, daar zal ik langdurig verblijven

Wat is langdurig? Denk je dat je daar jaren blijft?

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 21:02 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Ja ik ga naar een woonafdeling, daar zal ik langdurig verblijven

Dat klinkt een stuk positiever dan de afdeling waar je momenteel zit.

quote:

Op woensdag 27 maart 2019 23:33 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Als ik dit zo lees komt het op mij gewoon over alsof jullie de psychische shit van een ander aan het opruimen zijn...

Dat is het meest stomme dat iemand kan doen. Je wordt automatisch in die vrije val meegenomen. Heb het zelf meegemaakt en zoiets doe ik nooit weer.

Ik merk wel dat het weer van vandaag wonderen doet voor mijn humeur, heerlijk

quote:

Op vrijdag 29 maart 2019 14:03 schreef renwan het volgende:
Ik merk wel dat het weer van vandaag wonderen doet voor mijn humeur, heerlijk

Lekker zonnetje inderdaad. Alleen de wind staat verkeerd op het balkon, dus geen balkonweer helaas.

quote:

Op vrijdag 29 maart 2019 11:02 schreef Mo0nlight het volgende:

[..]

Ja dat is het zeker. Alles beter dan hier

Nog wezen badmintonnen?

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 13:22 schreef Burner82 het volgende:

[..]

Ik ben het (voor zover dit op mij ook slaat) er niet helemaal mee eens. Het grootste probleem is dat mijn ouders gescheiden zijn toen ik 6 was, ze er een 6 jaar durende vechtscheiding van gemaakt hebben en er eigenlijk nooit met mij over gepraat is, hoe, waarom, hoezo..

En nu 30 jaar later, moet ik er zelf achteraan gaan, wat er toen allemaal gebeurd is en welke invloed dat op mij gehad heeft... Dat neem ik ze beide kwalijk trouwens.

Je zou verwachten (althans, ik verwacht dat), dat ze op een gegeven moment wel zoiets zouden hebben van: je bent (semi-)volwassen, kunnen we het er eens een keer over hebben, over hoe het gegaan is.....

Nee jij bent het met weinig dingen eens en niemand is het hier ooit met mij eens geweest, dus je hoeft het niet eens meer te benoemen. Dat zou je verwachten ja, dat oudere mensen beter over hun gevoelens kunnen praten maar misschien ben jij volwassener dan hen daarin. Alleen waarom wil je dat nog dan? Voor antwoorden? Omdat je hoopt dat het uit te praten is?

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 20:25 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Hoe moet je het accepteren dan? Moet ik gewoon een knop omzetten of zo en er niet aan denken? Ik ben wel benieuwd hoe jij precies denkt hoe wij hiermee moeten omgaan.

Dus je bent benieuwd? Ik dacht dat jij alleen benieuwd was naar de mening van mensen in functie van psycholoog of psychiater en lotgenoten die zich willen labelen.
Ik kan niet met zekerheid weten hoe ik er zelf mee om zou gaan want ik ben jullie niet. Als ik wel iets zou zeggen zou ik een antwoord verzinnen en mensen krijgen godverdomme al genoeg ongewenst advies van mensen die geen idee hebben hoe de ander zich voelt maar toch hun advies willen opdringen om wat voor onbegrijpelijke reden dan ook.
Zoals ik me nu kan voorstellen, zou ik het accepteren met het idee dat iedereen slachtoffer is van anderen in het leven dus dan ziu ik het accepteren als de shitzooi die het vleven nu onvermijdelijk is en dan zou ik mexelf vergelijken met mensen die er nog slechter aan toe zijn dus die echt heel erg arm zijn of ziek of echt niemand meer hebben enz. Ook zou ik proberen om empathie te hebben met mijn ouders op de basis van dat ze zielig zijn, omdat ze niet beter weten en zelf kennelijk ook problemen hebben. Dus uit medelijden zou ik mijn woede opzij zetten. Ondertussen zou ik alles doen wat ik kan om achter mijn fysieke ziekte te komen die ervoor zorgt dat ik psychisch onstabiel ben en die te genezen met leefstijl aanpassingen en als het niet anders kan supplementen. Wat ik nu ook al doe. Maar dat denk ik nu, als ik daadwerkelijk jullie geschiedenis en gevoelens had gehad was het misschien anders geweest.

[ Bericht 9% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 30-03-2019 07:46:37 ]

quote:

Op zaterdag 30 maart 2019 06:15 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Dus je bent benieuwd? Ik dacht dat jij alleen benieuwd was naar de mening van mensen in functie van psycholoog of psychiater en lotgenoten die zich willen labelen.

Ja, ik weet dat jij dat denkt. Jij kan dingen alleen maar zwartwit zien. Nuance snap je niet.

Ik had vaak genoeg geprobeerd het je op een begrijpelijke manier uit te leggen. Maar het komt gewoon niet bij je aan. Als je graag een keer wel inspiratie wilt hebben, zou je je eens moeten openstellen om dingen vanuit een ander perspectief te zien. Maar je kan alleen maar blijven hangen in de "psychiaters-zijn-kut" modus. Er valt gewoon niet met jou te communiceren. Ik denk dat een boom het nog sneller begrijpt dan jij.