Depressie & Angst #157 Met een voorzichtig lentezonnetje.

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 08:14 schreef scrupuleus het volgende:

[..]

Dat is een goed uitgangspunt

Blijkbaar heb je het nog nodig.

Ja, klopt. Elke keer als ik stress ervaar (het klinkt zo als een zwak excuus) en dat is erg snel, schiet ik in een psychose (met soms een manie). Stress kwam nu door het UWV en een nieuwe behandelaar. Dus tja...

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 08:30 schreef scrupuleus het volgende:

[..]

Het is geen zwak excuus, zo werkt het bij jou

Dus in de toekomst... verandering beter opvangen, niet ontkennen en het bagatelliseren, maar door erkenning van jezelf beter en liever voor jezelf zijn.

Klopt, dat is ook een kwestie van het leren vertrouwen van mijn nieuwe behandelaren en van mezelf. Inderdaad, erkennen en lief zijn is wel wat nodig is. En we waren bezig met een nieuw crisisplan, alleen die kan alleen gemaakt worden als uit crisis bent, dus die moet even een weekje (?) wachten of zo. Gelukkig waren we er dit keer vroeg bij.

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 09:35 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Over drie weken heb ik mijn laatste afspraak bij de psycholoog. We gaan terugblikken en kijken hoe mijn ontwikkeling is geweest en nalopen welke tools ik nu heb om terugvallen te voorkomen.

Ik denk zelf dat de ptts klachten voor het overgrote deel zijn opgelost. Het reguleren van mijn emoties mag nog wat oefening hebben maar dat komt wel goed.

Vatbaarheid voor depressies zal denk ik altijd wel onderdeel van mijn leven blijven. Daar moet ik een plan voor maken om zodra dit gebeurt het mezelf zo gemakkelijk mogelijk te maken.

Dat klinkt best wel goed hoe voel je je erbij dat dat je laatste afspraak is?

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 08:36 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Klopt, dat is ook een kwestie van het leren vertrouwen van mijn nieuwe behandelaren en van mezelf. Inderdaad, erkennen en lief zijn is wel wat nodig is. En we waren bezig met een nieuw crisisplan, alleen die kan alleen gemaakt worden als uit crisis bent, dus die moet even een weekje (?) wachten of zo. Gelukkig waren we er dit keer vroeg bij.

Sterkte. Dikke knuffel

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 08:09 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ja, komt ook wel goed, alleen ik heb in vijf jaar rond de dertig opnames gehad.Ik ben het zat

Ik ben 4 opnames in zo'n 5 jaar al zat, dus kan me zo voorstellen dat jij het echt meer dan zat bent.

Ze praten nu over een soort tussenhuis....ergens anders voor een jaar zitten en met wel pvk en de weekenden thuis...

Nope nope nope

Waarom niet? Met het elke keer maar weer alleen proberen ben je misschien nog wel veel langer bezig.

Vandaag is een voor mij een dag van tegenstrijdigheid. Gisteravond had ik diarree, (TMI, sorry) en vanochtend nog steeds last van m'n buik. Maar ik dacht, fuck it, ik kan niet elke keer vanuit huis gaan werken voor elk kleinigheidje. Dus ik toch naar kantoor gegaan. Voor mij een enorme overwinning, want 1.5 uur in het ov en toch een extra onveilig gevoel doordat ik me niet lekker voelde.

Maar eenmaal op kantoor ging het nog niet beter, en ben ik na een uur alweer naar huis gegaan. Eenmaal thuis nog even kut, maar daarna zakt alles weg. En dan realiseer ik me dus toch weer dat het 90% paniek was waardoor ik me heb laten beïnvloeden. En dan baal ik 1. dat die paniek zoveel invloed heeft en 2. dat die paniek er elke keer is.

Ik zou zo graag een keertje een dag willen hebben waarop ik niet zo vaak wazig zie, me duizelig, flauw of misselijk voel. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen om van dat gevoel af te komen. Gezond leven, positief blijven en gewoon doorgaan met een flinke dosis geduld waarschijnlijk, maar een stukje frustratie kan ik niet loslaten.

Ik denk dat het in veel gevallen wel te overwinnen, of in ieder geval uit te zitten is. Maar in zulke situaties vind ik het dus lastig om te herkennen dat het paniek is. En dan kan ik ook niet tegen mezelf zeggen van 'joh, het is maar paniek, zakt wel weer weg.'.

En ook weet ik niet wat voor die spanning zorgt. Alles gaat dikke prima in m'n leven op het moment. Ik blijf het lastig vinden om te accepteren dat er niet altijd een aanleiding is. Vooral omdat ik als er een duidelijke aanleiding was, ook veel gerichter aan de slag kon om er vanaf te komen.

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 16:02 schreef Myraela het volgende:
Vandaag is een voor mij een dag van tegenstrijdigheid. Gisteravond had ik diarree, (TMI, sorry) en vanochtend nog steeds last van m'n buik. Maar ik dacht, fuck it, ik kan niet elke keer vanuit huis gaan werken voor elk kleinigheidje. Dus ik toch naar kantoor gegaan. Voor mij een enorme overwinning, want 1.5 uur in het ov en toch een extra onveilig gevoel doordat ik me niet lekker voelde.

Maar eenmaal op kantoor ging het nog niet beter, en ben ik na een uur alweer naar huis gegaan. Eenmaal thuis nog even kut, maar daarna zakt alles weg. En dan realiseer ik me dus toch weer dat het 90% paniek was waardoor ik me heb laten beïnvloeden. En dan baal ik 1. dat die paniek zoveel invloed heeft en 2. dat die paniek er elke keer is.

Ik zou zo graag een keertje een dag willen hebben waarop ik niet zo vaak wazig zie, me duizelig, flauw of misselijk voel. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen om van dat gevoel af te komen. Gezond leven, positief blijven en gewoon doorgaan met een flinke dosis geduld waarschijnlijk, maar een stukje frustratie kan ik niet loslaten.

Wat lastig voor je dat het je zo overneemt. Kan je herleiden waar de paniek vooral vandaan komt?

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 17:08 schreef Mo0nlight het volgende:
Wat lastig voor je dat het je zo overneemt. Kan je herleiden waar de paniek vooral vandaan komt?

Niet echt eigenlijk, hij wordt versterkt door de lichamelijke symptomen. Vooral het wazig zien en zo duizelig zijn dat ik wankel op m'n benen sta, maakt me wel gespannen. Maar waarom ik dan dus in eerste instantie al blijkbaar zoveel spanning heb dat ik last heb van die symptomen, weet ik niet.

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 17:36 schreef Myraela het volgende:

[..]

Niet echt eigenlijk, hij wordt versterkt door de lichamelijke symptomen. Vooral het wazig zien en zo duizelig zijn dat ik wankel op m'n benen sta, maakt me wel gespannen. Maar waarom ik dan dus in eerste instantie al blijkbaar zoveel spanning heb dat ik last heb van die symptomen, weet ik niet.

Dat lijkt me wel lastig zeg! Dus zo ineens kan je een paniekaanval krijgen zonder bewuste aanleiding..?

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 17:36 schreef Myraela het volgende:

[..]

Niet echt eigenlijk, hij wordt versterkt door de lichamelijke symptomen. Vooral het wazig zien en zo duizelig zijn dat ik wankel op m'n benen sta, maakt me wel gespannen. Maar waarom ik dan dus in eerste instantie al blijkbaar zoveel spanning heb dat ik last heb van die symptomen, weet ik niet.

Alles wat jij hier schrijft, komt me bekend voor

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 18:10 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Voelt goed, het is het juiste moment om af te sluiten vind ik. Ik heb opgelost wat ik wilde oplossen en denk dat ik stevig genoeg sta om weer zonder hulp verder te gaan.

Wat fijn

Ik heb geen verstand van waar jullie last van hebben @Myraela en @CherryLips maar ik wil jullie veel sterkte wensen en een knuffel sturen. Paniek is naar en het lijkt me heel moeilijk om niet te weten waar het van komt.

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 17:49 schreef Mo0nlight het volgende:
Dat lijkt me wel lastig zeg! Dus zo ineens kan je een paniekaanval krijgen zonder bewuste aanleiding..?

Ja, dat schijnt ook wel echt bij een paniekstoornis te horen.

En mensen denken met een paniekaanval vaak aan zo'n heftig emotioneel moment waarin iemand heftig staat te hyperventileren en op die manier echt in paniek is. Die heb ik ook soms, maar van het grote merendeel van mijn paniekaanvallen zullen andere mensen niets merken. En dat maakt het soms ook wel lastig begrijpen voor mensen in mijn omgeving.

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 18:59 schreef CherryLips het volgende:
Alles wat jij hier schrijft, komt me bekend voor

Bij jou wel een aanleiding waar die eerste spanning vandaan komt? Teveel stress misschien ergens van?

quote:

Op donderdag 28 maart 2019 19:27 schreef Myraela het volgende:

[..]

Ja, dat schijnt ook wel echt bij een paniekstoornis te horen.

En mensen denken met een paniekaanval vaak aan zo'n heftig emotioneel moment waarin iemand heftig staat te hyperventileren en op die manier echt in paniek is. Die heb ik ook soms, maar van het grote merendeel van mijn paniekaanvallen zullen andere mensen niets merken. En dat maakt het soms ook wel lastig begrijpen voor mensen in mijn omgeving.
[..]

Bij jou wel een aanleiding waar die eerste spanning vandaan komt? Teveel stress misschien ergens van?

Dat kan ik me goed voorstellen, dat lijkt me wel moeilijk dat mensen in je omgeving het niet begrijpen daardoor. Knap hoe je jezelf er toch tegen probeert te verzetten wat ik zo heb gelezen.

Ik ben deze week begonnen met antidepressiva. 3 dagen 25 mg, dan 3 dagen 50 mg, om naar een dosis van 75 mg toe te werken. Vandaag is de eerste dag met 50 mg. Ik heb de indruk dat ik bijwerkingen heb, want ik heb heel rare trillerige, tintelende handen. Bar irritant, want ik heb een aantal bewegingen die ik met mijn vingers en handen doe als ik gestrest ben en die voelen nu heel raar.

/ ik kom er alleen maar even over mopperen hier