Draai hier alle platen in je platenkast #11 (days)

quote:

Op woensdag 6 februari 2019 12:58 schreef bazbo het volgende:
bazbo 450: Tangerine Dream - In The Beginning ...

[ afbeelding ]

In deze doos zitten zes platen, te weten de eerste vier studioalbums van Tangerine Dream Electronic Meditation, Alpha Centauri, (dubbelaar) Zeit en Atem, plus als bonus de toen nog niet eerder uitgebrachte elpee Green Desert. Er is maar een uitgave op het Jive Records label en die heb ik. Nogal bijzondere box, merk ik; als ik wil kan ik er tientallen euro's voor vragen. In totaal staat op de platen dik vier uur geweldige kosmische ambient en vooral de eerste plaatkant van Zeit is nog altijd indrukwekkend met die strijkers die zo'n gruwelijk donkerdreigende sfeer neerleggen. Ik kocht deze doos op 29 januari 1987 en heb hem volgens mij dertig jaar niet gehoord. Gaaf.

Oude tangerine dream is fantastisch idd

G259 Ahab - The Call Of The Wretched Sea



Ah ik dacht dat de funeral doom al voorbij was gekomen, maar er staan er in dit vakje dus ook nog 2 Ik ga echt na dit gebeuren mijn kast eens op volgorde zetten

Ahab, super trage death-doom van het 'funeral' soort. Laag, traaaaaaaag, lomp, verstikkend en enkel zo'n typische rochel als vocalen. Normaal is funeral doom niet echt een uitnodigend genre, maar Ahab durf ik gewoon enorm catchy te noemen Fans van Opeth kunnen dit denk ik wel waarderen

Dit album is een concept plaat die het verhaal van 'Moby Dick' verteld, een deel van de lyrics komen zelfs letterlijk van de geschriften van Herman Melville.

G260 Ahab - The Divinity of Oceans



Deze concept-plaat gaat in op de inspiratie van Moby Dick, namelijk het verslag 'Narrative of the Most Extraordinary and Distressing Shipwreck of the Whale-Ship Essex' over de reis van Kapitein Pollard op z'n walvisvaarder Essex . Deze zou in 1819 2,5 jaar lang gaan jagen op potvissen, maar werd uiteindelijk zelf geramd door een potvis en zonk.

quote:

Op donderdag 7 februari 2019 11:20 schreef Bosbeetle het volgende:
Grappig het boek is legendarisch en ook wel episch maar het leest toch voornamelijk als een walvisvaart encyclopedie.

Dit is ook precies de reden waarom ik 'm nog niet gelezen heb, ben bang dat ik er niet doorheen kom Terwijl ik normaal wel erg van dit soort oude/epische boeken hou

quote:

Leuk detail vond ik wel dat de proviand naar nederlands voorbeeld meegenomen werd en dat die amerikanen het wel heel erg veel vonden, veel te veel kaas/jenever etc

Hoe kun je nu teveel aan kaas en jenever hebben

Oh ja ik heb ook nog van alles gedraaid de laatste maanden, maar ook weer niet heel veel. Zal het wat bijwerken. Nummer 33.



Band of Horses met een wat nieuwer album. Toch niet zo sterk meer als hun eerste platen. Maar ligt nog steeds lekker in het gehoor.


Plaat 34: Plaat met kerst gekregen van Lucero, Among the Ghosts.



Fijne americana band blijft dit toch, wellicht wat rustiger geworden. Hopelijk pikt het Once in a Blue Moon fest het nog op als ze al in de buurt zijn....


Plaat 35:



Gister nog bij het concert geweest in de Tolhuistuin. Heerlijke rammel punk/rock.


Ik zal het bijwerken wat spreiden anders wordt het ook zo'n overkill.

Ja van Moby Dick dacht ik ook dat het een worsteling zou worden, maar las uiteindelijk toch wel leuk weg, al is het wel lang geleden ondertussen dat ik die heb gelezen.

Wat recenter wel dit boek gelezen, ook niet onaardig al is hier de walvisvaart meer onderdeel van het verhaal.



"Ian McGuire, The North Water: 'Subtle as a harpoon in the head, but totally gripping"

bazbo 0452: The Three Degrees - The Three Degrees



Ik plaats deze foto's ook op Instagram. Vanavond bovenstaande foto dus. Na nog geen twee minuten de eerste reactie: 'Wow! Thanks for the love. Mwah Sxx'. Blijkt de leadzangeres van The Three Degrees te zijn. Leuk. Deze plaat is van De Vrouw. Zelf zou ik Dirty Ol' Man en When Will I See You Again nooit kopen. Niet dat het slecht is, verre van. De Vrouw heeft een Europese versie, made in Holland, uit het jaar van verschijnen, 1973. Heerlijke disco en funk zoals disco en funk is bedoeld. En zingen kon ze, die dame op Instagram.

Glad191: Bang ‎– Mother / Bow To The King



Hun tweede album uit 1972, niet zo heavy als hun debuut maar nog steeds een mooi voorbeeld van proto-metal. Een band die wat meer bekendheid had verdiend.

G261 Mike Oldfield - Tubular Bells



Tot zo ver de metal voor nu, eerst verder met Mike Oldfield. Dit is zo'n plaat die volgens mij iedereen wel kent, en anders hebben je ouders/familie 'm wel in de kast staan ergens. Ik zie op discogs dat deze plaat 325 edities heeft de tering zeg (en dan nog maar te zwijgen van de 2 vervolgplaten en de live-plaat)

Wat ik aan deze plaat altijd extra tof vind is dat Mike nagenoeg elk instrument zelf inspeelt op deze 2 lange stukken en dit deed door deze elke keer op te nemen op de vorige opname, één foutje -> terug bij af (of in ieder geval veel werk opnieuw, hij had nog wel een 4-track volgens mij ).

Daarnaast mocht Mike alleen de uurtjes wanneer de studio niet gebruikt werd gebruiken voor z'n eigen projectje, want Faust (je weet wel, die experimentele Duitse krautrock band) was bezig met het opnemen van hun 4e plaat in de studio en op een of ander manier zag het label zag daar goud geld in. Achteraf is dat een beetje anders gelopen

G262 Mike Oldfield - Hergest Ridge



Mike Oldfield probeert het nog eens met dezelfde formule, 2 lange (nagenoeg) instrumentale stukken die vooral door Mike zelf weer ingespeeld zijn. In het begin een stuk meer new age dan de vorige, maar uiteindelijk knalt het behoorlijk

G263 Mike Oldfield - Ommadawn



Dit is toch wel z'n meesterwerk, vind ik dan. Vrijwel alles wat ik tof aan 'm vind is hier tot in perfectie uitgewerkt. Voor het eerst gehoord toen ik een jaar of 10-11 was, en nog steeds vind ik 'm net zo geweldig als toen. Het houdt altijd een soort van eindeloos creatieve magische onschuld of zo

Oldfield is sowieso de eerste artiest die ik ooit leuk vond, ik was volgens mij ouders al fan van In Dulci Jubilo voordat ik kon praten, daar ging ik blijkbaar heel blij van dansen als klein gehennatje. En die staat er bij deze plaat op als extraatje

G264 Mike Oldfield - Orchestral Tubular Bells



Whoops, deze kwam 2 maand voor Ommadawn uit, dus had eigenlijk eerst gemoeten

Het mist af en toe een beetje de kick van het origineel, maar toch is deze klassieke interpretatie van Tubular Bells een zeer vermakelijke.

quote:

Op donderdag 7 februari 2019 21:58 schreef Gehenna het volgende:
G263 Mike Oldfield - Ommadawn

[...]

Oldfield is sowieso de eerste artiest die ik ooit leuk vond, ik was volgens mij ouders al fan van In Dulci Jubilo voordat ik kon praten, daar ging ik blijkbaar heel blij van dansen als klein gehennatje. En die staat er bij deze plaat op als extraatje

[...]

Je draait de in 2010 uitgebrachte heruitgave op cd?
Belangrijk: prachtplaat, inderdaad.

quote:

Op vrijdag 8 februari 2019 07:51 schreef bazbo het volgende:

[..]

Je draait de in 2010 uitgebrachte heruitgave op cd?
Belangrijk: prachtplaat, inderdaad.

Nee deze: https://www.discogs.com/M(...)ubilo/release/627703

Nederlandse persing zie ik zelf

quote:

Op vrijdag 8 februari 2019 09:36 schreef Gehenna het volgende:

[..]

Nee deze: https://www.discogs.com/M(...)ubilo/release/627703

Nederlandse persing zie ik zelf

Aha! Die had ik nog niet gezien. Koel.

bazbo 0453: Johan Timman - Trip Into The Body



Deze heb ik vijftien jaar geleden of zo afgepakt van iemand die zijn hele elpeeverzameling wilde wegmikken. Ik had ergens halverwege de jaren tachtig een reportage over deze plaat gelezen in de Music Maker. Dus nu had ik hem gratis en voor niets. Hij is in uitstekende staat. Er zijn maar zes versies van en ik heb niet eens een Nederlansche, maar een Duitsche uit het jaar dat deze plaat verscheen: 1981. De heer Timman heeft een compleet elektronisch album gemaakt, geïnspireerd op het menselijk lichaam. De verschillende delen behandelen het brein, het hart, de longen, bloedlichaampjes, enzovoorts. Met een enorme batterij synthesizers maakt hij muziek die een malle mix is tussen Jean-Michelle Jarre, Yellow Magic Orchestra en Kraftwerk. Intrigerend is het wel. Daarna heb ik nooit meer iets gehoord van Timman. De lul. O, die ontbreekt op de plaat.

bazbo 0454: Toto - IV



Deze is van De Vrouw. Ik heb nooit iets gehad met Toto, of het moet dat zevende album zijn waarop ene Jon Anderson slechts 'Tadata tadadada' zingt in Can't Stop Loving You. We horen hier nu de Britse versie uit 1982. Met grote hits, zegt een sticker op de hoes. Goed in elkander stekende Amerikaanse stadionrock met wat proggy randjes. Meer niet. Leuk om te horen.

bazbo 0455: Traffic - Mr. Fantasy



Kijk! Nu komt een interessante sectie. Traffic? Ja. In 1967 zei de jonge Steve Winwood vaarwel tegen The Spencer Davis Group. Samen met Jim Capaldi, Chris Wood en Dave Mason betrok hij een boerderijtje op het Britse platteland en daar knutselde het viertal dit album in elkaar. Het is een prachtig werkstuk geworden. Psychadelische songs, zeer melodieus, grensverleggend, vol humor ook, zeer afwisselend niet in de laatste plaats door de drie verschillende stemmen. Titelnummer Dear Mr. Fantasy is een stuk dat Winwood tot vandaag de dag live op het podium speelt en waarin zijn gitaarsolo de hoofdrol vervult. Volgens Discogs heb ik een Britse heruitgave uit 1988, maar ik kocht hem toch echt op 23 maart 1987. Dat het een heruitgave is, geloof ik wel, want het was een goedkopere plaat. Mooi werk, dit!

bazbo 0456: Traffic - Traffic



Was de eerste Trafficplaat al geweldig, het tweede album uit 1968 is nog geweldiger. Tien pareltjes waarin vooral het Hammond van Winwood hoge ogen gooit. Twee mooie Mason-songs erop ook: You Can All Join In en Feelin' Allright. Toch is het Winwood die hier de meest geweldige klappen uitdeelt met 40.000 Headmen en vooral Pearly Queen. Het is me niet duidelijk wat voor versie ik in handen heb, volgens mij een heruitgave, maar wat doet het ertoe? De plaat kocht ik op 31 maart 1987 en klinkt nog altijd ijzersterk en fris. Geweldig album.

bazbo 0457: Traffic - Last Exit



Tijdens de opnames van de opvolger krijgt Traffic een probleem. Het botert even niet zo met Dave Mason en die pakt zijn biezen. Vandaar dat zijn bijdragen beperkt zijn tot twee nummertjes. De andere drie studio-opnames zijn bijna helemaal Winwoods werk. En wat voor werk. Withering Tree, Medicated Goo en vooral Shanghai Noodle Factory zijn hoogtepunten in het Trafficoeuvre. De tweede plaatkant kent twee live-opnames die niet uitblinken in geluidskwaliteit. Hoe veel ik ook van Hammond houd, hij staat wel knalhard in de mix, waardoor de balans nogal foetsie is. Wat we hier horen is Traffic als trio: slechts Chris Wood op sax en fluit, Jim Capaldi op drums en Winwood op Hammond en zang. Lijkt kaal; is het niet. Ik kocht deze plaat op 11 mei 1987 en heb een Europese heruitgave van een onbekend jaar...

bazbo 0458: Traffic - John Barleycorn Must Die



En dus besloot Winwood eind 1969 maar dat Traffic niet meer bestond en ging hij een soloplaat maken. Al snel realiseerde hij zich dat hij wat hulp nodig had en schakelde hij Jim Capaldi en Chris Wood weer in. Het duurde vervolgens niet heel lang voordat hij begreep dat hij hiermee een nieuw Trafficalbum aan het maken was. Ik kocht John Barleycorn Must Die op 23 maart 1987. Ook dit is een heruitgave van het album dat velen als de beste Trafficplaat ooit beschouwen. Er staat dan ook grandioos spul op. Instrumentale opener Glad en het erin overlopende Freedom Rider zetten fiks de toon. Empty Pages is wellicht het sterkste stuk en het akoestische folkliedje John Barleycorn vormt een rustpunt in de plaat. Prachtwerk!

bazbo 0459: Traffic - Welcome To The Canteen



Dit is eigenlijk geen Trafficplaat. In 1971 gingen Winwood, Wood en Capaldi een tourtje doen met oud-Trafficlid Dave Mason en ritmesectie Rick Gretch, Reebop Kwaaku Baah en Jim Gordon. Het resultaat is dit livealbum. De naam Traffic staat nergens op de hoes, maar het 'logo' is wel op de achterzijde te vinden. Maakt het uit; wat we hier horen is van hoog niveau. Mooie versies van 40.000 Headmen, Should Have Took More Than You Gave en een lange Dear Mr. Fantasy (inclusief gitaarduel). Afsluiter Gimme Some Lovin' is als Winwood-compositie niet zo'n vreemde eend in de bijt, maar past hier duidelijk niet zo goed. Ik kocht dit album op 13 maart 1987 en ik heb volgens mij ook weer een heruitgave. Fijn plaatje. Ik heb alle Traffic (natuurlijk) ook op cd en volgens mij bestaat er een 'uitgebreidere' versie van dit concert, maar die heb ik nooit gevonden.