Een verhaal, een probleem, een gevoel

Tja, waarom dit topic. Ik weet het echt niet. Aan de ene kant is het misschien een goed idee om mijn verhaal (nogmaals) te vertellen. Maar aan de andere kant weet ik ook dat hoe vaak ik het ook vertel en hoe vaak ik ook bepaale dingen hoor het voor mijn gevoel toch niet veranderd.

Een vreemd begin, maar ik zal het uit proberen te leggen...

Ik zit met het 'probleem' dat ik ten eerste zielsveel van iemand hou maar boven alles oneindig veel om iemand geef. Eigenlijk is de relatie die ik met haar gehad heb hiervan altijd een verlengde geweest. En daardoor dus ook meteen een enorm sterke basis.

Als alles goed gaat is dat heerlijk en het schept een heerlijke band. Maar als er problemen zijn waar je voor je gevoel niet heel veel meer aan kunt doen dan doet het pijn, onbeschrijvelijk veel pijn.

Ik heb vier jaar lang een hele fijne, gezellig, intieme en gelukkige relatie gehad met een schat. Nee, meer dan dat: een regelrechte engel. Ze is voor mij het liefste meisje (en vrouw) op deze wereld en vanaf het moment dat ik verliefd op haar werd (en zelfs daarvoor) is er geen seconde geweest dat ik daar aan getwijfeld heb. Het klinkt misschien overdreven (in de trant van: liefde maakt blind), maar het is echt zo. En tot zover je daar natuurlijk zeker van kunt zijn in je leven, het was voor het gevoel wederzijds.

Ik durf zelfs nu nog te zeggen dat onze relatie heel goed was. We hebben elkaar oorspronkelijk ontmoet via Internet en een vriendschap is toen snel uitgegroeid tot een hele hechte band. We konden praten over dingen waar anderen soms vreemd van stonden te kijken, zo 'close' of serieus. We konden huilen en lachen, uren praten en elke keer als we elkaar spraken was het fijn. En hoewel een afstand altijd beperkingen met zich meebrengt was het gewoon altijd fijn. Maar ook bij ons was ruzie natuurlijk soms onvermijdelijk. Vaak was ruzie een groot woord, meer een meningsverschil waar we altijd uitkwamen. Maar er was één enorm probleem: het vertrouwen.

Langzaam werd het een steeds groter punt, en wat ik er ook aan probeerde te doen: het werkte vaak maar even of had een averechts effect. Soms ging het een periode van maanden beter, maar dan werd alles door één zin teniet gedaan. Ik vind het niet fijn om erover te praten, omdat ik het gevoel heb dat ik daarmee haar vertrouwen schaadt. Maar toch wil ik een paar voorbeelden noemen, om aan te geven hoe diep het zit.

Als we samen in de trein zaten zat ik altijd naast haar, gezellig en knus. Maar eigenlijk kon je dan nooit rustig zitten. Als we rechts in de trein zaten en ik door het linkerraam keek vroeg ze vaak waar ik naar zat te kijken. Of ik soms naar andere mensen zat te 'gluren'. Want ons raam zat toch aan de rechterkant. Uiteindelijk ging ik vaker tegenover haar zitten, zodat ze zag waar ik naar keek. Maar toen begon ze vaak achter zich te kijken en vroeg ze of ik soms niet meer van haar hield (omdat ik niet meer naast haar gezien wilde worden).

Als we op straat liepen ging het eigenlijk hetzelfde. Niet altijd, maar wel vaak. Je kijkt gewoon lekker rond en bent gezellig aan het praten en ondertussen moet je elk vrouwelijk persoon (waar je zelf niet naar kijkt) verantwoorden ("zit je te gluren?", "vind je haar leuk ofzo?"). Uiteindelijk loop je rond met elke keer het gevoel dat je dingen moet verantwoorden. En daarvan wordt het allemaal alleen maar geforceerder.

We belden elke dag, om even gezellig te praten. Maar elke keer als er iemand thuis belde hoorde je ook op mijn telefoon een wisselgesprek-toon. Dat was altijd voor haar reden om wantrouwig te worden. Want blijkbaar had ik een fout gemaakt en dingen 'dubbel gepland'. Het was natuurlijk mijn andere vriendin die probeerde te bellen. Tja, en wat moet je daar nou op zeggen behalve dat het niet zo is. Wisselgesprek uitzetten werkt ook niet, want dat staat verdacht omdat het eerst aanstond.

Dit zijn maar drie dingen, maar er zijn meer... veel meer. En elke keer als je ziet dat je vriendin zo verschrikkelijk onzeker is doet dat pijn. En je geeft één keer rustig antwoord, twee keer, vijf keer, tien keer. Maar de elfde keer kun je niet meer verbergen hoeveel het je raakt. En dan wordt je verdrietig en boos. Maar dat is volgens haar dan een teken van bekennen. Want als je boos wordt dan heb je iets op je geweten.

Ze weet wat ze doet, ze weet dat het fout is. Maar ze kon het niet tegenhouden. Elke keer een klein zinnetje in een mail, een teken van onzekerheid en van onnodige jaloezie. En het doet zoveel pijn, omdat je zelf weet en voelt dat het niet hoeft, maar omdat je het niet over kunt brengen. Elke keer probeer je het, maar soms dan is rustig blijven voor haar een teken van 'het maakt je zeker niets uit hoe ik me voel' en het andere moment begrijpt ze wat ik probeer te doen.

Maar uiteindelijk heeft het niet mogen baten. Ze wilde niet meer, mij niet meer. Ze hield van me, maar ze kon niet meer. Ze wilde vrij zijn, zich niet meer binden. Volledig tegen elk principe waar we het samen ooit over gehad hadden, waar zij altijd achter had gestaan, ging ze dingen doen. Een ander leven, dat was beter. Uiteindelijk een nieuw leven, een nieuwe vriend, dat was de oplossing.

Dit alles is nu vele maanden geleden. Het contact is steeds minder geworden, grotendeels door mijn eigen, stomme, belachelijke en opdringerige gedrag. Elke keer proberen om te laten zien wat je altijd al gevoelt hebt, laten zien wat je voor iemand voelt. Proberen te laten voelen wat zij (ooit) gevoelt heeft. Maar hoewel er altijd bepaalde momenten van onzekerheid zijn geweest ('ik weet het ook niet', 'laat me maar') heeft het allemaal niet mogen baten. Al mijn pogingen om te laten zien hoeveel ik van haar hou hebben denk ik alleen een averechts effect gehad. Het heeft haar benauwd, het gevoel gegeven dat ze voor altijd aan mij vast zit, dat ik haar niet met rust laat. Maar als er één ding is wat ik na al die tijd weet is dat ik haar niet met rust kan laten. Niet als ze negatieve gedachten en gevoelens heeft. Omdat ze die wel geloofd en soms niet de waarheid meer kan zien.

Maar nu mag ik het niet meer. Ze wil verder, zonder mij. Ik moet mijn eigen leven maar gaan leiden, hoe erg ze het ook allemaal vind. En ik weet hoe verschrikkelijk zij het vind. Hoewel ik dat eigenlijk niet mag weten, omdat alles anders is... ze is veranderd.

En waar ik al die maanden voor heb proberen te vechten, wat ik heb proberen tegen te gaan is ook mislukt. Ze heeft een nieuwe vriend die haar wel begrijpt en waar ze wel gelukkig me is. Hoewel dat soms ook weer tegengesproken wordt door haarzelf.

Het is nu al vele maanden geleden. We hebben elkaar zelfs al een paar weken niet meer gemailed. Dat was volgens haar het einde, tot daar en niet meer verder. Maar ik hou van haar. Elke ochtend sta ik met haar in mijn gedachten op en ik ga 's avonds weer met haar in mijn gedachten slapen. Ik moet het van haar uitzetten, want ze wil dat ik ook weer gelukkig word. Maar ik kan het niet. Ik weet dat het vreemd klinkt, maar ik heb altijd al het gevoel gehad dat zij de ware is.

Een lang verhaal. Ik weet dat het niets aan de situatie veranderd. Ik weet ook dat ik mee zal moeten leven als ze nooit meer iets van zich laat horen. Maar het doet zo'n pijn. Maar ik wil het ook niet uit de weg gaan. Ze is in mijn gedachten omdat ik na al die tijd gewoon nog verliefd op haar ben, om haar geef en oneindig van haar hou. Het is natuurlijk onzin, maar als ik alles zou moeten opgeven om weer met haar te kunnen praten en om weer bij haar te kunnen zijn... dan zou ik geen seconde twijfelen.

Ik hoop dat mijn verhaal op wat voor manier mensen kan helpen die misschien in eenzelfde situatie zitten.

quote:

---

Op zaterdag 4 januari 2003 18:37 schreef Angeles het volgende:
Een lang verhaal inderdaad...mooi omschreven.

---

Dank je

quote:

---

Maar wat mij opviel, dat meisje is zoals jij haar omschrijft wel ongelofelijk wantrouwig...geobsedeerd bijna. Voortdurend gefocust op dingen waaruit ze kan afleiden dat jij niet meer of niet meer genoeg van haar houdt. Dat levert een onhoudbare situatie op, een relatie die voortdurend op ontploffen staat. Als je zo bent heb je geen moment rust en als je met zo iemand bent ook niet.

---

Het is natuurlijk zo dat ik nu veel dingen op een hoop gooi. Dingen waar soms maanden tussen zaten maar nu misschien erg 'over the top' lijken. Maar feit is dat het soms gewoon wel zo was.

Wat betreft de onhoudbare situatie: op het moment dat het gebeurt zit je er midden in en kun je er niet zo makkelijk naar kijken. Nu zie ik dat ik op heel veel punten gewoon vast zat, niet meer wist wat ik moest zeggen. Onbewust moet je je toch constant kunnen verantwoorden en wil je de vrede graag bewaren. Dus zeg je dingen anders dan je misschien normaal had gedaan.

quote:

---

Het is jammer dat het zo gelopen is, jammer dat een goede relatie verpest moet worden door zo veel onzekerheid. Meestal kun je aan iemand die zo onzeker is bijna niets veranderen, niet helpen.

---

Ze vertrouwde me altijd voor de volle honderd procent. Zo weet ik ook dat er soms andere dingen waren waar ze zich druk over maakte. Maar dat is dan toch anders, omdat het niet direct op jouw slaat. Je staat er dan iets meer buiten, hoewel je bij elke pijn die zij voelt zelf ook pijn voelt.

quote:

---

Het enige wat zij wilde was dat je er op de een of andere manier aan toegaf. Nooit meer tegenover haar zitten inplaats van naast haar, nooit meer naar een ander meisje kijken

---

Dat is inderdaad ook wat je soms heel duidelijk ziet in reacties. Het is zelfs zo dat ik nooit naar andere meisjes zou kijken, op wat voor manier dan ook. Ze was lief, hartstikke mooi, sexy, eerlijk, behulpzaam naar iedereen... waarom zou ik ooit iemand anders willen als ik al het perfecte meisje had gevonden?

quote:

---

nooit meer een wisselgesprek binnenkrijgen (hoe doe je dat? en hoe plan je in hemelsnaam door wie je gebeld wordt?)

---

Dat plan je niet. Bovendien ging het om een toestel wat ook op andere nummers dan mijn eigen reageerde. Maar dat is dan natuurlijk alleen maar een excuus.

quote:

---

Dan geef je haar alleen een soort bevestiging dat haar angst normaal is en dan wil ze meer en meer en meer. Dat werkt dus averechts. Maar geef je er niet aan toe, dan is ook het gedonder in de glazen. Zij moet daar zelf aan werken, jij kunt niets doen en zolang ze daar niet in slaagt is een gewone, ontspannen relatie bijna onmogelijk.

---

Het wordt inderdaad steeds moeilijker. En op een gegeven moment werd de spanning die er ook bij mij ontstaat om altijd goed te 'moeten' reageren aangezien als bekennen. Ik zou niet meer verliefd op haar zijn.

quote:

---

In elk geval heel veel sterkte toegewenst met alles. Aan de wetenschap dat het misschien beter is zoals het nu is heb je nu waarschijnlijk niets, misschien later wel. Dit moet gewoon slijten, je kunt het niet wegredeneren. Sterkte!

---

Hoewel ik de 'ruzies' en het uitleggen van dingen altijd vervelend vond (omdat ik wist dat het 'onnodig' was) mis ik dat nu. Ik mis alles. En het is bijna onmogelijk om bepaalde dingen die ik nu weet (of in ieder geval denk te weten) buiten mijn eigen denken te laten. Het is niet fijn om te weten dat je vriendin een ander heeft terwijl je van haar houdt. Het is niet fijn om bepaalde dingen te horen.

Maar ik neem het haar niet kwalijk. Ten eerste niet omdat ik in mijn onmacht en verdriet ook dingen heb gezegd nadat het 'uit' was gedaan. Ik heb op een manier tot haar gevoelens proberen door te dringen die achteraf gezien gewoon fout was. Ten tweede neem ik het haar niet kwalijk omdat ik weet dat ze er ook mee zit. Dat ze zich druk maakt om mij en hoe erg ik er mee zit.

quote:

---

Op zaterdag 4 januari 2003 15:13 schreef Undertaker2 het volgende:
Typisch... ze wordt al gek bij het idee dat jij misschien via het raam naar een andere meid kan kijken en 'bestookt' je om zulke oenige dingen met opmerkingen.
En wat gebeurd er? Juist: Zij verbreekt de relatie en zij krijgt/zoekt/vindt/neemt een nieuwe vriend.

---

Het is inderdaad typich en heel erg cru. Maar ik neem haar niets kwalijk.

quote:

---

Volgens mij projecteerde ze haar eigen 'angst' op jou, want datgene waar ze bang voor is wat jij zou kunnen doen ( het 'gluren' en naar andere meiden kijken en misschien wel de relatie vervolgens verbreken) is datgene wat ze uiteindelijk zelf gedaan heeft.

---

Het ging er inderdaad om dat ze zichzelf heel vaak een angst aanpraatte die er niet hoefde te zijn

quote:

---

Misschien een tipje: Probeer er de volgende keer achter te komen wat nou die jalouzie veroorzaakt. Zet een stapje terug en probeer achter de oorzaak te komen in plaats van in te gaan op het gevolg.

---

In principe weet ik wat de oorzaak is. Maar ik kan er niets aan doen. We hebben samen heel veel stappen terug gezet en ik heb haar altijd zoveel mogelijk proberen te antwoorden op welke vraag dan ook. Maar op vragen als: "als ik er niets was geweest had je toch wel iemand anders genomen" kun je niet normaal antwoorden. Want was je ook zegt, het is eigenlijk nooit goed.

quote:

---

Jalours is ze nou eenmaal en da's het uitgangspunt. Zeggen: "Wees niet jalours" helpt ook niet, want daarmee pak het gevolg. Putjesscheppen op zee dus...
Die oorzaak vinden kan heel lastig zijn en soms kom je er helemaal niet achter.

---

De oorzaak was denk ik wel redelijk helder. Maar aan de andere kant was dat eigenlijk ook geen echte oorzaak. En op andere punten (buiten de relatie met mij om) was ze ook gewoon soms onzeker.

quote:

---

Nu weet je e'm dus wel... helaas is het nu te laat. Vallen en opstaan dus. Stertke...

---

Het pijnlijke is dat ik er gewoon altijd al voor heb proberen te vechten, en zij op haar manier ook.

quote:

---

p.s
Misschien lul ik gewoon uit m'n nek en zit ik er helemaal naast. Ik bedoel het aardig hoor

---

Zo vat ik het ook altijd op Bedankt.

quote:

---

Op zaterdag 4 januari 2003 18:26 schreef EggsTC het volgende:
Met zo´n meid zou ik sowieso al niks hoeven, ik zou dr 1 keer uitleggen dat die jaloezie overbodig is en dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. En na 20 keer hetzelfde te zeggen had ik er al een punt achter gezet. Dit is natuurlijk vanuit mijn oogpunt makkelijk gezegd, als je verliefd bent ligt dat zaakje anders.

---

Het is inderdaad makkelijk zeggen Wij hadden zo'n band dat ik er nooit één seconde aan heb getwijfelt of ze het wel waard was om voor te vechten.

quote:

---

Maar ik weet wel dat ik me nooit op zou laten fokken door iemand.

---

Ach, het is op zich nooit echt opfokken geweest. Maar wel pure pijn omdat je zo graag wilt de persoon waar je van houdt gelukkig is. En dat uit zich soms wel in een opgefokte sfeer, waar je zelf ook niet meer goed weet wat je moet zeggen om haar te helpen.

quote:

---

Ga eens uit kerel, en kom een nieuwe meid tegen net als zij een nieuwe vriend is tegen gekomen. Ik heb mezelf aangeleerd het fijn te gaan vinden als het uit gaat. Het klinkt misschien raar maar als het uit gaat, en jij denkt bij jezelf : "Ok, weet ik ook weer dat het niet de ware was." dan is het al veel minder pijnlijk en kan je makkelijker doorleven.

---

Ik heb er wel eens over gedacht. Maar mijn gevoel zegt gewoon dat ze dat wel is, zelfs na wat er nu allemaal gebeurt is. Na vier jaar heb je denk ik gewoon een te sterke band. Maar daar komt bij dat ik ook geen behoefte heb aan iemand anders.

quote:

---

Op zaterdag 4 januari 2003 19:29 schreef ThaTanya het volgende:
Ik vind het heel erg, maar ik snap idd ook niet waarom zij het uit maakte.

---

Ik denk het veelvuldige wantrouwen, het gevoel dat ik haar daardoor niet meer leuk zou vinden (wat onzin is), ruzies (door de jaloerze uitdrukkingen en mijn onmacht om daar op dat moment iets aan te veranderen).

quote:

---

Ik ben zelf ook best wel jaloers, maar dat is alleen omdat ik mijn vriend niet kwijt wil en constand bevestiging wil dat hij mij nog leuk vind en dan zijn gevoel voor mij niet minder word.

---

Dat is bij haar dus precies zo. Zoals jij het nu zegt heeft zij het altijd precies zo omschreven. Want ze wist ook altijd hoe erg ze soms kon doen.

quote:

---

Ik zou in jou plaats al helemaal gek zijn geworden van zo'n jaloers iemand. En misschien ben je wel " beter af" zonder iemand die steeds maar overal een probleem van maakt.

---

Overal is misschien overdreven, hoewel het wel steeds vaker voorkwam. Een extra uur op school blijven, een verjaardag, een telefoon die in gesprek was, werk, stage... allemaal dingen waar je je, als je dat wilt, druk over kunt maken, maar waar geen enkele reden voor is.

Maar boven alles is ze gewoon een schat en is er niets wat ik niet voor haar zou willen doen (hoewel ik soms natuurlijk ook gewoon een bepaald gevoel heb over dingen). En het feit dat ze me misschien 'beperkte' (zoals ze het zelfs soms noemde) door zo te doen maakte mij eigenlijk niet zo uit. Ik wist waarom ze het deed en wat voor haar de reden was. En ik wist ook dat we er samen uit zouden komen, zoals met alles.

quote:

---

Maar toch heel veel sterkte!

---

Bedankt

quote:

---

Op zaterdag 4 januari 2003 20:10 schreef Loesje29 het volgende:
Weet hoe het voelt om degene te moeten missen waarvan je dacht (en nog steeds) dat het de Ware was/is. En toch... niet 'zweverig' bedoeld... maar Everything Happens For a Reason. Dus als een relatie mis gaat, door wat voor iets dan ook... MIJ helpt het in ieder geval om te denken 'dan was het dus tóch niet de Ware, ook al dacht ik dat!'.

---

Het voelt verschrikkelijk. Echt ronduit verschrikkelijk. En het is misschien niet alleen het missen, maar ook het gevoel dat zij zo'n enorme pijn heeft gehad en misschien nog heeft, het feit dat ze dingen zegt die ze soms ook niet meent (net als ik trouwens), het feit dat ze volgens haar zeggen wel gelukkig is met iemand anders.

quote:

---

Je moet maar zo denken, als je echt voor elkaar bestemd bent, dan kom je uiteindelijk toch wel (weer) bij elkaar. (Of heb ik te veel films gekeken en ben ik een te romantische ziel... )

---

Daar ben ik het nooit zo mee eens Als een relatie namelijk ontspoort is doordat één van de personen in een relatie een probleem heeft is het moeilijk om dat nog te denken. Want wat áls de ander nou denkt dat het nooit meer goed kan komen, terwijl de ander dat wel weet. Wat als de ander nou denkt dat je boos op iemand bent, terwijl dat niet zo is.

quote:

---

Heb ineens de neiging om mijn eigen ´mis mijn Ware´ verhaal ook op te schrijven hier, om misschien tips te krijgen... maar durf het niet zo goed. Ben bang dat hij, of bekenden van hem, het misschien herkennen en weten dat ik het ben... En ik gun het hem niet dat hij weet dat het me nog steeds zo ontzettend veel pijn doet.

---

Als je je daar druk over maakt moet je er inderdaad eerst nog even goed over nadenken. Ik heb er geen problemen mee dat ze (of iemand die ook weet wat er speelt) dit leest. Het is de waarheid en ze weet ook hoe ik me voel. En het doet haar heel veel pijn, maar het is beter zo volgens haar.

En ondertussen weer eens een nacht niet geslapen. Eigenlijk is het gewoon angst om te gaan slapen... om alleen te zijn met mijn gedachten. Om te denken aan de dingen die gezegt zijn en om te denken aan wat je zelf allemaal voor verschrikkelijke dingen hebt gezegt... uit angst en uit onmacht. Dingen die haar alleen maar banger hebben gemaakt, alleen maar benauwder. Maar ik weet wel dat het mijn gevoel was, dat ik toen niet anders kon bedenken.

En dan weer de herinnering aan de dag voordat ze het uitmaakte. De bevestiging naar iemand anders dat ze zo gelukkig was dat ze al de ware had gevonden. De ware tot de dag daarna...

quote:

---

Op zondag 5 januari 2003 14:42 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Ken het , denk gewoon dat je in het contact met haar grenzen moet stellen .
Ps: thoth eindelijk een beslissing genomen en heb die in mijn topic gezet .

---

Dat heeft zij al voor me gedaan. Wat ik ook wel begrijp, maar wat niet 'klopt'.

quote:

---

Op zondag 5 januari 2003 14:37 schreef thoth het volgende:
Je kunt er echt niets meer aan doen. Veel mensen hebben dit pad op de één of andere manier al bewandeld en de conclusie is: vergeten en doorgaan. Het probleem is dat je, als je het toestaat, je nog jarenlang kan pijnigen met wat je gezegd hebt en wat zij gezegd heeft en wat jij toen deed en domweg alle ellendige momenten keer op keer herleven.

---

Daar ben ik het wel mee eens. Maar aan de andere kant heb ik ook zoiets: ik wil er voor vechten, op wat voor een manier dan ook. Niets gebeurt uit zichzelf. En dingen als: "als je echt bij elkaar hoort..." zie ik dan ook meer als een uitgangspunt en geen einde. Door al het nadenken en terugdenken heb ik wel een veel duidelijker beeld gekregen van de situatie. Iets wat ik eerst altijd had, maar toentertijd vertroebelt is door haar beslissing en de pijn.

quote:

---

Probeer je bewust te concentreren op iets anders, een hobbie, uitgaan, vrienden, studie, werk, iets anders. Op deze manier in het verleden leven is geen leven dat is lijden. Het is hard werk; niet terugdenken aan wat er allemaal gebeurd is maar het dient geen doel, geen enkel doel.

---

Ik probeer het, ook om haar iets meer rust en duidelijkheid te kunnen geven. Maar het moeilijk, bijna onmogelijk. Soms lukt het even, soms niet. Hobbies stellen niets voor, uitgaan doet me niets, studie en werk vergen concentratie die er bijna geen moment is. Ik weet het, harder proberen. Maar net als dat haar gevoel zei dat het niet langer kon zegt mijn gevoel dat ik haar niet los WIL laten. En ik weet hoeveel pijn ik mezelf daarmee doe, maar ik kan niet anders. Ik wil niet anders.

quote:

---

Op maandag 6 januari 2003 08:22 schreef chocolatemoeze het volgende:
Als ik zo de touwtjes van je verhaal aan elkaar knoop rijst mij de gedachte dat zij als grondslag van haar jaloezie onzeker was, en dan wel onzeker over jullie relatie. Het lijkt er op dat het telkens een uitting van twijfel was of jij wel goed genoeg voor jou was, en dat ze indirect die vraag bij jou neer legde omdat jij telkens maar moest bewijzen goed genoeg te zijn.

---

Ze maakte zich in ieder geval vaak druk of het wel allemaal echt was. Of ik wel echt van haar hield en of het echt allemaal zo fijn was en geen groot leugen. Dat heeft ze meerdere malen direct en indirect gezegt. De afgelopen maanden heeft ze zich (logischerwijs) minder geuit, maar ook daar zei ze een keer dat ik aan een relatie met haar niets had en dat die er dus ook niet kwam.

Het ene moment legde ze alle schuld bij zichzelf ("het ligt aan mij, ik ben veranderd") maar het andere moment verweet ze mij dat ik niet wilde veranderen. De afgelopen tijd gaat het er vooral over dat ik niet kan omgaan met het feit dat het allemaal zo loopt. Ze wil niet meer met mijn 'problemen' geconfronteerd worden, ze wil zelf verder, ik moet mijn problemen maar aan anderen vertellen. Maar ik ben juist al vanaf het begin dat ze deze beslissing nam bezig om in ieder geval bepaalde gedachtes uit haar hoofd te krijgen. En ik geef toe dat ik daar zelf inderdaad niet goed mee om ben gegaan. Het komt puur omdat ze toen al allemaal dingen zei waaruit je zag dat ze het ook niet wist (zelf twijfelen of het wel goed was om het uit te maken, vragen wat ze moest doen). Maar ze bleef steeds allemaal gekke dingen zeggen, dingen die helemaal niet bij haar passen. En als je dan helemaal niets kunt doen voor je gevoel dan voelt dat zo verschrikkelijk. Vooral als je ziet dat zij het ook verschrikkelijk vind, maar wel doorgaat met het afsluiten van zichzelf.

quote:

---

Doe wat je wilt. Op een dag wil je vanzelf beter voor jezelf.

---

Ach, wat is beter. Ik was gewoon heel gelukkig met haar, ook al deed het natuurlijk hartstikke pijn als het zo slecht ging op zulke momenten. Maar er waren veel en veel meer fijne momenten en we pasten gewoon heel goed bij elkaar. En in principe zou er niets zijn geweest wat ik niet voor haar had willen doen (en andersom denk ik ook). Maar als je constant met andere dingen bezig bent heb je amper nog tijd om over zulke leuke dingen na te denken.

quote:

---

Op maandag 6 januari 2003 23:01 schreef Imi het volgende:
Dat werkt dus.

---

Hoe bedoel je? Of was je even het forum aan het testen