HULP NODIG....VOEL ME HOPELOOS :((((((

quote:

Op dinsdag 1 januari 2019 19:58 schreef darknesss0 het volgende:
Hallo allemaal,

Ik ben een meisje van 17 jaar. En ik wil graag in amsterdam ,UvA, studeren wanneer ik mijn diploma haal van de middelbare school in 2020.
Echter heb ik een heel groot probleem dat velen van jullie waarschijnlijk niet zullen begrijpen ivm de cultuurverschillen. Het is thuis verboden om uit huis te gaan voor je afgestudeerd bent. Jullie zullen waarschijnlijk denken je bent dan 18, volwassen en je mag eigen beslissingen maken. Maar mijn ouders zouden mij dan afstoten, nooit meer met me praten en er zal zo veel drama komen.
Maar ik kan echt niet meer tegen de druk, ik voel me als een vogeltje dat zijn hele leven lang is opgesloten in zijn kooi. Ik wil echt niet meer thuisblijven.

Nummer 2 wat mij stoort is het geld, ik moet dan veel gaan lenen waardoor ik duizenden euros aan schulden krijg. Ik vind dat echt geen prettig idee. Hebben jullie ideeen wat ik moet doen?

thuis is het nooit prettig, veel ruzies, veel drama daarom wil ik graag uit huis

Ik voel me zo wanhopig en hopeloos...........

Volgens mij ben jij een meisje met een islamitische achtergrond.
Jij bent jong en het zal een enorm moeilijke keuze voor je zijn om een dergelijke stap te zetten.
Maar als je echt wilt, dan moet je ervoor gaan en dan lukt het ook.

Voor de rest kunnen wij buitenstaanders weinig advies geven. Dit is een keuze die je helemaal zelf moet maken natuurlijk.

quote:

Op donderdag 3 januari 2019 16:33 schreef -Chakotay- het volgende:

[..]

Shia LaBeouf "Just Do It" Motivational Speech (Original Video by LaBeouf, Rönkkö & Turner)

Volgens mij ben jij een meisje met een islamitische achtergrond.
Jij bent jong en het zal een enorm moeilijke keuze voor je zijn om een dergelijke stap te zetten.
Maar als je echt wilt, dan moet je ervoor gaan en dan lukt het ook.

Voor de rest kunnen wij buitenstaanders weinig advies geven. Dit is een keuze die je helemaal zelf moet maken natuurlijk.

Niet dus, lees even voordat je post, :ja ik dacht dat ook eerst

quote:

Op dinsdag 1 januari 2019 19:58 schreef darknesss0 het volgende:
Hallo allemaal,

Ik ben een meisje van 17 jaar. En ik wil graag in amsterdam ,UvA, studeren wanneer ik mijn diploma haal van de middelbare school in 2020.
Echter heb ik een heel groot probleem dat velen van jullie waarschijnlijk niet zullen begrijpen ivm de cultuurverschillen. Het is thuis verboden om uit huis te gaan voor je afgestudeerd bent. Jullie zullen waarschijnlijk denken je bent dan 18, volwassen en je mag eigen beslissingen maken. Maar mijn ouders zouden mij dan afstoten, nooit meer met me praten en er zal zo veel drama komen.
Maar ik kan echt niet meer tegen de druk, ik voel me als een vogeltje dat zijn hele leven lang is opgesloten in zijn kooi. Ik wil echt niet meer thuisblijven.

Nummer 2 wat mij stoort is het geld, ik moet dan veel gaan lenen waardoor ik duizenden euros aan schulden krijg. Ik vind dat echt geen prettig idee. Hebben jullie ideeen wat ik moet doen?

thuis is het nooit prettig, veel ruzies, veel drama daarom wil ik graag uit huis

Ik voel me zo wanhopig en hopeloos...........

Je zegt dat je verstoten word als je uit huis gaat , waarom niet dichterbij studeren zodat je naar school kunt reizen vanuit thuis? En als je echt graag het huis uit wilt weet je de consequenties dus. Alleen jij kan due keuze maken

quote:

Op donderdag 3 januari 2019 15:30 schreef darknesss0 het volgende:

[..]

Ik heb het besproken met een maatschappelijk werkster en die had verteld dat ik in een pleeggezin terecht zou komen.
Met ''niks durven'' bedoel ik geen eigen keuzes durven te maken zonder dat mijn ouders het ermee eens zijn.

En nu heb ik ook niet echt een hele nauwe band met al die vriendinnen, ik ben ook bang om sociaal contact aan te gaan. Ik ga nooit met ze uit etc en wanneer ik dat wel doe voel ik me een beetje het 5e wiel. Vandaar dat ik zei dat ik waarschijnlijk geen contact meer met ze zal hebben. Dat is althans wat ik bedoelde.

Ik heb alleen bij een supermarkt gewerkt maar that's it.

Ze beslissen het volgende voor me en veel meer maar ik houd het even kort: met welk geslacht ik mag omgaan, uiteraard dus alleen meisjes, geen jongens vrienden, ik mag geen relatie aangaan, ik moet gelovig zijn, ik mag niet logeren bij vriendinnen, ik moet altijd laten weten waar en bij wie ik ben, ze beslissen hoe ik leef, beperken mijn vrijheid. Het lijstje is te lang om op te noemen maar dit zijn de hoofdzaken.

Over die opleidingen: ja het zijn populaire opleidingen maar er is niks anders dat me leuk lijkt. Ik denk echt dat ik als vuil ga eindigen om eerlijk te zijn... ik weet niet wat ik wil, ik weet niet hoe mijn toekomst eruit zal zien, mijn studie zal waarschijnlijk ook niet veel stabiliteit bieden. Ik voel me verloren en ik weet dat niemand me kan helpen maar ik wilde verschillende meningen horen.

pleeggezin...waarom dan niet nog 1 jaar wachten zodat je zelfstandig kunt wonen

quote:

Op donderdag 3 januari 2019 16:37 schreef darknesss0 het volgende:

[..]

nou ja.. in het echte leven vermijd ik bijna iedereen omdat ik bang ben weer te worden gekwetst, maar het doet me goed dat er nog zoveel mensen zijn die toch om je kunnen geven

Ja maar dat is eerder herkenbaar als raar hoor? Ik doe dat ook?
Weet niet soms weet ik het gelijk met onbekenden waar het mee gaat klikken en weet het andersom trouwens ook gelijk wel?

quote:

Op donderdag 3 januari 2019 16:45 schreef darknesss0 het volgende:

[..]

Ah oke gelukkig. Maar ik vermijd ook vriendinnen/vrienden omdat ik bang ben voor hetzelfde. Dat ik gekwetst word. Dat is ook een beetje mijn schuld dan dat ik niet veel sociale contacten heb met anderen maar ik ben heel bang om met mensen te praten en me open te stellen

Het is niet onwijs raar? Ik heb dat nu nog steeds? Maar kan er best wel mee leven onderhand?
niet iedereen worden je vrienden gewoon. En soms krijg je ze en raak je ze ook weer kwijt. Let maar op,. Maar eigenlijk, je bent te jong nog om je daar nu zorgen over te maken?

quote:

Op donderdag 3 januari 2019 16:19 schreef darknesss0 het volgende:
[..]

Lijkt me een beetje raar eerlijk gezegd, maar wellicht is dit destijds besproken toen je nog een stukje jonger was. Niet alleen is er een tekort aan pleeggezinnen en zijn er wachtlijsten tenzij het om noodsituaties en ander echt nijpende toestanden gaat, tik je ook nog binnen een redelijke tijd de 18 aan. Daarnaast is het dacht ik ook redelijk regulier dat je vanaf je 16e toch echt richting begeleid zelfstandig gaat, iets wat wellicht ook beter aansluit op je zelfstandiger willen worden.

Ja dat kan. Ik weet niet meer wanneer ik het met haar erover gehad heb. Maar het lijkt me eng om zomaar bij je ouders weg te gaan als je onder de 18 bent. Dus dat is niet echt een optie voor mij.

Wat maakt het enger dan wanneer je wel 18 bent?

quote:

Ok, dat maakt het iets duidelijker. Waarom voel je je het vijfde wiel bij hen? En wat is je angst bij sociale contacten in het algemeen?

Ik voel me nooit geliefd en ik ben heel erg angstig rond andere mensen. Ja de sociale contacten in het algemeen. Ze nodigen me ook bijv niet uit als zij wel dingen doen, maar dat is een ander ow.

Je voelt je nooit geliefd in het algemeen bedoel je? Wat maakt je angstig? Zou je door iedereen geliefd willen voelen of ..?
Als je nauwelijks mee mag kan het ook goed bedoelt zijn om je te ontzien dat je niet weer geconfronteerd wordt met nee moeten zeggen en dat het dus niet is omdat ze je niet leuk vinden.

quote:

Als vakkenvuller, kassamedewerker of stond je bij specifieke afdelingen?

als kassamedewerker

Ok, dat is wat minder specialistisch als bijvoorbeeld bij de broodafdeling staan. Maar wat zijn competenties die je een goed kassameisje maken, die je elders ook van pas zouden kunnen komen?
Snel, vriendelijk en secuur kunnen werken in een dienstverlenende rol, is dat een 'jasje' wat bij je zou kunnen passen denk je?

quote:

Wat mag je zoal zelf dan beslissen?

Wat voor kleren ik aandoe, althans niet te kort, haar mag niet kort dat is volgens mijn ouders niet ''vrouwelijk'' al heb ik het een paar maanden geleden wel heel kort geknipt, nu is het wel wat langer, of ik make up draag, voor mijn vader mag dat niet maar ik doe het alsnog, dus ik denk persoonlijke verzorging, hoe ik er zelf uit zie mag ik zelf bepalen

Ok en hoe zit het met de centjes van je bijbaantje en je studiekeuze?

quote:

In principe weet niemand hoe de toekomst eruit komt te zien. Een opleiding onderscheid je in ieder geval van mensen die dat niet hebben. Ongeacht je keuze, het laat in ieder geval zien dat je minimaal vier jaar doorzettingsvermogen hebt gehad. Een opleiding weg laten gaat makkelijker dan er een toevoegen op je cv en die niet waar kunnen maken.

Klopt! Ik wil ook heel graag studeren.

Goedzo, houden zo

quote:

Er zijn heus wel hulpmogelijkheden, ook als je 18 bent, maar die gaan geen beslissingen voor je nemen en zullen ter ondersteuning fungeren.

Even los van je beslissing uit huis te willen en welke opleiding waar te kiezen, kunnen we je doel formuleren als zelfstandiger leren worden en zelfverzekerder worden?

Ja dat klopt/

Ok, dan zou je kunnen kijken naar een wat andere invulling van die doelen, zonder dat je daarvoor rigoreuze beslissingen hoeft te nemen. Dan kun je naast bepaalde dingen oefenen, ook een en ander in kaart brengen en meetbaar maken. In plaats van te blijven hangen in het goed gevoel dat je niks mag en niks goed doet, verleg je dan je focus naar wat je wel kan, doet en zo ook minder hopeloos bent misschien, omdat je concreter ergens naartoe werkt.

Komen we zo op terug..

quote:

Dat kan ik niet ruiken als je het er niet zo bij zet. Maar goed, dan houd ik het even summier en raad ik gewoon aan om meer in hun lijn mee te denken. Daarom vroeg ik ook naar je verantwoordelijkheden in huis enzo, omdat zoiets een manier kan zijn om te laten zien dat je meer verantwoordelijkheid aan wil kunnen en ook daadwerkelijk kan. Zoiets heb je natuurlijk na al die jaren niet in twee weken voor elkaar gebokst, maar kan wellicht over en weer meer begrip kweken in plaats van het idee dat het om ongehoorzame ondankbaarheid (jij) of wantrouwen in je deskundigheid (ouders) gaat. Dan kun je in de tussentijd dat je echt aan een concreet plan werkt om de deur uit te gaan, terwijl je binnenshuis niet recht tegenover elkaar staat zeg maar..

ik doe ook echt me best om met ze mee te denken en ik hou van ze daarom doe ik zoveel als maar kan om ze tevreden te houden

Of niet, want weer geen antwoord op je verantwoordelijkheden in huis.

Het is denk ik zeker in dit soort situaties beter om bepaalde dingen concreter te maken. Natuurlijk wil je erkenning voor je gevoel en wat je wel probeert te doen enzo, maar dat willen je ouders waarschijnlijk net zo en dan blijf je in zo een patstelling staan, wat logischerwijs dan wat uitzichtloos kan aanvoelen.
Perceptie is een wonderlijk ding en daar kun je best beter mee leren spelen om je boodschap duidelijker aan anderen over te brengen, maar omgekeerd ook van hen te leren ontvangen.

Hoe zit het je broers en zussen eigenlijk? Hebben jullie goed contact met elkaar? Zijn die ouder of jonger en hoe ervaren zij dit?

En nou ff positief doen hoor.

Haha nouja als muzikant blues in mineur past hier aardig bij
Ff happy, zo slecht is het allemaal niet, gewoon even kijken wat wel kan

quote:

Op donderdag 3 januari 2019 16:51 schreef darknesss0 het volgende:
ja precies maar soms mis ik dat wel, dat iedereen om me heen een normaal leven heeft als 17 jarige, gewoon leuke dingen doet en ik niet, maar goed dat zal ik moeten accepteren ik weet trouwens ook niet waarom ik niemand kan DMen, dan krijg ik een rood bericht

Dit is totaal niet vreemd trouwens? Je meet je aan de rest ermee? Die dat wel hebben denk jij?
Geloof me het betekent allemaal echt niks. Doe jou ding en goed doe je, dus sowieso komt vast wel goed

quote:

Op donderdag 3 januari 2019 22:04 schreef darknesss0 het volgende:
Update: ik heb vandaag weer geprobeerd rustig met mijn moeder te praten, niet over uit huis gaan of shit maar over mijn gevoelens thuis. Dat zal ik nooit meer doen.... thuis praten we nooit over onze gevoelens dus dit was geen goed plan. Ze begreep me niet, schreeuwde tegen me, en zei dat ik overdrijf.

Het enige wat ik wil is een knuffel, een luisterend oor, begrip en liefde. Ik wil niks anders.... daar zit ik dan huilend om het randje van mijn bed. Ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt en ik kan met niemand praten erover. Sorry als ik jullie lastig val. Het voelt alsof ik verloren ben in een diep zwart gat, ik voel niks meer en ik geef langzaam op. Niks heeft zin meer. Ik kan helemaal niks in het leven. Ik zal waarschijnlijk mijn studie niet halen, geen goede baan krijgen, ik heb het gevoel alsof ik me altijd verloren zal voelen. Soms vraag ik me af wat het nut is om hier te zijn. Ik kan mezelf niet gelukkig maken, anderen ook niet. Niks geeft me voldoening en mijn depressie eet me op....

Drie grote zoenen voor je: 💋💋💋

Uit huis, lenen, bye bye familie... Wordt zwaar maar als je echt voor jezelf kiest moet je daar denk ik voor gaan.

Probeer in iig nog eens aan te kloppen bij een vertouwenspersoon of iemand van je school. Een forum als hier heeft veel goede raad, maar het kan toch zo niet mogen zijn dat in real life bij niemand terecht kan.

quote:

Op donderdag 3 januari 2019 20:10 schreef darknesss0 het volgende:
hoi kree, ik kan pas over 5 dagen pas DMen helaas want je moet per se een week online zijn en ik ben pas 2 dagen hier... ;-/ sorry!

Geen probleem hoor Euhm je kunt ze wel lezen denk ik? Of weet niet hoe dat tegenwoordig hier gaat?
Ik wilde toch nog even een paar dingen zeggen en ook persoonlijk van mij. Maar dat hoeft niet echt openbaar. Euh ik kan anders wel mijn mail adres doorsturen?

Het is een redelijk bekende situatie namelijk voor mij zelf. Nouja wellicht heb ik nog wat handige tips voor je.
Probeer het meeste trouwens hier te doen, want daarom is het een forum. Maar zitten wat meer persoonlijke dingen bij van mezelf en die hoeven niet gelijk zo op internet

Geen idee of je er wat aan gaat hebben. Maar dat zien we vanzelf wel

[ Bericht 15% gewijzigd door kree op 04-01-2019 06:07:03 ]

quote:

Op donderdag 3 januari 2019 22:04 schreef darknesss0 het volgende:
Update: ik heb vandaag weer geprobeerd rustig met mijn moeder te praten, niet over uit huis gaan of shit maar over mijn gevoelens thuis. Dat zal ik nooit meer doen.... thuis praten we nooit over onze gevoelens dus dit was geen goed plan. Ze begreep me niet, schreeuwde tegen me, en zei dat ik overdrijf.

Het enige wat ik wil is een knuffel, een luisterend oor, begrip en liefde. Ik wil niks anders.... daar zit ik dan huilend om het randje van mijn bed. Ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt en ik kan met niemand praten erover. Sorry als ik jullie lastig val. Het voelt alsof ik verloren ben in een diep zwart gat, ik voel niks meer en ik geef langzaam op. Niks heeft zin meer. Ik kan helemaal niks in het leven. Ik zal waarschijnlijk mijn studie niet halen, geen goede baan krijgen, ik heb het gevoel alsof ik me altijd verloren zal voelen. Soms vraag ik me af wat het nut is om hier te zijn. Ik kan mezelf niet gelukkig maken, anderen ook niet. Niks geeft me voldoening en mijn depressie eet me op....

Awh kop op Ik herken dit trouwens wel, want ja eigenlijk te erg, maar zo heb ik me vaak gevoeld en soms trouwens nog wel.
Het leven is gewoon niet simpel en het erge is voor anderen lijkt het allemaal makkelijk te gaan.
Vooral dat is het. alles van een leien dakje voor iedereen en voor jezelf totaal niet.