Avond of drie, waarbij ik wel probeerde thuis te zijn tot zij naar bed ging, we hadden een wat ander ritme, deze manier leek mij een prima oplossing maar dat was het misschien niet, dat begreep ik toen niet, nu wel. Dat is waar ik het meeste mee zit. Als ik toen voor mijzelf had kunnen bedenken dat het hem met haar toch niet ging worden op die manier had ik er mee kunnen leven. Maar ik had werkelijk waar geen idee.quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:00 schreef Elpis het volgende:
Hoe vaak van huis was je dan? Er is ook een gulden middenweg hé? Niet meer je eigen ding mogen doen klinkt nogal claimerig.
Dat is zeker waar, als zij eens per maand van 18-21 naar een vriendin ging was dat veel. Verder ook wel aangemoedigd haar eigen ding te doen, weer een sport van vroeger oppakken bijvoorbeeld of samen iets doen maar zij zat graag thuis met de televisie aan.quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:05 schreef Jardis het volgende:
Was je echt elke avond weg? Ik ken mensen met een relatie die vaker weg zijn, als ik zonder relatie.
Ergens vind ik dat wel mooi als beide personen hun eigen leven ook houden. Vrijwilligers werk hier, avondje vrienden daar en sporten op de andere avond. En samen leuk samen leven.
Maak het niet te zwaar, zij had misschien ook meer kunnen doen ipv wachten op jou.
Op zich is het niet vreemd om je eigen ding te blijven doen en is het ook aan je partner om daar ruimte voor te laten.quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:04 schreef bertje12345 het volgende:
[..]
Avond of drie, waarbij ik wel probeerde thuis te zijn tot zij naar bed ging, we hadden een wat ander ritme, deze manier leek mij een prima oplossing maar dat was het misschien niet, dat begreep ik toen niet, nu wel. Dat is waar ik het meeste mee zit. Als ik toen voor mijzelf had kunnen bedenken dat het hem met haar toch niet ging worden op die manier had ik er mee kunnen leven. Maar ik had werkelijk waar geen idee.
Wat is dit voor over-dramatische zin?quote:Op woensdag 20 februari 2019 10:51 schreef bertje12345 het volgende:
Het gemis van haar kan ik accepteren maar mijzelf niet.
Jep, hiermee sla je de spijker precies op zijn kop. Wat natuurlijk ook niet mee hielp waren onze toekomstplannen die we bespraken. Zolang zij zegt ik wil een kind met je en het liefst nu twijfelde ik niet aan onze relatie en vond ik het inderdaad gezeur en niet een serieuze klacht.quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:12 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Op zich is het niet vreemd om je eigen ding te blijven doen en is het ook aan je partner om daar ruimte voor te laten.
Zoals het nu klinkt, heeft zij vaker aangegeven dat ze het op de manier waarop het ging niet fijn vond. Jij hebt gedacht dat het klagen was en niet zoveel betekende. En toen zette ze er een punt achter en bleek het wel een serieuze klacht.
En dat kun je alleen jezelf verwijten. Het is wat veel mensen doen binnen een relatie waarin ze veel dingen voor vanzelfsprekend nemen.
Daarmee niet gezegd dat jouw eigen ding per definitief fout was en je thuis had moeten blijven, maar je had haar opmerkingen wel serieuzer moeten nemen en er echt over kunnen communiceren. Wellicht had je dan samen tot een oplossing gekomen die voor beide prima was.
Nou dat lijkt me niet onredelijk in de oren. Van dat andere ritme vraag ik me dan af of de dagen dat je wel thuis was wel tegelijk naar bed ging. Niet dat dat altijd een must is maar het kan ongezellig en funest voor seks zijn. En hoe erg verschilde dat ritme dan?quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:04 schreef bertje12345 het volgende:
[..]
Avond of drie, waarbij ik wel probeerde thuis te zijn tot zij naar bed ging, we hadden een wat ander ritme, deze manier leek mij een prima oplossing maar dat was het misschien niet, dat begreep ik toen niet, nu wel. Dat is waar ik het meeste mee zit. Als ik toen voor mijzelf had kunnen bedenken dat het hem met haar toch niet ging worden op die manier had ik er mee kunnen leven. Maar ik had werkelijk waar geen idee.
Dat dacht ik wel, maar denk het niet, vindt mijzelf gewoon dom dat het zo langs mij heen is gegaan en ik geen bewuste keuzes heb gemaakt.quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:13 schreef RM-rf het volgende:
[..]
Wat is dit voor over-dramatische zin?
Is dat gewoon een beetje overdrijven van je tijdelijke liefdesverdriet gevoel? Omdat het misschien nu eventjes 'lekker' voelt je zo zielig te gaan voelen?
Dit is iets wat ik mij ook heb bedacht en wat zij ook dacht, maar waarom voel ik mij nu dan zo slecht..quote:iig lijkt me qua reele zaken over die relatie die je verteld er geen reden toe, kennelijk voelde je gewoon niet zoveel voor haar.....
Was mijn koophuis, dat stak haar ook wel dat het niet van ons samen was maar vond ik ook een beetje gezeur en had ik achteraf serieuzer moeten nemen. Het was mijn huis met mijn spullen maar later wel geverfd in haar kleur, dingen aan de muur van haar, accessoires, nieuwe meubels.quote:dat gevoel van spijt achteraf is meestal een erg verraderlijk en kunstmatig op te wekken gevoel, maar: "actions speaks louder than words".
Als je je tijd wat zinniger en constructiever wilt gebruiken kun je bv eens kijken waar de relatie gewoon misliep....
Opvallend vind ik dat je kiest voor de zin "heeft zij twee jaar bij mij gewoond" ... en het niet als 'samenwonen' benoemt... was dat ook zo, dat jullie niet samenwoonden in de zin van echt een gedeelde woonruimte hadden die van jullie beiden was, maar zij enkel bij jou ingetrokken was en de woning nog duidelijk 'van jou' was?
Heeft zij ooit moeite gedaan de woning haar 'eigen' te maken
Misschien is dat wel het grootste punt. Vrienden ging ze niet meer heen en had eigenlijk verder niets behalve mij.quote:en wat was haar tijdsbesteding, had ze bv een sociaal netwerk buiten jou? Mogelijk dat het mislopen van die relatie ook eraan lag dat zij er niet genoeg voor deed om 'buiten' jou een leven te hebben
Ik vind het achteraf moeilijk om alles nog voor mij te halen maar die andere dagen gingen wij samen wel naar bed ja. De dagen dat ik wel thuis was denk ik dat ik er ook echt was voor haar op de manier van dat ik dan met haar bezig was en niet boven achter mijn computer zat ofzo. Om die reden kan het ook haast niet anders zijn dan dat ik met haar tegelijk naar bed ging.quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:21 schreef Elpis het volgende:
[..]
Nou dat lijkt me niet onredelijk in de oren. Van dat andere ritme vraag ik me dan af of de dagen dat je wel thuis was wel tegelijk naar bed ging. Niet dat dat altijd een must is maar het kan ongezellig en funest voor seks zijn. En hoe erg verschilde dat ritme dan?
Werk je met onregelmatige diensten?
Waarom zou je zo'n aanhankelijke chick willen?quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:22 schreef bertje12345 het volgende:
Vrienden ging ze niet meer heen en had eigenlijk verder niets behalve mij.
Omdat je er niet klaar voor was?quote:Op woensdag 20 februari 2019 10:51 schreef bertje12345 het volgende:
Conclusie nu dus dat zij er een punt achter heeft gezet en het definitief klaar is. Op dit moment heb ik heel erg veel spijt dat ik af en toe niet beter naar haar heb geluisterd. Alles is nu zo duidelijk voor mij maar toen ging het langs mij heen. Ik kan van mijzelf niet begrijpen dat ik toen deed wat ik deed. Het voelde voor mij toen echt dat ik dat avondje weg even nodig had, maar heb mij toen niet kunnen bedenken dat voor haar misschien het tegenovergestelde gold. Best wel egoïstisch achteraf.. Uiteindelijk heb ik haar de afgelopen maanden bij mij weggedreven zonder dit zelf te realiseren.
Als je hierboven stelt dat je niet geluisterd hebt, dan heeft ze dus wel een en ander aangekaart. Dan lijkt het me meer dat het niet zozeer langs je heen is gegaan, maar dat je simpelweg niet hebt gedacht dat ze het uit kon maken.quote:Enerzijds zit ik nu twee maanden na de breuk nog steeds met liefdesverdriet omdat het zo mooi had kunnen zijn als ik mij wat volwassener had gedragen, maar anderzijds is het vooral ook boosheid op mijzelf dat ik zo dom was en dat alles zo langs mij heen is gegaan. In alle nachten die ik de laatste tijd wakker lig heb ik exact kunnen bedenken waar dingen goed en fout gingen. De momenten waarop zij mij toch wel signalen gaf over bepaalde dingen maar op een of andere manier waren mijn ogen gesloten. Hoe heb ik dat kunnen laten gebeuren?
Misschien is dit gewoon een fase in je verwerkingsproces. Waar zij al maanden er tegen aan hikte, begin jij eigenlijk pas aan het afscheids- cq rouwproces.quote:De belangrijkste vraag die ik nu dan ook nog heb is hoe ik ooit nog met mijzelf kan leven? Ik had een super leuk meisje met dito toekomstplannen, verhuizen, kinderen.. Het is vast niet allemaal mijn schuld dat het fout is gelopen maar zo voelt het wel. Nu twee maanden later voel ik mij nog steeds rot en het lijkt alleen maar erger te worden. Hoe komt dit ooit nog goed? Het gemis van haar kan ik accepteren maar mijzelf niet.
Je moet wel realistisch blijven, natuurlijk. Dit voelt nu allemaal zo, omdat je het kut vindt dat het uit is. Maar als je er objectief naar probeert te kijken, waren er wel een aantal dingen die niet zo lekker liepen. Misschien was het dus toch niet zo prefect en meant-to-be als je nu denkt en voelt. Dat is rouwen om wat voorbij is en gaat ook weer voorbij.quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:15 schreef bertje12345 het volgende:
[..]
Jep, hiermee sla je de spijker precies op zijn kop. Wat natuurlijk ook niet mee hielp waren onze toekomstplannen die we bespraken. Zolang zij zegt ik wil een kind met je en het liefst nu twijfelde ik niet aan onze relatie en vond ik het inderdaad gezeur en niet een serieuze klacht.
Dat kind was ook zo'n dingetje, ik twijfelde daar erg over maar sinds het over is denk ik ineens te weten dat dat wel is wat ik had gewild.
Een avond of 3 per week iets voor jezelf doen moet gewoon kunnen lijkt me. Als zij dat te moeilijk vond, en jullie er geen compromis over konden maken, waren jullie misschien gewoon te verschillend.quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:04 schreef bertje12345 het volgende:
[..]
Avond of drie, waarbij ik wel probeerde thuis te zijn tot zij naar bed ging, we hadden een wat ander ritme, deze manier leek mij een prima oplossing maar dat was het misschien niet, dat begreep ik toen niet, nu wel. Dat is waar ik het meeste mee zit. Als ik toen voor mijzelf had kunnen bedenken dat het hem met haar toch niet ging worden op die manier had ik er mee kunnen leven. Maar ik had werkelijk waar geen idee.
Uiteindelijk wel ja, anders was je wel weg gerend als ze het daarover had. Maar dat maakt niet dat je nu ineens klaar bent om voort te planten, nu je een maandje of twee alleen in bed hebt gelegen.quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:15 schreef bertje12345 het volgende:
[..]
Jep, hiermee sla je de spijker precies op zijn kop. Wat natuurlijk ook niet mee hielp waren onze toekomstplannen die we bespraken. Zolang zij zegt ik wil een kind met je en het liefst nu twijfelde ik niet aan onze relatie en vond ik het inderdaad gezeur en niet een serieuze klacht.
Dat kind was ook zo'n dingetje, ik twijfelde daar erg over maar sinds het over is denk ik ineens te weten dat dat wel is wat ik had gewild.
Inderdaad. Dit zul je nooit meer mee maken nu. Hoe je nu leeft zal je nog 60 jaar moeten volhouden.quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:33 schreef bertje12345 het volgende:
Maar nu achteraf kan ik bijna vol overtuigd ja zeggen en voel ik mij misschien nog het meest rot omdat het huisje boompje beestje toekomstplan is weggevallen.
dat doe je uiteindelijk jezelf aan...quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:22 schreef bertje12345 het volgende:
Dit is iets wat ik mij ook heb bedacht en wat zij ook dacht, maar waarom voel ik mij nu dan zo slecht..
Dat probeer ik en om die reden ben ik dan ook boos op mijzelf dat ik het toen niet in kon zien en in het moment dus niet die bewuste keuze kon maken. Dat had het nu een stuk makkelijker gemaakt voor mij.quote:Op woensdag 20 februari 2019 11:42 schreef Kopjechino het volgende:
Eerst gaan beseffen dat het niet alleen jouw schuld is, echt waar.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |