Kwetsbaarheid

Of je kunt gewoon schijt aan hebben en je eigen plan trekken.

Heb je een vraag, TS? Of wat wil je precies met je topic?

Ik denk wat concrete tips hoe je je kwetsbaarheid kan overwinnen/sterker in je schoenen kan staan ipv esoterisch geneuzel dat kwetsbaarheid kracht is. Maar hij dwaalde wat af in zijn betoog.

Waardoor ben je kwetsbaar? Dat heeft m.i. te maken met dingen waar je waarde aan hecht. Je hebt een overtuiging over jezelf bijvoorbeeld, iets dat je over jezelf gelooft, en dit wel je graag bevestigd zien, of doe je juist (onbewust) alles aan om níét te zien worden bevestigd. Zo'n overtuiging kan bijvoorbeeld zijn dat je jezelf eigenlijk niets waard vindt. Gedrag is er vervolgens op gericht dat je aan iedereen (onbewust) gaat proberen te bewijzen dat je wél iets waard bent. De kwetsbaar zit in die overtuiging. Het is een angstbeeld die je niet graag ongeremd naar boven ziet komen. Dus dat maakt je dan kwetsbaar...

Oplossing daarvoor? Jezelf onderzoeken op dergelijke dingen: welke overtuiging over mezelf ligt hier eigenlijk onder? Wat probeer ik af te dekken? Kloppen deze overtuigingen wel, of zit dat alleen maar in m'n eigen hoofd zo? Hoe objectief is deze overtuiging? etc.

En belangrijk daarbij: voel ook tijdens zo'n moment van contemplatie/zelfonderzoek. Als de emotionele energie erbij kan vrijkomen schiet je raak. Dan kan een blokkade oplossen en komt het ook niet meer terug. Het is van doorslaggevend belang dat je ook emotie/gevoel hierbij in de vorm van opgeslagen energie in je lijf z'n weg naar buiten kan vinden. Than you release it...

Hoop dat je er iets aan hebt.

Iemand die zeker is van zichzelf, maakt de keuzes die hij zelf graag wil en onafhankelijk van de massa.

Kwetsbaarheid tonen is iets heel anders dan instabiel zijn.

Uiteindelijk helpt het vast om je eigen kwetsbare plekken te kennen en accepteren, maar als je hier zulke serieuze problemen mee hebt als jij dan is een zelfhulpclub niet zonder meer de plek voor jou.

Zoek een goede therapeut en organiseer echte hulp.

Natuurlijk helpt het om manieren te ontdekken om met stress om te gaan en stress te ontladen, fysiek bezig te zijn om de juiste neurotransmitters en endorfine te versterken. Maar lang biet iedereen is in staat zelf de knop om te zetten.

Ja, ik ken het wel. Ik ben ook een kwetsbaar persoon, mede door die belachelijke stoornis ADHD. Alleen als ik aan het fietsen ben buiten ken ik aardig wat zelfvertrouwen, maar zet mij niet voor een groep mensen. Vind kracht in kwetsbaarheid zou ik zeggen. Mijn huisgenoot is bijvoorbeeld ook zo'n lomperik, lomp met de stofzuiger, slaan met de deuren, slaan met de borden, fietsen blijven ombeuken, totaal ongevoelig en ik raak er vandoor in de stress. Elke keer maar weer.

Ik herken dit heel erg, ik ben ook angstig, er zijn weinig dingen waar ik niet bang voor ben wat mij erg beperkt. Iedereen is verwijtend, ze;fs als ze niet verwijtend zijn dan kunnen ze me niet begrijpen omdat ze zelf wel een goed functionerend denkproces hebben. Ik begrijp dat je je gefrustreerd voelt. Mijn strategie van de lichamelijke oorzaak zoeken met supplementen deel je ook niet, en je hebt al gespecialiseerde hulp voor ADHD gehad maar kennelijk hielp dat ook niet genoeg. Naast survivallen, sportschool (wat je toch al doet, dus daarin kan je jezelf ook al sterk vinden dat je het volhoud), enz. van de voor de hand liggende dingen heb ik dan ook geen idee hoe je jezelf kan helpen. Behalve dan door nog meer te beseffen: Niemand anders heeft er baat bij om jou sterker te maken. Misschien moet je het zo zien. Als hulpverleners zich afhankelijker hadden gevoeld van het resultaat of als jouw doel hun echte doel was, dan had jij je nu al sterker moeten voelen. Ondanks wat mensen vaak beweren is ook de moderne samenleving bijna alleen survival of the fittest, niet alleen op lichamelijk maar ook op psychisch gebied omdat mensen die mentaal sterk zijn vaak niet weten en het niets interesseren waar psychische zwakte vandaan komt als het niet past binnen de eigen onderdrukkende dogma's en men daarom genoegen neemt met vage verklaringen die niemand verder helpen.
Mensen zeggen vaak "hulpverleners kunnen jou niet helpen. Je moet het zelf doen".
En "ze geven je alleen een steuntje in de rug".
Dat is allemaal reuze vaag. Ten eerste is het raar dat iemand anders betaald wordt voor iets wat jij doet. Ten tweede is het een steuntje in de rug als jij je gesteund voelt, anders niet.
Wat mensen hier ook vaak zeggen, is dat als een hulpverlener jou niet helpt je met de hulp moet kappen en gewoon andere hulp moet zoeken. Uit ervaring weet ik dat het vaak niet zo simpel gaat, maar dat kun je natuurlijk ook proberen. Stoppen met deze hulpverlener en net zo lang zoeken tot je er 1 vind die jou wel verder kan helpen.

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 28-12-2018 23:43:48 ]

In een vrij recent ander topic van je zei je een soort van coach te willen zoeken om je te helpen eens concreet aan doelen te gaan werken. Waar is dat op gestrand?

Ik zie je in dit topic weer in hetzelfde kringetje ronddraaien. Je hebt al zo vaak geconstateerd dat wat je nu noemt ‘pappen en nathouden’ jou niks brengt. Hou dan eens op met steeds maar weer diezelfde conclusie trekken, want het brengt je dus niks.

De reden om kwetsbaar te zijn en daarmee zelfverzekerheid op te bouwen, zit hem erin om activiteiten te ondernemen waar je je ongemakellijk bij voelt. Op deze manier kom je te weten dat er helemaal niks kan gebeuren als je kwetsbaar bent alsmede je eigen ding doet. Kijk, het leven gaat gewoon verder, ongeacht wat je doet. Of je nu blijft stilstaan of jezelf voor schut zet door je kwetsbaar op te stellen. Dus naar mijn inzien ligt het hem erin om je zoveel mogelijk op vlakken te begeven die je in eerste instantie ongemakkelijk vindt. Bv op martial arts gaan, dat is nog een stap voor velen, omdat je in een hele andere cultuur kan terechtkomen. Kwetsbaar opstellen doe je door daadwerkelijk die dingen te doen waarin je kan worden afgewezen. Je niet kwetsbaar opstellen betekent dat je voor eeuwig in je comfort zone blijft doordat het veiligheid is.

Een jongen die verlegen is en besluit vrouwen aan te spreken en daarbij eerlijk te zijn, toont kwetsbaarheid aan.
Een vrouw die niet in haar eentje naar de sportschool durft vanwege eventuele intimidatie van beter uitziende vrouwen, toont kwetsbaarheid aan door alsnog te gaan.

In beide situaties zet je jezelf neer in een positie waarin je kunt worden afgewezen dan wel waarin je voelt dat je kan worden afgewezen. Dat is naar mijn inzien kwetsbaarheid: doe de dingen die je eigenlijk wil doen, maar niet de ballen voor hebt.

quote:

Op vrijdag 28 december 2018 19:40 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Pfff ... wat andere mensen hiervan vinden en of ze het herkennen.

Ik ben het spuugzat om elke keer met dezelfde problemen te worstelen met daarbovenop mensen die het niet begrijpen.

Als ik denk "en nu is het genoeg, ff keihard met jezelf aan de slag ... wat kan ik zoal ondernemen" kom ik alleen maar kortpittige kapsels tegen die als coach gouden bergen beloven met hun individuele begeleiding, maar het is alleen maar zweverigheid en pappen en nathouden.

En daarnaast moeten we uiteindelijk allemaal verantwoording nemen voor ons leven. Als jij besluit dat niet te doen en veelal verantwoording laat liggen bij een coach dan neem je daarmee geen verantwoordelijkheid voor je eigen leven. Je moet niet afwachten, maar acties ondernemen op gebieden waar je je zwaar onzeker over voelt. Ben je social angstig? Ga dan opzoek naar een vereniging en sluit je aan bij een commissie, dan moet je wel social doen.

quote:

Op vrijdag 28 december 2018 23:51 schreef Lienekien het volgende:
In een vrij recent ander topic van je zei je een soort van coach te willen zoeken om je te helpen eens concreet aan doelen te gaan werken. Waar is dat op gestrand?

Ik zie je in dit topic weer in hetzelfde kringetje ronddraaien. Je hebt al zo vaak geconstateerd dat wat je nu noemt ‘pappen en nathouden’ jou niks brengt. Hou dan eens op met steeds maar weer diezelfde conclusie trekken, want het brengt je dus niks.

+1

En duik eens de diepte in (dat geldt voor meerdere mensen hier overigens). Ga eens kijken welke onderliggende waardes je toekent aan dingen, welke onderliggende overtuigingen je hebt, want zo werkt de geest gewoon. Wat je onbewust gelooft, vormt de bodem van je gedachten, angsten etc.
Schijn licht in de donkere gebieden in jezelf. Krijg het helder. En kijk eens goed hoe waar die dingen of juist complete bullshit. Kan het je alvast voor zeggen: meeste is complete bullshit.

quote:

Op zaterdag 29 december 2018 22:17 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

herprogrammeren

Kun je zelf doen.

Doe eens een tijdje 'metta'-oefeningen bijvoorbeeld.

Deze gaat daar weliswaar niet over, maar zag ik vanavond op facebook voorbij komen, en daar zitten al wat bruikbare dingen in:



[ Bericht 33% gewijzigd door Maharski op 29-12-2018 23:57:49 ]

quote:

Op zaterdag 29 december 2018 15:18 schreef Gregor1994 het volgende:
De reden om kwetsbaar te zijn en daarmee zelfverzekerheid op te bouwen, zit hem erin om activiteiten te ondernemen waar je je ongemakellijk bij voelt. Op deze manier kom je te weten dat er helemaal niks kan gebeuren als je kwetsbaar bent alsmede je eigen ding doet. Kijk, het leven gaat gewoon verder, ongeacht wat je doet. Of je nu blijft stilstaan of jezelf voor schut zet door je kwetsbaar op te stellen. Dus naar mijn inzien ligt het hem erin om je zoveel mogelijk op vlakken te begeven die je in eerste instantie ongemakkelijk vindt. Bv op martial arts gaan, dat is nog een stap voor velen, omdat je in een hele andere cultuur kan terechtkomen. Kwetsbaar opstellen doe je door daadwerkelijk die dingen te doen waarin je kan worden afgewezen. Je niet kwetsbaar opstellen betekent dat je voor eeuwig in je comfort zone blijft doordat het veiligheid is.

Een jongen die verlegen is en besluit vrouwen aan te spreken en daarbij eerlijk te zijn, toont kwetsbaarheid aan.
Een vrouw die niet in haar eentje naar de sportschool durft vanwege eventuele intimidatie van beter uitziende vrouwen, toont kwetsbaarheid aan door alsnog te gaan.

In beide situaties zet je jezelf neer in een positie waarin je kunt worden afgewezen dan wel waarin je voelt dat je kan worden afgewezen. Dat is naar mijn inzien kwetsbaarheid: doe de dingen die je eigenlijk wil doen, maar niet de ballen voor hebt.

Wel goede post. Ik ben het er wel mee eens. Maar wat als dit nooit succes oplevert? Stel, je doet alleen maardingen waar jij je ongemakkelijk bij voelt, maar je blijft je ongemakkelijk voelen, omdat je nooit het succes hebt van anderen en wel inderdaad afwijzing. Niet dat dit voor mij persoonlijk geldt (ik zeg het er tegenwoordig maar even bij) maar in theorie.

quote:

Op zaterdag 29 december 2018 22:48 schreef Maharski het volgende:

[..]

Kun je zelf doen.

Doe eens een tijdje 'metta'-oefeningen bijvoorbeeld.

Deze gaat daar weliswaar niet over, maar zag ik vanavond op facebook voorbij komen, en daar zitten al wat bruikbare dingen in:

Highly Successful People Do This Everyday | TRY IT! Prime Your Brain For Success

Interessant. Ik heb nog een eboek van hem waar ik nog niet aan toegekomen ben.
Maar misschien moet ik even zoeken naar een audioboek ervan, want ik heb gemerkt dat ernaar luisteren meer impact heeft dan alleen lezen (geen motivatie boeken luisteren als je op de loopband rent ).

Als kind van een alcoholist heb ik mijn hele leven aardig wat negatieve shit over me heen gekregen en probeer me te herprogrammeren door mezelf via facebook en twitter te smoren in positieve berichten. Zo volg ik 365 dagen succesvol, voorpositiviteit en omdenken.
Maar mediteren zou waarschijnlijk beter werken. Alleen dat vergeet ik dan weer te doen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Elpis op 30-12-2018 14:26:16 (typo :@) ]

quote:

Op zondag 30 december 2018 10:35 schreef Elpis het volgende:
Maar mediteren zou waarschijnlijk beter werken. Alleen dat vergeet ik dan weer te doen.

Wat helpt is om je daarmee een doel te stellen. Bijvoorbeeld: ik wil ermee doorgaan totdat ik er de langere termijn effecten ook eens echt van ga merken. En: ik wil mezelf leren kennen. Dan kan motiverend zijn. Je hebt bij meditatie namelijk een lange adem nodig. Af en toe schiet echt geen reet op.

quote:

Op zondag 30 december 2018 14:14 schreef Maharski het volgende:

[..]

Wat helpt is om je daarmee een doel te stellen. Bijvoorbeeld: ik wil ermee doorgaan totdat ik er de langere termijn effecten ook eens echt van ga merken. En: ik wil mezelf leren kennen. Dan kan motiverend zijn. Je hebt bij meditatie namelijk een lange adem nodig. Af en toe schiet echt geen reet op.

Ik zet hem op mijn lijst met goede voornemens voor 2019.

quote:

Op zondag 30 december 2018 14:27 schreef Elpis het volgende:
Ik zet hem op mijn lijst met goede voornemens voor 2019.

quote:

Op zondag 30 december 2018 10:04 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Wel goede post. Ik ben het er wel mee eens. Maar wat als dit nooit succes oplevert? Stel, je doet alleen maardingen waar jij je ongemakkelijk bij voelt, maar je blijft je ongemakkelijk voelen, omdat je nooit het succes hebt van anderen en wel inderdaad afwijzing. Niet dat dit voor mij persoonlijk geldt (ik zeg het er tegenwoordig maar even bij) maar in theorie.

Als je er nog steeds ongemakkelijk bij voelt dan ligt het aan gewenning. Je gaat je ongemakkelijk moeten voelen, dat is nodig. Je moet daardoor heen zien te werken. Leven komt je niet aanwaaien in die zin dat alles gemakkelijk wordt gemaakt. Je moet dus door zure appels heen bijten en ja dat kan tegenslag opleveren na tegenslag.''But you gotta be willing to take the hits and keeping moving forward, it's about how much you can take and keep moving forward, thats how winning is done' ---Rocky quote. '

Ik heb hetzelfde, voor het eerst ben ik bezig om vrienden te maken, maar het gaat moeilijk ja. Een aantal mensen reageren bv niet meer op Whatsapp of geven gewoon aan liever op school te meeten dan in de vakantie of avonden, maw - geen vrienden te willen zijn.. Dan heb ik dus twee mogelijkheden: of ik stop ermee om vrienden te maken, omdat ik me zowel afgewezen voel alsmede dat ik denk dat niemand mij wil óf ik ga toch door, omdat ik geen leven wil waarin ik helemaal alleen ben zonder iemand om tegen te praten en daardoor mijn angst erboven laat gaan. Als je voor het eerste kiest, dan dien je ook verantwoordelijkheid te nemen dat je jezelf in een dergelijke situatie plaatst ipv zelf actie te ondernemen om het te veranderen. Uiteindelijk ben jezelf nog steeds verantwoordelijk voor je leven en wat daarin gebeurd.

Begrijp me niet verkeerd, maar er zijn talloze mensen die zich constant afvragen op allerlei forums wat ze nou in godsnaam moeten doen (ik ook hoor). Ze lezen dagelijks allerlei boeken om over angsten heen te komen, dat het een vorm van vermijding wordt. Kijk maar: Je hebt een probleem/angst en je wilt eroverheen komen, maar je gaat het telkens weer opschorten door te denken ''ik moet eerst dit en dat doen, eerst naar de kapper, eerst naar de sportschool, eerst een boek erover uitlezen, eerst op Fok! iets posten''. Hierdoor vermijd je eigenlijk hetgeen wat je moet doen en dat is actie ondernemen. Door middel van actie zal je eveneens motivatie creëren, maar je moet tegen stoten kunnen in plaats van te hopen dat niemand je angst zal bevestigen. Het laatste is immers weer een vorm van zelf-afwijzing, namelijk dat je zoveel geeft om de mening van anderen dat hun waardeoordeel in een sociaal setting over jou bepalen wie jij bent. Dus actie ondernemen dient hoe dan ook te gebeuren.

quote:

Op zondag 30 december 2018 15:35 schreef Gregor1994 het volgende:

[..]

Als je er nog steeds ongemakkelijk bij voelt dan ligt het aan gewenning. Je gaat je ongemakkelijk moeten voelen, dat is nodig. Je moet daardoor heen zien te werken. Leven komt je niet aanwaaien in die zin dat alles gemakkelijk wordt gemaakt. Je moet dus door zure appels heen bijten en ja dat kan tegenslag opleveren na tegenslag.''But you gotta be willing to take the hits and keeping moving forward, it's about how much you can take and keep moving forward, thats how winning is done' ---Rocky quote. '

Ik heb hetzelfde, voor het eerst ben ik bezig om vrienden te maken, maar het gaat moeilijk ja. Een aantal mensen reageren bv niet meer op Whatsapp of geven gewoon aan liever op school te meeten dan in de vakantie of avonden, maw - geen vrienden te willen zijn.. Dan heb ik dus twee mogelijkheden: of ik stop ermee om vrienden te maken, omdat ik me zowel afgewezen voel alsmede dat ik denk dat niemand mij wil óf ik ga toch door, omdat ik geen leven wil waarin ik helemaal alleen ben zonder iemand om tegen te praten en daardoor mijn angst erboven laat gaan. Als je voor het eerste kiest, dan dien je ook verantwoordelijkheid te nemen dat je jezelf in een dergelijke situatie plaatst ipv zelf actie te ondernemen om het te veranderen. Uiteindelijk ben jezelf nog steeds verantwoordelijk voor je leven en wat daarin gebeurd.

Begrijp me niet verkeerd, maar er zijn talloze mensen die zich constant afvragen op allerlei forums wat ze nou in godsnaam moeten doen (ik ook hoor). Ze lezen dagelijks allerlei boeken om over angsten heen te komen, dat het een vorm van vermijding wordt. Kijk maar: Je hebt een probleem/angst en je wilt eroverheen komen, maar je gaat het telkens weer opschorten door te denken ''ik moet eerst dit en dat doen, eerst naar de kapper, eerst naar de sportschool, eerst een boek erover uitlezen, eerst op Fok! iets posten''. Hierdoor vermijd je eigenlijk hetgeen wat je moet doen en dat is actie ondernemen. Door middel van actie zal je eveneens motivatie creëren, maar je moet tegen stoten kunnen in plaats van te hopen dat niemand je angst zal bevestigen. Het laatste is immers weer een vorm van zelf-afwijzing, namelijk dat je zoveel geeft om de mening van anderen dat hun waardeoordeel in een sociaal setting over jou bepalen wie jij bent. Dus actie ondernemen dient hoe dan ook te gebeuren.

Inderdaad, je comfort zone uitstappen is het allerbelangrijkste wat je moet gaan doen. Daarvan groei je als persoon het meest. Verder helpt het inderdaad ook als je een sociaal vangnet hebt waar je op terug kan vallen als dingen wat minder gaan in je leven. Je hoeft niet alles in je eentje op te lossen. Vaak kunnen vrienden en familie je helpen problemen te relativeren of brengen ze je tot nieuwe inzichten. Uiteindelijk zijn we allemaal slachtoffers van de menselijke conditie, dus maak gebruik van die ongetapte bronnen van kennis!

[ Bericht 0% gewijzigd door needlesslylargerod op 30-12-2018 18:59:35 ]

Ik weet niet of je het helpt hoor. Ik begrijp je frustratie ik loop op het moment ook nogal vast met hulpverlening.

Maar je voelt je heel kwetsbaar op alle vlakken lijkt het. Zo het je niet helpen om prioriteiten stellen? Hiervan wil ik dat het goed gaat en dat die dingen vind ik belangrijk.
Als op anderen vlakken dan dingen misgaan, kan je dat dan misschien beter accepteren? Aangezien die niet je belangrijke kern raken.

quote:

Op zondag 30 december 2018 16:33 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik word er zoooooo ontzettend moe van!

Ik heb nooit de aanname gekoesterd dat een ander mijn problemen voor mij gaat oplossen. Ik zou het niet eens willen, want dan haal ik namelijk geen voldoening uit mezelf en mijn leven. Toch zijn er ook hier weer heel veel mensen die niet verder denken dan het eerste wat in hen opkomt en er vanuit gaan dat ik een luie onverantwoordelijke lamlul ben die verwacht dat de psych het allemaal wel even fixt zonder dat ik er zelf een greintje moeite voor hoef te doen.

Als iedereen op zichzelf is aangewezen zoals jullie beweren, dan kunnen alle psychologen en maatschappelijke hulpverleners ook wel opdoeken. Dat dingen voor jullie werken, houdt in persé in dat het ook het geval is bij iemand anders. En niet persé omdat de ander een stuk achterlijker is dan jullie maar bijvoorbeeld een heel andere levensgeschiedenis heeft.

Ik heb heel veel meegemaakt maar ook heel veel niet, omdat ik me altijd kleingehouden voel bij mensen waarbij ik hoop dat ze mij begrijpen en vervolgens blijkt weer dat ze me zien als een halve idioot. Of ze reageren met "je bent een luie lamlul" of - nog veeeel erger - behandelen mij als een iemand van de jostiband. Die laatste categorie mensen vinden zichzelf heel empathisch en zorgzaam en zijn heel erg op hun pik getrapt als je het waagt ze daaraan te laten twijfelen. Dan gaan ze zelf janken, maar vaak hebben deze zogenaamd fantastische hulpverleners vooral het trucje door in te spelen op je emoties, waardoor jij aan jezelf gaat twijfelen en je hen weer als redder in nood gaat zien.

Hou dan ook gewoon eens op met je maar steeds te verantwoorden.

Daarnaast mag je toch niet verwachten dat users hier jou ineens het advies kunnen gaan geven waarmee je jouw problemen gaat kunnen oplossen? Iemand kan je imo hooguit misschien een duwtje in de goede richting proberen te geven.

Mijn advies is: hou op met datgene wat voor jou DUS NIET WERKT. Wat mij betreft valt trouwens het openen van dit soort topics daar ook onder, want die eindigen altijd weer in frustratie bij jou.

quote:

Op zondag 30 december 2018 17:18 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Jij bent de allerergste trouwens. Je denkt dat je ontzettend goede adviezen geeft, maar het is alleen maar inhoudloos gezever omdat je geen enkel benul hebt wat die problemen inhouden.

Ik denk dat je me verwart met iemand anders want ik geef jou juist met opzet zo min mogelijk inhoudelijk advies omdat ik onderhand echt wel weet dat jij daar geen reet aan hebt.

Het is gewoon allemaal je eigen schuld, TS!

quote:

Op zondag 30 december 2018 18:10 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Zo, weet jij dat? Jij denkt dat je mij door mij 'wakker te schudden' wel kan helpen? Juist dat werkt als een enorme rode lap op een stier en het getuigt alleen maar van jouw arrogantie en onwetendheid.

Ik hoop niet dat jij psycholoog bent of iets in die geest, want dan zou je een heel slechte zijn.

Lees jij nou eigenlijk wel wat ik heb gezegd, of had je die rode waas al voor je ogen waardoor je nu elke reactie als negatief ziet?

Ik pas er trouwens voor om hier als persoonlijke pispaal te worden gebruikt omdat ik zo stom ben om te reageren in een van je frustratietopics.

Als ik TS zo lees, en niet alleen nu, maar over al langere tijd, dan heb ik een beetje het idee van een 'uitgeprocedeerde therapieganger'. Je probleem is, heb ik het idee, vooral dat je gelóóft dat er van alles mis met je is. Je probeert het maar te verklaren en te verklaren. Maar het zijn allemaal maar rondjes die je draait met gedachten. Het is je zelfbeeld. Je bent gaan geloven dat je iets bent waarvan je zelf niet weet wat, maar dat moet en zal gevonden worden. Want er is zeker van alles en nog wat mis.

Misschien die hele shit eens een keer radicaal los laten. Streep erdoor. Reset. Terug naar 0. Sla eens een andere weg in. Ga eens leren gewoon te kijken naar wat je allemaal denkt. Te kijken naar wat je voelt. Zonder oordeel. Zonder je met al die gedachtenonzin te identificeren. Sla eens een andere weg in. Dit is een doodgelopen weg als je het mij vraagt. Je bent volgens mij intelligent genoeg om het zélf te gaan doen. Stop met die afhankelijkheid van anderen-houding. Ga op eigen benen staan. Fuck de angst. Wordt held van je eigen levensreis. Pak zelf de verantwoording op. Wordt emotioneel volwassen. Just wake the fuck up!

[ Bericht 1% gewijzigd door Maharski op 30-12-2018 18:44:19 ]

quote:

Op zondag 30 december 2018 18:33 schreef Maharski het volgende:
Als ik TS zo lees, en niet alleen nu, maar over al langere tijd, dan heb ik een beetje het idee van een 'uitgeprocedeerde therapieganger'. Je probleem is, heb ik het idee, vooral dat je gelóóft dat er van alles mis met je is. Je probeert het maar te verklaren en te verklaren. Maar het zijn allemaal maar rondjes die je draait met gedachten. Het is je zelfbeeld. Je bent gaan geloven dat je iets bent waarvan je zelf niet weet wat, maar dat moet en zal gevonden worden. Want er is zeker van alles en nog wat mis.

Dit is wat de TS moet horen. TS moet eens wat meer in zijn eigen zelfredzaamheid gaan geloven!

quote:

Op zondag 30 december 2018 17:16 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Weet je wat het is? Jouw hele manier van denken is fout. Je hebt namelijk psychische stoornis dit dat zus en zo en nog veel meer andere stoornissen. Je moet naar de psycholoog je helemaal opnieuw laten herprogrammeren. Geen idee wat de psychische hulp allemaal inhoudt want ik heb daar geen ervaring mee. Maar jij MOET daar naartoe. (Hulp van mij moet je niet verwachten, want dan moet ik extra gaan nadenken. Daar heb ik geen zin in, want dan doen mijn hersentjes au! en heb ik geen energie meer om tegenover iedereen de schijn op te houden wat een fantastisch empathisch en begripvol persoon ik ben.)

Hoe kun je mij telkens adviseren opnieuw hulp te zoeken bij een psycholoog of instelling voor geestelijke gezondheidszorg en daarna dit posten? Ben je weer (tijdelijk) van mening veranderd? Of heb je meerdere persoonlijkheden of zo?

Bovenstaande wat je schrijft herken ik heel erg, alles heel langzaam doen en heel veel informatie op moeten zoeken. Veel woede op mezelf wanneer ik een fout maak, maar ook op de psychische hulpverlening of op objecten als er iets mis gaan (geirriteerdheid in het algemeen). Verder het gevoel alsof er een nevel in mijn hoofd zit en ik niet mijn gedachten kan ordenen of op een normale manier na kan denken. Zelf denk ik nog steeds dat de oorzaak lichamelijk is, maar experimenteren met supplementen is niet zonder risico en kan ook veel kwaad doen. Omdat ik weinig hoop heb dat een arts mij wil if kan verder helpen om de precieze lichamelijke oorzaak van mijn problemen te vinden, voelt het echter als mijn enige keuze. Maar als ik eerlijk ben? Ik heb niet de hoop dat ik met erop los experimenteren de ware oorzaak vind, dat zou toeval/geluk zijn. Misschien heeft het nog iets met glutamaat of zo te maken en helpt sarcosine mij. Of met 1 van de zeer veel andere neurologische processen waarvan ook niet eens echt duidelijk is op welke manier supplementen het exact beinvloeden en of het supplement niet ook andere dingen bevat die qua invloed weer schadelijk kunnen zijn of waarvan het precieze effect nog niet eens ontdekt of onderzocht is, weet ik veel. Er worden ook steeds opnieuw psychoactieve stoffen ontdekt. Maar ik geloof niet meer dat gedurende ons leven er meer duidelijkheid komt, misschien in de eeuw hierna. De mensheid interesseert het gewoon te weinig omdat het psychologiedenken waarin men alle psychische problemen verklaart als zelf gecreeerd en daardoor eigen schuld die hulpverleners onverantwoordelijk maakt maar wel macht/autoriteit geeft als docenten van een tuchtschool om de overtreders van mentale overtredingen weer in gareel te krijgen, heeft nog te veel invloed en dat is - blijkt ook aan de reacties hier - voorlopig niet te veranderen.

[ Bericht 9% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 30-12-2018 23:09:25 ]

quote:

Op zondag 30 december 2018 19:07 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Het voelt voor mij als een bevrijding. Ik ben eerlijk gezegd trots op mezelf dat ik me tegen haar zo heb laten gaan in plaats van mezelf weer monddood laten maken met dat gezever van "het is allemaal niet in één dag over".

Ja, soms kan dat idd wel eens een bevrijding zijn. Soms moet het gewoon ff. Geef je daar op zich groot gelijk in. Anders blijft het ook malen en krijg je het welbekende 'en ik had dit moeten zeggen, en dat gvd!'. Direct uiten is vaak een stuk beter, want dan blijf je er niet mee zitten. Al moet dat natuurlijk ook weer niet vanuit blinde woede gebeuren, maar dat snap je lijkt me ook wel.

quote:

Op zondag 30 december 2018 19:07 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

Bij mij is na vele jaren de diagnose ADHD gesteld. Ik vermoedde dit al heel wat jaren, maar ook toen is mij zo opgedrongen dat ik moet ophouden daarover te piekeren omdat ik het volgens de vorige behandelaars niet heb want "niet impulsief" "geen relavante verslavingen". Tja, ik ging er maar in mee en ik dacht ook dat ik elke keer blijf rondhangen in mijn eigen gepieker. Toen na al die jaren bleek dat hetgeen wat ik vermoedde toch gewoon blijkt te kloppen en ik dus helemaal niet zo waus ben als zoveel mensen aannemen, is er uiteindelijk veel veranderd.

Ik zou zeggen: zie hoe dat diagnosticeren dus in z'n werk gaat... 'oh meneer heeft dat puntje van het lijstje niet, dus hij is niet dit, maar waarschijnlijk eerder dat' Sorry hoor... Tuurlijk, het is voor psychologen onder elkaar vast een soort van handig om een behandeling op maat te maken voor iemand. Maar die mensen zitten ook een beetje in een keurslijf wat dat betreft. Oudere, meer ervaren psych's, hebben dat al vaak minder denk ik. Maar goed...

Weet je, dat is hun werk. Zo zijn ze opgeleid. Op het moment dat jij daar bent, ben jij in zekere zin ook hun 'werkproject'. Het is allemaal geen heilige kennis of zo. Het zijn in feite allemaal werkconcepten. Ga jezelf daar als persoon toch niet te veel mee identificeren. Zie dat voor wat het is. Relativeer dat eens. Je bent een mens, niet te vangen binnen een woordje, concept of afkorting. Het is allemaal maar bedacht. Bestonden er ADHD'ers 50 jaar geleden? 100 jaar geleden? Bestaan ze in de bushbush? Natuurlijk niet. Allemaal hele relatieve concepten. Ze bestaan eigenlijk nergens, behalve in onze bedachte wereld die we hebben gecreëerd met ons denken, ons intellect. Dus. Neem dat allemaal toch niet als absolute waarheid aan. Je bent niet een 'dit' of 'dat'. Je bent geen ding! Dat is echt de grootste onzin die we onszelf kunnen wijsmaken.

In plaats van dit hele circus, waarin ik je een reply geleden 'uitgeprocedeerd' noemde, hoezo ga je niet eens op zoek naar wie je nu eigenlijk voor jezélf bent? Wie ben jij los van wat je ouders je allemaal wijs hebben gemaakt en hebben doen geloven dat je bent? Wie ben je, los van wat de maatschappij jou vertelt wat je wel niet allemaal zou zijn? Wie ben je, los van wat psychologen je allemaal voor conceptuele werktermen hebben aangesmeerd? Who the fuck are YOU??!

Wie ben jij achter al die denkbeelden en verhalen die je jezelf je hele leven dagelijks hebt verteld en nog steeds voortdurend vertelt? De innerlijke verhalen, ideeën, negatieve ik-overtuigingen, die ken je nu hopelijk zo onderhand wel. Daar word je alleen maar moe van, en heeft je nog nooit een steek verder gebracht volgens mij (mij overigens ook niet, daarom ben ik op den duur een totaal andere weg in geslagen). Waarom de focus niet eens naar een ander zwaartepunt verleggen, fuck it, zwabber erdoorheen, en eens je gaan afvragen: wie ben ik nu eigenlijk zélf? Even alle aangepraatte bullshit overboord en jezelf eens gaan kennen man. Ga dat proces eens aan.

Dit, wat je in al die topics schrijft, heb je allang geprobeerd, en het brengt niks en zal waarschijnlijk ook niks brengen. Lang genoeg op deze tour gezeten.
Ga jezelf leren kennen. Niet met het doel jezelf nóg meer te bekritiseren en veroordelen, maar om jezelf te gaan begrijpen. En dat alles met een beetje liefde en compassie voor jezelf. Als je dat weet te cultiveren moet jij eens kijken wat er dan voor wonderlijke processen in jezelf kunnen gaan plaatsvinden. Dat hou je in je huidige staat niet voor mogelijk.

Dus: stop met al die anderen de schuld te geven van je zogenaamde kutleven. Je ouders, psychologen, de maatschappij, de politiek, de instanties etc. etc. die weten allemaal ook niet beter dan hoe ze handelen. Zij kennen zichzelf doorgaans óók niet. Ze zijn ook maar aan het werk, vanuit hun aangeleerde denkmodellen. Stop met daar al te veel van verwachten. Geluk kun je alleen maar in jezelf vinden. Je moet niet verwachten dat dat 'daar buiten' te halen is, of een ander je redden kan. Stop met die focus naar buiten, en ga eens naar binnen richten, in jezelf. Probeer die bron van vertrouwen, kracht en intrinsiek geluk binnen te vinden, want die is er. Die reis moet je in jezelf aangaan. Met compassie en liefde voor je zelf. En dat is er nu nog niet, maar probeer het eens langzaam te gaan cultiveren. Daar zijn goede oefeningen voor die je onderbewuste kunnen beïnvloeden zodat dat op den duur kan gaan verschuiven (google eens op 'metta' bijvoorbeeld). Schudt alles van je af, en ga je innerlijke zoektocht aan: wie ben ik, los van wat 'ze' me allemaal verteld hebben?'....

En wees niet bang voor emoties en gevoel. Face it, Release it! Geef het de ruimte. En als het je helpt, vertrouw dan er dan ook op dat er altijd een kracht is die je zal dragen als het heel moeilijk wordt. In welke vorm dan ook. Er is altijd hulp. Maar ontwaak de held in jezelf die de draken, je innerlijke demonen (negatieve kernovertuigingen, zelf-beelden, angsten) kan verslaan. Let op: beeldspraak hè. Ik verkondig hier niet een of ander wollig, zweverig gedoe. Het is knetter-realistisch en vereist ook zeker moed en durf. Maar zie het als iets dat echt heel belangrijk, want dat is het namelijk ook.

Wens je heel veel succes. Lees dit niet ff snel en meteen weer reactionair op reageren vanuit het eerste beste wat er direct bij in je opkomt. Laat het ipv daarvan eens rustig bezinken. Denk er eens goed en wat langer over na. Laat het bezinken. Lees het meerdere malen na. Rustig even op 'kauwen'. Bedachtzaamheid cultiveren: ook al zoiets waardevols.

Er is zo veel meer mogelijk dan jij denkt. Hoe jij nu denkt is feitelijk zeer beperkt, en dat bedoel ik niet belerend of vervelend. Hoop je slechts te inspireren.

quote:

Op zondag 30 december 2018 23:08 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

Nee, ik zie het wel genuanceerder dan jij. Dat het zorgsysteem niet optimaal is, betekent niet dat elke psycholoog een klootzak is. Ik heb er nu één en dat is één van de weinigen die me echt goed kan doorgronden en niet weer met stellingen en aannames leuren zoals bijvoorbeeld wel hier door een paar users gedaan wordt.

Het hoort er denk eenmaal bij. Mensen denken het vaak allemaal te weten voor een ander. Hier zijn er een paar die denken "Nou, ik heb hem het verlichtende antwoord gegeven, maar als hij niet naar mij wilt luisteren moet hij het maar zelf weten." Het komt niet bij ze op dat mijn problemen misschien wat complexer zijn dan ze zich erbij voorstellen.

Dat is nou eenmaal wat hoort bij het mens-zijn. Ik ontken ook niet dat ik mij er zelf ook schuldig aan maak. Je bent nou eenmaal niet alwetend en jouw beleving hoeft niet in overeenstemming te zijn met de situatie van een ander.

Ik neem het op zich mensen helemaal niet kwalijk dat ze mij niet begrijpen en ook niet als ze menen het beter te weten dan ik. Ik ben alleen zo doodmoe dat ik mijn stinkende best doe om het ondanks die chaos in mijn kop zo duidelijk en helder mogelijk te verwoorden. En ja ik snap best dat mijn lange teksten soms niet even helder zijn. Maar het zou fijn zijn als de ander ook zijn best doet om mij te begrijpen en niet na de eerste de beste conclusies die ikzelf allang had bedacht meteen afhaakt met een sneer dat ik niet luister en geen verantwoordelijkheid kan nemen.

Nou, dat is anders ook de story of my life hier, enkele uitzonderingen daargelaten. Dat is de gangbare manier van met psychische problemen omgaan op dit forum, dat heeft helemaal niets met jou te maken.
En wat ik dan niet begrijp, als je een goede psychiater heb die jou begrijpt en kennelijk voldoende is om je problemen op te kunnen lossen, waarom je dan dit soort verhalen hier post ipv met hem bespreekt?

quote:

Op zondag 30 december 2018 23:08 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Nee, ik zie het wel genuanceerder dan jij. Dat het zorgsysteem niet optimaal is, betekent niet dat elke psycholoog een klootzak is. Ik heb er nu één en dat is één van de weinigen die me echt goed kan doorgronden en niet weer met stellingen en aannames leuren zoals bijvoorbeeld wel hier door een paar users gedaan wordt.

Het hoort er denk eenmaal bij. Mensen denken het vaak allemaal te weten voor een ander. Hier zijn er een paar die denken "Nou, ik heb hem het verlichtende antwoord gegeven, maar als hij niet naar mij wilt luisteren moet hij het maar zelf weten." Het komt niet bij ze op dat mijn problemen misschien wat complexer zijn dan ze zich erbij voorstellen.

Dat is nou eenmaal wat hoort bij het mens-zijn. Ik ontken ook niet dat ik mij er zelf ook schuldig aan maak. Je bent nou eenmaal niet alwetend en jouw beleving hoeft niet in overeenstemming te zijn met de situatie van een ander.

Ik neem het op zich mensen helemaal niet kwalijk dat ze mij niet begrijpen en ook niet als ze menen het beter te weten dan ik. Ik ben alleen zo doodmoe dat ik mijn stinkende best doe om het ondanks die chaos in mijn kop zo duidelijk en helder mogelijk te verwoorden. En ja ik snap best dat mijn lange teksten soms niet even helder zijn. Maar het zou fijn zijn als de ander ook zijn best doet om mij te begrijpen en niet na de eerste de beste conclusies die ikzelf allang had bedacht meteen afhaakt met een sneer dat ik niet luister en geen verantwoordelijkheid kan nemen.

Moet ik hier hieruit opmaken dat je mijn zorgvuldig gekozen reactie hierboven ook als zodanig wegzet? Jammer. Maar goed, als dat zo is, dan is dat zo. We hebben idd allemaal onze eigen specifieke situatie.

quote:

Op zondag 30 december 2018 15:35 schreef Gregor1994 het volgende:

Als je er nog steeds ongemakkelijk bij voelt dan ligt het aan gewenning. Je gaat je ongemakkelijk moeten voelen, dat is nodig. Je moet daardoor heen zien te werken. Leven komt je niet aanwaaien in die zin dat alles gemakkelijk wordt gemaakt. Je moet dus door zure appels heen bijten en ja dat kan tegenslag opleveren na tegenslag.''But you gotta be willing to take the hits and keeping moving forward, it's about how much you can take and keep moving forward, thats how winning is done' ---Rocky quote. '

Ik heb hetzelfde, voor het eerst ben ik bezig om vrienden te maken, maar het gaat moeilijk ja. Een aantal mensen reageren bv niet meer op Whatsapp of geven gewoon aan liever op school te meeten dan in de vakantie of avonden, maw - geen vrienden te willen zijn.. Dan heb ik dus twee mogelijkheden: of ik stop ermee om vrienden te maken, omdat ik me zowel afgewezen voel alsmede dat ik denk dat niemand mij wil óf ik ga toch door, omdat ik geen leven wil waarin ik helemaal alleen ben zonder iemand om tegen te praten en daardoor mijn angst erboven laat gaan. Als je voor het eerste kiest, dan dien je ook verantwoordelijkheid te nemen dat je jezelf in een dergelijke situatie plaatst ipv zelf actie te ondernemen om het te veranderen. Uiteindelijk ben jezelf nog steeds verantwoordelijk voor je leven en wat daarin gebeurd.

Begrijp me niet verkeerd, maar er zijn talloze mensen die zich constant afvragen op allerlei forums wat ze nou in godsnaam moeten doen (ik ook hoor). Ze lezen dagelijks allerlei boeken om over angsten heen te komen, dat het een vorm van vermijding wordt. Kijk maar: Je hebt een probleem/angst en je wilt eroverheen komen, maar je gaat het telkens weer opschorten door te denken ''ik moet eerst dit en dat doen, eerst naar de kapper, eerst naar de sportschool, eerst een boek erover uitlezen, eerst op Fok! iets posten''. Hierdoor vermijd je eigenlijk hetgeen wat je moet doen en dat is actie ondernemen. Door middel van actie zal je eveneens motivatie creëren, maar je moet tegen stoten kunnen in plaats van te hopen dat niemand je angst zal bevestigen. Het laatste is immers weer een vorm van zelf-afwijzing, namelijk dat je zoveel geeft om de mening van anderen dat hun waardeoordeel in een sociaal setting over jou bepalen wie jij bent. Dus actie ondernemen dient hoe dan ook te gebeuren.

Aan de ene kant ben ik het met je eens dat uitstellen slecht is en dingen doen goed. En dat boeken lezen om
Iets te vermijden een excuus kan zijn . Maar als boeken lezen nooit als een volwaardige activiteit wordt beschouwd en altijd als uitstelgedrag, geen wonder dan dat mensen weinig feiten weten. Je kunt ook gewoon zoveel boeken lezen als nodig, en dan met meer kennis je taak hervatten. Lijkt me ook gewoon een volwaardige keuze, of zie ik dat verkeerd?

quote:

Op zondag 30 december 2018 23:20 schreef Maharski het volgende:
Moet ik hier hieruit opmaken dat je mijn zorgvuldig gekozen reactie hierboven ook als zodanig wegzet? Jammer. Maar goed, als dat zo is, dan is dat zo. We hebben idd allemaal onze eigen specifieke situatie.

Mag ik vragen hoe lang je er dan over hebt gedaan om deze te typen, aangezien je hem van reactonair impulsief onbedachtzaam reageren beschuldigt?
Daarnaast is de kern wat jij zegt dat hij al zijn psychische problemen zelf kan oplossen omdat hij de held van zijn eigen leven is. Ik neem aan dat je daarmee ook bedoelt met positief denken, meditatie, ademhalingsoefeningen, en geen enkel ander hulpmiddel. Hoewel het heel mooi zou zijn als dat PabstBlueRibbon zou lukken en ik dat van harte hoop voor hem, weet ik uit eigen ervaring mij zelf niet helpt. Neem het volgende voorbeeld.

Soms word ik midden in de nacht op een dag dat ik de mogelijkheid heb en wil benutten om uit te slapen wakker met het gevoel dat ik op fok MOET reageren, zoals vandaag. Ik kan dan niet verder slapen voordat ik dat heb gedaan, anders blijft het gejaagde gevoel en de gedachte, ook al weet ik dat ik (door het blauwe. Licht?) daarna niet meer verder zal kunnen slapen. Maar goed, als ik het niet doe ook niet, dus doe ik het dan maar. Daarna krijg ik een slecht gevoel in mijn lichaam. Ik weet niet wat het is, maar het lijkt op boosheid op mezelf en ik voel het als spanning in mijn lichaam. Uit ervaring weet ik dat ik dan 2 opties heb:
1. Met ademhalingsoefeningen en positief denken proberen de spanning in mijn lichaam zelf weg te krijgen, wat niet lukt waardoor ik de rest van de nacht wakker lig en de volgende dag te maken krijg met de gevolgen van slaaptekort
2. Een natuurlijk rustgevend kruidentablet nemen waardoor ik binnen een half uur weer net zo rustig en ontspannen ben als voordat ik op fok reageerde, en lekker verder kan slapen waardoor ik de volgende dag uitgerust begin
Ik weet niet waar jij voor zou kiezen, maar voor mij is de keuze nadat ik ze heb uitgeprobeerd en weet wat de gevolgen zijn snel gemaakt.
Jij zou dan natuurlijk zeggen: oefening baart kunst. Maar hoe lang moet ik dan oefenen? Een week? Een maand? Een half jaar? Een jaar? Jaren? En waarom zouden die slapeloze nachten die mijn functioneren verpesten die paar euro en dat kleine beetje ego boost waard moeten zijn, uberhaupt aangenomen dat het in theorie mogelijk zou zijn om met oefening zelf te ontspannen?

[ Bericht 15% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 31-12-2018 10:24:57 ]

Je zult toch een beetje uit de slachtofferrol moeten komen. Het leven is moeilijk , lastig en zeker als je wat extra hindernissen tegen komt kan het tegenvallen.

Geen reden om je zo fatalistisch op te stellen. Sta elke ochtend op en doe iets nuttigs. Daar begint het mee.

quote:

Op maandag 31 december 2018 10:00 schreef Spanky78 het volgende:
Je zult toch een beetje uit de slachtofferrol moeten komen. Het leven is moeilijk , lastig en zeker als je wat extra hindernissen tegen komt kan het tegenvallen.

Geen reden om je zo fatalistisch op te stellen. Sta elke ochtend op en doe iets nuttigs. Daar begint het mee.

Hier sluit ik me bij aan. Als ik dit soort topics begin te lezen vraag ik me altijd al af wanneer de slachtofferrol de hoek om zal komen. Je kunt er vaak de klok op gelijk zetten dat deze na X aantal tips en reacties naar boven zal komen.

quote:

Op zondag 30 december 2018 23:08 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Het hoort er denk eenmaal bij. Mensen denken het vaak allemaal te weten voor een ander. Hier zijn er een paar die denken "Nou, ik heb hem het verlichtende antwoord gegeven, maar als hij niet naar mij wilt luisteren moet hij het maar zelf weten." Het komt niet bij ze op dat mijn problemen misschien wat complexer zijn dan ze zich erbij voorstellen.

Als je jezelf positioneert als een very special snowflake die door niemand begrepen wordt dan zet je jezelf bij voorbaat al in een positie waarin niemand in staat zou zijn om je te helpen. Het klinkt wat bot en direct maar als je verder wilt komen zul je hier imo uit moeten kruipen en jezelf open moeten stellen voor de veelal nuttige tips die hier worden gegeven.

quote:

Op maandag 31 december 2018 05:47 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Mag ik vragen hoe lang je er dan over hebt gedaan om deze te typen, aangezien je hem van reactonair impulsief onbedachtzaam reageren beschuldigt?

Wat een vrije interpretatie. Bedachtzaamheid is gewoon doorgaans niet een eigenschap waarvan het uitpuilt in onze samenleving, en al helemaal niet onder jongelui op een forum. Dus dat was verder niet persoonlijk naar hem bedoeld.

Maar ik had zijn reactie wel even een paar uur laten bezinken in dit geval. Dacht er tijdens een wandeling buiten nog eens over na, en dan kom ik met advies. En soms ook wel direct natuurlijk. Maar het kan echt geen kwaad soms iets eerst eens rustig te laten bezinken, er een poosje over na te denken in rust en dan pas met een goed overwogen reactie te komen.

quote:

Op maandag 31 december 2018 05:47 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Daarnaast is de kern wat jij zegt dat hij al zijn psychische problemen zelf kan oplossen omdat hij de held van zijn eigen leven is. Ik neem aan dat je daarmee ook bedoelt met positief denken, meditatie, ademhalingsoefeningen, en geen enkel ander hulpmiddel. Hoewel het heel mooi zou zijn als dat PabstBlueRibbon zou lukken en ik dat van harte hoop voor hem, weet ik uit eigen ervaring mij zelf niet helpt. Neem het volgende voorbeeld.

Kan worden... Dat is een andere houding aannemen: i.p.v. slachtoffer van wat je allemaal 'van buiten' lijkt te overkomen, te zeggen: stop, zo gaan we niet verder. Ik ga het heft in eigen hand nemen, volledige verantwoordelijkheid dragen voor m'n eigen emoties en gevoelens, and I'm going to face that shit. Opstaan en de rechtmatige Koning in jezelf doen ontwaken (beeldspraak).

Positief denken? Wat mij betreft hoeft niemand zichzelf voor de gek te gaan houden. Dat kan ook een perfect middel zijn om van alles te gaan wegdrukken. Positief denken terwijl je het niet gelooft, kan op den duur een behoorlijk bom doen barsten, omdat het een vorm van ontkennen is, en dat weet je onderbewuste prima.
Maar wat ik wel van harte aanmoedig is om dieper liggende overtuigingen over jezelf te gaan opsporen en dat eens serieus tegen het licht te gaan houden. Hoe waar zijn ze nu eigenlijk? Kun je er absoluut zeker van zijn dat het écht zo is als jij denkt? Wie zou je zijn zónder die gedachte/overtuigingen. Voel dat eens... Oftewel: overtuigingen gaan herwaarderen en achter laten. Wanneer negatieve shit wegvalt, maakt het vanzelf plaats voor tevredenheid, geluk en een prettiger gemoed. Dat is het mooie ervan. Geheel natuurlijk.

Wat betreft 'positief denken'; je kunt altijd een ander perspectief innemen. Het staat allemaal niet vast, Je kunt voortdurend alle kanten op. Je kunt dingen op duizenden verschillende manieren bekijken. Niet alleen die ene waar je geest op dit moment vol van is, is de enige optie.

En ja, meditatie kan ik zeker aanraden. Maar dan wel op een manier dat je jezelf en je systeem van binnenuit onderzoekt. Dat je gaat observeren hoe het allemaal precies werkt van binnen. Daar kun je van leren en daar krijg in inzichten van waar je iets aan hebt.

quote:

Op maandag 31 december 2018 05:47 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Ik weet niet waar jij voor zou kiezen, maar voor mij is de keuze nadat ik ze heb uitgeprobeerd en weet wat de gevolgen zijn snel gemaakt.
Jij zou dan natuurlijk zeggen: oefening baart kunst. Maar hoe lang moet ik dan oefenen? Een week? Een maand? Een half jaar? Een jaar? Jaren? En waarom zouden die slapeloze nachten die mijn functioneren verpesten die paar euro en dat kleine beetje ego boost waard moeten zijn, uberhaupt aangenomen dat het in theorie mogelijk zou zijn om met oefening zelf te ontspannen?

Als je niet kunt slapen kun je zeker een kruidentablet nemen haha. Why not.

Waar ik op doel houdt niet zozeer allemaal symptoombestrijd-technieken in. Als je jezelf leert kennen, erachter komt hoe het mentale, energetische, fysieke gebeuren in jezelf werkt, komt er vanzelf meer rust in je. Omdat je gaat zien hoe angsten werken, hoe je dit in feite allemaal zelf doet en niemand anders, en dat er niemand anders is die dit eigenlijk allemaal veroorzaakt. Als je weet hoe het werkt, kom je erachter dat er feitelijk gezien niets is om bang voor te zijn. Dan kun je er eenvoudigweg mee stoppen als je ziet wat je aan het doen bent in jezelf. Die onwetendheid lost simpelweg op. Die angsten, onrust etc. komt allemaal voort uit jezelf en je systeem niet kennen. Het bevindt zich in het duister; het gebied dat een vraagteken is voor je. Nou, dat kan allemaal gekend worden, en dan kan het licht van bewustzijn de duisternis eenvoudig weg tijdig verdrijven voordat het uitgroeit tot innerlijk lijden.

[ Bericht 1% gewijzigd door Maharski op 31-12-2018 17:08:28 ]

quote:

Op maandag 31 december 2018 17:03 schreef Maharski het volgende:
Als je jezelf leert kennen, erachter komt hoe het mentale, energetische, fysieke gebeuren in jezelf werkt, komt er vanzelf meer rust in je. Omdat je gaat zien hoe angsten werken, hoe je dit in feite allemaal zelf doet en niemand anders, en dat er niemand anders is die dit eigenlijk allemaal veroorzaakt. Als je weet hoe het werkt, kom je erachter dat er feitelijk gezien niets is om bang voor te zijn. Dan kun je er eenvoudigweg mee stoppen als je ziet wat je aan het doen bent in jezelf. Die onwetendheid lost simpelweg op. Die angsten, onrust etc. komt allemaal voort uit jezelf en je systeem niet kennen. Het bevindt zich in het duister; het gebied dat een vraagteken is voor je. Nou, dat kan allemaal gekend worden, en dan kan het licht van bewustzijn de duisternis eenvoudig weg tijdig verdrijven voordat het uitgroeit tot innerlijk lijden.

Mooi verwoord! dit is wel echt herkenbaar voor me moet ik zeggen. Zodra mijn angstige gedachtes de overhand nemen in mijn hoofd kom ik altijd terecht in een negatief spiraal waar ik moeilijk uit kan komen. Ik word totaal niet productief als ik angstig denk. Ik maak echter zelf de keuze om die gedachten zo veel aandacht te geven. Hier word ik me steeds meer bewust van.

quote:

Op maandag 31 december 2018 23:35 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Jij begint met white privileged en je noemt MIJ een dramaqueen?

Je hoeft van mij echt geen medelijden met mij te hebben hoor, maar als je niks zinnigs te melden heb, zeg dan gewoon helemaal niks.

Lekker makkelijk vingertje wijzen naar anderen en aankomen met "je zit in de slachtofferrol". Maar als jij in mijn situatie zat, zou je op zijn minst 10x harder janken dan ik ooit heb gedaan. Ik kan al uit jouw manier van reageren opmaken dat je nog niet hebt meegemaakt dat dingen niet altijd vanzelfsprekend verlopen in het leven. Als je daar ooit achterkomt, denk je misschien terug aan wat je hier hebt opgeschreven en besef je dat het leven niet altijd een feestje is waarin alles gaat zoals jij dat wilt.

Of hij heeft dat wel meegemaakt en kan er wél mee omgaan. Dat wild om je heen schoppen bereik je helemaal niets mee.

quote:

Op maandag 31 december 2018 17:03 schreef Maharski het volgende:
Waar ik op doel houdt niet zozeer allemaal symptoombestrijd-technieken in. Als je jezelf leert kennen, erachter komt hoe het mentale, energetische, fysieke gebeuren in jezelf werkt, komt er vanzelf meer rust in je. Omdat je gaat zien hoe angsten werken, hoe je dit in feite allemaal zelf doet en niemand anders, en dat er niemand anders is die dit eigenlijk allemaal veroorzaakt. Als je weet hoe het werkt, kom je erachter dat er feitelijk gezien niets is om bang voor te zijn. Dan kun je er eenvoudigweg mee stoppen als je ziet wat je aan het doen bent in jezelf. Die onwetendheid lost simpelweg op. Die angsten, onrust etc. komt allemaal voort uit jezelf en je systeem niet kennen. Het bevindt zich in het duister; het gebied dat een vraagteken is voor je. Nou, dat kan allemaal gekend worden, en dan kan het licht van bewustzijn de duisternis eenvoudig weg tijdig verdrijven voordat het uitgroeit tot innerlijk lijden.

Nee, die angsten en onrust heeft te maken met zijn stoornis. Ik ben ook ADHD'er en ervaar precies hetzelfde als PabstBlueRibbon. Sterker nog, het negatieve denken is zelfs onderdeel van de stoornis, zo ook het ontwijkende gedrag, het dwangmatige nadenken (OCD), woedebuien.

Ik ken PabstBlueRibbon eigenlijk niet en ik zat een van zijn eerste topics te lezen uit 2016 dat ging over ADHD en dat hij recentelijk de diagnose had gekregen. Maar ik herken zoveel van wat hij schrijft. Alles tegelijk willen en willen hebben, direct resultaat.

In zijn topic uit 2016 werd er al een aantal keren bagatelliserend geschreven over ''een beetje ADD is niet zo erg''. Mensen nemen het niet serieus en denken dat je je gewoon een beetje aanstelt, want zij weten niet beter. Het is een serieuze stoornis met serieuze consequenties.

https://www.longecity.org/forum/topic/101323-conclusions-on-adhd-pi/

Ik had PabstBlueRibbon kunnen zijn, die alle moeilijkheden verteld en er veel van post op dit forum. De laatste tijd zit ik ook veel met de gedachte in mijn hoofd dat mijn leven compleet geruïneerd en mislukt is (en tot op zekere hoogte is dat het eigenlijk ook). Ooit zal ik mij hier zelfs misschien gewoon op moeten laten afkeuren.

ADHD'ers zullen blijven worstelen, een onderontwikkelde prefrontale cortex, een overactieve amygdala met nog een aantal slecht functionerende hersengebieden. Het manifesteert waarschijnlijk anders bij jou dan bij mij, maar in de kern is het hetzelfde. Slecht functionerende executieve functies. Ikzelf ben altijd zeer op mijn hoede en waakzaam, zelfs als er word aangebeld kan ik al in de stress schieten.

PabstBlueRibbon, gebruik jij trouwens nog medicatie? Zo ja, welke? En kun jij je trouwens ook makkelijker motiveren als mensen jouw daar opdracht toe geven?

[ Bericht 2% gewijzigd door LazyDave op 01-01-2019 01:04:12 ]

quote:

Op maandag 31 december 2018 17:03 schreef Maharski het volgende:

Wat een vrije interpretatie. Bedachtzaamheid is gewoon doorgaans niet een eigenschap waarvan het uitpuilt in onze samenleving, en al helemaal niet onder jongelui op een forum. Dus dat was verder niet persoonlijk naar hem bedoeld.

Maar ik had zijn reactie wel even een paar uur laten bezinken in dit geval. Dacht er tijdens een wandeling buiten nog eens over na, en dan kom ik met advies. En soms ook wel direct natuurlijk. Maar het kan echt geen kwaad soms iets eerst eens rustig te laten bezinken, er een poosje over na te denken in rust en dan pas met een goed overwogen reactie te komen.

Volgens mij schreef je dat letterlijk, maar het maakt verder niet uit. Het is wel goed dat je de reactie van PabstBlueRibbon een uur had laten bezinken, respect daarvoor.

quote:

Kan worden... Dat is een andere houding aannemen: i.p.v. slachtoffer van wat je allemaal 'van buiten' lijkt te overkomen, te zeggen: stop, zo gaan we niet verder. Ik ga het heft in eigen hand nemen, volledige verantwoordelijkheid dragen voor m'n eigen emoties en gevoelens, and I'm going to face that shit. Opstaan en de rechtmatige Koning in jezelf doen ontwaken (beeldspraak).

Positief denken? Wat mij betreft hoeft niemand zichzelf voor de gek te gaan houden. Dat kan ook een perfect middel zijn om van alles te gaan wegdrukken. Positief denken terwijl je het niet gelooft, kan op den duur een behoorlijk bom doen barsten, omdat het een vorm van ontkennen is, en dat weet je onderbewuste prima.
Maar wat ik wel van harte aanmoedig is om dieper liggende overtuigingen over jezelf te gaan opsporen en dat eens serieus tegen het licht te gaan houden. Hoe waar zijn ze nu eigenlijk? Kun je er absoluut zeker van zijn dat het écht zo is als jij denkt? Wie zou je zijn zónder die gedachte/overtuigingen. Voel dat eens... Oftewel: overtuigingen gaan herwaarderen en achter laten. Wanneer negatieve shit wegvalt, maakt het vanzelf plaats voor tevredenheid, geluk en een prettiger gemoed. Dat is het mooie ervan. Geheel natuurlijk.

Wat betreft 'positief denken'; je kunt altijd een ander perspectief innemen. Het staat allemaal niet vast, Je kunt voortdurend alle kanten op. Je kunt dingen op duizenden verschillende manieren bekijken. Niet alleen die ene waar je geest op dit moment vol van is, is de enige optie.

En ja, meditatie kan ik zeker aanraden. Maar dan wel op een manier dat je jezelf en je systeem van binnenuit onderzoekt. Dat je gaat observeren hoe het allemaal precies werkt van binnen. Daar kun je van leren en daar krijg in inzichten van waar je iets aan hebt.

Dat klinkt wel positief, maar ook iets voor langere termijn. Daarnaast lijkt PabstBlueRibbon niets anders te doen dan over zijn problemen na te denken en deze te analyseren maar het heeft hem nog steeds niet verder geholpen.

quote:

Als je niet kunt slapen kun je zeker een kruidentablet nemen haha. Why not.

Waar ik op doel houdt niet zozeer allemaal symptoombestrijd-technieken in. Als je jezelf leert kennen, erachter komt hoe het mentale, energetische, fysieke gebeuren in jezelf werkt, komt er vanzelf meer rust in je. Omdat je gaat zien hoe angsten werken, hoe je dit in feite allemaal zelf doet en niemand anders, en dat er niemand anders is die dit eigenlijk allemaal veroorzaakt. Als je weet hoe het werkt, kom je erachter dat er feitelijk gezien niets is om bang voor te zijn. Dan kun je er eenvoudigweg mee stoppen als je ziet wat je aan het doen bent in jezelf. Die onwetendheid lost simpelweg op. Die angsten, onrust etc. komt allemaal voort uit jezelf en je systeem niet kennen. Het bevindt zich in het duister; het gebied dat een vraagteken is voor je. Nou, dat kan allemaal gekend worden, en dan kan het licht van bewustzijn de duisternis eenvoudig weg tijdig verdrijven voordat het uitgroeit tot innerlijk lijden.

Dus ik kan hieruit opmaken dat jij je nooit angstig , onrustig of op een andere manier slecht voelt? Jij bent altijd gelukkig 24/7?

quote:

Op dinsdag 1 januari 2019 00:37 schreef LazyDave het volgende:

Nee, die angsten en onrust heeft te maken met zijn stoornis. Ik ben ook ADHD'er en ervaar precies hetzelfde als PabstBlueRibbon. Sterker nog, het negatieve denken is zelfs onderdeel van de stoornis, zo ook het ontwijkende gedrag, het dwangmatige nadenken (OCD), woedebuien.

Ik ken PabstBlueRibbon eigenlijk niet en ik zat een van zijn eerste topics te lezen uit 2016 dat ging over ADHD en dat hij recentelijk de diagnose had gekregen. Maar ik herken zoveel van wat hij schrijft. Alles tegelijk willen en willen hebben, direct resultaat.

In zijn topic uit 2016 werd er al een aantal keren bagatelliserend geschreven over ''een beetje ADD is niet zo erg''. Mensen nemen het niet serieus en denken dat je je gewoon een beetje aanstelt, want zij weten niet beter. Het is een serieuze stoornis met serieuze consequenties.

https://www.longecity.org/forum/topic/101323-conclusions-on-adhd-pi/

Ik had PabstBlueRibbon kunnen zijn, die alle moeilijkheden verteld en er veel van post op dit forum. De laatste tijd zit ik ook veel met de gedachte in mijn hoofd dat mijn leven compleet geruïneerd en mislukt is (en tot op zekere hoogte is dat het eigenlijk ook). Ooit zal ik mij hier zelfs misschien gewoon op moeten laten afkeuren.

ADHD'ers zullen blijven worstelen, een onderontwikkelde prefrontale cortex, een overactieve amygdala met nog een aantal slecht functionerende hersengebieden. Het manifesteert waarschijnlijk anders bij jou dan bij mij, maar in de kern is het hetzelfde. Slecht functionerende executieve functies. Ikzelf ben altijd zeer op mijn hoede en waakzaam, zelfs als er word aangebeld kan ik al in de stress schieten.

PabstBlueRibbon, gebruik jij trouwens nog medicatie? Zo ja, welke? En kun jij je trouwens ook makkelijker motiveren als mensen jouw daar opdracht toe geven?

Godzijdank een ander die ook op sites als longecity leest en al het research op gebied van biochemie/neurologie niet compleet negeert alsof het een onzin alternatieve geneeswijze betreft of iets dergelijks...
Maar PabstBlueRibbon gelooft daar niet in, dus denk ook niet dat hij ooit medicatie heeft gebruikt voor zijn adhd
Niet dat Ritalin zoveel beter is dan slechte straatdrugs maar oke.. Voor de echte adhders misschien wel, al ken ik er een paar die er net als ik rebound effect van kregen

quote:

Op dinsdag 1 januari 2019 01:48 schreef Vollenhoven het volgende:

Hoe heb je deze mooie onzin verzonnen

Dit was idd een meer verzonnen post op longecity. Maar hetzelfde kun je afvragen van de stoornis adhd op zich. Dat is ook verzonnen, het had zich moeten beperking tot symptoombeschrijving maar het feit dat ze de symptomen presenteren als oorzaak is verzonnen en in die post op longecity is uberhaupt al meer moeite gestoken dan wanneer een psycholoog symptomen van de dsm afvinkt en wat standaard tips geeft over plannen en wat standaard achtergrondinformatie over de stoornis - wat vaak sowieso niet meer is dan iets heel algemeens over dat "de hersenen niet goed kunnen focussen wat met dopamine/adrenaline te maken heeft" good luck als je exacte details bij ze zoekt of bewijs dat jij ook inderdaad zo'n genetisch defect hebt ipv dat ze dat maar gewoon uit gemakzucht aannemen

quote:

Op dinsdag 1 januari 2019 00:37 schreef LazyDave het volgende:
Nee, die angsten en onrust heeft te maken met zijn stoornis. Ik ben ook ADHD'er en ervaar precies hetzelfde als PabstBlueRibbon. Sterker nog, het negatieve denken is zelfs onderdeel van de stoornis, zo ook het ontwijkende gedrag, het dwangmatige nadenken (OCD), woedebuien.

Ik ken PabstBlueRibbon eigenlijk niet en ik zat een van zijn eerste topics te lezen uit 2016 dat ging over ADHD en dat hij recentelijk de diagnose had gekregen. Maar ik herken zoveel van wat hij schrijft. Alles tegelijk willen en willen hebben, direct resultaat.

Ik ben zelf ook onderzocht op AD(H)D op eigen verzoek, en bij mij was er ook reden om aan ADD te denken. Ze hebben alleen niet alles kunnen onderzoeken om de diagnose volledig te kunnen stellen, maar als ik er boeken over lees of artikelen herken ik me er ook flink in. En ja, dat heeft in het verleden, en nog steeds wel af en toe, behoorlijke moeilijkheden met zich meegebracht. Ben er zeker mee bekend. Toch hoeven we niet te doen alsof we gehandicapt zijn of zo met ad(h)d. Je kunt je geest echt wel trainen. En sommige dingen zul je moeten leren omarmen. In plaats van in de zelfhaat te schieten als je weer eens dingen vergeten bent, of dingen in je leven falen of wat dan ook, kun je ook een meer begripvollere houding en meer zelf-compassie leren ontwikkelen. Daar begint al een een hoop qua verandering, in plaats van alles als mislukt (voor jezelf), kansloos en geruïneerd te beschouwen. Zo denk je jezelf alleen maar verder de put in.

quote:

Op dinsdag 1 januari 2019 01:34 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Dus ik kan hieruit opmaken dat jij je nooit angstig , onrustig of op een andere manier slecht voelt? Jij bent altijd gelukkig 24/7?

die gevoelens komen nog wel op, maar identificeer me er minder snel mee. Het kan makkelijker weer van me afglijden ipv dat ik het vastpak, me met die gevoelens identificeer en het helemaal ga lopen opblazen.

Heb je wel eens gezegd dat het effect van de medicatie niet ideaal is? Wat was de reactie dan?

quote:

Op dinsdag 1 januari 2019 14:50 schreef Maharski het volgende:

[..]

Ik ben zelf ook onderzocht op AD(H)D op eigen verzoek, en bij mij was er ook reden om aan ADD te denken. Ze hebben alleen niet alles kunnen onderzoeken om de diagnose volledig te kunnen stellen, maar als ik er boeken over lees of artikelen herken ik me er ook flink in. En ja, dat heeft in het verleden, en nog steeds wel af en toe, behoorlijke moeilijkheden met zich meegebracht. Ben er zeker mee bekend. Toch hoeven we niet te doen alsof we gehandicapt zijn of zo met ad(h)d. Je kunt je geest echt wel trainen. En sommige dingen zul je moeten leren omarmen. In plaats van in de zelfhaat te schieten als je weer eens dingen vergeten bent, of dingen in je leven falen of wat dan ook, kun je ook een meer begripvollere houding en meer zelf-compassie leren ontwikkelen. Daar begint al een een hoop qua verandering, in plaats van alles als mislukt (voor jezelf), kansloos en geruïneerd te beschouwen. Zo denk je jezelf alleen maar verder de put in.

Als je maar geen zelfmedelijden kweekt. Want daar gaat het mis.

quote:

Op woensdag 2 januari 2019 07:40 schreef Spanky78 het volgende:

Als je maar geen zelfmedelijden kweekt. Want daar gaat het mis.

Als je ff zijn posts leest dan zie je dat hij het verst verwijderd is van zelfmedelijden ongeveer

quote:

Op dinsdag 1 januari 2019 14:52 schreef Maharski het volgende:

die gevoelens komen nog wel op, maar identificeer me er minder snel mee. Het kan makkelijker weer van me afglijden ipv dat ik het vastpak, me met die gevoelens identificeer en het helemaal ga lopen opblazen.

Daarnaast is een psychiatrische diagnose aanvaarden synoniem voor zelfmedelijden, het had als definitie van zelfmedelijden in het woordenboek moeten staan. Want degenen die het vaststellen, de psychiaters en psychologen kunnen er niets aan veranderen. Een psychiatrische diagnose aanvaarden is daarom gewoon opgeven dat je ooit kunt veranderen in mentaal opzicht en ontkennen dat gewone mensen ook psychische problemen kunnen hebben (want alleen mensen met een stoornis verdienen het dat hun problemen serieus genomen worden, vind de maatschappij en de psychiatrische wereld). Maar het wordt zo aangemoedigd dat je het de mensen die zich een stoornis laten aanpraten nog nauwelijks kwalijk kunt nemen. Zij ervaren problemen en daar wordt misbruik van gemaakt om hun moraal te ondermijnen. Ik weet ook niet hoe Maharski zijn identiteit als ADHD'er combineert met zijn niet-zelfmedelijdende houding, maar het zal wel.

quote:

Op woensdag 2 januari 2019 14:00 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Ik weet ook niet hoe Maharski zijn identiteit als ADHD'er combineert met zijn niet-zelfmedelijdende houding, maar het zal wel.

Nou, ehm... ik neem het ter kennisgeving aan. Er is blijkbaar een patroon van bepaalde 'gebreken', 'kwetsbaarheden' en bepaalde symptomen die kunnen worden vervat onder het etiket 'ADD', waarvan ik me in de beschrijving aardig goed kan herkennen. Als ik dan iets van de moderne 'diagnoses' heb (wat tegenwoordig zo beetje iedereen wel lijkt te hebben), dan maar die. Dat houdt voor mij in: er extra alert op te zijn dat ik maatregelen moet inpassen om op tijd te komen, zoals een regel: een kwartier eerder op de fiets ergens naartoe gaan zitten dan 'eigenlijk hoeft'. Proberen niet te hard te zijn voor mezelf m.b.t. dingen vergeten en kwijt raken (al valt dat soms niet mee..), uitkijken met bepaalde dingen. Tja, en verder heeft het ook zo z'n voordelen hoor. Zoals een uistekend creatief vermogen, hyperfocus en goed alleen kunnen zijn. Rust en stilte kan je liefste vriend worden.

quote:

Op woensdag 2 januari 2019 19:09 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
*reply*

Tja, weet je, je wordt door de mangel gehaald van de hulpverlening, en die zijn allemaal 'aan het werk', met hun werkmodellen en puntenlijstjes. Doen hard hun best om 'hun werk goed te doen' naar hun leidinggevenden, en jij bent 'de patiënt. Begrijp me goed hoor: het moet er ook zijn natuurlijk, professionele hulpverlening, maar een zekere nuchtere relativering erbij... kan geen kwaad denk ik. Ik neem het allemaal niet té serieus in ieder geval.

Mij zeggen al die termpjes niet zo superveel. Al zingen dingen als laagbegaafdheid zeker wel reëel. Die belanden vaak in de criminaliteit bijvoorbeeld, en hebben weinig reflectief vermogen.

Het is verder aan jou wat je gaat doen natuurlijk.

quote:

Op woensdag 2 januari 2019 20:30 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik vind het alleen kwalijk dat het gewoon aanvinken van gedragskenmerken is en als er op papier wat uit komt rollen, dan ben je dat. Punt klaar uit. Verder wordt er nergens over nagedacht.

Ben ik dus met je eens. Het is bijna mechanisch. En eigenlijk is het dat ook. Hoezo niet gewoon alles loslaten en zelf op zoek gaan naar jezelf? Zoek een leraar die je er eventueel bij kan helpen. Dat is sowieso belangrijk. Maar dat is wat anders dan een psycholoog/iater.
Maar ik weet ook weer niet hoe heftig het bij jou allemaal is. Je komt door hoe je schrijft wel intelligent over iig. Maar ik weet niet hoe sterk je basis is, hoe nuchter je bent en of je die kracht hebt om je eigen 'heldenreis' te ondernemen. Dat weet je zelf het best.

quote:

Op woensdag 2 januari 2019 14:28 schreef Maharski het volgende:



Nou, ehm... ik neem het ter kennisgeving aan. Er is blijkbaar een patroon van bepaalde 'gebreken', 'kwetsbaarheden' en bepaalde symptomen die kunnen worden vervat onder het etiket 'ADD', waarvan ik me in de beschrijving aardig goed kan herkennen. Als ik dan iets van de moderne 'diagnoses' heb (wat tegenwoordig zo beetje iedereen wel lijkt te hebben), dan maar die. Dat houdt voor mij in: er extra alert op te zijn dat ik maatregelen moet inpassen om op tijd te komen, zoals een regel: een kwartier eerder op de fiets ergens naartoe gaan zitten dan 'eigenlijk hoeft'. Proberen niet te hard te zijn voor mezelf m.b.t. dingen vergeten en kwijt raken (al valt dat soms niet mee..), uitkijken met bepaalde dingen. Tja, en verder heeft het ook zo z'n voordelen hoor. Zoals een uistekend creatief vermogen, hyperfocus en goed alleen kunnen zijn. Rust en stilte kan je liefste vriend worden.

Ah, op die manier. Het heeft ook helemaal geen zin om je ertegen te verzetten met al die fatalistische mensen die als hulpverleners zijn aangesteld, als je verder goed functioneert houden zo met je discipline maatregelen en niks meer aan doen idd.

quote:

Op woensdag 2 januari 2019 18:45 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

Het duurt heel lang voordat je een afspraak kan plannen bij de psychiater. Daar gaan dan weer op zijn minst 6 weken aan vooraf.

Toen ik gestopt was met methylfenidaat duurde het weer 4 maanden voordat ik terechtkon bij een nieuwe medicatiegroep. Als ik met de medicatie stop, krijg ik ook weer vreetbuien etc.

Daarbij is het ook weleens moeilijk om te bepalen wat nou door de medicatie komt en wat nou met omstandigheden heeft te maken

Bedankt, ik heb nu ook besloten: Ik wil hier niks meer van weten. Ik vervang de huidige realiteit in mijn hoofd vanaf nu alvast door de toekomst, waarin dit wel efficient gaat. Ging het diagnosticeren en voorschrijven van medicijnen nu maar al automatisch, zodat je nooit meer te maken hoefde te hebben met mensen in deze hoedanigheid en hun gepruts. Ze willen niet zo doen, sommigen minder dan anderen, maar het systeem bepaalt dat nu eenmaal voor hun, dat clienten nu eenmaal lang kunnen wachten omdat de samenleving op ze neerkijkt.
Die laatste instelling was voor mij gewoon 1 lange vernedering. Ik had niet eens recht op medicatie, ondanks het feit dat ik ook officieel achterlijk was volgens hen en mentaal achtergebleven in m'n kindertijd, maR al deze beledigingen konden ze doen zonder dat er een verplichting aan vastzat mij er vanaf te helpen. Ik heb wel een fascinatie voor het feit dat je jouw lot zo in handen van het oordeel van deze mensen blijft leggen. Ik snap dat je het gevoel hebt geen andere keuze te hebben, maar soms krijg ik ook het gevoel dat ook al had je de vrijheid om jezelf ervan los te maken je dat nog niet zou doen of zo. Beetje stockholm syndroom achtig.

[ Bericht 13% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 03-01-2019 00:15:16 ]

quote:

Op donderdag 3 januari 2019 16:25 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Maar het betekent niet dat sommigen niet harder hoeven te knokken dan anderen. Ik vind met uitspraken als "je bent goed zoals je bent" wel dat dat idee gesuggereerd wordt.

Niet goed genoeg zijn zoals je bent, is denk ik ongeveer met stip op 1 de meest voorkomende innerlijke onbewuste kernovertuigingen die wij mensen erop nahouden. Als je die overtuigingen kunt ombuigen naar z'n tegendeel tot in het diepst van je onderbewuste sla je denk ik véle slagen, en zullen vele innerlijke knopen ontwarren, want het is vaak de kern van heel onderliggende sub-kernovertuigingen. Die is dus echt wel waardevol om te pakken als je je onderbewuste overtuigingssysteem wilt aanpakken.

quote:

Op donderdag 3 januari 2019 16:25 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Nogmaals, ik denk niet dat het alleen met PsyQ te maken heeft, maar met de mentaliteit van de hele samenleving. Mijn behandelaars zijn echt wel betrokken, maar kunnen met zoveel meer clienten niet meer tijd maken.

Ik las laatst ook "de zorg moet beter" en "iedereen heeft recht op de zorg die hij nodig heeft".

Hoe moet dat gerealiseerd worden? Je kan toch niet garanderen dat iemand gelukkig is? Als een psychische stoornis te maken heeft met je ongelukkig of angstig voelen, dan kan er toch niet afgedwongen worden dat niemand zich zo hoeft te voelen?

Ik ben in mijn jeugd ook erg gepest. Ik vond het toen al een logisch gevolg van de problemen die ik met mezelf had. Ik ben de laatste die bagetalliseert hoeveel impact het kan hebben. Maar zo werkt het nou eenmaal in de omgang met andere mensen. In de jeugd heerst een meer strikte gedragscode die bepaalt of je geaccepteerd wordt of niet. Als je je er niet aan kan houden, sluiten mensen je buiten, of dat nou terecht en eerlijk is of niet. Het is een keiharde leerschool, maar ik realiseerde me toen: als ik een gelukkiger leven wil hebben en meer geaccepteerd wil worden, zal ik aan mezelf moeten werken.

Als ik de samenleving van nu vergelijk met die van 20 jaar geleden, denk ik echt dat mensen zwakker aan het worden zijn. Maar vooral omdat je wordt opgedrongen dat je recht hebt op geluk. En ook dat iedereen goed is zoals hij is.

Dat laatste kan op diverse manieren geinterpreteerd worden. Ik vind wel dat iedereen gelijkwaardig is en zichzelf niet de mindere moet voelen t.o.v. de ander. Maar het betekent niet dat sommigen niet harder hoeven te knokken dan anderen. Ik vind met uitspraken als "je bent goed zoals je bent" wel dat dat idee gesuggereerd wordt.

Ik hoef maar een seconde naar het journaal te kijken en ik weet dat het leven elders op de wereld een stuk zwaarder is dan hier in Nederland. Het is hier sowieso aan het broeien dat Zwarte Piet discussies bijvoorbeeld zo kunnen escalleren. Ik heb geen idee op welke manier, maar ik bereid me wel voor dat de samenleving in de toekomst een stuk zwaarder gaat worden. En dan wordt ook duidelijk wie sterk genoeg is om daarmee om te gaan. Ik denk dat de meeste mensen sterk zijn, maar dat er ook veel mensen zijn die dit niet aankunnen.

Ga je me nu indirect zwak zitten noemen omdat ik kritiek heb op de hulpverlening, is dat wat ik moet concluderen uit het feit dat je mijn post niet citeerde maar de jouwe er wel direct na plaatste? Stop dan zelf ook met boos worden op je hulpverleners. Geef dan 100% jezelf de schuld en stop met dit soort topics.
Met uitspraken als "de zorg moet beter" kan inderdaad niemand iets. Daarom moet er ook nagedacht worden wat er beter kan, maar dat gaat er ook van uit dat er naar wordt geluisterd. Ik heb wel een idee hoe het beter kan (meer dxacte diagnoses op basis van lichamelike symptomen) maar omdat het een ingewikkeld onderwerp is en ik toch wordt uitgelachen door bepaalde die hard sympathisanten van de ggz hier (99% van de forumleden) voel ik weinig behoefte moeite te doen het specifieker te maken .

[ Bericht 4% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 03-01-2019 19:35:59 ]

quote:

Op donderdag 3 januari 2019 21:29 schreef PabstBlueRibbon het volgende:



Wat sleep je er nu weer allemaal bij? Ik heb jou helemaal niet indirect zwak genoemd. Dat haal je je toch echt zelf in je hoofd.

Sorry, ik dacht dat jouw post een "reactie maar niet expliciet" was op mijn post maar sorry als je die er gewoon toevallig onder had gezet en jouw inhoud verder helemaal niet te maken had met de inhoud van mijn post

quote:

Op donderdag 3 januari 2019 21:53 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

Deels eens

Maar het is een veel te inhoudloze uitspraak. Hoe je over jezelf denkt, is een gevolg van ervaringen.

Het lijkt mij zinniger om uit te zoeken waarom je dit denkt en of het klopt.

Als jij bijvoorbeeld in je jeugd een vriendengroep had en zij gingen allemaal naar het VWO en daarna naar de universiteit en jij hebt net aan het VMBO gehaald en je ging daarna ongeschoold fabriekswerk doen, dan kan je voor jezelf de overtuiging ontwikkelen dat je dom bent of lui en het voor jezelf verpest.

Ik kan je dan een miljoen keer zeggen dat je dat niet bent en woe weet doe jij heel erg je best om dat aan te nemen, maar dan lukt het niet. Het gaat pas veranderen als je zelf ontdekt en zelf gaat voelen waarom je niet voor hen onderdoet.

Nou ik denk dat Maharski dan bedoelt dat je in zo'n geval het verschil tussen vmbo niveau en vwo niveau afwijst en van daaruit jezelf evenveel waard vind dan je vrienden, en ook het verschil tussen een baan op universitair niveau en zwaar fabriekswerk negeert . Maar dan plaats je jezelf buiten de maatschappij aangezien het grootste gedeelte van de mensen wel een verschil ziet. Alle negatieve feiten kun je bijna wel negeren als je maar genoeg fantasie hebt.

Vandaar een vraag aan Maharski: welke dingen zie jij als echt in het leven, of word je helemaal niet belemmerd door feiten en ervaringen in de werkelijkheid?

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 03-01-2019 23:26:52 ]

quote:

Op vrijdag 4 januari 2019 00:10 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

is al goed

Ik doelde eigenlijk meer dat wat jij en ik met de psychiatrie hebben meegemaakt, dat dat eigenlijk overal zo is. In de medische zorg heb je evengoed kastje-muur praktijken

Oke dank je. Ja dat is waar, terwijl niemand het dan ook door heeft als het direct levensbedreigend is en er zelfs dan weinig consequenties aan zitten. Misschien een berisping van een arts die dan zegt "ok ik ga het voortaan anders doen" wat nog maar de vraag is en dat is het. Opgaand in de massa en gebrek aan kennis onopgemerkt door medische titels zijn mensenlevens nu eenmaal al niets waard, laat staan als de persoon nog wel leeft en het dan slechts om gevoelens gaat. In dat perspectief moeten we het blijven zien inderdaad. Je kunt jezelf wel evenveel waard vinden als anderen, maar als andere mensen tijdens hun leven meer worden betaald maar we uiteindelijk allemaal waardeloos zijn als het om het grote geheel gaat dan heb je daar concreet niet zo gek veel aan.

quote:

Ik begrijp wel hoe hij het ziet en van zijn standpunt ben ik het wel eens. Maar persoonlijk zou ik ook aan mijn zelfbeeld willen werken door voor mezelf te bewijzen dat ik het kan in plaats van het alleen maar tegen mezelf te zeggen

Door te bewijzen dat je wat kan? Wat is het dat je wilt bewijzen dan?

[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 04-01-2019 08:53:12 ]