Na een lange tijd te hebben getwijfeld of ik dit moest posten, heb ik besloten dit toch te doen aangezien ik er zelf niet meer uitkom.
Het zit namelijk als volgt: Sinds een aantal maanden ben ik weer single. Ik heb mijn relatie na een aantal jaren beëindigd. Ik sta nog steeds volledig achter mijn besluit, omdat ik de relatie voor mijzelf al een hele tijd niet meer houdbaar vond.
Ik dacht dat mijn leven erg stabiel was ten tijde van de relatie en daarvoor. Om een aantal voorbeelden te geven;
- wanneer bijv. mijn ex gek wilde doen en goed naar de klote wilde gaan, was ik degene die daarvoor hartelijk bedankte;
- ik wilde altijd op tijd naar bed om weer fit op m'n werk te zitten;
- af en toe een feestje pakken was prima, maar het moest niet te gek worden;
- seksen prima, maar niet om 03:00 's nachts;
- etc. etc.
Voordat iedereen denkt " maar je hebt nog niks meegemaakt" of "doe niet zo neurotisch o.i.d." het volgende: ik heb jaren voor mijn relatie(s) van god los geleefd. Die levensstijl heb ik, niet zonder slag of stoot, achter mij gelaten omdat ik daar op den duur niks positiefs mee bereikte.
Ik was erg tevreden met mijn nieuwe levenswijze en relaties, echter het constant een blijk van leven moeten geven door bijv. (bijna) elke dag contact te moeten hebben heeft o.a. mijn relatie(s) opgebroken. Ik werd daar op den duur hartstikke moe van en dacht dat het single-leven mij de rust bracht waar ik al een hele tijd naar op zoek was. Niet dus!
Nu ik een aantal maanden single ben kan ik zeggen dat ik me nog nooit zo onrustig heb gevoeld en dat uit zich in het volgende;
- Constant het gevoel hebben dat ik in het bijzijn van vrijgezelle vrouwen moet zijn;
- overmatig drank- en drugsgebruik;
- constant moeten uitgaan (om maar vrouwen te kunnen scoren);
- geld uitgeven als water (stappen, drugs, dates, etc.);
- waar ik voorheen bijv. nog rust kon vinden door series te kijken, ben ik nu zo onrustig dat ik na een minuut naar een serie te kijken de afstandsbediening wegsmijt om vervolgens mijzelf vol te laten lopen en de stad in ga om te "scoren";
- etc.
Nu heb ik misschien de rust ook niet kunnen vinden, omdat ik gelijk na mijn break-up ben gaan daten, one-night-stand'ten, etc., maar het lukt mij niet goed om, zonder vrouwelijk schoon, alleen te zijn. Daarentegen heb ik wel uit mijn eerdere relaties en huidige dates geleerd dat ik absoluut geen zin heb om mij weer te committen. Ik merk nu al dat wanneer ik langer date dan twee weken, ik geen zin meer heb om te antwoorden op haar, omdat ik misschien alweer uitgekeken ben op haar? Geen idee, maar ik kom er niet uit.
Een maat van mij die, door omstandigheden, bij mij woont gaf laatst ook aan dat ik even normaal moest gaan doen, omdat hij mij nog nooit zo rusteloos had gezien. Op mijn werk merken een aantal collega's ook dat ik single en rusteloos ben, want ik krijg opmerkingen naar mijn hoofd zoals: "Zo! Laat geworden vannacht!?" en "Jezus, bij wie ben je nu weer belandt, want je ziet eruit?!"
Hulp van vrienden hierbij heeft ook geen zin, want daar krijg alleen maar (goed bedoelde) adviezen zoals: "Je moet gewoon een rebound hebben die je langere tijd kan neuken, maar waarbij je je niet hoeft te committen". Ja, aan dat soort boude shit heb ik niet zoveel.
Ik heb nu twee dates, op alle "neukertjes" na, gehad die wat langer duurde, maar op een gegeven moment raakte ik daar ook als snel op uitgekeken of irriteerde ik me aan hen.
Ik wil dus geen relatie, maar ik merk dat ik ook helemaal onrustig/leeg voel zonder relatie.
Dus mijn vraag is of jullie dit herkennen en/of jullie tips hebben hoe ik hiermee kan dealen?