R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Over twee weken bereik ik de voor mij nogal confronterende leeftijd van 30 jaar. Geen idee waarom ik het precies confronterend vind, maar al een paar jaar tel ik af naar deze leeftijd.
Ik vind het een rare leeftijdsgrens. Als twintiger zag ik mijzelf altijd als een jonge gast die het leven nog voor zich heeft liggen. Binnen redelijke grenzen maakt het allemaal niet zo veel uit wat je doet, de wereld is nog een soort speeltuin, beetje snuffelen links en rechts, alles kan en mag nog. Hoe moet je tegen jezelf aankijken als je dertig bent? Ik moet dat nog een beetje gaan ontdekken. Wat vind ik van wat ik tot nu toe heb bereikt en waar ik nu sta? Hoe had de 20 jarige ik aangekeken tegen hoe mijn leven er nu uit ziet? Ik heb geen idee, je kunt bij mij beide kanten op redeneren : of ik ben best wel aan het falen, of ik heb het eigenlijk verdomd lekker voor elkaar. Voor beide standpunten is wel wat te zeggen. De waarheid zal er wel ergens tussenin liggen.
Mijn hele leven ben ik er zonder enige twijfel vanuit gegaan dat de toekomst die ik altijd voor ogen had, vanzelf wel aan zou komen waaien : grofweg tussen 25-30 de moeder van je kinderen ontmoeten, tussen 30-35 kinderen, huisje boompje beestje. Ik was hierin vrij lang behoorlijk naïef. Zelfs toen ik net 28 was, had ik het wanneer het over een koophuis, kinderen, trouwen etc. ging nog heel kinderlijk over ''later''. Ik was ook helemaal nog niet zo bezig met of het niet eens tijd voor mij werd om een serieuze relatie te krijgen. Ik ging er standaard vanuit dat dit ''vanzelf wel goed kwam'', ik was immers nog zo jong. Dit kwam ook omdat ik in mijn sociale omgeving hier nog nauwelijks mee te maken had.
Eigenlijk pas het laatste jaar is het om mij heen allemaal vrij explosief op gang gekomen : trouwerijen, mensen die ''grote mensen huizen'' kopen, kinderen krijgen, etc. Pas sinds een klein jaartje besef ik mij pas echt : zo jong ben ik helemaal niet meer. Sterker nog : misschien ben ik zelfs al best oud als ik bedenk dat überhaupt de eerste voortekenen van een relatie nog niet definieerbaar zijn. Voordat je dan een keer aan trouwen / kinderen toe bent ben je (als je uberhaupt het geluk hebt binnen redelijke termijn iemand te ontmoeten) alweer gauw een jaar of 4/5 verder en ben je alweer hard opweg naar de 40.
Waar ik dus de laatste tijd steeds meer over nadenk en mij ook besef : het is helemaal niet zo vanzelfsprekend als ik altijd had verwacht, dat mijn leven verloopt zoals ik altijd had gedacht / verwacht. Of zoals het leven van mijn ouders, al mijn ooms/tantes (en tot op heden ook neven/nichten/meeste vrienden) verloopt. De kans is ook behoorlijk groot (en wordt steeds groter) dat het heel anders gaat lopen.
En hoewel dat helemaal niet erg hoeft te zijn, merk ik wel dat ik van die gedachte wel enigszins .in paniek raak. Simpelweg vanwege het feit dat ik uberhaupt nooit serieus over dit alternatief heb nagedacht en het dus opeens een hele andere blik op mijn eventuele toekomst is dan ik altijd voor ogen heb gehad. Mijn houding t.a.v. dit alles, is in het afgelopen jaar ook best wel veranderd. Voorheen sliep ik nog geen minuut minder om dit hele verhaal, maar de laatste tijd gebeurt het me steeds vaker dat ik hier in bed over lig te malen, waardoor ik soms pas midden in de nacht in slaap val. Vooral als ik begin te rekenen zoals eerder in dit topic, waardoor ik een soort .stress voel dat ik wel moet opschieten.
Zijn er fokkers die dit ook hebben?
Ik vind het een rare leeftijdsgrens. Als twintiger zag ik mijzelf altijd als een jonge gast die het leven nog voor zich heeft liggen. Binnen redelijke grenzen maakt het allemaal niet zo veel uit wat je doet, de wereld is nog een soort speeltuin, beetje snuffelen links en rechts, alles kan en mag nog. Hoe moet je tegen jezelf aankijken als je dertig bent? Ik moet dat nog een beetje gaan ontdekken. Wat vind ik van wat ik tot nu toe heb bereikt en waar ik nu sta? Hoe had de 20 jarige ik aangekeken tegen hoe mijn leven er nu uit ziet? Ik heb geen idee, je kunt bij mij beide kanten op redeneren : of ik ben best wel aan het falen, of ik heb het eigenlijk verdomd lekker voor elkaar. Voor beide standpunten is wel wat te zeggen. De waarheid zal er wel ergens tussenin liggen.
Mijn hele leven ben ik er zonder enige twijfel vanuit gegaan dat de toekomst die ik altijd voor ogen had, vanzelf wel aan zou komen waaien : grofweg tussen 25-30 de moeder van je kinderen ontmoeten, tussen 30-35 kinderen, huisje boompje beestje. Ik was hierin vrij lang behoorlijk naïef. Zelfs toen ik net 28 was, had ik het wanneer het over een koophuis, kinderen, trouwen etc. ging nog heel kinderlijk over ''later''. Ik was ook helemaal nog niet zo bezig met of het niet eens tijd voor mij werd om een serieuze relatie te krijgen. Ik ging er standaard vanuit dat dit ''vanzelf wel goed kwam'', ik was immers nog zo jong. Dit kwam ook omdat ik in mijn sociale omgeving hier nog nauwelijks mee te maken had.
Eigenlijk pas het laatste jaar is het om mij heen allemaal vrij explosief op gang gekomen : trouwerijen, mensen die ''grote mensen huizen'' kopen, kinderen krijgen, etc. Pas sinds een klein jaartje besef ik mij pas echt : zo jong ben ik helemaal niet meer. Sterker nog : misschien ben ik zelfs al best oud als ik bedenk dat überhaupt de eerste voortekenen van een relatie nog niet definieerbaar zijn. Voordat je dan een keer aan trouwen / kinderen toe bent ben je (als je uberhaupt het geluk hebt binnen redelijke termijn iemand te ontmoeten) alweer gauw een jaar of 4/5 verder en ben je alweer hard opweg naar de 40.
Waar ik dus de laatste tijd steeds meer over nadenk en mij ook besef : het is helemaal niet zo vanzelfsprekend als ik altijd had verwacht, dat mijn leven verloopt zoals ik altijd had gedacht / verwacht. Of zoals het leven van mijn ouders, al mijn ooms/tantes (en tot op heden ook neven/nichten/meeste vrienden) verloopt. De kans is ook behoorlijk groot (en wordt steeds groter) dat het heel anders gaat lopen.
En hoewel dat helemaal niet erg hoeft te zijn, merk ik wel dat ik van die gedachte wel enigszins .in paniek raak. Simpelweg vanwege het feit dat ik uberhaupt nooit serieus over dit alternatief heb nagedacht en het dus opeens een hele andere blik op mijn eventuele toekomst is dan ik altijd voor ogen heb gehad. Mijn houding t.a.v. dit alles, is in het afgelopen jaar ook best wel veranderd. Voorheen sliep ik nog geen minuut minder om dit hele verhaal, maar de laatste tijd gebeurt het me steeds vaker dat ik hier in bed over lig te malen, waardoor ik soms pas midden in de nacht in slaap val. Vooral als ik begin te rekenen zoals eerder in dit topic, waardoor ik een soort .stress voel dat ik wel moet opschieten.
Zijn er fokkers die dit ook hebben?
Ja. Voor een deel is de tijdsgeest anders, mensen denken te veel na over relaties en alles moet perfect zijn tegenwoordig. Deels moesten onze ouders er ook gewoon aan trekken.
Of ik een relatie heb of niet heb ik schijt aan 
Zou het wel leuk vinden, maar het is iets wat me moet overkomen.
Wat ik wel herken is dat je jezelf begin dertig even opnieuw moet programmeren als het ware. Heb één maat met wie ik al vanaf mijn 20e 1x per maand ca. kansloze avondjes houd (hele avond gamen, op vrijdagavond doner halen en daarna blowen ergens op een bankje buiten). Als twintiger dacht ik er uberhaupt nooit over na, toen ik net dertig was had ik wel voor het eerst zoiets van : Mensen van mijn leeftijd zitten nu thuis op de bank met het vrouwtje, baby ligt in de wieg. En wij zitten hier als pubers kebab te eten en te blowen. Mja fuck it. Verder wel gewoon steady baan, eigen huis. Doe niemand kwaad
Zou het wel leuk vinden, maar het is iets wat me moet overkomen. Wat ik wel herken is dat je jezelf begin dertig even opnieuw moet programmeren als het ware. Heb één maat met wie ik al vanaf mijn 20e 1x per maand ca. kansloze avondjes houd (hele avond gamen, op vrijdagavond doner halen en daarna blowen ergens op een bankje buiten). Als twintiger dacht ik er uberhaupt nooit over na, toen ik net dertig was had ik wel voor het eerst zoiets van : Mensen van mijn leeftijd zitten nu thuis op de bank met het vrouwtje, baby ligt in de wieg. En wij zitten hier als pubers kebab te eten en te blowen. Mja fuck it. Verder wel gewoon steady baan, eigen huis. Doe niemand kwaad
Alles moet perfect zijn, maar volgens mij zijn juist veel minder levens perfect (tenminste als je perfect als term aanhoudt voor de traditionele / ouderwetse ideale invulling van 't leven).quote:Op zaterdag 23 februari 2019 00:29 schreef Mishu het volgende:
Ja. Voor een deel is de tijdsgeest anders, mensen denken te veel na over relaties en alles moet perfect zijn tegenwoordig. Deels moesten onze ouders er ook gewoon aan trekken.
Mooi omschreven topic. Voor mij redelijk hetzelfde. Ben alleen 2 jaar jonger.
Zelf ben ik van mening dat het niet erg is allemaal, zolang je maar wel ene bepaald doel hebt. Een vriendin interesseerde mij 0,0 tot mijn 27e.
Ben nu actiever ‘op zoek’. Niet dat ik het erg zou vinden als ik nog 5 jaar alleen zou blijven, maar opzoek zijn kan ook leuk zijn. Hoop doet leven.
Kinderen maakt me niet veel uit op dit moment. Maar het gaat zoals het gaat.
Ik zou zelf gewoon vooruit blijven kijken i.p.v. achteruit en naar anderen. Wees eerlijk over je wensen, en kijk of ze haalbaar zijn. Kleine stappen maken zijn ook stappen.
Sommige zijn 30 en hebben nog nooit een baan gehad. Jij hebt dit. Een ander heeft een burn out, en weer een ander een leuke vrouw en 2 kinderen. Ieder het zijne.
Mooie leeftijd om stappen te maken toch, als je daar behoefte aan hebt?
Zelf ben ik van mening dat het niet erg is allemaal, zolang je maar wel ene bepaald doel hebt. Een vriendin interesseerde mij 0,0 tot mijn 27e.
Ben nu actiever ‘op zoek’. Niet dat ik het erg zou vinden als ik nog 5 jaar alleen zou blijven, maar opzoek zijn kan ook leuk zijn. Hoop doet leven.
Kinderen maakt me niet veel uit op dit moment. Maar het gaat zoals het gaat.
Ik zou zelf gewoon vooruit blijven kijken i.p.v. achteruit en naar anderen. Wees eerlijk over je wensen, en kijk of ze haalbaar zijn. Kleine stappen maken zijn ook stappen.
Sommige zijn 30 en hebben nog nooit een baan gehad. Jij hebt dit. Een ander heeft een burn out, en weer een ander een leuke vrouw en 2 kinderen. Ieder het zijne.
Mooie leeftijd om stappen te maken toch, als je daar behoefte aan hebt?
Sommige dingen worden wat lastiger om aan jezelf te verkopen jaquote:
Of ik een relatie heb of niet heb ik schijt aan
Wat ik wel herken is dat je jezelf begin dertig even opnieuw moet programmeren als het ware. Heb één maat met wie ik al vanaf mijn 20e 1x per maand ca. kansloze avondjes houd (hele avond gamen, op vrijdagavond doner halen en daarna blowen ergens op een bankje buiten). Als twintiger dacht ik er uberhaupt nooit over na, toen ik net dertig was had ik wel voor het eerst zoiets van : Mensen van mijn leeftijd zitten nu thuis op de bank met het vrouwtje, baby ligt in de wieg. En wij zitten hier als pubers kebab te eten en te blowen. Mja fuck it. Verder wel gewoon steady baan, eigen huis. Doe niemand kwaad
Op zich prima om niet te streng voor jezelf te worden en inderdaad ; als je niemand kwaad doet, wtf boeit het.
Aan de andere kant schuilt daar ook weer een gevaar in : als je 19 bent en je hoort van jezelf dat je op je 30e nog dat soort dingen doet, dan is het doorgaans wel een tegenvaller denk. Je ziet jezelf dan eerder met kinderen en een vrouw, ring om de vinger en de ideale schoonzoon uithangen die op vrijdagavond zijn pak uittrekt en naast de vrouw op de bank gaat zitten in plaats van met een kameraad een joint roken in het park.
Maar je accepteert wel opeens iets, dat je jaren geleden liever niet had geaccepteerd. En als je die lat blijft verlagen, eindig je als mijn achterbuurman die op 55 jarige leeftijd aan een alcoholvergiftiging in eenzaamheid is overleden op een zolderkamer vol met sekspoppen. Extreem voorbeeld, maar altijd maar alles accepteren onder het mom van ''het zij zo'', dat g aat steeds verder.
Haha dit. Hopend dat je geen collega tegen komt.quote:
En wij zitten hier als pubers kebab te eten en te blowen. Mja fuck it. Verder wel gewoon steady baan, eigen huis. Doe niemand kwaad
Maar uiteindelijk loopt je collega van 32 vol stress rond omdat hij zijn baan net aan kan, een huilende koter heeft, en weinig echte ontspanning heeft.
En jij hebt 0 stress en alles gaat goed.
Tja, alles heeft zijn voor en zijn tegens.
Tussen geen vrouw op je 30e en 2 avonden jezelf volzuipen en jouw achter buurman zit best een verschil.quote:
[..]
Maar je accepteert wel opeens iets, dat je jaren geleden liever niet had geaccepteerd. En als je die lat blijft verlagen, eindig je als mijn achterbuurman die op 55 jarige leeftijd aan een alcoholvergiftiging in eenzaamheid is overleden op een zolderkamer vol met sekspoppen. Extreem voorbeeld, maar altijd maar alles accepteren onder het mom van ''het zij zo'', dat g aat steeds verder.
Je moet een balans vinden tussen ontspanning en spanning denk ik. Blijf jezelf ontwikkelen, doe vrijwilligers werk, blijf je gedachten houden bij je werk. En zuip zo af en toe eens.
Een relatie is ook niet zaligmakend hoor. Misschien gaat je vriendin wel vreemd na 3 jaar.
Preciesquote:Op zaterdag 23 februari 2019 00:40 schreef Jardis het volgende:
[..]
Haha dit. Hopend dat je geen collega tegen komt.
Maar uiteindelijk loopt je collega van 32 vol stress rond omdat hij zijn baan net aan kan, een huilende koter heeft, en weinig echte ontspanning heeft.
En jij hebt 0 stress en alles gaat goed.
Tja, alles heeft zijn voor en zijn tegens.
Had ook altijd verwacht dat ik sowieso zou trouwen, kinderen zou krijgen etc. Was altijd meest stabiele/verantwoordelijke van mijn vriendenclub dus 10 jaar geleden dachten meer mensen dat ik sowieso als eerste zou settelen.
Nou wie zit te blowen op vrijdagavond soms
Vanavond etentje gehad met collega's, waar zij 1 biertje drinken zit ik al aan mijn 3e omdat ik als enige geen koters thuis heb. Wil daarna nog even door ergens heen, iedereen taait af. Soms ben ik er blij mee, soms ook wel kut, weet niet zo goed. Heb soms al stress door een kut gesprek dat ik volgende week op werk moet gaan voeren, moet je nagaan dat je dan morgen ook nog met je koters op pad moet, vrouw/vriendin zwanger en chagrijnig, slechte nachtrust omdat je baby jankt. Ik kan het me niet eens voorstellen.
Nadeel vind ik soms wel als al je vrienden bij de vrouw zitten op zaterdag avond, en mijn vaste zuipmaatje niet kan.
Dan wordt je geconfronteerd met je leven. Maar goed, als dat het ergste is. Ook dan vermaak ik me wel, maar zou dan wel eens anders willen.
Dan wordt je geconfronteerd met je leven. Maar goed, als dat het ergste is. Ook dan vermaak ik me wel, maar zou dan wel eens anders willen.
Godzijdank wel ja. Maar wel een goede om in het achterhoofd te houden vind ik. Best prima om een beetje soepel voor jezelf te zijn en jezelf niet gek te maken met dingen die ''moeten'' (want dat zorgt voor stress), maar ook niet te snel denken : nou laat dan maar. Zoiets.quote:
[..]
Tussen geen vrouw op je 30e en 2 avonden jezelf volzuipen en jouw achter buurman zit best een verschil.
Je moet een balans vinden tussen ontspanning en spanning denk ik. Blijf jezelf ontwikkelen, doe vrijwilligers werk, blijf je gedachten houden bij je werk. En zuip zo af en toe eens.
Een relatie is ook niet zaligmakend hoor. Misschien gaat je vriendin wel vreemd na 3 jaar.
En relatie is zeker niet zaligmakend, leven is ook niet lineair wat dat betreft. Gun iedereen het beste maar je kunt nu gelukkig getrouwd zijn en een kindje hebben en over 5 jaar in een echtscheiding liggen en je huis moeten verkopen.
Maar is je punt eigenlijk, je wilt een relatie? En ben je erg op zoek?
Of is je topic meer van, ik vind het goed zoals het is, alleen ik word 30?
(Of iets er tussen in)
Of is je topic meer van, ik vind het goed zoals het is, alleen ik word 30?
(Of iets er tussen in)
Nou ja, relatie kan altijd nog. Bovendien heb je dat niet in de hand, want je hebt er iemand anders voor nodig. En voor die kinderen moet het vrouwtje dat ook nog willen.
Je bent een man, dus geen einddatum voor het verwekken van kinderen en oudere mannen zijn voor vrouwen nog best aantrekkelijk mits enigszins in goede staat. Wanhoop daarom niet.
Wel raar dat je alleen daar aan denkt. Ik zat tegen mijn 30e eerder te denken aan wat voor werk ik ècht zou willen doen en hoe ik een stempel op de wereld zou willen zetten, wat ik in het leven wilde bereiken. Alleen relatie+kinderen is wat karig in dat opzicht, dat is niet onderscheidend, dat doet iedereen al.
Was toen wel een andere tijd en ik ben grotendeels meegerold op de ict-golf, de wereld veranderde snel dus je veranderde mee. Ook op het gebied van relaties: je kon ineens doodeenvoudig communiceren met mensen vanover de hele wereld en het was stukken makkelijker om iemand met gedeelde interesses te vinden. De (digitale) wereld was een speeltuin waarin iedereen experimenteerde en het beste uit zichzelf kon halen, waarmee je op kon vallen door je skills en niet je uiterlijk. Kijk maar naar Danny.
Maar enfin, het leven kun je niet plannen, maar je kunt wel ergens naar streven. En dan moet je streven naar iets dat je zelf kunt sturen. Je kunt zelf sturen naar een relatie als dat je streven is, sterker, als je echt wilt kun je binnen een paar maanden getrouwd zijn. Maar dan moet je streven niet zijn dat je per se de perfecte vrouw wilt hebben, want dat kun je niet sturen, je kunt háár niet sturen een relatie met jou te beginnen.
Je bent een man, dus geen einddatum voor het verwekken van kinderen en oudere mannen zijn voor vrouwen nog best aantrekkelijk mits enigszins in goede staat. Wanhoop daarom niet.
Wel raar dat je alleen daar aan denkt. Ik zat tegen mijn 30e eerder te denken aan wat voor werk ik ècht zou willen doen en hoe ik een stempel op de wereld zou willen zetten, wat ik in het leven wilde bereiken. Alleen relatie+kinderen is wat karig in dat opzicht, dat is niet onderscheidend, dat doet iedereen al.
Was toen wel een andere tijd en ik ben grotendeels meegerold op de ict-golf, de wereld veranderde snel dus je veranderde mee. Ook op het gebied van relaties: je kon ineens doodeenvoudig communiceren met mensen vanover de hele wereld en het was stukken makkelijker om iemand met gedeelde interesses te vinden. De (digitale) wereld was een speeltuin waarin iedereen experimenteerde en het beste uit zichzelf kon halen, waarmee je op kon vallen door je skills en niet je uiterlijk. Kijk maar naar Danny.
Maar enfin, het leven kun je niet plannen, maar je kunt wel ergens naar streven. En dan moet je streven naar iets dat je zelf kunt sturen. Je kunt zelf sturen naar een relatie als dat je streven is, sterker, als je echt wilt kun je binnen een paar maanden getrouwd zijn. Maar dan moet je streven niet zijn dat je per se de perfecte vrouw wilt hebben, want dat kun je niet sturen, je kunt háár niet sturen een relatie met jou te beginnen.
Het enige wat jij "moet' doen is leven zoals jij het prettig vindt.
Dat de rest om je heen conformeert naar "hoe het moet", is puur psychologisch en ook wel redelijk door de cultuur bepaald.
Wat je noemt he, huisje boompje beestje, aka trouwen en dan kind huis erbij etc.
Het is een soort peer-pressure, alsof zo het leven moet lopen en zijn.
Maar tegenwoordig met bijna 8 miljard mensen, is het niet meer zo logisch.
Dat wil zeggen, het "trouwen" is geschiedkundig gezien niet iets wat men deed uit liefde maar uit noodzaak.
Het als stel overleven want het leven was redelijk zwaar en een lang leven was niemand beschoren, kinderen waren het nageslacht he, dus die moesten zorgen voor voortzetting van hoe pa en ma leefde en wat ze deden. (vaak als beroep)
Wat je tegenwoordig ziet, trouwen uit liefde en dan huisje etc., is eigenlijk iets van letterlijk de laatste tientallen jaren, misschien 200 jaar al met al, naar mate het beter en beter met de mensheid ging qua welvaart.
Long story short, je moet leven zoals jij het prettig ervaart, de helft van iedereen die jij kent die trouwt en een huis koopt samen, zal scheiden binnen 5 jaar.
Wat een lol zeg nou nou.
Dat de rest om je heen conformeert naar "hoe het moet", is puur psychologisch en ook wel redelijk door de cultuur bepaald.
Wat je noemt he, huisje boompje beestje, aka trouwen en dan kind huis erbij etc.
Het is een soort peer-pressure, alsof zo het leven moet lopen en zijn.
Maar tegenwoordig met bijna 8 miljard mensen, is het niet meer zo logisch.
Dat wil zeggen, het "trouwen" is geschiedkundig gezien niet iets wat men deed uit liefde maar uit noodzaak.
Het als stel overleven want het leven was redelijk zwaar en een lang leven was niemand beschoren, kinderen waren het nageslacht he, dus die moesten zorgen voor voortzetting van hoe pa en ma leefde en wat ze deden. (vaak als beroep)
Wat je tegenwoordig ziet, trouwen uit liefde en dan huisje etc., is eigenlijk iets van letterlijk de laatste tientallen jaren, misschien 200 jaar al met al, naar mate het beter en beter met de mensheid ging qua welvaart.
Long story short, je moet leven zoals jij het prettig ervaart, de helft van iedereen die jij kent die trouwt en een huis koopt samen, zal scheiden binnen 5 jaar.
Wat een lol zeg nou nou.
Echt in élk topic zoals deze wordt meteen het argument ''peer pressure'' of iets van die strekking erbij gehaald. Alsof dat de enige reden is waarom mensen een relatie willen. Misschien is het ook gewoon leuk? Sterker nog, waarschijnlijk zit het zelfs in de manier waarop de mens is geprogrammeerd om een relatie te willen. Alsof het alleen maar te doen is om tegemoet te komen aan verwachtingen van de omgeving.quote:
Het enige wat jij "moet' doen is leven zoals jij het prettig vindt.
Dat de rest om je heen conformeert naar "hoe het moet", is puur psychologisch en ook wel redelijk door de cultuur bepaald.
Wat je noemt he, huisje boompje beestje, aka trouwen en dan kind huis erbij etc.
Het is een soort peer-pressure, alsof zo het leven moet lopen en zijn.
Maar tegenwoordig met bijna 8 miljard mensen, is het niet meer zo logisch.
Dat wil zeggen, het "trouwen" is geschiedkundig gezien niet iets wat men deed uit liefde maar uit noodzaak.
Het als stel overleven want het leven was redelijk zwaar en een lang leven was niemand beschoren, kinderen waren het nageslacht he, dus die moesten zorgen voor voortzetting van hoe pa en ma leefde en wat ze deden. (vaak als beroep)
Wat je tegenwoordig ziet, trouwen uit liefde en dan huisje etc., is eigenlijk iets van letterlijk de laatste tientallen jaren, misschien 200 jaar al met al, naar mate het beter en beter met de mensheid ging qua welvaart.
Long story short, je moet leven zoals jij het prettig ervaart, de helft van iedereen die jij kent die trouwt en een huis koopt samen, zal scheiden binnen 5 jaar.
Wat een lol zeg nou nou.
Zeker niet de enige reden, maar zo lijkt TS het wel te ervaren.quote:
[..]
Echt in élk topic zoals deze wordt meteen het argument ''peer pressure'' of iets van die strekking erbij gehaald. Alsof dat de enige reden is waarom mensen een relatie willen. Misschien is het ook gewoon leuk? Sterker nog, waarschijnlijk zit het zelfs in de manier waarop de mens is geprogrammeerd om een relatie te willen. Alsof het alleen maar te doen is om tegemoet te komen aan verwachtingen van de omgeving.
Maar het moet niet een 'moet' worden.
Bijna elke week wordt er wel een topic over geopend waar men moeite heeft met het contrast van mensen met huisje-boompje-beestje.quote:
Zijn er fokkers die dit ook hebben?
Meestal gepaard met sterke gevoelens van nostalgie, hang naar het verleden en eigenlijk niet ouder willen worden.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik mannen die op hun 30e nog blowen niet heel aantrekkelijk vind persoonlijk. En een collega van mij is met haar man gescheiden om die reden. Je wordt er heel inactief van.
Kan me dit voorstellen. Van mijn vriendinnen en familie van dezelfde leeftijd ben ik de enige overgebleven vrijgezel. Heb geen relatiewens en kinderwens op dit monent dus ik vind het wel best. Heb inmiddels geaccepteerd dat ik echt ergens voor moet gaan en naar moet zoeken, dan komt het. Als ik geen zin heb om er moeite voor te doen dan heb ik er uberhaupt al niks voor over en geen zin in. Misschien geldt dat ook voor jou?
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ach ja, als je 30 wordt is er niet ineens een magische grens overschreden ofzo. Eigenlijk is het net een dag als de voorgaande en dat is wellicht ook net waarom je nu zo hier gearriveerd bent. Het is leven dendert gewoon door en je zal (pro-)actiever moeten gaan handelen om bepaalde doelen te gaan bereiken, anders blijf je als het ware hangen.quote:
Over twee weken bereik ik de voor mij nogal confronterende leeftijd van 30 jaar. Geen idee waarom ik het precies confronterend vind, maar al een paar jaar tel ik af naar deze leeftijd.
Ik vind het een rare leeftijdsgrens. Als twintiger zag ik mijzelf altijd als een jonge gast die het leven nog voor zich heeft liggen. Binnen redelijke grenzen maakt het allemaal niet zo veel uit wat je doet, de wereld is nog een soort speeltuin, beetje snuffelen links en rechts, alles kan en mag nog. Hoe moet je tegen jezelf aankijken als je dertig bent? Ik moet dat nog een beetje gaan ontdekken.
Spijt is wat de koe schijt, dus wat boeit het hoe je twintigjarige ik nu zou zien? Beter richt je je op het hier en nu en houd je het simpeler door gewoon te kijken naar hoe je nu over de huidige situatie denkt, wat je zoal wil cq moet gaan veranderen en hoe je daar naar toe gaat werken.quote:Wat vind ik van wat ik tot nu toe heb bereikt en waar ik nu sta? Hoe had de 20 jarige ik aangekeken tegen hoe mijn leven er nu uit ziet? Ik heb geen idee, je kunt bij mij beide kanten op redeneren : of ik ben best wel aan het falen, of ik heb het eigenlijk verdomd lekker voor elkaar. Voor beide standpunten is wel wat te zeggen. De waarheid zal er wel ergens tussenin liggen.
Ja en dan glijdt het leven langs je heen en ben je ineens ouder dan verwacht enzo.quote:Mijn hele leven ben ik er zonder enige twijfel vanuit gegaan dat de toekomst die ik altijd voor ogen had, vanzelf wel aan zou komen waaien : grofweg tussen 25-30 de moeder van je kinderen ontmoeten, tussen 30-35 kinderen, huisje boompje beestje. Ik was hierin vrij lang behoorlijk naïef. Zelfs toen ik net 28 was, had ik het wanneer het over een koophuis, kinderen, trouwen etc. ging nog heel kinderlijk over ''later''. Ik was ook helemaal nog niet zo bezig met of het niet eens tijd voor mij werd om een serieuze relatie te krijgen. Ik ging er standaard vanuit dat dit ''vanzelf wel goed kwam'', ik was immers nog zo jong. Dit kwam ook omdat ik in mijn sociale omgeving hier nog nauwelijks mee te maken had.
Gelukkig heb je het als man iets relaxter qua tijd. Maar als dit een doel van je is, zul je nu wel actiever moeten gaan worden. Je huidige sociale kring zal behoorlijk kunnen veranderen als die zich grotendeels gaat settlen, waardoor je minder makkelijk met gelijkgestemden opgescheept zit.quote:Eigenlijk pas het laatste jaar is het om mij heen allemaal vrij explosief op gang gekomen : trouwerijen, mensen die ''grote mensen huizen'' kopen, kinderen krijgen, etc. Pas sinds een klein jaartje besef ik mij pas echt : zo jong ben ik helemaal niet meer. Sterker nog : misschien ben ik zelfs al best oud als ik bedenk dat überhaupt de eerste voortekenen van een relatie nog niet definieerbaar zijn. Voordat je dan een keer aan trouwen / kinderen toe bent ben je (als je uberhaupt het geluk hebt binnen redelijke termijn iemand te ontmoeten) alweer gauw een jaar of 4/5 verder en ben je alweer hard opweg naar de 40.
Best een luxe om daar pas op deze leeftijd achter te komen. Ik had die luxe niet door omstandigheden en heb dat eerlijk gezegd ook niet als negatief ervaren. Niet alles ligt in je macht en ook al bereik je je doel misschien niet, het kan wel heel fijn zijn om ergens naar toe proberen te werken. Ook al wordt het niet wat je wil, dan nog kan het waardevol blijken en prettig zijn dat je in ieder geval de koe bij de horens vatte en dingen deed zeg maar. Je leert jezelf ook beter kennen, wat je nu en later wil en wat wel en niet werkt etc.quote:Waar ik dus de laatste tijd steeds meer over nadenk en mij ook besef : het is helemaal niet zo vanzelfsprekend als ik altijd had verwacht, dat mijn leven verloopt zoals ik altijd had gedacht / verwacht. Of zoals het leven van mijn ouders, al mijn ooms/tantes (en tot op heden ook neven/nichten/meeste vrienden) verloopt. De kans is ook behoorlijk groot (en wordt steeds groter) dat het heel anders gaat lopen.
Grootste winst vond ik dat juist door niet alles for granted te nemen ik meer kan genieten van kleinere dingen. Het wordt weleens morbide of doemdenkerig gevonden in mijn omgeving gevonden, maar ik ga er wel een beetje van uit dat praktisch iedereen altijd en overal dood neer zou kunnen vallen en de hel zou kunnen los breken ofzo. Dat geeft toch een ander perspectief als shit eens wat tegen zit zeg maar.
De grap is dat je bepaalde dingen moeilijk kan forceren, dus je zal dan genoegen moeten gaan (leren) nemen met de inzet die je er evengoed toch voor gedaan hebt, ongeacht het eindresultaat. Het nooit geprobeerd hebben is voor mij falen, niet zozeer het behalen van een specifiek doel, zeker niet als dat van een zeker iemand afhangt.quote:En hoewel dat helemaal niet erg hoeft te zijn, merk ik wel dat ik van die gedachte wel enigszins .in paniek raak. Simpelweg vanwege het feit dat ik uberhaupt nooit serieus over dit alternatief heb nagedacht en het dus opeens een hele andere blik op mijn eventuele toekomst is dan ik altijd voor ogen heb gehad. Mijn houding t.a.v. dit alles, is in het afgelopen jaar ook best wel veranderd. Voorheen sliep ik nog geen minuut minder om dit hele verhaal, maar de laatste tijd gebeurt het me steeds vaker dat ik hier in bed over lig te malen, waardoor ik soms pas midden in de nacht in slaap val. Vooral als ik begin te rekenen zoals eerder in dit topic, waardoor ik een soort .stress voel dat ik wel moet opschieten.
Ik raad je dus eigenlijk aan om vooral dingen te gaan doen en niet te blijven hangen in het plaatje van het hoofd.
Aan een kant ja, ik heb redelijk wat shizzle geprobeerd en niet bepaald succes geboekt op alle vlakken. Mijn leven had er heel anders uit kunnen zien, maar ik heb wel gewerkt aan een zekere basis en daar werd ik gelukkiger van dat vast klampen aan het plaatje dat ik in eerste instantie voor ogen had. Ouder worden kan ook betekenen dat je prioriteiten veranderen en je dat soort plaatjes los moet laten voor nieuwe. Of het nou die van je omgeving zijn of die van jezelf, je bent bij machte om keuzes te maken.quote:Zijn er fokkers die dit ook hebben?
Kennelijk was je happy om go with the flow te doen tot zo ver en nu bedenk je je dat er wat meer of wat anders nodig is. En dat is prima.
Misschien is zo een Eckhart Tolle met leven in het hier en nu thema wel iets voor je of anders een life coach ofzo? Zelf dingen op een rijtje zetten met wat wil ik nu en later en daar een plan de campagne voor maken kan natuurlijk ook.
Ik zie gelukkig ook wel voorbeelden van mensen die er op die en latere leeftijd juist heel voordelig mee om gaan. Iedere dag om medische redenen, tijdens kunstige activiteiten of gewoon één dag in de week of bij speciale gelegenheden maken het soms juist prettigere, actievere en meer gebalanceerde mensen. Daarom zou ik zeggen vraag eerst even door en wijs iemand niet meteen af, want niet iedereen rookt couchlockers om lekker in die luie leef te blijven hangen. Functionaliteit jwquote:
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik mannen die op hun 30e nog blowen niet heel aantrekkelijk vind persoonlijk. En een collega van mij is met haar man gescheiden om die reden. Je wordt er heel inactief van.
Sure. Om medische redenen. Of ‘gewoon’ een dag in de week. Ik zou het sowieso een vette afknapper vinden, vooral als je de zestien bent gepasseerd. Beetje hetzelfde met alle drugs.quote:
[..]
Ik zie gelukkig ook wel voorbeelden van mensen die er op die en latere leeftijd juist heel voordelig mee om gaan. Iedere dag om medische redenen, tijdens kunstige activiteiten of gewoon één dag in de week of bij speciale gelegenheden maken het soms juist prettigere, actievere en meer gebalanceerde mensen. Daarom zou ik zeggen vraag eerst even door en wijs iemand niet meteen af, want niet iedereen rookt couchlockers om lekker in die luie leef te blijven hangen. Functionaliteit jw
Dit, behalve dat van scheiden etc. Verder: leef zoals jij wil, het relatie hebben komt vanzelf wel als je een beetje ‘open staat’ voor vrouwen.quote:
Het enige wat jij "moet' doen is leven zoals jij het prettig vindt.
Dat de rest om je heen conformeert naar "hoe het moet", is puur psychologisch en ook wel redelijk door de cultuur bepaald.
Wat je noemt he, huisje boompje beestje, aka trouwen en dan kind huis erbij etc.
Het is een soort peer-pressure, alsof zo het leven moet lopen en zijn.
Maar tegenwoordig met bijna 8 miljard mensen, is het niet meer zo logisch.
Dat wil zeggen, het "trouwen" is geschiedkundig gezien niet iets wat men deed uit liefde maar uit noodzaak.
Het als stel overleven want het leven was redelijk zwaar en een lang leven was niemand beschoren, kinderen waren het nageslacht he, dus die moesten zorgen voor voortzetting van hoe pa en ma leefde en wat ze deden. (vaak als beroep)
Wat je tegenwoordig ziet, trouwen uit liefde en dan huisje etc., is eigenlijk iets van letterlijk de laatste tientallen jaren, misschien 200 jaar al met al, naar mate het beter en beter met de mensheid ging qua welvaart.
Long story short, je moet leven zoals jij het prettig ervaart, de helft van iedereen die jij kent die trouwt en een huis koopt samen, zal scheiden binnen 5 jaar.
Wat een lol zeg nou nou.
Dan zoek je dus sowieso iemand die ook straight edge is.quote:
[..]
Sure. Om medische redenen. Of ‘gewoon’ een dag in de week. Ik zou het sowieso een vette afknapper vinden, vooral als je de zestien bent gepasseerd. Beetje hetzelfde met alle drugs.
Hee weer een topic waar TS met zijn 10 verschillende klonen in discussie gaat over waarom zn leven zo saai is geworden?
|
|
