Stiefkinderen en zwanger

quote:

Op dinsdag 5 februari 2019 18:58 schreef Cameeltjes het volgende:
Ik heb even een tijdelijk account aangemaakt vanwege herkenbaarheid.

Situatie is als volgt:

Ik ben al jaren samen met mijn vriend en sinds kort wonen we samen. Hij heeft al 2 kinderen uit een vorige relatie van 12 en 9 jaar. De kinderen wonen bij hem en hebben een beperkte omgangsregeling met de moeder. Ik heb een goede band met de kinderen, geef ze aandacht en liefde en sta klaar voor ze.

Andersom merk ik ook dat zij mijn aanwezigheid waarderen en het leuk vinden dat ik met hun papa ben.

Nu ben ik zwanger van mijn eerste kind en ik merk dat mijn gevoelens beginnen te veranderen. Ondanks dat ik de kinderen niets laat merken, vind ik hun aanwezigheid minder comfortabel/fijn dan eerst. Ik merk dat ik meer behoefte heb aan rust.

Dat zijn best grote veranderingen. En net gaan samenwonen en een kindje onderweg..

Is het echt hun aanwezigheid zelf of zou je misschien ook meer rust kunnen ervaren door rustigere activiteiten om je heen te hebben? In plaats van luide computergeluiden een koptelefoon op of samen tekenen ofzo? Met tekenen kun je misschien ook mooie gesprekken voeren samen die over en weer wat meer inzicht kunnen geven in verwachtingen, gevoelens en wederzijds begrip enzo.

quote:

Binnenkort ga ik met verlof en heb dan eigenlijk geen zin om de kinderen op te vangen na school, terwijl mijn partner daar een beetje van uitgaat en beledigd is als ik aangeef dat ik ze niet volledig wil opvangen. Op dit moment vang ik ze 1x op, mijn partner 1x, 1x samen en ze gaan 2x naar de bso.

Ook de kinderen verheugen zich op die periode en willen dan graag naar huis in plaats van naar de bso.

Ik ben dan misschien een beetje egoïstisch, maar ik vind juist dat ik in die periode recht heb op rust. Mijn partner vindt dat ik genoeg kan rusten tot 15 uur en daarna de kinderen best kan opvangen.

Dit lijkt me een signaal om nog eens extra met je partner in gesprek te gaan. Waarom vindt hij het onzin dat je toe bent aan meer rust? Is er misschien een financiële motivatie bij om de bso te willen skippen? Voelt hij zich misschien ook een beetje schuldig naar de kinderen toe en heeft hij meer thuis zijn daarom toegezegd aan ze ofzo? Lijken me wel belangrijke dingen om tegen elkaar uit te spreken. Ook al ben je en/of wordt je het niet eens, je kan elkaar wel enigszins tegemoet proberen te komen door je in te leven in het waarom etc..

Misschien ook handig om te bedenken dat hij al een redelijk hechtingsproces met zijn bloedjes heeft na al die jaren en jij hormonaal nu als een malle met die baby in je buik aan het binden bent. Het is niet ongewoon dat hij als buitenstaander (het zit immers niet in zijn buik) zonder al die hormonen pas wat later op gang zou kunnen komen met het binden en derhalve wat andere prio's lijkt te hebben.

quote:

Ook vind ik het vervelend als de kinderen aan de spullen zitten die we kopen voor de baby. Laatst ging het jongste kind in het wipstoeltje zitten. Ik hield me rustig en heb kalm uitgelegd waarom hij dat niet moet doen, maar van binnen was ik razend.

En ben ik bang dat het jongste kind jaloers gaat worden op de baby. Hij vraagt veel aandacht (soms ook op negatieve manier) en gedraagt zich graag jonger dan dat hij is. Als de baby er is, wil ik de baby geen tekort doen en veel liefde en aandacht kunnen geven.

Eerste lijkt me ook hormonaal ingegeven nesteldrang, soort territoriumafbakening. Iets om bij jezelf te erkennen als zodanig en proberen niet af te reageren op een ander. Leer extra tot tien tellen, maak alles is liefde tot je mantra en probeer de ander zijn of haar motivatie ook voor ogen te houden.

Je bent een mede-verzorger van drie kinderen, dus jaloezie ga je sowieso niet kunnen voorkomen. Je zal je aandacht echt moeten leren verdelen en ook moeten accepteren dat je nooit het iedereen naar de zin kan maken (moet je ook niet willen), inclusief jezelf en je voorkeur voor je baby. En je aandacht moet niet alleen naar alle kids, maar ook naar je andere rollen. Je bent naast moeder en Cameeltjes immers ook nog partner van, ongetwijfeld ook vriendin en hopelijk ook nog dochter, en als je terug gaat naar de werkvloer ook werknemer.

Negatieve aandacht vragen lijkt me sowieso een relatief normaal onderdeel van het opgroeien in die zin dat het vaker voorkomt en dus niet per se aan de komst van jullie kind hoeft te liggen. Wellicht zijn er ook andere factoren die het minder aantrekkelijk maken om sneller op te willen groeien en is het niet allemaal ingegeven door vermeende jaloezie naar jullie baby?

quote:

Ik wil de bestaande kinderen ook aandacht en liefde blijven geven, maar ik twijfel of ik dat goed kan combineren en echt 'eerlijk' kan zijn. Ik voel al zoveel liefde voor de baby, ben bang dat ik onbewust 'oneerlijk' ga zijn.

Je bent je bewust van die valkuil, dat is al een begin om er alert op te blijven. Niet alleen vanuit jezelf, maar ook in overleg met je partner en tot op zekere hoogte met de kinderen zelf.

quote:

Mijn vragen zijn dus:
- Is het egoïstisch als ik aangeef de kinderen niet (volledig) te willen opvangen tijdens mijn verlof?
- Hoe kan ik ervoor zorgen dat er geen jaloezie gaat spelen?
- Zijn er mensen die zich in een soortgelijke situatie bevinden en hoe gaan jullie ermee om?

Wij kunnen niet in je belastingspatroon kijken in hoeverre het energetisch mogelijk is of zou moeten zijn. Ik zou in ieder geval met je partner blijven praten en zoveel mogelijk één lijn proberen te trekken. Dat is duidelijker en coherenter naar de oudere kinderen toe en minder onrustig dan een ja, oh nee misschien toch beter niet, etc. Plus meer verbondenheid naar het partnerschap, elkaar gehoord laten voelen ditdat.

Jaloezie kun je denk ik niet voorkomen en is onderdeel van het opgroeiproces. Beter leren jullie daar allemaal constructief mee om gaan. Iets voelen is één ding, maar ernaar handelen is een tweede. Het zal ook per persoon kunnen verschillen wat voor uitlaatklep daar het beste bij zou kunnen passen.

quote:

Op dinsdag 5 februari 2019 21:01 schreef Cameeltjes het volgende:

[..]

Overigens zouden ze het niet beter hebben als papa single was gebleven. Hij had dan meer moeten werken, meer huishoudelijke taken gehad en minder energie en tijd voor de kinderen. Toen ik hem leerde kennen werkte hij fulltime en was in de avonden en weekenden bezig met huishouden. Kinderen gingen toen alle schooldagen naar bso.

Nu werkt hij minder uren, kinderen krijgen aandacht van zowel hem als mij. Zijn vaker thuis en hebben het rustiger en stabieler. Dus ja, ze hebben wel een beetje 'geluk'.

Dit is echt appels met peren vergelijken denk ik en niet iets om vooralsnog prat op te gaan. Zeker als je nog niet zo lang samenwoont en nog aan een gezamenlijk kind moet gaan beginnen dat de gezinsdynamiek flink kan opschudden. In bepaalde zin begint het voor jou misschien nu pas echt..

quote:

Op dinsdag 5 februari 2019 21:11 schreef Cameeltjes het volgende:

[..]

Had gekund. Ik heb ook 'geluk' met hun, net zoals zij met mij

Overigens is de band met de kinderen dus goed. Zij vinden het heel gezellig met mij en verheugen zich op de periode dat ik thuis ga zijn. Ik vind het ook gezellig met hun en ga op een positieve manier met ze om. Er is laatst zelfs aangegeven aan een derde partij dat ze mij een betere moeder vinden dan hun eigen moeder en dat zegt wel wat

Een betere moeder is niet hun moeder en dat is precies waar ze komende tijd keihard mee geconfronteerd kunnen worden..

quote:

Waar ik nu moeite mee heb, zijn de sterke moedergevoelens tegenover mijn baby en de liefde die ik voel. Ik voel ook liefde voor de huidige kinderen, maar dat is niet zo sterk als wat ik voor mijn baby voel.

Geen abnormale conclusie, maar hopelijk kun je vanuit die nieuwe moedergevoelens voor je kleine, ook extra compassie putten voor je stiefkinders die dit dus niet hebben met hun biologische moeder.

quote:

Op dinsdag 5 februari 2019 21:55 schreef Cameeltjes het volgende:

[..]

Bedankt voor deze reactie. Ik denk inderdaad ook dat het misschien wel verstandig is om de huidige situatie aan te houden. De kinderen zijn nu toch al gewend aan 3 dagen thuis zijn en 2 dagen op bso. Er zal wat dat betreft dan niets voor ze veranderen, maar dan heb ik wel de ruimte om aan de baby te wennen en voldoende aandacht te kunnen geven.

Een redelijk argument naar je partner toe zou inderdaad kunnen zijn dat er in hun schema in die zin niet zoveel voor hen verandert en daarmee stabieler zou kunnen zijn in de overgang naar een nieuw ritme. Voor zover je baby een ritme gaat hebben, dat is wellicht ook even afwachten. En als je dan meer ruimte hebt thuis om je rust te kunnen pakken, zou je misschien juist wat meer kwalitijd met de stiefkinderen (en je partner) kunnen pakken dan..

quote:

Op dinsdag 5 februari 2019 22:47 schreef Cameeltjes het volgende:

[..]



Dat jij met blijkbaar zoveel haat zit, wil niet zeggen dat iedereen zo is. Je bent wel erg negatief.

Ik probeer de kinderen dus mee te geven om niet net zoals jou te worden

Als ik de kinderen niet zou accepteren was ik allang weg. Ik heb heel lang de tijd gehad en genomen om een band op te bouwen. Ik wist vanaf het begin dat ze bij de vader wonen en dat ik dus ook de verantwoordelijkheid zou krijgen. Heb het rustig opgebouwd en ben niet direct fulltime bij ze komen wonen.

Dus als je wil weten wat ik echt voor de kinderen voel, dan kan ik je vertellen dat ik veel liefde voor ze voel en ook een beetje medelijden met ze heb vanwege hun moeder.

Als ik ze zou haten zoals jij suggereert, zou ik dat ook wel durven te zeggen hier Maar in dat geval was de relatie al beëindigd en zou er geen kindje komen.

Ze zegt dan ook niet dat je ze kinderen haat hé. Ze heeft wel een punt dat je er nogal een sport van leek te maken om even goed de nadruk te leggen op het geluk van je stiefkinderen. Hoe geweldig jij wel niet bent voor ze, dat ze mazzel hebben, dat je ook een bitch had kunnen zijn, etc. Uitstekend uiteraard dat je een goede stiefmoeder voor ze bent, maar het las nu een beetje alsof je er even een paar schouderklopjes voor wou hebben. Het zou juist vanzelfsprekend moeten zijn imo.

Je geeft openlijk toe dat je nu al meer van je eigen kind houdt. Dat mag hoor, maar dat zal alleen maar extremer worden. Dat valt gewoon te lezen aan de toon in je berichtjes. Ze zei het misschien wat hard, maar er zit wel een kern van waarheid in: die gevoelens zullen echt niet zomaar veranderen. Je raakt al gefrustreerd als ze iets van je eigen kind aanraken. Dat lijkt me toch echt niet de bedoeling?

Je bent bang dat je stiefkinderen jaloers worden. Vertrouw ze dan gewoon. Laat het toe dat ze ook aan baby spullen mogen zitten.

En kijk, ik snap het hoor. Je nieuwe kindje is echt biologisch jouw kind. Niks mis mee dat je heel diep van binnen dan net even wat meer van dat kindje houdt. Maar die gedachte zullen je stiefkinderen ook snel krijgen. Het is dan jouw taak om te zorgen dat die gedachte heel snel weer verdwijnt. Doorgaan zoals je nu bezig bent....daar bereik je juist het tegenovergestelde mee imo. Ze krijgen dan het idee dat je baby speciaal is en dingen mag die zij niet mogen. En als dat er eenmaal inkruipt..

quote:

Op dinsdag 5 februari 2019 23:07 schreef AlwaysHappy het volgende:
En kijk, ik snap het hoor. Je nieuwe kindje is echt biologisch jouw kind. Niks mis mee dat je heel diep van binnen dan net even wat meer van dat kindje houdt. Maar die gedachte zullen je stiefkinderen ook snel krijgen. Het is dan jouw taak om te zorgen dat die gedachte heel snel weer verdwijnt. Doorgaan zoals je nu bezig bent....daar bereik je juist het tegenovergestelde mee imo. Ze krijgen dan het idee dat je baby speciaal is en dingen mag die zij niet mogen. En als dat er eenmaal inkruipt..

Ik denk dat je het niet snapt, want het gaat om een gevoel en niet zozeer een gedachte. Een gevoel is niet altijd rationeel en derhalve ook niet altijd daadwerkelijk te voorkomen. Sterker nog, ik denk dat het een essentieel onderdeel is van opgroeien, waar je mini een wereld ervaart die om jou heen lijkt te draaien. Zowel als individu, als gezin als in je plekje leren vinden in de maatschappij, zal je bewustzijn meer kunnen en ook moeten verruimen naarmate je volwassener wordt.
Er zijn honderden boeken vol gepend over gezinsdynamiek en wat voor effect je rol als oudste, middelste of jongste kind op je zou hebben. Laat staan de verschillen tussen bio en stief. En dan hebben we het nog niet eens over aangeboren karakter. Het lijkt me echt een ontzettende utopie om te denken dat je gevoelens van ongenoegen, minderwaardigheid, etc. allemaal zou kunnen voorkomen mits je maar gelijkwaardig kan verdelen. Dingen doen is niet per se hetzelfde als daadwerkelijk zo ervaren. Een baby, bloedverwant of niet, is nu eenmaal een fikse energieslurper die een bovengemiddeld aandeel op kan slokken van een gezin en derhalve automatisch voor zulke gevoelens kan zorgen. Daar hoeven de zorgskills van ts niet eens per se verantwoordelijk voor te zijn.

Ts, misschien kun je eens met de oudste babbelen. Die is al door het proces heen gegaan van een tweede erbij. Hoe heeft die dat ervaren en heeft die misschien ideeën voor de middelste? Misschien iets om dan samen te bespreken..

Zal wel door de hormonen komen of zo maar ik vind ook dat de manier waarop je over de stiefkinderen praat echt klinkt als een boze stiefmoeder in een sprookje. Ook doordat je ze niet met die knuffels laat spelen bijvoorbeeld geef je ze niet echt het idee dat het nieuwe kindje een feestje is voor de hele familie. Kom op, die knuffels zijn er toch en die bacteriën hou je binnen een gezin met 3 kinderen toch niet tegen. En wat maakt het uit als er een knuffel kapot gaat? Dan koop je toch een nieuwe?

En er zijn ook genoeg 'boze stiefmoeders' die vinden dat het kind hen dankbaar zou moeten zijn voor alles wat ze voor hen gedaan heeft terwijl ze elkaar niet kunnen luchten of zien dus dat is niet persé een geruststelling.

Gelukkig weet je rationeel wel wat het beste en eerlijkste is, dus probeer je daar aan vast te houden en geef niet toe aan je gevoelens. Voor je eigen kindje is het ook beter als hij/zij opgroeit in een gelukkig gezin met 3 gelijkwaardige broers/zussen waarbij jij een moeder(figuur) voor alle 3 bent dan als "moeders' lieveling" in een verstoord gezin waarvan 2 kinderen dadelijk hun stiefmoeder nooit meer willen zien.

Maak er voor hun ook een feestje van dat de baby er is: wat minder naar naschoolseopvang (kom op, na tot 15:00 gerust te hebben kun je dat best aan, je zegt zelf dat ze lief zijn en de oudste is al 12! hoe denk je dat moeders dit vroeger deden?), laat ze met al dat opwindende nieuwe speelgoed spelen (ja kinderen willen alles uitproberen ook als ze er eigenlijk te oud voor zijn maar na een half uurtje hebben ze er dan weer genoeg van), geef ze wat meer verantwoordelijkheden en plan wat speciale activiteiten waarbij zij even het centrum van de aandacht zijn en niet de baby!

[ Bericht 9% gewijzigd door Fokpop op 05-02-2019 23:40:47 ]

Moeten kinderen van 9 en 12 nog naar BSO? Rond mijn negende fietste ik gewoon naar huis, smeerde mijn boterhammen, huiswerk maken en vermaakte ik mijzelf.

quote:

Op dinsdag 5 februari 2019 23:21 schreef Scary_Mary het volgende:
Ik denk dat je het niet snapt, want het gaat om een gevoel en niet zozeer een gedachte. Een gevoel is niet altijd rationeel en derhalve ook niet altijd daadwerkelijk te voorkomen. Sterker nog, ik denk dat het een essentieel onderdeel is van opgroeien, waar je mini een wereld ervaart die om jou heen lijkt te draaien. Zowel als individu, als gezin als in je plekje leren vinden in de maatschappij, zal je bewustzijn meer kunnen en ook moeten verruimen naarmate je volwassener wordt.

AlwaysHappy verwoordt het goed. Hij waarschuwt ervoor dat de kinderen de gedachte kunnen krijgen dat zij minder van hen houdt. Dat is de gedachte waar hij het over heeft. En dat lijkt me een reële angst gezien dat gevoel er op dit moment bij TS duimendik bovenop ligt en mensen meestal niet zo goed kunnen acteren als ze zelf denken.

[ Bericht 0% gewijzigd door Fokpop op 05-02-2019 23:44:43 ]

quote:

Op dinsdag 5 februari 2019 23:39 schreef Fokpop het volgende:

[..]

AlwaysHappy verwoordt het goed. Hij waarschuwt ervoor dat de kinderen de gedachte kunnen krijgen dat zij minder van hen houdt. Dat is de gedachte waar hij het over heeft. En dat lijkt me een reële angst gezien dat gevoel er op dit moment bij TS duimendik bovenop ligt en mensen meestal niet zo goed kunnen acteren als ze zelf denken.

Dit ja.

quote:

Op dinsdag 5 februari 2019 23:39 schreef Fokpop het volgende:

[..]

AlwaysHappy verwoordt het goed. Hij waarschuwt ervoor dat de kinderen de gedachte kunnen krijgen dat zij minder van hen houdt. Dat is de gedachte waar hij het over heeft. En dat lijkt me een reële angst gezien dat gevoel er op dit moment bij TS duimendik bovenop ligt en mensen meestal niet zo goed kunnen acteren als ze zelf denken.

Ik vind het te weinig genuanceerd en teveel lijken op ts blamen. Immers komt dit in heul veul gezinnen voor, samengesteld of niet. Iedereen heeft weleens zulke gevoelens ervaren toch? Dat heeft lang niet altijd te maken met daadwerkelijk mindere liefde van de ander, dus ik vind het eerlijk gezegd nogal ridicuul om hier te gaan lopen doen alsof het per se te voorkomen gaat zijn door een ts en niet gewoon een wezenlijk onderdeel van opgroeien kan en zelfs misschien ook gewoon moet zijn. Onderdeel hè, geen basis voor een nieuwe dynamiek.

Bij jongere kinderen durf ik wel te stellen dat er minder scheiding is tussen hoofd en hart/buik. Dan zijn het m.i. geen gedachten, maar gevoelens en ervaringen die voor hen daardoor een stuk heftiger kunnen zijn dan een idee. Hun wereld en hersencapaciteit immers gewoon een stuk kleiner en juist bij het opgroeien kun je daar meer ruimte en logica in aan leren brengen.

quote:

Op woensdag 6 februari 2019 00:32 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Ik vind het te weinig genuanceerd en teveel lijken op ts blamen. Immers komt dit in heul veul gezinnen voor, samengesteld of niet. Iedereen heeft weleens zulke gevoelens ervaren toch? Dat heeft lang niet altijd te maken met daadwerkelijk mindere liefde van de ander, dus ik vind het eerlijk gezegd nogal ridicuul om hier te gaan lopen doen alsof het per se te voorkomen gaat zijn door een ts en niet gewoon een wezenlijk onderdeel van opgroeien kan en zelfs misschien ook gewoon moet zijn. Onderdeel hè, geen basis voor een nieuwe dynamiek.

Bij jongere kinderen durf ik wel te stellen dat er minder scheiding is tussen hoofd en hart/buik. Dan zijn het m.i. geen gedachten, maar gevoelens en ervaringen die voor hen daardoor een stuk heftiger kunnen zijn dan een idee. Hun wereld en hersencapaciteit immers gewoon een stuk kleiner en juist bij het opgroeien kun je daar meer ruimte en logica in aan leren brengen.

Ik blame de TS niet. Benoem enkel wat ze zelf zegt. Ze houdt nu al meer van haar komend kind.

Met wat ze hier beschrijft, hoe ze zich opstelt naar haar stiefkinderen, is het niet gek om te denken dat die kinderen dat echt wel op gaan pakken hoor. I've been there.

quote:

Op dinsdag 5 februari 2019 22:47 schreef Cameeltjes het volgende:

[..]



Dat jij met blijkbaar zoveel haat zit, wil niet zeggen dat iedereen zo is. Je bent wel erg negatief.

Ik probeer de kinderen dus mee te geven om niet net zoals jou te worden

Als ik de kinderen niet zou accepteren was ik allang weg. Ik heb heel lang de tijd gehad en genomen om een band op te bouwen. Ik wist vanaf het begin dat ze bij de vader wonen en dat ik dus ook de verantwoordelijkheid zou krijgen. Heb het rustig opgebouwd en ben niet direct fulltime bij ze komen wonen.

Dus als je wil weten wat ik echt voor de kinderen voel, dan kan ik je vertellen dat ik veel liefde voor ze voel en ook een beetje medelijden met ze heb vanwege hun moeder.

Als ik ze zou haten zoals jij suggereert, zou ik dat ook wel durven te zeggen hier Maar in dat geval was de relatie al beëindigd en zou er geen kindje komen.

Lees jezelf eens terug, ze moeten maar blij zijn dat je zo geweldige stiefmoeder bent, je had immers, hey jouw eigen woorden, een bitch kunnen zijn. Dat is wat je hier allemaal stond te verkondigen. Je bent van binnen razend ( ook jouw woorden) als de 9 jarige in het wipstoeltje zit, wat denk je dat er gaat gebeuren wanneer deze 9 jarige straks aan de spullen van de baby zit of begint te klagen als je meer aandacht aan de baby geeft? En kinderen voelen haarfijn aan hoe jij je van binnen voelt.
Bedenk heel goed, haat en liefde liggen messcherp naast elkaar. ga naar een hulpverlener en praat hier over.

En ik heb geen haat, maar je laat nu al zien waar dit helemaal naar toe gaat, die kinderen zullen nooit eigen worden, heb dit al een paar keer gezien. Ook deze mensen zeiden oohh ik geef ze alles wat ze willen en ze moeten maar blij zijn met zo'n leuke stiefmoeder als mij, ik heb ALLES voor ze over. Maar de eigen kinderen staan altijd een plekje voor.

quote:

Op woensdag 6 februari 2019 09:52 schreef Cameeltjes het volgende:

[..]

Ik ben niet geweldig (dat zijn biologische moeders ook niet).
Ik probeerde alleen aan te geven dat het helaas niet zo vanzelfsprekend is dat stiefmoeders zich positief opstellen richting de stiefkinderen. Dat zou inderdaad de standaard moeten zijn, maar is het helaas niet.

Ik werd boos ja om de situatie met het wipstoeltje. Daar is aardig wat geld aan uitgegeven en kan het gewicht van een 9-jarige niet aan.
En de knuffels zijn cadeautje van de oma uit het buitenland, die zijn dus niet 'vervangbaar' en wil ik bewaren voor later. Zijn de eerste cadeautjes van de baby.

Ik weet zelf ook dat ik af en toe tekort schiet, maar ik doe in ieder geval mijn best en heb wel het beste voor ze voor. Ik kan helaas het gevoel van 'biologisch' en 'stief' niet uitschakelen, maar ik wil er het beste van proberen te maken. En dan niet alleen voor de huidige kinderen, maar voor het volledige gezin.

Ik denk dat dit altijd moeilijk zal blijven, maar een kind van 9 denkt daar echt niet over na, die denkt, heyyy dat is leuk! Je zal nog wel tegen meer dingen aanlopen, jij net de baby slapend en de kinderen galopperen als een kudde op hol geslagen paarden door het huis. Of ze staan ergens op waardoor het kapot gaat.
Zoek in elk geval begeleiding hierbij, krop het niet op. Straks met de baby ben je moe en dan gaat het wel zwaarder tellen en als jij opkropt komt de bekende druppel.

Zou sowieso die BSO dagen houden

quote:

Op woensdag 6 februari 2019 09:26 schreef Cameeltjes het volgende:

[..]

Hier kan ik ook zeker wat mee, bedankt.

Het is overigens niet dat het al afgesproken is dat de kinderen volledig worden opgevangen door mijn. Ik vroeg aan mijn partner hoe hij het voor zich ziet en hij vindt dus dat ik ze best kan opvangen.

En de kinderen denken dat als ik toch thuis ben, dat zij dan ook thuis kunnen komen en niet naar bso hoeven. Ze zitten steeds te vragen wanneer ik nou niet meer hoef te werken, dus ik merk dat ze zich verheugen op die periode.

Maar die kinderen zijn toch 9 en 12? Je doet net alsof je de zorg voor 2 peuters op je nek krijgt.
Terwijl het over kinderen gaat die je zelfs hier en daar een handje kunnen helpen. En vooral niet de hele tijd zorg nodig hebben, niet de hele tijd aan je rok hangen.

Gewoon eens praten met die kinderen en afspraken maken. Leg uit dat het laatste stukje zwangerschap best zwaar kan zijn, dat je wat rust nodig hebt bv. Geef ze evt wat huishoudelijke taken die je meer rust en ruimte op andere manieren geven.

Vraag eens hoe zij erin staan, of ze zorgen hebben en waar ze zich op verheugen. Maak ze deel van het proces ipv ze erbuiten te willen houden. Ja het is jouw baby, jouw zwangerschap, maar het is ook hun nieuwe broertje/zusje.

quote:

Op woensdag 6 februari 2019 09:52 schreef Cameeltjes het volgende:

[..]

Ik werd boos ja om de situatie met het wipstoeltje. Daar is aardig wat geld aan uitgegeven en kan het gewicht van een 9-jarige niet aan.
En de knuffels zijn cadeautje van de oma uit het buitenland, die zijn dus niet 'vervangbaar' en wil ik bewaren voor later. Zijn de eerste cadeautjes van de baby.

Ik denk niet dat hij dat opzettelijk deed iig.

Wel is het zo dat je biologische kindje precies hetzelfde met de knuffels doet als je stiefkinderen, niet meer of minder... ook dan kunnen ze vies worden of stuk gaan. Je kunt dan misschien beter dat soort dingen bewaren in een doos? waar de kinderen allemaal niet bij kunnen komen oid? je kan niet de èèn iets verbieden en de ander niet toch?

En buiten dat ze zijn 9 & 12, waar praten we eigenlijk over?

quote:

Op woensdag 6 februari 2019 06:24 schreef Chia het volgende:

[..]

Dat is alleen als TS er iets aan kan doen. En dat kan misschien niet, maar het blijft wel een punt van aandacht.

quote:

Op dinsdag 5 februari 2019 23:07 schreef AlwaysHappy het volgende:
En kijk, ik snap het hoor. Je nieuwe kindje is echt biologisch jouw kind. Niks mis mee dat je heel diep van binnen dan net even wat meer van dat kindje houdt. Maar die gedachte zullen je stiefkinderen ook snel krijgen. Het is dan jouw taak om te zorgen dat die gedachte heel snel weer verdwijnt. Doorgaan zoals je nu bezig bent....daar bereik je juist het tegenovergestelde mee imo. Ze krijgen dan het idee dat je baby speciaal is en dingen mag die zij niet mogen. En als dat er eenmaal inkruipt..

Met zo een zin wek je in mijn ogen wel degelijk de suggestie dat het per se door ts d'r gevoelens zou moeten komen en dat het derhalve haar taak is om dat op te lossen. Eens dat het sowieso een aandachtspunt is hoor, juist ook vooral vanuit de gedachte dat het een vrij normale response kan zijn ongeacht die niet per se met stiefmoeders gedrag en gevoelens samen hoeft te hangen en dus ook niet per se daarmee voorkomen kan worden. Ts voelt zich nu al schuldig, laat staan met een energievretende baby en een post-partum lijf na een eerste bevalling, dus dan vind ik die nuance wel belangrijk om te noemen.

Om nog maar niet te spreken over de hier niet genoemde papa die net zo goed de taak heeft om een en ander in goede banen te leiden. Die is net zo goed verantwoordelijk voor het opbouwen van een nieuwe dynamiek en dan ben ik het net als jij eens dat hij niet handig deed door ze blij te willen maken met thuis mogen blijven van de bso, voor dat met ts uitgesproken te hebben. Zo kun je ook scheve ogen creëren en dat begint dan met zijn handelen, waardoor zij de boeman lijkt.

quote:

Op woensdag 6 februari 2019 09:26 schreef Cameeltjes het volgende:

[..]

Hier kan ik ook zeker wat mee, bedankt.

Het is overigens niet dat het al afgesproken is dat de kinderen volledig worden opgevangen door mijn. Ik vroeg aan mijn partner hoe hij het voor zich ziet en hij vindt dus dat ik ze best kan opvangen.

En de kinderen denken dat als ik toch thuis ben, dat zij dan ook thuis kunnen komen en niet naar bso hoeven. Ze zitten steeds te vragen wanneer ik nou niet meer hoef te werken, dus ik merk dat ze zich verheugen op die periode.

Ik heb een beetje het gevoel dat jouw stiefkinderen jou als een zegen zien (wat meteen iets zegt over hoe jij met ze omgaat) en jij momenteel hen meer als last.

Misschien is het toch eens handig dat jij hen ook als zegen gaat zien. Het is straks met een baby ook handig om een 12 en 9 jarige te hebben. Zeker een 12 jarige kan als de baby iets ouder is prima even oppassen. Wat meer vrijheid geeft.

Door die mindset waarbij jij ook in jouw hoofd 1 gezin hebt en minder de scheiding maakt zul je zelf positiever denken over de situatie en daarmee gelukkiger zijn en dat straal je dan uit, waardoor je dat ook weer terug krijgt.

Laten we wel zijn, die baby maakt ineens dat jouw partner en zijn kinderen levenslang bij jou gaan horen. Act the part.

quote:

Op woensdag 6 februari 2019 09:26 schreef Cameeltjes het volgende:

[..]

Hier kan ik ook zeker wat mee, bedankt.

Het is overigens niet dat het al afgesproken is dat de kinderen volledig worden opgevangen door mijn. Ik vroeg aan mijn partner hoe hij het voor zich ziet en hij vindt dus dat ik ze best kan opvangen.

En de kinderen denken dat als ik toch thuis ben, dat zij dan ook thuis kunnen komen en niet naar bso hoeven. Ze zitten steeds te vragen wanneer ik nou niet meer hoef te werken, dus ik merk dat ze zich verheugen op die periode.

De oudste was drie dus toen de middelste kwam, dus die zal het verschil niet zo gemerkt hebben toen. Dan is het een nogal abstract concept wat er straks gaat komen.

Misschien handig om alvast samen een boekje door te gaan spitten over wat de komst van een baby inhoudt, ook voor hen. Dat er bijvoorbeeld veel geslapen moet worden en dat het betekent dat ze mee kunnen of zelfs moeten helpen door rustig aan te doen dan of buiten of bij een vriendje te gaan spelen ofzo.

quote:

Op woensdag 6 februari 2019 09:52 schreef Cameeltjes het volgende:

[..]

Ik ben niet geweldig (dat zijn biologische moeders ook niet).
Ik probeerde alleen aan te geven dat het helaas niet zo vanzelfsprekend is dat stiefmoeders zich positief opstellen richting de stiefkinderen. Dat zou inderdaad de standaard moeten zijn, maar is het helaas niet.

Ik werd boos ja om de situatie met het wipstoeltje. Daar is aardig wat geld aan uitgegeven en kan het gewicht van een 9-jarige niet aan.
En de knuffels zijn cadeautje van de oma uit het buitenland, die zijn dus niet 'vervangbaar' en wil ik bewaren voor later. Zijn de eerste cadeautjes van de baby.

Ik weet zelf ook dat ik af en toe tekort schiet, maar ik doe in ieder geval mijn best en heb wel het beste voor ze voor. Ik kan helaas het gevoel van 'biologisch' en 'stief' niet uitschakelen, maar ik wil er het beste van proberen te maken. En dan niet alleen voor de huidige kinderen, maar voor het volledige gezin.

Ach, bij kinderen hoort dat. Wat te denken van de gloednieuwe auto op de oprit hier waar de oudste met een steentje de zijkant bekrast. Lullig. Duur. En ja, slechts materieel. Mag je overigens best boos om worden, maar echt belangrijk is het nou ook weer niet.

Wen eraan. Kinderen doen soms dingen die jou geld gaan kosten.