Veldrijden #66 AlvaradoGodin

quote:

Op zondag 6 januari 2019 14:03 schreef Lucyintheafternoon het volgende:
VRT wil dat ik een belg ben. Iemand een link ?

quote:

Op zondag 6 januari 2019 14:04 schreef Frozen-assassin het volgende:

[..]

Sporza

quote:

Op zondag 6 januari 2019 14:03 schreef TargaFlorio het volgende:
Hoe is Alvarado eigenlijk gaan veldrijden? Heeft niet echt de achtergrond dat het logisch is.

quote:

De Dominicaanse Republiek? Dan denk je aan zon, zee en hagelwitte stranden. Maar Salvador (16) en Ceylin del Carmen (20) Alvarado ­verkiezen toch modder en winterse temperaturen. Met de hulp van ­papa Rafael en mama Ramona zijn broer en zus uit Rotterdam stilaan uitgegroeid tot fenomenen in de cyclocross. “In het begin dacht iedereen: wat komen die hier doen?” aldus Ceylin. “Maar ik ben trots op wat we aan het verwezenlijken zijn.”
Hij: een talentvolle eerstejaarsjunior. Zij: Europees ­belofte-kampioene. De veldrittoekomst oogt mooi voor Salvador en Ceylin del Carmen Alvarado. Al is het ieder crossweekend een hele klus voor het gezin. “Onze ouders offeren al hun vrije tijd op, zonder hen zou dit niet mogelijk zijn”, zegt Ceylin. “Mama zorgt voor het eten en de verzorging, ­papa voor de fietsen.”

Het is ook papa Rafael die hen de liefde voor de fiets deed ontdekken. Op zijn vijftiende emigreerde hij met zijn familie naar Nederland en begon er te koersen. “Bij de liefhebbers. Maar toen ik mijn dienstplicht moest vervullen, kon ik nog amper trainen. Dus ben ik gestopt. Later heb ik mijn kinderen wel voorgesteld om het eens te proberen in de koers.”

Salvador hapte als eerste toe. “Ik was een jaar of zeven. En wat bleek: ik deed het graag en bleek het nog goed te kunnen ook. Op de weg én het veld. Ik wil het blijven combineren, want deze zomer won ik enkele mooie koersen.”

Europees goud

Vorig jaar vocht Salvador bij de nieuwelingen enkele verbeten duels uit met Thibau Nys en werd Nederlands kam­pioen. Als eerstejaarsjunior vlot het iets minder. “Normaal moet ik altijd kunnen mee­spelen voor het podium, maar in het begin van het seizoen brak ik mijn sleutelbeen. Ik had tijd nodig, maar nu ­begint het te vlotten.”

Zus Ceylin brak dit jaar volledig door. Ze werd Europees kampioene bij de beloften en strijdt ieder weekend mee voor een topvijfplaats tussen de elite. “Ik heb een super­seizoen en dat wil ik bekronen met een wereldtitel. Ik deed eerst aan atletiek en in de winter aan veldlopen. Maar ik ging eens kijken naar een training van Salvador en stelde vast dat daar een pak meisjes waren. Dus probeerde ik het ook en kijk: ik doe het nog steeds en wil er mijn ­beroep van maken.”

Camionette met vijf fietsen

Dat maakt dat het gezin Alvarado ieder weekend met een zwarte camionette, volgepropt met vijf fietsen, vanuit Rotterdam naar de crossen trekt. “De junioren rijden meestal om 11 uur, dat betekent dat we om 9 uur ter plaatse moeten zijn”, zegt Rafael. “Dat is vroeg opstaan, maar soms vertrekken we de dag ervoor al en overnachten we in de buurt. Ja, ­tijdens de week werk ik hard als timmerman en in het weekend offeren mijn vrouw en ik ons volledig op om de wielerdroom van de kinderen te ­laten uitkomen.”

Salvador rijdt voor Callant-Doltcini, het jeugdteam van Jurgen Mettepenningen. Ceylin heeft een halftijds contract bij Corendon-Circus. “Gelukkig mogen we van het team van Salvador bij Corendon staan. Ceylin mag ook een camper gebruiken en heeft twee mecaniciens ter beschikking. Het is wel een nadeel voor haar dat ze zo vroeg met ons meemoet, want ze rijdt pas in de namiddag.”

“Ach, ik ben dat gewend”, zegt Ceylin. “Ik vind het wel vervelend dat ik niet voor broertje kan supporteren, ­omdat ik bezig ben met het voorbereiden van mijn race. Ik vind het enorm leuk dat hij mij wel aanmoedigt.”

Er zit twee uur tussen de aankomst van de junioren en de start bij de vrouwen. “Tijd ­genoeg om te supporteren voor Ceylin”, zegt Salvador. “Samen met mama, en dat is best lastig. Ze rent tijdens de race van het ene punt naar het andere. Indrukwekkend.”

Supportersclub

Naast Ceylin en Salvador is er ook nog zusje Yanichelle. “Zij is dertien en komt weleens mee”, zegt Ceylin. “Ze heeft het eventjes geprobeerd op de fiets, maar is snel gestopt. Het maakt wel dat ­Salvador en ik een unieke band hebben, omdat we samen koersen. We overleggen ook constant over het parcours en het materiaal. Natuurlijk maken we weleens ruzie, maar als hij er niet is, mis ik hem.”

Wat opvalt tijdens de crossen: Ceylin en Salvador worden fel aangemoedigd door het publiek. Er is zelfs al een ­supportersclub opgericht in Koningshooikt. “Tja, hoe moet ik het zeggen: ze hebben een kleurtje”, zegt Rafael. “Op de een of andere manier trekt dat aan, je ziet niet zoveel mensen met een kleurtje in het veld, hè.”

“Toen we net begonnen waren, keek iedereen toch raar op”, zegt Ceylin. “Iedereen was blanke renners gewend en plots stonden wij daar tussen. En we deden het dan nog vrij goed, dat was in het begin vrij confronterend voor de rest en al snel was het gedaan met lachen. Maar naarmate ze ons leerden kennen en we langer in het wereldje vertoeven, ging het goed. Er zullen nog wel racisten tussenzitten, maar dat heb je helaas overal. Ik ga daar geen energie aan verspillen.”

Ceylin en Salvador hebben de Nederlandse nationaliteit, maar zijn geboren in de ­Dominicaanse Republiek. Papa Rafael: “Ik heb mijn echtgenote leren kennen in Cabrera, toen ik daar bij familie op bezoek was. Het was liefde op het eerste gezicht. Toen Ceylin vijf was en Salvador anderhalf, heb ik hen overgebracht naar Nederland.”

“Ik herinner mij daar amper iets van”, zegt Ceylin. “Ik ben nog maar twee keer terug­gegaan en dat is al lang geleden. Maar of ik mij ook helemaal Nederlandse voel? Niet echt. Ik zal altijd Dominicaans bloed hebben.”

Beseffen ze in de Dominicaanse Republiek wel wat voor talenten Salvador en Ceylin zijn? “Die weten niet wat veldrijden is”, zegt Rafael. “Maar mijn kinderen schrijven wel geschiedenis: wat zij doen, heeft geen enkele Dominicaan hen ooit voorgedaan.”