Mijn broertje leeft al jaren van gift naar uitkering naar gift van andere mensen en heeft ook geen vaste verblijfplaats. Hier heeft hij bewust voor gekozen. Iets met helemaal leven in lijn met zijn eigen gevoel, vrij van de 'moetjes' van de maatschappij.
Hij wil wel werken, maar ook dat moet volledig bij zijn levensfilosofie passen dus er zijn de afgelopen jaren continu nieuwe grootse plannen voor bij gekomen. Een hoop ireëele plannen die totaal niet aansluiten op zijn studie en werkervaring ("een opleiding is helemaal niet nodig, dat is ouderwets") en inmiddels ook wat beter realiseerbare. Over het algemeen voerde hij de plannen niet uit, dus kwam hij er ook niet achter hoe realiseerbaar ze waren. Er lag altijd een nieuw plan in het verschiet. Zijn hele identiteit werd er dan ook aan opgehangen.
Inmiddels is het geld voor de zoveelste keer op aan het raken en dat is aanleiding om op het allerlaatste moment in actie te komen en een 'echt' huis en 'echt' werk te zoeken. Dat moet dan in 1 maand even gebeuren. Hij vraagt ook bijstand aan en een daklozenuitkering (
).
Het punt is dat hij vind dat ik hem niet ondersteun en alleen maar veroordeel, en het klopt dat ik maar moeilijk mijn oordeel op zij kan zetten. Het lijkt allemaal geredeneerd vanuit: het geld is op, dus kijken hoe ik een nieuw potje aan kan spreken. Geen besef van het feit dat hij dankbaar mag zijn dat al die mensen hem hebben gesubsidieerd voor al deze projecten en dat bijstand e.d. is bedoeld voor mensen die door onvoorziene omstandigheden niet in hun eigen onderhoud kunnen voorzien. Niet voor mensen die gewoon (en op tijd) kunnen solliciteren maar voor wie elke normale baan 'te min' is.
Ik zie dat hij eindelijk wat realistischer wordt (nood breekt wet zullen we maar zeggen) en dus begint te solliciteren op werk voor normale stervelingen, maar de onderlinge relatie staat dus wel onder druk door deze toestand. De vraag is dus of jullie tips hebben van hoe ik hiermee om kan gaan zonder dat hij mij uit zijn leven excommuniceert?