R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Het is misschien een lang verhaal en ben bang dat niemand mij kan helpen maar wil het graag even kwijt..
Iets meer dan drie jaar geleden had ik een date met een super leuk meisje, het was denk ik wel zoals ze dat noemen liefde op het eerste gezicht. Een jaar lang super toffe dingen gedaan met haar en op de dagen dat ik alleen was een beetje mijn eigen ding. Na dat jaar is zij bij mij komen wonen en dat was natuurlijk super leuk. Probleem was wel dat ik die avonden waarop ik altijd mijn eigen ding deed dit gewoon bleef doen en dat zag zij graag anders.
Uiteindelijk heeft zij twee jaar bij mij gewoond en was het een relatie van totaal drie jaar waarvan ik nog steeds denk dat het super mooi was wat wij hadden. Als we samen waren was er niks aan de hand en was het echt leuk samen, wat we ook deden. Probleem bleef dat ik vaak van huis was en ik op dat moment niet kon inzien dat dit voor haar echt iets belangrijks was om hier iets aan te veranderen.
Conclusie nu dus dat zij er een punt achter heeft gezet en het definitief klaar is. Op dit moment heb ik heel erg veel spijt dat ik af en toe niet beter naar haar heb geluisterd. Alles is nu zo duidelijk voor mij maar toen ging het langs mij heen. Ik kan van mijzelf niet begrijpen dat ik toen deed wat ik deed. Het voelde voor mij toen echt dat ik dat avondje weg even nodig had, maar heb mij toen niet kunnen bedenken dat voor haar misschien het tegenovergestelde gold. Best wel egoïstisch achteraf.. Uiteindelijk heb ik haar de afgelopen maanden bij mij weggedreven zonder dit zelf te realiseren.
Enerzijds zit ik nu twee maanden na de breuk nog steeds met liefdesverdriet omdat het zo mooi had kunnen zijn als ik mij wat volwassener had gedragen, maar anderzijds is het vooral ook boosheid op mijzelf dat ik zo dom was en dat alles zo langs mij heen is gegaan. In alle nachten die ik de laatste tijd wakker lig heb ik exact kunnen bedenken waar dingen goed en fout gingen. De momenten waarop zij mij toch wel signalen gaf over bepaalde dingen maar op een of andere manier waren mijn ogen gesloten. Hoe heb ik dat kunnen laten gebeuren?
De belangrijkste vraag die ik nu dan ook nog heb is hoe ik ooit nog met mijzelf kan leven? Ik had een super leuk meisje met dito toekomstplannen, verhuizen, kinderen.. Het is vast niet allemaal mijn schuld dat het fout is gelopen maar zo voelt het wel. Nu twee maanden later voel ik mij nog steeds rot en het lijkt alleen maar erger te worden. Hoe komt dit ooit nog goed? Het gemis van haar kan ik accepteren maar mijzelf niet.
Iets meer dan drie jaar geleden had ik een date met een super leuk meisje, het was denk ik wel zoals ze dat noemen liefde op het eerste gezicht. Een jaar lang super toffe dingen gedaan met haar en op de dagen dat ik alleen was een beetje mijn eigen ding. Na dat jaar is zij bij mij komen wonen en dat was natuurlijk super leuk. Probleem was wel dat ik die avonden waarop ik altijd mijn eigen ding deed dit gewoon bleef doen en dat zag zij graag anders.
Uiteindelijk heeft zij twee jaar bij mij gewoond en was het een relatie van totaal drie jaar waarvan ik nog steeds denk dat het super mooi was wat wij hadden. Als we samen waren was er niks aan de hand en was het echt leuk samen, wat we ook deden. Probleem bleef dat ik vaak van huis was en ik op dat moment niet kon inzien dat dit voor haar echt iets belangrijks was om hier iets aan te veranderen.
Conclusie nu dus dat zij er een punt achter heeft gezet en het definitief klaar is. Op dit moment heb ik heel erg veel spijt dat ik af en toe niet beter naar haar heb geluisterd. Alles is nu zo duidelijk voor mij maar toen ging het langs mij heen. Ik kan van mijzelf niet begrijpen dat ik toen deed wat ik deed. Het voelde voor mij toen echt dat ik dat avondje weg even nodig had, maar heb mij toen niet kunnen bedenken dat voor haar misschien het tegenovergestelde gold. Best wel egoïstisch achteraf.. Uiteindelijk heb ik haar de afgelopen maanden bij mij weggedreven zonder dit zelf te realiseren.
Enerzijds zit ik nu twee maanden na de breuk nog steeds met liefdesverdriet omdat het zo mooi had kunnen zijn als ik mij wat volwassener had gedragen, maar anderzijds is het vooral ook boosheid op mijzelf dat ik zo dom was en dat alles zo langs mij heen is gegaan. In alle nachten die ik de laatste tijd wakker lig heb ik exact kunnen bedenken waar dingen goed en fout gingen. De momenten waarop zij mij toch wel signalen gaf over bepaalde dingen maar op een of andere manier waren mijn ogen gesloten. Hoe heb ik dat kunnen laten gebeuren?
De belangrijkste vraag die ik nu dan ook nog heb is hoe ik ooit nog met mijzelf kan leven? Ik had een super leuk meisje met dito toekomstplannen, verhuizen, kinderen.. Het is vast niet allemaal mijn schuld dat het fout is gelopen maar zo voelt het wel. Nu twee maanden later voel ik mij nog steeds rot en het lijkt alleen maar erger te worden. Hoe komt dit ooit nog goed? Het gemis van haar kan ik accepteren maar mijzelf niet.
Hoe vaak van huis was je dan? Er is ook een gulden middenweg hé? Niet meer je eigen ding mogen doen klinkt nogal claimerig.
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Avond of drie, waarbij ik wel probeerde thuis te zijn tot zij naar bed ging, we hadden een wat ander ritme, deze manier leek mij een prima oplossing maar dat was het misschien niet, dat begreep ik toen niet, nu wel. Dat is waar ik het meeste mee zit. Als ik toen voor mijzelf had kunnen bedenken dat het hem met haar toch niet ging worden op die manier had ik er mee kunnen leven. Maar ik had werkelijk waar geen idee.quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:00 schreef Elpis het volgende:
Hoe vaak van huis was je dan? Er is ook een gulden middenweg hé? Niet meer je eigen ding mogen doen klinkt nogal claimerig.
Was je echt elke avond weg? Ik ken mensen met een relatie die vaker weg zijn, als ik zonder relatie.
Ergens vind ik dat wel mooi als beide personen hun eigen leven ook houden. Vrijwilligers werk hier, avondje vrienden daar en sporten op de andere avond. En samen leuk samen leven.
Maak het niet te zwaar, zij had misschien ook meer kunnen doen ipv wachten op jou.
Ergens vind ik dat wel mooi als beide personen hun eigen leven ook houden. Vrijwilligers werk hier, avondje vrienden daar en sporten op de andere avond. En samen leuk samen leven.
Maak het niet te zwaar, zij had misschien ook meer kunnen doen ipv wachten op jou.
Dat is zeker waar, als zij eens per maand van 18-21 naar een vriendin ging was dat veel. Verder ook wel aangemoedigd haar eigen ding te doen, weer een sport van vroeger oppakken bijvoorbeeld of samen iets doen maar zij zat graag thuis met de televisie aan.quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:05 schreef Jardis het volgende:
Was je echt elke avond weg? Ik ken mensen met een relatie die vaker weg zijn, als ik zonder relatie.
Ergens vind ik dat wel mooi als beide personen hun eigen leven ook houden. Vrijwilligers werk hier, avondje vrienden daar en sporten op de andere avond. En samen leuk samen leven.
Maak het niet te zwaar, zij had misschien ook meer kunnen doen ipv wachten op jou.
Ik vindt alleen dat ik dit beter had moeten realiseren zodat ik toen een bewuste keuze had kunnen maken of dit het wel of niet was zonder het gewoonweg niet door te hebben.
Op zich is het niet vreemd om je eigen ding te blijven doen en is het ook aan je partner om daar ruimte voor te laten.quote:
[..]
Avond of drie, waarbij ik wel probeerde thuis te zijn tot zij naar bed ging, we hadden een wat ander ritme, deze manier leek mij een prima oplossing maar dat was het misschien niet, dat begreep ik toen niet, nu wel. Dat is waar ik het meeste mee zit. Als ik toen voor mijzelf had kunnen bedenken dat het hem met haar toch niet ging worden op die manier had ik er mee kunnen leven. Maar ik had werkelijk waar geen idee.
Zoals het nu klinkt, heeft zij vaker aangegeven dat ze het op de manier waarop het ging niet fijn vond. Jij hebt gedacht dat het klagen was en niet zoveel betekende. En toen zette ze er een punt achter en bleek het wel een serieuze klacht.
En dat kun je alleen jezelf verwijten. Het is wat veel mensen doen binnen een relatie waarin ze veel dingen voor vanzelfsprekend nemen.
Daarmee niet gezegd dat jouw eigen ding per definitief fout was en je thuis had moeten blijven, maar je had haar opmerkingen wel serieuzer moeten nemen en er echt over kunnen communiceren. Wellicht had je dan samen tot een oplossing gekomen die voor beide prima was.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Wat is dit voor over-dramatische zin?quote:
Het gemis van haar kan ik accepteren maar mijzelf niet.
Is dat gewoon een beetje overdrijven van je tijdelijke liefdesverdriet gevoel? Omdat het misschien nu eventjes 'lekker' voelt je zo zielig te gaan voelen?
iig lijkt me qua reele zaken over die relatie die je verteld er geen reden toe, kennelijk voelde je gewoon niet zoveel voor haar..... dat gevoel van spijt achteraf is meestal een erg verraderlijk en kunstmatig op te wekken gevoel, maar: "actions speaks louder than words".
Als je je tijd wat zinniger en constructiever wilt gebruiken kun je bv eens kijken waar de relatie gewoon misliep....
Opvallend vind ik dat je kiest voor de zin "heeft zij twee jaar bij mij gewoond" ... en het niet als 'samenwonen' benoemt... was dat ook zo, dat jullie niet samenwoonden in de zin van echt een gedeelde woonruimte hadden die van jullie beiden was, maar zij enkel bij jou ingetrokken was en de woning nog duidelijk 'van jou' was?
Heeft zij ooit moeite gedaan de woning haar 'eigen' te maken en wat was haar tijdsbesteding, had ze bv een sociaal netwerk buiten jou? Mogelijk dat het mislopen van die relatie ook eran lag dat zij er niet genoeg voor deed om 'buiten' jou een leven te hebben
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Jep, hiermee sla je de spijker precies op zijn kop. Wat natuurlijk ook niet mee hielp waren onze toekomstplannen die we bespraken. Zolang zij zegt ik wil een kind met je en het liefst nu twijfelde ik niet aan onze relatie en vond ik het inderdaad gezeur en niet een serieuze klacht.quote:
[..]
Op zich is het niet vreemd om je eigen ding te blijven doen en is het ook aan je partner om daar ruimte voor te laten.
Zoals het nu klinkt, heeft zij vaker aangegeven dat ze het op de manier waarop het ging niet fijn vond. Jij hebt gedacht dat het klagen was en niet zoveel betekende. En toen zette ze er een punt achter en bleek het wel een serieuze klacht.
En dat kun je alleen jezelf verwijten. Het is wat veel mensen doen binnen een relatie waarin ze veel dingen voor vanzelfsprekend nemen.
Daarmee niet gezegd dat jouw eigen ding per definitief fout was en je thuis had moeten blijven, maar je had haar opmerkingen wel serieuzer moeten nemen en er echt over kunnen communiceren. Wellicht had je dan samen tot een oplossing gekomen die voor beide prima was.
Dat kind was ook zo'n dingetje, ik twijfelde daar erg over maar sinds het over is denk ik ineens te weten dat dat wel is wat ik had gewild.
Nou dat lijkt me niet onredelijk in de oren. Van dat andere ritme vraag ik me dan af of de dagen dat je wel thuis was wel tegelijk naar bed ging. Niet dat dat altijd een must is maar het kan ongezellig en funest voor seks zijn. En hoe erg verschilde dat ritme dan?quote:
[..]
Avond of drie, waarbij ik wel probeerde thuis te zijn tot zij naar bed ging, we hadden een wat ander ritme, deze manier leek mij een prima oplossing maar dat was het misschien niet, dat begreep ik toen niet, nu wel. Dat is waar ik het meeste mee zit. Als ik toen voor mijzelf had kunnen bedenken dat het hem met haar toch niet ging worden op die manier had ik er mee kunnen leven. Maar ik had werkelijk waar geen idee.
Werk je met onregelmatige diensten?
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Dat dacht ik wel, maar denk het niet, vindt mijzelf gewoon dom dat het zo langs mij heen is gegaan en ik geen bewuste keuzes heb gemaakt.quote:
[..]
Wat is dit voor over-dramatische zin?
Is dat gewoon een beetje overdrijven van je tijdelijke liefdesverdriet gevoel? Omdat het misschien nu eventjes 'lekker' voelt je zo zielig te gaan voelen?
Dit is iets wat ik mij ook heb bedacht en wat zij ook dacht, maar waarom voel ik mij nu dan zo slecht..quote:iig lijkt me qua reele zaken over die relatie die je verteld er geen reden toe, kennelijk voelde je gewoon niet zoveel voor haar.....
Was mijn koophuis, dat stak haar ook wel dat het niet van ons samen was maar vond ik ook een beetje gezeur en had ik achteraf serieuzer moeten nemen. Het was mijn huis met mijn spullen maar later wel geverfd in haar kleur, dingen aan de muur van haar, accessoires, nieuwe meubels.quote:dat gevoel van spijt achteraf is meestal een erg verraderlijk en kunstmatig op te wekken gevoel, maar: "actions speaks louder than words".
Als je je tijd wat zinniger en constructiever wilt gebruiken kun je bv eens kijken waar de relatie gewoon misliep....
Opvallend vind ik dat je kiest voor de zin "heeft zij twee jaar bij mij gewoond" ... en het niet als 'samenwonen' benoemt... was dat ook zo, dat jullie niet samenwoonden in de zin van echt een gedeelde woonruimte hadden die van jullie beiden was, maar zij enkel bij jou ingetrokken was en de woning nog duidelijk 'van jou' was?
Heeft zij ooit moeite gedaan de woning haar 'eigen' te maken
Misschien is dat wel het grootste punt. Vrienden ging ze niet meer heen en had eigenlijk verder niets behalve mij.quote:en wat was haar tijdsbesteding, had ze bv een sociaal netwerk buiten jou? Mogelijk dat het mislopen van die relatie ook eraan lag dat zij er niet genoeg voor deed om 'buiten' jou een leven te hebben
Ik vind het achteraf moeilijk om alles nog voor mij te halen maar die andere dagen gingen wij samen wel naar bed ja. De dagen dat ik wel thuis was denk ik dat ik er ook echt was voor haar op de manier van dat ik dan met haar bezig was en niet boven achter mijn computer zat ofzo. Om die reden kan het ook haast niet anders zijn dan dat ik met haar tegelijk naar bed ging.quote:
[..]
Nou dat lijkt me niet onredelijk in de oren. Van dat andere ritme vraag ik me dan af of de dagen dat je wel thuis was wel tegelijk naar bed ging. Niet dat dat altijd een must is maar het kan ongezellig en funest voor seks zijn. En hoe erg verschilde dat ritme dan?
Werk je met onregelmatige diensten?
Het ritme was meer een ochtend / avondmens dingetje. Veel vrienden van mij werken in de horeca die dus ook altijd laat op zijn. Wat dat betreft had ik dat dus wel kunnen veranderen waarvan ik nu spijt heb dit niet gedaan te hebben. Het was niet mijn werk dat dit veroorzaakte.
Waarom zou je zo'n aanhankelijke chick willen?quote:
Vrienden ging ze niet meer heen en had eigenlijk verder niets behalve mij.
Het enige wat je jezelf kan verwijten is dat je dus niet doorhad dat zij het serieus meende.
Maar al had je het wel serieus genomen, wat dan?
Als jij geen avondje of drie weg kan gaan nadat ze naar bed gaat, wat kan dan wel?
Weet niet of de uitslag heel anders was geweest als jij het wel heel serieus had genomen. Straks 'verwaarloosde' jij je vrienden een jaar lang door geen avond per week weg te gaan. Dan was er misschien wat anders gebeurd waardoor het uit ging en dan mag je weer aankloppen bij je vrienden.
Dat zijn de meest vreemde vrienden vond ik altijd. Als het uit ging kwam je ze 4x in de week tegen en als het dan ineens weer aan ging zag je ze weer een maand niet
Maar al had je het wel serieus genomen, wat dan?
Als jij geen avondje of drie weg kan gaan nadat ze naar bed gaat, wat kan dan wel?
Weet niet of de uitslag heel anders was geweest als jij het wel heel serieus had genomen. Straks 'verwaarloosde' jij je vrienden een jaar lang door geen avond per week weg te gaan. Dan was er misschien wat anders gebeurd waardoor het uit ging en dan mag je weer aankloppen bij je vrienden.
Dat zijn de meest vreemde vrienden vond ik altijd. Als het uit ging kwam je ze 4x in de week tegen en als het dan ineens weer aan ging zag je ze weer een maand niet
Omdat je er niet klaar voor was?quote:
Conclusie nu dus dat zij er een punt achter heeft gezet en het definitief klaar is. Op dit moment heb ik heel erg veel spijt dat ik af en toe niet beter naar haar heb geluisterd. Alles is nu zo duidelijk voor mij maar toen ging het langs mij heen. Ik kan van mijzelf niet begrijpen dat ik toen deed wat ik deed. Het voelde voor mij toen echt dat ik dat avondje weg even nodig had, maar heb mij toen niet kunnen bedenken dat voor haar misschien het tegenovergestelde gold. Best wel egoïstisch achteraf.. Uiteindelijk heb ik haar de afgelopen maanden bij mij weggedreven zonder dit zelf te realiseren.
Als je hierboven stelt dat je niet geluisterd hebt, dan heeft ze dus wel een en ander aangekaart. Dan lijkt het me meer dat het niet zozeer langs je heen is gegaan, maar dat je simpelweg niet hebt gedacht dat ze het uit kon maken.quote:Enerzijds zit ik nu twee maanden na de breuk nog steeds met liefdesverdriet omdat het zo mooi had kunnen zijn als ik mij wat volwassener had gedragen, maar anderzijds is het vooral ook boosheid op mijzelf dat ik zo dom was en dat alles zo langs mij heen is gegaan. In alle nachten die ik de laatste tijd wakker lig heb ik exact kunnen bedenken waar dingen goed en fout gingen. De momenten waarop zij mij toch wel signalen gaf over bepaalde dingen maar op een of andere manier waren mijn ogen gesloten. Hoe heb ik dat kunnen laten gebeuren?
Misschien is dit gewoon een fase in je verwerkingsproces. Waar zij al maanden er tegen aan hikte, begin jij eigenlijk pas aan het afscheids- cq rouwproces.quote:De belangrijkste vraag die ik nu dan ook nog heb is hoe ik ooit nog met mijzelf kan leven? Ik had een super leuk meisje met dito toekomstplannen, verhuizen, kinderen.. Het is vast niet allemaal mijn schuld dat het fout is gelopen maar zo voelt het wel. Nu twee maanden later voel ik mij nog steeds rot en het lijkt alleen maar erger te worden. Hoe komt dit ooit nog goed? Het gemis van haar kan ik accepteren maar mijzelf niet.
Ten eerste kun je nou alles heel makkelijk gaan lopen verheerlijken, alsof het afgezien van dat allemaal zo fantastisch was en die plannen ook allemaal daadwerkelijk zouden gaan plaats vinden, maar dat weet je dus niet. Er is geen garantie dat jullie het wel allemaal gered zouden hebben als je maar zus of zo had gedaan.
Ten tweede kun je je afvragen of je wel zo bij elkaar past. Als je bij elkaar bent kan het wel prima zijn, maar je hebt en hoort ook iets van een leven ernaast te houden. Het komt ook juist aan op de momenten dat het niet zo denderend gaat, hoe jullie daar mee om gaan. In dit geval gaf jij geen gehoor en had zij misschien ook wat meer kunnen verzekeren dat jij wel snapte hoe laat het was. Misschien zeg ik, want je mag van je lief ook wel verwachten dat als je meerdere keren iets aankaart het ook wel serieus genomen wordt natuurlijk en jij net zo goed de verantwoording kan nemen door ook nog eens terug te komen op dingen die ze aangekaart had. Zo kun je elkaar wellicht wat beter in de peiling houden en ook het gevoel geven dat je aandacht houdt voor elkaars gevoelens, ook als je het niet eens bent.
Wat kun je constructief nu nog doen? Bedenken wat je een volgende keer anders aan zou willen pakken. En dan niet alleen om het maar vooral niet uit te laten gaan, maar om in gesprek te blijven en gehoord te laten voelen. Met respect voor elkaars grenzen, dus ook wat jij nodig hebt. Een relatie zou toch een soort compromis moeten worden als je het niet helemaal eens bent, lijkt me. Soms heeft het wat meer tijd nodig om meer op één lijn te komen, dat bespreken kan al meer perspectief geven dat het wel ergens heen gaat zeg maar.
Sterkte met de verwerking in ieder geval
Je moet wel realistisch blijven, natuurlijk. Dit voelt nu allemaal zo, omdat je het kut vindt dat het uit is. Maar als je er objectief naar probeert te kijken, waren er wel een aantal dingen die niet zo lekker liepen. Misschien was het dus toch niet zo prefect en meant-to-be als je nu denkt en voelt. Dat is rouwen om wat voorbij is en gaat ook weer voorbij.quote:
[..]
Jep, hiermee sla je de spijker precies op zijn kop. Wat natuurlijk ook niet mee hielp waren onze toekomstplannen die we bespraken. Zolang zij zegt ik wil een kind met je en het liefst nu twijfelde ik niet aan onze relatie en vond ik het inderdaad gezeur en niet een serieuze klacht.
Dat kind was ook zo'n dingetje, ik twijfelde daar erg over maar sinds het over is denk ik ineens te weten dat dat wel is wat ik had gewild.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Als ik er nu na wat commentaar nog eens goed over denk was ik misschien inderdaad minder into haar dan zij into mij. Vaak voelde dingen wel een beetje als verplichting van laat ik het maar doen om haar tevreden te houden of iets. En heb mij ook vaak genoeg afgevraagd of ik wel zo gemaakt ben voor een relatie, ook in de relatie. En misschien, bedenk ik mij nu, belangrijker, ben ik gemaakt voor deze relatie.
Maar nu achteraf kan ik bijna vol overtuigd ja zeggen en voel ik mij misschien nog het meest rot omdat het huisje boompje beestje toekomstplan is weggevallen. Terwijl ik hier aan jaar geleden eigenlijk niet aan moest denken.
Maar nu achteraf kan ik bijna vol overtuigd ja zeggen en voel ik mij misschien nog het meest rot omdat het huisje boompje beestje toekomstplan is weggevallen. Terwijl ik hier aan jaar geleden eigenlijk niet aan moest denken.
Een avond of 3 per week iets voor jezelf doen moet gewoon kunnen lijkt me. Als zij dat te moeilijk vond, en jullie er geen compromis over konden maken, waren jullie misschien gewoon te verschillend.quote:
[..]
Avond of drie, waarbij ik wel probeerde thuis te zijn tot zij naar bed ging, we hadden een wat ander ritme, deze manier leek mij een prima oplossing maar dat was het misschien niet, dat begreep ik toen niet, nu wel. Dat is waar ik het meeste mee zit. Als ik toen voor mijzelf had kunnen bedenken dat het hem met haar toch niet ging worden op die manier had ik er mee kunnen leven. Maar ik had werkelijk waar geen idee.
Uiteindelijk wel ja, anders was je wel weg gerend als ze het daarover had. Maar dat maakt niet dat je nu ineens klaar bent om voort te planten, nu je een maandje of twee alleen in bed hebt gelegen.quote:
[..]
Jep, hiermee sla je de spijker precies op zijn kop. Wat natuurlijk ook niet mee hielp waren onze toekomstplannen die we bespraken. Zolang zij zegt ik wil een kind met je en het liefst nu twijfelde ik niet aan onze relatie en vond ik het inderdaad gezeur en niet een serieuze klacht.
Dat kind was ook zo'n dingetje, ik twijfelde daar erg over maar sinds het over is denk ik ineens te weten dat dat wel is wat ik had gewild.
Inderdaad. Dit zul je nooit meer mee maken nu. Hoe je nu leeft zal je nog 60 jaar moeten volhouden.quote:
Maar nu achteraf kan ik bijna vol overtuigd ja zeggen en voel ik mij misschien nog het meest rot omdat het huisje boompje beestje toekomstplan is weggevallen.
dat doe je uiteindelijk jezelf aan...quote:
Dit is iets wat ik mij ook heb bedacht en wat zij ook dacht, maar waarom voel ik mij nu dan zo slecht..
dat gedrag kan een hoop oorzaken hebben, soms denken mensen dat het 'hoort' dat ze heel treurig doen na het verbreken van een relatie en presenteren ze zich graag zo naar anderen toe uit een soort van gewoonte.
Punt is wel dat als je de relatie werkelijk zoveel uitgemaakt had je automatisch ook meer gedaan had toen er nog wat te redden was...
in werkelijkheid lijk je gewoon ook gewoon helemaal niet toe geweest aan een gelijkwaardige relatie en het werkelijk samen delen...
Zeker ook niet op een manier die zij kennelijk wilde.
juist als je ook aangeeft "het is mijn koophuis" en "mijn spullen"...
kennelijk wilde je dat ook niet als gedeeld eigendom zien.
Dat is verder prima, een relatie is verder ook geen 'moetje' en er zijn een hoop mensen die veel beter functioneren als ze een betere scheiding in eigendom aanhouden, maar houd het dan ook duidelijk aan.
In jouw geval kan het dan mogelijk ook beter zijn bv en LAT-relatie aan te gaan dan te snel te gaan samenwonen met iemand die zich geheel op jou richt...
(de andere optie zou zijn je te gaan richten naar alle 'eisen' van een eventuele partner wat betreft het delen van eigendom en heel veel samen dingen doen en thuisblijven, ik heb echter een idee dat dat helemaal niet jouw wens is en eerder ook niet was, en het ook niet gewerkt zou hebben als jij je aan haar 'wensen' zou hebben proberen te aan te passn)
Gewoon een kwestie van wat beter worden in je partnerkeuze en ook meer duidelijkheid over je eigen wensen in een relatie.
Soms gaat een relatie ook gewoon uit omdat de beide partners niet zo goed bij elkaar passen, en dat is eigenlijk maar goed ook, zulk een breuk is meestal het beste voor beiden.
[ Bericht 6% gewijzigd door RM-rf op 20-02-2019 12:05:39 ]
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Sorry als ik het mis heb, maar je klinkt nu een beetje hetzelfde als mijzelf toen ik bij mijn ex was weggegaan (al was er bij ons nog wel meer aan de hand)
Niet alle schuld ligt bij jou. In mijn vorige relatie mocht ik ook niet de deur uit, geen vrienden zien en alle aandacht moest naar hem. Dit heb ik ook toegelaten. Geloof me, daar heb ik ontzettende spijt van. Het resultaat is dat ik nu, na 4 jaar single zijn, nog steeds bang ben om een relatie aan te gaan puur om het feit dat ik zó angstig ben om mijn me-time kwijt te raken die ik echt nodig heb (ook voor andere dingen, maar die zal ik je nu even besparen).
Leg niet alle schuld bij jezelf. In elke relatie zitten twee mensen, dus grote kans dat er twee mensen dingen hebben gedaan wat resulteerde in de relatiebreuk. Op het moment dat iemand je regels gaat opleggen zit het, in mijn ogen, al fout. Stel je gaat elke avond uit en gaat nooit wat leuks doen met de ander, dan heeft iemand wel het recht om te zeggen: joh, kan het iets minder? Maar zoals ik lees ging je niet eens zo heel veel weg.
Uit eigen ervaring weet ik dat je er heel lang mee kan zitten, alles gaat overanalyseren en de schuld bij jezelf gaat zoeken. Doe dat vooral niet. Wees blij dat je zoveel voor iemand kan voelen, dat wil zeggen dat dat heus in de toekomst ook bij iemand anders lukt. Neem wat tijd voor jezelf, denk na over wat je anders kan doen maar ook vooral over wat je goed hebt gedaan. Vaak zijn dat meer dingen als dat je zelf eerst beseft. Je klinkt als iemand die veel van iemand kan houden, en het beste wil doen. Weet je wat? Soms lukt dat niet. Ik geloof zelf niet in 'de ware' maar je komt nog eens iemand tegen met wie alles vanzelf gaat, en dit soort ruzies er niet toe doen, bij wie je wel jezelf mag zijn.
Eerst gaan beseffen dat het niet alleen jouw schuld is, echt waar.
Niet alle schuld ligt bij jou. In mijn vorige relatie mocht ik ook niet de deur uit, geen vrienden zien en alle aandacht moest naar hem. Dit heb ik ook toegelaten. Geloof me, daar heb ik ontzettende spijt van. Het resultaat is dat ik nu, na 4 jaar single zijn, nog steeds bang ben om een relatie aan te gaan puur om het feit dat ik zó angstig ben om mijn me-time kwijt te raken die ik echt nodig heb (ook voor andere dingen, maar die zal ik je nu even besparen).
Leg niet alle schuld bij jezelf. In elke relatie zitten twee mensen, dus grote kans dat er twee mensen dingen hebben gedaan wat resulteerde in de relatiebreuk. Op het moment dat iemand je regels gaat opleggen zit het, in mijn ogen, al fout. Stel je gaat elke avond uit en gaat nooit wat leuks doen met de ander, dan heeft iemand wel het recht om te zeggen: joh, kan het iets minder? Maar zoals ik lees ging je niet eens zo heel veel weg.
Uit eigen ervaring weet ik dat je er heel lang mee kan zitten, alles gaat overanalyseren en de schuld bij jezelf gaat zoeken. Doe dat vooral niet. Wees blij dat je zoveel voor iemand kan voelen, dat wil zeggen dat dat heus in de toekomst ook bij iemand anders lukt. Neem wat tijd voor jezelf, denk na over wat je anders kan doen maar ook vooral over wat je goed hebt gedaan. Vaak zijn dat meer dingen als dat je zelf eerst beseft. Je klinkt als iemand die veel van iemand kan houden, en het beste wil doen. Weet je wat? Soms lukt dat niet. Ik geloof zelf niet in 'de ware' maar je komt nog eens iemand tegen met wie alles vanzelf gaat, en dit soort ruzies er niet toe doen, bij wie je wel jezelf mag zijn.
Eerst gaan beseffen dat het niet alleen jouw schuld is, echt waar.
'From the deepest desires often come the deadliest hate.'
Het ligt er ook wel een beetje aan wat je die drie avonden per week ging doen. Als je daar straabezopen van thuiskwam en dus de volgende ochtend tot in de middag op je bed met een kater lag te meuren dan kan ik me voorstellen dat dat niet zo leuk is. Ik ben zelf niet op mijn best/gezelligst met een kater namelijk.
Dat probeer ik en om die reden ben ik dan ook boos op mijzelf dat ik het toen niet in kon zien en in het moment dus niet die bewuste keuze kon maken. Dat had het nu een stuk makkelijker gemaakt voor mij.quote:
Eerst gaan beseffen dat het niet alleen jouw schuld is, echt waar.
Ik was misschien wat vaak weg maar daarnaast probeerde ik wel wat leuks te doen met haar op de andere dagen wat dan vrijwel altijd van mijn kant moest komen. Ze vertelde mij ook gewoon echt van je moet voor aankomend weekend wat leuks voor ons verzinnen, ik wil dan een weekend weg.
Maar dat over analyseren herken ik mijzelf wel heel goed in. Zeker nu ik alleen nog aan de mooie dingen kan denken en al die momenten zoals vakanties en dergelijke terughaal. Op die momenten hadden we het samen wel echt super leuk.
|
|
