Rock 'n Roll.....Omdat The Nozems.....

30 jaar bewoner van de Jan Haeckenhof.....

Hemelvaartsdag 1989. Ik woonde voor het eerst op mezelf, ruim een maand. In het centrum van Zaltbommel, 'De Stad' zeggen we hier. Bij de Etos links af, waar destijds nog de Aldi, met Mariska, was gehuisvestigd. Daarna halverwege de Koningsstraat van schoenmaker Schaapherder, cafébaas Chris van Brakel en stads chroniqueur Hans Keser, het rustieke, knusse hofje op. Woon inmiddels alweer 30 voorbij gevlogen jaren op het Jan Haeckenhofje. Hoe je naar de hemel vaart weet ik nog steeds niet, wel dat er op Hemelvaartsdag in 'De Kindertuin' tijdens 'BommelPop' bevlogen muzikanten, traditioneel, hun kunstjes vertoonden.

Zo knus en rustig het altijd op mijn hofje is, zo druk en lawaaierig zou het die nacht worden. Bedacht tijdens het festival dat het een leuk idee zou kunnen zijn om, na 'BommelPop,' een soort after-housewarmings party te geven. Ik stond er niet bij stil dat er veel gegadigden zouden zijn om rondgeleid te worden in mijn recent betrokken huisje. Begeleid door gedempte en serene muziek, nippend aan een drankje of knabbelend uit hun knibbel knabbel knuistje.

Begrijp nog steeds niet waarom ik de eieren los in de ijskast had liggen. Wat ik nog wel weet is dat ze al snel langs het behang naar beneden gleden. Op één ei na, die lag kapotgeslagen op het hoofd van saxofonist Ron de Schuukelaar, aka de Schuuk. De Schuuk was ter lering ende vermaak in wc-papier gewikkeld. Hij had zelf geen notie, lag in croma. Daar waar de eieren eigenlijk hoorden te liggen. Twee muzikale Nozems stonden op de ongenode gastenlijst. Bassist Corné en gitarist Helke. Zoals gewoonlijk was Corné weer bezig met het vrouwelijk schoon. Hij versierde haar gelukkig niet met toiletpapier.

Helke had inmiddels mijn platenkast ontdekt. Het lijken wel frisbees, die nostalgische zwarte schijven, moet Helke hebben gedacht. De hoezen gebruikte hij als lanceringsmiddel. Elpees vlogen door de lucht, door het open raam en langs de Schuuk zijn smakelijk gepocheerde eitje. Alsof ie er met zijn gedachten bij was en nooit de kluts was kwijtgeraakt.

De brutaaltjes hadden een plek op de bank geclaimd. Die verlieten ze alleen nog om te gaan pissen, op weg naar het koud gezette bier, een spoor van broodkruimels achter zich latend als een kruimeldief bij nacht. Al zou de geur van alcohol, vermengd met recent, onguur festivalzweet de goede terugreis naar de bank moeten hebben gegarandeerd. Het vrijwilligerswerk werd onder de klanken van The Ramones, Rolling Stones en Guns n' Roses voortgezet.

Er waren nog een paar eieren over. Marti Tims, een sportman in hart en lever, pakte een koekenpan en ging als een volleerde Rod Laver zijn klantenservice oefenen. Omelet, set en match. Stergitarist Rob Roemers lag naast mijn ontstemde akoestische gitaar een dutje te doen. De plantenspuit is nadien nooit meer zo efficiënt gebruikt als door Jackie destijds. Rob sprong nog nat achter de oren op. Begon op de automatische piloot te soleren waar Bauke Mollema en Han Solo jaloers op zouden zijn geweest

De dageraad brak aan. Uurtje of zes in de morgen. Ik kreeg als non-muzikant de gitaar van Rob in m'n handen. Roemloos speelde ik, alsof het m'n lieve lust was, de sterren van de inmiddels glinsterend blauwe muzikantenhemel. Ik weet niet meer wie het zei, maar er werd door iemand het lumineuze idee geopperd dat er eventueel misschien een weg naar buiten was te banen tussen de ruïnes van het net opgeleverde nieuwe flatje. Zo gezegd, zo gedaan. De slaapmutsen werden wakkergeschud, Walter Stehman van het gasfornuis getrokken en 'De Kuin' ontdaan van de afstandsbediening. Sommige sympathieke herrieschoppers werd op het hart gedrukt zich niet te luidruchtig naar buiten te begeven.

De polonaise liep rustig, gestaag slingerend de trap af. Ik gooide zwierend het raam open en zong uit volle borst, begeleid door hemeltergende gitaarakkoorden, nog een afscheidslied de ochtendschemering in. Naast me ging ook een raam open. De buurman uit het andere trappenhuisje. Ik kende hem nog niet. We oogden als de oude mannetjes op het theaterbalkon van de Muppetshow. Met dit verschil dat er nu maar ééntje chagrijnig was.

Half uit het raam hangend, haar in de war, harde gitaarnoten krakend: 'Goeiemorgen meneer, ik ben Herman, uw nieuwe buurman.' Ik verstond niet goed wat hij antwoordde, maar als blikken konden doden was daarvoor het juiste moment aangebroken. Z'n ogen spuwden vuur alsof de hete bliksem was ingeslagen. Ik nodigde hem daarom uit om het even uit te komen praten. Eenmaal in mijn paardenstal keek hij verwonderd om zich heen. Verkocht me nog net geen hengst. Hij zag wel de eieren, inmiddels half gaar, van het behang naar beneden druipen. De elpee-hoezen als drijvende, smeltende ijsschotsen van de langspeelplaten gedreven. Het hoogtepunt de Schuuk, een mummie omwikkeld met dubbel gevouwen toiletpapier.

Ik zag hem denken. 'Hier is geen beginnen aan. Hopeloze zaak.' Als er ooit gevochten is tegen de bierkaai, was men hier gestrand. De Schuuk woont inmiddels niet meer in Bommel, zijn saxofoon echter weerklinkt 's nachts nog wel eens over de Mert. Een nostalgische echo uit het verleden. Toen we nog met de kippen op stok gingen en niet op eieren hoefden te lopen.

Herman. Jan Haeckenhof 9.

quote:

Op dinsdag 29 januari 2019 23:03 schreef eNGine10 het volgende:
De aanhouder wint!

Tuurlijk. En terecht in dit geval.

quote:

Op dinsdag 29 januari 2019 23:03 schreef eNGine10 het volgende:
De aanhouder wint!

Ik blijf dansen. Het chagrijnige gemoed is aan anderen.