Zwangerschap en geboorte deel 1885

+1 op alles wat sq zegt: de vpk is bij me gebleven terwijl mijn vk zes (!) bevallingen deed, ik heb me geen moment niet gehoord of alleen gevoeld ofzo. En mijn man wilde graag meekijken, maar we hadden afgesproken dat ik op het moment supreme wel of geen toestemming zou geven. En hij vond het prachtig toen de vk zei 'hier, zie je de haartjes? Enzo....'. Hij was zo trots op me!

Haha, mijn man vond het super leuk, die bevalling. Wat saai hier en daar want ik was niet aøtijd in voor een praatje. Mij heeft beide kinders als eerste gezien, en vond dat ook super interessant. Voor een partner is het ook een eerste ontmoeting med heg kknd he, dus ook spannend en fijn.

Als iemand bang is voor bloed oid, kan ie aan je hoofdeinde blijven. En tegen verveling zou ik een zak snoep en een volle tlf meenemen

Mijn vriend vond het hele weeën wegpuffen erg zwaar om te zien omdat hij zo weinig kon betekenen. Maar hij gaf af en toe druk op mijn onderrug, omdat ik alleen maar rugweeën had, en dat gaf wel wat verlichting. Verder was hij er gewoon en had hij mijn hand vast als ik dat wilde. Hij heeft tijdens het persen gekeken en vond het heel mooi om te zien allemaal

Mannen krijgen graag opdrachten kunnen ze wat doen, voelen ze zich nodig.

quote:

Op woensdag 6 maart 2019 18:06 schreef pinquit het volgende:
Mannen krijgen graag opdrachten kunnen ze wat doen, voelen ze zich nodig.

De verloskundige zei hier ook al dat we hem chef washandje moeten maken 😁

quote:

Op woensdag 6 maart 2019 16:39 schreef Kleurdoos het volgende:
[..]

Ticooooooo samen baren? :p

Het zou kunnen he?
Kamer delen?

quote:

Op woensdag 6 maart 2019 17:22 schreef Leintjeuh het volgende:
Dames, hoe heeft jullie wederhelft de bevalling doorstaan? Mijn vriend zal bij de bevalling aanwezig zijn, en ik heb al tegen hem gezegd dat hij wat mij betreft aan het hoofdeind blijft, tenzij hij zelf graag meer wil ervaren van het geheel, zeg maar
Het is niet dat ik er bang voor ben dat hij onderuit gaat of in paniek raakt, maar ik ben benieuwd hoe jullie wederhelften (dus ook vrouwelijke partners!) de bevalling overleefd hebben en of er nog tips & tricks zijn?

Joene heeft Bram zelfs aangepakt.
Ik zou niet teveel plannen maken, het loopt waarschijnlijk toch anders als je denkt. Gewoon met het moment meegaan wat dan goed voelt.

Mijn man was bij ro vooral heel erg moe. Hij sliep na de bevalling de klok rond -terwijl ik de nachtvoedingen deed,verschoonde en troetelde.. en maar klagen dat hij zo moe was toen hij wakker werd
Tijdens de bevalling bleef hij heerlijk op de achtergrond en op de juiste momenten kreeg ik een koud washandje op Mn voorhoofd of drukte hij met al zn kracht tegen Mn onderrug aan met zn knokkels. Hij dacht dat hij me zou breken , voor mij kon het niet hard genoeg.
Hij heeft niet Mn vagina bekeken, maar wel toen het hoofdje stond (zo zeggen ze dat toch?). Hij was eigenlijk vooral met mij bezig en ik totaal niet met hem. Misschien moet ik daar dit keer iets meer op letten
Ik had een playlist gemaakt met hónderden liedjes: niet naar geluisterd.
Films en series gedownload: niet naar gekeken.
Eten en drinken mee: niks van genomen.

Bevalling van ro

Wat betreft vk en vriend is mijn bevalling 1 grote waas . Vk in het ziekenhuis was er niet de hele tijd bij, vpk volgens mij wel het grootste deel. Maar beide niet als onprettig ervaren. Vriend heeft volgens mijn telefoon foto’s gemaakt, hoofd vastgehouden tijdens het persen en heeft mij tussen de persweeën elke keer wakker gemaakt . En voor de rest geen idee wat ie heeft gedaan. Hij was wel telkens in dezelfde ruimte geloof ik. Zei ik al dat mijn bevalling 1 grote waas was?

Ben de hele tijd bij haar gaan staan en toen ze niet keek wel even huilen omdat ik het niet leuk vond dat ze pijn had.

Tijdens persweeen heb ik alleen haar hand vastgehouden en nauwelijks naar haar vagina gekeken. Te bloederig enzo.

Hier 2 thuisbevallingen, dus de vk was er wel de hele tijd bij. Vond ik zelf ook wel fijn. Ze zat vooral in een hoekje papierwerk in te vullen enzo. Viel me verder niet lastig.
Man heb ik wel een taak gegeven. Hij had zich helemaal ingelezen op drukpunten voor tijdens de bevalling, dus hij mocht op mijn rug duwen. Ik vond het rete irritant, maar als hij iets te doen had viel hij me verder niet lastig 😂.
Hij heeft bride keren wel de kinderen geboren zien worden, ik kan me haast niet voorstellen dat je erbij bent en dan niet zou willen zien hoe ze ter wereld komen! Beide keren was het natuurgeweld eigenlijk best wel traumatisch voor hem. Mijn oudste ademde niet en was grijs en slap en moest dus beademd worden (Ik wist dat dat kon gebeuren, maar man dacht toen dat hij doodgeboren was). En mijn tweede kwam vast te zitten Met een schouderdystochie, dus die moest met best veel grof geweld er uit getrokken worden, dat vond hij ook schokkend, want hij dacht dat ze haar hoofd eraf zouden trekken 😱. De vk heeft toen ook wel echt even de tijd genomen om het met hem door te praten toen, want hij was echt geschrokken.

Maar ik denk wel dat het hem helpt om meer begrip te hebben dat je moet rusten na de bevalling. En in zeker zin ook wel echt meer respect voor de prestatie. Je hebt een grote interne wond en bent bont en blauw van onder. En als ze gezien hebben hoe zo’n geboorte gaat denk ik dat daar zeker meer begrip voor is.

quote:

Op woensdag 6 maart 2019 17:35 schreef Leintjeuh het volgende:
[..]

Overleven is een groot woord Ik ben benieuwd hoe andere wederhelften de bevalling doorstaan, dat is een beter woord.

Hij zei toen ik het hem net vroeg: "het was echt intens. Jou dat allemaal zien ondergaan en niet zo veel voor je kunnen doen. Niet weten hoe lang het nog duurt en het gevoel hebben dat er geen einde aan lijkt te komen maar tegelijkertijd is het ook wel weer snel gegaan. Best raar eigenlijk."

Heeft heel veel in m'n rug staan duwen . En me geknuffeld en met persen onwijs veel aanmoedigende woorden toegefluisterd. Het was heftig en geen fijne bevalling maar hij was op dat moment de persoon die me er doorheen heeft geholpen. Mijn held.

quote:

Op woensdag 6 maart 2019 15:20 schreef Kleurdoos het volgende:
[..]

Bij mijn eerste, lag ik met 5 vrouwen te bevallen. En 2 beschikbare vk’s 😂

Hier ook in totaal 5 vrouwen aan het bevallen en 2 vk’s. Ik kwam om 16:00 binnen en ze zeiden, als laatste binnen als eerste bevallen. Maar beviel uiteindelijk om 21:00 als 4de.
Ik had kort een vpk, daarna dienstwissel en stond er een heel jong ietwat onzeker meisje naast me. Maar we waren ook hele periodes alleen. Vooral het moment je hebt 10 cm ik ben zo terug, wat uiteindelijk een half uur werd vond ik niet tof van de vk. Had achteraf spijt dat ik niet mij eigen vk had gebeld. Ik was medisch maar ze had aangeboden om er het laatste deel vd bevalling erbij te kunnen zijn. Ik vond dat onzin, er zouden vast genoeg mensen al rondlopen in het zkh.
Mocht ik een evt volgende keer weer medisch zijn ga ik haar zeker wel bellen.
Ze gaf ook aan dat er te weinig personeel op de afdeling staat, dat het te druk is met mensen uit andere regio’s en dat ik er het beste een klacht over in kon dienen.

Klinkt wel heftig, Dodoria. Kan me wel voorstellen dat hij daarvan geschrokken is. Het komt wel over alsof je er zelf wel rustig onder bent (gebleven), of is dat schijn?

Ik heb liever niet dat vriend gaat kijken, maar het is ook zijn kind dus ik ga hem dat niet ontzeggen. Volgens mij hoeft het van hem niet zo (ik hoef het zelf ook niet te zien trouwens).
Hij mag het bad vullen

Over die vk's met meerdere clienten: ik zat te denken aan 5/6 thuisbevallingen tegelijk ofzo als die 5 vrouwen op dezelfde afdeling liggen is het toch wat anders.

Maar geen vk hebben bij 10 cm lig je daarvoor in het ziekenhuis

Bij mij was mijn moeder erbij. Ze wilde niet kijken, maar ik kon mijn been niet zelf vasthouden, dus ze stond daar toch al. Toen riep de gyn-in-opleiding : “OOOHW, voel even met je hand, mama (ik dus) ik zie haartjes!” In een reflex keek ze toch en toen moest ze huilen van ontroering <3

Nou is dat anders dan een man/vrouw/vriend/vriendin, maar ze zei later wel “Ik begrijp dat sommige mannen niet willen kijken, het lijkt niet eens meer op een vagina. Ik weet niet waar het wel op lijkt, maar niet op wat het zou moeten zijn.” xD

Mijn man vond het ontzettend niet tof dat ik heel veel pijn had en dat hij niets voor me kan doen. Het moment dat de ruggenprik zijn werk deed en ik weer kon glimlachen was ook het moment dat hij kon ontspannen in tien uur en dat hij eindelijk naar het toilet durfde. Hij staat nu ook redelijk positief tegenover een keizersnede, bij de pijn die daarna komt, kan hij helpen. Dat kon bij de bevalling niet.

Als ik vaginaal was bevallen had hij van mij mogen kijken, hij wilde graag op het moment zelf besluiten of hij dat ook wilde.

[ Bericht 0% gewijzigd door Cholula op 08-03-2019 09:11:28 ]

quote:

Op woensdag 6 maart 2019 21:11 schreef Djoess het volgende:


Nou is dat anders dan een man/vrouw/vriend/vriendin, maar ze zei later wel “Ik begrijp dat sommige mannen niet willen kijken, het lijkt niet eens meer op een vagina. Ik weet niet waar het wel op lijkt, maar niet op wat het zou moeten zijn.” xD

Oh dat kan ik me wel voorstellen. Ik heb het in de spiegel gezien en ik zat ook zo te kijken van wtf is dat mijn vagina.

En toch he... ik snap het wel, maar tegelijk denk ik: ja, dat is ook een vagina. Die een van zijn_/haar kerntaken uitvoert, namelijk een kind geboren laten worden. Ik vond het ook een bizar gezicht hoor, daar niet van. Maar zeker als je weet dat het zo wonderbaarlijk herstelt allemaal, dan is het ook wel heel mooi. _Achteraf.

Als mensen daar heel krampachtig over doen, moet ik altijd denken aan de parallel met borsten: dat men daarvan soms ook lijkt te vergeten dat ze niet louter voor seksualiteit zijn bedoeld.

Mijn lief deed het bij beide kinderen prima. Ik wilde gewoon met rust gelaten worden en hij ging gelukkig niet de hele tijd om me heen drentelen ofzo.
Hij was erg praktisch. Beide bevallingen begonnen ‘s avonds laat met het breken van de vliezen en hij ging dan douchen, de tassen en maxicosi in de auto zetten en de vk bellen. Ook verschoonde hij dan even het bed etc.
Bij de oudste zat hij in het ziekenhuis de VI te lezen tijdens de ontsluiting. Af en toe kwam ie eens vragen hoe het ging. (Ik was meer een stille mopperaar dan een schreeuwer )Bij het persen stond hij naast me en ik geloof dat hij een been vasthield. Dat duurde maar 12 minuten, dus moe werd ie daar niet van
Bij de jongste lag hij ‘s nachts gewoon te slapen toen ik wat halfbakken weeën weg lag te mopperen op de bank, reed me naar het ziekenhuis, liep mee naar de kraamsuite, en 20 minuten later was onze dochter er. Ik geloof dat hij daar ook wel iets in betekend heeft, maar wat precies, geen idee. Ik heb na aankomst in de suite m’n ogen pas echt goed opengedaan toen ze geboren was

Hij heeft beide kinderen geboren zien worden en hij zegt desgevraagd dat dat echt een groots moment was dat hij absoluut niet had willen missen. Hij was ook helemaal niet bezig met bloed en vies en eng of wat dan ook: hij zag zijn kinderen ter wereld komen en dat was zó bijzonder dat hij echt niet bezig was met levensvragen als ‘Godsamme, hoe moet ik het daar ooit nog op doen?’

En zelf wentel ik me graag in zijn grenzeloze ontzag voor de door mij geleverde topprestaties

quote:

Op woensdag 6 maart 2019 17:35 schreef Leintjeuh het volgende:
[..]

Overleven is een groot woord Ik ben benieuwd hoe andere wederhelften de bevalling doorstaan, dat is een beter woord.

Hoe denkt je wederhelft daar zelf over?
Kan zijn dat het heel anders is dan je van tevoren denkt. Ik heb een zwager die in een ziekenhuis flauwvalt als hij iets ziet waar hij niet tegen kan. Maar bij de bevallingen van mijn zus stond hij er gewoon naast en bleef hij kalm.

Mijn vriend moest bij mijn eerste bevalling even wat wegsniffen toen ik het na het breken van de vliezen moeilijk kreeg met heftige weeen. Maar daarna herstelde hij zich en tijdens de lange persfase moedigde hij me heel goed aan, en bleef hij positief op me inpraten, samen met de vk. Het hielp dat ze bijv zeiden dat ze al haartjes konden zien. Ik wilde zelf niet in een spiegel kijken, omdat ik daarvan alleen maar in paniek zou raken, maar dat hij wel keek en kon vertellen dat het goed ging, scheelde wel. . Het is ontzettend bijzonder om samen mee te maken. Vooral die mentale steun en dat grote vertrouwen dat hij me bij de beide bevallingen gaf, heeft mij enorm geholpen. Je partner richt zich als het goed is echt op wat jij nodig hebt op dat moment. Een dienende rol.

Precies, daar gaat het om. Je hebt hem gewoon nodig aan je zijde, de rest doet de vk wel (als het goed is .)

Dat klinkt fijn. Succes, ik ben heel benieuwd! .