Roemenië en het verhaal van de Ceaușescu's hebben me altijd gefascineerd. Daarom vloog ik in maart naar Boekarest voor een vierdaagse stedentrip.
De nationale trots vloog me in 2.45 uur naar Boekarest.
Mijn hotel lag op twee minuten lopen van metrostation Universitate, op een steenworp van de oude binnenstad. Althans, wat daar nog van over is. Ceaușescu wilde van Boekarest een stad maken met de grandeur van Parijs. Hij liet tweederde van de oude stad slopen voor de aanleg van brede boulevards en het Casa Poporului. Maar daarover later meer. Dit is een typisch straatje in de oude stad. Op dat moment lag er her en der nog wat sneeuw.
Een overdekte winkelstraat. Winkelliefhebbers hebben in de binnenstad niet zo gek veel te zoeken. Er zitten vooral kroegen, bordelen en gokhallen.
Een verborgen juweel in de binnenstad van Boekarest is de eeuwenoude herberg Hanul lui Manuc. Moeilijk op de foto te zetten omdat de binnenplaats vol bomen staat.
Piața Unirii ofwel Union Square in de schemering. Een indrukwekkende naam voor een groot plein dat gedomineerd wordt door druk verkeer en twee grote overdekte winkelcentra. Hoewel het minder charme heeft dan Spijkenisse, is het er ontzettend druk en daardoor eigenlijk best gezellig. Een prima plek ook om voor weinig geld een lekker broodje te kopen.
Welvarend is Boekarest nog altijd niet. Dure zaken vind je wel in hartje stad, maar luxe oogt het bepaald niet.
Een straatje. Met paraplu's. Waar het was en wat het precies was? Geen idee, maar het zag er leuk uit.
Roemenen en Romeinen: ze voelen zich nauw verwant. Daarom staat in hartje Boekarest een standbeeld van Romulus en Remus.
Het Paleis van het Volk (tegenwoordig Paleis van het Parlement) is na het Pentagon het grootste gebouw ter wereld. Het telt ruim 2.000 zalen en kamers. Het was de kroon op de herbouw van Boekarest. Althans, in de ogen van Ceaușescu. De bouw begon in 1984. De dictator zelf heeft de voltooiing niet meer beleefd.
Het paleis huisvest het Roemeense parlement, is een congrescentrum en een toeristische attractie.
Ceaușescu stond er op dat bij de bouw uitsluitend materialen uit Roemenië werden gebruikt. Het hout komt uit Transsylvanië, het marmer uit de Karpaten. Complete dorpen werden aan het werk gezet om de vele kilometers tapijt in het gebouw te weven.
Deze gigantische zaal was bedoeld voor de ontvangst van buitenlandse staatshoofden.
Vanaf dit bordes zou Ceaușescu zijn volk jaarlijks toespreken, de Bulevardul Unirii gevuld met juichende mensen. Het is er nooit van gekomen. De dictator had nooit kunnen bedenken dat niet hij, maar Michael Jackson het bordes als eerste zou gebruiken. "Hello Budapest", waren zijn legendarische woorden
Het paleis gezien vanaf de Bulevardul Unirii. De rondleiding door dit immense gebouw duurde meer dan twee uur. Volgens de gids hadden we nog geen 3 procent van het gebouw gezien.
Gara de Nord, het belangrijkste treinstation van Boekarest. Goede herinneringen aan het prima broodje worst dat ik hier kocht
Midden in Boekarest kom je af en toe ineens dit soort ongeplaveide straatjes tegen.
Ceaușescu kneep zijn volk ongenadig uit. De economie van het land werd vrijwel volledig ingezet om de staatsschuld af te lossen. De dictator zelf leefde in relatieve weelde. Niet in een groot paleis, zoals veel andere staatshoofden, maar in een luxe villa in een buitenwijk van de stad. Het Casa Ceaușescu is tegenwoordig een museum.
In het voormalige tuinhuis drink je nu een lekker kopje koffie, in afwachting van het begin van de rondleiding. Het huis is dus nu een museum, maar was tot een paar jaar geleden te huur. Wie genoeg geld betaalde, mocht er logeren.
In deze filmzaal keek de familie Ceaușescu graag naar een filmpje. Nicolae was een liefhebber van Amerikaanse cowboyfilms, aldus de gids.
De gecaptioneerde wanden van de filmzaal. Op een metertje gouddraad meer of minder werd niet gekeken.
Het bureau van Ceaușescu.
Als één van de zeer weinigen in het land, beschikte de familie Ceaușescu over een kleurentelevisie. Ik was verbaasd om te zien dat het een Philips was
De echtelijke sponde van Nicolae en Elena. Op de foto hun drie kinderen.
Het presidentieel huis telt vele badkamers. Dit is de badkamer van de dictator en zijn vrouw. De wanden bij het bad en het plafond zijn betegeld met gouden mozaïektegeltjes. Opulent is het juiste woord hier. Mooi is anders.
Naast een privébioscoop, een overdekte plantentuin en een ruimte voor hydrotherapie, beschikte de dictator ook over een eigen zwembad.
De rondleiding was indrukwekkend, maar tegelijkertijd heel beklemmend. Je komt niet veel dichter bij een wrede dictator dan zien waar hij zijn grote boodschap deed. Ik was blij dat ik weer buiten was in het lentezonnetje.
Boekarest stikt van de orthodoxe kerkjes waar je op straat kunt luisteren naar preken die uit speakers galmen.
Op mijn laatste avond in Boekarest wandel ik naar het voormalige hoofdkwartier van het Centraal Comité van de Roemeense Communistische partij. Op dit bordes sprak de dictator zijn volk toe op 21 december 1989. Voor het laatst. Het was onrustig in het land; een grote opstand in Timisoara was net door het leger neergeslagen. De mensen op het plein kozen de kant van de opstandelingen. Ceaușescu en Elena kregen hun publiek niet onder controle. De toespraak werd afgebroken. Een dag later sloegen ze op de vlucht.
Het lijkt mij inderdaad een fascinerende stad en ik zou die Ceaușescu dingen ook graag eens willen bezoeken. De revolutie en executie van Ceaușescu ligt nog vers in mijn geheugen (ik was toen 21). Dat was toen min of meer live op TV te zien, tijdens de kerstvakantie (insert Michael Jackson popcorn gif). Toen vond ik het prachtig om te zien hoe dat kaartenhuis instortte maar later ben ik daar wat anders tegenaan gaan kijken.
Thanks SeLang!quote:Op zondag 30 december 2018 13:17 schreef SeLang het volgende:
Mooi verslag en goede foto's! Het verbaast mij wel dat ondanks alle weelde die televisie van Ceaușescu zelfs in zijn tijd al een antiek ding was!
Het lijkt mij inderdaad een fascinerende stad en ik zou die Ceaușescu dingen ook graag eens willen bezoeken. De revolutie en executie van Ceaușescu ligt nog vers in mijn geheugen (ik was toen 21). Dat was toen min of meer live op TV te zien, tijdens de kerstvakantie (insert Michael Jackson popcorn gif). Toen vond ik het prachtig om te zien hoe dat kaartenhuis instortte maar later ben ik daar wat anders tegenaan gaan kijken.
Nu je het zegt: wij hadden in 1989 thuis een kleuren-tv mét afstandsbediening. De demonstraties en die executie zijn mij ook altijd bijgebleven. Samen het zinken van de Herald of Free Enterprise en de Val de van Muur eigenlijk de eerste nieuwsgebeurtenissen die ik heel bewust heb beleefd.
Lijkt mij ook zeer interessant, maar het ziet er ook behoorlijk grauw uit. Dat weerhoudt mij nog wel.quote:Op dinsdag 1 januari 2019 12:57 schreef polariteit het volgende:
Erg leuk fotoverslag, lijkt me een interessante stad om eens te verkennen
Ook dood. Misschien moet je daar gewoon niet gaan staanquote:
[ afbeelding ]
Vanaf dit bordes zou Ceaușescu zijn volk jaarlijks toespreken, de Bulevardul Unirii gevuld met juichende mensen. Het is er nooit van gekomen. De dictator had nooit kunnen bedenken dat niet hij, maar Michael Jackson het bordes als eerste zou gebruiken. "Hello Budapest", waren zijn legendarische woorden
Ze hielden de deur naar het bordes dicht. Daar zal het niet aan liggenquote:Op donderdag 3 januari 2019 16:33 schreef Dr_Flash het volgende:
[..]
Ook dood. Misschien moet je daar gewoon niet gaan staan
Het beste van Boekarest is altijd de vlucht terug....quote:Op donderdag 3 januari 2019 11:48 schreef UIO_AMS het volgende:
[..]
Lijkt mij ook zeer interessant, maar het ziet er ook behoorlijk grauw uit. Dat weerhoudt mij nog wel.
Het paleis is een bezoekje waard, maar de stad zelf is vooral grauw, overal op straat ongure types, er woont zelfs een hele groep onder de grond bij Gare du Nord, wat het er allemaal niet beter op maakt.
quote:
Ook dit topic staat nu in TRV / Reisverslagen van FOK!kers