Altijd klimmen op dezelfde ladder om altijd maar weer te vallen. Ik blijf klimmen tot ik buiten ben en mezelf bevrijd. Dan zal ik gaan naar waar ik moet. De weemoed zal dan wel vergaan omdat er niets meer is om over te praten, wat gepasseerd is gepasseerd.
Wanneer ik om mij heen kijk kan ik het nauwelijks geloven, het doet pijn omdat er honderdduizend ongebruikte kansen waren. Niets is voor altijd, alleen de shit blijft eeuwig. Elke dag probeer ik klaar te zijn maar ik kan het niet uitvoeren. Soms kan ik het niet meer. Alles valt me zwaar he gaat niet meer, ga alsjeblieft weg pijn.
Mijn lichaam en geest lopen niet synchroon maar niemand kan me troosten ik kan niet ontsnappen aan vroeger. Dus pendel ik van bus naar bus heen en weer tussen pijn en verlies.
Sommige dingen spreken voor mij sommige dingen spreken tegen mij wat maakt het uit? Het leven is een willekeurige beweging. Ik druk mijn gezicht diep in het kussen en begin te brullen.
Uiteindelijk leerde ik dat het leven grotesk is. Van een beleefd persoon naar een ordinaire tokkie gaan is een langzaam proces. Samenwerken heeft geen zin. Ik wil geen mensen om mij heen. Ze mogen het rectaal inbrengen, dat wat ze me willen vertellen.
Ik ook niet.quote:Op zondag 10 februari 2019 16:53 schreef -mosrednA het volgende:
Geen idee meer wat ik voel na het lezen van de OP