Nou ja, er is één ding wat me maar écht niet lukt: een serieuze date fixen met iemand waar ik oprecht potentie in zie en al stiekem een beetje verliefd op ben. Iemand voor de nacht? Over het algemeen geen probleem. Niet dat ik elk weekend wat fix, maar dat is voor mij echt geen struikelblok. Zelfs als ik met lege handen naar huis ga, is het al een geslaagde nacht. Ik kom namelijk alleen maar naar de club om te dansen en te drinken. Drugs en meiden zijn een bonus.quote:Op zondag 13 januari 2019 21:09 schreef Man-Bear-Pig het volgende:
Je geeft het antwoord al zelf. Volgens mij heb je te maken met een gevoel van eenzaamheid, te weinig contact met goede mensen om je heen. Je snakt naar de aandacht van vrouwen omdat je die leegte wil opvullen, maar zoals je al aangeeft, geeft dat niet de voldoening die je zoekt.
Ik herken het gevoel enigzins wel. Na wat foute keuzes in mijn leven gemaakt te hebben, ben ik veel vrienden verloren en heb ik ook een lastige periode meegemaakt. Juist door meer te gaan ondernemen buiten je dagelijkse ritme, heb ik dat voor mij op kunnen lossen.
Wat doe je buiten je werk om? Heb je hobbys waar je anderen in kan betrekken? Sport je?
Dankjewel.quote:Op zondag 13 januari 2019 22:49 schreef Postbus100 het volgende:
Ik wil je vooral een dikke knuffel geven ik wist helemaal niet dat je depressief bent geweest. Kan nog wel een paar goede posts van je herinneren (niet zozeer over depressiviteit, wel over relaties en het leven enzo). Dus heftig om te horen dat je daarmee te maken hebt gehad. En ook dat je je nu eigenlijk nog steeds een beetje leeg voelt. Sterkte.
De enige hobby waar ik voldoening uit zou kunnen halen die me nu even snel te binnen schiet, is krachttraining, maar dat is zoals eerder gezegd ook weer zo solitair. Andere sporten interesseren me niet meer. Fietsen etc. in de natuur vind ik ook wel leuk, maar ik woon in de Randstad en ik weet niet of dingen ik m'n eentje doen me gelukkig zal maken, aangezien ik elke avond alleen thuiszitten erg naar vind. Maar toch bedankt voor je suggestie.quote:Op zondag 13 januari 2019 23:51 schreef Harvest89 het volgende:
Erg herkenbaar.
Ik heb vrouwen al een tijd afgezworen, na een paar mislukte relaties lukt het me niet meer om verliefd te worden op iemand. Dus daarom maar seks met fuckbuddys, internetdates, en hoeren. Pure lust, geen liefde.
Zoek een hobby waar je voldoening uit kan halen.
Mijn advies: Ga de (echte) natuur in.
Mijn leven is een stuk verbeterd sinds ik ben gaan hiken, wildkamperen, en bushcraften. In de toekomst wil ik ook gaan bergbeklimmen. Het verminderd stress en geeft me een gevoel van bevrijding.
Krachttraining zou je in de vorm van CrossFit kunnen doen, als er een box bij je in de buurt zit. Vaak is dat niet zo solitair. En krachttraining en spierontwikkeling dragen, dacht ik, ook bij aan minder depressieve gedachten en gevoelens. Wellicht is dat iets?quote:Op maandag 14 januari 2019 03:18 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Dankjewel.
[..]
De enige hobby waar ik voldoening uit zou kunnen halen die me nu even snel te binnen schiet, is krachttraining, maar dat is zoals eerder gezegd ook weer zo solitair. Andere sporten interesseren me niet meer. Fietsen etc. in de natuur vind ik ook wel leuk, maar ik woon in de Randstad en ik weet niet of dingen ik m'n eentje doen me gelukkig zal maken, aangezien ik elke avond alleen thuiszitten erg naar vind. Maar toch bedankt voor je suggestie.
Hmmm, ik zal het overwegen. Ik ben alleen nogal eigenwijs met hoe ik mijn training opstel. Dus krachttraining is dan wel solitair, het geeft me wel de ruimte om zelf de oefeningen uit te zoeken die ik belangrijk vind. Maar goed, zal erover nadenken.quote:Op maandag 14 januari 2019 08:35 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Krachttraining zou je in de vorm van CrossFit kunnen doen, als er een box bij je in de buurt zit. Vaak is dat niet zo solitair. En krachttraining en spierontwikkeling dragen, dacht ik, ook bij aan minder depressieve gedachten en gevoelens. Wellicht is dat iets?
Nou ja, ik leef niet zo, omdat ik vind dat mijn omgeving dat verwacht. Ik doe het, omdat ik verloren tijd wil inhalen en het een en ander wil ervaren. Zat vroeger in bed maar te malen met waarom ik nou nooit eens de deur uit ga, en dat dat me gelukkiger zou maken dan in bed liggen.quote:Op maandag 14 januari 2019 08:40 schreef Salvad0R het volgende:
Het doorbreken van het willen voldoen aan verwachtingspatronen van anderen brengt geestelijke rust. Je moet niets. Zoek directe connectie tussen jezelf en het bestaan (ga de natuur in).
Qua uiterlijk lijk ik nog 20. Maar als ik mensen vertel hoe oud ik hen, kijken ze me wel raar aan hoor.quote:Op maandag 14 januari 2019 08:53 schreef Beathoven het volgende:
Je bent 27, je zit op een leeftijd dat je misschien nog wel 6 of 7 jaar gewoon alles kunt doen zonder scheef aangekeken te worden. Je bent nog jong en je mag 18+ meiden gewoon oppikken en wie weet rolt er wel een relatie uit.
Drugs zou ik alleen niet doen en alcohol ook niet al teveel. Want dat soort dingen (meiden niet als je ze met respect behandeld) kunnen later nog weleens terugslaan. Een bad trip of een teveel aan alcohol kunnen je later in je leven nog fysiek of mentaal achtervolgen. Een keer hard op je hoofd vallen is net als die twee ervaringen ook nergens goed voor.
Probeer de rest van je tijd wel aan je studie of werk te besteden ipv aan het dubben over dingen, die baggage heb je altijd nodig.
Bij CrossFit kun je je oefeningen solitair doen. Er wordt veel gedaan aan techniek, maar je zet je eigen doelen en probeert die te bereiken. Trainen kun je solitair doen, maar ook in een groep. Er kan een fijne combinatie zijn van zelfstandig trainen, en toch met de groep zijn. Ik vond dat erg prettig.quote:Op maandag 14 januari 2019 10:05 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Hmmm, ik zal het overwegen. Ik ben alleen nogal eigenwijs met hoe ik mijn training opstel. Dus krachttraining is dan wel solitair, het geeft me wel de ruimte om zelf de oefeningen uit te zoeken die ik belangrijk vind. Maar goed, zal erover nadenken.
Kun je verloren tijd inhalen? Echt inhalen?quote:Nou ja, ik leef niet zo, omdat ik vind dat mijn omgeving dat verwacht. Ik doe het, omdat ik verloren tijd wil inhalen en het een en ander wil ervaren. Zat vroeger in bed maar te malen met waarom ik nou nooit eens de deur uit ga, en dat dat me gelukkiger zou maken dan in bed liggen.
Is het realistisch om te denken dat je de depressie en de nasleep ervan ooit werkelijk achter je laat en er echt van af bent? Het is een wezenlijk deel van je ervaringen en dus van wie je bent. Waar ben je naar op zoek? Een leuk leven dat je louter op de toppen van het geluk laat ronddansen?quote:Qua uiterlijk lijk ik nog 20. Maar als ik mensen vertel hoe oud ik hen, kijken ze me wel raar aan hoor.
Met drugs experimenteer ik dan wel, maar ik ga er heus wel verstandig mee om hoor. Toch bedankt voor je zorgen. Meisjes ga ik sowieso niet respectloos mee om. Ze weten wat ik wil en vice versa en dat is prima.
In mijn vrije tijd en ik dus aan het doorsolliciteren. Hou mezelf wel bezig. Maar dat ongelukkige gevoel blijft. Alsof die depressie van vroeger me blijft stalken: "Haha, zie je wel dat je nog niet van me af bent, ook al heb je een leuk leven?"
Ik kan je niet uit een depressie praten of het voorkomen maar wat soms weleens iets zou kunnen helpen is denken dat iedereen z'n tegenslagen in het leven heeft; wat ook gewoon zo is. "Everyone is fighting their own fight", iedere dag weer. En in dat licht relativerend kun jij je best doen om zoveel mogelijk uit je dag te halen.quote:Op maandag 14 januari 2019 10:05 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Hmmm, ik zal het overwegen. Ik ben alleen nogal eigenwijs met hoe ik mijn training opstel. Dus krachttraining is dan wel solitair, het geeft me wel de ruimte om zelf de oefeningen uit te zoeken die ik belangrijk vind. Maar goed, zal erover nadenken.
[..]
Nou ja, ik leef niet zo, omdat ik vind dat mijn omgeving dat verwacht. Ik doe het, omdat ik verloren tijd wil inhalen en het een en ander wil ervaren. Zat vroeger in bed maar te malen met waarom ik nou nooit eens de deur uit ga, en dat dat me gelukkiger zou maken dan in bed liggen.
[..]
Qua uiterlijk lijk ik nog 20. Maar als ik mensen vertel hoe oud ik hen, kijken ze me wel raar aan hoor.
Met drugs experimenteer ik dan wel, maar ik ga er heus wel verstandig mee om hoor. Toch bedankt voor je zorgen. Meisjes ga ik sowieso niet respectloos mee om. Ze weten wat ik wil en vice versa en dat is prima.
In mijn vrije tijd en ik dus aan het doorsolliciteren. Hou mezelf wel bezig. Maar dat ongelukkige gevoel blijft. Alsof die depressie van vroeger me blijft stalken: "Haha, zie je wel dat je nog niet van me af bent, ook al heb je een leuk leven?"
Ok! Ik zal eens informeren!quote:Op maandag 14 januari 2019 10:17 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Bij CrossFit kun je je oefeningen solitair doen. Er wordt veel gedaan aan techniek, maar je zet je eigen doelen en probeert die te bereiken. Trainen kun je solitair doen, maar ook in een groep. Er kan een fijne combinatie zijn van zelfstandig trainen, en toch met de groep zijn. Ik vond dat erg prettig.
Hmmm, nu ik erbij stil sta, natuurlijk niet. Het gaat uiteraard om de typische begin-20-ervaringen die ik wil inhalen. Ik heb gewoon de mooiste jaren in de kracht van mijn leven gemist. Het doet me enorm pijn als ik dat feitelijk besef.quote:[..]
Kun je verloren tijd inhalen? Echt inhalen?
Ik weet niet wat ik anders moet. Als ik de komende 60 jaar er zo mee blijf worstelen en aan blijf modderen, kan ik er net zo goed vandaag mee stoppen. Ik ben er gewoon klaar mee en ik weiger om me onnodig ongelukkig te voelen. Ik wil rust en wakker worden met de gedachte dat ik de wereld ben voor iemand en diegene voor mij. Ik wil me voor eens in m'n leven écht geliefd voelen, in plaats van enkel begeerd. Ik wil kwaliteit, geen kwantiteit.quote:[..]
Is het realistisch om te denken dat je de depressie en de nasleep ervan ooit werkelijk achter je laat en er echt van af bent? Het is een wezenlijk deel van je ervaringen en dus van wie je bent. Waar ben je naar op zoek? Een leuk leven dat je louter op de toppen van het geluk laat ronddansen?
Dat denken heb ik al vaak genoeg geprobeerd. Maar dat relativisme vind ik gewoon m'n kop in het zand steken. Mijn problemen worden niet minder groot als ik weet dat andere mensen ook problemen hebben. Ze zijn er nog steeds.quote:Op maandag 14 januari 2019 10:24 schreef Beathoven het volgende:
[..]
Ik kan je niet uit een depressie praten of het voorkomen maar wat soms weleens iets zou kunnen helpen is denken dat iedereen z'n tegenslagen in het leven heeft; wat ook gewoon zo is. "Everyone is fighting their own fight", iedere dag weer. En in dat licht relativerend kun jij je best doen om zoveel mogelijk uit je dag te halen.
Zeker doen. Misschien kom je wel een leuke dame tegen.quote:
Klinkt misschien raar, maar je zit nu in een rouwproces. Na je depressie besef je wat je aan jaren gemist hebt. (Je zit in een soort van 'post-depressiefase'.) geeft het een plekje en ga verder met je leven. Ook in je eind 20 kun je gewoon feesten en af en toe drugs gebruiken. Ik ken zelf wel meer mensen die later pas met drugs gingen experimenteren. Maar je moet doen omdat je het echt wilt en niet om de tijd in te halen. Er zijn genoeg twintegers niet weinig uitgaang en niet af en toe iets nemen. Het is meer een levensstijl die bij je moet passen.quote:Hmmm, nu ik erbij stil sta, natuurlijk niet. Het gaat uiteraard om de typische begin-20-ervaringen die ik wil inhalen. Ik heb gewoon de mooiste jaren in de kracht van mijn leven gemist. Het doet me enorm pijn als ik dat feitelijk besef.
Als ik ze de OP lees, krijg je wel genoeg aandacht van vrouwen. Waarom zijn deze meiden in jouw ogen geen relatiemateriaal? Leg je de lat heel hoog? Vind je het stiekem eng om een relatie aan te gaan? Soort van bindingsangst? Weet je überhaupt waar je opvalt? Als je op introvente meisjes valt, zal je die niet snel in de plaatselijke disco vinden.quote:Ik weet niet wat ik anders moet. Als ik de komende 60 jaar er zo mee blijf worstelen en aan blijf modderen, kan ik er net zo goed vandaag mee stoppen. Ik ben er gewoon klaar mee en ik weiger om me onnodig ongelukkig te voelen. Ik wil rust en wakker worden met de gedachte dat ik de wereld ben voor iemand en diegene voor mij. Ik wil me voor eens in m'n leven écht geliefd voelen, in plaats van enkel begeerd. Ik wil kwaliteit, geen kwantiteit.
Ik vind dit zo'n onbevredigende conclusie voor mij niet genoeg. Daar kan ik me niet bij neerleggen.quote:
Het haalt het idee weg dat het leven een bepaalde vorm aan moet nemen. Waarom onbevredigend? Geloof je er dan in dat allles groots en meeslepend is!?quote:Op maandag 14 januari 2019 22:50 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Ik vind dit zo'n onbevredigende conclusie voor mij niet genoeg. Daar kan ik me niet bij neerleggen.
Is dat erg, dat het pijn doet? Wat doe je met die pijn? Wegstoppen, doorfeesten en doen alsof die er niet is? Werkt dat goed voor j?quote:Op maandag 14 januari 2019 16:14 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Ok! Ik zal eens informeren!
[..]
Hmmm, nu ik erbij stil sta, natuurlijk niet. Het gaat uiteraard om de typische begin-20-ervaringen die ik wil inhalen. Ik heb gewoon de mooiste jaren in de kracht van mijn leven gemist. Het doet me enorm pijn als ik dat feitelijk besef.
Waarom vind je dat je je onnodig ongelukkig voelt? Waarom is het onnodig? Je hebt in een periode dat je jong en vrij en wild kon en wilde zijn niets kunnen doen van al die dingen, omdat je ziek was. Want dat is wat een depressie is, toch? Het is toch niet gek dat je verdrietig bent om wat je gemist hebt, wat je graag had gewild? Dat het iets is dat je nooit meer echt kunt inhalen, ook al kun je pogingen doen die erbij in de buurt komen, is gewoon kut. Mag dat gevoel er zijn? Of ben je bang dat je weer depressief wordt als je verdriet toelaat? Iets wat jij natuurlijk allang weet: verdriet en een depressie zijn totaal verschillende dingen.quote:Ik weet niet wat ik anders moet. Als ik de komende 60 jaar er zo mee blijf worstelen en aan blijf modderen, kan ik er net zo goed vandaag mee stoppen. Ik ben er gewoon klaar mee en ik weiger om me onnodig ongelukkig te voelen. Ik wil rust en wakker worden met de gedachte dat ik de wereld ben voor iemand en diegene voor mij. Ik wil me voor eens in m'n leven écht geliefd voelen, in plaats van enkel begeerd. Ik wil kwaliteit, geen kwantiteit.
Waar kun je je dan precies niet bij neerleggen?quote:Op maandag 14 januari 2019 22:50 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Ik vind dit zo'n onbevredigende conclusie voor mij niet genoeg. Daar kan ik me niet bij neerleggen.
Nee, maar het maakt het zo willekeurig wat er dan toe doet. Werken, plezier hebben enzo is dan het leven. Maar in je bed blijven liggen is dan ook het leven. En wordt bij wijze van spreken aan elkaar gelijk gesteld. Ik mis een beetje het 'waarheen, waartoe?'quote:Op dinsdag 15 januari 2019 05:44 schreef Jopie78 het volgende:
[..]
Het haalt het idee weg dat het leven een bepaalde vorm aan moet nemen. Waarom onbevredigend? Geloof je er dan in dat allles groots en meeslepend is!?
Tja, dat zijn dus die plaatjes..quote:Op dinsdag 15 januari 2019 11:01 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Nee, maar het maakt het zo willekeurig wat er dan toe doet. Werken, plezier hebben enzo is dan het leven. Maar in je bed blijven liggen is dan ook het leven. En wordt bij wijze van spreken aan elkaar gelijk gesteld. Ik mis een beetje het 'waarheen, waartoe?'
Ik mis iets van ambities in deze klacht. En ambities kun je helaas niet aangereikt krijgen. Ook kun je op het moment niet goed je leven overzien, pas op het eind. Als je niets kunt ondernemen kun je er misschien voor zorgen dat je iets in loondienst doet wat je meer naar het hart ligt want dan doe je dat iig op 100%. Maar zulk werk maakt ook niet per definitie gelukkig, het zorgt er alleen voor dat je later tevredener kunt terugkijken in dat je kansen hebt gegrepen ipv hebt laten liggen.quote:Op dinsdag 15 januari 2019 11:01 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Nee, maar het maakt het zo willekeurig wat er dan toe doet. Werken, plezier hebben enzo is dan het leven. Maar in je bed blijven liggen is dan ook het leven. En wordt bij wijze van spreken aan elkaar gelijk gesteld. Ik mis een beetje het 'waarheen, waartoe?'
Waarom? Gewoon accepteren dat het leven ook voor een deel kut en/of onbevredigend kan zijn. 80 jaar rozengeur en maneschijn is voor niemand weggelegd.quote:Op maandag 14 januari 2019 22:50 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Ik vind dit zo'n onbevredigende conclusie voor mij niet genoeg. Daar kan ik me niet bij neerleggen.
quote:Op maandag 14 januari 2019 18:46 schreef Morrigan het volgende:
[..]
Zeker doen. Misschien kom je wel een leuke dame tegen.
Ik wil het inderdaad ook echt. Die depressie liet me inzien dat mijn tijd op aarde maar beperkt is. Daarom leef ik mijn leven ook zo intens mogelijk. Maar toch brengt het geen bepaalde voldoening. Tenminste, niet wat ik voor ogen had. Ik ben daarnaast ook bang dat dat rouwen, wat jij zo treffend verwoordt, een aanleiding kan vormen voor een nieuwe depressie.quote:[..]
Klinkt misschien raar, maar je zit nu in een rouwproces. Na je depressie besef je wat je aan jaren gemist hebt. (Je zit in een soort van 'post-depressiefase'.) geeft het een plekje en ga verder met je leven. Ook in je eind 20 kun je gewoon feesten en af en toe drugs gebruiken. Ik ken zelf wel meer mensen die later pas met drugs gingen experimenteren. Maar je moet doen omdat je het echt wilt en niet om de tijd in te halen. Er zijn genoeg twintegers niet weinig uitgaang en niet af en toe iets nemen. Het is meer een levensstijl die bij je moet passen.
Ik heb een grote verlatings- en afwijzingsangst bij mensen waar ik emotioneel in geïnvesteerd heb. Op zo'n avond word ik heus wel afgewezen en dat vind ik helemaal prima, want ik ken die meiden niet. Maar een hypothetisch iemand van bijvoorbeeld werk waar ik vaak mee spreek, dingen mee deel etc. die mij dan afwijst voor een simpele date, trek ik enorm slecht.quote:[..]
Als ik ze de OP lees, krijg je wel genoeg aandacht van vrouwen. Waarom zijn deze meiden in jouw ogen geen relatiemateriaal? Leg je de lat heel hoog? Vind je het stiekem eng om een relatie aan te gaan? Soort van bindingsangst? Weet je überhaupt waar je opvalt? Als je op introvente meisjes valt, zal je die niet snel in de plaatselijke disco vinden.
Knuffel terug, gozer.quote:Op maandag 14 januari 2019 18:59 schreef Jopie78 het volgende:
Geluk is een richting, of een moment, geen stabiele situatie..
Zo gauw als je een doel hebt bereikt is het geluksgevoel al geincasseerd in de aanloop. Je hebt nu alles bereikt wat vroeger in een “wat als- gedachte” vastzat, maar het euforische gevoel wat je er bij bedacht had blijft uit..
Dude, dit is het leven. Alles wat je doet om aan je eigen plaatje of dat van anderen te voldoen zal nooit voldoening geven.. Het is al goed. Lees de tao en ga onder je boom zitten. Dan is er nog een hoop moois uit het leven te halen. Knuffel!
Voor mij wel. Ik weet niet wat het is, maar nuchter en in het dagelijks leven ben ik nog steeds wel flirty, maar ook veel meer dorky en awkward. Tuurlijk heb ik weleens dates gehad, maar ik ben bijvoorbeeld in mijn hele leven nog nooit met een crush op date geweest. Het lijkt wel alsof zodra ik verliefd (begin te) word(en) ik het verpest. Bij een meid in de kroeg boeit het me allemaal geen reet en loop ik niet op eieren, wat ze dan weer aantrekkelijk vindt. Maar dat risico durf ik echt niet te lopen bij een meid die ik oprecht leuk vind.quote:Op maandag 14 januari 2019 22:30 schreef Cockwhale het volgende:
Serieuze dates zijn toch niet moeilijk om te regelen?
Tuurlijk vind ik het erg. Het is onvermijdelijk, maar ik neem aan dat iedereen graag zonder pijn wil leven. Ik negeer het meestal, maar het komt vaak boven na een avond feesten. Het besef komt meestal de ochtend daarna. De OP van dit topic schreef ik bijvoorbeeld ook op zo'n moment. Ik weet niet zo goed wat deze pijn op de lange termijn met me zal doen. Het is allemaal ook nog vrij nieuw.quote:Op dinsdag 15 januari 2019 09:54 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Is dat erg, dat het pijn doet? Wat doe je met die pijn? Wegstoppen, doorfeesten en doen alsof die er niet is? Werkt dat goed voor j?
Omdat ik me jarenlang kut heb gevoeld, vind ik niet dat ik mijn tijd mag besteden aan me weer verdrietig voelen. Verdrietig omdat ik jaren verdrietig was, vind dat zo'n tijdverspilling ... Ja, rationeel gezien mag dat verdriet er natuurlijk zijn, maar emotioneel gezien vind ik ook dat daar geen tijd meer voor is. De klok tikt verder. Het is allemaal niet zo raar om me zo te voelen inderdaad, maar ik wil het gewoon niet. En inderdaad ben ik doodsbang om weer depressief te worden als ik echt dicht bij dat verdriet kom. Het is wat Morrigan zo goed zei gewoon rouwen, maar gevoelsmatig komen rouwen, verdrietig zijn en depressief zijn zo dicht bij elkaar.quote:[..]
Waarom vind je dat je je onnodig ongelukkig voelt? Waarom is het onnodig? Je hebt in een periode dat je jong en vrij en wild kon en wilde zijn niets kunnen doen van al die dingen, omdat je ziek was. Want dat is wat een depressie is, toch? Het is toch niet gek dat je verdrietig bent om wat je gemist hebt, wat je graag had gewild? Dat het iets is dat je nooit meer echt kunt inhalen, ook al kun je pogingen doen die erbij in de buurt komen, is gewoon kut. Mag dat gevoel er zijn? Of ben je bang dat je weer depressief wordt als je verdriet toelaat? Iets wat jij natuurlijk allang weet: verdriet en een depressie zijn totaal verschillende dingen.
Die ene persoon waarvoor jij de wereld wil zijn, wil dat ook voor jou zijn. Misschien zit er tussen die feestmeisjes wel een met meer diepgang buiten het uitgaan, maar zover kom je niet, omdat je het zelf bij eenmalig contact houdt, toch?
Oh, ik heb het gevoel dat ik pas begin.quote:Op dinsdag 15 januari 2019 10:12 schreef Ronald-Koeman het volgende:
Je wilde verloren tijd inhalen en dat heb je gedaan, nu is het tijd voor de volgende fase van je leven (stabiele relatie en eventueel huisje boompje beestje). Sluit de huidige fase af net als toen je de depressieve jaren afsloot. Er is niks aan de hand. Dat het achteraf inhalen van een fase voor wrijving zorgt qua leeftijd en qua huidige wensen is heel begrijpelijk. Nu is het tijd voor een fase die wel bij je leeftijd en huidige wensen past.
Dit is wel een goeie! De afgelopen maanden was het vooral work hard, play hard. Geen andere voldoeningen. Zal hier eens over nadenken.quote:Op dinsdag 15 januari 2019 10:27 schreef Gripper het volgende:
Van een heerlijke roes na een avond stappen / seks / drugs naar je stille en lege huis is ook wel een steile afdaling van de top naar het dal
Het zou fijn zijn als je niet alleen maar die hoge toppen en diepe dalen hebt, maar ook een wat gelijkmatiger terrein daar tussen in: de regelmaat van sporten (eventueel met anderen, en de kans om nieuwe contacten/vriendschappen op te doen) , een hobby of andere bezigheid zou daarbij kunnen helpen. Kan je iets waar anderen ook iets aan hebben? Dan kan je ook nog kijken naar vrijwilligerswerk of buddy worden.
Ligt er maar net aan wat de avond brengt. Ik ga altijd zonder verwachtingen op stap. Meestal in een bar of bij iemand thuis indrinken, dan naar de club om te dansen en mezelf op te hypen, dan weer naar een bar waar je elkaar nog kunt verstaan en tot slot mee naar huis met een of meerdere mensen. Soms stopt de avond bij een van de stappen. Of soms in plaats van naar de club naar een huis- of studentenfeestje. Ik ga altijd met een klein gemengd groepje.quote:Op woensdag 16 januari 2019 16:11 schreef jakosi het volgende:
Waar ga je uit waar je al die vrouwen tegenkomt dan, gewone clubs of feesten (klein of groot)? Ga je met gemengde groepjes uit?
Dit komt zeer herkenbaar over (op het bubblydeel en extraverte na). Vrouwen met een eigengereidheid maar die het niet nodig vinden om constant bij alles vooraan te moeten staan.quote:Op woensdag 16 januari 2019 15:58 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
[..]
Ik wil het inderdaad ook echt. Die depressie liet me inzien dat mijn tijd op aarde maar beperkt is. Daarom leef ik mijn leven ook zo intens mogelijk. Maar toch brengt het geen bepaalde voldoening. Tenminste, niet wat ik voor ogen had. Ik ben daarnaast ook bang dat dat rouwen, wat jij zo treffend verwoordt, een aanleiding kan vormen voor een nieuwe depressie.
[..]
Ik heb een grote verlatings- en afwijzingsangst bij mensen waar ik emotioneel in geïnvesteerd heb. Op zo'n avond word ik heus wel afgewezen en dat vind ik helemaal prima, want ik ken die meiden niet. Maar een hypothetisch iemand van bijvoorbeeld werk waar ik vaak mee spreek, dingen mee deel etc. die mij dan afwijst voor een simpele date, trek ik enorm slecht.
Verder val ik op bubbly en extraverte meisjes met een verlegen en schattige uitstraling. Maar des te meer gaat het om haar persoonlijkheid. Een meid waar ik een goed gesprek mee kan voeren, een eigen wereldbeeld heeft, weet wat waar ze staat in haar leven etc., vind ik ontzettend aantrekkelijk. In de club gaat het niet zo diep.
Oh ja, ik wil wel duidelijk maken dat ik echt geen PUA, fuckboy of player ben hoor. Vind mezelf nog echt een beginner, maar ik ben ook altijd heel eerlijk over de intenties. Maar vaak ga ik wel met een of meerdere onbekende mensen mee naar huis voor een afterparty.
Herkenbaar dit.quote:Op zondag 13 januari 2019 23:51 schreef Harvest89 het volgende:
Ik heb vrouwen al een tijd afgezworen, na een paar mislukte relaties lukt het me niet meer om verliefd te worden op iemand.
quote:Op maandag 14 januari 2019 18:59 schreef Jopie78 het volgende:
Het is al goed. Lees de tao en ga onder je boom zitten. Dan is er nog een hoop moois uit het leven te halen. Knuffel!
Drugs kunnen het aardig in de hand werken inderdaad.quote:Op vrijdag 18 januari 2019 01:25 schreef SpecialK het volgende:
Stop met die drugs. Dat is een doodlopend pad en zorgt alleen maar voor een rare hersenchemie die koppelbaar is aan je extreme gevoelens. Je hebt een leuker leven zonder.
Het zou leuk zijn als het zo eenvoudig zou werken. Ik heb wel eens zo'n relatie gehad, maar uiteindelijk kwamen ook daar scheurtjes in, en dan blijkt het toch niet allemaal rozengeur en maneschijn te zijn. Waarom ben je de wereld voor die persoon? Staat die persoon zo zwak in haar schoenen?quote:Op zondag 13 januari 2019 20:58 schreef Gary_Oak het volgende:
Ik wil gewoon dat er iemand van me houdt en waar ik de wereld voor ben.
Negeren heeft erg weinig zin, zoals je inmiddels gemerkt hebt. Het verdwijnt er niet door. Het verschil tussen verdriet en een depressie is dat je verdriet kunt verwerken, door te rouwen, door het te voelen, te accepteren dat je je ergens verdrietig over voelt. Door het kut te vinden dat je je zo voelt en het er te laten zijn.quote:Op woensdag 16 januari 2019 16:12 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Tuurlijk vind ik het erg. Het is onvermijdelijk, maar ik neem aan dat iedereen graag zonder pijn wil leven. Ik negeer het meestal, maar het komt vaak boven na een avond feesten. Het besef komt meestal de ochtend daarna. De OP van dit topic schreef ik bijvoorbeeld ook op zo'n moment. Ik weet niet zo goed wat deze pijn op de lange termijn met me zal doen. Het is allemaal ook nog vrij nieuw.
Omdat je een aantal jaren depressief bent geweest, moet de rest van je leven een grote gelukkige toestand zijn? Je kunt het niet meer veranderen, die depressie is geweest. Dat geeft je geen recht of garantie op een leven zonder verdriet en narigheid. Je hebt nog een heel leven voor je, daarin zul je ook tijd en ruimte moeten maken voor verdrietige gevoelens. Depressie en verdriet zijn heel andere gevoelens. Als je goed met verdriet omgaat, dus rouwt, voelt, verwerkt, hoef je daar echt niet depressief van te worden. Ik snap je angst wel, maar door het uit de weg te blijven gaan, voel je je denk ik juist eerder down, omdat je het negeert.quote:Omdat ik me jarenlang kut heb gevoeld, vind ik niet dat ik mijn tijd mag besteden aan me weer verdrietig voelen. Verdrietig omdat ik jaren verdrietig was, vind dat zo'n tijdverspilling ... Ja, rationeel gezien mag dat verdriet er natuurlijk zijn, maar emotioneel gezien vind ik ook dat daar geen tijd meer voor is. De klok tikt verder. Het is allemaal niet zo raar om me zo te voelen inderdaad, maar ik wil het gewoon niet. En inderdaad ben ik doodsbang om weer depressief te worden als ik echt dicht bij dat verdriet kom. Het is wat Morrigan zo goed zei gewoon rouwen, maar gevoelsmatig komen rouwen, verdrietig zijn en depressief zijn zo dicht bij elkaar.
Hier noem je denk ik een deel van je probleem. Zolang het emotioneel niets met je doet vind het het niet erg om op je bek te gaan, maar zodra je emotioneel gekwetst zou kunnen worden durf je niet.quote:Op woensdag 16 januari 2019 15:58 schreef Gary_Oak het volgende:
Ik heb een grote verlatings- en afwijzingsangst bij mensen waar ik emotioneel in geïnvesteerd heb. Op zo'n avond word ik heus wel afgewezen en dat vind ik helemaal prima, want ik ken die meiden niet. Maar een hypothetisch iemand van bijvoorbeeld werk waar ik vaak mee spreek, dingen mee deel etc. die mij dan afwijst voor een simpele date, trek ik enorm slecht.
Goh, dan lijkt TS meer op mij dan ik dacht Dat je veel scharreltjes hebt is natuurlijk erg leuk en aardig, maar op de lange termijn bouw je hier niets mee op. Dit onderken je zelf ook wel, vandaar die existentiële leegte die je voelt.quote:Op woensdag 16 januari 2019 16:02 schreef Gary_Oak het volgende:
Voor mij wel. Ik weet niet wat het is, maar nuchter en in het dagelijks leven ben ik nog steeds wel flirty, maar ook veel meer dorky en awkward. Tuurlijk heb ik weleens dates gehad, maar ik ben bijvoorbeeld in mijn hele leven nog nooit met een crush op date geweest. Het lijkt wel alsof zodra ik verliefd (begin te) word(en) ik het verpest. Bij een meid in de kroeg boeit het me allemaal geen reet en loop ik niet op eieren, wat ze dan weer aantrekkelijk vindt. Maar dat risico durf ik echt niet te lopen bij een meid die ik oprecht leuk vind.
Goede vraag! Het eerste instinctieve antwoord is een oprechte connectie maken met iemand. Ik vind het leuk om mensen oprecht te leren kennen, over hun en mijn leven te praten en de overkoepelende thematieken analyseren. Small talk kan ik ook wel, maar ik voel me echt geëngageerd als ik samen met iemand hardop kan dagdromen, als je begrijpt wat ik bedoel. Sinds ik uit die depressie ben, ben ik ook heel erg praatgraag geworden.quote:Op donderdag 17 januari 2019 17:20 schreef so.original het volgende:
Een Don Jon levensstijl nastreven terwijl je snakt naar verbintenis en echte liefde, lijkt mij inderdaad een recept voor leegte.
Je leeft al een tijdje op deze aardkloot. Wat geeft je nou echt het gevoel dat je leeft? Wanneer zit je in een flow? Gaat het echt om je geliefd voelen, of om een oprechte connectie maken met iemand? Iedereen kan zich eenzaam voelen in gezelschap, als het het verkeerde gezelschap is.
Wat hier ook wel een beetje over gaat is het boek The art of not giving a fuck. Hedonisme is leuk, maar het is geen goed doel an sich.
Haha, ja. Rond najaar 2012 ging het licht doven.quote:Op vrijdag 18 januari 2019 01:12 schreef O_o_ het volgende:
Als ik het een en ander zo uitreken dan ben je depressief geworden vanaf het ogenblik dat je je account op FOK! creëerde .
Maar goed dat het beter gaat.
Ik begrijp je bezwaar. Ik ga er wel verstandig mee om, maar het is misschien een goed idee om langzaam te minderen. Voel me inderdaad ook best wel melancholisch van zondag tot woensdag. Al moet ik wel zeggen dat psychedelica mijn leven hebben veranderd, maar dat was in een andere periode in mijn leven.quote:Op vrijdag 18 januari 2019 01:25 schreef SpecialK het volgende:
Stop met die drugs. Dat is een doodlopend pad en zorgt alleen maar voor een rare hersenchemie die koppelbaar is aan je extreme gevoelens. Je hebt een leuker leven zonder.
Ga lekker sporten.
Ik denk eerlijk gezegd niet echt dat ik er actief van wegloop. Het is meer dat ik er doorgaans niet bij stil sta en ermee geconfronteerd word wanneer ik een abrupte switch maak van feesten en thuiskomen. Ik ben best wel een open persoon (geworden) en praat prima over dit soort dingen (vandaar dit topic ). Als je deze post van jou drie haar geleden tegen me zei, sloeg je de spijker op z'n kop.quote:Op vrijdag 18 januari 2019 01:40 schreef Maharski het volgende:
[..]
Drugs kunnen het aardig in de hand werken inderdaad.
En verder kan ik iedereen aanraden juist niet weg te lopen voor zijn/haar gevoel. Eigenlijk is dat misschien wel de domste manier van ermee om te gaan. Je duwt het daarmee alleen maar weg waardoor het buiten het bewuste komt te liggen en als energie wordt opgeslagen in je onderbewuste. Daarmee is het niet weg, maar gaat het eerder een eigen leven leiden in het donker. En op den duur barst de bom.
Gevoelens en emoties moet je juist vrijelijk laten stromen. Duik er liever in en doorvoel die shit helemaal, dat werkt zuiverend. Zou hou je mentale (en fysieke) hygiëne. We zorgen goed voor ons lichaam, maar tering wat hebben we toch weinig verstand van de geest. Zou zo veel rommel schelen.
Ik ben wat dat betreft ook wel een idealist hoor, ben ik me erg bewust van. Maar heeft ook met mijn emotioneel verwaarloosde opvoeding te maken dat ik zo neig te denken. Maar goed, dat is een andere beerput.quote:Op vrijdag 18 januari 2019 02:30 schreef Lyrebird het volgende:
[..]
Het zou leuk zijn als het zo eenvoudig zou werken. Ik heb wel eens zo'n relatie gehad, maar uiteindelijk kwamen ook daar scheurtjes in, en dan blijkt het toch niet allemaal rozengeur en maneschijn te zijn. Waarom ben je de wereld voor die persoon? Staat die persoon zo zwak in haar schoenen?
Een relatie vraagt om geven en nemen, om buffelen. Ik merk wel dat kinderen bijna onvoorwaardelijk van je kunnen houden, maar het hebben van kinderen vraagt om stabiliteit, om rust, om vertrouwen. Het is ook een enorme verantwoordelijkheid, die om opoffering vraagt.
Hier geef ik je 100% gelijk in. Heb het altijd al onbewust geweten, maar fijn dat je het ook zo even tegen me zegt.quote:Op vrijdag 18 januari 2019 09:58 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Negeren heeft erg weinig zin, zoals je inmiddels gemerkt hebt. Het verdwijnt er niet door. Het verschil tussen verdriet en een depressie is dat je verdriet kunt verwerken, door te rouwen, door het te voelen, te accepteren dat je je ergens verdrietig over voelt. Door het kut te vinden dat je je zo voelt en het er te laten zijn.
De meeste mensen zullen graag zonder pijn leven, en hoeveel mensen denk je dat dat een heel leven goed af gaat?
Je hebt weer gelijk. Maar wat versta jij dan concreet onder "het verdriet voelen en het rouwen voelen en verwerken"? Laatst had ik weer zo'n momentje van een paar dagen. Toen ging ik in bed naar janknummers van Drake luisteren en me 'lekker kut' voelen. Bedoel je dat?quote:[..]
Omdat je een aantal jaren depressief bent geweest, moet de rest van je leven een grote gelukkige toestand zijn? Je kunt het niet meer veranderen, die depressie is geweest. Dat geeft je geen recht of garantie op een leven zonder verdriet en narigheid. Je hebt nog een heel leven voor je, daarin zul je ook tijd en ruimte moeten maken voor verdrietige gevoelens. Depressie en verdriet zijn heel andere gevoelens. Als je goed met verdriet omgaat, dus rouwt, voelt, verwerkt, hoef je daar echt niet depressief van te worden. Ik snap je angst wel, maar door het uit de weg te blijven gaan, voel je je denk ik juist eerder down, omdat je het negeert.
En hoe wil je ermee omgaan als je een duurzame relatie hebt en je geliefde is verdrietig? Kun je haar dan steunen, er voor haar zijn?
Nee, ik denk echt dat het 'gewoon' verdriet is. Van een klassieke klinische depressie is geen sprake. Gelukkig.quote:Op vrijdag 18 januari 2019 12:33 schreef PzKpfw het volgende:
Is het niet gewoon dat je depressie of in ieder geval bepaalde gedachten nog niet helemaal weg is/zijn? En dat je in de tussentijd gewoon zoveel afleiding hebt dat je er niet meer zo vaak mee bezig bent.
Ik ben al best vaak op m'n bek gegaan bij crushes. Twee maanden geleden nog. Hou het al bij sinds de brugklas wie het zijn. Ik laat de kans ook nooit glippen om wat te proberen, dus ik ga wat dat betreft het ook niet uit de weg. Het 'probleem' is alleen dat ik mensen wel snel leuk vind, maar verliefd word ik niet zo snel (meestal zit er een pauze in van een jaar of 2 à 3). Het rare is alleen dat elke 'significante' afwijzing even pijn als de allereerste blijft doen. Ik kan er maar nooit aan wennen. Het enige wat ik het geleerd, is dat het mettertijd wel weer overgaat. Maar ik was de laatste keer net zo overstuur als toen ik 11 was.quote:Op vrijdag 18 januari 2019 14:02 schreef Joel_87 het volgende:
[..]
Hier noem je denk ik een deel van je probleem. Zolang het emotioneel niets met je doet vind het het niet erg om op je bek te gaan, maar zodra je emotioneel gekwetst zou kunnen worden durf je niet.
Misschien moet je een paar keer flink op je bek gaan met vrouwen waar je wel echt gek op bent. Ik weet niet hoe vaak je dat heb, echt gevoelens voor een vrouw. Probeer je over de angst heen te zetten en wordt een keer gekwetst. Daar leer je ook heel veel van, daar ben ik van overtuigt.
Oh, ik weet niet wat voor beeld je van me had voor dit topic? (Ken jou als user verder ook niet trouwens. )quote:Op zaterdag 19 januari 2019 19:58 schreef needlesslylargerod het volgende:
[..]
Goh, dan lijkt TS meer op mij dan ik dacht Dat je veel scharreltjes hebt is natuurlijk erg leuk en aardig, maar op de lange termijn bouw je hier niets mee op. Dit onderken je zelf ook wel, vandaar die existentiële leegte die je voelt.
Is er niet iets waar je een passie voor hebt, TS? Wat zou jij op de lange termijn willen bereiken? Financiële rijkdom boeit jou niet ontzettend heb ik het idee, zou je misschien in de toekomst kinderen willen krijgen? Dan is financiële stabiliteit wel iets waar je naar toe moet werken.
Dankjewel, Chia/Chai.quote:Op zaterdag 19 januari 2019 21:10 schreef Chia het volgende:
Dat je uit de depressie bent, betekent niet dat je volledig uit het dal bent. Je bent ook nog steeds heel hard voor jezelf als je jezelf afvraagt wat je verkeerd doet terwijl je er voldoende aan werkt. Natuurlijk is het frustrerend dat je nog steeds zo'n leeg gevoel hebt en veel piekert, maar gun jezelf ook de tijd.
Ik zie jouw username best wel vaak langskomen op fok, en je kwam bij mij over als een echte hosselaar Dat beeld klopt volgens mij ook wel redelijk. Dat je echter op je bek gaat zodra je crusht op iemand had ik niet verwacht van jou, en dat is redelijk herkenbaar voor mij.quote:Op zondag 20 januari 2019 12:45 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Oh, ik weet niet wat voor beeld je van me had voor dit topic? (Ken jou als user verder ook niet trouwens. )
Geld boeit me inderdaad niks, maar wil me niet meer druk maken om geld, want dat doe ik nog wel. Naast grote romantische afwijzingen, behoort blut zijn tot mijn grootste angst. Maar ik ben ook druk bezig met mijn carrière op de rails zetten, dus work is in progress.
Ik vind het best meevallen. Ik kloot meestal maar wat aan. Ik zorg gewoon dat ik zelf veel plezier heb en meestal komt het dan wel goed.quote:Op zondag 20 januari 2019 13:23 schreef needlesslylargerod het volgende:
[..]
Ik zie jouw username best wel vaak langskomen op fok, en je kwam bij mij over als een echte hosselaar Dat beeld klopt volgens mij ook wel redelijk. Dat je echter op je bek gaat zodra je crusht op iemand had ik niet verwacht van jou, en dat is redelijk herkenbaar voor mij.
Goed dat je nu bezig bent met je carrière op de rails te krijgen. Ik doelde daarnaast ook nog op voldoening halen uit een hobby of iets dergelijks. Ik zeg niet dat een hobby hebben noodzakelijk is, maar misschien dat je hierdoor minder snel die leegte probeert op te vullen met hedonistische en betekenisloze activiteiten.
Dat is wat voor mij in ieder geval ook wel werkt. Gewoon even een moment, avond, paar dagen, zwelgen in mijn verdriet. Het voelen, janken, me heel verdrietig en zielig voelen en de wereld en het leven zo oneerlijk te vinden. En dan krabbel ik weer op, en zie het allemaal weer een anders. Dat is ook het verschil met een depressie. Ik was depressief tijdens de zwangerschap (een hormonenkwestie) dus ik (her)ken het verschil tussen het een en het ander wel. Voor mezelf in ieder geval.quote:Op zondag 20 januari 2019 12:35 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Hier geef ik je 100% gelijk in. Heb het altijd al onbewust geweten, maar fijn dat je het ook zo even tegen me zegt.
[..]
Je hebt weer gelijk. Maar wat versta jij dan concreet onder "het verdriet voelen en het rouwen voelen en verwerken"? Laatst had ik weer zo'n momentje van een paar dagen. Toen ging ik in bed naar janknummers van Drake luisteren en me 'lekker kut' voelen. Bedoel je dat?
Die momenten passen we liever helemaal niet in in ons leven. Toch zullen ze er zijn.quote:Terzijde heeft die depressie me wel veel geleerd over mezelf. Heb nu zo veel meer energie dan ooit tevoren, leef met dankbaarheid en ben echt gemotiveerd om wat van mijn leven te maken. Maar ik weet inderdaad zoals jij zegt nog niet hoe ik die kutmomenten in mijn leven moet passen.
Wat is voor jou gevoelsmatig het verschil tussen depressieve en verdrietige gevoelens? Ja, die blues begin ik nu ook te krijgen. November en december gingen verrassend goed, maar per definitie is dat eigenlijk herfst. Januari is echt de maandagmaand van het jaar. Kan niet wachten tot de lente.quote:Op dinsdag 22 januari 2019 09:32 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Dat is wat voor mij in ieder geval ook wel werkt. Gewoon even een moment, avond, paar dagen, zwelgen in mijn verdriet. Het voelen, janken, me heel verdrietig en zielig voelen en de wereld en het leven zo oneerlijk te vinden. En dan krabbel ik weer op, en zie het allemaal weer een anders. Dat is ook het verschil met een depressie. Ik was depressief tijdens de zwangerschap (een hormonenkwestie) dus ik (her)ken het verschil tussen het een en het ander wel. Voor mezelf in ieder geval.
[..]
Die momenten passen we liever helemaal niet in in ons leven. Toch zullen ze er zijn.
Ik heb nu last van de winterblues. Januari en februari zijn altijd moeilijk, maar dit jaar is in ieder geval januari best zwaar. Dus ik doe wat meer aan zelfzorg, ben wat liever voor mezelf en probeer moeilijkere dingen te vermijden. Als ik normaal ergens een schop onder mijn kont voor nodig heb, schop ik nu zachtjes een keer en kijk of dat wat oplevert. Zo niet, dan niet. Als deze maanden weer voorbij zijn, dan wordt mijn schop onder de kont weer wat harder en dwingender
Ik was wel wat ouder toen ik depressief werd dan dat jij was. Dat heeft als grote verschil dat ik al wist hoe verdrietige gevoelens voelen, en had ik al geleerd hoe het voor mij het beste werkt om daarmee om te gaan.quote:Op dinsdag 22 januari 2019 21:54 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Wat is voor jou gevoelsmatig het verschil tussen depressieve en verdrietige gevoelens? Ja, die blues begin ik nu ook te krijgen. November en december gingen verrassend goed, maar per definitie is dat eigenlijk herfst. Januari is echt de maandagmaand van het jaar. Kan niet wachten tot de lente.
Bedankt voor je betrokkenheid trouwens.
Wat me hier van je opvalt is dat je erg veel waarde hecht aan wat de maatschappij jou oplegt (als je richting de 30 gaat moet je 'serieuzer' worden, whatever that may be), en dat je makkelijk op je bek gaat als je echt iemand leuk vindt.quote:Op zondag 20 januari 2019 12:45 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Oh, ik weet niet wat voor beeld je van me had voor dit topic? (Ken jou als user verder ook niet trouwens. )
Geld boeit me inderdaad niks, maar wil me niet meer druk maken om geld, want dat doe ik nog wel. Naast grote romantische afwijzingen, behoort blut zijn tot mijn grootste angst. Maar ik ben ook druk bezig met mijn carrière op de rails zetten, dus work is in progress.
Hmmm, goed punt maak je! Dat verdriet na zo'n weekend (as we speak bijvoorbeeld) kan ik inderdaad altijd wel parkeren indien nodig (als ik nog andere plannen heb bijvoorbeeld). Maar het is inderdaad verstandig om er niet van te blijven weglopen. Die grijze sluier over mijn dag heb ik niet meer zo.quote:Op woensdag 23 januari 2019 12:29 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Ik was wel wat ouder toen ik depressief werd dan dat jij was. Dat heeft als grote verschil dat ik al wist hoe verdrietige gevoelens voelen, en had ik al geleerd hoe het voor mij het beste werkt om daarmee om te gaan.
Maar het grote verschil? Ik denk dat ik verdriet wel even kan parkeren indien nodig, en me er volledig in kan onderdompelen om er doorheen te gaan. De depressie betekende dat ik op een ochtend wakker werd in een grijs/zwarte wereld en deze zo is gebleven met alleen wat nog zwartere momenten, tot de geboorte van mijn dochter. En toen was het ook in één klap over. En dat zwarte was er altijd, dat was ook niet even te parkeren. Voor verdriet kan ik doorgaans het moment kiezen om te zwelgen. Niet te lang uitstellen, anders overspoelt het me alsnog, maar dat is wel enigszins te sturen voor me.
November en december zijn ook goed te doen, omdat er allerlei dingen te doen zijn. Sinterklaas, verjaardagen, herfstvakantie van kind, de feestdagen. Het zijn niet mijn favoriete dagen, maar ze zijn wel te doen. Januari is....nou ja, gewoon shit Het is donker, koud, saai. En februari is meer van hetzelfde. Bovendien is mijn partner dadelijk 2 weken naar de VS, waardoor ik twee weken alleenstaande moeder moet spelen en het dus druk is, maar bovendien mijn maatje er niet is. Daar zie ik wel tegenop, maar ik weet ook dat het wel goed komt, want dat komt het altijd. Ik moet wel mijn ratio daarvoor wat meer aanspreken
Vanaf maart wordt het echt lichter, gaan we écht naar de lente en is het leven weer echt leefbaar.
Graag gedaan
Dankjewel voor je bericht! Ik ben heel autoritair opgevoed met een duidelijke lijn hoe mijn toekomst eruit moet zien. En hoewel ik totaal niet ben geëindigd zoals mijn ouders dat wilden, heb ik nog wel moeite om er écht volledig schijt te hebben aan verwachtingspatronen.quote:Op woensdag 23 januari 2019 12:51 schreef DaggerOne het volgende:
[..]
Wat me hier van je opvalt is dat je erg veel waarde hecht aan wat de maatschappij jou oplegt (als je richting de 30 gaat moet je 'serieuzer' worden, whatever that may be), en dat je makkelijk op je bek gaat als je echt iemand leuk vindt.
Beiden heb ik ook meegemaakt. Voor wat betreft het eerste zou ik er gewoon schijt aan hebben. Als je 35 bent en je komt iemand tegen om een gezin te stichten is dat ook goed. Word vooral geen saaie eenheidsworst zoals 80 procent van de bevolking. Die mensen zijn vaak nog het ongelukkigst omdat ze niet hebben gedaan wat ze echt zelf wilden.
Voor wat betreft het tweede moet je echt aan je zelfbeeld werken. Je hecht een onrealistische waarde aan iemand die je leuk vindt. Dat komt omdat je jezelf eigenlijk diep van binnen niet als 'waardig' aan die persoon beschouwt. Je gaat je dus anders voordoen dan je bent, wat uiteindelijk naar voren komt. Dit is heel subtiel en kan je niet faken. Dan knapt je crush vanzelf een keer af, want mensen die zich anders voordoen dan ze zijn zijn per definitie onzeker.
Voor mij begon dat door te beseffen dat een vrouw je niet gelukkig maakt, maar meer een aanvulling op je toch al complete leven is. Ik schat dat dit ook de richting is die jij op moet.
Helpt ook niet mee dat ik een haantje ben met veel bewijsdrang. Uiteraard vanuit onzekerheid, maar goed, ik vind het hele accepteer-jezelf-zoals-je-bent-mentaliteit zo'n lakse loserhouding.quote:Op woensdag 23 januari 2019 17:58 schreef topdeck het volgende:
broer ik voel je. Zit in een soortgelijk situatie maar moet nog de depressieve fase uit. Alles lijkt wel een strijd tegen de klok om alles te compenseren. Meisjes, geld, vriendschappen, carriere, etc. Dit legt nog extra druk op een al moeilijk leven. Compensatiedrang is niet gezond maar weet niet anders .
Mis je je vrijheid niet? Mijn (zeer conservatieve) ouders wonen in een dorpje buiten de Randstad en stappen gaat dan niet lukken. Zowel qua reizen niet, als qua dat ik me daar aan de regels moet houden. En ik ga dan ook mijn vaste stapmaatjes missen.quote:Op maandag 28 januari 2019 21:48 schreef Googke het volgende:
Ik zou terug thuis gaan wonen of met vrienden wonen of met andere mensen het huis delen. Die eenzaamheid ken ik en is killing, daarom ben ik terug thuis gaan wonen en ik heb er geen last meer van.
Dat is de afweging die je maakt, he?quote:Op maandag 28 januari 2019 22:49 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Mis je je vrijheid niet? Mijn (zeer conservatieve) ouders wonen in een dorpje buiten de Randstad en stappen gaat dan niet lukken. Zowel qua reizen niet, als qua dat ik me daar aan de regels moet houden. En ik ga dan ook mijn vaste stapmaatjes missen.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 25% gewijzigd door Postbus100 op 28-01-2019 23:19:31 ]Somebody that I used to know
Ik heb je spoiler gelezen. Misschien moet ik dat ook maar overwegen. Of met vrienden wonen, want kan eigenlijk heel slecht met mijn ouders opschieten.quote:Op maandag 28 januari 2019 23:12 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Dat is de afweging die je maakt, he?
Oh oh...quote:Op maandag 28 januari 2019 23:17 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Wat een tijdstip om over dit soort dingen na te denken.
Ik heb even gemist dat het met jou ook niet goed gaat op jezelf? Met vrienden is ook een optie. Verhef in ieder geval het op jezelf wonen niet tot een absoluut criterium. Echt waar, er zijn veel meer mensen die weer terug gaan naar ouders. Of bij vrienden. Het getuigt van zelfinzicht en bereidheid om hulp te accepteren.quote:Op maandag 28 januari 2019 23:17 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Ik heb je spoiler gelezen. Misschien moet ik dat ook maar overwegen. Of met vrienden wonen, want kan eigenlijk heel slecht met mijn ouders opschieten.
Ik zie mijn ouders over een maand weer. Denk dat het binnen twee dagen weer ruzie wordt. Ben niet voor niets op m'n 17e uit huis gegaan. Dus dan rest de optie om met (een) vriend(en) te gaan wonen of snel een meissie fixen dat wil settelen. Of ik ga actief aan de slag met die dagelijkse eenzaamheid. Maar ja, ik ben al zó veel meer socialer, extraverter, opener, vrolijker en spontaner dan vroeger. Vraag me af waar ik nog winst kan halen.quote:Op maandag 28 januari 2019 23:24 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Oh oh...
Is het serieus een optie voor je dan? Of begint het nu bij je te rommelen?
Nou ja, het is meer dat ik letterlijk van weekend naar weekend leef. Op m'n werk doe ik het goed en ben ik heel spontaan, maar sinds ik mijn studentenkamer heb verlaten, word ik gek van de eenzaamheid en schiet ik in de weekenden flink door.quote:Op maandag 28 januari 2019 23:27 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Ik heb even gemist dat het met jou ook niet goed gaat op jezelf? Met vrienden is ook een optie. Verhef in ieder geval het op jezelf wonen niet tot een absoluut criterium. Echt waar, er zijn veel meer mensen die weer terug gaan naar ouders. Of bij vrienden. Het getuigt van zelfinzicht en bereidheid om hulp te accepteren.
Nee, geen meisje fixen om te settlen. Dat is niet fair naar haar toe. Houd je ook niet vol. Is een opvulling van leegte.quote:Op maandag 28 januari 2019 23:28 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Ik zie mijn ouders over een maand weer. Denk dat het binnen twee dagen weer ruzie wordt. Ben niet voor niets op m'n 17e uit huis gegaan. Dus dan rest de optie om met (een) vriend(en) te gaan wonen of snel een meissie fixen dat wil settelen. Of ik ga actief aan de slag met die dagelijkse eenzaamheid. Maar ja, ik ben al zó veel meer socialer, extraverter, opener, vrolijker en spontaner dan vroeger. Vraag me af waar ik nog winst kan halen.
Ik zeg ook niet dat jij terug moet naar je ouders. Het is de afweging die jij maakt. Voor mij was het deze (en die was ook behoorlijk heftig en moeilijk en niet over één nacht ijs, want dat is nogal wat), in mijn omstandigheden. In andere omstandigheden had ik een andere keuze gemaakt.quote:Op maandag 28 januari 2019 23:30 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Nou ja, het is meer dat ik letterlijk van weekend naar weekend leef. Op m'n werk doe ik het goed en ben ik heel spontaan, maar sinds ik mijn studentenkamer heb verlaten, word ik gek van de eenzaamheid en schiet ik in de weekenden flink door.
Ik moet dit allemaal even goed overwegen. Niet alleen zijn is één ding; privacy opgeven een andere.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Somebody that I used to know
Heb je groot gelijk in.quote:Op maandag 28 januari 2019 23:30 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Nee, geen meisje fixen om te settlen. Dat is niet fair naar haar toe. Houd je ook niet vol. Is een opvulling van leegte.
Wat zou je nodig hebben?
quote:Op maandag 28 januari 2019 23:35 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Ik zeg ook niet dat jij terug moet naar je ouders. Het is de afweging die jij maakt. Voor mij was het deze (en die was ook behoorlijk heftig en moeilijk en niet over één nacht ijs, want dat is nogal wat), in mijn omstandigheden. In andere omstandigheden had ik een andere keuze gemaakt.Inderdaad een hele voorzichtige afweging. Fijn dat je dit deelt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Moeilijk dat is een gemis dat héél diep kan zitten. Niet wegstoppen hoor, daar ligt je weg naar oplossingenquote:Op maandag 28 januari 2019 23:38 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Heb je groot gelijk in.
Een soort existentiële tevredenheid en zelfverzekerdheid. Dat ik toch die leegte met mezelf heb opgevuld en dat een nieuw persoon een bonus is. Maar dat klinkt allemaal weer zo abstract. Ik mis oprecht het gevoel om geliefd te worden. Van mijn ouders kreeg ik dat niet. Die waren/zijn erg stoïcijns en uiten hun liefde met een spartaanse opvoeding: hoefde me nooit druk te maken om geld of eten. Maar kreeg nooit emotionele affectie van ze. En dat mis ik enorm. En heb het gevoel dat ik die eagerness uitstraal naar meisjes die ik oprecht leuk vind.
Jeetje, wat een geratel op dit tijdstip.
Oh, toch wel? ik wilde niet gelijk met antwoorden komen, maar het kan zeker een optie zijn.quote:
Ik ga wel weer in therapie als ik geld heb. Maar daar zou inderdaad wel wat winst in kunnen zitten. Voorlopig kijken of ik het zelf kan oplossen.quote:Op maandag 28 januari 2019 23:43 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Moeilijk dat is een gemis dat héél diep kan zitten. Niet wegstoppen hoor, daar ligt je weg naar oplossingen
quote:Op maandag 28 januari 2019 23:44 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Oh, toch wel? ik wilde niet gelijk met antwoorden komen, maar het kan zeker een optie zijn.
Hoe zien jouw dagen eruit dan? Je hebt een vriendengroep waarmee je stapt? Zie je daarvan niemand doordeweeks? Doe je daar niets anders mee dan stappen?quote:Op maandag 28 januari 2019 23:28 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Ik zie mijn ouders over een maand weer. Denk dat het binnen twee dagen weer ruzie wordt. Ben niet voor niets op m'n 17e uit huis gegaan. Dus dan rest de optie om met (een) vriend(en) te gaan wonen of snel een meissie fixen dat wil settelen. Of ik ga actief aan de slag met die dagelijkse eenzaamheid. Maar ja, ik ben al zó veel meer socialer, extraverter, opener, vrolijker en spontaner dan vroeger. Vraag me af waar ik nog winst kan halen.
Januari is bijna voorbij!quote:Op zondag 27 januari 2019 11:11 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Hmmm, goed punt maak je! Dat verdriet na zo'n weekend (as we speak bijvoorbeeld) kan ik inderdaad altijd wel parkeren indien nodig (als ik nog andere plannen heb bijvoorbeeld). Maar het is inderdaad verstandig om er niet van te blijven weglopen. Die grijze sluier over mijn dag heb ik niet meer zo.
Goed punt, niet bij stilgestaan dat november en december beter te verdragen zijn wegens de feestdagen. Nou ja, we zijn al bijna door januari heen.
Sterkte de komende weken, lieverd.
Het is niet alleen niet fair naar dat meisje, maar ook niet naar zichzelf. Hij verdient zelf ook beter dan iemand aan zich binden waar hij eigenlijk niet volledig voor wil gaan.quote:Op maandag 28 januari 2019 23:30 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Nee, geen meisje fixen om te settlen. Dat is niet fair naar haar toe. Houd je ook niet vol. Is een opvulling van leegte.
Wat zou je nodig hebben?
Wat verdrietig dat je dat van je ouders niet kreeg. Ik snap dat je dat miste, en nog mist.quote:Op maandag 28 januari 2019 23:38 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Heb je groot gelijk in.
Een soort existentiële tevredenheid en zelfverzekerdheid. Dat ik toch die leegte met mezelf heb opgevuld en dat een nieuw persoon een bonus is. Maar dat klinkt allemaal weer zo abstract. Ik mis oprecht het gevoel om geliefd te worden. Van mijn ouders kreeg ik dat niet. Die waren/zijn erg stoïcijns en uiten hun liefde met een spartaanse opvoeding: hoefde me nooit druk te maken om geld of eten. Maar kreeg nooit emotionele affectie van ze. En dat mis ik enorm. En heb het gevoel dat ik die eagerness uitstraal naar meisjes die ik oprecht leuk vind.
Jeetje, wat een geratel op dit tijdstip.
Dit klinkt zo bekend (behalve het ouders verhaal). Zo lang een vriendin gehad, iemand die echt van je hield, waar je alles mee kon bespreken, je na een half woord begreep en waar je een toekomst mee kon opbouwen. Juist dat gevoel mis ik enorm zeker wanneer ik weer alleen zit te eten. Ik heb veel vrienden en lieve ouders maar die kunnen dat gevoel niet opvangen en vervangen. Paar keer wat gescharreld maar dat voelt gewoon niet goed en is niet wat ik zoek.quote:Op maandag 28 januari 2019 23:38 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Heb je groot gelijk in.
Een soort existentiële tevredenheid en zelfverzekerdheid. Dat ik toch die leegte met mezelf heb opgevuld en dat een nieuw persoon een bonus is. Maar dat klinkt allemaal weer zo abstract. Ik mis oprecht het gevoel om geliefd te worden. Van mijn ouders kreeg ik dat niet. Die waren/zijn erg stoïcijns en uiten hun liefde met een spartaanse opvoeding: hoefde me nooit druk te maken om geld of eten. Maar kreeg nooit emotionele affectie van ze. En dat mis ik enorm. En heb het gevoel dat ik die eagerness uitstraal naar meisjes die ik oprecht leuk vind.
Jeetje, wat een geratel op dit tijdstip.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |