Eind julie hebben we samen afgesproken te kijken wat we nog van de relatie konden maken. Ze zou haar uiterste best doen. In de praktijk deed ik moeite, voorstellen en mijn best. Als ik dan op een gegeven moment zei dat het zo niet hoefde krabbelde ze terug en zei dat ze haar uiterste best zou doen. Cirkeltje rond dus.
Twee weken geleden hebben we op zondag een erg goed gesprek gehad waar we ons alletwee een stuk beter door voelden, we zouden er weer tegenaan gaan. Vorige week maandag kwam ze langs, was erg gezellig, en op het eind van de avond vroeg ze wanneer we elkaar weer konden zien. Ik zei dat dat van haar afhing. Ze vertelde me dat zondag wellicht kon, maar dat wist ze nog niet zeker. Toen de rest van de week haar niet meer gehoord. Zaterdag sprak ik haar (mijn initiatief) en toen bleek dat ze wel weer tijd had gehad om naar een afstudeerfeest te gaan maar nog steeds geen tijd mij eens te vertellen of zondag nou wel of niet doorging. Dit bleek dus niet zo te zijn. Dus ze liet me bewust weer in spanning, terwijl ze al wist dat het niet door kon gaan.
Ze vertelde me zaterdag ook dat ze nog een keer zo'n goed gesprek met me wilde hebben als op die zondag, ze stelde zelfs voor er een dag vrij voor te nemen. Dat heb ik toen ook gedaan en afgelopen dinsdag was de dag.
Ik ben met haar naar het bos gegaan en zei toen we net aan het wandelen waren 'Nou, brandt maar los' (was immers haar voorstel, dat gesprek). Er onstond een best wel goed gesprek waarin over en weer toch weer het een en ander duidelijk werd. Op een gegeven moment liepen we gearmd terug naar de auto en zijn ergens wat gaan eten. Daar vroeg ik haar wat ze nou wilde met ons. Ze vertelde me dat ze het niet meer goed zag komen. Dat had ik dus niet verwacht. We zijn daarna naar mijn huis toegereden. Zowel in de auto als bij mij thuis moest ze voortdurend huilen. En ik haar nog troosten ook.
Ze vertelde me dat ze die dag een knoop wilde doorhakken, dat het vanaf toen maar één kant op moest gaan. In plaats van dat ze kiest voor er samen wat van maken, wil ze gewoon die hele poging van ons laten voor wat ie is.
Waar ik al niet tegen kan is het feit dat iemand je een dag vrij laat nemen, lekker (gearmd) met je gaat wandelen door de bossen terwijl die persoon al vooraf wist dat ze ging vertellen dat ze helemaal wou kappen. Zoiets doe je toch niet?
Ik heb haar daarna naar huis gebracht maar 's avonds haar toch weer gebeld. Ze vertelde dat ze allerminst zeker was van haar keuze en dat ze zich waarschijnlijk nog wel zou bedenken, dat als ze me zou missen, ze me zeker zou bellen, dat ze alle foto's nog eens goed zou bekijken, de brieven lezen, de mailtjes lezen. M.a.w. best kans dat ze zich nog zou bedenken.
Zelfs nog SMS'jes gehad, dat ze woedend op zichzelf was, spijt had, enorm respect voor me had etc.
Ook gisteren en vandaag haar weer aan de telefoon gehad maar ze blijft bij haar standpunt dat ze niet meer gelooft dat het goed kan komen en er dus helemaal mee wil stoppen.
Mijn probleem is dat ik daar absoluut niet mee om kan gaan. Op de momenten dat ik zelf zoiets had van 'Laat maar als het zo moet', vertelde zij me iedere keer dat we gewoon door moesten gaan en dat ze d'r best zou doen. Nu word ik zelf weer aan de kant gezet terwijl ik juist degene ben die z'n best heeft gedaan.
Ik kan het gewoon niet accepteren. Ik kan niet denken 'Jammer, het was leuk, maar nu moet ik verder met mijn eigen leven'. Ik voel me te afgewezen. Er zijn voor mij maar 2 mogelijkheden, of ze zegt dat ze het nog wil proberen, of ik ga een gigantische klotestreek uithalen waarmee ik alle schepen achter me verbandt en gewoon zeker weet dat het nooooooit meer goed komt.
Weet echt niet wat ik moet, kan haar niet dwingen van me te houden maar weet ook dat ik niet verder kan leven door me er maar gewoon bij neer te leggen. En om het af te kunnen sluiten moet ik degene van wie ik hou pijn gaan doen. Wat moet ik???
Klinkt alsof ze je flink gebruikt voor een leuke tijd, maar thats it.. geloof dat je al duidelijk genoeg heb aangegeven dat je dat zelf ook niet wil, hoe veel je ook van d'r houd.. dus laat d'r gaan, laat d'r los... hoe pijnlijk ook
Ze vind bijvoorbeeld feestjes belangrijker.
Ik zou het fout kunnen hebben, maar volgens mij is ze een aandachtstrekkertje...
Lekker zielig doen, en jij geeft 'r alle aandacht die ze wil. Ja, die wil ze wel bij zich houden.
Het klinkt alsof ze je ABSOLUUT niet waard is. Ik heb je andere posts ook allemaal gelezen. Maak de beste keus, die kan ik niet voor je maken, maar hier ga jij kapot aan.
Soms moet je knopen doorhakken.
Ik zou geen rotstreek uithalen. Ik zou haar negeren, werkt bij aandachttrekkers het best.
Ik weet hoe kut het is, om mensen waarvan je met je hele wezen van houdt te moeten kwetsten.
Al gaat ze smeken, het lijkt mij het best als je 'r gedag zegt.
Abandon all hope...
Ik klink nu superbot, ik ben net zo gevoelig als jij. En ik weet dat mensen zoals jij en ik hier kapot aangaan. Alle wonden helen, zelfs deze.
Maar zoals ik al zei, je moet echt zlef kiezen, hier kan ik je niet mee helpen, ik ken net de hele situatie en jij kent 'r het best.
[Dit bericht is gewijzigd door Herne_the_Hunter op 30-11-2000 14:47]
Heb een tijdje iets met mijn ex-vriendje gehad. Hij zei dat hij van me hield, maar gedroeg zich daar niet naar. Deed geen moeite voor me, maakte nooit tijd voor, etc. Ik begreep niets van zijn gedrag. Waarom??????
Dat hele jaar heb ik me druk gemaakt over hem, waarom dat hij zo deed. Ik snapte het niet en nam geen beslissingen, hoewel ik doodongelukkig was. Ik hoopte zo dat we samen gelukkig zouden worden. Ik wist hoe fijn we het hadden gehad…
Tot het moment kwam, de druppel die de emmer deed overlopen. Was maar iets kleins, maar dat weekend zag ik in dat ik er een eind aan moest maken. Een jaar lang had ik mijn best gedaan. Hij veranderde niet. Ik bleef ongelukkig. Hoe lang moest dit duren. Wat zou maken dat zijn gedrag veranderde?
Ik besefte dat ik wel tot mijn 80e zou kunnen wachten, en dat er nog niets zou veranderen. Heb het dat zelfde weekend nog uit gemaakt en me een tijdje heel erg ongelukkig gevoeld.
Nu de parallel met jou situatie:
Je wil gelukkig worden met haar. Zij maakt je niet gelukkig. Het ziet er niet naar uit dat zij zich anders gaat gedragen. Je hebt het voldoende tijd gegeven, hebt alles geprobeerd. De kans dat het nog ooit goed komt lijkt super klein.
Je vraagt om advies, maar je weet wel wat wij, van Fok!, zullen zeggen. Je kunt het niet accepteren.
Ook voor jou komt ooit 'de druppel'. Misschien de volgende week, misschien over een jaar. Misschien moet je daar dan maar op wachten. (Want zo te lezen is het je nu nog onmogelijk de knoop door te hakken en blijf je hopen tegen beter weten in.)
Sterkte,
Ccarrella.
ps. Pas toen ik het had uitgemaakt, veranderde hij. Toen was het echter voor mij te laat. Toen ik er een punt achter zette, wilde ik hem niet meer terug, maar hij mij wel. Wel een beetje triest, voor ons allebei.
Zie b.v.
http://www.fokforum.nl/showtopic/22766
http://www.fokforum.nl/showtopic/24209
quote:Omdat die oude topics dan al weer verdwenen zijn uit de lijst en ik om iets van rust in mijn ziel te krijgen heel graag van buitenstaanders wat advies hoor over het meest recente wat ik heb meegemaakt. Ik zou niet weten hoe ik het anders moet doen. En sorry als het mij zo bezig houdt dat ik een aantal keer over in principe hetzelfde post. Ik zou willen dat ik niemand met mijn problemen hoefde lastig te vallen en het zelf op kon lossen, maar ik kan het niet. Hopelijk vind ik die kracht snel.
Op 30 november 2000 17:38 schreef Techno het volgende:
Ik wil niet lullig doen, maar waarom open je elke keer nieuwe topics over precies hetzelfde onderwerp?Zie b.v.
http://www.fokforum.nl/showtopic/22766
http://www.fokforum.nl/showtopic/24209
Maar je kan ook zo'n oud topic omhooghalen?
quote:Hoe?
Op 30 november 2000 23:04 schreef HighLander het volgende:
Daarmee is op zich niets mis mee, daar is dit forum soms ook voor.Maar je kan ook zo'n oud topic omhooghalen?
quote:Nee. Jij reageert volwassen.
Op 30 november 2000 23:08 schreef Priscella het volgende:
Zielepiet.
Wil jij een vrouw/vriendin die geen echte keuzes kan maken, die zich onvolwassen gedraagt ?
Ik hoef je toch ook niet te vertellen dat het gevoel van houden van ook kan slijten en dat je hetzelfde gevoel ook bij iemand anders weer kan krijgen. De wereld draait niet om haar. Probeer de kracht weer in jezelf te vinden, richt je niet op haar en op wat zij wel of niet wil.
Ik kan er wel over meepraten. Deze zomer ging het uit met mijn vriend omdat hij ook erg twijfelde en in de war was. Na een maand ging het weer aan, maar wel heel voorzichtig. Hij had spijt van zijn radicale keuze. In het begin zagen we elkaar hooguit 1 keer in de week. Aan de ene kant was dat moeilijk, aan de andere kant wist ik dat het goed voor mij was. Dat ik het ook rustig aan wilde doen, omdat ik me op mezelf wilde richten en me sterk wilde blijven voelen. Dat is ook gelukt. Gelukkig liet mijn vriend wel duidelijk merken dat hij er weer voor ging, maakte ook bewust tijd voor me, nam zelf initiatief. Het gaat nu dus heel goed.
Maar denk echt aan jezelf, laat je niet meeslepen door haar verwarring. Als zij zoveel begrip en respect voor je heeft, moet ze ook kunnen accepteren dat wat zij van jou vraagt onmogelijk is. Ik zou helemaal met haar breken. Wel tegen haar zeggen dat ze contact met je mag zoeken als ze zeker is over wat ze wil.
quote:Gewoon een nieuwe entry toevoegen aan je topic,
Op 01 december 2000 09:54 schreef Rat het volgende:
Hoe?
v.b. Omhoog die hap.
Even wat recente ontwikkelingen waar ik graag een reactie op zou krijgen.
Ik heb vorige week aan mijn ex laten merken dat ik me er niet bij neer kon leggen dat het wat haar betreft over was en per se door wilde gaan met onze poging er iets van te maken en dat ik anders niet voor mezelf instond. Daardoor geschrokken kwam ze afgelopen vrijdagavond langs. We hadden van te voren aan de telefoon al redelijk wat woorden gehad dus de stemming zat er niet echt in.... zou je verwachten.....
Ze kwam langs en al vrij snel vertelde ik haar (toch nog eens goed bij mezelf nagedacht) dat ik me er toch bij neerlegde, dat ik haar toch niet kan dwingen van me te houden. Ik had verwacht dat ze zou zeggen 'Hehe, is het eindelijk tot je doorgedrongen? Mooi. Dan ga ik weer. Doei!'.
In plaats daarvan begon ze te vertellen dat ze nog wat had gesport en dat ze er zo'n zachte huid van kreeg: 'Moet je m'n wangen eens voelen!'... Nog even voor de duidelijkheid, we hadden die vrijdag en de dag ervoor echt behoorlijke ruzie gehad aan de telefoon, en dan zo'n reactie!?
Wat ik ook niet begrijp, is dat ze zelfs gewoon d'r schoenen uit deed en languit op de bank ging liggen en tot 3 uur 's nachts is gebleven terwijl ze die zaterdag ochtend al erg vroeg opmoest. Dat klopt toch niet? Als je van iemand af wil, het noooooit meer goed ziet komen dan ben je toch blij als die ander zich er bij neerlegt en dan ga je weer?
Naderhand heb ik haar nog aan de telefoon gehad en ook toen vertelde ze me weer dat ze me zeer waarschijnlijk wel gaat missen en dan echt wel zal bellen, de foto's zal bekijken, de brieven lezen enz. M.a.w. het is dus nog steeds niet echt over.
Vraag: kan het zijn dat ik mezelf zo op een presenteerblaadje heb gelegd dat ze me niet wil (nu?) omdat ik te easy voor haar ben? Ze heeft een aantal keer gezegd dat ze me vroeger leuker vond, in die zin dat ze me nu te lief vind, een watje, te zacht. Ze heeft liever een sterke vent die haar op d'r nummer zet. Ik kan hier met mijn verstand niet goed bij maar is het inderdaad mogelijk dat mijn ex er gewoon weer zelf moeite voor wil doen. Dat ze een uitdaging zoekt? Ze heeft bv gezegd '...en als ik je dan mis dan zal ik zeker contact opnemen en dan hoop ik dat jij mij dan nog wil'. Lijkt er ergens op dat ze mij wil terugwinnen (als ze me al terug wil natuurlijk) en niet in de schoot geworpen krijgen.
Vrouwen zeer graag reageren! Herkennen jullie hier iets in???
Fare uscire la ragazza! Capito?
Op mij komt het over als:
ze is een meisje die totaal niet weet wat ze wilt. Ze is misschien wel verliefd op je, maar wil dat niet of wil dit niet toegeven. Waarschijnlijk ben je (dit klinkt misschien lullig, maar is niet zo bedoeld) niet leuk genoeg in haar ogen. Ik bedoel: ik heb een vriendin die heel onzeker over zichzelf is. Zij wil zich t.o.v. haar vrienden goed presenteren. O.a. door het hebben van een gave, knappe, rijke enz. vriend. Een vriendje die wij (haar vrienden) leuk vinden. Zij denkt dat ze er dan vanzelf wel verliefd op kan worden, zolang wij hem maar gaaf vinden.
Maar wat als zij verliefd wordt op iemand, waarvan zij bang is, dat die persoon niet stoer genoeg voor haar vrienden is? Dan ziet ze dus een probleem. Haar eigen onzekerheid is zo groot (terwijl ze erg mooi is, lief, een goede babbel enz. enz., niks mis met die meid verder) dat ze vertroebeld naar de buitenwereld kijkt. Zij denkt dat ze alleen maar aardig gevonden kan worden door anderen, als ze iets "gaafs" heeft. En in het geval van mijn vriendin, moet dat "iets" een toffe gozer zijn.
Heel sneu allemaal, het is absoluut heel moeilijk om zo iemand in je omgeving te hebben. Maar goed, dit gold voor mijn vriendin, in principe heb jij hier niks aan.
Misschien kun je via haar vrienden erachter komen wat er speelt? Is er niet toevallig een jongen in haar omgeving, die zij uitstekend als haar partner zou kunnen zien, maar die haar niet wil? Waardoor jij (die enorm lief en begripvol voor haar is) niet echt een kans maakt, maar wel heel makkelijk bent voor haar wanneer ze aandacht wil?
Ze zegt dat ze een vent nodig heeft die wat sterker is, die haar "op haar plaats kan zetten". Nou, dat is lekker om te zeggen tegen iemand die begripvol is en duidelijk niet zo is zoals zij zou willen. Wat een shit-opmerking van haar. Trap er niet in joh, op het moment dat jij je meer gaat gedragen zoals zij zou willen, is het ook niet goed. En verwijt ze je weer dat je zo veranderd bent en dat je jezelf had moeten blijven enz. enz. bladibla.
Hoe dan ook, als puntje bij paaltje komt, waarschijnlijk heb je niks aan haar. Ik zou, als ik jou was, kiezen voor jezelf, hoe moeilijk dat ook is. Je bent nu verliefd op haar, maar misschien moet je feitelijk proberen te zien, dat een relatie met haar niet mogelijk is. Verliefd op iemand zijn en een relatie met iemand hebben zijn twee totaal verschillende dingen en soms gaan deze niet samen. Ik neem aan dat wanneer je een relatie hebt, je wilt dat deze gebaseerd is op vertrouwen, respect, liefde en aandacht voor elkaar. Zoals het er nu uit ziet, zit dat er gewoon niet in. Je bent verliefd geworden op de verkeerde meid. Ze wil blijkbaar andere dingen dan jij, dingen die jij niet kan geven. Maar tegelijkertijd ben je wel heel lief voor haar (iets wat iedereen graag wil, liefde van een ander).
Dat maakt het voor haar moeilijk om definitief jou te laten gaan. Want nu heeft ze in ieder geval nog iets, en als jij weg bent, dan zit ze alleen. Zonder liefde, ookal is het nu liefde van iemand waar ze geen relatie mee wil hebben. Wat dat laatste betreft snap ik haar wel, hoewel ik het niet goed keur. Voor haar is het "simpel": Of niemand die haar liefde geeft Of iemand die dat wel geeft, maar van wie ze het eigenlijk niet wil. Niks gek dat ze niet duidelijk kan zijn hierover. Ze vindt je leuk genoeg om liefde van te krijgen, maar niet leuk genoeg om haar liefde aan te geven. Een ongelijkwaardige relatie. Kies voor jezelf, kies voor een vriendschap of kies voor contact verbreken. Maar kies niet voor haar, je verdient beter.
Ik blijf bij mijn vorige standpunt: ga nou eens bij jezelf na of jij wel zo'n vriendin wilt ? Wat heb je aan iemand die spelletjes speelt ?
En breek met haar, laat haar lekker in haar sop gaar koken. En als ze je mist, dan is dat jammer. Had ze maar wat zorgvuldiger met je om moeten gaan. Het draait niet alleen om wat zij voelt/ wilt.
Ik herken je frustraties over haar aan de ene kant die "speciale meid" te vinden en aan de andere kant kwaad te zijn dat zij je toch steeds weer aantrekt en dat jij daardoor hoop krijgt (wat jou zeker ook niet kwalijk te nemen is, wat ze ook tegen je zegt). Ik denk niet dat het zo enorm veel helpt dat zij haar "uiterste best" zal doen om iets van de relatie te maken. Het lijkt erop dat zij heel erg weinig moeite hoeft te doen om jouw liefde te krijgen, iets wat natuurlijk erg gemakkelijk is voor haar. Hierdoor bepaald zij helemaal hoe intens het contact tussen jullie is en heb jij dat maar te accepteren.
Ik heb het idee dat het veel belangrijker is dat zij voor zichzelf haar uiterste best doet. Klaarblijkelijk moet zij op de een of andere manier erachter komen wat jij voor haar betekent, dat laat zich niet dwingen, dat moet na verloop van tijd misschien duidelijk worden. Het lijkt mij dat als jij haar liefde (veel aandacht ect.) blijft geven (m.a.w. dat zij de meest bijzondere vrouw in je leven blijft) zij eigenlijk weinig noodzaak heeft om een antwoord op haar vraag te krijgen (en jij met jezelf ook niet veel verder komt!). Iemand schreef hier al eerder dat zij het waarschijnlijk erg fijn vindt dat er iemand haar liefde geeft, zonder daar verder een relatie mee te hebben (liever liefde van iemand waarmee zij geen relatie wil, dan geen liefde).
Ik weet dat het voor jezelf voelt alsof je haar daarmee in de steek laat, maar het kan goed zijn dat dat voor haar anders voelt. Je hoeft volgens mij niet te kiezen voor 1 - ik ga er nog voor of 2 - ik wil niets meer met haar te maken hebben. Kijk simpelweg vooruit! Als je zelf wat afstand neemt van haar (en van de situatie, voorzover mogelijk voor jou) kan dat twee positieve kanten hebben. Enerzijds zal zij tijd voor zichzelf moeten nemen (wat ze blijkbaar nu zelf niet doet) en anderzijds heb jij meer tijd voor jezelf. Door verloop van tijd kun je dan ook een beetje meer loskomen van haar en worden bepaalde dingen niet meer zo belangrijk voor je.
Als je zin/behoefte hebt om er eens over te praten kun je me altijd mailen: koffiekop2000@yahoo.com
Strekte!
Je vraagt of vrouwen kunnen reageren hierop en hierbij dan ook mijn reactie, het is waar dat sommige vrouwen vallen op foute mannen, mannen die hun negeren, bot zijn, niets voor ze overhebben, kortom met een klotekarakter. Als jouw meisje er zo een is, zou je inderdaad kunnen proberen haar zo terug te winnen, laat weken nix meer van je horen, reageer ABSOLUUT niet (al duurt het maanden), laat haar maar naar jou komen, als je met haar afspreekt, niet meer op eigen initiatief naar haar toegaan, zeg afspraken op het laatste ogenblik af, zeg niet waarom en maak geen nieuwe afspraak of verzet de afspraak WEKEN later. Ga uit met zoveel mogelijk andere vrouwen, flirt met haar op vrijblijvende wijze, plan andere afspraken na ed afspraak met haar zodat je kunt zeggen "het was gezellig maar nu moet ik weg, want ...andere afspraak", kijk&flirt in haar nabijheid naar/met andere vrouwen.
Laat vooral niet merken dat dit allemaal trucs zijn maar geloof ook daadwerkelijk in je nieuwe ik (een echte RAT, ditmaal). Veel succes (als je dit echt wilt& kunt) en je zult zien dat als dit allemaal lukt en ze je weer terugwilt (zit er geheid in) jij haar eigenlijk helemaal zat bent !! (spreek uit eigen ervaring)
Go for it !!
jij zegt in je 1e alinea "en toen was er hoop"
geloof me nou maar HOOP BREEKT JE OP
thnx voor de nuttige replys op zijn topic!
jullie hebben allemaal gelijk...
ik weet hoe rat zich voelt en dat is zwaar klote...
soms hou je gewoon TEVEEL van iemand... je zou alles voor haar overhebben maar weet stiekem in je achterhoofd dat dat ook niet eeuwig door kan gaan als je zon response krijgt...
Ik denk dat je het beste afstand kan nemen. Of ze je gebruikt weet ik niet, maar volgens mij weet ze zelf gewoon ook niet wat ze wil.
Duidelijk lijkt het mij dat jij iig veel meer van haar houdt dan zij van jou. Het is voor jou alleen maar geven en nooit krijgen. Je kan toch niet blijven wachten tot Sint Juttemis??
Hoe moeilijk het ook is, want je houdt van haar...laat haar los. Ze zal je niet gelukkig maken.
Laat haar los, verwerk het en dan zul je zien dat je iemand ontmoet van wie je houdt en waarbij de balans in evenwicht blijft.
Enorm cliche en daar heb je nu natuurlijk niets aan, je zal eerst een heel moeillijke tijd krijgen, maar ik denk echt dat je haar moet laten gaan.
Heel veel sterkte en succes.
quote:Ik vind het jammer dat je de kracht niet bij haar kunt vinden.......
Op 30 november 2000 22:24 schreef Rat het volgende:
Omdat die oude topics dan al weer verdwenen zijn uit de lijst en ik om iets van rust in mijn ziel te krijgen heel graag van buitenstaanders wat advies hoor over het meest recente wat ik heb meegemaakt. Ik zou niet weten hoe ik het anders moet doen. En sorry als het mij zo bezig houdt dat ik een aantal keer over in principe hetzelfde post. Ik zou willen dat ik niemand met mijn problemen hoefde lastig te vallen en het zelf op kon lossen, maar ik kan het niet. Hopelijk vind ik die kracht snel.
quote:Die snap ik niet hoor. Zij ontneemt mij juist alle kracht met die rare fratsen van haar. Hoe moet ik bij haar nou kracht vinden?
Op 17 december 2000 13:09 schreef She_Devil het volgende:
Ik vind het jammer dat je de kracht niet bij haar kunt vinden.......
quote:Dat is het nou juist....jij vecht dus alleen voor deze relatie....dat gaat zo nooit werken.
Op 17 december 2000 17:36 schreef Rat het volgende:
Die snap ik niet hoor. Zij ontneemt mij juist alle kracht met die rare fratsen van haar. Hoe moet ik bij haar nou kracht vinden?
Het werkt alleen als je op sommige momenten van haar de kracht krijgt om voor jullie relatie te vechten. Dus als ze dingen doet waaruit blijkt dat ze het met jou wel wil proberen. Hoe moeilijk ze het er soms ook mee heeft. Maar dan ga ik er nu vanuit dat ze die fratsen uithaald omdat ze het zelf even niet meer weet.....Het is natuurlijk ook mogelijk dat ze die fratsen uithaald omdat ze inderdaad een spelletje met je aan het spelen is...Ik ken haar niet.
Anyway, die opmerking van de kracht bij haar vinden plaatste ik omdat je je probleem al diverse malen hier gepost hebt...
Het is iets tussen jullie beiden en alleen jullie twee kunnen dat oplossen. Al zou de hele wereld reageren op jouw post....toch moeten jullie het samen doen..Snap je?
[Dit bericht is gewijzigd door She_Devil op 18-12-2000 12:54]
Als ik haar een keer bel, zoals gisterenavond, gewoon om te vragen of ze een leuk weekend heeft gehad dan is het huis te klein. Dan 'val ik haar weer lastig', nee, ik mag niet bellen, gewoon niks van me laten horen, koest, stil af, alleen ZIJ mag contact opnemen. Ik vind het zo egoistisch, ze komt iedere keer aan met dat ze een hoop respect voor me zou hebben maar als ik dus zoals net gezegd haar opbel neemt ze op met 'Wat moet je? Waarvoor bel?', gewoon de arrogantie die er vanaf straalt. Of 'Ik begrijp best dat je behoefte hebt me te bellen maar....'.
En aan de andere kant vertellen dat ze voortdurend moet huilen als ze de foto's bekijkt, dus dat het haar nog wel een hoop doet. En dan zei ze ook nog dat ik haar moest vergeten en vergeven. GVD, eerst geeft ze me een half jaar lang hoop, ik loop m'n benen onder m'n kont vandaan en nog is het niet goed, en dan hoeft het ineens niet meer en moet ik haar maar vergeten. En vooral vergeven want met het idee dat zij dingen niet echt netjes heeft aangepakt kan ze niet leven, dus ik moet vooral zeggen dat ik het wel begrijp dat ze niet meer wil. Bah. Wat wordt ik ziek van dat rotwijf waar ik toch nog steeds van hou.
Tot ik op een gegeven moment zoiets had van, tja.. IK kan wel willen, maar blijkbaar ben ik de enige die er zo over denk. Het heeft gewoon geen zin om je daarvoor in te zetten. Het is een beetje als tegen de stroom inlopen. Je komt er uiteindelijk wel, maar de moeite die het kost is te groot.
Soms is het gewoon beter om te merken dat je tegen de stroom ingaat en je dan omkeren en je door de stroom laten meevoeren. Uiteindelijk ga je dan toch de goeie kant op.. vertrouw daar maar op.
En ja.. tis moeilijk als je van iemand houd, of iemand vertrouwd. Maar als je je d'r al niet goed bij voelt, brengt het vasthouden aan die liefde dan wat je zou willen? Ik denk het niet.
Het is duidelijk zo....probeer haar maar eens een maand of wat niet te bellen, wedden dat je er dan anders over denkt?
Je krijgt je geluk wel....maar niet met haar vrees ik.
Sterkte!
quote:Ik ken het hele verhaal in mijn eigen situatie, waar jij trouwens ook nog op gereageerd hebt. En dan nog niet eens het feit dat ze me verlaten heeft voor iemand die ze nog niet eens kende en via internet heeft ontmoet en 1x mee gesproken heeft via de telefoon. ( www.fokforum.nl/showtopic/26638
Op de momenten dat ik zelf zoiets had van 'Laat maar als het zo moet', vertelde zij me iedere keer dat we gewoon door moesten gaan en dat ze d'r best zou doen. Nu word ik zelf weer aan de kant gezet terwijl ik juist degene ben die z'n best heeft gedaan.
quote:
Ik kan het gewoon niet accepteren. Ik kan niet denken 'Jammer, het was leuk, maar nu moet ik verder met mijn eigen leven'. Ik voel me te afgewezen.
Je zou het gewoon moeten accepteren, en op zoek gaan naar een ander. Want zo iemand die jou in een soort van onzekerheid laat, is het niet waard om daarvoor te gaan. Je kan duizendmaal zeggen "ik hou van je" maar het moet toch van beide kanten komen. En als dat er niet is (door die onzekerheid) zou je toch jezelf onder de armen moeten pakken en doorgaan met leven!
Zo heb ik dat ook gedaan en het viel me nog mee hoe zo'n erge last ik ervan gehad heb. Zo'n iemand is het niet waard! Hoeveel je ook om desbetreffend persoon geeft. Zou natuurlijk leuk zijn dat ze in jou voordeel de juiste beslissing maakt om terug te komen, maar dan zou ik toch gaan nadenken of het wel zin heeft om het toch nog iedere keer weer te gaan proberen, want 9 van de tien keer loopt het toch weer fout en zat jij al die tijd met een toch nog onzeker gevoel.
Sterkte !
Ik zal je vertellen wat mij onlangs overkomen is in de hoop dat je hier iets aan hebt.
Ik ben een kleine 10 maanden geleden een leuke meid tegen gekomen, het klikte ontzettend tussen ons en we hadden dan ook al gauw “verkering”. In die tijd praat je honderduit met elkaar en ze vertelde me onder andere dat ze sinds 10 maanden weer vrijgezel was na een relatie van zes jaar. Zij had door omstandigheden die relatie verbroken.
Na een maand of vijf toen we ontzettend serieus met elkaar waren kreeg ze plotseling een beangstigend gevoel of ze niet te hard van stapel liep en er wel goed aan had gedaan om die relatie te verbreken. Ik kon natuurlijk aan haar merken dat er iets bij haar speelde en dat heeft ze me nadat ik het gevraagd heb ook eerlijk verteld. Ze lag met zichzelf in de knoop, het lag absoluut niet aan mij en ik moest haar even de ruimte geven (we woonden toen al min of meer samen).
Ik kon mij veel bij haar verhaal voorstellen en gaf haar die ruimte, alleen ze gaf mij steeds minder die vertrouwde gevoelens van houden van zoals voorheen. Nu bijna drie weken geleden hebben we op een avond gezegd dat onze relatie voorlopig uit is maar nog wel gewoon vrienden blijven. En nu komt het
We hielden nog dagelijks contact zagen elkaar bijna dagelijks en gingen echt goed met elkaar om. Ik had in mijn achterhoofd de hoop dat het snel weer goed zou komen. Uit alles bleek dat we nog steeds heel erg veel om elkaar geven. Afgelopen zaterdag was ook weer zo’n dag en we zijn uiteindelijk samen in bed beland. Dit was helemaal fout, ik dacht dat het snel weer goed zou komen maar ze is er nog niet klaar voor. Ik heb nu besloten om haar met rust te laten ( en dat doet pijn) en ik betrap me er op dat ik regelmatig mijn e-mail open in de hoop dat ze al een meeltje heeft gestuurd.
Maar ik denk zeker zoals de meeste in dit topic zeggen dat het gewoon beter is om haar met rust te laten en wachten tot zij weer contact opneemt.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt en ik heb het even van me afgeschreven….
Sterkte !